Τρίτη 30 Δεκεμβρίου 2008

Μετά το μάζεμα της ελιάς, η ώρα του λυωμένου μολύβδου

Προφήτης Ησαίας:

Τα σπαθιά θα γίνουν υνιά
και τα δόρατα δρεπάνια


ή όπως είναι γραμμένη η προφητεία στο κτίριο του Ο.Η.Ε.
Swords into plowshares
Spears into prunting hooks
Πότε άραγε;

Τι τα θέλουμε τα όπλα τα κανόνια τα σπαθιά
να τα κάνουμε τρακτέρια να οργώνει η εργατιά

έλεγε ένα δικό μας τραγούδι.

Λένε ορισμένοι ότι ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος έγινε για να μαζευτούν οι Ιουδαίοι σε ένα κράτος, το κράτος του Ισραήλ, από το οποίο είχαν διασκορπισθεί στους πέντε ανέμους.




Το Ισραήλ είναι ένα κράτος ισχυρό. Γεννήθηκε από το Ολοκαύτωμα των Εβραίων στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, τις ένοχες συνειδήσεις του δυτικού κόσμου και το πάθος του λαού του για μια δική του πατρίδα. Είναι ένα κράτος που δεν έχει τίποτε να φοβηθεί. Κατάφερε μέσα σε 60 χρόνια να γίνει οικονομικά, τεχνολογικά και στρατιωτικά πανίσχυρο, αλλά δεν αναπτύχθηκε, δεν ολοκληρώθηκε. Παραμένει ένα τεχνητό κατασκεύασμα που επεκτάθηκε με τη βία και την τρομοκρατία ενάντια σε έναν λαό, τους Παλαιστινίους, φτωχό και αδύναμο, έναν λαό που ζούσε στα ίδια εδάφη από την εποχή της Βίβλου. Η «μόνη δημοκρατία δυτικού τύπου» της Μέσης Ανατολής είναι ένα κράτοςφρούριο που κλείνει έξω από τα τείχη του τους άλλους, τους μη εκλεκτούς λαούς του Θεού. Οποιος προσπάθησε να γκρεμίσει τα τείχη δολοφονήθηκε, όπως ο Γιτζάκ Ράμπιν, από τον εβραϊκό φονταμενταλισμό.

Ετσι η Γη της Επαγγελίας είναι σήμερα μια επίγεια κόλαση. Τέσσερις γενιές Παλαιστινίων μεγαλώνουν τα παιδιά τους χωρίς πατρίδα, χωρίς μέλλον, χωρίς διέξοδο. Τέσσερις γενιές Παλαιστινίων γεννιούνται, ζουν και πεθαίνουν μέσα σε ένα περιβάλλον συνεχούς πολέμου, καθημερινής βίας, προσωπικού και συλλογικού εξευτελισμού. Ο τρόμος και το μίσος βασιλεύουν σήμερα στο Ισραήλ και στην Παλαιστίνη, αλλά οι ευθύνες δεν είναι ίδιες.

Υπάρχει ο δυνατός και ο αδύναμος, ο πλούσιος και ο φτωχός, ο κατακτητής και ο κατακτημένος.

Οσοι δηλώνουν έκπληκτοι από το γεγονός ότι όλο και περισσότεροι Παλαιστίνιοι καταφεύγουν στην τρομοκρατία- ύστερα από δεκαετίες μιας άθλιας ζωής σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, χωρίς δουλειά, χωρίς αξιοπρέπεια, χωρίς ελπίδα- είναι υποκριτές. Γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στο μίσος. Μεταξύ της κηδείας του πατέρα τους, του αδελφού τους και μιας φονικής επίθεσης της ισραηλινής αεροπορίας. Γεννήθηκαν με πιστόλι στο χέρι και τράφηκαν με πυραύλους, χειροβομβίδες και εκρηκτικά.

Το κράτος του Ισραήλ παίζει ένα κολασμένο παιχνίδι στους τόπους που αποκαλούνται άγιοι. Κράτος τρομοκράτης το ίδιο δημιουργεί τρομοκράτες για να καταστρέψει κάθε απόπειρα ειρήνευσης. Η αντίσταση των Παλαιστινίων ενάντια στην πιο βάρβαρη και πιο μακρά εθνοκάθαρση στην Ιστορία είναι νόμιμο δικαίωμά τους. Ειρήνη στην περιοχή μπορεί να υπάρξει μόνο αν η διεθνής κοινότητα αναγνωρίσει- με έργα και όχι με φαρισαϊκές διακηρύξεις όπως έχει κάνει ως τώρα- στους Παλαιστίνιους το δικαίωμα να υπάρχουν ως λαός και ως ανθρώπινα όντα και επιβάλει στο Ισραήλ να το αποδεχθεί.

Αν υπάρχει μια κατάσταση για την οποία οι μεγάλες δυνάμεις, η Ευρωπαϊκή Ενωση, ο ΟΗΕ έχουν την υποχρέωση να επέμβουν, είναι αυτή. Ειδάλλως, ας μην κοροϊδευόμαστε συζητώντας περί διεθνούς δικαίου, διεθνούς νομιμότητας, πολυπολιτισμικότητας και δυτικού πολιτικού πολιτισμού.

ΓΑΖΑ, Καλάβρυτα, Δίστομο, Λιγκιάδες, Μουσιωτίτσα.

Αγαπητέ Κύριε Πρέσβη (του Ισραήλ)
σας ευχαριστώ για τις τρεις φιάλες κρασιού που μου στείλατε ως δώρο εορτών.
Εύχομαι σε σας, την οικογένειά σας και σε καθέναν στην Πρεσβεία σας ευτυχισμένο τον καινούργιο χρόνο. Υγεία και πρόοδος σε όλους σας.
Δυστυχώς παρατήρησα ότι το κρασί που στείλατε, έχει παραχθεί στα Υψώματα του Γκολάν. Έχω διδαχθεί απ’ όταν ήμουν πολύ νέος να μην κλέβω και να μην δέχομαι τα προϊόντα κλοπής. Γι’ αυτό δεν είναι δυνατόν να δεχθώ αυτό το δώρο και πρέπει να σας το επιστρέψω.
Όπως γνωρίζετε, η χώρα σας κατέχει παρανόμως τα Υψώματα του Γκολάν τα οποία ανήκουν στην Συρία σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο αλλά και με πολυάριθμες αποφάσεις της Διεθνούς Κοινότητας.
Με την ευκαιρία αυτή εκφράζω την ελπίδα μου ότι το Ισραήλ θα βρει ασφάλεια εντός των διεθνώς αναγνωρισμένων συνόρων του και οι τρομοκρατικές επιθέσεις εναντίον του ισραηλινού εδάφους από τη Χαμάς ή οποιονδήποτε άλλον θα περιοριστούν και θα πάψουν οριστικά αλλά ελπίζω επίσης ότι η κυβέρνησή σας θα σταματήσει να εξασκεί πολιτική συλλογικής τιμωρίας η οποία εφαρμόστηκε σε μαζική κλίμακα από τον Χίτλερ και τις στρατιές του.
Πράξεις όπως αυτές που συμβαίνουν τούτες τις μέρες από τους ισραηλινούς στρατιωτικούς στη Γάζα μας θυμίζουν ολοκαυτώματα όπως εκείνα των Καλαβρύτων, του Δοξάτου ή του Διστόμου και οπωσδήποτε εκείνο του γκέτο της Βαρσοβίας.
Με αυτές τις σκέψεις, επιτρέψτε μου να σας εκφράσω τις καλύτερες ευχές μου για εσάς, τον ισραηλινό λαό και όλους τους λαούς της δικής μας περιοχής του κόσμου.
Αθήνα, 30/12/2008 Θεόδωρος Πάγκαλος


"Αν η μισή μου καρδιά βρισκεται εδώ πέρα  

η άλλη μισή στη Γάζα βρίσκεται"

 

Συνηθίζεται τούτες τις ώρες ν΄ ανταλλάσσουμε ευχές με την προσδοκία ότι η καλοπροαίρετη βούληση θα γίνει πράξη, ζωή, γεγονός.

Ανάποδα εκστομίζουμε κατάρες με την σφαλερή, αλλά πάντα ζωντανή πεποίθηση πως οι ιδέες μπορεί να πραγματωθούν ακόμα και όταν έχουν αρνητικό πρόσημο.

Τώρα που η Γάζα φλέγεται απο τον τραμπούκο της Μέσης Ανατολής,και ένας λαός κλείνει 60 χρόνια χωρίς πατρίδα, χωρίς γη και ελευθερία, οφείλουμε χωρίς αναστολές να ευχηθούμε και να καταραστούμε:

Να αγωνιστούμε χωρίς αναστολές.αναβολές και ολιγωρίες.Αν θέλουμε η δικαιοσύνη να βλασταίνει στη Μέση Ανατολή.τ η Μεσόγειο, την Ιερουσαλήμ, και δεν κρυβόμαστε ως Φαρισαίοι πίσω από τις ένοχες θεωρίες των ίσων αποστάσεων.

Η στήλη θα μπορούσε ανέξοδα, άκοπα, και εύκολα να στείλει ευχές για το 2009.

 

Προτιμάει ωστόσο,να μνημονεύσει τη Γάζα,τον Αλέξη,την Κούνεβα,και ότι θυμίζει πως έχουμε ακόμη πολύ δρόμο για να ρίξουμε ανάσκελα τον πόνο.

 

Αυτόν που μπορείς να τον πείς δολοφονικό ιμπεριαλισμό,και αδίστακτο καπιταλισμό.

 

Αγώνας για την ανατροπή της αδικίας.     

 

Θ. Τσιριγώτης

εκπρόσωπος των Παρεμβάσεων-Συσπειρώσεων

στο ΔΣ της ΟΛΜΕ

 


Κυριακή 28 Δεκεμβρίου 2008

Μέρες οργής - Δεκέμβρης 2008 - Αθήνα

Εννέα άνθρωποι που βρέθηκαν στο μέτωπο των εξελίξεων των τελευταίων ημερών δίνουν τη δική τους ερμηνεία.
Ο άνδρας των ΜΑΤ, ο εικονολήπτης, ο έμπορος, ο αναρχικός, η φοιτήτρια, τρεις δημοσιογράφοι, ο φωτορεπόρτερ περιγράφουν αυτά που έζησαν.
ΠΗΓΗ: Περιοδικό BHMAagazino 21 Δεκεμβρίου 2008


Κ.Κ Άνδρας των ΜΑΤ
Είμαι μπάτσος, αλλά δεν είμαι γουρούνι και πολύ περισσότερο δολοφόνος. Είμαι και εγώ ένας εργαζόμενος των 1.000 ευρώ, με δωδεκάωρες βάρδιες, δύσκολες συνθήκες δουλειάς και κακά «αφεντικά». Εγώ όμως δεν μπορώ να απεργήσω ή να διαδηλώσω. Και εγώ στο υπουργείο θέλω να ξεσπάσω, και εμένα οι τράπεζες με αρμέγουν κάθε μήνα. Ναι, είχαμε διαταγές αμυντικής στάσης την Κυριακή και τη Δευτέρα μετά το περιστατικό του Σαββάτου και τον θάνατο του παιδιού. Έχουμε τον τρόπο να επιβάλλουμε την τάξη όταν μας αφήνουν…Για να γίνει όμως αυτό πρέπει να μας αφήνουν όσοι δίνουν διαταγές, πολιτικές ή επιχειρησιακές.
Εμείς είμαστε εκπαιδευμένοι και με γερά νεύρα. Δεν τραβάμε πιστόλι όταν τα βρούμε σκούρα, παρ’ ότι είμαστε στην πρώτη γραμμή. Τα επιθετικά περιστατικά υπάρχουν λόγω της έντασης των στιγμών. Όπως θα είδες όμως, ένας ξέφευγε, τρεις τον μάζευαν.
Όπως δεν είναι όλοι οι δημοσιογράφοι ρουφιάνοι, και όλοι οι διαδηλωτές ταραξίες, έτσι και οι μπάτσοι δεν είναι όλοι γουρούνια και δολοφόνοι. Και αν με πειράζει κάτι από όλα αυτά τα γεγονότα, πλην του θανάτου ενός νέου παιδιού, είναι ότι μια ολόκληρη γενιά μεγαλώνει χωρίς κανένα σεβασμό στην Αστυνομία. Και έχουμε 50.000 αστυνομικούς, το 0,5% του πληθυσμού, αλλά δεν έχουμε ασφάλεια. Είναι επιχειρησιακό πρόβλημα ή πολιτικό;

Αλέξης Π. (εικονολήπτης)
Για πρώτη φορά είδαμε στην πράξη μια νέα μορφή πληροφόρησης, καθώς δόθηκε μεγάλη έκταση στο internet. Δεν θα έλεγα ότι ήταν το πρώτο χαμένο στοίχημα για τα παραδοσιακά ΜΜΕ, αλλά ότι εφαρμόστηκε στην πράξη η άμεση πληροφόρηση, με τις ελλείψεις της, όπως η εγκυρότητα.
Ως το 1991, το συμβάν στο κατάστημα «Κ. Μαρούσης» και τις μαθητικές διαδηλώσεις, τα ΜΜΕ, ήταν στην πλευρά των διαδηλωτών. Βρέθηκαν τότε πέντε κακόβουλοι και το κλίμα γύρισε εις βάρος μας.
Δεν είμαστε ρουφιάνοι της Αστυνομίας. Καταγράφουμε γεγονότα με όσο είναι ανθρωπίνως δυνατόν, ουδέτερο τρόπο. Αν δεν υπήρχε ένας ολλανδός κάμερα-μαν στημένος σε ταράτσα της Πατησίων, οι επόμενες γενιές δεν θα είχαμε εικόνα από την εισβολή των τανκς στο Πολυτεχνείο. Ποιος μου λέει ότι μέρος των επεισοδίων δεν είναι προβοκάτσια;
Γι’ αυτό επιμένω στην ύπαρξη κάμερας και φωτογράφων στις πορείες. Πόσες φωτογραφίες και βίντεο δείχνουν «κουκουλοφόρους» γιαλαντζί, δίπλα ή πίσω από αστυνομικούς; Εκεί είναι καλές οι κάμερες και αλλού είναι ρουφιάνες; Αν δεν υπήρχε το βίντεο με τους πυροβολισμούς στα Εξάρχεια, ακόμη θα είχαμε αμφιβολίες για τους ισχυρισμούς του ειδικού φρουρού. Με έθλιψε ένα γεγονός που είδα αυτές τις μέρες. Σε σπασμένο σούπερ-μάρκετ παππούδες και γιαγιάδες να κλέβουν μακαρόνια. Αυτό δεν είναι κρίση;

Σπύρος Χ. (έμπορος)
Ζήσαμε μια πρωτόγνωρη εμπειρία. Και με μεγαλύτερης ηλικίας ανθρώπους που μιλήσαμε οι μνήμες τους γύρισαν χρόνια πίσω, σε εποχές Πολυτεχνείου. Ήταν μια κατάσταση εξέγερσης. Για εμάς βέβαια δεν ήταν ευχάριστα γεγονότα, ήμασταν αυτό που λένε παράπλευρες απώλειες. Ζήσαμε τέσσερα κύματα. Το πρώτο ήταν με τους διαδηλωτές, ειρηνικό, μετά ήρθαν οι πιο άγριοι να σπάσουν συγκεκριμένους στόχους, π.χ. τράπεζες ή γραφεία πολυεθνικών. Το τρίτο κύμα τα έσπαγε όλα, χωρίς διακρίσεις. Και το τέταρτο έκλεβε από τα σπασμένα. Και δεν ήταν μόνο μετανάστες στο πλιάτσικο, πρέπει να σημειώσω. Ήταν άνθρωποι που δεν πάει ο νους σου. Ο μέσος όρος ηλικίας ήταν 25 χρονών. Δεν μπορώ να πω ψέματα, 15χρονους δεν είδα να σπάνε και να κλέβουν.
Ήρθα μισή ώρα προτού σπάσουν το μαγαζί και μισή ώρα μετά. Δεν μείναμε εδώ διότι δεν ξέραμε πως θα αντιδράσουμε. Αν και τώρα πιστεύω ότι αν τα μαγαζιά ήταν ανοικτά δεν θα είχαμε τόσες ζημιές. Το χειρότερο συναίσθημα δεν ήταν οι ζημιές. Το χειρότερο ήταν ότι ένιωθες μόνος σου. Απροστάτευτος. Ένιωθες ότι δεν υπάρχει ελπίδα, θα το υποστώ αυτό που έρχεται, αυτόν τον «βιασμό». Όλοι είχαν την ψυχολογία ότι τα σπάμε και δεν μας σταματάει κανένας. Αυτό είναι τρομακτικό. Και τα δευτερόλεπτα ώσπου να έρθω εδώ ήταν αιώνας. Δεν ήξερα τι θα βρω. Ένιωσα σαν κομπάρσος σε ταινία. Δεν ένιωσα οργή αλλά πίκρα. Γιατί εμείς; Γιατί έμποροι που δεν πειράζουν, δεν ενοχλούν, δίνουν δουλειές.
Έχω πάει σε πορείες, καταλήψεις, είμαι πολιτικοποιημένος άνθρωπος, ενεργός πολίτης. Ακούω που λένε ότι στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα, υπάρχουν όμως στη ζωή και στην κοινωνία. Κάποιοι λίγοι περνάνε καλά, όμορφα και κάποιοι πολύ άσχημα και δύσκολα. Αυτό δεν είναι ένα αδιέξοδο;

Κωστής (αναρχικός)
Είμαι αναρχικός, πατρίδα μου είναι όλος ο κόσμος, δεν πιστεύω στην ιδιοκτησία αλλά στην ισότητα και στην αυτοδιαχείριση. Είμαι υπέρ της ανταλλαγής και όχι της κατανάλωσης. Οι καρποί ανήκουν σε όλους, η γη σε κανέναν. Δεν είμαι επαγγελματίας «χούλιγκαν», δεν καίω και δεν σπάω χωρίς λόγο. Δεν καίω μαγαζιά απλών ανθρώπων, αν και διαφωνώ με την ιδιοκτησία, ούτε πετάω μολότοφ μέσα στον ανύποπτο κόσμο των πολιτών – «τηλεθεατών». Στόχοι μου είναι οι τράπεζες, τα δημόσια κτίρια, οι πολυεθνικές, οι μεγάλες επιχειρήσεις που πίνοντας αίμα αποκομίζουν κέρδη.
Στα γεγονότα της Αθήνας και στη μεγάλη κινητοποίηση της περασμένης Δευτέρας, κάποια στιγμή αποφάσισα να αποσυρθώ. Όλο αυτό που γινόταν δεν ήταν στάση και δράση αναρχικών συντρόφων με αφετηρία τα πιστεύω τους. Ήταν δημιούργημα «μπαχαλάκηδων» που είδαν φως και μπήκαν, απουσία Αστυνομίας και σοβαρών ιδεολόγων συντρόφων, και όχι καθοδηγητών, όπως λάθος λέτε στα χαζοκούτια.
Καθένας βάζει μια κουκούλα, πετάει πέτρες στους μπάτσους και δηλώνει αναρχικός στα κανάλια. Ανάθεμα αν ένας από όλους αυτούς γνωρίζει τον Προυντόν, τον Κροπότκιν, τον Μπακούνιν ή τον Ζήνωνα και τους Κυνικούς. Δεν μας πήραν «τη δουλειά», δεν είναι δουλειά αυτό που κάνουμε πιστεύοντας σε μια άλλη κοινωνία. Ξέρεις πολλούς αναρχικούς που θα έσπαγαν τη βιτρίνα του κυριλάτου μαγαζιού για να «ψωνίσουν» Dolce & Gabbana ή ένα χάι κινητό;
Οι μπάτσοι και καθετί που εκπροσωπεί το καθεστώς θα είναι πάντα εχθροί μας. Η πέτρα και η μολότοφ δεν σκοτώνουν, οι σφαίρες τους σε κάνουν μακαρίτη. Αλλά και οι πολιτικές τους που σε οδηγούν στον πνευματικό θάνατο, αγαπητέ μου «τηλεθεατή».
Δεν θα ζήσω πολύ να δω την αλλαγή και τις συνέπειες αυτής της εξέγερσης: έχω φάει τόσα χημικά στη ζωή μου…

Αλεξάνδρα (Φοιτήτρια)
Ποιος θα πίστευε πριν λίγο καιρό ότι καμένα αυτοκίνητα, σπασμένες βιτρίνες, καπνογόνα, φωτιές και τα ΜΑΤ στους δρόμους θα γίνονταν μέρος της καθημερινότητας στο κέντρο της Αθήνας, όπως και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας; Καλούμαστε να απαντήσουμε σε ένα ερώτημα που φαντάζομαι ότι προβλημάτισε κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο: Πριν από το θάνατο του Αλέξη που ήταν κρυμμένη όλη αυτή η οργή, η οποία στην ακραία της μορφή έλαβε διαστάσεις καταστρεπτικής βίας; Η οργή αυτή, όπως παρατηρήσατε τις προηγούμενες ημέρες, έχει την ιδιότητα να εκφράζεται άλλοτε με πράξεις βίας και άλλοτε με πιο συνειδητοποιημένες πράξεις, όπως, π.χ., αυτές από τον χώρο του θεάτρου. Οι τελευταίες με αντιπροσωπεύουν περισσότερο, αντιπροσωπεύουν έναν πιο δημιουργικό τρόπο έκφρασης της κοινωνικής δυσφορίας απέναντι σε ένα καθεστώς το οποίο εν τέλει έχει ισοπεδώσει ακόμη και τις πιο βασικές αξίες της Δημοκρατίας.
Η ίδια η πολιτεία ισοπεδώνει αξίες και πρότυπα, στρέφοντας τους νέους στο περιθώριο. Εκείνοι εύλογα έχουν χάσει κάθε ελπίδα στις βασικές αρχές του πολιτισμού μας που αποκτήθηκαν με πολύ κόπο στον Διαφωτισμό. Έχουν χάσει την πίστη τους στον άνθρωπο και στην ικανότητά του να δρα συνειδητά μέσα σε μια δημοκρατική κοινωνία. Τι απαντήσεις να δώσει η κοινωνία στους νέους όταν η Δημοκρατία του «σύγχρονου» κόσμου βασίζεται στην εξουσία που κυβερνά άλλοτε με τον φόβο και άλλοτε με τη συναισθηματική υποταγή;
Προτιμώ την ειρηνική διαμαρτυρία κάθε βράδυ στο Σύνταγμα, μπροστά στη Βουλή με τα κεριά, από τις θορυβώδεις διαδηλώσεις και φυσικά από τα επεισόδια. Γιατί όμως δεν βρίσκονται στην πρώτη γραμμή των διαδηλώσεων εκείνοι που θα έπρεπε να είναι καθοδηγητές της κοινωνίας μας σε περίοδο κρίσης; Αναφέρομαι στους ανθρώπους της τέχνης και των γραμμάτων. Που είναι οι ποιητές, οι συγγραφείς και οι επιστήμονες να καθοδηγήσουν μια νεολαία η οποία έχει παραδοθεί σε ένα κόσμο χωρίς πρότυπα και χωρίς μέλλον;

Αχμάντ Μοαβία (Δημοσιογράφος, συντονιστής ελληνικού φόρουμ μεταναστών)
Αγανάκτησα όπως όλος ο κόσμος, χαίρομαι την κινητοποίηση, αν και δεν την περίμενα τόσο μεγάλη. Δεν ξέρω αν η εξέγερση θα φέρει αλλαγές. Ελπίζω να μην ήταν απλώς οργή που θα περάσει. Είναι πολλές ομάδες στο δρόμο, καθεμιά φωνάζει για το πρόβλημά της.
Είμαι Σουδανός και ζω 30 χρόνια εδώ. Υπάρχει διαφορά με την Ελλάδα που πρωτογνώρισα. Τότε νεολαία και φοιτητικός κόσμος ήταν διαφορετικοί. Η αριστερά κυριαρχούσε, οι στόχοι ήταν σαφείς, τα προβλήματα συγκεκριμένα. Υπήρχαν ζωντανές ιδεολογίες. Σήμερα λείπει η ιδεολογία, η βάση στην οποία στηρίζεσαι για να δεις τον κόσμο. Η νεολαία είναι διχασμένη. Από τη μια θέλει την ευημερία της παγκοσμιοποίησης, της κατανάλωσης και από την άλλη ζητά όσα διεκδικούσαμε τη δεκαετία του 1970. Το 1980 υπήρχε μια μαγική λέξη η «Αλλαγή». Αυτές τις μέρες δεν άκουσα καμία τέτοια λέξη από στόματα πολιτικών.
Δεν περίμενα το πλιάτσικο από μετανάστες. Γνωρίζω ότι στο κέντρο υπάρχουν άτομα που ζουν από αυτό – μικροκλέφτες, μικροαπατεώνες-. Με ενόχλησε ότι ενώ ήταν μικρός αριθμός προβλήθηκε σε μεγάλο βαθμό και φοβήθηκα ότι θα γυρίσουμε χρόνια πίσω, όταν κάθε μετανάστης εθεωρείτο εγκληματίας. Ελπίζω να μην μπει ξανά αυτή η ταμπέλα επειδή πέντε ή δέκα εκμεταλλεύτηκαν τις ταραχές. Στο κέντρο της Αθήνας άλλωστε πολλοί μετανάστες έχουν δικά τους μαγαζιά και κοιμήθηκαν μέσα για να τα προστατεύσουν, έχοντας την ίδια αγωνία με τους έλληνες ιδιοκτήτες. Αυτό δεν το έδειξε κανείς.
Οι πρόσφυγες εδώ έχουν έρθει για ένα καλύτερο μέλλον. Όποιος φεύγει από την πατρίδα του που έχει πόλεμο είναι καλός άνθρωπος και έρχεται ελπίζοντας. Αυτός ποτέ δεν θα κλέψει. Προέρχονται από κοινωνίες με δυνατές αξίες και τις κρατάνε.

Πάνος Τουμάσης (Δημοσιογράφος, Mega Channel)
Έχω ζήσει σαν μαθητής όσα ακολούθησαν τη δολοφονία Καλτεζά το 1985. Στη συνέχεια έζησα, καλύπτοντας ως δημοσιογράφος, πορείες αλλά και επεισόδια. Τα τωρινά γεγονότα ήταν από τις πιο μεγάλες ταραχές, κυρίως επειδή υπήρχε πραγματική οργή από την πλευρά του κόσμου που συμμετείχε στις διαδηλώσεις, αλλά και διότι τα επεισόδια ήταν από τα χειρότερα επειδή τα μέτωπα ήταν πολλά. Το παράπονό μου είναι ότι τα ΜΜΕ – κάμερες, φωτογράφοι, δημοσιογράφοι – θα έπρεπε να βρίσκονται μέσα στις πορείες, κοντά στους διαδηλωτές. Έτσι αναδεικνύονται καλύτερα οι αγώνες, αλλά και αποτρέπεται το να σταθείς περισσότερο σε επεισόδια που τυχόν προκύπτουν. Δεν είναι ό,τι καλύτερο να είμαστε πίσω από τα ΜΑΤ, άσχετα αν αυτό συμβαίνει τα τελευταία χρόνια επειδή υπάρχει προκατάληψη εις βάρος μας από μια μερίδα διαδηλωτών. Δεν είμαστε ασφαλίτες.
Είναι δύσκολο όταν είσαι στον αέρα να διασταυρώνεις ταυτόχρονα ειδήσεις. Γι’ αυτό η εμπειρία με έχει κάνει να είμαι πολύ επιφυλακτικός με ό,τι μεταδίδω. Υπήρξαν παράλογες ενέργειες από την Αστυνομία μετά το βράδυ του Σαββάτου. Την Κυριακή και τη Δευτέρα απουσίασε πλήρως. Και την Τρίτη, μετά τις φωτιές της προηγούμενης νύχτας, επιτέθηκε στο Σύνταγμα μέρα μεσημέρι σε μαθητές. Δεν υπήρχε μέτρο, και αυτό είναι το πιο επικίνδυνο όταν μιλάμε για Αστυνομία. Ούτε σωστός σχεδιασμός υπήρξε. Δεν υπήρχε λόγος να πνιγούν γειτονιές όπως το Παλιό Φάληρο στα δακρυγόνα, επειδή 15χρονοι μαθητές πετούσαν πέτρες ή έλεγαν συνθήματα. Εντύπωση μου έκανε επίσης ότι σε αρκετές περιπτώσεις που η κατάσταση πήγαινε προς εκτόνωση εμφανίζονταν «αγανακτισμένοι πολίτες» ηλικίας από 28 ως 35 ετών, πάντα πίσω από τους άνδρες των ΜΑΤ, να πετάνε πέτρες και να προκαλούν τους κουκουλοφόρους.

Άρης Μεσσήνης (Φωτορεπόρτερ, Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων)
Την πρώτη μέρα έφαγα πέτρα, τη δεύτερη μπουνιές, την Τρίτη ξανά πέτρα. Αν δεν ήτανε η δουλειά που αγαπώ, θα ξαναπήγαινα; Καταγράφουμε ιστορικές στιγμές διότι οι πιτσιρικάδες εξεγείρονται πραγματικά. Είμαστε το πρώτο θέμα στο Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων από την πρώτη ημέρα των γεγονότων. Οι λέξεις είναι επικίνδυνες αν δεν ξέρεις να τις χρησιμοποιείς, το ίδιο και οι φωτογραφίες. Είμαστε στη μέση, κυνηγημένοι και από Αστυνομία και από κουκουλοφόρους. Οι περισσότεροι τα βάζουν όλα στο ίδιο τσουβάλι, δεν διαχωρίζουν τη δουλειά καθενός. Βλέπουν κάμερες στις ταράτσες, δεν καταλαβαίνουν ότι τραβούν γενικά πλάνα, υποψιάζονται ότι βιντεοσκοπούν με …υπερζούμ φακούς για να τα «δώσουν» στην Ασφάλεια. Και όμως ελάχιστες φορές έχω δει κάποιο μέσο να εκθέτει διαδηλωτή. Δεν υπάρχει έλληνας επαγγελματίας φωτογράφος που θα δώσει στην Ασφάλεια φωτογραφίες. Οι ίδιοι οι φωτογράφοι έχουμε αποβάλει όσους η Αστυνομία προσπάθησε να βάλει μέσα στις τάξεις μας. Αν δεν υπήρχαν κάμερες, δημοσιογράφοι και φωτογράφοι, σε κάθε διαδήλωση θρηνούσαμε θύματα. Διότι μερικές φορές δεν μιλάμε για αστυνομικούς αλλά για επικίνδυνους τύπους. Αν δεν υπάρχει εικόνα και δημοσίευση, δεν υπάρχει δικαιοσύνη.
Οι πιτσιρικάδες είναι εγκλωβισμένοι στα όνειρά τους. Η δολοφονία του Αλέξη ήταν η σπίθα που άναψε τη φωτιά. Βλέπουν τους γονείς τους να τρέχουν όλη μέρα για να τα βγάλουν πέρα και να πληρώσουν πέντε πιστωτικές και τρία δάνεια. Βλέπουν τη διαφθορά να βασιλεύει. Βλέπουν ένα κράτος που μιλάει για οικονομική κρίση, αλλά ξοδεύει χρήματα σε μοναστήρια, από ‘δώ και ΄κει. Εδώ έχει αρχίσει το δικό μου αίμα να ξαναβράζει…Προσπαθώ να μην έχω συναισθήματα όταν δουλεύω, αλλά αυτές τις ημέρες ήταν δύσκολο, προσπάθησα πολύ να τα περιορίσω.
Ο κίνδυνος είναι μέρος της δουλειάς μας. Δεν φοβάμαι, αλλά αυτές τις ημέρες «μούδιασα» όταν άκουσα ότι σκέπτονται επέμβαση του στρατού. Όποιος και αν το σκέφτηκε είναι απλώς επικίνδυνος.

Τζέιμς Χάιντερ (Δημοσιογράφος των The Times, The Sunday Times)
Έχοντας περάσει αρκετές ημέρες καλύπτοντας τις διαδηλώσεις στην Αθήνα, τρέχοντας στους δρόμους με τους διαδηλωτές και μιλώντας μαζί τους στη «βάση» στο Πολυτεχνείο, με εξέπληξε ότι τα γεγονότα ήταν γερά βασισμένα στην οργή τους για τη διαφθορά και την ανεπάρκεια της κυβέρνησής τους, αλλά και στην αφύπνιση για το καπιταλιστικό σύστημα, όπως αυτό σκοντάφτει στα «κύματα –σοκ» της παγκοσμιοποίησης.
Συνδυαστικά, εκτιμώ ότι η έκταση της βίας βοηθήθηκε από τους φόβους της Αστυνομίας μήπως προκαλέσει περισσότερα θύματα, μετά τον πυροβολισμό του 15χρονου αγοριού, που πυροδότησε αρχικά τα γεγονότα. Ο συνδυασμός αυτής της αρχικής αστυνομικής υπεραντίδρασης ακολουθήθηκε από μια συνολική δειλή αντιμετώπιση της βίας, ίσως υπό τις διαταγές πολύ νευρικών πολιτικών, γεγονός που επέτρεψε να ξεσπάσει η οργή απογοητευμένων ανθρώπων με μαζική βία.
Όλα έμοιαζαν με μια ριζοσπαστική αριστερής προέλευσης ιδεολογία, που έχει ξεπεραστεί σε άλλα μέρη της Ευρώπης, αλλά η οποία, μιλώντας με πολλούς Έλληνες όλων των ηλικιών, μοιάζει να επιζεί στην ελληνική κοινωνία. Στην πίστη στην ταξική πάλη, στην άρνηση του ευρωπαϊκού στυλ προστασίας των καταναλωτών και σε μια δυνατή αναρχική σκέψη, η οποία δίνει αυτή την έξτρα ώθηση που απουσιάζει από άλλες ευρωπαϊκές χώρες.
Και στη μέση όλων αυτών πρέπει να αναφέρω ότι με εξέπληξε πραγματικά το ήταν διεγερτικό για πολλούς νεαρούς που ενεπλάκησαν στα επεισόδια η έκρηξη της βίαιης έκφρασης μέσα στην ανιαρή –κατά τα άλλα – ζωή ανθρώπων που δεν έχουν μεγάλες προσδοκίες για το μέλλον τους. Ρώτησα αρκετούς διαδηλωτές αν έβρισκαν τα γεγονότα συναρπαστικά και αποκρίθηκαν ότι όντως περνούσαν καλά. Δυναμικά παιδιά που άδραξαν την ευκαιρία να κάψουν και να εκφράσουν την οργή τους στη μεσαία τάξη σε πείσμα των δακρυγόνων και της περιστασιακής ευθύνης της Αστυνομίας – με πολλή δόση ατιμωρησίας μάλιστα.
Για πολλούς νέους ανθρώπους, το κάψιμο και η καταστροφή είναι η μεγαλύτερη συγκίνηση που είχαν για πολύ καιρό, μια δύναμη που οδηγεί πολύ κόσμο να καταταγεί στον στρατό ή σε μια αντάρτικη κίνηση, ειδικά όταν προέρχεται και από μια σωστή οργή.

Παρασκευή 26 Δεκεμβρίου 2008

Αυτές τις μέρες είπαν

Γιώργος Βότσης στην Ελευθεροτυπία

ΙΩΑΝΝΑ ΚΑΡΥΣΤΙΑΝΗ (Συγγραφέας)

Πολιτεία και κοινωνία χρειάζονται νέο προσανατολισμό.

Ο φόνος έριξε άπλετο φως. Σε μια νύχτα πήραν χαμπάρι τα πάντα.

Και τα παιδιά που έως τότε τα βλέπαμε με τα πάνινα αρκουδάκια και τα ελεφαντάκια που εξέχουν από τα σακίδια στην πλάτη τους, τώρα πάνε κι έρχονται στους δρόμους σαστισμένα από τον θάνατο, ζαλισμένα από τα χημικά, εξαγριωμένα, φοβισμένα προκαταβολικά για τη ζωή που τα περιμένει.

Τα παιδιά από τα φτωχά στρώματα βλέπουν μπροστά τους την ανέχεια, τα παιδιά από τα πλούσια σπίτια καταλαβαίνουν ότι μια ζωή μόνο για τις λαμπερές καριέρες και τα λεφτά δεν αξίζει μία.

Οι νέοι έχουν πήξει από το δούλεμα και ξεφωνίζουν το σύστημα κι εμείς δεν γίνεται να παριστάνουμε πως ακούμε κάτι άλλο, επειδή αυτό το ξεφώνημα μας τρομάζει ή δεν μας συμφέρει.

Τώρα λέγονται πολλά:

Ομολογίες αποτυχίας, καταθέσεις συντριβής, θυμωμένες κορώνες, συμβουλές συνετισμού, ψύχραιμες τοποθετήσεις, πιασάρικες-ανέξοδες ατάκες, αναλύσεις εδώ, αναλύσεις εκεί.

Οι μεγάλοι, όποια ιδιότητα κι αν έχουμε, δεν μπορούμε να υποδείξουμε στα παιδιά τι θα κάνουν, μιλάμε άλλη γλώσσα κι εξάλλου δεν μας περιμένουν, αργήσαμε να αναλάβουμε τις ευθύνες μας και μας το χρεώνουν. Ίσως ο μόνος τρόπος για να μας εμπιστευθούν είναι να αντιδράσουμε επιτέλους, να βρεθούμε κοντά στις αγωνίες και στους αγώνες τους.

Η διαφθορά δεκαετιών, οι βάρβαροι νόμοι της αγοράς, τα πολιτικοοικονομικά παιχνίδια των ΜΜΕ, οι χρυσοπληρωμένοι του συστήματος, τα σκάνδαλα και η ατιμωρησία, αυτά είναι που καταστρέφουν τον τόπο, που δεν αφήνουν τίποτα όρθιο μέσα μας.

Μακάρι η οργή των νέων για τη δολοφονία του 15χρονου Αλέξανδρου να γίνει ένα συγκλονιστικό Ναι στη ζωή, Ναι σ' ένα καλύτερο αύριο.

Πολιτεία και κοινωνία χρειάζονται νέο προσανατολισμό. Κυβέρνηση, αντιπολίτευση και λοιποί αρμόδιοι πήραν το μήνυμα, πρέπει να πιάσουν αμέσως δουλειά, αποφασισμένοι να συμβάλουν στην αντιμετώπιση των προβλημάτων.

Αναρωτιέμαι:

Είναι αδύνατον να τιμωρηθεί αστυνομικός που σκοτώνει εν ψυχρώ ή βιαιοπραγεί;

Είναι αδύνατον να μπει φρένο στην πλεονεξία των τραπεζών;

Είναι αδύνατον η Εκκλησία να κάτσει στ’ αβγά της;

Είναι αδύνατον καναλάρχες και δημοσιογράφοι να πάψουν πια να καπελώνουν τους πολιτικούς;

Είναι αδύνατον να καταργηθεί η παραπαιδεία, το μεγαλύτερο οικονομικό, διαχρονικό και εν τέλει διακομματικό σκάνδαλο που ξεπαραδιάζει τις οικογένειες και αλαλιάζει παιδάκια και εφήβους σε υπερωρίες εξουθένωσης;

Λοιπόν, οι νέοι βάρεσαν συναγερμό!

 

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΠΑΧΡΗΣΤΟΣ (Συγγραφέας)
Το σάπιο σύστημα δεν έχει άλλο όπλο από τη βία

Βαρέθηκα να ακούω τα ίδια και τα ίδια, χρόνια τώρα, από τους ίδιους και τους ίδιους, φύλακες και απολογητές του συστήματος.

Και τότε μας λέγανε αλήτες, αναρχοκομμουνιστές, εξτρεμιστές, αριστεριστές, προβοκάτορες, τσόγλανους που δεν σεβόμασταν την ασφάλεια και την «τάξη» που επέβαλλε η δικτατορία.

Σήμερα έχουμε κοινοβουλευτική αντιπροσωπευτική, ολιγαρχική δημοκρατία που νομιμοποιεί την εγκληματική, διεφθαρμένη πολιτική της, στο όνομα της δημοκρατίας, επιδιώκοντας να μας καταστήσει συνένοχους, φοβισμένους και υποταγμένους.

Το σύστημα είναι σάπιο και γι αυτό επικίνδυνο, λόγω της κατάρρευσής του, εν απογνώσει ευρισκόμενο, δεν έχει άλλο όπλο από τη βία.

Ο φόβος καλλιεργείται γιατί βολεύει τις εξουσίες και στρώνει τον δρόμο στον εκφασισμό.

Ο μικροαστός, ο μικροϊδιοκτήτης, ο νοικοκυραίος δικαίως διαμαρτύρεται και αγανακτεί εναντίον ποιων; Των παιδιών που βλέπουν το μέλλον τους μαύρο ή των γονιών τους που συναρθρώνουν μια άρρωστη κοινωνία με φανταχτερές βιτρίνες και εικονική ψεύτικη ζωή, κλείνοντας το μάτια σ' αυτούς που ζουν από τα σκουπίδια. Οποιος ερμηνεύει την οργή και την εξέγερση των νέων ως διαμαρτυρία απλή στη μνήμη του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου δεν έχει καταλάβει πόσο εκρηκτικά βράζει το καζάνι που κανείς, ούτε ο Καραμανλής ούτε ο Παπανδρέου μπορούν να σηκώσουν το καπάκι της εκτόνωσης.

Το πρόβλημα είναι η διαμάχη της Αριστεράς και η συμπεριφορά του ΚΚΕ, που κρύβεται πίσω από τους κουκουλοφόρους γιατί δεν μπορεί να υπερασπιστεί την εξέγερση των νέων, που δεν τους ελέγχει και δεν βρίσκονται κάτω από την καθοδήγησή του. Δυστυχώς δεν συμμορφώνεται.

Τα ίδια έκανε και με την εξέγερση του Πολυτεχνείου που στο 8ο φύλλο της Πανσπουδαστικής μας αποκάλεσε «οι τριακόσιοι προβοκάτορες του Ρουφογάλη».

Τα παιδιά έχουν το δικαίωμα, άμα μας βρουν εμπόδιο μπροστά τους, να μας τσακίσουν.

Τα όνειρά τους δεν φυλακίζονται, δεν φοράνε κουκούλες, ζητάνε και θα πάρουν εκδίκηση. Το αίμα δεν γίνεται να πάει χαμένο.

Είναι δικό τους και δικό μας, μπορούν να συνεχίσουν από εκεί που εμείς δεν φτάσαμε.

 

Τρίτη 23 Δεκεμβρίου 2008

Τριάντα τέσσερα χρόνια με τον Κυρίαρχο Λαό στη γωνία.

Ο ...κυρίαρχος Λαός μια ζωή στη γωνία! 

 Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΠΑΛΑΜΑΤΣΙΑ

1974-2008: 34 και… χρόνια, ή κοντά 13.000 μέρες. Πολλές απ’ αυτές, αλλά και για πολλούς, «μαύρες», ή, –έστω–, ασπρόμαυρες, αν εξαιρέσουμε κάποιες χιονοπτώσεις, εκεί προς τα τέλη της δεκαετίας του ’80, και κάποιες άλλες στις αρχές του 2000, όταν για μεγάλο χρονικό διάστημα είδαμε αρκετές  «χιονάτες μέρες», για να κάνουμε και λίγο ...μαύρο χιούμορ.
Απ’ το «Κωνσταντίνος Καραμανλής ή τανκς», φθάσαμε στο: Κώστας Καραμανλής και: «Δεν σκοπεύω να συνταξιοδοτηθώ πρόωρα»…
Απ’ το «Δεν δικαιούσθε διά να ομιλείτε», φθάσαμε στο: «Αστυνομικοί, αμυνθείτε, καλυφθείτε, μην πυροβολείτε»…
Απ’ την προσωρινή λιτότητα του αείμνηστου Κωνσταντίνου Καραμανλή, φθάσαμε στην διαρκώς παρατεινόμενη σκληρή λιτότητα των Καραμανληδο-Παπανδρέου, του  Γιώργου Ράλλη, του Κώστα Μητσοτάκη, του Κώστα Σημίτη, που συνεχίστηκε και επί των ημερών του Κώστα Καραμανλή Β’, του ανηψιού, που –οσονούπω– φαίνεται να παραδίδει τη σκυτάλη στον Γιώργο Παπανδρέου Β’, τον εγγονό. Δεν είναι –φαίνεται– της μοίρας του Ελληνικού λαού ν’ απαλλαγεί απ’ τους Καραμανλήδες και τους Παπανδρέου…
Και ένας Θεός ξέρει για πόσα ακόμη χρόνια θα συνεχιστεί αυτή η μαύρη λιτότητα.
Ήταν Ιούλιος του 1974, όταν μετά από τη «μαύρη 7ετία», τη χούντα των Παπαδοπουλο - Παττακο - Μακαρέζων περάσαμε στην Κοινοβουλευτική Δημοκρατία. Και άνοιξε ο «Ναός» της Δημοκρατίας, –η Βουλή των Ελλήνων. Και επέστρεψαν οι εξόριστοι και αυτοεξόριστοι πολιτικοί μας, από τη Γαλλία, την Αμερική, την τότε Δυτική Γερμανία, και απ’ αλλού. Και δεν πέρασε πολύς καιρός που οι πολιτικές αντιπαραθέσεις και τα συνθήματα άρχισαν να δίνουν και να παίρνουν, μέσα κι έξω από τη Βουλή: «Έξω απ’ το ΝΑΤΟ - Μέσα στο ΝΑΤΟ», «Έξω απ’ την ΕΟΚ - Μέσα στην ΕΟΚ», «Έξω απ’ την ΟΝΕ - Μέσα στην ΟΝΕ», «Όχι στο Μάαστριχτ», «Όχι στις Βρυξέλλες», «Όχι» παντού. Αλλά και «ΝΑΙ» παντού.
Και να τα σκάνδαλα, να οι μίζες, να οι ρεμούλες, να, να, να…
Τι να πρωτοθυμηθούμε, τι να πρωτοξεχάσουμε; «Ολυμπιακή», «Πάμπερς», «Δήμητρες», «Ωνάσειο», «κωλόσπιτα», «δωράκια 500 εκατομμυρίων δραχμών», Γούκους, Κωσκοτάδες, «17 Ν», Ε.Λ.Α. και εν ψυχρώ δολοφονίες πολιτικών, δικαστικών λειτουργών και δημοσιογράφων, «Σταμούλους», κλπ., κλπ.…
Κοντά 20 χρόνια λιτότητα, υποσχέσεις απ’ τους ΝΔ-ΠΑΣΟΚους πολιτικούς, υπομονή απ’ τους εργαζόμενους. 
Φθάσαμε και στο αποκαλούμενο  «βρώμικο ’89» και τις «ανίερες συμμαχίες», τη «συγκυβέρνηση» –κατά το ΠΑΣΟΚ και τον Ανδρέα Παπανδρέου,– Δεξιάς - Αριστεράς, παρ’ ότι ο Χαρίλαος Φλωράκης ήταν ξεκάθαρος: «Ανοχή στην κυβέρνηση Τζαννή Τζαννετάκη, μέχρι την έκδοση της Απόφασης του «Ειδικού Δικαστηρίου». Και  το ’90, ο ελληνικός λαός αποφάσισε ν’ αλλάξει σελίδα και εξέλεξε πρωθυπουργό τον Κώστα Μητσοτάκη, αλλά οι περιπέτειες συνεχίστηκαν.  
Στήριξε όλες του τις ελπίδες ο δύσμοιρος λαός μας στον Κώστα Μητσοτάκη, αλλά ούτε εκείνος στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων. Και το 1990, με αφορμή το «Ειδικό Δικαστήριο», για όσα «φοβερά και τρομερά» είχαν συμβεί στη διάρκεια της διακυβέρνησης της χώρας απ’ το ΠΑΣΟΚ, το μίσος μπήκε ανάμεσα στις δυο παρατάξεις και λίγο έλλειψε να γίνουν όλα «μπάχαλο». Και να τα «γαλάζια και πράσινα καφενεία», να το απύθμενο μίσος μεταξύ γονιών και παιδιών, μεταξύ αδελφών, μεταξύ συγγενών και φίλων. Πόσες καλημέρες κόπηκαν τότε και πόσες οικογένειες κινδύνεψαν να διαλυθούν!… 
Και να τα καινούργια σκάνδαλα: «ΟΤΕ - Υποκλοπές», Γριλάκηδες, «ΑΓΕΤ» ή «(Φ)ΑΓΕΤ», Μητσοτάκηδες», «Βροντάκηδες και Φουρτουνάκηδες»… Κι ο κυρίαρχος λαός και πάλι στη γωνία…
Σαν έφθασαν οι εκλογές του ’93, διαδέχτηκε τη Ν.Δ. και τον Κώστα Μητσοτάκη, –για δεύτερη φορά–, ο Ανδρέας Παπανδρέου. Και πάλι το ίδιο σκηνικό: Καινούργια σκάνδαλα, καινούργιοι αντεργατικοί νόμοι! «Άρθρο 330», «Νόμος Σιούφα»,  «Άρθρο 4», «Νόμος Ρέππα»,  «Νόμος Γιαννίτση». Κι αργότερα –επί Σημίτη– άλλα δεινά: Ίμια, ευχαριστήρια στους Αμερικάνους, «κραχ» στο Χρηματιστήριο, παράνομες μίζες, κλπ.,κλπ.…
Αλλαγή πολιτικής σκυτάλης το 2004, και πάλι στην εξουσία η Ν.Δ. Και ξανά σκάνδαλα!… Κι είναι ν’ αναρωτιέται κανείς: Μα, τίποτε δεν πρόκειται ν’ αλλάξει σ’ αυτόν τον τόπο!; Κατάρα τον «δέρνει»; «ΖΙΜΕΝΣ», «Βαρθολομαίος», «Θέμος και Μάκης», παράνομη εξαγωγή «μαύρου» χρήματος σε τράπεζες της Ευρώπης και σε λογαριασμούς του Θέμου, –για 5,5 εκατομμύρια ευρώ μιλάμε–, DVD, «Ζαχόπουλος», «Τσιτουρίδης», «Μαγγίνας», «Καταστροφή της Πελοποννήσου από πυρκαγιές», σεισμοί, λοιμοί, καταποντισμοί, και οι… προφητείες του Αγίου Κοσμά επαληθεύονται!…
Κι ύστερα απ’ τα όσα δεινά και τους δυνάστες που πέρασαν από μπροστά μας, φθάσαμε στις Βιστωνίδες και τα Βατοπαίδια ή Βατοπαιδία ή «Φάτε Παιδία»… Στους Δρύδες, στους Φωτιάδηδες, στους Δούκες, Ρουσόπουλους, Πελέκες, Σωτηρόπουλες και δεν έχει τέλος ο κατάλογος των εμπλεκόμενων στα οικονομικά σκάνδαλα, στη μοιρασιά του «μαύρου» χρήματος, στον παράνομο πλουτισμό. 
Και να ξανά το Πολυτεχνείο, τα Εξάρχεια, οι κουκουλοφόροι, οι γνωστοί - άγνωστοι, τα άδικα φονικά, η άγρια εκμετάλλευση μεταναστών, οι πλούσιοι πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι, οι καταλήψεις, οι εξεγέρσεις μαθητών και εργατών. Και μέσα σ’ όλα τα δεινά, μας προέκυψε πρόσφατα και ο άδικος χαμός ενός 15χρονου παλληκαριού. Του Αλέξη Γρηγορόπουλου, σ’ ένα χωρίς προηγούμενο χάος, στο κέντρο της Αθήνας, όπου λεηλατήθηκαν και καταστράφηκαν εκατοντάδες εμπορικά καταστήματα, κι όχι μόνο!… Όπου αρκετός κόσμος έμεινε χωρίς μεροκάματο, μέρες χρονιάρες!… Όπου οι κουκουλοφόροι –οι γνωστοί-άγνωστοι– τα έκαναν «γυαλιά-καρφιά»!…, ενώ η Ελληνική Αστυνομία τα έκανε «θάλασσα»… Και πριν αποφασίσει η Δικαιοσύνη για το τι συνέβη κι ένας άτυχος νέος έχασε τη ζωή του, βγήκαν οι «ειδήμονες» κι εξέδωσαν πόρισμα: «Τα ζητούσε ο οργανισμός του Αλέξη, που είχε αποκλίνουσα συμπεριφορά», κλπ., κλπ.…
Ντροπή και αίσχος!… Κανένας σεβασμός στο νεκρό παλληκάρι. Κι αντί να βγάλουν τον «σκασμό» μέχρι ν’ αποφανθεί η Δικαιοσύνη, ξημεροβραδιάζουν στα τηλεοπτικά κανάλια –ιδιωτικά και κρατικά–, όλοι αυτοί που είναι οι μόνοι κύριοι υπεύθυνοι για την κατάσταση στην οποία έχει βρεθεί η χώρα μας και προσπαθούν να πείσουν τον ελληνικό λαό ότι για όλα όσα συμβαίνουν, «φταίνε εκείνοι που χαϊδεύουν τ’ αφτιά των κουκουλοφόρων»!… Λες κι ο λαός δεν ξέρει τι του γίνεται, δεν έχει μάτια να δει, δεν έχει μυαλό να σκεφτεί, λες και βρίσκεται στους δρόμους, έτσι, για πλάκα…
Μεταξύ των πολιτικών αναλυτών κι ο βουλευτής Αργολίδας, Γιάννης Μανώλης. Ακούστε, ή μάλλον διαβάστε, τι είπε ο άνθρωπος: «Εμείς οι Έλληνες τρώμε τις σάρκες μας, όλοι είμαστε ίδιοι», –προφανώς εννοούσε τους πολιτικούς. «Θα μπορούσε, τα χρήματα που θα δοθούν στους καταστραφέντες μαγαζάτορες των Αθηνών, να είχαν δοθεί για την ανέγερση κάποιου νοσοκομείου, κάποιου σχολείου, ή, τέλος πάντων, κάτι ανάλογου».
Και τα είπε όλα αυτά ο κ. Μανώλης, λες και η κυβέρνηση δεν είχε αντιληφθεί για ποιον σκοπό αγωνίζονταν και διαδήλωναν οι εργαζόμενοι. Λες και είχε αποφασιστεί να δοθούν τα χρήματα αυτά στους εργαζόμενους και μόλις εκδηλώθηκαν οι καταστροφές, η κυβέρνηση τα πήρε απ’ τους εργαζόμενους και τα ’δωσε στους λεηλατηθέντες και καταστραφέντες εμπόρους του κέντρου της Αθήνας.
Αστείες δικαιολογίες, δηλαδή…
Αμάν πια!… Αμάν!… Ή για να χρησιμοποιήσω τη φράση του συρμού: Έλεος πια!… Έλεος!… 
Συμπολίτευση και Αντιπολίτευση, βρείτε τα, επιτέλους!… Και η Αντιπολίτευση, πρέπει να προτείνει λύσεις, ενώ η Συμπολίτευση πρέπει ν’ αφήσει κατά μέρος τους εγωισμούς, ας πάψει να τα ρίχνει όλα στους προηγούμενους και ας αναλάβει τις ευθύνες που της αναλογούν. Πέρασαν πέντε χρόνια από τότε που έστειλε τους «άλλους» στο σπίτι τους… Ας μην τους επιτρέψει να γυρίσουν ξανά, γιατί «παλιό άλογο, καινούργια περπατησιά δεν κάνει»!… Δεν είναι καιρός πια για διχόνοιες! Κάντε κάτι, –επιτέλους– όλοι μαζί, γιατί ο λαός θα σας γυρίσει –ολονών– την πλάτη…
Από έναν απλό χωρικό, μια πρόταση, καθώς πιστεύει πως: «Πολλά και σημαντικά πράγματα σ’ αυτόν εδώ τον κόσμο, έγιναν, ακούγοντας κάποιοι, ακόμη και τη γνώμη ενός ηλιθίου». Με τα ελάχιστα γράμματα –τα κολλυβογράμματα– που έμαθε, προτείνει –μεταξύ σοβαρού και αστείου: Όσοι έκλεψαν, έκλεψαν, όσοι πλούτισαν, –παράνομα ή νόμιμα– πλούτισαν… Ας κάνουμε μια καινούργια αρχή. 
Καθώς λέγεται, από χείλη ειδημόνων –εκτός αν κινδυνολογούν– η Ελλαδίτσα μας έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο, που στο άμεσο μέλλον, δεν θα μπορεί να δανειστεί από τους Ευρωπαίους ετέρους της κεφάλαια, ώστε ν’ αντεπεξέλθει στις οικονομικές δυσκολίες που αφήνει πίσω του το παγκόσμιο οικονομικό «κραχ»…   
Προτείνει, λοιπόν, ο απλός χωρικός: «Η ζάπλουτη Εκκλησία της Ελλάδας, δείχνοντας το χριστιανικό της πρόσωπο, την ώρα μάλιστα που λοιδορείται για όσα συμβαίνουν στους κόλπους της, αλλά, εφαρμόζοντας, παράλληλα και το Λόγο του Θεού, ας προβεί στον δανεισμό –έντοκο ή άτοκο– του Ελληνικού Κράτους, έτσι που αυτό να εξοφλήσει  τις όποιες μέχρι τώρα οικονομικές του υποχρεώσεις, κι όλα ν’ αρχίσουν από το μηδέν». Για το χτίσιμο της Ελλάδας όλων των Ελλήνων, της Ελλάδας της Δικαιοσύνης, της Ελλάδας του μέλλοντος!
Είναι υποχρέωση της Ελλαδικής Εκκλησίας, της Εκκλησίας της Αγάπης, της Εκκλησίας του Χριστού… Ας το κάνει, λοιπόν!…
 

Παρασκευή 19 Δεκεμβρίου 2008

Πέμπτη 18 Δεκεμβρίου 2008

Πλήθος Σαδδουκαίων, μάντεις και αστρονόμοι περιστοιχίζουν τον αυτοκράτορα.

Αναδημοσίευση από την alfavita.gr άρθρο της Νίνας Γεωργιάδου

Δεν υπάρχει λέξη, φράση, συναίσθημα που να μπορεί στοιχειωδώς να περιγράψει αυτό που γίνεται, από τη στιγμή που η ευθεία βολή βρήκε την καρδιά του Αλέξη, και οι ευθείες κουμπουριές βρήκαν τα κεφάλια των δεκατριάχρονων παιδιών και οι τεθλασμένες αναλύσεις των διατεταγμένων ακΤVιστών της καναλαρχικής δημοκρατίας στόχευσαν για άλλη μια φορά στα πλαδαρά καπούλια των καναπέδων, και οι τρισάθλιες δηλώσεις πολιτικών νάνων επιχείρησαν να διασκευάσουν το μεγάλο θυμό, βρίζοντας αυτό που δεν ελέγχουν και οι κουτοπόνηροι δημοσκόποι μαγείρεψαν στη χύτρα της χειραγώγησης τα δικά τους πορίσματα για να αναγορεύσουν τους τίποτα σε μεσσίες και τα παιδιά σε συνωμότες και οι εντεταλμένοι κυβερνητικοί συνδικαλισταράδες ανακάλυψαν την καταστατική νομιμότητα για να αναχαιτίσουν τις θυμωμένες φωνές και οι διατεταγμένοι προϊστάμενοι άπλωσαν χρησιμοποιημένες λαδόκολλες για να τυλίξουν τους υποκινητές (τι πλήξη) και η ντροπή της νομικάτζας έφτιαξε φάκελο στο δολοφονημένο παιδί, αφού πρώτα σκόρπισε ατάκτως τα μαξιλαράκια του καναπέ και ακούμπησε απαλά στο πάτωμα το laptop της σκηνοθετημένης εφόδου (καλά, αυτός θα υπερασπιζόταν και το δολοφόνο του παιδιού του αν πλήρωνε αδρά).
Πλήθος Σαδδουκαίων
Ρωμαίων υπαλλήλων, μάντεις και αστρονόμοι
Περιστοιχίζουν τον αυτοκράτορα.
Το μόνο που δεν περίσσεψε μέσα σε όλα αυτά είναι λίγη ντροπή. Τους περίσσεψε μόνο η «βαθιά οδύνη» - πρωτίστως για τα τζάμια, δευτερευόντως για τη βεβήλωση της τσάντας Armani που θα την κρατήσουν τα ανάξια χέρια του πλιάτσικου χωρίς να συνοδεύεται απ΄το ανάλογο μοντελάκι και την επαρκή ποσότητα σιλικόνης των χειλέων, τριτευόντως για το πλαστικό κωνοφόρο του Συντάγματος και στον πάτο, παρεμπιπτόντως, για τη ζωή ενός παιδιού.
Μια «οδύνη» που μας την πέταξαν στα μούτρα σαν το σταυρό του εξορκιστή, απαιτώντας μαζί και την «καταδίκη, μετά βδελυγμίας» των παιδιών μας.
Διδάσκετε την επανάστασιν κατά του πρίγκηπος;

Κι έπειτα βροχή οι δηλώσεις, αυτών που ποτέ δε βουτάνε τη γλώσσα στο μυαλό – πριν αφοδεύσουν το δύσοσμο μερίδιό τους στο διακαναλικό οχετό – γιατί το ξόδεψαν όλο σε αμαρτωλές συμπράξεις. «Ε, συμβαίνουν κι αυτά», «μεμονωμένο περιστατικό», «ατυχές συμβάν», «παρεξήγηση», «εξοστρακισμός». «θέλημα θεού», «εξυφαίνεται αντεθνική συνωμοσία», «χαϊδεύουν τα αυτιά των κουκουλοφόρων»,
«αποτάσσω το σατανά;», «αποταξάμενος».
Τους ύπατους εγώ ανάδειξα
Κι αυτοί κληρονομήσανε τα δικαιώματα
Εξακοντίζουν τα βέλη τους εναντίον μου,
κι εναντίον όσων έθαψε πρόωρα η μάνα τους, σ’ αυτή τη χώρα που έχει δημογραφικό πρόβλημα γιατί ξέρει μόνο πώς να θάβει τα παιδιά της. Τον Πέτρουλα, το Διομήδη, τον Κουμή, την Κανελλοπούλου, τον Καλτεζά, τον Τεμπονέρα, το Γρηγορόπουλο κι αυτούς που δεν μνημόνεψε κανείς, το Γιάκα, το Ναμπούζ, το Μουράτη, το Μπουλάτοβιτς, τον Κατσιώτη, το Μέξη, το Λεωνίδη, το Σεγκάκ, το Χριστόπουλο, το Μαραγκάκη, κι άλλους, κι άλλους. Όλα τα τυχαία και μεμονωμένα περιστατικά.

Κι όσους έπεσαν πάνω στις ζαρντινιέρες κι έσπασαν μόνοι τους τα μούτρα τους για να ενοχοποιήσουν τους αθώους πραίτορες ή τόλμησαν να φορέσουν πράσινα, αντικαθεστωτικά παπούτσια.
Ξανθός και όμορφος ο εχθρός του βασιλείου,
Έχει χιτώνα πράσινο και κάτω το ξίφος.
Τα μάτια του , αστραπές και συνωμοσία.
Ευτυχώς σε όλες τις περιπτώσεις η θεόστραβη δικαιοσύνη κατήγαγε νίκη λαμπρά. Όλα τα φονικά χέρια αθώα. «Ε, συμβαίνουν και αυτά», όπως συμβαίνουν και οι ξυλοδαρμοί των συνταξιούχων και το σφυροκόπημα των φοιτητών και οι σιδερογροθιές κατά των δασκάλων και τα ξεγυμνώματα των μεταναστών στον υπόγειο της Ομόνοιας και οι διαπομπεύσεις τους στα αστυνομικά τμήματα και εξάλλου, εσείς είστε το κράτος.
Μη σκεφτείς άσχημα για τους Βησιγότθους.
Είναι κάτι ακίνητα μεζεμένα υποκείμενα
Που παριστάνουν τους επιδρομείς.
Εκείνα μόνο τα δεκαπεντάχρονα στη Λάρισα να δικαστούν παραδειγματικά. Ούτε άφεση, ούτε έφεση. Να βοηθήσουμε λίγο τη θεόστραβη δικαιοσύνη να κρατήσει την παλάντζα της, μη γείρει μονόπατα στη μεριά των απαλλαγών και χάσει τις ισορροπίες της, γιατί πίσω έρχονται κι άλλες αθωώτητες, η Ζήμενς, οι υποκλοπές, οι απαγωγές, ο Ζαχόπουλος, η Γλαυκώπις Αθηνά, η επιτροπή ανταγωνισμού, προτελευταίοι οι κουμπάροι και τελευταίοι οι ρασοφόροι και ο Ρασπούτιν, έχοντας γεμάτες τις βαθιές τσέπες τους με το νερό μιας λίμνης που κάνει ένα φλοίσβο σαν καλοστοιβαγμένες λίρες.
Εξακολουθούσα να βλέπω
Τον επερχόμενο μεσαίωνα,
Με φάλαγγες πιστών,
Με αργυρά δισκοπότηρα, αφρίζοντα αίμα
Με ραβδούχους καλοθρεμμένους καλόγερους.

Τελευταίος βγήκε ο αυτοκράτορας που δεν ήταν πια μόνο γυμνός , αλλά είχε αρχίσει από καιρό να ασελγεί πάνω μας. «Αναλαμβάνω την ευθύνη» και από κάτω, αντί να ακουστεί ένα ‘αίσχος’, ξέσπασε ένα παρατεταμένο χειροκρότημα. Πόνεσαν τα χέρια των αυλοκολάκων και άφρισε το στόμα τους να επευφημούν την πολιτική μαγκιά που υπέδειξαν οι image makers προσδοκώντας ανάσταση νεκρών και αύξηση του ποσοστού στη μπαγιάτικη δημοσκοπική πίτα.
«Πες μας πράμα και για τις μεταρρυθμίσεις», ξελαρυγγιαζόντουσαν από κάτω οι αυλοκόλακες.
Παραδίδοντας κλειδιά, πολιτείες, μπετόν και σημαίες,
ξεπουλήσαμε ό, τι είχε απομείνει από το μεγάλο γιουσουρούμ των προκατόχων μας. Τον κρατικό Οργανισμό Τηλεπικοινωνιών Ελλάδας στον κρατικό Οργανισμό Τηλεπικοινωνιών Γερμανίας, και τον κρατικό Αερομεταφορέα της χώρας στον κρατικό αερομεταφορέα του Κατάρ γιατί πρωτίστως στηρίζουμε την κρατική περιουσία. Και στο λιμάνι του Πειραιά όλοι τώρα οι επίδοξοι πολύτεκνοι τραγουδούν τη διασκευή του άσματος , «πώς ήθελα να είχα κι ένα και δύο και τρία και τέσσερα παιδιά , που όταν όλα μεγαλώσουν θα γίνουν λεβέντες για χάρη της ‘λαϊκής’ δημοκρατίας της Κίνας». Συγκινητικά πράγματα. Στιγμές εθνικής έξαρσης.
Και τώρα τι πρέπει να γίνει
Σ’ αυτό το νεκροταφείο των ονομάτων,
Σ’ αυτό το νεκροταφείο των λέξεων;
Να αναστήσουμε τα ζόμπι. Να δώσουμε φρέσκο αίμα και ζεστό χρήμα στους βρυκόλακες. Να συντηρήσουμε τη μηχανή του συστήματος. Φτάνουν 28 δις; Καλά είναι, να μη σας γινόμαστε βάρος. Η κουλτούρα της ανώτερης τάξης. Η εγγενής ευγένεια της μεγάλης αρπαχτής, που στραγγίζει και την τελευταία ανθρώπινη σταγόνα σαν τον αρωματοποιό του Ζισκίντ, αλλά, βρε αδερφέ, τη μετατρέπει σε αιθέριο έλαιο κα τη μετοχοποιεί και τη βγάζει στη μειοδοσία της Σοφοκλέους. Πούλα, πούλα, αγόραζε.
Στο τέλος ένα παιδί που ήτανε γελωτοποιός.
Σαν σίφουνας, ένα ξανθό παιδί να ξεχωρίζει μόνο,
Αλλιώτικο, με άλλη βουή.
Άρχισε να φωνάζει , ενώ όλοι πίστευαν πως του είχαν έγκαιρα κόψει τη γλώσσα. Έδειξε πως σκεφτόταν , ενώ όλοι ήταν σίγουροι πως στη φωλιά του κούκου που μεγάλωσε, οι λοβοτομές ήταν αποτελεσματικές. Κι άρχισε να τρέχει, το μπαγάσικο, σα σίφουνας, κρατώντας στο ένα χέρι μια πέτρα και στο άλλο δυο νεράτζια.
Αιτία της δραπέτευσης το γκρίζο σχολείο με τους γκρίζους τοίχους και τις γκρίζες ιδέες.
Αιτία της δραπέτευσης η καθημερινή ειρωνεία της δωρεάν εκπαίδευσης που πάσχει από βουλημική αδηφαγία.
Aιτία ο άνεργος πατέρας του και ο τετραμηνίτης συμβασιούχος αδερφός του.
Αιτία τα τιμημένα γερατειά των παππούδων του που λιμοκτονούν με τα τετρακόσια ευρώ.
Αιτία η Γλαυκώπις Αθηνά που ‘φαγε 2,5 εκατομμύρια ευρώ για μια χριστουγεννιάτικη πίτα και ο κουδουνιστός φλοίσβος των ρασοφόρων.
Αιτία τα τυφλά χτυπήματα στο κεφάλι , με την ανάποδη του γκλομπ κι εκείνος ο μπάσταρδος κρανοφόρος που του ψιθύρισε κυνικά στ’ αυτί,
‘πού είναι ρε, ο Αλέξης ο, ε, ο ;’
Αιτία η μαύρη κάμερα στο στύλο που γράφει ανεξίτηλα όσους ακόμα χαμογελούν κι όσους τολμούν να βγάζουν περιπαιχτικά τη γλώσσα
Αιτία η μαύρη κι άραχνη προοπτική του στη γενιά των εφτακοσίων ευρώ, που μετά έγιναν πεντακόσια και τώρα κατρακύλησαν κάτω απ΄τα τετρακόσια.
Αιτία οι εικόνες από ένα κόσμο που πεθαίνει πεινασμένος στην κοινωνία της επιλεκτικής αφθονίας.
Αιτία ένας ρυπαρός, πεισιθανάτιος πλανήτης.
Αιτία ο καραφλός κόσμος των ενηλίκων, με το μεγάλο στομάχι, το νυσταγμένο μυαλό και τα ευνουχισμένα αισθήματα, που χωθήκαμε στα φουστάνια του εφησυχασμού και δεν διεκδικούμε πια ούτε το δικαίωμα των παιδιών μας στη ζωή.
Αιτία
Αυτός που χτίζει ένα σπιτάκι και λέει, καλά είμαι εδώ.
Όλα τα ανώτερα συνέδρια που φλυαρούνε
Όλοι που γράφουν λόγους για την εποχή
Δίπλα στη χειμωνιάτικη θερμάστρα
Όλα αυτά το παιδί μου τα ζει και τα εμπεδώνει μέχρι αηδίας. Είναι η πρώτη μεταπολεμική γενιά που βλέπει το μέλλον της κατάμαυρο. Τι ανυπόφορος συνδυασμός η καρτερία της φρίκης στα δεκαπέντε σου χρόνια
Και πάλι δεν ήξερε πώς να διαμαρτυρηθεί, γιατί του κοντύναμε τη γλώσσα κι έτσι άρχισε να μιλάει με νοήματα. Πήρε μια πέτρα, την έριξε και … μπαμ, έσπασε η βιτρίνα του συστήματος.
Τότε μόνο αφυπνίστηκαν όλα τα αντανακλαστικά κι ενεργοποιήθηκαν οι συναγερμοί και άρχισαν να ουρλιάζουν οι σειρήνες.
Γιατί ρε; Έχεις τόσες επίλογές.
Να μένεις αγράμματος, ενώ διαβάζεις.
Να πεθαίνεις πριν γεράσεις.
«Καλά Χριστούγεννα, μαλάκα κουραμπιέ», είπε το παιδί κι απομακρύνθηκε.
Ήξερε πως δεν είχε να περιμένει ούτε τους τρεις μάγους, ούτε τον Άη Βασίλη που ήτανε σκέτη λέρα.
Μόνο ο Ηρώδης τον καραδοκούσε στη γωνία.
Κι εγώ φεύγω.
Αναζητάω έντρομος την όψη σου.
Κάτω στο βάθος, τόσα πέλματα βαριά.
Μα ακούω να ‘ρχεται καινούργιο βήμα.

Τρίτη 9 Δεκεμβρίου 2008

Ποιός είναι ο Κύριος αυτός με τον κόκκινο φάκελο και το αίμα στο χέρι;




Βρήκα αυτή τη σημερινή φωτογραφία στα πρακτορεία. Η λεζάντα της λέει:

«A man stands in front of riot policemen during a demonstration in Athens December 9, 2008. Hundreds of protesters threw stones and bottles at lines of riot police outside the Greek parliament on Tuesday, in a fourth day of anti-government clashes triggered by police killing a teenager. REUTERS/John Kolesidis (GREECE)»

Ο (εμφανώς νεαρός) φωτογράφος δεν αναγνώρισε τον Κύριο (με κεφαλαίο Κ) Αντώνη Καρρά. Που αν και είναι μέλος του ΠΑΣΟΚ δεν έλειψε από κανέναν αγώνα της νεολαίας. Δεν επανεξελέγη βουλευτής γιατί δεν «είχε βάλει κάτι στην άκρη» όπως άλλοι. Και πορεύεται στην ένατη δεκαετία της ζωής του με μοναδικό όπλο την αξιοπρέπειά του.

Η επόμενη λεζάντα του ίδιου φωτογράφου είναι «A man's hand drips blood as he stands in front of riot policemen during a demonstration in Athens December 9, 2008. Hundreds of protesters threw stones and bottles at lines of riot police outside the Greek parliament on Tuesday, in a fourth day of anti-government clashes triggered by police killing a teenager. REUTERS/John Kolesidis (GREECE)»

Ο κόκκινος φάκελος, το γηρασμένο χέρι που τρέχει αίμα, και το χαρακτηριστικό σακάκι, με πείθουν ότι το χέρι είναι του Κύριου Αντώνη Καρρά. Σαν δεν ντρέπονται τα θρασύδειλα των ΜΑΤ, που χτύπησαν έναν άνθρωπο 80+ ετών! Όχι μόνο επειδή έχει θυσιάσει τα πάντα για τη δημοκρατία αλλά και επειδή θα μπορούσε να είναι παππούς τους.

Παρασκευή 5 Δεκεμβρίου 2008

Μαρδοχαίος Φριζής ο Ελληνο-Ιουδαίος αξιωματικός.

Κατά καιρούς πριν την 28η Οκτωβρίου μας απασχολεί αν πρέπει να είναι σημαιοφόρος, αλλοδαπός -η, μαθητής -τρια που ήταν πρώτος - η στα μαθήματα της προηγούμενης χρονιάς.
Για το σχηματισμό αντικειμενικής κρίσης στο θέμα αυτό, να θυμηθούμε ότι ο Μαρδοχαίος Φριζής Ιουδαίος το θρήσκευμα, Ελληνοεβραίος, έδωσε τη ζωή του για την Ελλάδα, πολεμώντας ηρωϊκά στον Ελληνοϊταλικό πόλεμο.

Ο Μαρδοχαίος Φριζής γεννήθηκε το 1893 στη Χαλκίδα σε πολύτεκνη οικογένεια. Το όνειρό του ήταν να γίνει αξιωματικός.
Έδωσε εξετάσεις στη Σχολή Ευελπίδων αλλά εγκατέλειψε τη σχολή. Γι' αυτό υπάρχουν δύο εκδοχές, α) ότι θεώρησε υποτιμητικό το ότι δεν ήρθε πρώτος και β) ότι εξαιτίας του ιουδαϊκού θρησκεύματος δεν έγινε δεκτός.
Έδωσε εξετάσεις στο Πανεπιστήμιο και πέτυχε στη Νομική. Την περίοδο εκείνη συνδέθηκε με τον Κονδύλη, στον οποίο εκφράζει την επιθυμία του «να γίνει στρατιώτης».
Μπήκε στη Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών, από την οποία αποφοίτησε το 1916. Έλαβε μέρος στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, στην εκστρατεία στην Ουκρανία, και στη μικρασιατική εκστρατεία, όπου, κατά την υποχώρηση, πιάστηκε αιχμάλωτος στη Σμύρνη. Άλλοι Εβραίοι πληροφορήθηκαν το γεγονός, και συγκέντρωσαν χρήματα για να τον απελευθερώσουν, εκείνος όμως αρνήθηκε λέγοντας «Ό,τι είναι να γίνει θα γίνει για όλους».
Ένα χρόνο αργότερα αφέθηκε ελεύθερος μαζί με τους υπόλοιπους Έλληνες αξιωματικούς. Το 1936 μετατέθηκε στην Κρήτη και του ανατέθηκε ο τομέας λογοκρισίας επί του Τύπου.
Μετατέθηκε στο Δελβινάκι με την αιτιολογία ότι «δεν έκανε σωστά τη δουλειά του». Στο Δελβινάκι συνδέθηκε με τον Μητροπολίτη Ιωαννίνων και μετέπειτα Αρχιεπίσκοπο Σπυρίδωνα, ο οποίος τον επισκεπτόταν συχνά για σκάκι.
Στις 5 Δεκεμβρίου, βορειοανατολικά της Πρεμετής, ο Φριζής και οι άντρες του δέχθηκαν επίθεση από ιταλικά αεροπλάνα. Ο Φριζής έδωσε εντολή στους στρατιώτες του να πέσουν στα χαρακώματα, παρ' όλα αυτά, για να μην υπάρξει πανικός στους στρατιώτες, ο ίδιος παρέμεινε καβάλα στο άλογό του και συνέχισε να τους εμψυχώνει. Ως καβαλάρης έγινε εύκολος στόχος για τα εχθρικά αεροπλάνα. Στην αρχή τον γάζωσαν και έπειτα μία βόμβα τον αποτελείωσε. Σύμφωνα με αφήγηση του εγγονού του, επίσης Μαρδοχαίου Φριζή, ο ιερέας του στρατεύματος του έκλεισε τα μάτια με την επιθανάτια εβραϊκή προσευχή: " Άκουσε Ισραήλ, ο Κύριος ο Θεός σου είναι εις και μόνος".
Το πλήρες κείμενο από τη Βικι Παίδεια

Πέμπτη 4 Δεκεμβρίου 2008

Άγρια μανιτάρια του δάσους και του λειβαδιού. Οδηγός μανιταροκυνηγιού.

Mushrooms
View SlideShare presentation or Upload your own. (tags: forest mushrooms)


Ο πρόσφατα ιδρυθείς σύλλογος μανιταροκυνηγών Ιωαννίνων, χάρις στη δραστηριότητα των μελών του, και του ακάματου Διοικητικού Συμβουλίου του (Λάμπρου Γεώργιος, Χάρης Λαμπρίδης, Ντάγκα Χριστίνα, Φίλης Ευάγγελος, Κόντος Δημήτριος) εξέδωσε ένα καλαίσθητο φυλλάδιο μανιταρογνωσίας – μανιταροσυλλογής για τα άγρια μανιτάρια των δασών και των λειβαδιών του Νομού Ιωαννίνων.
Είναι κρίμα την πλούσια μανιταροχλωρίδα της περιοχής (σε ποικιλία και αφθονία στις κατάλληλες συνθήκες υγρασίας θερμοκρασίας) να τη λυμαίνονται έμποροι.
Η Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Ιωαννίνων με Νομάρχη τον κ. Αλέκο Καχριμάνη επιχορήγησε την έκδοση αυτή, αναγνωρίζοντας το αξιέπαινο της προσπάθειας για την ανάδειξη της πλούσιας μανιταροχλωρίδας της περιοχής σαν πόλο έλξης τουρισμού και λελογισμένης οικονομικής αξιοποίησης της μανιταροσυλλογής με σεβασμό στο περιβάλλον (προσέχουμε για να έχουμε), και προπαντός προσοχή στους ξένους λαίμαργους εμπόρους, άρπαγες των μανιταριών των δασών μας.
Ποτέ μα ποτέ δεν μαζεύουμε μανιτάρια με βάση φωτογραφίες.
Όλα τα μανιτάρια τρώγονται, μερικά δυστυχώς  .... για μία μόνο φορά!
Η επιμέλεια του φυλλάδιου έγινε από τον κ. Στάθη Βασδέκη.
Σχετικός Σύνδεσμος ΕΔΩ

Τρία περιστατικά δηλητηρίασης από άγρια μανιτάρια στη Θεσσαλία. Να πάψουν οι αδαείς να μαζεύουν και να τρώνε μανιτάρια, δεν τρώγονται όλα, δεν χαρίζονται γιατί δεν ξέρεις τι συμβαίνει καμιά φορά. Για περισσότερα  πατήστε ΕΔΩ

Τρίτη 2 Δεκεμβρίου 2008