Τετάρτη 30 Σεπτεμβρίου 2009

Στο φανταστικό χωριό Αλλάδα, σαν παραμύθι.


(ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ από το συνονόματο ΛΙΓΑΠΟΛΑ του Έβρου αλλά και γιαννιώτικης επίδρασης - επιρροής)

Μια φορά κι έναν καιρό σε κάποιο φανταστικό μακρινό χωριό που το έλεγαν Αλλάδα ζούσαν είκοσι οικογένειες . Η οικογένεια του Αγροτίδη (πολύτεκνος) , του Εργατίδη (πολύτεκνος) , του Δημοσυπαλληλίδη (πολύτεκνος με πολλά υιοθετημένα) , του Μπατσόπουλου-Στρατή, του Δάσκαλου, του Μεταπράτη, του Εμποράκη, του Ελευθεπαγγελματίδη , του Μπακαλάκη, του Βιομηχανίδη (μοναχογιός) , του Εφοπλιστή ( μοναχογιός) , του Τραπεζάκη( άτεκνος) , του Πολιτικού (με πολλά υιοθετημένα), του Επιτροπέα, του Εργολάβου , του Προμηθέα, του Δικαίου , του Απόμαχου και φυσικά όπως σε κάθε χωριό, η οικογένεια του Παπά και η Κουτσομπόλα, χήρα από πολύ νέα , που λιγουρεύονταν κατά καιρούς τα παιδιά όλων και έκανε τα στραβά μάτια σε όσους την καλόπιαναν ή ξεκατίνιαζε, δίκαια ή άδικα , όσους δεν ενέδιδαν στα θέλγητρά της.
Η καθεμιά απ΄ αυτές είχε συγκεκριμένο ρόλο στο χωριό. Η οικογένεια Αγροτίδη φρόντιζε να παράγει ότι χρειάζονταν για να τρέφονται οι άνθρωποι και τα ζώα του χωριού. Από το στάρι για το ψωμί μέχρι την τρούφα , που ανεβάζει τις ερωτικές επιδόσεις των κατοίκων .
Την παραγωγή του παραλαμβάνει ο Εμποράκης και την πηγαίνει γραμμή στο Μεταπράτη, στον Βιομηχανίδη ή στο Μπακαλάκη. Ο Μεταπράτης μαζεύει διάφορα προϊόντα από τον Αγροτίδη και φτιάχνει τις πρώτες ύλες για τον Βιομηχανίδη, που με τη σειρά του τα προϊόντα που φτιάχνει τα δίνει ξανά στον Εμποράκη , που τα πηγαίνει στο Μπακαλάκη ή τον Προμηθέα , που φροντίζει να τα πουλά στις δημόσιες υπηρεσίες του χωριού μαζί μ΄αυτά που φέρνει από το Κοσμοχώρι.
Ότι δεν παράγεται στο χωριό το φέρνει από άλλα χωριά ο Εφοπλιστής σε συνεργασία με τον Εμποράκη και τον Προμηθέα , που βρίσκεται σε άμεση επαφή με όλους τους άλλους.
Ο Τραπεζάκης , ένας υπέργηρος κιτρινιάρης άνθρωπάκος , έχει σχέση με όλο τον κόσμο, αλλά επειδή είναι σε αναπηρικό καροτσάκι τον ανέθεσαν να φυλάει τα χρήματα αυτών που τάχουν περίσσευμα. Τον έχουν εξουσιοδοτήσει να δανείζει σ΄ αυτούς που έχουν ανάγκη και να παίρνει 10 με 20 ευρώ το χρόνο για κάθε 100 που δανείζει. Είναι κολητάρια με τον Εφοπλιστή, το Βιομηχανίδη , τον Προμηθέα και τον Εργολάβο, που τον βοηθούν να κινείται και φροντίζει να τάχει καλά με την οικογένεια Πολιτικού και Δικαίου, γιατί πολύ συχνά καταφεύγει σ΄ αυτούς για βοήθειες. Το φυσάει και ο ίδιος το χρήμα.
Οι προσπαππούδες του λέει, οι παππούδες του και οι πατεράδες του ήταν ανέκαθεν πλούσιοι άνθρωποι, αν και ποτέ δεν τους είδε κανείς να δουλεύουν. Ήταν λένε έξυπνοι άνθρωποι και δε χρειάζονταν να δουλεύουν. Τα μαγαζιά που έχουν πολλά από τα παιδιά του Μπακαλάκη και του Ελευθεπαγγελματίδη , καθώς πολλά απο τα σπίτια που μένουν τα παιδιά του Εργατίδη λένε ότι τα νοικιάζουν απ΄ αυτούς.
Ο Ελευθεπαγγελματίδης αναλαμβάνει να κάνει οποιαδήποτε δουλειά Μυρίζεται στο αέρα τις ανάγκες των κατοίκων και έχει στη διάθεσή του τα εργαλεία που χρειάζονται ανα πάσα στιγμή. Πουλάει τις γνώσεις του και την εξειδίκευσή του σε διάφορα θέματα που απασχολούν όλες τις άλλες οικογένειες. Με μια λέξη πολυτεχνίτης.
Όλες οι οικογένειες έχουν στη δούλεψή τους τον Εργατίδη και τα παιδιά του. Δυνατά και γυμνασμένα παλικάρια όλοι τους τα χρησιμοποιούν για να κάνουν τη δουλειά τους με ελάχιστη αμοιβή.
Ο απόμαχος είναι γέρος , ανήμπορος για δουλειά , που ζει με το βοήθημα του χωριού.
Ο Πολιτικός είναι ο άνθρωπος που βάζει τους κανόνες λειτουργίας και ορίζει τις σχέσεις που θα έχουν μεταξύ τους οι οικογένειες και οι κάτοικοι του χωριού.
Είναι πολύτεκνος και με τα παιδιά του δε μπορεί κανείς να βρεί άκρη.
Ούτε και η γυναίκα του ξέρει με ποιους τ΄ απέκτησε. Κάθε καρυδιάς καρύδι. Άλλους κανόνες θέλει το ένα, άλλους το άλλο. Δε φτάνει μόνο αυτό ξεσηκώνουν και τα παιδιά των υπόλοιπων με τις ιδέες τους και τα χωρίζουν σε παρέες. Παράδειγμα ο Παραμανλής είναι στα μαχαίρια με τον Καπανδρέου. Λένε ότι ο ένας κάνει παρέα πιο πολύ με τα ανήψια του Τραπεζάκη (η γυναίκα του Τραπεζάκη) είναι αδερφή του Εφοπλιστή, που έχει συνεφάδα τη γυναίκα του Βιομηχανίδη), του Ελευθεπαγγελματίδη, του Βιομηχανίδη του Εργολάβου και του Μπακαλάκη και ο άλλος με τα παιδιά του Αγροτίδη, του Εργατίδη, του Δημοσυπαλληλίδη, του Απόμαχου και του Δικαίου. Κατά καιρους οι παρέες μπλέκονταικαι κανείς δε βρίσκει άκρη. Ποιος θα κάνει κουμάντο στο χωριό απο τα παιδιά του Πολιτικού κανονίζεται κάθε τέσσερα χρόνια ή γρηγορότερα και ψηφίζουν όλες οι οικογένειες με τα παιδιά τους.
Στο χωριό υπάρχει και Σχολείο για τα φτωχά παιδιά, Ιατρείο και όλες οι υπηρεσίες, που χρειάζονται οι κάτοικοι , προπάντων αυτοί, που είναι φτωχοί. Η οικογένεια του Πολιτικού με τα παιδιά που εκλέγονται αναλαμβάνουν να μαζεύουν τους φόρους απ΄ όλους για να πληρώνουν το Δάσκαλο, που μαθαίνει γράμματα στα φτωχά παιδιά του χωριού (συνήθως τον έχουν παραμελημένο καθώς τα δικά τους παιδιά τα στέλνουν στο Κοσμοχώρι, που έχει καλύτερα Σχολεία), το Δημοσυπαλληλίδη , που δουλεύει στις διάφορες δημόσιες υπηρεσίες του χωριού, τον Μπατσόπουλο-Στρατή , το φύλακα του χωριού , καθώς και τον Δικαίο , που ελέγχει αν μέσα στο χωριό γίνονται όλα όπως τα αποφάσισε ο Πολιτικός.
Ο Δικαίος πληρώνεται πολύ καλά για να έχει λένε κύρος και να μη λαδώνεται απο τον καθένα. Μόνο οι πολύ πλούσιοι έχουν το χρήμα που θα μπορούσε να τους συγκινήσει. Ακόμα η οικογένεια Πολιτικού κανονίζει για τα δημόσια έργα (δρόμοι, πλατείες , παιδικές χαρές, , κ.λ.π.)
Για να γίνουν όλα αυτά χρειάζονται χρήματα , που ο Πολιτικός με τη βοήθεια των παιδιών του Δημοσυπαλληλίδη ( η Εφορία είναι ειδική σ΄ αυτή τη δουλειά.
Η Κουτσομπόλα διαδίδει ότι τραβιέται συχνά με τα παιδιά του Ελευθεπαγγελματίδη, του Μπακαλάκη, του Μεταπράτη και τα ανήψια του Τραπεζάκη και κάνει τα στραβά μάτια, καθώς την κάνουν ακριβά δώρα. ) τα μαζεύει απ΄ όλους κανονικά ανάλογα με τον πλούτο του καθενός. Για να καθοδηγείται ο Δημοσυπαλληλίδης έχει πάνω απ΄ το κεφάλι του τον Επιτροπέα, που τον τοποθετεί ο νικητής των εκλογών με πολύ μεγάλο μισθό. Τα παιδιά του Επιτροπέα είναι συνήθως αυτοί που μαζεύουν τα λάφυρα μετά από κάθε εκλογική μάχη.
Από τις οικογένειες του Αγροτίδη , του Εργατίδη, του Δημοσυπαλληλίδη, του Μπατσόπουλο-Στρατή , του Δάσκαλου, του Απόμαχου και του Δικαίου δεν ξεφεύγει δεκάρα. Ο μισθός τους είναι ορισμένος από το χωριό και όλοι γνωρίζουν πόσα παίρνει ο καθένας.
Τελευταία λοιπόν τα πράγματα στο χωριό δεν πάνε καθόλου καλά. Ο Παραμανλής , που ήταν υπεύθυνος από τα παιδιά του Πολιτικού τα τελευταία 5,5 χρόνια λέει ότι τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα.
Οι περισσότεροι κάτοικοι του χωριού και ειδικά οι πολύτεκνες οικογένειες και του Απόμαχου είναι καταχρεωμένες στον Τραπεζάκη, τα χρήματα που παίρνουν από τη δουλειά τους δε φτάνουν να θρέψουν τις οικογένειές τους και το χρέος του χωριού στο Κοσμοχώρι πολύ μεγάλο. Λένε ότι η Αλλάδα χρωστάει στο Κοσμοχώρι τα διπλάσια απ΄ αυτά που βγάζουν όλοι οι κάτοικοι του χωριού δουλεύοντας ένα ολόκληρο χρόνο.
Λένε ότι στο χωριό γίνονται πράματα και θάματα. Για παράδειγμα ο Αγροτίδης , που πουλάει το στάρι του 15 λεπτά το κιλό (λιγότερο από τα έξοδά του ) βλέπει το ψωμί στο Μπακαλάκη να πουλιέται 1,80 ευρώ το κιλό , δηλαδή πάνω από τη δεκαπλάσια τιμή!!! Αυτός που όργωσε, που έσπειρε, που έριξε λιπάσματα, που το φρόντιζε 7 μήνες κόντρα στα στοιχειά της φύσης, με τεράστια κεφάλαια (τρακτέρ, άροτρα. σπαρτική μηχανή, ραντιστήρι, πλατφόρμα, αλωνιστική μηχανή, κλ.π.) δεν κερδίζει τίποτα , ενώ ο Μεταπράτης , ο Βιομηχανίδης και ο Μπακαλάκης μοιράζονται 165 λεπτά για κάθε κιλό δίνοντας κάποια ψίχουλα στον Εργατίδη, που το κουβάλησε από τις αποθήκες του Μεταπράτη στου Βιομηχανίδη και από κει στο Μπακαλάκη. Πρόσθεσαν λίγο νερό και έκαψαν λίγο ρεύμα για να το ψήσουν.. Με λίγα λόγια , αν το χωριό έβγαζε 1000 κιλά σιτάρι και τίποτα άλλο το ΑΕΠ (Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν) του θα ήταν 1800 Ευρώ. Απ΄ αυτόν τον πλούτο ο Αγροτίδης θα έπαιρνε 150 ευρώ και τα υπόλοιπα 1650 οι υπόλοιποι τρείς!!!
Από την άλλη κινούνται χρήματα , που δε φορολογούνται καθόλου. Για παράδειγμα οι κακές γλώσσες λένε ότι κάποια παιδιά του Ελευθεπαγγελματίδη (ο Ηλεκτρολόγος π.χ.) δεν κόβουν καθόλου αποδείξεις για τις δουλειές που κάνουν. Από τον κ. Κωλοπιασμένο της οικογενείας των Δασκάλων π.χ. για μια σύνδεση του ηλεκτρικού στο λεβητοστάσιο πήρε 250 ευρώ για δουλειά 2 ωρών (τα υλικά τα πλήρωσε ο κ. Κωλοπιασμένος) χωρίς να δώσει απόδειξη.(Θα σου δώσω του είπε αλλά θέλω άλλα 50 ευρώ!!!). Το ίδιο γίνεται και με πολλά παιδιά του Εμποράκη και του Μπακαλάκη, που τσεπώνουν φόρους που εισπράττουν και έπρεπε να αποδώσουν στο χωριό (ΦΠΑ). Στο χωριό εκτιμούν ότι αν δηλώνονται 100 ευρώ , που καταγράφονται στον πλούτο του, υπάρχουν άλλα τόσα «μαύρα» που δε δηλώνονται πουθενά, ούτε φορολογούνται. Με λίγα λόγια , αν υπήρχε τρόπος να πιαστούν θα εισπράττονταν οι διπλάσιοι φόροι για το χωριό απ΄ αυτούς που εισπράττονται τώρα.
Λένε ακόμα ότι από τους φόρους που εισπράττονται τελικά μικρό ποσοστό πηγαίνει σε έργα. Τα πιο πολλά τα ροκανίζει η οικογένεια του Εργολάβου και του Προμηθέα σε αγαστή συνεργασία με κάποια από τα παιδιά του Πολιτικού και του Επιτροπέα , που υποτίθεται κάνουν τους ελέγχους και παραλαμβάνουν τα έργα.
Άσε που ο Προμηθέας λαδώνοντας πολλά από τα παιδιά της οικογένειας του Πολιτικού και του Επιτροπέα πουλάει πανάκριβα τα πράγματα που φέρνει , προπάντων τον εξοπλισμό της οικογένειας Μπατσόπουλου-Στρατή.
Ο Παραμανλής λοιπόν είπε στον Αγροτίδη , τον Εργατίδη, τον Δημοσυπαλληλίδη, τον Μπατσόπουλο-Στρατή και το Δάσκαλο:
- Παλικάρια πάρτε το χαμπάρι ότι τα ζωνάρια για 2-3 χρόνια θα σφίξουν άσχημα! Στο ταμείο δεν έχουμε μια! Ετοιμαστείτε να βάλετε το χέρι βαθειά στην τσέπη για να πληρώσουμε το χρέος. Από τα διπλανά χωριά οι Τραπεζάκοι άρχισαν να μας κυνηγούν και θέλουν τα λεφτά τους πίσω. Μην ακούτε τον Καπανδρέου , που λέει ότι έχουμε λεφτά Σας λέει παραμύθια. Σας λέει μάλιστα ότι δεν θα σας βάλει φόρους και θα σας δώσει και αυξήσεις! Πού θα βρεί τα λεφτά;
Ο Καπανδρέου από την άλλη λέει:
Ποιος όρισε για παράδειγμα ότι από τα 180 λεπτά που κάνει ένα κιλό ψωμί θα παίρνει 15 λεπτά ο Αγροτίδης και 165 οι υπόλοιποι; Μπορώ να εκπαιδεύσω και να βοηθήσω τον Αγροτίδη να μετατρέπει μόνος του το στάρι σε ψωμί για να έχουν δουλειά και τα πολλά του παιδιά. Θα βρουν εκεί δουλειά και τα παιδιά του Εργατίδη, του Μεταπράτη, του Ελευθεπαγγελματίδη κ.λ.π.. Έτσι τα 180 λεπτά δεν θα τα μοιράζονται τρεις ολιγομελείς οικογένειες αλλά πολλές.
Θα πιάσω αυτούς που έχουν εισοδήματα και δεν τα δηλώνουν, οπότε θα αυξήσω κατά πολύ τα έσοδα του χωριού για να πληρώνουμε το χρέος, αλλά και να δώσουμε αυξήσεις στην οικογένεια του Δάσκαλου, του Μπατσόπουλου-Στρατή , του Δημοσυπαλληλίδη, του Απόμαχου κ.λ.π. Γιαυτούς που θα αναγκάσω να πληρώσουν σίγουρα τα πράγματα δεν θα είναι ευχάριστα , αλλά δεν είναι καθόλου δίκαιο να υπάρχουν άνθρωποι που έχουν εισοδήματα και να μη πληρώνουν καθόλου φόρους.
Χωρίς να αυξήσω τις δαπάνες για τα έργα , αν περιορίσω αυτά που ροκανίζονται από τον Επιτροπέα, τον Προμηθέα , τον Εργολάβο και τους υπόλοιπους με τα ίδια χρήματα θα γίνονται περισσότερα έργα , που θα δίνουν και δουλειά στα παιδιά όλων των οικογενειών και ειδικά των πολύτεκνων.
Ο Τραπεζάκης και αυτοί που έχουν το χρήμα κέρδισαν για πολλά χρόνια και συνεχίζουν να κερδίζουν πολλά. Να βάλουν πλάτη κι αυτοί.
Και τέλος , αν περισσότεροι άνθρωποι έχουν εισόδημα , θα πληρώνουν περισσότερους φόρους και θα αυξάνονται σταδιακά τα έσοδα του χωριού.
Αυτά, θα σκέφτονται πολλοί, ανήκουν στη σφαίρα της φαντασίας. Άλλωστε και η Αλλάδα ένα χωριό στη σφαίρα της φαντασίας μου δεν είναι;
Αναρτήθηκε από Χρήστος Χαρακοπίδης

Σάββατο 26 Σεπτεμβρίου 2009

Αρνούμαι να εγγίσω μέχρι και του οβολού τα δημόσια χρήματα.


... ΕΝΑ e-mail ΠΟΥ ΜΟΥ ΕΣΤΕΙΛΕ ΦΙΛΟΣ .....

Επειδή αυτές τις μέρες ενοχλούμαι με μηνύματα στο κινητό μου τηλέφωνο από υποψήφιους βουλευτές, σκέφτηκα να τους στείλω κι εγώ με τη σειρά μου το πιο κάτω κείμενο.


<<...Ελπίζω όσοι εξ υμών συμμετάσχουν εις την Κυβέρνησιν θέλουν γνωρίσει μεθ' εμού ότι εις τας παρούσας περιπτώσεις, όσοι ευρίσκονται εις δημόσια υπουργήματα δεν είναι δυνατόν να λαμβάνουν μισθούς αναλόγως με τον βαθμό του υψηλού υπουργήματος των και με τας εκδουλεύσεις των, αλλ' ότι οι μισθοί ούτοι πρέπει να αναλογούν ακριβώς με τα χρηματικά μέσα, τα οποία έχει η Κυβέρνησις εις την εξουσίαν της... >> και

<<... εφ' όσον τα ιδιαίτερα εισοδήματα μου αρκούν δια να ζήσω, αρνούμαι να εγγίσω μέχρι και του οβολού τα δημόσια χρήματα, ενώ ευρισκόμεθα εις το μέσον ερειπίων και ανθρώπων βυθισμένων εις εσχάτην πενίαν >>.

Ιωάννης Καποδίστριας
Κυβερνήτης της Ελλάδας
προς την Δ' Εθνοσυνέλευση

Τετάρτη 23 Σεπτεμβρίου 2009

Κωνσταντίνος Καραμανλής (1909-1998): 14 χρόνια Πρωθυπουργός και δύο πενταετίες Πρόεδρος της Δημοκρατίας.


Από το ένθετο «ΕΤ review» του Ελεύθερου Τύπου του Σαββάτου 19 Απριλίου 2008.

Οι πολλαπλές όψεις του προδικτατορικού αντικαραμανλισμού

Του Μελέτη Μελετόπουλου

(Διδάκτορος Οικονομικών και Κοινωνικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Γενεύης)

Η γενική, διακομματική αποδοχή του Κωνσταντίνου Καραμανλή (1909-1998) από την κοινή γνώμη και τα ΜΜΕ εμπεδώθηκε μετά την αποχώρησή του από την ενεργό πολιτική το 1980.

Δηλαδή, όταν ο ίδιος αποστασιοποιήθηκε από το κόμμα του και την τρέχουσα πολιτική και λειτούργησε ως υπερκομματικός Πρόεδρος της Δημοκρατίας επί δύο πενταετείς θητείες, το 1980-85 και το 1990-95.

Απεναντίας, κατά τις δύο πρωθυπουργίες του (1955-63) και (1974-80) μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης και του πολιτικού κόσμου έτρεφε έντονα αρνητικά συναισθήματα προς το πρόσωπό του και την πολιτική του.

Την εποχή της Εθνικής Ριζοσπαστικής Ενώσεως (ΕΡΕ), ο Καραμανλής υπήρξε στα μάτια του κεντρώου και αριστερού τμήματος του εκλογικού σώματος (δηλαδή της κοινωνικής πλειοψηφίας), ο εκλεκτός των Ανακτόρων και των Συμμάχων, που ανέλαβε την πρωθυπουργία με αυθαίρετη βασιλική επιλογή το 1955.

Όταν μάλιστα παραγκωνίστηκαν δύο πανίσχυροι αντιπρόεδροι, ο ένας εκ των οποίων διέθετε τη δεδηλωμένη της πλειοψηφίας των βουλευτών του τότε κυβερνώντος κόμματος του Εθνικού Συναγερμού, τη στιγμή του θανάτου του πρωθυπουργού Παπάγου.

Εκτός αυτού, η μη δεξιά κοινή γνώμη θεωρούσε τον Καραμανλή φορέα του μετεμφυλιακού αυταρχισμού (παρά τις εκ των υστέρων προσπάθειες του Καραμανλή να διαχωρίσει τη θέση του από το μοναρχο-στρατοκρατικό μετεμφυλιακό σύστημα εξουσίας, που όμως τον είχε προωθήσει στη θέση του πρωθυπουργού).

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει ο αντικαραμανλισμός που αναπτύχθηκε στο εσωτερικό του δεξιού συστήματος εξουσίας.

Για παράδειγμα, ο Καραμανλής δεν έγινε ποτέ αποδεκτός από το μικρό αλλά ποιοτικά σημαντικό μέρος της κοινής γνώμης και των αντιμαρξιστών, ιδεαλιστών και καντιανών διανοούμενων που επηρέαζε ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος.

Αυτοί θεωρούσαν τον Καραμανλή ακατάλληλο να δώσει πνευματικές κατευθύνσεις στον Ελληνισμό και να δημιουργήσει τις βάσεις ενός εκπαιδευτικού συστήματος με ευρωπαϊκές προδιαγραφές.

Τον Καραμανλή επίσης αντιπολιτεύθηκε, ιδίως μετά το 1961, η βασιλική καμαρίλα, που δεν ανέχτηκε τη σταδιακή του χειραφέτηση από το ρόλο του φερέφωνου των Ανακτόρων.

Σημειωθήτω ότι ο Καραμανλής έφθασε στο σημείο, την περίοδο 1961-63, να προσανατολισθεί στη συνταγματική κατάργηση των προνομίων του Στέμματος, κάτι που δείχνει την εσωτερική διχοστασία της κυβερνώσης Δεξιάς.

Αλλά και το εσωτερικό του Στρατεύματος είχαν αναπτυχθεί έντονα αντικαραμανλικά συναισθήματα. Κατ’ ουσία επρόκειτο για ένα σκληρό ανταγωνισμό εξουσίας μεταξύ των κέντρων που προωθούσαν τον κομβικό ρόλο του Στρατού στην πολιτική ζωή και του καραμανλικού συστήματος εξουσίας που επεδίωκε να υποτάξει αυτά τα κέντρα σε μια καραμανλική νομιμότητα.

Η πιο ενδιαφέρουσα όψη του καραμανλισμού είναι η αποστροφή που έτρεφε γι’ αυτόν η αθηναϊκή αριστοκρατία.

Ναι μεν ο λαϊκισμός και ο δυναμισμός του Καραμανλή ήταν χρήσιμα για την πολιτική κυριαρχία της Δεξιάς, αλλά το παραδοσιακό κοινωνικό κατεστημένο των Αθηνών τον αντιμετώπιζε ως επαρχιώτη πολιτευτή που εισέβαλε ως ταύρος εν υαλοπωλείω στις εύθραυστες κοινωνικές ισορροπίες και στα ήθη της κοσμικής ζωής της πρωτεύουσας.

Ας μην υποτιμάμε τον αρνητικό ρόλο που έπαιξαν τα αθηναϊκά σαλόνια στη ρήξη του Καραμανλή με τα Ανάκτορα και στην πτώση του το 1963.

……………………………………………………….

Μια υγιής αντίδραση

Του ΚΩΣΤΑ ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ πρώην εκδότη της εφημερίδας «ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ» στο ίδιο ένθετο του Ελεύθερου Τύπου.

Μια πρώτη απάντηση στο ερώτημα πε΄ρι αντικαραμανλισμού θα ήταν: επρόκειτο για δείγμα υγιούς και επιβεβλημένης αντίδρασης στη λαίλαπα του «Καραμανλισμού» που σάρωνε την Ελλάδα.

Πιστεύοντας ότι ήταν γεννημένος ηγέτης («θα ήθελα να αφιερωθώ στους ανθρώπους του λαού μου …του έθνους μου» έλεγε από νέος ο Κωνσταντίνος Καραμανλής) επελέγη (1955) « από τα Ανάκτορα, τους Αμερικάνους και το ντόπιο κατεστημένο» κατά την προσφιλή έκφραση του Ανδρέα Παπανδρέου, για να κυβερνήσει και έβαλε την προσωπική του σφραγίδα για 8 χρόνια σ’ αυτό που ο Γεώργιος Μαύρος αποκαλούσε από τότε «δικτατορία με κοινοβουλευτικό μανδύα», ο αντικομμουνισμός έγινε κρατική ιδεολογία, θέριεψαν το παρακράτος και ο χαφιεδισμός, η αστυφιλία και η μετανάστευση, οι πολίτες χωρίζονταν σε α’ κατηγορίας (εθνικόφρονες) και β’ (οι λοιποί), και η τύχη τους εξαρτιόταν από τον αστυφύλακα, το χωροφύλακα, τον ΚΥΠατζή, τον ΤΕΑτζή, τον τοπικό χαφιέ (στη γειτονιά ή στον τόπο δουλειάς) με το «φακέλωμα» να παίρνει τερατώδεις διαστάσεις, όπως και κρατική βία και αναλγησία.

Και επειδή γίνεται συχνά η επίκληση της λαϊκής βούλησης, να θυμίσουμε ότι στην «8ετία του» (1955-1963), ο Καραμανλής έχασε τις πρώτες εκλογές το 1956

(Δ.Ε.. 48,15% - ΕΡΕ 47,38%) αλλά έβγαλε – λόγω εκλογικού νόμου – 165 έδρες(!),

το 1958 κέρδισε διότι το Κέντρο ήταν τόσο αδύναμο, ώστε ξεπεράστηκε και από την ΕΔΑ (ΕΡΕ 41,2% ΕΔΑ 24,4% Κ.Φ. 20,7%)

Το 1961 «κέρδισε» με βία και νοθεία, ύστερα από ένα επιτελικά σχεδιασμένο εκλογικό πραξικόπημα, με συμμετοχή και του στρατού (ΕΡΕ 50,8% Ε.Κ. 33,7%),

Και το Νοέμβριο του 1963 έχασε (Ε.Κ. 42% ΕΡΕ 39,4%)

Μετά τη χούντα, γύρισε εμφανώς διαφοροποιημένος (μας έβγαλε από το ΝΑΤΟ για 6 χρόνια, λόγω Αττίλα ΙΙ, μας έβαλε στην ΕΕ – τότε ΕΟΚ- χωρίς να κάνει ουσιαστικές αλλαγές: προδικτατορικά γιατί δεν μπορούσε, αφού κινείτο στα πλαίσια που του είχαν επιβάλει αυτοί που τον επέλεξαν, κι όταν προσπάθησε να διαφοροποιηθεί υποχρεώθηκε να φύγει από τη χώρα, μεταδικτατορικά γιατί δεν κατάφερε ν’ απαλλαγεί από εμμονές (και πρόσωπα) του παρελθόντος και – χωρίς διάθεση αυτοκριτικής- φρόντισε μόνο για την υστεροφημία του.

Με διοικητικά προσόντα και ικανότητες σίγουρα, αποτέλεσε ένα φαινόμενο

(60 χρόνια στην πολιτική, πολλές φορές Βουλευτής και Υπουργός, 14 χρόνια συνολικά Πρωθυπουργός και δυο πενταετίες Πρόεδρος της Δημοκρατίας!)

που θα κριθεί από την Ιστορία (άρα είναι νωρίς ακόμα..) όπως θα κριθεί και το φαινόμενο του αντικαραμανλισμού: Μια υγιής και επιβεβλημένη αντίδραση στη λαίλαπα του καραμανλισμού…

Κυριακή 20 Σεπτεμβρίου 2009

Ο πολιτικός που στέγνωσε την ψυχή του, για να κυβερνήσει


Εγραφε στο ένθετο ET-REVIEW στον Ελεύθερο Τύπο του Σαββάτου 19Απριλίου 2008 ο Γιάννης Προβής:

…..Οι περισσότεροι Έλληνες βιογράφοι του Κ. Καραμανλή, υποβάθμισαν ή και αγιογράφησαν τη γενέθλια πράξη που έδωσε το ιστορικό χρήσμα στον Μακεδόνα πολιτικό. Μίλησαν, λίγο έως πολύ, για μια «αιφνιδιαστική και εύστοχη βασιλική πρωτοβουλία» που έδωσε την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης στον 48χρονο Καραμανλή, τον Οκτώβριο του 1955 και έγινε δεκτή από τη συντριπτική πλειοψηφία των βουλευτών του Συναγερμού.

Ενώ ήταν γνωστό ότι επρόκειτο για ωμή παρέμβαση του Παλατιού στα εσωτερικά της συντηρητικής παράταξης, που ναι μεν πέτυχε να επιβάλει τον άριστο μέσα στην παραπαίουσα αστική μετριότητα αρχηγό, όμως έμελλε να τραυματίσει βαθιά και εν μέρει να ακυρώσει, μεσοπρόθεσμα, το νεογέννητο – μέσα στις στάχτες του εθνικού διχασμού- κοινοβουλευτισμό στην Ελλάδα.

Η ειρωνεία της ιστορίας είναι ότι ο Καραμανλής, από μια έμφυτη και πρωτόγονη (σχεδόν βουκολική) αίσθηση και πίστη στο «καθήκον εποχής», μπορεί να μην ξεπέρασε τα απαγορευτικά όρια του «μετεμφυλιακού αστυνομικού κράτους της Δεξιάς», όμως ξεπέρασε και συγκρούστηκε με τις προθέσεις και την αμετροέπεια των «πατρόνων» του.

Η πολιτική επιείκεια -περιορισμένη πάντως- προς τους ηττημένους του Εμφυλίου, η εμπειρία του από τη σύντομη περίοδο της «συμβίωσης» του με την αξιωματική αντιπολίτευση της ΕΔΑ, τα ανοίγματά του σε διακεκριμένες προσωπικότητες του Κέντρου, όπως και η άδοξη απόπειρά του για τον εκσυγχρονισμό του Συντάγματος του 1952, σίγουρα αποτέλεσαν ένα ιστορικό δείγμα γραφής των προθέσεων και διαθέσεων του Καραμανλή. Αλλά η Ιστορία δεν γράφεται με τα «αν».

Την 1η Ιανουαρίου 1953 κρατούνται στις φυλακές 5.311 «κομμουνισταί» από τους οποίους πέντε είναι καταδικασμένοι σε θάνατο, 2.495 σε ισόβια δεσμά, 2.692 σε πρόσκαιρα, 74 σε φυλάκιση και 45 υπόδικοι.

Ο Καραμανλής του 1960 μπορεί να φιλοδόξησε έναν εκσυγχρονισμό και έναν εξευρωπαϊσμό του μετεμφυλιακού κράτους της Δεξιάς, όμως βρέθηκε εγκλωβισμένος στο ίδιο «καθεστώς» που τον δημιούργησε. Οι διαδοχικές απόπειρες του Καραμανλή να θέσει τις βάσεις ενός σταθερού δικομματικού κοινοβουλευτικού συστήματος, μέσω του εκλογικού νόμου, αποτυγχάνουν.

Παραμονές των πρόωρων εκλογών του 1961, ο Γεώργιος Παπανδρέου, συστήνει επειγόντως την Ένωση Κέντρου, για να εμποδιστεί η εκρηκτική άνοδος της ΕΔΑ.

«Έκανα έργον μου, μετά τις εκλογές του 1958, την δημιουργίαν Εθνικής Αντιπολιτεύσεως» θα γράψει αργότερα σε επιστολή του.

Αλλά φαίνεται λογάριαζε χωρίς τον ξενοδόχο. Οι δαίμονες του αστυνομικού κράτους, του Παλατιού, και της Αμερικανικής Αποστολής, παραμόνευαν. Και η Φρειδερίκη έπαψε να «πίνει σαμπάνιες» για τον Καραμανλή και φλερτάριζε, έστω όψιμα και επιπόλαια, με τον παρορμητισμό και τη θαυμαστή ρητορεία του Γεωργίου Παπανδρέου.

Πολλά έχουν γραφεί και για τις ανορθωτικές πολιτικές του Καραμανλή, κατά την πρώτη οκταετία, αλλά μια ψύχραιμη και διεισδυτική ματιά, παραπέμπει σε ένα μάλλον πενιχρό απολογισμό. Στα χρόνια του ’50 και των αρχών του 60, η αστική ανάπτυξη της Ελλάδας και, ειδικότερα της Αθήνας, που θα δεχτεί και τη μεγαλύτερη πίεση από τα μαζικά και πιεστικά ρεύματα της εσωτερικής μετανάστευσης δεν αποκτά κανένα σοβαρό στοιχείο στρατηγικού σχεδιασμού, όπως η άναρχη και αυθαίρετη δόμηση. Η μεταπολεμική αστική άνθηση, εκτός κάποιων αστικών παραδοσιακών τζακιών που είχαν επιβιώσει, βασίστηκε στους μαυραγορίτες της Κατοχής, των οποίων τα «κλεμμένα» νομιμοποιήθηκαν εν ψυχρώ από τις μετακατοχικές κυβερνήσεις.

Η δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη σφραγίζει ανεξίτηλα την αφετηρία μιας σύγκρουσης που έμελλε να ξεπεραστεί πολύ αργότερα. Το οδυνηρό αποτέλεσμα ήταν πως η ιστορία εκείνης της εποχής ξεπέρασε τις πραγματικές προθέσεις όλων των πρωταγωνιστών της, και τους σημάδεψε ανεξίτηλα

Όταν ο Καραμανλής, επιστρέφοντας στις εκλογές του Νοεμβρίου 1963, ζητάει από το Παλάτι να μη δώσει εντολή στο νικητή Γεώργιο Παπανδρέου του 42%, δεν διαισθάνεται την τραγικότητα και την ένταση των καιρών.

Όταν ο Καραμανλής αυτοεξορίζεται στο Παρίσι, θα έλεγε κανείς πως είναι η αρχή μιας ανώμαλης πολιτικά περιόδου, που θα καταλήξει με μαθηματική ακρίβεια στη δικτατορία (των λοχαγών ή των στρατηγών) και από εκεί στη Μεταπολίτευση.

Ήταν δεξιός ο Καραμανλής; Και αν δεν ήταν δεξιός ο Καραμανλής, μήπως η Φρειδερίκη φλερτάριζε με τη σοσιαλδημοκρατία;

Αν ο Καραμανλής έβγαλε τη χώρα από το ΝΑΤΟ, μήπως τότε ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν δεξιός; Και όταν ο Καραμανλής εθνικοποιούσε την Ολυμπιακή έπαιζε με τον μαρξισμό;

Όλα αυτά για να δείξουμε το ρηχό της ελληνικής πολιτικής, οι εκπρόσωποι της οποίας πάντα κολακεύονται ακούγοντας ιστορίες για πολιτικούς γίγαντες…

Η «Αλλαγή» του 1981, θα γυρίσει οριστικά τη ματωμένη σελίδα του Εμφυλίου. Οι σχέσεις του Ανδρέα με τον Καραμανλή, αν και εδραιωμένες σε δύσκολες εποχές, θα διαταραχθούν αιφνίδια, αλλά όχι ανεξήγητα, το 1985, με την εκλογή Σαρτζετάκη στην Προεδρία, επιλογή για την οποία ο Ανδρέας θα εμφανισθεί αργότερα μετανιωμένος, αλλά είναι αργά.

Πάντως το 1985, που κατά το ιστορικό πρωτοσέλιδο της Αυριανής «Γκρέμισε τον Καραμανλισμό» φαίνεται πως έμελλε να είναι και η δραματική κορύφωση της αρχής του επερχόμενου τέλους του. Στα «πέτρινα» χρόνια του Ανδρέα, ο Καραμανλής, που ήξερε μεγαλόψυχα να αναγνωρίζει εχθρούς και αντιπάλους, θα πει για τον υπόδικο Ανδρέα, το ιστορικό: «Δεν πηγαίνεις ποτέ στη φυλακή έναν πρωθυπουργό»

Και μερικά χρόνια αργότερα, όταν το καλοκαίρι του 1994, συναντηθούν για τελευταία φορά στον κήπο του Προεδρικού Μεγάρου, στην τελευταία προεδρική δεξίωση ου Καραμανλή, ο μεγάλος πολιτικός που «στέγνωσε την ψυχή του για να κυβερνήσει», είχε την εκλεπτυσμένη ευγένεια να ευχηθεί στο μεγάλο αντίπαλό του: «Αντρέα, άντε τώρα και Πρόεδρος»…



Παρασκευή 18 Σεπτεμβρίου 2009

...και η απάντησις έχει δοθεί: Ο Βασιλεύς βασιλεύει και ο Λαός κυβερνά...


Κατεβαίνοντας εκείνο το φθινοπωρινό μεσημέρι την Ακαδημίας από Ιπποκράτους προς την πλατεία Κάνιγγος έβλεπε κανείς σε όλα τα περίπτερα στολισμένα με το περιοδικό Πολιτικά Θέματα να φιγουράρει στο εξώφυλλο ο Γέρος της Δημοκρατίας και να χαιρετά τον Λαό της Αθήνας, σαν να ακούγονταν ξανά ο δημεγερτικός ρητορικός του λόγος

.…εχει τεθεί το μέγα ερώτημα: Ποίος κυβερνά την Ελλάδα;, και η απάντησις έχει δοθεί: Ο Βασιλεύς βασιλεύει και ο Λαός κυβερνά ….

Αρκετά περίπτερα είχαν κρεμάσει δυο, και τρία , τσε πέντε «Πολιτικά Θέματα», έτσι νόμιζες ότι ο Γέρος της Δημοκρατίας σε χαιρετούσε από παντού, σαν να φώναζε:
Μην σκιάζεστε στα σκότη: Η Δημοκρατία θα νικήσει!
Όλη την προηγούμενη χρονιά είχαν συμβεί πολλά. Η κατάληψη της Νομικής στις 21 Φεβρουαρίου 1973 (τότε ο Παπαδόπουλος ήταν στο συντριβάνι στην κεντρική πλατεία των Ιωαννίνων για την επέτειο της απελευθέρωσης από τον Τουρκικό ζυγό, δεν θα βλεπε τα Γιάννενα άλλη φορά)
Το κίνημα του Ναυτικού τον Μάη του 1973 και η φυγή του Α/Τ Βέλους με τον πλοίαρχο Νίκο Παπά στην Ιταλία.
Στο Δημοψήφισμα στις 29 Ιουλίου 1973 που προκύρηξε ο Παπαδόπουλος
(μετά την ψηφοφορία και το άνοιγμα της κάλπης τα ψηφοδέλτια ΟΧΙ σχίζονταν –μαθές δεν εματάγινε τέτοιο κουτί ρημάδι, να ρίχνεις ΟΧΙ το πρωί, να βγαίνει ΝΑΙ το βράδυ) το στρατιωτικό καθεστώς παίρνει τον μανδύα Προεδρική Κοινοβουλευτική Δημοκρατία με προσωρινό Πρόεδρο τον τεως συνταγματάρχη Γεώργιο Παπαδόπουλο. (78% ΝΑΙ - 22% ΟΧΙ)
Στις 8 Οκτωβρίου 1973 ορκίζεται μεταβατική κυβέρνηση υπό τον «δοτό» Πρωθυπουργό Σπύρο Μαρκεζίνη με σκοπό να οδηγήσει τη χώρα (αν ήταν δυνατό!) σε ελεύθερες εκλογές, έστω υπό το Παπαδοπουλικό Σύνταγμα.
Αρκετοί παλαιοί πολιτικοί το σκέπτονται να συμμετάσχουν. Ο μόνος που είχε ταχθεί «κάθετα» εναντίον της συμμετοχής στις σχεδιαζόμενες ψευτοεκλογές ήταν ο Αντρέας Παπανδρέου και το ΠΑΚ.
Την Κυριακή 4 Νοεμβρίου 1973, μια γλυκιά ηλιόλουστη φθινοπωρινή μέρα , γίνεται το μνημόσυνο του Γεωργίου Παπανδρέου στο Α Νεκροταφείο με συμμετοχή πλήθους κόσμου, αρκετών «παλαιών» πολιτικών που βρίσκουν την ευκαιρία να συζητήσουν για την συμμετοχή ή όχι στις σχεδιαζόμενες Παπαδοπουλικο Μαρκεζινικές εκλογές.
Ο Γιάννης Αλευράς με τον Κουτσοχέρα τον ποιητή, ήταν εκεί και παίνευαν τον Αντρέα. Ο Κουτσοχέρας μάλιστα, παλιός βουλευτής της Ε.Κ. είχε στήσει κανονικά πηγαδάκι σαν προεκλογική μάζωξη, μοίραζε βιβλιαράκια με ποιήματα.
Μετά το μνημόσυνο ξεσπούν επεισόδια στους γύρω δρόμους προς το Σύνταγμα. Αρκετοί τραυματίες και συλλήψεις. Οι συλληφθέντες θα δικασθούν λίγες μέρες μετά.
Τα συνθήματα που κυριαρχούν, προεόρτια του τι θα επακολουθήσει, είναι:
Όλοι Ενωμένοι, Έξω οι Αμερικάνοι, Ελευθερία, Ταϋλάνδη,
Δεν σε θέλει ο Λαός, παρ’ τη Δέσποινα και μπρός.
Την Τετάρτη 14 Νοεμβρίου 1973, νωρίς το απόγευμα, θα κλειστούν στο Πολυτεχνείο οι πρώτοι φοιτητές που θα κατέβουν από τη Νομική, η μαγιά για την εξέγερση του Νοέμβρη.
Πλήθος Λαού θα συρρεύσει τις επόμενες μέρες στους γύρω δρόμους, θα απαιτήσει Δημοκρατία, που θα διασκορπιστούν και θα κλεισθούν στα σπίτια τους, μόλις πέσουν τα πρώτα δακρυγόνα στη Σταδίου την Παρασκευή το βράδυ, ξημερώνοντας Σάββατο 17 Νοεμβρίου 1973 θα επέμβουν τα τανκς, ενώ θα κηρυχθεί στρατιωτικός νόμος. Το πείραμα φιλελευθεροποίησης του Μαρκεζίνη απέτυχε.
Δεν θα μπορούσε άλλωστε να πετύχει, αξέχαστο ηχεί το αυτοσχέδιο σύνθημα της εξέγερσης του Νοέμβρη.
Δεν σε θέλει ο Λαός, παρ’ τον πήθικο και μπρος…

Ο ταξίαρχος Δημ. Ιωαννίδης θα ανατρέψει τον Παπαδόπουλο, λίγες μέρες αργότερα ξημέρωμα Κυριακής 25 Νοεμβρίου 1973, ο Μητροπολίτης Ιωαννίνων Σεραφείμ θα ορκίσει Πρόεδρο Δημοκρατίας τον στρατηγό Φαίδωνα Γκιζίκη και Πρωθυπουργό μαριονέτα τον Αδαμάντιο Ανδρουτσόπουλο.
Θα ακολουθήσει επιστροφή στο παρελθόν στις πρώτες μέρες της «εθνοσωτηρίου επαναστάσεως» της γιορτής της εικοσιμιά τ’ Απρίλη.
Ξανανοίγει το στρατόπεδο πολιτικών εξόριστων στη Γυάρο, όπου στέλνονται για χειμερινές διακοπές ο Γεώργιος Μαύρος, ο σκηνοθέτης Παντελής Βούλγαρης, ο Νίκος Ψαρουδάκης της Χριστιανικής, ο ηθοποιός Σταύρος Παράβας γιατί έλεγε στο θέατρο ότι την ερχόμενη άνοιξη θα φορεθεί το φράκο –το πιάσατε το υπονοούμενο, εννοούσε τον Καραμανλή- ο καθηγητής του Μαθηματικού Αθήνας Γεωργίου, ο Χαραλαμπόπουλος και άλλοι.
Το είχε πει ο αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος : Είναι δύσκολο, να διαβείς το ίδιο ορμητικό ποτάμι δυό φορές.

Στις 15 Ιουλίου 1974, η χούντα των Αθηνών και οι εκπρόσωποι της στην Κύπρο απεφάσισαν να καταστρέψουν την Κυπριακή Δημοκρατία, βάζοντας στόχο τον Αρχιεπίσκοπο και Εθνάρχη Μακάριο, ζητώντας την κεφαλήν του επί πίνακι, σαν τον Αλιέντε της Χιλής.
Γενιές Ελλήνων γαλουχημένες στια Σχολειά κάτω από τις εικόνες του Γρηγορίου του Ε, του Παπαφλέσσα, του Αθανάσιου Διάκου, βλέπουν την Ελλάδα των Ελλήνων Χριστιανών να θέλει να εξοντώσει τον παπά Μούσκο.
Το έγκλημα θα ολοκληρωθεί στις 20 Ιουλίου με την Τούρκικη εισβολή, που όλα τα ξένα πρακτορεία ειδήσεων την έβλεπαν, μόνο οι πραξικοπηματίες δεν την είδαν, είχαν λάβει ισχυρές δεσμεύσεις από τον ξένο παράγοντα και τους διάφορους πράκτορες.
Το καθεστώς Γκιζίκη – Ιωαννίδη θα καταρρεύσει κάτω από το αμείλικτο βάρος της Κυπριακής προδοσίας.
Ο Γκιζίκης σε συννενόηση με τους αρχηγούς των ενόπλων δυνάμεων συγκάλεσε συμβούλιο πολιτικών αρχηγών για να τους παραδώσει εν λευκώ την εξουσία, και την Κύπρο με τουρκικά στρατεύματα.
Στις 24 Ιουλίου 1974 φθάνει στην Αθήνα από το Παρίσι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής με αεροπλάνο της γαλλικής προεδρίας.
Σχηματίζει βραχύβια οικουμενική κυβέρνηση Εθνικής Σωτηρίας.
Τον Αύγουστο του 1974 νέα προέλαση των Τούρκων στη Μεγαλόνησο Κύπρο, χάνεται η Αμμόχωστος, η ΕΛΔΥΚ κρατάει ηρωϊκά μαχόμενη ελεύθερο το αεροδρόμιο Λευκωσίας.
Στις εκλογές στις 17 Νοεμβρίου 1974 θριαμβεύει η Ν.Δ. με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή 54,4%, ακολουθούν η Ένωση Κέντρου – Νέες Δυνάμεις με τον Γεώργιο Μαύρο 20,4% , το ΠΑ.ΣΟ.Κ με τον Αντρέα Παπανδρέου 13,6%, η Ενωμένη Αριστερά 9,5%.
Ο Κώστας Μητσοτάκης, ανεξάρτητος στα Χανιά δεν εκλέγεται.
Ο Πέτρος Γαρουφαλιάς, η πέτρα του σκανδάλου του Ιουλίου του 1965, που δεν ήθελε να παραιτηθεί από Υπουργός Εθνικής Αμύνης στον Πρωθυπουργό της χώρας Γεώργιο Παπανδρέου, επικεφαλής χουντικού σχήματος λαμβάνει 1%.
Στις 8 Δεκεμβρίου 1974 με το Δημοψήφισμα καταργείται η Βασιλεία στην Ελλάδα με ποσοστό 69% (Στα Χανιά το ποσοστό ήταν 93% και στο Ηράκλειο 89%)
Η τότε εφημερίδα «Αθηναϊκή» έγραφε στην πρώτη σελίδα: «Οι Γλύξμπουργκ Τέλος»
Παρά την πτώση της χούντας, ο Γκιζίκης παρέμεινε στη θέση του προέδρου της Δημοκρατίας ως τον Δεκέμβριο του 1974, ώστε η μετάβαση στην Δημοκρατία να γίνει ομαλά (σταδιακά και αναίμακτα)
Πρώτος (προσωρινός) Πρόεδρος της Δημοκρατίας ο Μιχαήλ Στασινόπουλος (είχε απομακρυνθεί από το στρατιωτικό καθεστώς από την θέση του Προέδρου του Συμβουλίου Επικρατείας) ως τις 15 Ιουνίου 1975, οπότε το αξίωμα ανέλαβε ο Κωνσταντίνος Τσάτσος.
Η συνέχεια πιθανόν να είναι γνωστή και σε πιο νεότερους.
Τελικά από ένα εξώφυλλο ξεκινάς και αλλού φτάνεις ξετυλίγοντας το κουβάρι της Ιστορίας.

Τετάρτη 16 Σεπτεμβρίου 2009

Νοέμβριος 1963: Ε.Κ. & ΕΡΕ, Γεώργιος Παπανδρέου & Κωνσταντίνος Καραμανλής, σαν νάταν σήμερα.

Η συλλεκτική φωτογραφία από το review, ένθετο του "Ελεύθερου Τύπου" του Σαββάτου 19 Απριλίου 2008.
Σχετικά: Εκλογές 3 Νοεμβρίου 1963.

Κυριακή 13 Σεπτεμβρίου 2009

Με τη ματιά και το πενάκι του ΚΥΡ

Από Το Βημα της Κυριακής 6 Σεπ. - 13 Σεπ. 2009

Τετάρτη 9 Σεπτεμβρίου 2009

Η ζωή της Ζωής Σταυρίδου στη μεγάλη οθόνη.




Η πολυτάραχη ζωή της γητευτικης αξέχαστης πρωταγωνίστριας Ζωζώς Νταλμάς ( κατά κόσμον Ζωή Σταυρίδου) παίρνει «σάρκα και οστά » στη μεγάλη οθόνη μέσω μεγάλης διεθνούς υπερπαραγωγής, με γυρίσματα στα μέρη του κόσμου όπου έζησε και ταξίδεψε η ίδια.

Την επιμέλεια της ταινίας και την ιδέα για το σενάριο έχει ο κ. Δημήτριος Ιβάνωφ, χορογράφος - χορευτής, άνθρωπος που επί 32 και πλέον έτη έζησε την πρωταγωνίστρια, και έχει ως κληρονομιά στα χέρια του τα απομνημονεύματα της ίδιας με άφθονο φωτογραφικό υλικό.

Την Ζωζώ Νταλμάς θα « ενσαρκώσει» γνωστή αμερικανίδα ηθοποιός.

Η συνέχεια............... στις οθόνες σας.

ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΖΩ ΝΤΑΛΜΑΣ

Αγώνας για επιβίωση, σκηνή-παρασκήνια, έρωτες, ειδύλλια, περιπέτειες και ματαιότητες.

Αυτός είναι ο άξονας του βιβλίου για τη Ζωζώ Νταλμάς που ετοιμάζουν ο Βασίλης Κολοβός, ηθοποιός - συγγραφέας, φίλος της Ζωζώς από το 1976, ο Δημήτρης Ιβάνωφ, χορευτής - χορογράφος, φίλος της Ζωζώς από το 1955, με τη βοήθεια της νεαρής ηθοποιού και ιστορικού - θεατρολόγου Λίλας Σταμπούλογλου και τη νομική αρωγή της δικηγόρου Σωτηρίας Γκιζάνη.

Είναι μια ξεχωριστή και συγκλονιστική ιστορία η ιστορία της Ζωζώς, της θρυλικής πρωταγωνίστριας της ελληνικής οπερέτας (όπως η ίδια δήλωνε) ενώ είχε διακριθεί και σε άλλα είδη θεάτρου, όπως και στον κινηματογράφο.

Ατίθαση, τολμηρή, απρόοπτη, αθυρόστομη, αλλά πάνω απ' όλα ανθρώπινη. Από πού κληρονόμησε όλη αυτή την εκρηκτική προσωπικότητα ;

Από τον Τσερκέζο παππού της που ήταν γλεντζές, γυναικάς, εκκεντρικός, Ασίκης ; Από τη Ρουμάνα γιαγιά της ; Από τους Μακεδόνες γονείς της ; αΆγνωστο.

(Σύμφωνα με το πρώτο σχόλιο στην ανάρτηση αυτή, του Στ. Ναστ. από τη Βήσσανη, η Ζωζώ Νταλμάς έχει ηπειρώτικες ρίζες από τη Βήσσανη στο Πωγώνι. Το επίθετο Δάλμας ή Ντάλμας ακούγεται στη Βήσσανη)

Από τη γέννηση της στην Κωνσταντινούπολη και τα 12 πρώτα χρόνια στη Θεσσαλονίκη μέχρι το τελευταίο αντίο από τούτη τη σύντομη ζωή, η Ζωζώ τη γεύτηκε όσο, ίσως, καμία άλλη γυναίκα. Έζησε μια πλούσια ζωή χωρίς φραγμούς και προκαταλήψεις και πέθανε στο γηροκομείο.

Tο βιβλίο βασίζεται στο πλούσιο αρχειακό υλικό - προγράμματα, εφημερίδες, περιοδικά - προσωπικές αφηγήσεις και δεκάδες φωτογραφίες, που η ίδια κληροδότησε στον πιστό της φίλο Δημήτρη Ιβάνωφ με ιδιόγραφη διαθήκη, που δημοσιεύτηκε από το μονομελές πρωτοδικείο Αθηνών, ένα υλικό που φωτίζει άγνωστες πλευρές της ζωής της.

Μεγάλο κομμάτι του ελληνικού λαού γνωρίζει τον θυελλώδη έρωτα της με τον Κεμάλ Ατατούρκ.

Γι' αυτόν τον έρωτα πολλοί την κατηγόρησαν και λίγοι την επαίνεσαν, κάτι που ήταν αδιάφορο για τη Ζωζώ.

Ελάχιστοι όμως ξέρουν ότι στη Γκεστάπο δεν κατέδωσε συναδέλφους της, με αποτέλεσμα από το πολύ ξύλο να χάσει το παιδί που είχε μέσα της κι ήταν τεσσάρων μηνών, ούτε ότι βάφτισε δεκάδες ορφανά ή μη παιδιά, ότι πάντρεψε και προίκισε δεκάδες άπορα ζευγάρια, ότι επιδιόρθωσε ολόκληρο γηροκομείο, ότι βοήθησε πολλούς συναδέλφους της, ακόμα και στο τέλος της ζωής της από την πενιχρή της σύνταξη.

Είναι πολύπλευρη και πολυδιάστατη η ζωή της Ζωζώς κι αυτή θέλουμε να φωτίσουμε με αυτό το βιβλίο.

Βασίλης Κολοβός

Σχετικά

1) Ιστοσελίδα Δημ. Λυμπερόπουλου

2) Ετοιμάζεται ταινία για τη Ζωζώ Νταλμάς

Κυριακή 6 Σεπτεμβρίου 2009

Την τύχη του κάθε λαός, την κάνει μοναχός του


(ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ από το περιοδικό «Κ» της Καθημερινής της 5ης Ιουλίου 2009)

Ο Φάνης Κακριδής μιλάει στην Άννα Γριμάνη

………πατριδογνωσία……

«ΛΕΥΤΕΡΙΑ θα πει να ΜΑΧΕΣΑΙ στη γη ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ»

Η ελληνικότητα είναι αίσθημα ή συνείδηση;

Για ποια ελληνικότητα μιλάμε; Για την αλλοτινή ελληνικότητα του Μακρυγιάννη, του Σολωμού και των δημοτικών τραγουδιών; Για τη ρωμιοσύνη, όπως την ύμνησε ο Ρίτσος και τη σατίρισαν ο Παλαμάς, ο Σουρής και ο Βάρναλης;

Ή μήπως για την τωρινή μας θλιβερή υπόσταση, που δεν θα τη χαρακτήριζα ούτε αίσθημα ούτε συνείδηση;


Τι πιο μικρό αγάπησα.

Λαϊκά δίστιχα όπως το κρητικό:

«Φρύγομαι και μαραίνομαι σαν την κομμένη βιόλα

σαν όντε και σου θυμηθώ! Μα ίντα ξεχνώ σου κιόλα;»

ή το κυπριώτικο:

«Τον τόπο που φιλιόμασταν θωρώ τον κ’ εννά σκάσω

φαίνεσται μώππεσεν φιλίν και σκύβκω να το πιάσω».

Η υπέροχη εκδοχή του Έλληνα.

Και του ανθρώπου γενικά: να κάνει δική του την αλήθεια πως

«λευτεριά θα πει να μάχεσαι στη γη χωρίς ελπίδα».

Αυτό που με «χαλάει»

Το πόσο εύκολα και πόσο σταθερά στον τόπο μας (δια)φημίζονται και επικρατούν ως κορυφαίοι πολιτικοί, συγγραφείς, δημοσιογράφοι, επιστήμονες, ακόμα και καλλιτέχνες, άνθρωποι (ας είμαι ευγενικός) που δεν το αξίζουν!

Κι έρχεται ώρα να ψιθυρίσεις με τον Μανόλη Αναγνωστάκη: «Α ρε Λαυρέντη, εγώ που μόνο το ΄ξερα τι κάθαρμα ήσουν, τι κάλπικος παράς…

Προσόν ή μειονέκτημα να είσαι Έλληνας σήμερα;

Ρωτήστε τον Νίκο Δήμου και μάθετε περισσότερα στο http://www.phys.uoa.gr/~nektar/arts/prose/nikos_dimou_ misfortune.htm.

Παράγει πολιτισμό ο Έλληνας της νέας εποχής ή μένει προσκολλημένος σε μια ρητορική ελληνικότητα;

Ο τόπος μας έχει πάντοτε ανθρώπους που παράγουν – που δημιουργούν και προσφέρουν θα προτιμούσα – πολιτισμικό πλούτο, μόνο που κρύβονται στο περιθώριο, καθώς στο προσκήνιο μένουν κολλημένοι οι κραυγαλέα ρητορικοί Ελληναράδες.

Με ποια ταυτότητα οι Έλληνες περιέρχονται στον σύγχρονο κόσμο;

Καθένας με την ατομική του μικρή ή μεγάλη προκοπή κι όλοι μαζί βιώνοντας τους σολωμικούς στίχους «…περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις!»

Το ελληνικό μου «γιατί» κι ένα «πρέπει» που πέταξα.

Κατοικούμε έναν πανέμορφο τόπο, που μέρα με τη μέρα τον μετατρέπουμε σε χωματερή. Μας δόθηκε μια θαυμάσια γλώσσα, που καθημερινά όλο και περισσότερο την κακοποιούμε. Παραλάβαμε μια ζηλευτή πνευματική κληρονομιά που, αντί να τη ζωντανέψουμε, την αποστειρώνουμε και τη νεκροτομούμε. Γιατί;

Όσο για τα πρέπει, είναι καιρός που τα έχω απαρνηθεί, εκτός από ένα, που λέει πως ο δάσκαλος πρέπει να φανερώνει την αλήθεια.

Ο Έλληνας ποιητής μου.

Αν όχι ο Όμηρος με την Ιλιάδα και την Οδύσσεια, αν όχι ο Κορνάρος για τον Ερωτόκριτο, αν όχι ο Καβάφης για το Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον, αν όχι ο Ελύτης για τη Μαρίνα των βράχων, τότε σίγουρα ο Σεφέρης για τον Ερωτικό λόγο, με στίχους όπως:

«Είναι το πέρασμα του χρόνου σιγαλό και απόκοσμο

κι ο πόνος απαλά μες στην ψυχή μου λάμνει

χαράζει η αυγή τον ουρανό, τ’ όνειρο μένει απόντιστο

κι είναι σα να διαβαίνουν μυρωμένοι θάμνοι».

Η αδιαπραγμάτευτη ελληνική αλήθεια μου.

Το πλατωνικό Έλληνες αεί παίδες.

Η οδός των Ελλήνων στον παγκόσμιο χάρτη – ορίστε την.

Έτσι που διατυπώθηκε, το ερώτημα παραπέμπει σε όρους και έννοιες όπως ο οδικός χάρτης, που συνήθως τον καθορίζουν οι ισχυροί του κόσμου ανάλογα με τα συμφέροντά τους. Θα προτιμούσα, κι ας ήταν επικίνδυνο, να ισχύσει το γνωμικό δίστιχο που λέει πως:

«Την τύχη του κάθε λαός την κάνει μοναχός του

κι όσα του κάνει η τρέλα του δεν του τα κάνει οχτρός του».

Τετάρτη 2 Σεπτεμβρίου 2009

Σεισμική δόνηση 4,4 R στα Βίλια Αττικής.

Σεισμική δόνηση εντάσεως 4,4 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ σημειώθηκε στις 11:17.

Το επίκεντρο της δόνησης εντοπίζεται σε απόσταση 40 χιλιομέτρων δυτικά της Αθήνας στα Βίλια, σύμφωνα με το Γεωδυναμικό Ινστιτούτο του Εθνικού Αστεροσκοπείου Αθηνών και το Εργαστήριο Γεωφυσικής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

Η σεισμική δόνηση έγινε αισθητή σε πολλές περιοχές της Αττικής.

Στο χάρτη ο σεισμός με τον μεγάλο μωβ κύκλο, με μικρότερους μωβ κύκλους πρόσφατοι σεισμοί, με το αστέρι μετασεισμός, με τους λευκούς κύκλους σεισμοί πριν μερικές μέρες.