Σάββατο 31 Ιουλίου 2010

Χρόνια Πολλά στον Μίκη Θεοδωράκη


Ο Μίκης Θεοδωράκης, Κρητικός στην καταγωγή, γεννήθηκε στις 29 Ιουλίου 1925 στη Χίο. Τα παιδικά του χρόνια τα πέρασε σε διάφορες πόλεις της ελληνικής επαρχίας όπως στη Μυτιλήνη, Γιάννενα, Κεφαλλονιά, Πύργο, Πάτρα και κυρίως στην Τρίπολη.
Από τότε φάνηκε καθαρά, ότι η ζωή του θα μοιραζόταν ανάμεσα στη μουσική και σε αγώνες για ανθρωπιστικές αξίες. Στην Τρίπολη, μόλις 17 ετών, δίνει την πρώτη του συναυλία παρουσιάζοντας το έργο του Κασσιανή και παίρνει μέρος στην αντίσταση κατά των κατακτητών. Στη μεγάλη διαδήλωση της 25ης Μαρτίου 1943 συλλαμβάνεται για πρώτη φορά από τους Ιταλούς και βασανίζεται. Διαφεύγει στην Αθήνα, όπου οργανώνεται στο ΕΑΜ και αγωνίζεται κατά των Γερμανών κατακτητών. Συγχρόνως σπουδάζει στο Ωδείο Αθηνών με καθηγητή τον Φιλοκτήτη Οικονομίδη. Μετά την απελευθέρωση ξεσπά ο Εμφύλιος. Ο Θεοδωράκης λόγω των προοδευτικών του ιδεών καταδιώκεται από τις αστυνομικές αρχές. Για ένα διάστημα ζει παράνομος στην Αθήνα χωρίς να σταματήσει την επαναστατική του δράση. Τελικά συλλαμβάνεται και στέλνεται εξορία στην αρχή στην Ικαρία και στη συνέχεια στο επονομαζόμενο στρατόπεδο θανάτου, τη Μακρόνησο. Τελικά αποφοιτά από το Ωδείο το 1950 με δίπλωμα στην αρμονία, αντίστιξη και φούγκα.
Το 1954 πηγαίνει με υποτροφία στο Παρίσι, όπου εγγράφεται στο Conservatoire και σπουδάζει για σύντομο χρονικό διάστημα [1] μουσική ανάλυση με τον Olivier Messiaen καθώς επίσης και διεύθυνση ορχήστρας με τον Eugène Bigot. Η περίοδος 1954-1960 είναι μια εποχή έντονης δραστηριότητας για τον Θεοδωράκη στο χώρο της Ευρωπαϊκής μουσικής. Συνθέτει μουσική για το μπαλέτο της Ludmila Tcherina, το Covent Garden, το Stuttgart Ballet και επίσης για τον κινηματογράφο. Το 1957 του απονέμεται το πρώτο βραβείο του Φεστιβάλ της Μόσχας από τον Σοστακόβιτς για το έργο του Suite No 1 για πιάνο και ορχήστρα. Συγχρόνως συνθέτει πολλά έργα συμφωνικής μουσικής και μουσικής δωματίου.
Το 1960 επιστρέφει στην Ελλάδα. ΄Έχει ήδη μελοποιήσει τον Επιτάφιο του Γιάννη Ρίτσου, που σηματοδοτεί την στροφή του προς το λαϊκό τραγούδι. Συνθέτει δεκάδες κύκλους τραγουδιών που βρίσκουν βαθύτατη απήχηση μέσα στον ελληνικό λαό. Ιδρύει την Μικρή Συμφωνική Ορχήστρα Αθηνών και δίνει πολλές συναυλίες σ' όλη την Ελλάδα προσπαθώντας να εξοικειώσει τον κόσμο με τα αριστουργήματα της συμφωνικής μουσικής. Το 1964 αποκτά διεθνή αναγνώριση με τη σύνθεση της μουσικής για την ταινία του Μιχάλη Κακογιάννη, Zorba the Greek.
Το 1963 μετά τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη ιδρύεται η «Νεολαία Λαμπράκη», της οποίας εκλέγεται Πρόεδρος. Την ίδια εποχή εκλέγεται βουλευτής της ΕΔΑ.
Την 21η Απριλίου του 1967 περνά στην παρανομία και απευθύνει την πρώτη έκκληση για αντίσταση κατά της Δικτατορίας στις 23 Απριλίου. Τον Μάιο του 1967 ιδρύει μαζί με άλλους την πρώτη αντιστασιακή οργάνωση κατά της Δικτατορίας, το ΠΑΜ και εκλέγεται πρόεδρός του.
Συλλαμβάνεται τον Αύγουστο του 1967. Ακολουθεί η φυλάκισή του στην οδό Μπουμπουλίνας, η απομόνωση, οι φυλακές Αβέρωφ, η μεγάλη απεργία πείνας, το νοσοκομείο, η αποφυλάκιση και ο κατ' οίκον περιορισμός, η εκτόπιση με την οικογένειά του στη Ζάτουνα Αρκαδίας, και τέλος το στρατόπεδο Ωρωπού. Όλο αυτό το διάστημα συνθέτει συνεχώς. Πολλά από τα καινούργια έργα του κατορθώνει με διάφορους τρόπους να τα στέλνει στο εξωτερικό, όπου τραγουδιούνται από τη Μαρία Φαραντούρη και τη Μελίνα Μερκούρη.
Στον Ωρωπό η κατάσταση της υγείας του επιδεινώνεται επικίνδυνα. Στο εξωτερικό ξεσηκώνεται θύελλα διαμαρτυριών. Προσωπικότητες, όπως οι Ντμίτρι Σοστακόβιτς, Arthur Miller, Laurence Olivier, Yves Montand και άλλοι, δημιουργούν επιτροπές για την απελευθέρωσή του. Τελικά υπό την πίεση αυτή αποφυλακίζεται και βρίσκεται στο Παρίσι τον Απρίλιο του 1970.
Στο εξωτερικό αφιερώνει όλο το χρόνο του σε περιοδείες σε όλο τον κόσμο με συναυλίες, συναντήσεις με αρχηγούς κρατών και προσωπικότητες, συνεντεύξεις, δηλώσεις για την πτώση της δικτατορίας και την επαναφορά της Δημοκρατίας στην Ελλάδα. Οι συναυλίες του γίνονται βήμα διαμαρτυρίας και διεκδίκησης και για τους άλλους λαούς που αντιμετωπίζουν παρόμοια προβλήματα: Ισπανούς, Πορτογάλους, Ιρανούς, Κούρδους, Τούρκους, Χιλιανούς, Παλαιστίνιους.
Το 1972 επισκέπτεται το Ισραήλ δίνοντας συναυλίες. Συναντάται με τον τότε αντιπρόεδρο της ισραηλινής κυβέρνησης Αλόν, που του ζητά να μεταφέρει μήνυμα στον Γιάσερ Αραφάτ. Πραγματικά αμέσως μετά συναντάται με τον Αραφάτ, στον οποίο επιδίδει το μήνυμα της ισραηλινής κυβέρνησης και προσπαθεί να τον πείσει να αρχίσει συζητήσεις με την άλλη πλευρά. Από τότε συνέβη πολλές φορές να παίξει τον ρόλο του άτυπου πρεσβευτή μεταξύ των δύο πλευρών.
Είναι χαρακτηριστικό, ότι το 1994 γιορτάσθηκε πανηγυρικά στο Όσλο η υπογραφή της συμφωνίας μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων παρουσία των Πέρες και Αραφάτ με την παρουσίαση του Μαουτχάουζεν -που στο μεταξύ έχει γίνει εθνικό τραγούδι του Ισραήλ- και του Ύμνου για την Παλαιστίνη που έγραψε ο Θεοδωράκης, ως αναγνώριση και της δικής του συμβολής στην υπόθεση της ειρήνης στην περιοχή αυτή. Επισκέπτεται επίσης την Αλγερία, Αίγυπτο, Τύνιδα, Λίβανο και Συρία προσπαθώντας να ενισχύσει τον διάλογο μεταξύ αντιμαχομένων πλευρών.
Το 1974 με την πτώση της Δικτατορίας γυρίζει στην Ελλάδα. Συνθέτει πάντα μουσική. Δίνει πολλές συναυλίες τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό. Παράλληλα συμμετέχει στα κοινά είτε ως απλός πολίτης, είτε ως βουλευτής (τις περιόδους 1981-86 και 1989-92) είτε ως υπουργός Επικρατείας (1990-92), θέσεις από τις οποίες τελικά παραιτείται.
Το 1976 ιδρύει το Κίνημα «Πολιτισμός της Ειρήνης» και δίνει διαλέξεις και συναυλίες σ' όλη την Ελλάδα. Το 1983 του απονέμεται το Βραβείο Λένιν για την Ειρήνη.
Το 1986 γίνεται πραγματικότητα κάτι που από το 1970 ακόμα έχει υποστηρίξει σε συνεντεύξεις του: η δημιουργία επιτροπών ελληνοτουρκικής φιλίας στην Ελλάδα με πρόεδρο τον ίδιο και στην Τουρκία με τη συμμετοχή γνωστών πνευματικών ανθρώπων όπως ο Αζίζ Νεσίν, ο Γιασάρ Κεμάλ και ο Ζυλφύ Λιβανελί. Ο Θεοδωράκης δίνει πολλές συναυλίες στην Τουρκία, που τις παρακολουθούν κυρίως νέοι με συνθήματα υπέρ της φιλίας μεταξύ των δύο λαών. Αργότερα παίζει και πάλι το ρόλο του άτυπου πρεσβευτή ειρήνης, μεταφέροντας μηνύματα των ελλήνων πρωθυπουργών, του Ανδρέα Παπανδρέου και του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη προς την τουρκική κυβέρνηση.
Επίσης το 1986 (μετά την καταστροφή στο Τσερνομπίλ) πραγματοποιεί μεγάλη περιοδεία με συναυλίες σ' όλη την Ευρώπη κατά της ατομικής ενέργειας.
Το 1988 διοργανώνονται με δική του πρωτοβουλία δύο συνέδρια για την ειρήνη στο Τύμπιγκεν και την Κολωνία. Συμμετέχουν πολιτικοί όπως ο Όσκαρ Λαφοντέν και ο Γιοχάνες Ράου, φιλόσοφοι όπως ο Φρίντιχ Ντίρενματ, συγγραφείς, πολιτειολόγοι και καλλιτέχνες. Εκεί έχει την ευκαιρία να αναπτύξει τη θεωρία του για τον ελεύθερο χρόνο και τη σημασία του στη διαμόρφωση ελεύθερων ανθρώπων.
Το 1990 δίνει 36 συναυλίες σ΄ολη την Ευρώπη υπό την αιγίδα της Διεθνούς Αμνηστείας. Συνεχίζει δίνοντας συναυλίες για την ηλιακή ενέργεια (υπό την αιγίδα της Εurosolar), κατά του αναλφαβητισμού, κατά των ναρκωτικών κ.λπ.
Παράλληλα αγωνίζεται και για τα ανθρώπινα δικαιώματα σε άλλες χώρες και κυρίως στις γειτονικές Αλβανία (που την επισκέπτεται και ως Υπουργός για τα δικαιώματα της ελληνικής μειονότητας) και Τουρκία. Ως πρόεδρος Διεθνούς Επιτροπής στο Παρίσι καταβάλλει προσπάθειες για την απελευθέρωση των τούρκων ηγετών της αντιπολίτευσης Κουτλού και Σαργκίν, κάτι που τελικά πετυχαίνεται.
Προτείνει τη διοργάνωση Πανευρωπαϊκού Συνεδρίου Ειρήνης στους Δελφούς και υποβάλλει στην κυβέρνηση σχέδιο για μια «Ολυμπιάδα του Πνεύματος». Ιδρύει επιτροπή συμπαράστασης και βοήθειας προς τον κουρδικό λαό.
Το 1993 αναλαμβάνει Γενικός Διευθυντής Μουσικών Συνόλων της ΕΡΤ, όμως παραιτείται τον επόμενο χρόνο.
Σε περιοδεία του στην Αμερική και τον Καναδά το 1994 για την ενίσχυση Πολιτιστικού Κέντρου των ομογενών Ελλήνων, η Εθνοσυνέλευση του Κεμπέκ τον υποδέχεται με ομόφωνο ψήφισμά της, με το οποίο τον τιμά για την προσφορά του στον πολιτισμό και τους αγώνες του για τον Άνθρωπο.
Τα επόμενα χρόνια παρουσιάζονται οι όπερές του Ηλέκτρα (1995) και Αντιγόνη (1999), ενώ παράλληλα αναπτύσσει μεγάλη δραστηριότητα στο εξωτερικό (Ευρώπη, Νότια Αφρική, Αμερική) και παίρνει δυναμικά θέση σε όλα τα σημαντικά γεγονότα της εποχής (ελληνοτουρκική φιλία, σεισμοί, βομβαρδισμοί στην Γιουγκοσλαβία, υπόθεση Οτσαλάν, πόλεμος στο Αφγανιστάν, πόλεμος στο Ιράκ κ.λπ.).
Το 2000 είναι υποψήφιος για το Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης. Το 2002 παρουσιάζεται η όπερά του Λυσιστράτη, ένας αληθινός ύμνος στην Ειρήνη.
Περισσότερα στην el-wikipedia
(Στην φωτογραφία ο Μίκης μικρός στο δρόμο Ελάτης - Δίκορφου στο Ζαγόρι)


Πέμπτη 29 Ιουλίου 2010

Αρυθμία και ανεπάρκεια στα Νοσοκομεία της Ηπείρου


Υπό διάλυση όλες οι δημόσιες μονάδες Υγείας στην Ήπειρο
«ΕΜΦΡΑΓΜΑ» ΣΤΑ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑ ΜΑΣ!
Λουκέτο βάζουν Κλινικές που έμειναν από υλικά και προσωπικό, ενώ σταμάτησαν να λειτουργούν ακόμη και χειρουργεία

PEΠOPTAZ
ΜΙΧ. ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ στον ΠΡΩΪΝΟ ΛΟΓΟ της Τετάρτης 28 Ιουλίου 2010

• Έμφραγμα στην… καρδιά του καλοκαιριού έχει προκληθεί στα Δημόσια Νοσοκομεία στην Ήπειρο, καθώς οι ελλείψεις ακόμη και των πιο αναγκαίων υλικών, έχουν οδηγήσει σε αναστολή λειτουργίας κλινικών, τα χειρουργεία ουσιαστικά δεν γίνονται, ενώ τα κενά στο προσωπικό είναι μεγάλα.
Η εικόνα παράλυσης που εμφανίζει η Δημόσια Υγεία και στην περιοχή μας ανησυχεί έντονα τους πολίτες, που βλέπουν, ότι δεν μπορούν να νιώθουν ασφαλείς. Ενδεικτικό της κατάστασης που επικρατεί, είναι, ότι στο μεγαλύτερο Νοσοκομείο της Ηπείρου, το Πανεπιστημιακό Ιωαννίνων τα υλικά έχουν στερέψει, ενώ στις περισσότερες κλινικές δεν γίνονται καν χειρουργεία.
Ακόμη και στα έκτακτα, αν και εφόσον γίνουν, οι γιατροί κάνουν υπεράνθρωπες προσπάθειες για να εξασφαλίσουν τα απαραίτητα υλικά!
Όπως τόνισε χθες στον «Π.Λ.» Καθηγητής της Ιατρικής Σχολής Ιωαννίνων «δεν γίνονται νέες προμήθειες, δεν προκηρύσσονται διαγωνισμοί και αυτό που βγαίνει ως συμπέρασμα είναι, ότι γίνεται πολύ κουβέντα, χωρίς να υπάρχει κάτι το ουσιαστικό».
Ακόμη ένα χαρακτηριστικό της κατάστασης στην οποία βρίσκεται το Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Ιωαννίνων είναι, ότι δεν γίνονται στην Οφθαλμολογική ούτε καν επεμβάσεις για καταρράκτη, που κατά γενική ομολογία, θεωρούνται ρουτίνα!
«Το καλοκαίρι τα χειρουργεία μειώνονται έτσι και αλλιώς, ωστόσο το πρόβλημα που υπάρχει στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο είναι πολύ έντονο» τόνισε στον «Π.Λ.» ο Πρόεδρος της Ένωσης Ιατρών Νοσοκομείων Ηπείρου κ. Παναγιώτης Νικολόπουλος.
Υπενθυμίζεται, ότι ήδη, την λειτουργία της έχει αναστείλει η Αγγειοχειρουργική Κλινική στο Πανεπιστημιακό, ενώ ένα βήμα πριν το κλείσιμο βρίσκονται πολλές ακόμη.

ΣΤΟ «ΧΑΤΖΗΚΩΣΤΑ»
• Η κατάσταση δεν είναι διαφορετική στο άλλο μεγάλο Νοσοκομείο των Ιωαννίνων, το «Χατζηκώστα».
Εδώ τα πολύ σημαντικά προβλήματα διαπιστώνονται κυρίως στο προσωπικό.
Ο Σύλλογος Εργαζομένων σε επιστολή, που υπογράφουν ο Πρόεδρος κ. Ανδρέας Λύτρας και ο Γραμματέας κ. Λευτέρης Διαμαντής προς την Υπουργό Υγείας κ. Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου, αναφέρουν αναλυτικά στοιχεία για τον αριθμό των εργαζομένων.
Μέχρι το τέλος Ιουνίου είχαν αποχωρήσει από το Νοσοκομείο 26 εργαζόμενοι και δεν προσλήφθηκε κανένας! Ως το τέλος του έτους, όπως αναφέρουν, ο αριθμός του προσωπικού που θα αποχωρήσει θα κυμανθεί από 75-85, ενώ στις αρχές του Οκτώβρη θα αποχωρήσουν ακόμη 19 εργαζόμενοι STAGE και μέχρι τις αρχές του 2011 άλλοι 10 με οκτάμηνες συμβάσεις! Το συμπέρασμα είναι ότι μέσα στο 2010 το δυναμικό του Νοσοκομείου θα μειωθεί κατά 130 εργαζομένους!
Το… κερασάκι στην τούρτα είναι η μείωση του δυναμικού από το 2004 έως το 2009 και ο οποίος φθάνει τους 80. Αποχώρησαν 164 και προσλήφθηκαν 84.
«Την ίδια ώρα» αναφέρουν στην επιστολή, «νοσηλευτικά τμήματα, μονάδες τραυματιοφορείς, φαρμακείο, παρασκευή φαγητού και διανομή, εργαστήρια, τεχνική υπηρεσία, πλυντήρια κ. α. κάτω από τα όρια ασφαλείας δεν μπορούν να λειτουργήσουν»!
Ο Σύλλογος ζητά την κάλυψη κενών θέσεων με μόνιμο προσωπικό και όχι «διάφορες εργασιακές σχέσεις, ώστε να μην φύγει κανένας εργαζόμενος. Κάτω από αυτές τις συνθήκες κλονίζεται η λειτουργία του Νοσοκομείου και δεν μπορεί κανείς να μιλάει για αναβάθμιση ή ολοήμερη λειτουργία».
Στα υπόλοιπα Νοσοκομεία της Ηπείρου, σημαντικές ελλείψεις προσωπικού υπάρχουν σε Πρέβεζα, Λευκάδα και Άρτα.

ΟΙ ΑΝΑΙΣΘΗΣΙΟΛΟΓΟΙ...
• Ακόμη ένα ενδεικτικό παράδειγμα της κατάστασης που επικρατεί στη Δημόσια Υγεία στην Ήπειρο, είναι ο διορισμός δυο επικουρικών αναισθησιολόγων χθες στο «Χατζηκώστα», τη στιγμή που στην Πρέβεζα, όπως είχε γράψει και ο «Π.Λ.» πρόσφατα, υπάρχει μόνο ένας!
«Η Ένωση είχε ζητήσει άμεση αντιμετώπιση του θέματος, αφού δεν είναι δυνατόν ένας άνθρωπος να δουλεύει συνεχώς όλο το 24ωρο για τριάντα μέρες το μήνα, ωστόσο τοποθετήθηκαν δυο αναισθησιολόγοι στο Χατζηκώστα, που στο συγκεκριμένο τομέα δεν έχει ελλείψεις» είπε ο κ. Νικολόπουλος.
Έτσι, από την 1η Αυγούστου το Νοσοκομείο της Πρέβεζας θα μείνει χωρίς αναισθησιολόγο!

ΤΑ ΚΕΝΤΡΑ ΥΓΕΙΑΣ
• Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα στοιχεία που παρέθεσε ο Σύλλογος Εργαζομένων του «Χατζηκώστα», είναι πως προσωπικό από τα Κέντρα Υγείας μετακινείται για να καλύψει ανάγκες του Νοσοκομείου! Βρισκόμαστε σε μια περίοδο, που ειδικά στα παράλια της Ηπείρου, η ανάγκη για διαρκή παρουσία ιατρών και προσωπικού στα Κέντρα Υγείας είναι μεγάλη και λόγω των τουριστών.
«Στην Πάργα, αλλά και στο Καναλάκι εμφανίζονται σημαντικά προβλήματα υποστελέχωσης» τόνισε ο Πρόεδρος της Ε.Ι.Ν.Η., ο οποίος χαρακτήρισε την κατάσταση τραγική και αναρωτήθηκε «ποιο πνεύμα οικονομίας επιβάλλει τέτοιες περικοπές;».
Εξάλλου, στο Νομό Ιωαννίνων λειτουργούν έξι κέντρα Υγείας. Με το να μετακινείται το προσωπικό τους, για να βοηθά στα Νοσοκομεία της πόλης, δημιουργείται έντονος κίνδυνος για τους λιγοστούς κατοίκους των ορεινών περιοχών, που δικαιολογημένα, νιώθουν ανασφάλεια.

Κυριακή 25 Ιουλίου 2010

Πρωτοσέλιδο της εφημερίδας "ΑΘΗΝΑΪΚΗ" στις 24 Ιουλίου 1974: Μετά 2.285 ημέρες σκότους, Πρώτον βήμα στην Ελευθερία




Στο πρώτο φύλλο της Β περιόδου
(24 Ιουλίου 1974) της εφημερίδας ΑΘΗΝΑΪΚΗ (με Διευθυντή τον Ι. Παπαγωργίου), που είχε διακόψει την έκδοσή της κατά τη διάρκεια του Απριλιανού καθεστώτος, διαβάζουμε:
Από σήμερα και πάλι στις επάλξεις της νέας Δημοκρατίας. Πάντα κοντά στο λαό. Υπερασπιστής των αγώνων του, εκφραστής της αγωνίας του.
Μετά από 2.285 ημέρες μεσαιωνικού σκότους, η Κυβέρνησις Κ.Καραμανλή ΠΡΩΤΟΝ ΒΗΜΑ ΣΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
Ο λαός αναμένει παραδειγματική τιμωρία των ενόχων.
Συμπληρούται η Κυβέρνησις. Δεν μετέχει ο Π. Κανελλόπουλος.
………………………………………………………….
Στο σχόλιο «Του ευχόμεθα να πετύχει»
Προσευχηθήτε για μένα, είπε φεύγοντας από το Παρίσι ο Κ. Καραμανλής. Προσευχόμεθα. Και του ευχόμεθα από το βάθος της καρδιάς μας να επιτύχη. Γνωρίζουμε τις αρετές του. Όπως και τις αδυναμίες του. Αλλά γνωρίζουμε επίσης ότι ο τόπος δεν έχει άλλα περιθώρια ανοχής και αντοχής. Βεβαίως δεν περιμένει θαύματα από έναν άνθρωπο.
Ούτε και έχει αυταπάτες. Αν χτες τον υποδέχτηκε σαν ημίθεο ήταν γιατί πίστευε πως γινόταν το πρώτο μεγάλο βήμα στον δύσκολο δρόμο της ανορθώσεως του τόπου. Το επόμενο βήμα θα πρέπει να είναι η πλαισίωσή του από όλες τις πολιτικές δυνάμεις καινούργιες και παλιές που αντιστάθηκαν στην δικτατορία για να οδηγήσουν τον τόπο σε ελεύθερες εκλογές. Αυτή τη χειρονομία που θα τον καταξιώσει σαν αληθινό ηγέτη της εθνικής ενότητος περιμένει ο λαός από τον νέο πρωθυπουργό.
…………………………………………..
«Νατοϊκή λύσις» η νέα Κυβέρνησις λέγει ο κ. Ανδρ. Παπανδρέου, κατά πληροφορίες εκ Ρώμης…
Πράξις Πρώτη: Ν’ ανοίξουν οι φυλακές αμέσως.
Κάτω δεξιά …. Παρητήθη ο αρχηγός της ΕΣΑ, Ταξίαρχος Δ. Ιωαννίδης…



ΣΧΕΤΙΚΑ: Τον εξαπάτησαν οι Αμερικανοί, ο Σεραφείμ γνώριζε για το πραξικόπημα εναντίον του Αρχιεπισκόπου και Εθνάρχη Μακάριου, είχε κανονίσει να "φιλοξενηθεί" σε Μονή του Αγίου Όρους, συνέντευξη του Δημ Ιωαννίδη στον "Αδέσμευτο Τύπο" της Κυριακής 25 Ιουλίου 2010.



Σάββατο 24 Ιουλίου 2010

24 Ιουλίου 1974: Νέοι καιροί ξημερώνουνε, να η ζωή, να η φωτιά.



Δίκαιη χαρακτήρισε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας την κριτική που δέχεται το πολιτικό σύστημα της χώρας, με αφορμή την οικονομική κρίση.

Κατά την ομιλία του, το Σάββατο, στην καθιερωμένη γιορτή για την Αποκατάσταση της Δημοκρατίας, ο κ. Παπούλιας έκανε λόγο για «ελληνική παρακμή» που «βαραίνει κυρίως την πολιτική τάξη», υποστήριξε πως «με το βίαιο ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης έκλεισε ένας ιστορικός κύκλος για την ελληνική δημοκρατία» και τόνισε ότι από το 1974 «παρά την άνοδο του βιοτικού επιπέδου, η διοίκηση δεν εκσυγχρονίστηκε, οι σχέσεις πολιτών και πολιτικού συστήματος παρέμειναν πελατειακές, το κράτος δικαίου δεν αναπτύχθηκε επαρκώς».

«Η Ελλάδα έγινε δημοκρατία, αλλά όχι σύγχρονη ευρωπαϊκή δημοκρατία. Και για πολλά χρόνια πορεύτηκε με αυτή την αντίφαση. Δεν μπορέσαμε, παρά τις κοινοτικές χρηματοδοτήσεις, να φτιάξουμε μία υγιή και ευρεία παραγωγική βάση για τη χώρα. Ούτε δομές διαφανούς διαχείρισης της δημόσιας περιουσίας. Παρακολουθήσαμε την πορεία των δημοσίων οικονομικών άβουλα» τόνισε.

Υποστήριξε, ακόμη, ότι «η κατεδάφιση του ευρωπαϊκού κοινωνικού μοντέλου δεν είναι η απάντηση» αλλά «κίνηση πανικού απέναντι στην ανεξέλεγκτη ισχύ των χρηματαγορών και των κερδοσκόπων». Στο σημείο αυτό προέβλεψε πως η ΕΕ «θα πληρώσει τη μέχρι τώρα αδιαφορία της για την πορεία του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος», αλλά «θα ξεπεράσει την κρίση γιατί οι οικονομικές και κοινωνικές αντοχές της είναι επαρκείς και τα κοινά συμφέροντα των λαών της ισχυρά».

«Παρά τη διεθνή συγκυρία, αν είμαστε ειλικρινείς, θα αναγνωρίσουμε ότι η ευθύνη για την ελληνική παρακμή βαραίνει κυρίως την πολιτική τάξη, που έχει την υποχρέωση να καθοδηγεί τις εξελίξεις. Η αποδοκιμασία που δέχεται σήμερα το πολιτικό σύστημα είναι πολλές φορές ακατέργαστη μέσα στη γενίκευσή της, είναι όμως - στον πυρήνα της - δίκαιη» είπε χαρακτηριστικά, επισημαίνοντας:

«Η κρίση δεν είναι ίδια για όλους. Κάποιοι χάνουν κέρδη, για πολλούς μειώνονται μισθοί και συντάξεις, άλλοι χάνουν τις δουλειές τους, δηλαδή τα πάντα. Η μεσαία τάξη, η οποία ήταν για δεκαετίες ο κοινωνικός χώρος της ελληνικής ευημερίας, κλονίζεται και βιώνει συναισθήματα πρωτοφανούς ανασφάλειας. Οι πιο αδύναμοι φτάνουν στα όρια της επιβίωσης».

«Η διαμαρτυρία είναι δίκαιη και δικαιολογημένη, όχι όμως όταν εκφράζεται με συντεχνιακό αυτισμό και αδιαφορία για την κοινωνική πλειοψηφία» συνέχισε, υπογραμμίζοντας ότι «αυτό που ονομάζουμε κοινωνική συνοχή κινδυνεύει σοβαρά».

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, αφού επισήμανε τους κινδύνους που απορρέουν από παρόμοιες συνθήκες κρίσης, ζήτησε από την ελληνική πολιτική τάξη «να κάνει τη δημοκρατία να λειτουργήσει μέσα στις συνθήκες της οικονομικής κρίσης», κάτι που «απαιτεί να γίνουν αλλαγές που δεν έγιναν για δεκαετίες, στις οικονομικές και διοικητικές δομές, στη σκέψη και στις στάσεις ζωής».

«Η ανάγκη είναι το ισχυρότερο κίνητρο. Αν η κοινωνία, οι πολίτες πειστούν ότι το κράτος, ο μέχρι τώρα μεγαλύτερος παραβάτης, εφαρμόζει πρώτα το ίδιο τους νόμους, ότι η ισονομία ισχύει για όλους, χωρίς εξαιρέσεις για τους ισχυρούς, ότι οι προβλέψεις του Συντάγματος δεν είναι κενό γράμμα, ότι τα οικονομικά βάρη κατανέμονται δίκαια, ότι η παιδεία και η υγεία δεν προσφέρονται μόνο στους προνομιούχους, τότε, παρά την κρίση, παρά τη φτώχεια, που αναπόφευκτα πλήττει μεγαλύτερα στρώματα του πληθυσμού, μπορούμε να περιμένουμε διέξοδο» ανέφερε ο κ. Παπούλιας.

Τόνισε, επίσης, πως «ό,τι αρνητικό έγινε τις τελευταίες δεκαετίες σ' αυτόν τον τόπο, έγινε εις βάρος της νέας γενιάς».

Όπως είπε, στους νέους «παραδίνουμε μία χώρα που έφτασε στα πρόθυρα της χρεοκοπίας, μία χώρα που για πολλά χρόνια ακόμη θα πρέπει να πληρώνει το δυσβάστακτο δημόσιο χρέος. Δεν έχουν ευθύνη οι νέοι άνθρωποι γι’αυτή την πορεία, υφίστανται όμως τις συνέπειές της. Το λιγότερο που τους οφείλουμε είναι να τους διασφαλίσουμε καλύτερη παιδεία, την ένταξή τους στην παραγωγή, να τους δώσουμε δηλαδή προοπτική και επομένως, να δώσουμε προοπτική και στη χώρα».

Παρουσία 800 και πλέον αντιστασιακών, ο κ. Παπούλιας υπογράμμισε πως στόχος της εκδήλωσης ήταν «να τιμήσουμε τους πρωταγωνιστές του αντιδικτατορικού αγώνα», ενώ έστειλε μήνυμα αλληλεγγύης στον κυπριακό ελληνισμό που αγωνίζεται για την επανένωση της Κύπρου, «για να πέσει το τελευταίο τείχος της Ευρώπης, για να αρθούν τα τετελεσμένα της τουρκικής εισβολής και κατοχής, για να μπει οριστικό τέλος στη διχοτόμηση που προσβάλλει τον ευρωπαϊκό πολιτισμό».

Λιτή η εκδήλωση

Όπως πέρυσι, έτσι και φέτος, με προτροπή του κ. Παπούλια, η εκδήλωση για την 36η επέτειο από την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, έγινε σε λιτό ύφος, με τους προσκεκλημένους να προσέρχονται στην μεγάλη αίθουσα του Προεδρικού Μεγάρου και όχι στους κήπους, χωρίς εδέσματα και ζωντανή ορχήστρα.

«Οι δεξιώσεις και οι κοσμικότητες είναι ασυμβίβαστες προς το πνεύμα του αντιδικτατορικού αγώνα, προκαλούν το κοινωνικό αίσθημα και προσβάλλουν το μέτρο που οφείλει να καθορίζει την συμπεριφορά του πολιτικού κόσμου» έχει δηλώσει κατ' επανάληψη ο Κ.Παπούλιας.

Στο Προεδρικό Μέγαρο παρευρέθηκαν ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης Αντώνης Σαμαράς, οι αρχηγοί των κομμάτων εκτός της Γενικής Γραμματέως του ΚΚΕ Αλέκας Παπαρήγα, εκπρόσωποι της Ιεραρχίας, του επιστημονικού και του οικονομικού κλάδου, βουλευτές, ευρωβουλευτές και άλλοι αξιωματούχοι.

Στο επίκεντρο βρίσκονταν για μία ακόμη φορά οι αγωνιστές της αντίστασης στην δικτατορία, ενώ φέτος προσκλήθηκαν και διακεκριμένοι φοιτητές και νέοι επιστήμονες.

Κυρίαρχο θέμα στα «πηγαδάκια» των παρευρισκομένων ήταν το περιεχόμενο της ομιλίας του κ. Παπούλια.

Newsroom ΔΟΛ

Πέμπτη 15 Ιουλίου 2010

36 χρόνια μετά...

Πώς περνάνε τα χρόνια!
Ο διάσημος σκηνοθέτης μας Μιχάλης Κακογιάννης σε ένα από τα πρώτα ντοκυμαντέρ για την τραγωδία της Κύπρου, που σαν σήμερα ξεκίνησε, ήδη από τον Σεπτέμβρη του '75, κατέγραψε πολύτιμες μαρτυρίες. Για να θυμούνται οι παλιοί και οι νέοι να μαθαίνουν. Μια ημερομηνία-ορόσημο, που σημάδεψε τις ζωές όλων των Ελλήνων στην Ελλάδα και την Κύπρο μέχρι σήμερα. Τότε που η Ελλάδα και η Κύπρος, σφιχταγκαλιασμένες, αποφάσισαν να "μπούνε στο φρενοκομείο" (κατά τη ρήση του Γ. Παπανδρέου-του Γέρου- το 1964). Μπορεί το θέμα να πονάει σαν μια ανοιχτή πληγή, να δημιουργεί αντιπαραθέσεις και φιλονικίες για το πώς και το γιατί φτάσαμε ως εκεί, αλλά "το έθνος πρέπει να μάθει να θεωρεί εθνικό, ό,τι είναι αληθινό" (Διονύσιος Σολωμός). Είναι ώρα για εθνικό αναστοχασμό, τώρα, που η χώρα περνάει ακόμα μια δύσκολη περίοδο.
ΠΟΤΕ ΠΙΑ...



Παρασκευή 9 Ιουλίου 2010

Πόλη μελαγχολική


Το είδα στο Ιστολόγιο της φιλολόγου κ. Τερέζας Γιακουμάτου Terra Computerata, αναδημοσίευση από το editorial του Φώτη Γεωργελέ στη Athens News, μου άρεσε και σας το παραθέτω σχεδόν ολόκληρο:
"....................
Το Σάββατο το βράδυ βγήκα να πάρω τις κυριακάτικες εφημερίδες. Είναι μία απ’ τις ελάχιστες ιεροτελεστίες που ’χουν μείνει στη ζωή μου, μ’ αρέσει αυτή η εικόνα, ο φωτισμένος πάγκος, η λάμπα, η πόλη όλη τη νύχτα που αναζητά πληροφορίες. Βρήκα σκοτάδι, ο δικός μου μάζευε πακέτα. Κλείνω, δεν περνάει κανείς. Κοίταξα γύρω μου έκπληκτος, δύο η ώρα, ερημιά, περνούσε ένα άδειο ταξί, η Ακαδημίας έμοιαζε με το χειμωνιάτικο Ντίσελντορφ. Η γειτονιά μου τα καλοκαιρινά βράδια μοιάζει με παραλία νησιού, μπαρ, καφέ, κόσμος στα πεζοδρόμια, μουσική, γέλια. Τα καφέ ήταν άδεια, ένας άνθρωπος, μια παρέα πιο κάτω, έκλειναν.
Θυμάμαι πώς έγραφα τότε που διάβαζες. Γύρναγα σπίτι βράδυ, έβαζα μουσική. Έγραφα μετά ένα CD, τη δικιά μου συλλογή, τη μουσική υπόκρουση για κείνη τη νύχτα. Έμπαινα στο αυτοκίνητο, δυνατά η μουσική, τη δοκίμαζα σε μακρινές βόλτες, Συγγρού, παραλιακή, λιμανάκια. Σταμάταγα σε άγνωστες πλατείες, έτρωγα παγωτό σε πεζόδρομους που δεν ήξερα, έκλεβα εικόνες, μισές φράσεις, θραύσματα από συνομιλίες που άκουσα, που φαντάστηκα, που ήθελα ν’ ακούσω. Πίσω μετά, έγραφα μέχρι το πρωί, για δάκρυα αποχωρισμού, ξαφνικές γυναικείες ματιές - λάμψεις που ζητάνε και διώχνουν, για έρωτες και όνειρα μιας πόλης πάντα ξάγρυπνης, αγχωμένης μα γεμάτη επιθυμία να ζήσει. Τώρα η πόλη μου είναι μελαγχολική. Πάλι δεν κοιμάμαι τη νύχτα. Όμως, τώρα κάνω λογαριασμούς.
Πέρυσι όταν άρχισε αυτή η ιστορία, ξέραμε τη συνέχεια, ξέραμε τι σημαίνει οικονομική κρίση, ύφεση. Και ορκιστήκαμε ότι απ’ αυτή την εφημερίδα δεν θα φύγει κανένας, δεν θα χαθεί ούτε μια θέση εργασίας. Έτσι τώρα εγώ, πρέπει να κάνω λογαριασμούς. Όταν κάνεις λογαριασμούς μπορείς να γράφεις για το καλοκαίρι, τις διακοπές, τη νύχτα, για βλέμματα γεμάτα επιθυμία; Τα μάτια που με κοιτάνε στο δρόμο είναι σκοτεινά, φοβισμένα. Κι αν μπορείς, δεν ξέρω, είναι σωστό;

Έχουμε γράψει πολλή ποίηση σ’ αυτή τη χώρα. Ονειροπόλοι, «καταραμένοι ποιητές» όλοι μας. Α, πόσο έχουμε υμνήσει το «συναίσθημα». Το κάναμε εθνικό χαρακτηριστικό. Ξεχάσαμε ότι ο τίτλος ήταν «Λογική και Ευαισθησία». Και τώρα που χρειάζεται η γνώση, η ανάλυση, η επεξεργασία δεδομένων, η πληροφόρηση, η συνειδητοποίηση, οι προτάσεις, αποκαλύπτεται το έλλειμμα. Μια κοινωνία πολιτικά αγράμματη αντιμετωπίζει την πραγματικότητα με συνθήματα της δεκαετίας του ’70. Αρκούν 20 χρόνια για να γίνεις συντηρητικός, λέγοντας ακριβώς τα ίδια πράγματα. Άλλα πράγματα χρειαζόμαστε αυτή την εποχή, δύσκολα, σκληρά, αλήθειες που πονάνε. Αν κάτι το ξέρεις, αν σου φαίνεται οικείο, είναι λάθος. Αν κάτι σου φαίνεται υπέρ σου, βολικό, είναι εναντίον σου. Μόνο αν κάτι σε ξεβολεύει είναι αληθινό. Έχουμε μπει σε περιπέτεια, αλλά κανείς δεν φαίνεται να συνειδητοποιεί τι σημαίνει χρεοκοπία, πτώχευση μιας χώρας. Αν δεν τα καταφέρουμε, αν δεν κάνουμε τώρα, σήμερα, αυτούς τους μήνες που έρχονται τις σωστές επιλογές, για τις επόμενες μια-δυο δεκαετίες η κοινωνία μας θα ’ναι γκρίζα, μίζερη, στερημένη, άγρια, χωρίς τρυφερότητα, χωρίς παιχνίδι, μόνο ανάγκες και μάχες για επιβίωση. Εμάς μας έτυχε, τέτοιες κρίσιμες εποχές συμβαίνουν στην ιστορία μια φορά στα 30, τα 50 χρόνια, έτυχε τώρα. Πρέπει να βρούμε πάλι τη δύναμη να ξεκινήσουμε απ’ την αρχή, να χτίσουμε ξανά, να αλλάξουμε τα πάντα. Κι αντί γι’ αυτό, μια ολόκληρη κοινωνία, μήνες τώρα, φοβισμένη, ασχολείται με τη συνταξιοδότησή της, ψάχνει να βρει τρόπους να βγει πρόωρα «έξω». Γιατί έχει χάσει το δυναμισμό της, το παιχνίδι «μέσα», της φαίνεται δύσκολο. Σ’ αυτή την εποχή δεν μπορούμε να μιλάμε όπως πριν. Δεν έχουμε άλλο δρόμο, μόνο να εκτεθούμε, να μιλήσουμε, να γίνουμε αντιπαθείς αν χρειάζεται, να κάνουμε τη δουλειά μας, ο καθένας όπου βρίσκεται. Γιατί αν τα καταφέρουμε, θα ακούσουμε ξανά και σύντομα στους δρόμους τα αγαπημένα μας τραγούδια, θα ξαναβρούμε ως κοινωνία τη χαμένη μας νεανικότητα. Αν όχι, τα επόμενα πολλά χρόνια αντί για στίχους θα είναι γεμάτα με αριθμούς. Αδυσώπητους αριθμούς. Κι αν εγώ κάνω λογαριασμούς, είναι κρίμα, αλλά δεν πειράζει. Αν εσύ όμως, μικρή μου αναγνώστρια, κάνεις λογαριασμούς, αν εσύ χάσεις την επόμενη δεκαετία σου κάνοντας λογαριασμούς αντί να κολλάς λέξεις στους τοίχους, τότε θα είναι πολύ οδυνηρό και για σένα και για την κοινωνία μας."


Υ.Γ. Τα πλάγια γράμματα, δικά μου

Σάββατο 3 Ιουλίου 2010

Πάησαν οι γάστροι και τα μαγειριά, μας απόμκει ο Βίκος, τα γιοφύρια και οι εκκλησιές


Ακόμα και τα καλντερίμια άλλαξαν παράδοση στο Ζαγόρι
«Γράμμα» στον Φανίτσιο τον Λιασκοβετσινό

Του ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΧΡΗΣΤΟΓΟΥΛΑ στον ΠΡΩΪΝΟ ΛΟΓΟ 3 Ιουλίου 2010

• Γράφτεις Βασίλη Φανίτσιο το 1940 Στα Καλούδια μας, Καλούδια απʼνʼκαψο-Ήπειρο.… άμα έναν παλιοελλαδίτη υπάλληλο τον στείλουν στην Ήπειρο τόχει για … εξορία! Αφτή είναι η κοινή αντίληψη! Κι όμως ! μότι βγει στο Ζαγόρι ξαφνιάζεται!
Πού βρεθήκαν αφτά τα σπίτια –παλάτια, αφτά τα χωριά με τα καλντερίμια, αφτός ο πολιτισμός, στα κατσάβραχα και στα γκρέκορα, σαφτά τα Αγριοβούνια κι τα Μαυροβούνια; ρωτάει και τρίβει τα μάτια του, και με το δίκιο! «εξ ιδίων κρίνει τα αλλότρια»!
Πέρασαν 70 χρόνια από τότες καψο-Φανίτσιο και τα σπίτια –παλάτια έγιναν χαλατζιούκες, τα καλντερίμια χορτάριασαν και τα ξαναφκιάκαμαν σαν «τα μούτρα μας» όσο για τον πολιτισμό, αφού δεν «φέρνει»λεφτά, τον παρατήσαμαν.
Γιόμʼσαμαν ξενοδοχεία, ξενώνες, ενοικιαζόμενα δωμάτια, μαγαζιά με φαγιά, και πίτες παραδοσιακές σε φούρνο τεχνολογίας.
Πάησαν οι γάστροι και τα μαγειριά. Μας απόμκει ο Βίκος, τα γιοφύρια (όσο αντέξουν και αυτά) οι εκκλησιές (τις πήραν φαλάγγι οι κλέφτες) τα αγριοβούνια και τα μαυροβούνια και ο κόσμος μας έφκε.
Σαν βγεις καθημερινή στο χωριό ούτε σκλί δεν σʼαλυχτάει πια. Ερημιά, χαλατζιούκες, οι αρκούδες βολοδέρνουν στις πλατείες, οι αλʼπές είναι περισσότερες απʼτι μας!
Ήρθε όμως ο Καλλικράτης (κάπου είναι και αυτός εκεί πάνω) και μας έκανε Ζαγόρι από τα πολλά Ζαγόρια που ήμασταν.
Γιατί δεν άκουγες κανέναν να λέει Ζαγόρι μήτε οι ντόπιοι (μανάχα κάποιοι γαμπροί). Ακούς καψο –Φανίτσιο, έδρα στο Ζαγόρι λεν θα είναι η Ντοβρά, οι Ασπράγγελοι κατά πως λέγεται σήμερα.
Χωρίον παραδοσιακότατον. Τα πέτρινα σπίτια ναʼναι ίσια με δυο χεριών δάκτυλα; Δεν τα βάνω, για τόσα. Κεραμίδι, σοβάς κάτασπρος, τσίγκια και τσιμέντο κάργα. Αλλά σαν έγραφες τα θʼκά σου δεν είχαν περάσει οι Γερμανοί.
Πέρασαν, μας έκαψαν τα σπίτια, σκότωσαν και κόσμο και μεις μετά σαράντα -πενήντα χρόνια βρήκαμαν την ευκαιρία να προσφωνήσουμε τα καμμένα χωριά μας «Μαρτυρικά» . Και ενώ έπρεπε να ξαναφκιάσουμε τα σπίτια μας παραδοσιακά, περάσαμε νομοσχέδια να μην βάλουμε πλάκα στην σκεπή.
Γίνκαν τα σπίτια από παλάτια –σαν καμπίσια λιβαδόσπιτα.
Έρχονται και οι ξένοι επισκέπτες που ξέρουν πολλά περισσότερα απʼτι μας για την ιστορία μας και απορούν που σε κανένα από τα «μαρτυρικά» χωριά μας δεν υπάρχει κάποιο σημείο «τόπος μνήμης»για ότι συνέβη τότες, το 1940 με 44.
Τα καλντερίμια άλλαξαν και αυτά παράδοση, γίνκαν φαρδιά να πάν ο κόσμος με το κάρο τους στην πόρτα. Ήρθε και το ρεύμα και γιόμσαν οι ρεματιές κολώνες και κολωνάκια
Όλα τα μονοπάτια που συνέδεαν τα χωριά μας κλείστκαν απʼτα πουρνάρια, τα γραβιά. Πάησαν όλα.
Στα μεσοχώρια δεν ακούς παιδιά να παίζουν, φοβούνται οι γονείς μην πέσουν και χτυπήσουν στις πέτρες. Αυτό πουλάει πλέον στο Ζαγόρι, τις πέτρες.
Τα σχολειά και οι Σχολές (Αναγνωστοπούλειος, Πασχάλειος κλπ) παν να γένουν μουσεία, γιατί σχολειά δεν ξαναγένονται! Μόνο τα πανηγύρια μας αντέχουν ψια ακόμη και ακούμε λίγο κλαρίνο, αλλά το Δ.Ν.Τ. θα τα κόψει και αυτά! Και όπως είπε κάποτε ένας τρανός Ζαγορίσιος κλαριντζής … θα μας πετάν κέρματα στα πανηγύρια για να ακούσουν το τραγούδι τους!
Αχ! καψο – Βασίλη Χριστόδ. Φανίτσιο, περνάς καλά εκεί πάνω!