Σάββατο 27 Νοεμβρίου 2010

Η έβδομη αίσθηση, ένα πρόσφατο βιβλίο του Μίμη Ανδρουλάκη



«ΕΙΜΑΣΤΕ στην επινίκια πανηγυρική πτήση. Το υπερσύγχρονο Αirbus είναι έτοιμο να απογειωθεί. Ξαφνικά ένας από τους επιβάτες βάζει τις φωνές:-“Ε, πιλότε, πού πας”... Ολοι τον περνούν για τρελό». Κάπως έτσι αρχίζει η «Εβδομη αίσθηση- troika Μoίρα»
(Εκδόσεις Καστανιώτη 2010), το τελευταίο βιβλίο του Μίμη Ανδρουλάκη.
«Το αεροσκάφος απογειώνεται. Το πλήρωμα σερβίρει ποτά, η ατμόσφαιρα είναι ευφρόσυνη, σχεδόν εορταστική. Ωστόσο οι επιβαίνοντες δεν γνωρίζουν ότι έχουν τελειώσει τα καύσιμα...
Ο αφηγητής παρατηρεί τρία μαχητικά αεροσκάφη, δύο ευρωπαϊκά Εurofighter και ένα αμερικανικό F16 (η τρόικα), τα οποία ανταποκρίνονται στο σήμα κινδύνου και συνοδεύουν το Αirbus. Το μόνο όμως που καταφέρνουν είναι να το παρακολουθήσουν στην αναπόφευκτη πορεία του προς την αναγκαστική προσθαλάσσωση... Λίγο πριν από την πρόσκρουση ο αφηγητής αναφωνεί μέσα στην απελπισία του:“Πιστεύω ακόμη και στην troika Μοίρα!”».

Στις πρώτες σελίδες του βιβλίου του Μίμη Ανδρουλάκη ο αναγνώστης παρακολουθεί τον ήρωα να... γκρεμίζεται από τα 30.000 πόδια στις παραισθήσεις της εντατικής. Από πάνω του «τρεις τύποι με λευκές μπλούζες» τον ενημερώνουν για το θεραπευτικό χρονοδιάγραμμα που θα οδηγήσει στην αποσωλήνωσή του. «Ηρεμήστε, δεν είστε μόνο εσείς σε αυτήν την κατάσταση. Είναι όλη η Ελλάδα!» του λέει ένας από τους «τροϊκανούς»! Η «Εβδομη αίσθηση» είναι η «φαντασίωση στο πίσω μέρος του μυαλού» από το κρεβάτι της εντατικής. Ή αλλιώς «το συνειρμικό φως που πέφτει στα ανθρώπινα» και ίσως φωτίσει τα βήματά μας για την έξοδο από το τούνελ.

«Είχα προειδοποιήσει για την κρίση χρέους»
«Η χαμένη στιγμή δεν επανέρχεται ποτέ στην πολιτική» επιμένει ο Μίμης Ανδρουλάκης μιλώντας στο «Βήμα», λίγες ημέρες πριν από την κυκλοφορία της «Εβδομης αίσθησης». Ο βουλευτής του ΠαΣοΚ γράφει για «χαλαρότητα» κατά τις πρώτες 100 ημέρες της παρούσας κυβέρνησης και υπενθυμίζει ότι είχε προειδοποιήσει για την κρίση χρέους και την εκτίναξη των spreads πριν από τις εκλογές του Οκτωβρίου του 2009. Στο προηγούμενο βιβλίο του («Ε, Πρόεδρε», Σεπτέμβριος 2009), επέμενε στην ισχυρή πιθανότητα να δούμε «το κόστος του δανεισμού μας να γίνεται εφιαλτικό». Σήμερα θυμάται ότι εκείνη η «προειδοποίηση κινδύνου στην κόψη του νήματος» χάθηκε μέσα στον θόρυβο της προεκλογικής εκστρατείας.

Τα τελευταία χρόνια ο Μίμης Ανδρουλάκης «γράφει» κάθε βιβλίο στο μυαλό του μέσα σε έντεκα μήνες. Τον δωδέκατο, κάθε Αύγουστο, ακολουθεί αυστηρό πρόγραμμα κολύμβησης και συγγραφής. «Η Εβδομη αίσθηση» εξετάζει το μετά «της νέας ελληνικής τραγωδίας, οικονομικής και κοινωνικής». Αναζητεί φως στο αδιέξοδο. «Προς το παρόν όλες μας οι ελπίδες κρέμονται από το θαύμα της Καπερναούμ. “Σήκω και περπάτα” λέει ο Ιησούς στον παραλυτικό και η πίστη του είναι μεταδοτική» γράφει. «Περιμένω μια θαυματουργή φωνή για την Ελλάδα». Λίγους μήνες μετά την υπογραφή του μνημονίου ο κ. Ανδρουλάκης μιλάει για «το απελπιστικό αίσθημα που βιώνει ο Ελληνας καθώς πασχίζει με αδέξιες και αμήχανες προσπάθειες να κρατήσει το κεφάλι έξω από το νερό». Μέσα στο έρεβος παρουσιάζει τον προτιμότερο για εκείνον δρόμο σωτηρίας: αναθεώρηση του μνημονίου με χρονικό αναπρογραμματισμό του χρέους και ταυτόχρονη αποδέσμευση από τη στενή, εκ του σύνεγγυς, εποπτεία των εκπροσώπων της τρόικας. Γίνεται; Ο συγγραφέας απαντά καταφατικά. Μπορεί να επιτευχθεί, θεωρεί, με πειστικές πρωτοβουλίες και συνεργασίες στην Ευρώπη οι οποίες πρέπει να προετοιμαστούν έγκαιρα με «χαμηλή πτήση» κάτω από τα «ραντάρ». Στο βιβλίο ο Πλάτων και ο Διονύσιος των Συρακουσών «αναδιαρθρώνουν» το χρέος...

«Ο λαθρεπιβάτης με το κόκκινο και το μαύρο»
Από το κρεβάτι της εντατικής ο αφηγητής επιστρέφει στο παρελθόν για να εξηγήσει το παρόν. Φιλοδοξία του είναι να «βοηθά κρυφά», ακολουθώντας τη μέθοδο του Ευρικλή, του αρχαίου εγγαστρίμυθου από τη Λέσβο. «Το μήνυμα να ακούγεται, ο αγγελιαφόρος να εξαφανίζεται». Ο έτερος πυλώνας του βιβλίου είναι ο κρητικός Επιμενίδης, ο έβδομος σοφός της αρχαιότητας. «Επιμενίδης είναι το όνομα της εσωτερικής μου φωνής, του προσωπικού δαιμονίου, του πνευματικού οδηγού μου και... γιατί να το κρύψω, του υποβολέα μου». Ο συγγραφέας μάς υπενθυμίζει ότι ο Αριστοτέλης αναφέρεται στην αναλυτική δεινότητα του Επιμενίδη και στην ικανότητά του να δίνει εξηγήσεις στα ανεξήγητα: «Οι Ελληνες θαύμαζαν την ικανότητα του Επιμενίδη να “μαντεύει” τα μελλούμενα και να προειδοποιεί».

Η αφήγηση είναι σπονδυλωτή: περνάει από τις αναδρομές στο παρελθόν του συγγραφέα, στα νεανικά του διαβάσματα, στους ανθρώπους με τους οποίους συνδέθηκε στο παρελθόν: από τον Λέοντα Καραπαναγιώτη ως τον Χαρίλαο Φλωράκη... Συνεκτικός ιστός είναι η «έβδομη αίσθηση», ένα ράγισμα στην πραγματικότητα που αποκαλύπτει στον αναγνώστη την αλήθεια για το σήμερα μέσα από τη βουτιά στο παρελθόν, στην ιστορία που επαναλαμβάνεται. Ο κ. Ανδρουλάκης γίνεται ξανά «ο λαθρεπιβάτης με το κόκκινο και το μαύρο», ο νεαρός που πήδηξε μέσα σε μια υδροφόρο για να δραπετεύσει από την Κρήτη το 1972, όπως περιγράφει στο πιο συγκινητικό κεφάλαιο του βιβλίου.

Η ύβρις του «σεμνού και ταπεινού»
Στον μεταφορικό λόγο του συγγραφέα ο αναγνώστης ανακαλύπτει σαφείς αναφορές σε πολιτικούς ηγέτες και καταστάσεις τού σήμερα. «Υβρις υπάρχει και όταν ένας ηγέτης τυπικά “σεμνός και ταπεινός» ολιγωρεί, χάνει την επαφή με την πραγματικότητα, αρνείται τα προβλήματα...». Πίσω από αυτήν την αναφορά πολλοί θα αναγνωρίσουν το πρώην πρωθυπουργό κ. Κ.Καραμανλή ο οποίος ύψωσε τη σημαία της «σεμνότητας και ταπεινότητας» αμέσως μετά τις εκλογές του 2004.

Ο ΕΓΓΟΝΟΣ ΚILLER ΘΑ ΠΛΗΡΩΣΕΙ ΤΟ ΧΡΕΟΣ

«Το αναπόφευκτο του πεπρωμένου επιβάλλεται μέσα από ελεύθερες επιλογές» υπογραμμίζει ο συγγραφέας όταν ζητούμε να αποκρυπτογραφήσει το νόημα της αναφοράς του «στον “εγγονό” της ιστορίας» ο οποίος «παρασύρεται από σφάλμα σε σφάλμα στη δίνη της αυτοκαταστροφής».Είναι αυτός «που παραγνώρισε την πιθανότητα,τον νόμο “για αυτά που μπορεί να συμβούν”, που είναι κατά τον Αριστοτέλη η ουσία της τραγικής γνώσης».

«Ο εγγονός δεν είναι φωτοτυπία του Παπανδρέου» σημειώνει ενώ κουβεντιάζουμε.«Η τραγωδία είναι μήτρα καταστάσεων που επαναλαμβάνονται και ο καθένας μπορεί να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα» εξηγεί.Πρόκειται για ένα τμήμα του βιβλίου που θα απασχολήσει τα στελέχη της κυβέρνησης του ΠαΣοΚ και τους πολιτικούς αναλυτές.Ορισμένοι θα αναγνωρίσουν στοιχεία ευθείας κριτικής προς τον σημερινό Πρωθυπουργό.Τυχαίο;

«Ο Ορέστης πληρώνει “κακά” χρέη του πατέρα του Αγαμέμνονα και του παππού του Ατρέα» θυμίζει ο κ.Ανδρουλάκης και εξηγεί: «Μέχρι το εγγόνι φτάνει η υποχρέωση καταβολής του χρέους» αναφέρει ο Αισχύλος, και όποιος κατάλαβε,κατάλαβε...

Η οπτική γωνία του συγγραφέα προς τον «εγγονό» μεταβάλλεται με την περαιτέρω ανάγνωση του βιβλίου.O «εγγονός» είναι ο «τραγικός πρωταγωνιστής κάθε ιστορικής εποχής».Είναι επίσης «ο άνθρωπος της τρίτης γενιάς στον δικό μας αιώνα, θα ζήσει μαζί με εμάς το δράμα ως το τέλος μέσα στη βασανιστική αμφιβολία αν η “Τρόικα Θεά” αποδειχθεί η σωτήρια Μητέρα Γη ή η Μέδουσα-Γοργώ» γράφει.
Και λίγο παρακάτω: «Ο “εγγονός” σε εποχές μεγάλων κρίσεων και αναταράξεων που φθείρουν την παλιά τάξη» μέσα στη δίνη των εξελίξεων γίνεται «ακόμη και παρά τον χαρακτήρα του Κiller, επιταχύνει αντικειμενικά τη διάλυση και θέτει στην ημερήσια διάταξη ένα ιδρυτικό πρόβλημα».
ΠΗΓΗ: Το Βημα Κυριακή 21 Νοεμ. 2010
ΣΧΕΤΙΚΑ 1) Ιστολόγιο Μίμη Ανδρουλάκη

H ψηφιακή έκδοση του βιβλίου με ελεύθερη τιμή (από μηδέν μέχρι το ...) από τις εκδόσεις Καστανιώτη μέχρι 31 Δεκεμβρίου 2010.

Κυριακή 21 Νοεμβρίου 2010

Οι πολίτες καταδίκασαν το πολιτικό μας σύστημα


Οι πολίτες καταδίκασαν το πολιτικό μας σύστημα!
Γράφει ο ΣΠΥΡΟΣ ΕΡΓΟΛΑΒΟΣ, φιλόλογος-συγγραφέας στον Πρωϊνό Λόγο

Οι πολίτες αποφάνθηκαν. Και αποφάνθηκαν κυρίως με ενσυνείδητη και οργίλη αποχή.
Αποχή πρωτόγνωρη που πλησιάζει το 65%. Αποχή που είχε σαν αποτέλεσμα να έχουμε δημάρχους και Περιφερειάρχες με ποσοστό από 15 έως 30% του συνόλου των ψηφοφόρων. Αποχή που οδήγησε στον κάλαθο της περιφρόνησης το νέο – πολυδιαφημισμένο – θεσμό του «Καλλικράτη» και προδιέγραψε, με μαθηματική ακρίβεια, το θλιβερό τέλος του.
Και αυτό ήταν επόμενο να συμβεί. Οι «φωνές των πλησιαζόντων γεγονότων» ήταν, από πριν γνωστές. Φωνές «ταπεινές και στείρες» που απέδωσαν στις πρόσφατες εκλογές τον ψευδεπίγραφο τίτλο «αυτοδιοικητικές».
Ήρθαν όμως οι βαρύγδουπες ανακοινώσεις των πολιτικών, διατυπωμένες “χωρίς περίσκεψη και χωρίς αιδώ” από τα φερέφωνά τους, τα καθοδηγούμενα και ελεγχόμενα Μ.Μ.Ε.
«Πράσινες οι οχτώ από τις δεκατρείς περιφέρειες» έλεγε ο ένας πηχυαίος τίτλος.
Και ο άλλος συμπλήρωνε: «91 Δήμους κέρδισε το ΠΑΣΟΚ και 52 η Ν.Δ.». Η αυτοδιοίκηση σε όλο το τραγικό της μεγαλείο!
Αυτή την «αυτοδιοίκηση», αυτές τις «αυτοδιοικητικές εκλογές», μαζί με τους εκπροσώπους του υπό κατάρρευση πολιτικού μας συστήματος, καταδίκασαν στις πρόσφατες εκλογές οι πολίτες με την καθολική και ενσυνείδητη αποχή τους.
Και δεν είναι τυχαίο ότι σ’ αυτή την αποχή πρωτοστάτησαν, βασικά οι νέοι.
Διαφορετική, όπως άλλωστε αναμενόταν, η εκτίμηση και το μήνυμα που έστειλε η αποχή. Πρώτος, την ίδια μέρα των εκλογών, καθώς τα μηνύματα για μια πρωτόγνωρη αποχή έφταναν από όλα τα σημεία της χώρας, πήρε θέση ξεκάθαρη ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κάρολος Παπούλιας. Από τα Γιάννινα, όπου ήλθε και άσκησε το εκλογικό του δικαίωμα, δήλωσε:
«Μέμφομαι αυτούς που πιστεύουν ότι η οργή τους μπορεί να εκφραστεί από τον καναπέ, μένοντας στο σπίτι τους. Η Δημοκρατία στην Ελλάδα κατακτήθηκε με σκληρούς αγώνες και με μεγάλη λαϊκή συμμετοχή».
Κάθε άποψη, βέβαια, από οποιονδήποτε κι αν διατυπώνεται, έστω κι αν δεν γίνεται αποδεκτή, είναι – και πρέπει να είναι – από όλους σεβαστή.
Εδώ ακριβώς βρίσκεται και το μεγαλείο της Δημοκρατίας.
Σκληροί ασφαλώς ήταν οι αγώνες και μεγάλη η λαϊκή συμμετοχή για τη Δημοκρατία και τη λευτεριά στην πατρίδα μας. Ποιο όμως ήταν το αποτέλεσμα;
Για λευτεριά και ανεξαρτησία αγωνίστηκαν και θυσιάστηκαν οι ήρωες του 21.
Ποιο όμως ήταν το αποτέλεσμα; Διαβάστε τα Απομνημονεύματα του Μακρυγιάννη και θα το διαπιστώσετε:
«Οι γυναίκες των σκοτωμένων αγωνιστών – γράφει - διακονεύουν οι αγωνιστές μείναν νηστικοί και δυστυχισμένοι γιομάτες οι φυλακές του Κράτους.
Οι Μπαυαρέζοι ήρθαν ψωριασμένοι κόντηδες κι έφυγαν με μιλλιούνα τάλαρα και μουτζώνουν εμάς τους ανόητους Έλληνες».
Καθολική ήταν η συμμετοχή του Λαού μας στην περίοδο της Κατοχής, τότε που γράφτηκε το άλλο μεγάλο έπος, εφάμιλλο με αυτό του 21, το έπος της Εθνικής μας Αντίστασης. Ποιο όμως ήταν το αποτέλεσμα; Όλοι οι σεμνοί αγωνιστές που έγραψαν αυτό το Έπος γνώρισαν, επί χρόνια, απίστευτους διωγμούς, φυλακίσεις, βασανιστήρια και εκτελέσεις.
Με το σύνθημα «ψωμί, παιδεία, ελευθερία» αγωνίστηκε η νεολαία της πατρίδας μας και έγραψε το έπος του Πολυτεχνείου. Και ποιο ήταν το αποτέλεσμα, κατά τα χρόνια που ακολούθησαν την Απριλιανή δικτατορία;
Διαβάστε το παρακάτω απόσπασμα από το πρόσφατο περισπούδαστο άρθρο (ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, 17 – 11 – 2010) του λαμπρού ακαδημαϊκού δασκάλου και αιχμηρού αρθρογράφου, Κώστα Μπέη, και θα το διαπιστώσετε:
«Γνωρίζω – γράφει – συγγενείς και φίλους που ήταν προαποφασισμένοι γι’ αυτή την αδιαπραγμάτευτη καταδίκη – την αποχή – ολόκληρου του οπωσδήποτε αναξιόπιστου πολιτικού συστήματος το οποίο, μέσα σε 36 χρόνια, καταρράκωσε όλες τις προσδοκίες που τρέφαμε στα χρόνια της Απριλιανής δικτατορίας.
Πληγωμένοι φίλοι, με ήθος και περιφανή διπλώματα, όχι μόνον είδαν, αλλά σταθερά, κατά τα τελευταία χρόνια, βιώνουν τόσο τον έσχατο διασυρμό των σπουδαίων, ουσιαστικών και τυπικών προσόντων τους, όσο και τις ταπεινώσεις, με την παγερή καταδίκη τους ως ανέργων και άχρηστων. Και τούτο, ενώ πλήθος γύρω μας από απεχθείς λαδωμένους ποντικούς απολαμβάνουν τον άνομο πλούτο που συσσώρευσαν υπογείως, με όλες τις εξίσου υπόλογες πολιτικές καταστάσεις».
Και καταλήγει:
«Δεν με διακατέχουν συναισθήματα μίσους εναντίον των λωποδυτών της πολιτικής και της παραπολιτικής. Αυτή είναι η σύγχρονη Ελλάδα».
Αυτή, δυστυχώς, είναι η Ελλάδα και αυτή είναι η Δημοκρατία που βιώσαμε όλα αυτά τα χρόνια της λεγόμενης μεταπολίτευσης. Για ποια, λοιπόν, Δημοκρατία μπορούμε να κάνουμε, σήμερα, λόγο; Για τη Δημοκρατία των σκανδάλων του χρηματιστηρίου, της Siemens, των ομολόγων, του Βατοπεδίου, των διαχειριστικών επιτροπών της Μητρόπολης Ιωαννίνων, για τη Δημοκρατία που έφερε τη χώρα μας στη χρεοκοπία; Και για ποια Δημοκρατία μπορούμε να κάνουμε λόγο εμείς εδώ στα Γιάννινα;
Για τη Δημοκρατία που κρατάει «Τουρκοκρατούμενα τα Γιάννινα», όπως μας λοιδορεί σύσσωμος ο Αθηναϊκός τύπος, και αρνείται να εφαρμόσει το Σύνταγμα και τους νόμους που συμφωνούν με αυτό, δηλαδή αρνείται την ίδια τη Δημοκρατία;
Αυτή η ψευδεπίγραφη Δημοκρατία, όπως προσφυέστατα γράφτηκε, δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια «Ιδιωτική Δημοκρατία» που «από τις πολιτικές δυναστείες κατέληξε στην κλεπτοκρατία». Για άλλη Δημοκρατία διεξήγαγε «σκληρούς αγώνες» και έδειξε «μεγάλη συμμετοχή» ο Λαός μας, και άλλη Δημοκρατία μας προέκυψε.
Αυτή τη «Δημοκρατία» καταδίκασε στις κατ’ επίφαση «αυτοδιοικητικές» εκλογές, ο λαός – και ιδιαίτερα η νεολαία – με την πρωτόγνωρη και ενσυνείδητη αποχή τους. Αυτό είναι βασικά και το μήνυμα που έστειλε η πλειοψηφία του λαού μας:
Μήνυμα – προανάκρουσμα της μεγάλης οργής «της άγιας οργής» – κατά το Δημήτρη Τσάτσο - «που θα φέρει τη μεγάλη ανατροπή».
Άλλη λύση δεν υπάρχει. Διαβάστε τούτα τα διδαχτικά λόγια του καθηγητή Κώστα Χρυσόγονου που γράφτηκαν την επομένη των εκλογών («ΕΘΝΟΣ» 15 – 11 – 2010) και θα το διαπιστώσετε:
«Αν η διαφαινόμενη οικονομική κατάρρευση της χώρας μας – γράφει – συνοδευτεί από την κατάρρευση της οικογενειοκρατίας και της κλεπτοκρατίας και εάν αναδυθούν, τα επόμενα χρόνια, νέα πολιτικά κόμματα που θα στηρίζονται σε αρχές και ιδεολογίες και θα λειτουργούν με δημοκρατικές εσωτερικές διαδικασίες, τότε και μόνο η ελληνική κοινωνία μπορεί να έχει ελπίδα για το μακροπρόθεσμο μέλλον της. Διαφορετικά αν το σημερινό πολιτικό σύστημα κατορθώσει να επιβιώσει, τότε η ενδεχόμενη προσωρινή δημοσιονομική προσαρμογή στις απαιτήσεις του μνημονίου δεν πρόκειται να μας οδηγήσει παρά μόνο στην αναπαραγωγή ακόμη μιας μεγαλύτερης και βαθύτερης κρίσης. Και αυτή η κρίση δεν θα είναι μόνο οικονομική».
Ας το πάρουμε, λοιπόν, απόφαση:
Το υπάρχον πολιτικό σύστημα τελεί υπό κατάρρευση.
Αν με δική μας ευθύνη και συνενοχή, κατορθώσει, με τις γνωστές μεταμορφώσεις, να επιβιώσει, τότε μαζί μ’ αυτό θα έχουμε καταρρεύσει και εμείς.
Εδώ ακριβώς βρίσκεται η μεγάλη ευθύνη μας.

Σάββατο 20 Νοεμβρίου 2010

Τι μυρίζει στο Λατζιμά Ρεθύμνου;


Απόπειρα φίμωσης του Αρχιπελάγους από την Creta Farm: 1.000.000 ευρώ το ύψος της αγωγής για την υπόθεση Λατζιμά Ρεθύμνου

Με αγωγή ύψους ενός εκατομμυρίου ευρώ εναντίον του Αρχιπελάγους, του κ.Τσιμπίδη Δ/ντή του Ινστιτούτου και του επικεφαλής του εργαστηρίου Ανόργανης & Αναλυτικής Χημείας του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου (ΕΜΠ), κ Λιοδάκη, απάντησε η Creta Farm στις έρευνες που πραγματοποιήσαμε για τον εντοπισμό και το μέγεθος της περιβαλλοντικής ρύπανσης στην περιοχή Λατζιμά του Ρεθύμνου, δίπλα στις χοιροτροφικές μονάδες της γνωστής βιομηχανίας αλλαντικών.

Μέχρι σήμερα ελάχιστα έχουν γίνει για την αντιμετώπιση ενός προβλήματος που χρονολογείται από τη δεκαετία του ’70 και έχει υποβαθμίσει σε τεράστιο βαθμό τη συγκεκριμένη περιοχή. Το εξελισσόμενο περιβαλλοντικό έγκλημα διογκώνεται καθημερινά καθώς πλήθος καταδικαστικών αποφάσεων για πολεοδομικές και υγειονομικές παραβάσεις εις βάρος της Creta Farm μένουν ανεφάρμοστες και τα πρόστιμα που έχουν επιδικαστεί στη βιομηχανία είτε δεν εισπράττονται είτε διαγράφονται. Το γεγονός αυτό δίνει τη δυνατότητα στους μεγαλοεπιχειρηματίες της Creta Farm να συνεχίζουν απτόητοι το έργο τους και να θέτουν καθημερινά σε κίνδυνο τη δημόσια υγεία και το περιβάλλον.

Έτσι όμως, εξευτελίζεται ο θεσμός της δικαιοσύνης, την οποία από τη μία πλευρά περιφρονούν όταν επιβάλλονται ποινές και πρόστιμα και από την άλλη την επικαλούνται προκειμένου να φιμώσουν οποιαδήποτε φωνή ορθώνει λόγο για το διαχρονικό περιβαλλοντικό έγκλημα που συντελείται στο Ρέθυμνο.
Ειδικά τον τελευταίο χρόνο - και ιδίως μετά τη δημοσιοποίηση της έρευνας που πραγματοποίησαν από κοινού το Αρχιπέλαγος με το εργαστήριο Ανόργανης & Αναλυτικής Χημείας του ΕΜΠ στην περιοχή Λατζιμά - η αλλαντοβιομηχανία Creta Farm έχει επιδοθεί με διαδοχικές καταγγελίες και αγωγές σε ένα ανελέητο κυνήγι όλων όσων ανέδειξαν το πρόβλημα.

Το «πέπλο» αυτής της ιδιότυπης επιχειρηματικής τρομοκρατίας, που επί χρόνια κεντούσε μεθοδικά η Creta Farm, απλώνεται σήμερα πάνω από τους πολιτιστικούς & περιβαλλοντικούς συλλόγους της περιοχής, το Αρχιπέλαγος, τον καθηγητή εργαστηρίου Ανόργανης & Αναλυτικής Χημείας του ΕΜΠ κ. Λιοδάκη, ακόμα και δημοσιογράφους που τολμούν να αγγίξουν το ζήτημα. Στην περίπτωση δε του καθηγητή του ΕΜΠ κ. Λιοδάκη, η Creta Farm επιχειρεί να σταματήσει τη συνέχιση της έρευνας αξιώνοντας από το ΕΜΠ την πειθαρχική του δίωξη για λόγους άσχετους με την υπόθεση (π.χ. για δήθεν ελλιπή άσκηση των ακαδημαϊκών του καθηκόντων!), γεγονός που συνιστά σαφή παραβίαση βασικών αρχών του πανεπιστημιακού ασύλου (ελευθερία της έρευνας & της διδασκαλίας).

Θυμίζουμε ότι το φθινόπωρο του 2009 και έπειτα από αιτιάσεις κατοίκων, φορέων, πολιτών και του Παρατηρητηρίου του Αρχιπελάγους Ρεθύμνου για εκτεταμένη ρύπανση στην περιοχή Λατζιμά, μέλη της θαλάσσιας ερευνητικής ομάδας του Αρχιπελάγους πραγματοποίησαν ενδελεχή έρευνα στην περιοχή

Κατά την έρευνα που έγινε υπό αντικειμενικά δύσκολες συνθήκες, μέσω παρατήρησης στην παράκτια ζώνη και κατάδυσης σε απόκρημνα σημεία, εντοπίστηκε υπερχείλιση και εξαγωγή ακαθαρσιών μέσα από τα ασβεστολιθικά πετρώματα των βράχων, οι οποίες κατέληγαν στη θάλασσα. Παράλληλα, η αποπνικτική δυσοσμία στην περιοχή από τα λύματα των χοιροτροφικών μονάδων ενίσχυε ακόμα περισσότερο τις αρχικές υποψίες για την πηγή της ρύπανσης.

Οι δειγματοληψίες και αναλύσεις δειγμάτων νερού από πηγάδια και γεωτρήσεις, στο εργαστήριο Ανόργανης & Αναλυτικής Χημείας του ΕΜΠ, καθώς και οι μικροβιολογικές αναλύσεις σε δείγματα θαλασσινού νερού στο εργαστήριο του Αρχιπελάγους εμφάνισαν τιμές άνω των επιτρεπτών ορίων και φωτογράφισαν ευκρινώς την πηγή του προβλήματος.

Είναι δεδομένο, πως όσο δεν εφαρμόζονται οι νόμοι, η Creta Farm θα συνεχίσει να στρέφεται κατά πάντων με διάφορους τρόπους και απειλές, μέχρις ότου καταπνίξει οποιαδήποτε αντίδραση, αναπτύσσοντας ταυτόχρονα τις επιχειρηματικές της δραστηριότητες σε πλήρη δυσαρμονία με τη φύση και τον άνθρωπο.

Όσον αφορά στις προσεχείς μας δράσεις, το Αρχιπέλαγος θα συνεχίσει τις έρευνες σχετικά με το θέμα μέχρι την τελική του λύση κρατώντας ενήμερη την τοπική κοινωνία του Ρεθύμνου και την ευρύτερη κοινή γνώμη. Παράλληλα, αναμένουμε από τις αρμόδιες δημόσιες υπηρεσίες και τους ελεγκτικούς μηχανισμούς να πράξουν αυτό που ορίζουν οι νόμοι ενός κράτους δικαίου και επιτάσσει η κοινή λογική.

Τέλος, δηλώνουμε ότι, παράλληλα με την ενάσκηση όλων των νομίμων δικαιωμάτων μας, είμαστε αποφασισμένοι ναθέσουμε σε λειτουργία το διεθνές δίκτυο επικοινωνίας του Αρχιπελάγους, ώστε να ενημερωθεί σχετικώς η ευρωπαϊκή και η διεθνής κοινή γνώμη.

Η ερευνητική & επιστημονική ομάδα του Αρχιπελάγους
http://www.archipelago.gr/

ΠΗΓΗ: αλφαβητα.gr

Πέμπτη 18 Νοεμβρίου 2010

Το "Αν" του Κίπλιγκ, παρωδία από τον Κώστα Βάρναλη


ΤΟ «ΑΝ» ΤΟΥ ΚΙΠΛΙΓΚ

παρωδία από τον Κώστα Βάρναλη

Αν ημπορείς την παλαβή να κάνεις, όταν οι άλλοι
σου κάνουνε το γνωστικό κι όλοι σε λένε φταίχτη, αν δεν πιστεύεις τίποτα κι άλλοι δε σε πιστεύουν,
αν σχωρνάς όλα τα δικά σου, τίποτα των άλλων,
κι αν το κακό που πας να κάνεις, δεν το αναβάλλεις,
κι αν όσα ψέματα σου λεν με πιότερα απανταίνεις,
κι αν να μισείς ευφραίνεσαι κι όσους δε σε μισούνε
κι αν πάντα τον πολύξερο και τον καλόνε κάνεις.

Αν περπατάς με την κοιλιά κι ονείρατα δεν κάνεις
κι αν να στοχάζεσαι μπορείς μονάχα το ιντερέσο,
το νικημένο αν παρατάς και πάντα διπλαρώνεις
το νικητή, μα και τους δυό ξετσίπωτα προδίνεις,
αν ο τι γράφεις κι ο τι λες, το ξαναλέν κ' οι άλλοι
γι' αληθινό- να παγιδεύουν τον κουτό κοσμάκη,
αν λόγια κ' έργα σου καπνόν ο δυνατός αέρας
τα διαβολοσκορπά και συ ξαναμολάς καινούριον.

Αν όσα κέρδισες μπορείς να τα πληθαίνεις πάντα
και την πατρίδα σου κορώνα γράμματα να παίζεις,
κι αν να πλερώνεις την πεντάρα που χρωστάς αρνιέσαι
και μόνο να πληρώνεσαι σωστό και δίκιο το ' χεις,
αν η καρδιά, τα νεύρα σου κι ο νους σου εν αμαρτίαις
γεράσανε κι όμως εσύ τα στύβεις ν' αποδίδουν,
αν στέκεις πάντα δίβουλος και πάντα σου σκυμμένος
κι αν όταν φωνάζουν οι άλλοι «εμπρός»! εσύ φωνάζεις «πίσω»!

Αν στην πλεμπάγια να μιλάει αρνιέται η αρετή σου
κι όταν ζυγώνεις δυνατούς, στα δυό λυγάς τη μέση
κι αν μήτε φίλους μήτε εχθρούς ποτέ σου λογαριάζεις
και κάνεις πως τους αγαπάς, αλλά ποτέ κανέναν,
αν δεν αφήνεις ευκαιρία κάπου να κακοβάνεις
και μόνο, αν κάνεις το κακό, η ψυχή σου γαληνεύει,
δικιά σου θά ναι τούτ' η Γης μ' όλα τα κάλλη πού χει
κ' έξοχος θά σαι Κύριος, αλλ' Άνθρωπος δε θά σαι.

Τετάρτη 17 Νοεμβρίου 2010

Από τον Απρίλη του 1967 στον Ιούλιο του 1974.



Μέρος Πρώτο: "Η Συνομωσία των Συνταγματαρχών" ΕΤ1 - 22:00 Καθώς οι εκλογές του Μαΐου 1967 πλησιάζουν, η ΚΥΠ προειδοποιεί ότι η Ένωση Κέντρου και ο Γεώργιος Παπανδρέου θα κερδίσουν τις εκλογές.
Όπως αποκαλύπτουν Αμερικανοί διπλωμάτες -μεταξύ τους και ο τότε πρέσβης των ΗΠΑ στην Αθήνα Φίλιπ Τάλμποτ- ο βασιλιάς Κωνσταντίνος ζητά από την Ουάσιγκτον το πράσινο φως για την πραγματοποίηση ενός πραξικοπήματος. Τελικώς οι δύο πλευρές συμφωνούν στην πολιτική «βλέποντας και κάνοντας»: αν ο Παπανδρέου κερδίσει τις εκλογές, να εξετάσουν ξανά τις επόμενες κινήσεις τους.
Η αναβολή αποτελεί χρυσή ευκαιρία για τον Παπαδόπουλο και τους συνταγματάρχες που σχεδιάζουν από καιρό την κατάληψη της εξουσίας, με η χωρίς την έγκριση του βασιλιά. Όπως αποκαλύπτει ο πρώην βουλευτής Νίκος Φαρμάκης και αποδεικνύουν τα έγγραφα που παρουσιάζονται για πρώτη φορά, ο Παπαδόπουλος του αναθέτει ήδη από τον Ιούνιο του 1966 να επιβλέψει ένα σχέδιο για την κατάληψη της Αθήνας.
Τον Απρίλιο του 1967 αποφασίζουν να προχωρήσουν σε μια μυστική σύσκεψη, την οποία περιγράφει ο Στυλιανός Παττακός. Όμως η συμφωνία βασιλιά-Αμερικανών έχει διαρρεύσει με αποτέλεσμα τα κόμματα να εφησυχάσουν.
Ο Ανδρέας, διηγείται η Μαργαρίτα Παπανδρέου, αρχίζει να κοιμάται ξανά σπίτι του και ο τότε υπουργός Γεωργίας, Ευάγγελος Αβέρωφ, παίρνει φιλοαγροτικά μέτρα που είναι βέβαιος ότι εξασφαλίζουν την νίκη της συντηρητικής ΕΡΕ στις εκλογές.
Ο Νίκος Οικονομάκος με εντολή του Χαρίλαου Φλωράκη έχει στήσει ένα μηχανισμό συλλογής πληροφοριών, που θα τους προειδοποιούσε για το πραξικόπημα.
Ο πληροφοριοδότης ζητά 50.000 δρχ για να του δώσει μια σημαντική πληροφορία: ότι θα γινόταν πραξικόπημα. Τα ταμεία όμως της ΕΔΑ είναι άδεια γιατί έχουν αγοράσει έπιπλα για τα γραφεία και η πληροφορία θα έρθει κατόπιν εορτής.
Έτσι όλοι θα συλληφθούν με τις πιτζάμες. Παρόλα αυτά, ήδη την πρώτη μέρα θα πραγματοποιηθούν μεγάλες εκδηλώσεις διαμαρτυρίας στα Γιάννινα και το Ηράκλειο. Μιλούν μεταξύ των άλλων ο πράκτορας Τζων Φατσέας, στενός φίλος του Παπαδόπουλου που παρακολουθεί τα ίχνη του για λογαριασμό της CIA, ο Γεώργιος Ράλλης που σε μια μεγάλη συνέντευξη λίγο πριν τον θάνατο του διηγείται πως προσπάθησε να κινητοποιήσει το 3ο Σώμα Στρατού πριν συλληφθεί, ο Αντώνης Καρκαγιάνης για τη δολοφονία του Παναγιώτη Ελή στον Ιππόδρομο.

Μέρος Δεύτερο: "Η Ελλάδα στο Γύψο" Οι συνταγματάρχες απαγορεύουν το λόγο ακόμη και στα μικρά παιδιά. Σε ένα δημοτικό σχολείο της Κρήτης, ρωτούν τους μαθητές τι έγινε την 21η Απρίλη. Κανένα από τα παιδιά δεν ήξερε γιατί ο δάσκαλος τους δεν τους είχε μιλήσει. Ένας μαθητής σηκώνει το χέρι του για να πει ότι έγινε δικτατορία και βάζουν τους ανθρώπους στην φυλακή και τους βασανίζουν. Από την επόμενη μέρα στο σχολείο θα αρχίσουν μαθήματα εθνικιστικής διαπαιδαγώγησης. Οι πρώτες εκδηλώσεις αντίστασης θα ξεκινήσουν τις πρώτες μέρες μετά την δικτατορία. Ο Γιώργος Βότσης μιλάει για τον πολύγραφο του ΠΑΜ, ο Γιάννης Χαραλαμπόπουλος για τις επιχειρήσεις του ΠΑΚ και ο Α. Γ. Μαγκάκης για τις βόμβες που μετέφεραν μαζί με τον Σημίτη. Οι αγωνιστές που συλλαμβάνονται βασανίζονται φρικτά στην ταράτσα της Ασφάλειας στην οδό Μπουμπουλίνας και ο Μίκης Θεοδωράκης που έχει συλληφθεί κάτω από περιπετειώδεις συνθήκες, γράφει στο κελί του στην ασφάλεια τραγούδια για έναν από αυτούς. Ανάμεσα σε αυτούς που οδηγούνται στην ασφάλεια είναι και ο Μανώλης Μητσιάς, μέλος της ομάδας ΠΑΜ Θεσσαλονίκης και του Γιάννη Χαλκίδη, που δολοφονείται από τα όργανα της δικτατορίας στη Θεσσαλονίκη. Η τύχη του Σήφη Βαλυράκη δεν είναι καλύτερη: μετά την πρώτη απόδραση του από την ΕΣΑ συλλαμβάνεται στα σύνορα, ενώ στη δεύτερη καταφέρνει να κολυμπήσει μέχρι την Αλβανία, όπου συλλαμβάνεται ως κατάσκοπος και οδηγείται σε στρατόπεδο καταναγκαστικών έργων. Έχοντας καθυστερήσει επειδή για το δικό του πραξικόπημα ήθελε την έγκριση των Αμερικανών, ο βασιλιάς Κωνσταντίνος επιχειρεί ένα κακοσχεδιασμένο αντικίνημα που θα καταλήξει σε αποτυχία. Ακόμη και η μέρα που επιλέγει (13 Δεκεμβρίου) έχει να κάνει με το γεγονός, εξηγεί ο Αμερικανός διπλωμάτης Ρόμπερτ Κίλι, με το γεγονός ότι θεωρεί το 13 τυχερό αριθμό.




Μέρος τρίτο
Το κίνημα του βασιλιά και η απόπειρα δολοφονίας του Παπαδόπουλου από τον Αλέκο Παναγούλη έχουν αποτύχει.
Οι Συνταγματάρχες αναδεικνύονται πια σε απόλυτους κυρίαρχους του παιχνιδιού και εμπνευστές της νέας εθνικής κουλτούρας, όπως αυτή εκφράζεται στις Γιορτές Πολεμικής Αρετής που κατακλύζουν το Παναθηναϊκό Στάδιο.
Τα τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη απαγορεύονται και αυτός φυλακίζεται στην Ασφάλεια της οδού Μπουμπουλίνας. Από το κελί του ακούει τα ουρλιαχτά του Ανδρέα Λεντάκη που ανακρίνεται στην ταράτσα. Τα πιο φριχτά βασανιστήρια όμως θα τα υποστούν οι στρατιωτικοί που θα προσπαθήσουν να αντιδράσουν.
Ο Άγγελος Πνευματικός διηγείται πως τον έθαψαν ζωντανό συμμαθητές του από τη Σχολή Ευελπιδων. Οι περισσότερες αντιστασιακές οργανώσεις έχουν εξαρθρωθεί, η αντίθεση όμως στο καθεστώς των συνταγματαρχών συνεχίζει να εκφράζεται, ακόμα και με μικρές συμβολικές πράξεις, όπως το χειροκρότημα στις μπουάτ κάθε φορά που ακούγεται η λέξη ελευθερία.
Ο Γιώργος Μωράκης, φύλακας του Παναγούλη στο Μπογιάτι διηγείται πως τον βοήθησε να αποδράσει. Η Κίττυ Αρσένη θα φύγει κρυφά στο εξωτερικό για να καταθέσει για τα βασανιστήρια στο Συμβούλιο της Ευρώπης.
Η χούντα θα στείλει δύο ψευδομάρτυρες για να διαβεβαιώσουν τους Ευρωπαίους πως τα περί βασανιστηρίων είναι ψέματα. Αυτοί όμως θα το σκάσουν από το ξενοδοχείο τους και θα καταθέσουν την αλήθεια



Μέρος τέταρτο
Τον Απρίλη του 1969, οι Συνταγματάρχες οργανώνουν στο Στάδιο τη γιορτή νεολαίας για τα δίχρονα του καθεστώτος, που καταλήγει σε αυθόρμητο και παρατεταμένο γιουχάισμα του Παπαδόπουλου από χιλιάδες μαθητές.
Μια νέα γενιά ορθώνει το ανάστημα της απέναντι στη δικτατορία.
Ο Νικήτας Λιοναράκης και ο Παναγιώτης Κανελλάκης μαζεύουν για λογαριασμό της ΕΚΙΝ υπογραφές για να γίνουν εκλογές στους φοιτητικούς συλλόγους.
Oι πρώτες φοιτητικές κινητοποιήσεις αρχίζουν. Στο Ναυτικό ετοιμάζουν από καιρό σχέδιο κατάληψης της Σύρου.
Ο Αλέξανδρος Παπαδόγγονας έρχεται σε επαφή με τον Ευάγγελο Αβέρωφ και ζητά την στήριξη του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Το άρθρο του Καραμανλή στη "Βραδυνή", τον Απρίλη του 1973 θα δώσει το πράσινο φως για το κίνημα του ναυτικού. Το κίνημα θα εκδηλωνόταν στις πρώτες ώρες της 23ης Μαΐου, το σχέδιο όμως θα προδοθεί και οι αξιωματικοί συλλαμβάνονται.
Ο Νίκος Παππάς, κυβερνήτης του πολεμικού πλοίου "Βέλος" παίρνει την απόφαση να αποχωρήσει από την άσκηση του ΝΑΤΟ και να καταπλεύσει στο Φιουμιντσίνο της Ιταλίας, ζητώντας πολιτικό άσυλο.
Η ανταρσία του Βέλους ανατρέπει την πεποίθηση ότι οι συνταγματάρχες ελέγχουν τις Ένοπλες Δυνάμεις.
Ο Παπαδόπουλος προχωρά σε δημοψήφισμα, και αναθέτει στο Σπύρο Μαρκεζίνη τον σχηματισμό κυβέρνησης που θα διεξάγει εκλογές το Φεβρουάριο του 74.
Ο Ιωαννίδης διαφωνεί. Ο Σπύρος Νικολάου, νομικός σύμβουλος του Γεώργιου Παπαδόπουλου θα εγκρίνει τον Οκτώβρη του 1973 διάταγμα για την απόταξη του Ταξίαρχου Ιωαννίδη, το διάταγμα όμως δε θα δημοσιευτεί ποτέ στην εφημερίδα της Κυβέρνησης.
Ο Δημήτρης Ιωαννίδης θα ανατρέψει τελικά τον Παπαδόπουλο στις 25 Νοεμβρίου, μία εβδομάδα μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Την αποτυχημένη απόπειρα δολοφονίας του Μακαρίου, διαδέχεται η πρώτη τουρκική εισβολή στην Κύπρο, στις 20 Ιουλίου.
Ο Σπύρος Νικολάου φέρνει σε επαφή τον Φαίδωνα Γκιζίκη με τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο.
Στις 23 Ιουλίου ο Φαίδων Γκιζίκης καλεί στη βουλή τους πολιτικούς αρχηγούς, στον εθνικό κήπο όμως παραφυλάει μια ομάδα καταδρομών

Το όνειρο του πολεμιστή


Για 'κείνους που δεν ξέχασαν και δεν εξαργύρωσαν τίποτα.
(Τραγούδι: Γιάννης Χαρούλης, Στίχοι/Μουσική: Δημήτρης Υφαντής)

Κυριακή 7 Νοεμβρίου 2010

Αν χάσει, θα τον ξαναψηφίσουμε; - Η πρωθυπουργική ανεπάρκεια (δύο άρθρα)


Γράφει ο Στάθης (Ναυτίλος) στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ του Σαββάτου 6 ΝΟΕΜ 2010.
Το παράλογο δύσκολα ερμηνεύεται.
Είμαι στην πολιτική απ' το 1973, σκιτσάρω και γράφω για αυτήν απ' το 1981, πρώτη φορά δεν κατανοώ έναν εκβιασμό. Οπως αυτόν που θέτει ο Παπανδρέου: ψηφίστε με να μη χάσω, διότι, αν χάσω, θα σας βάλω να ξαναψηφίσετε για να χάσω περισσότερο!
Δεν είναι η πρώτη φορά που ο λαός εκβιάζεται, απειλείται ή τίθεται προ διλήμματος, μάλιστα αυτή είναι μάλλον η συνήθης πρακτική, αλλά είναι ίσως η πρώτη φορά που ο εκβιασμός είναι παράλογος και το δίλημμα κουτό.
Επιπλέον.
Ο Παπανδρέου έχει φθάσει στο σημείο να πιστεύει ότι «υπονομεύεται». Και τι είναι αυτή η «υπονόμευση»; απλώς το να ψηφίσει κανείς κάποιον άλλον. Εντυπωσιακό!
Επιπροσθέτως: ο κ. Παπανδρέου χαρακτηρίζει «αντιπατριωτική» όποια ψήφο δεν τον υποστηρίζει. Εδώ τα πράγματα χάνουν τη σοβαρότητά τους ή είναι πολύ σοβαρά. Δηλαδή, αν ψηφίσει κανείς Παφίλη ή Πορτάλιου ή Κικίλια ή Ψαριανό, δεν είναι πατριώτης. Ενώ αν ψηφίσει Καμίνη ή Τατούλη είναι πατριώτης και ουχί μίασμα!
Οντως το παράλογο δύσκολα ερμηνεύεται.
Παράκρουση, παραλήρημα, πανικός, φόβος ή απλή χαζομάρα, ό,τι και να 'ναι, είναι επικίνδυνο.
Ηδη η χώρα έχει υποστεί πολλά, έχει Μνημόνιο αντί Σύνταγμα, πάει για «Πειναλόγκα» (όπως προσφυώς αυτοσαρκαζόμεθα), όταν λοιπόν ούτε καν οι σοφιστείες δύνανται να εμφανίζονται κάπως πιο έξυπνες, τότε τα πράγματα είναι σκούρα.
Δυτικώς του 25ου Μεσημβρινού. Διότι, ανατολικώς πάνε για μαύρα. Μαυρίστε τους, αυτή την Ιερά Συμμαχία Παπανδρέου - Καρατζαφέρη - Ντόρα με ολίγην από Κουβέλη, μαυρίστε τους, όσον είναι καιρός...
………………………………………………………………………..
Η πρωθυπουργική ανεπάρκεια
Tου Χρηστου Γιανναρα στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 7 ΝΟΕΜ 2010

Η τηλεοπτική του εικόνα ίσως να τον αδικεί, είναι προκλητικά ασύμπτωτη με το υπούργημά του και τις ευθύνες που συνεπάγεται. Βέβαια, χωρίς το οικογενειακό του όνομα δεν θα είχε φτάσει σε τόσο υψηλούς θώκους – στο κόμμα του υπάρχει πλειάδα στελεχών με καταφανώς υπέρτερα φυσικά χαρίσματα, πρόδηλη υπεροχή καλλιέργειας, ηγετικής εμφάνισης. Ομως, παρ’ όλα αυτά, πρέπει να διαθέτει τη φυσιολογική ευφυΐα, δεν μπορεί τα προσόντα του να είναι όπως τα εμφανίζει η τηλεοπτική του εικόνα.

Οποιουδήποτε πρωθυπουργού η τηλεοπτική εικόνα είναι πια πρόβλημα πολιτικό. Ενδιαφέρει τους πολίτες όχι για ευτελές κουτσομπολιό: πώς ντύνεται, πώς χειρονομεί, πώς μορφάζει, ποιες οι μικροσυνήθειες του ιδιωτικού του βίου. Πολιτικό πρόβλημα είναι, να προδίδει η εικόνα του πρωθυπουργού υστέρημα ευφυΐας, σαφή μειονεξία σε φυσικά προσόντα, ανάπηρη εκφραστική.

Τότε, δικαιολογημένα, ο πολίτης φοβάται. Καταλαβαίνει πως ό,τι κατόρθωσε στη ζωή του, ό,τι ελπίζει για τα παιδιά του, την πατρίδα του και την ιστορική της επιβίωση, είναι σε χέρια επικίνδυνου, αμφίβολων ικανοτήτων διαχειριστή.

Κάθε τηλεοπτική εμφάνιση του σημερινού Ελληνα πρωθυπουργού φοβίζει (τους οξυδερκέστερους τους πανικοβάλλει). Παράδειγμα, η «διακαναλική» συνέντευξή του στις 25.10.2010: Φόβισε ακόμα και τους δανειστές στη διεθνή αγορά, η απόδοση (spread) του ελληνικού 10ετούς ομολόγου εκτινάχθηκε αμέσως στις 795 μονάδες. Η λογική του φόβου αυτονόητη:

Ποιο νοικοκύρεμα των οικονομικών, ποια πάταξη της σπατάλης και της φαυλότητας να περιμένει κανείς από αυτή τη θλιβερή τηλεοπτική φιγούρα που, επί δύο ώρες και τέταρτο, άλλα τον ρωτούσαν οι δημοσιογράφοι και σε εντελώς άλλα απαντούσε, του ήταν αδύνατο να συγκροτήσει μια δική του, με λογική συνέπεια απάντηση, παπαγάλιζε προκάτ συνθηματολογίες, πάλι και πάλι, αυτιστικά.

Πώς να εμπιστευθούν οι αγορές πρωθυπουργό που, με δεδομένη και αδιέξοδη τη χρεοκοπία της χώρας του, απειλούσε τους πολίτες με βουλευτικές εκλογές, δηλαδή με χαριστική βολή στην οικονομία, αν στις εκλογές τοπικής αυτοδιοίκησης δεν υπερψηφιστούν οι κομματικοί του κομισάριοι!

Δεν είχε καν τη λογική και τη φρόνηση να διερωτηθεί, ποια ηδονή θα του εξασφάλιζε η εξουσία σε κράτος λιμού ή ζούγκλας (με την κυρία Μέρκελ να του αφαιρεί και το δικαίωμα ψήφου στην Ε.Ε.).

Η μεταχείριση του πρωθυπουργού από τον Τύπο και η αιδήμων υποταγή ευφυέστατων στελεχών του κόμματός του στη μετριότητά του δημιουργούσαν σε μερικούς την επιφύλαξη: μήπως διαθέτει προσόντα που οι πολλοί αγνοούμε. Γι’ αυτούς η «διακαναλική» συνέντευξη ήταν σοκ. Ηδη από το σχολειό, ακόμα και οι μαθητές αρχίζουν να οικειώνονται αυτό που οι δάσκαλοι εθίζονται επαγγελματικά να διακρίνουν: Ποιος μαθητής στην προφορική εξέταση είναι διαβασμένος και ποιος αδιάβαστος. Ποιος διάβασε μόνο ένα κεφάλαιο του βιβλίου και προσπαθεί κάθε ερώτηση να την απαντήσει με το κεφάλαιο που μισοξέρει. Ποιος έχει τη φυσική ευφυΐα να υπεκφεύγει, να παριστάνει τον διαβασμένο συνταιριάζοντας τα περίπου στο τίποτα. Και ποιος είναι φυσικά ανεπαρκής, ούτε τι διαβάζει καταλαβαίνει ούτε να προσποιηθεί μπορεί, αραδιάζει κομπιαστές, ασύνδετες κενολογίες, εκτίθεται στον οίκτο ή στη χλεύη.

Αυτήν την κριτική λειτουργία (: να διαβλέπεις, να καταδείχνεις, να ιεραρχείς ποιοτικά την επάρκεια) την ασκεί στο σχολειό ο δάσκαλος και στον δημόσιο στίβο ο δημοσιογράφος. Στη «διακαναλική» συνέντευξη του πρωθυπουργού οι δημοσιογράφοι δεν άσκησαν το λειτούργημά τους. Αν είχαν τολμήσει τίμια να του πουν: «δεν απαντάτε σε αυτό που σας ρωτάμε, γιατί υπεκφεύγετε;», ίσως το spread του ελληνικού ομολόγου να μην είχε εκτιναχθεί στα ύψη. Ισως οι δανειστές να είχαν καταλάβει ότι στην Ελλάδα είναι μεν ο πρωθυπουργός φανερά ανεπαρκής, αλλά υπάρχει κοινωνική δυναμική που αντιστέκεται. Η ατολμία των δημοσιογράφων στη «διακαναλική» έμοιαζε διατεταγμένη, μύριζε προχωρημένη παρακμή, ανοχή που αποκλείει την ανάκαμψη.

Το πρόβλημα της εξόφθαλμης πρωθυπουργικής ανεπάρκειας δεν βρίσκει τη λύση του ούτε σε εθνικές εκλογές ούτε σε εσωκομματικές ανακατατάξεις.

Το υπάρχον πολιτικό σκηνικό μπορεί να δώσει βελτιωμένες εκδοχές της σημερινής δραματικής ανικανότητας, αλλά εξίσου ατελέσφορες ως προς το σκοπούμενο τέλος: την ανάκαμψη. Η ελλαδική κοινωνία μοιάζει να μην έχει συνειδητοποιήσει ότι με χρέος που φτάνει το 150% του εθνικού προϊόντος σωτηρία δεν υπάρχει, ζούμε και θα ζούμε για πολλά, περισσότερα από όσα φανταζόμαστε χρόνια με τις (καθαρά συμφεροντολογικές) ελεημοσύνες των δανειστών μας.

Μόνο ένα πολύ μεγάλο πολιτικό ανάστημα θα μπορούσε πιθανόν να ανατρέψει τα δεδομένα, αλλά ούτε στον ορίζοντα διαφαίνεται ούτε οι σπιθαμιαίοι που ελέγχουν τον πολιτικό μας ορίζοντα θα επιτρέψουν ποτέ να αναφανεί.

Για όσους συνειδητοποιούν τον επερχόμενο πολυετή (ίσως δεκαετιών) εφιάλτη, τις στερήσεις, την επιτεινόμενη φτώχεια, το φάσμα της πείνας, την τρέλα της απόγνωσης των ανέργων και των μεταναστών, μοιάζει κυριολεκτικά ασήμαντη η σημερινή εκλογική αναμέτρηση, ανθυπολεπτομέρεια στο περιθώριο των εξελίξεων.

Το τελευταίο που θα επηρεάσει τη δίνη του τυφώνα είναι, αν θα έχει επιβραβευθεί με επανεκλογή η θρασεία ουτιδανότητα του κ. Κακλαμάνη ή αν θα έχει προτιμηθεί ο επί τη εμφανίσει συμβιβασμένος κ. Καμίνης.

Αν η Θεσσαλονίκη θα έχει γοητευθεί από το σκουλαρίκι και το τατουάζ σε γηραλέα σάρκα ή θα έχει καταξιώσει τον εξ εθισμού ανεπαρκή κ. Γκιουλέκα. Και τα ανάλογα πάσης Ελλάδος.

Σοβαρότητα, ωριμότητα και αυτοσεβασμό θα πρόδιδαν (ίσως κατόρθωναν και τη σωτήρια ανατροπή του πολιτικού σκηνικού) μόνο κάποιες μεγάλου εύρους λαϊκές αντιδράσεις: Μια αποχή από τις εκλογές, την Κυριακή 14 Νοεμβρίου, της τάξεως του 70%-80% των ψηφοφόρων, ή μια ειρηνική στρατοπέδευση μερικών εκατοντάδων χιλιάδων λαού στο κέντρο της πρωτεύουσας, αδιάλειπτα, μέρες και νύχτες, με αίτημα μια ριζική επαναδιαπραγμάτευση του «Μνημονίου» από τεκμηριωμένα εξωκομματική υπηρεσιακή κυβέρνηση.

Τετάρτη 3 Νοεμβρίου 2010

Δήμαρχοι στα Γιάννενα, τα τελευταία 28 χρόνια (1982-2010)


Σταθμοί της Τοπ. Αυτοδιοίκησης στα Γιάννινα της τελευταίας 30ετίας
➤ Γράφει ο ΑΓΓΕΛΟΣ ΡΑΠΤΗΣ, εκπαιδευτικός

Για να θυμηθούν οι παλιοί και να μάθουν οι νέοι μας, κρίνεται σκόπιμο αλλά και ωφέλιμο, ενδεχομένως, να γίνει μια σύντομη αναφορά στους σταθμούς της τοπικής αυτοδιοίκησης κατά τα τελευταία εικοσιοκτώ χρόνια (1982-2010) στα Γιάννινα.
Κατά τον πρώτο σταθμό, δήμαρχος εξελέγη ο αείμνηστος Σπύρος Κατσαδήμας που υποστηρίχθηκε, σύμφωνα με την έμπνευση του Ανδρέα Παπανδρέου από τις δημοκρατικές δυνάμεις, όπως είχε λεχθεί, σε αντιπαράθεση κυρίως προς το κόμμα της Ν.Δ. ως αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Στον δεύτερο σταθμό (1986-1990) εξελέγη Δήμαρχος ο κ. Φίλιος, υποστηριζόμενος από το ΚΚΕ, αλλά στον δεύτερο γύρο με τη συνδρομή όλων σχεδόν των ψηφοφόρων που στον πρώτο γύρο είχαν προτιμήσει τον κ. Σόφη του ΚΚΕ – Εσωτερικού που στηριζόταν από το ΠΑΣΟΚ αλλά και τον κ. Χ. Τόλη που είχε κατέλθει ως ανεξάρτητος, ενώ είχε διαδεχθεί στο αξίωμα του Δημάρχου τον Σπ. Κατσαδήμα, με βάση τις νόμιμες διαδικασίες.
Στον τρίτο σταθμό εκλέχτηκε και πάλι ο κ. Φίλιος αλλά τη φορά αυτή ως κοινός υποψήφιος του ενωμένου ακόμη ΣΥΝ (ΚΚΕ, ΚΚΕσ. και ορισμένοι άλλοι) και του δοκιμαζόμενου, λόγω των γεγονότων του 1989, ΠΑΣΟΚ.
Στον τέταρτο σταθμό εκλέχτηκε (1994-98) ο κ. Ελ. Γκλίναβος που είχε διατελέσει και βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, αν και είχε αντίπαλό του, πλην του υποστηριζόμενου από τη Ν.Δ., και τον κ. Φίλιο.
Στον πέμπτο σταθμό, 1998-2002, εκλέχτηκε ο κ. Παπασταύρος (Ν.Δ.) εκμεταλλευόμενος την κόντρα των αντιπάλων του, που είχαν δυσαρεστήσει ένα σοβαρό ποσοστό ανένταχτων πολιτών, καθώς, περισσότερο στα παρασκήνια, είχαν προβεί σε άγονες, ως συνήθως, αντιπαραθέσεις.
Στον έκτο και τελευταίο σταθμό (2002-2010) Δήμαρχος διατελεί ακόμα ο κ. Γκόντας, αφού εκλέχτηκε την πρώτη φορά στο δεύτερο γύρο λόγω της αδυναμίας των αντιπάλων του να κατευθύνουν τους οπαδούς φίλους τους, ενώ τη δεύτερη λόγω του εκλογικού νόμου, κατά την πρώτη αναμέτρηση.
Σήμερα, ως γνωστόν, το αξίωμα του διευρυμένου, χαλασιά μας, Δήμου το διεκδικούν αρκετοί, ευτυχώς ή δυστυχώς, υποψήφιοι, μεταξύ των οποίων, ως επικρατέστεροι, λόγω της πρωτοφανούς κομματικοποίησης από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ οι κ.κ. Γκόντας και Φίλιος.
Εκείνο, όμως, που φαίνεται ή καλύτερα είναι άκρως ανησυχητικό για το μέλλον του Δήμου και της πόλης των Ιωαννίνων αλλά ιδιαίτερα για την τύχη των μικρών κοινοτήτων που ο «Καλλικράτης» (τα εισαγωγικά δηλώνουν ότι κρύβει πολλά δεινά και γενικά για τον τόπο) τα ενέταξε στη διαφθειρόμενη μεγαλούπολη, είναι η ένταση στην πρωτοφανή αντιπαράθεση των δυο «μονομάχων», κυριολεκτικά.
Η κατάσταση, μάλιστα, έχει φτάσει σε τέτοιο βαθμό ώστε μεγάλο μέρος του εκλογικού μας σώματος φαίνεται να μη γνωρίζει ότι είναι υποψήφιοι Δήμαρχοι και άλλοι καταξιωμένοι, κατά γενική και ειδική ομολογία, πολίτες, όπως οι γιατροί Χρ. Μαντάς, Στεφ. Σκοπούλης και ο κ. Τασούλας.
Επειδή, λοιπόν, η τοπική αυτοδιοίκηση δεν μπορεί ούτε να νοηθεί ούτε να λειτουργήσει μόνον υπό το πνεύμα της «αντιπαράθεσης» των κυρίως μονομάχων, πολλοί πολίτες οφείλουν με τη συνετή τους ψήφο να στείλουν στο Δήμο και άλλες δυνάμεις, για να παίζουν, τουλάχιστον, το ρόλο του αντικειμενικού διαιτητή.
Και φυσικά, όλοι, ανεξαρτήτως, οι πολίτες ξέρουν λίγο – πολύ από την ιστορία μας, των Ελλήνων, ότι το αποτέλεσμα της προσεχούς εκλογικής αναμέτρησης δεν προδιαγράφει το μέλλον της χώρας, όπως τόσο επιπόλαια προσπάθησε να μας εκφοβίσει ο κύριος πρωθυπουργός, ανεπιτυχώς.
Στη δημοκρατία, όντως, δεν υπάρχουν αδιέξοδα. «Τα κόμματα», όπως είπε κάποτε ο αείμνηστος Κ. Καραμανλής, «έρχονται και παρέρχονται».
Το κράτος, όμως πρέπει να παραμένει και θα παραμένει, αρκεί, βέβαια, οι πολίτες να στέκονται στο ύψος τους με καθαρή την κοινωνικοπολιτική τους συνείδηση.
Οψόμεθα και πάλι.