Τρίτη 28 Φεβρουαρίου 2012

Ανοιχτή επιστολή του Ναύαρχου Νίκου Παππά, Επίτιμου Αρχηγού ΓΕΝ, στην πολιτική ηγεσία της χώρας.


Ανοιχτή επιστολή του Ναυάρχου και Επίτιμου Αρχηγού ΓΕΝ στην πολιτική ηγεσία της χώρας

Στον θαλασσινό πολιτισμό που βίωσα σε όλη τη διάρκεια των 82 μου χρόνων, το πρώτο αξίωμα που ενστερνιστήκαμε ήταν αυτό του «ουδέν μορφώνει όσο το παράδειγμα». Και το υπηρετήσαμε με ήθος και ανιδιοτέλεια στα οποία μας γαλούχησαν άξιοι γονείς και ακαδημαϊκοί και επαγγελματικοί δάσκαλοι.

Η σημερινή κρίση της πατρίδας μας, πέρα από οικονομική, χαρακτηρίζεται και από την κοινωνική αποσύνθεση, κατάσταση που οδηγεί, αν και σφόδρα απεύχομαι, σε τραγικά αδιέξοδα και εθνική καταστροφή.

Κύριος παράγοντας στην επικίνδυνη αυτή φάση του ελληνισμού είναι και η διαχείριση της ηγεσίας σε όλα τα επίπεδα. Η κοινωνία μας έχει ανάγκη ηγετών- ινδαλμάτων, που να δείχνουν στην πράξη ότι συμμερίζονται και συμμετέχουν έμπρακτα στις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ο λαός του οποίου ηγούνται.

Η ασυλία και η ατιμωρησία των ηγητόρων που ενήργησαν ιδιοτελώς, η διατήρηση προνομίων, απολαβών και προκλητικών περιουσιών, εξοργίζουν τους πολίτες, που βλέπουν τις δικές τους περιουσίες να εξαϋλώνονται και υποσκάπτουν την εμπιστοσύνη προς τους ηγέτες, οδηγώντας τους μαζικά, ιδίως τους νέους χωρίς μέλλον, προς την αναρχία και την αυτοδικία.

Είναι καιρός να ενστερνιστείτε κι εσείς το «ουδέν μορφώνει όσο το παράδειγμα».

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας με την παραίτησή του από την Προεδρική αποζημίωση ας είναι φωτεινό παράδειγμα για όλους σας.

Πάρτε σκληρά μέτρα και για εσάς. Εφαρμόστε άμεσα τη δυνατότητα που σας δίνει το Σύνταγμα ώστε η επόμενη Βουλή να έχει 200 μόνο Βουλευτές.

Μειώστε τις υπουργικές και βουλευτικές αποζημιώσεις σας στον μέσο όρο μισθοδοσίας του Δημοσίου. Καταργείστε τις βουλευτικές συντάξεις και θεωρείστε τον βουλευτικό χρόνο αντίστοιχο του επαγγέλματος ενός εκάστου Βουλευτή με τις ανάλογες κρατήσεις για την επαγγελματική και μόνο σύνταξή του.

Περιορίστε τους υπουργούς σε 15. Είναι τραγικός εμπαιγμός να κόβετε τις συντάξεις των πολιτών και να διατηρείτε 4 Υπουργούς Εθνικής Άμυνας!

Περιορίστε τις στρατιές των αυλικών, συμβούλων και φυλάκων σας.

Καταργείστε επιτέλους τους Γενικούς Γραμματείς, Διευθυντές και Διοικητές που διορίζονται στις θέσεις αυτές με μόνο κριτήριο την αποτυχία τους να εκλεγούν βουλευτές και διορίστε Μόνιμους Γενικούς Γραμματείς με αξιοκρατικά κριτήρια και ευρεία κοινοβουλευτική στήριξη.

Μόνο από αυτά τα μέτρα θα εξοικονομούσατε περισσότερα από τα 300 εκατομμύρια που ψάχνετε ευτελίζοντάς μας στην παγκόσμια κοινότητα.

Τιμωρείστε επιτέλους τους ανάμεσά σας ευρισκόμενους ιδιοτελείς εκμεταλλευτές του δημόσιου χρήματος.

Μόνον έτσι έχετε ελπίδα να καταστείτε ηγήτορες που θα εμπνέουν τον θαυμασμό και την αγάπη, κυρίως δε την εμπιστοσύνη των πολιτών που σας ακολουθούν.

Αγάθων έφη: « Ο άρχων τριών δει μέμνησθαι: Πρώτον, ότι ανθρώπων άρχει, Δεύτερον ότι κατά Νόμον άρχει, και Τρίτον, ότι ουκ αεί άρχει.»

Ναύαρχος Νίκος Παππάς Π.Ν.

Επίτιμος Αρχηγός ΓΕΝ

Κυριακή 26 Φεβρουαρίου 2012

Αποκριάτικα δρώμενα



Ο Ηπειρώτης κ. Μιχάλης χορεύει τον "γανωτζή", τραγουδάει ο Αλέκος Κιτσάκης



Παραλλαγή από την Κύπρο (ο γανωματής)

Πέμπτη 23 Φεβρουαρίου 2012

ΑΛΙΜΟΝΟ ! (με αφορμή την παρέλαση 21 Φεβ. 2012 στα Γιάννενα)



ΑΛΙΜΟΝΟ ! (με αφορμή την παρέλαση 21/2/2012 στα Γιάννενα)

Αλίμονο στον άρχοντα που θέλει να δέχεται μόνο χειροκροτήματα κι επευφημίες.

Τόσο πολύ θίχτηκε ο κος Φίλιος ;;;;;

Η αποδοκιμασία που έλαβε ήταν από αυτά τα Ελληνόπουλα που 6 ώρες κάθε μέρα είναι στο σχολείο, άλλες 4 τουλάχιστον στο φροντιστήριο η στο «μαύρο ιδιαίτερο», κι άλλες τόσες στο διάβασμα, για να καταλήξουν μετά από πολλά χρόνια ή άνεργοι ή εργαζόμενοι με 450€ μισθό. Προερχόμενοι πάντα από ΔΩΡΕΑΝ παιδεία – έτσι δεν είναι Κα Διαμαντοπούλου ;

Οι επίσημοι στις παρελάσεις λένε ότι αντιπροσωπεύουν την Ελλάδα, τη χώρα μας, το κράτος μας. Όλοι βολεμένοι και διαπλεκόμενοι.

Είναι αυτοί που σε κάθε Εθνική επέτειο θα στρογγυλοκαθίσουν στις δεξιώσεις, θα φάνε, θα πιούνε, στις θερμαινόμενες αίθουσες, με τα λεφτά του λαού.

Αυτές οι μούντζες είμαι σίγουρος ότι προέρχονται από ΚΡΥΑ χέρια γιατί πολλοί γονείς δεν μπορούν να πληρώσουν το πετρέλαιο. Απευθύνονται αποκλειστικά σ΄ αυτούς που λιγότερο ή περισσότερο είναι ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ.

Ας μάθουν αυτοί λοιπόν ότι η υπευθυνότητα εμπεριέχει και μεγαλοθυμία και πάνω απ’ όλα αυτοέλεγχο.

Έρευνα κα υπουργός κάντε για άλλα θέματα (σχολεία χωρίς βιβλία-αντίρρηση πρυτάνεων να εφαρμόσουν τον Νόμο σας …..κ.α. πολλά) κι όχι για τις μούντζες που δικαιούστε.

Αλίμονο στους νέους που δεν αμφισβητούν και δεν αποδοκιμάζουν την παντελή έλλειψη δικαίου στη χώρα τους.

Αλίμονο σ΄ αυτούς που κρίνουν χωρίς να κρίνονται.

(Χάρης Λαμπρίδης Μηχανικός - Αεροναυπηγός)



Οι νοοτροπίες και οι θεσμοί δημοσιότητας στα Γιάννενα της απελευθέρωσης


Οι νοοτροπίες και οι θεσμοί δημοσιότητας στα Γιάννενα της απελευθέρωσης

Πώς ήταν τα Γιάννενα πριν την απελευθέρωση; Μια αναλυτική παρουσίαση του δημόσιου λόγου και της νοοτροπίας της πόλης στις αρχές του περασμένου αιώνα.

(Γράφει ο Κ. Θ. Πέτσιος, αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας της Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, στον Ηπειρωτικό Αγώνα )

Το ιστορικό γεγονός της απελευθέρωσης της πόλης από την οθωμανική επικυριαρχία στις 21 Φεβρουαρίου 1913 διαδραματίζεται σε μία περίοδο κατά την οποία η διεθνής συγκυρία είχε διαμορφώσει ένα πλαίσιο συσχετισμών, στο οποίο η Ελλάδα επιχείρησε να μετάσχει τόσο μέσω της διπλωματικής οδού όσο και με την υλοποίηση της πάγκοινης πρόθεσης της αναθεώρησης των συνόρων του ελληνισμού και τις επιτόπιες πολεμικές αναμετρήσεις με την Τουρκία. Ως ορόσημα της εποχής θα μπορούσαμε να μνημονεύσουμε το Συνέδριο του Βερολίνου (13 Ιουνίου-13 Ιουλίου 1878), τον ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897 με τις οδυνηρές συνέπειες στη στρατιωτική, την πολιτική, την κοινωνική και την οικονομική οργάνωση της χώρας, την πολιτική προετοιμασία του αγώνα για την απελευθέρωση των υπόδουλων τμημάτων της Ελλάδας και τον συντονιστικό ρόλο της Ηπειρωτικής Εταιρείας (25 Μαρτίου 1906) αναφορικά με τα Ιωάννινα, την επανάσταση των Νεοτούρκων (10 Ιουλίου 1908), την έναρξη του Α' βαλκανικού πολέμου (4 Οκτωβρίου 1912) και τα στρατιωτικά συμβάντα (1912-1913) που οδήγησαν στην απαλλαγή από την τουρκική εξουσία και την ενσωμάτωση της πόλης στην ελληνική επικράτεια.

Ανεξάρτητα όμως από τα γεγονότα που εγκαινίασαν μία νέα περίοδο στη λειτουργία της πόλης και στον τρόπο με τον οποίο συγκροτήθηκε ο ανθρωπογεωγραφικός της ορίζοντας είναι σαφές από τη μελέτη των τεκμηρίων που διασώζουν οι πηγές ότι κατά τον ύστερο 19ο και τις απαρχές του 20ου αιώνα, όταν η χειμαζόμενη πόλη άρχισε να συνειδητοποιεί ότι «η καθάρια γέμιση του φεγγαριού σιμώνει», για να ανακαλέσουμε στη μνήμη μας τον στίχο του Άγγελου Σικελιανού, μορφοποιείται στα Γιάννινα μία έντονη κοινωνική και πνευματική κίνηση, που αποκαλύπτει μία πολύπτυχη ενδοχώρα αναδράσεων και προβληματισμών: ήδη από τη δεκαετία του 1870 εκδιπλώνεται ο δημόσιος λόγος με τη μορφή της έντυπης εκφοράς του σε εφημερίδες και περιοδικά, αναπτύσσονται ποικίλες δραστηριότητες των θεσμοθετημένων φιλεκπαιδευτικών και πολιτιστικών (αλλά και πολιτικών - κοινωνικών) συσσωματώσεων και εκδηλώνεται ένας έντονος, σε ορισμένες περιπτώσεις, διάλογος αναφορικά με τη σχολική πραγματικότητα, η οποία δομείται με όρους αυτονομίας, αλλά όχι απομόνωσης, σε σχέση με το εθνικό κέντρο.

Στο πεδίο των προϋποθετικών όρων των μεταλλαγών που συντελέσθηκαν εντάσσονται οι επιμέρους ρυθμίσεις του διατάγματος hatt-i-humayun (18 Φεβρουαρίου 1856) με το οποίο προβλεπόταν μεταρρυθμίσεις του διοικητικού μηχανισμού και υπογραμμιζόταν ο σεβασμός των δικαιωμάτων όλων των υπηκόων «άνευ διακρίσεως τάξεως ή θρησκεύματος», διάταγμα του οποίου η εφαρμογή στα Γιάννινα άρχισε μόλις το 1869. Το έτος αυτό θεσμοθετήθηκε η δημογεροντία και από το 1870 άρχισε τη λειτουργία του το Δημαρχείο, ενώ το 1872 εγκαινιάσθηκε η (βραχύβια) λειτουργία του Πολυτεχνείου, στο οποίο «χριστιανοί, οθωμανοί και ισραηλίτες» νέοι μαθήτευαν στις τέχνες.

Τα δημοσιογραφικά Έντυπα

Ο δημόσιος χώρος από τις 22 Μαΐου 1869 προσδιορίζεται με την εμφάνιση της πρώτης, αρχικά ελληνικά και τουρκικά και σε ορισμένες περιόδους μόνον ελληνικά γραμμένης, «εντοπίου» Εφημερίδας, με τίτλο Ιωάννινα-Γιάνγια που συνιστούσε μία νεοτερική δομή μεταβίβασης προσανατολισμένης πληροφορίας. Είναι σαφές ότι αυτό καθεαυτό το γεγονός της εμφάνισης της νέας επικοινωνιακής δομής αναδιέταξε τους όρους με τους οποίους πραγματοποιείτο η συνάντηση στο δημόσιο πεδίο της οθωμανικής εξουσίας και των υπηκόων, οι οποίοι ως συστατικές οντότητες των επιμέρους πολιτισμικών συλλογικοτήτων διαμόρφωναν τους δικούς τους κώδικες ερμηνείας των επιταγών της οθωμανικής εξουσίας. Στην «Αγγελία» που συνόδευε το πρώτο φύλλο διαβάζουμε ότι «εν εκ των μεγάλων πλεονεκτημάτων και πολλών ωφελειών πρόξενον μέτρον είναι και η έκδοσις εφμερίδος εντοπίου, διό θέλει εκδοθή εις τα Ιωάννινα άπαξ της εβδομάδος εφημερίς υπό τον τίτλον ΙΩΑΝΝΙΝΑ προτιθεμένην την δημοσίευσιν: των αυτοκρατορικών θεσπισμάτων και κανονισμών· ειδήσεων αποβλεπουσών ιδιαιτέρως την Νομαρχίαν ταύτην, και την εφαρμογήν διατάξεων του Βιλαετίου· άρθρων περί εμπορίας και άλλων ωφελίμων αντικειμένων».

Η Εφημερίδα Ιωάννινα-Γιάνγια, της οποίας η έκδοση συνεχίσθηκε μέχρι το 1912, παρά το γεγονός ότι διεκδικούσε τον ρόλο της καθολικής έκφρασης και αυτοπροσδιοριζόταν ως «Εφημερίς των κοινή συμφερόντων τη Τοπαρχία» εξέφραζε τη βούληση της κυρίαρχης εξουσίας, αναπόφευκτα όμως μεταβλήθηκε με την πάροδο του χρόνου σε έναν κοινωνικό ιστό στον οποίο διακρίνουμε στοιχεία των συλλογικών ιδιοπροσδιορισμών. Στην Εφημερίδα δεν συναντούμε μόνον των κατοπτρισμό των δρώμενων που σχετίζονται με τις «τρεις εθνικότητες» και τις αποφάσεις της κεντρικής διοίκησης αλλά διαπιστώνουμε και την πληροφορική ανάδραση η οποία συντελείται μέσω των Επιστολών και των δοκιμίων που προέρχονται από τη γραφίδα λογίων της πόλης, όπως επί παραδείγματι ο Σπυρίδων Μανάρης (1806-1886). Στην ίδια συνοχή, αλλά με εμφανώς διαφορετική στόχευση, εγγράφεται η Εφημερίδα Ήπειρος (1909-1940) που εκδόθηκε από τον Γεώργιο Χατζή-Πελλερέν (1881-1981), τον πατέρα του λογοτέχνη Δημήτρη Χατζή. Στηλιτεύοντας τις αυθαιρεσίες της τουρκικής διοίκησης, ο Πελλερέν άσκησε μαχητική δημοσιογραφία σε μία κρίσιμη για την ιστορία της πόλης περίοδο, αντικρούοντας με παρρησία τις θέσεις που εξέφραζαν οι Εφημερίδες του Τουρκικού Κομιτάτου Ιντιμπάχ (:Επαγρύπνιση) που τυπωνόταν στα Ιωάννινα (1909-1912) στην τουρκική και αλβανική γλώσσα και Γιάνγια Σαανσί (:Ηχώ των Ιωαννίνων) που διαδέχθηκε την πρώτη και ήταν γραμμένη στα Τουρκικά.

Μία ιδιότυπη καταγραφή των κοινωνικών δρώμενων, που συνδύαζε την καυστική κριτική με τη γλαφυρή ειρωνεία, προσφέρει το βραχύβιο σατυρικό έντυπο Καραβίδα, που διηύθυνε ο Κωνσταντίνος Αραβαντινός, ενώ τους παραδεδομένους αξιακούς κώδικες επιχείρησε να αναδείξει η Θρησκευτική Σάλπιγξ (1911-1912) του Στέφανου Σαλαμάγκα, ο οποίος μετείχε ενεργά στη δημόσια ζωή της πόλης και ως επικεφαλής του κόμματος των Ανεξαρτήτων υπερίσχυσε των άλλων συνδυασμών κατά την εκλογική αναμέτρηση του 1911, η οποία ήταν και η τελευταία που έλαβε χώρα στα τουρκοκρατούμενα Γιάννινα. Στις σελίδες του εντύπου αποτυπώνεται μία έντονη πολεμική προς τις νέες φιλοσοφικές, γλωσσικές και κοινωνικοπολιτικές απόψεις που συμπυκνώνονταν στη συνωρίδα «δημοτικισμός - σοσιαλισμός», οι οποίες αποτέλεσαν ήδη από το 1907 έως το 1909 αντικείμενο συζήτησης στο αθηναϊκό Περιοδικό Ο Νουμάς, με αφορμή το βιβλίο του Γεωργίου Σκληρού Το Κοινωνικό μας Ζήτημα (1907). Τις παραμονές της απελευθέρωσης κυκλοφόρησε στα Ιωάννινα η Ηχώ της Ηπείρου (1911-1912), μία Εφημερίδα που ήταν προσανατολισμένη στο φιλολογικό καικοινωνικό πεδίο, με συνεργασίες λογίων και επιστημόνων ανάμεσα στους οποίους συμπεριλαμβανόταν και ο Στίλπων Κυριακίδης.

Η Φιλολογική και Εμπορική Λέσχη «Η Πρόοδος»

Στο πολιτικό - κοινωνικό πλαίσιο η δύστηνη κατάσταση της Ηπείρου γενικότερα και των Ιωαννίνων ειδικότερα περιγράφεται με ευκρίνεια στο Υπόμνημα περί της εν γένει καταστάσεως των χριστιανών κατοίκων της Ηπείρου μετά την Βερολίνειον συνθήκην, στο οποίο υπογραμμίζεται ότι «υπό έποψιν νομοθετικήν ουδεμίαν η Βερολίνειος Συνθήκη επήνεγκε βελτίωσιν και η κυβερνητική μηχανή εξακολουθεί να διευθύνηται επί τη βάσει παλαιοτέρων νόμων». Ο πληθυσμός των Ιωαννίνων κατά τον ύστερο 19ο αιώνα απαρτίζονταν, σύμφωνα με Υπόμνημα του 1878, από «10.000 χριστιανούς», «5.000 Οθωμανούς» και «3.000 Εβραίους» και ενδεικτικό γνώρισμα του μετασχηματισμού της δημόσιας σφαίρας και της εμφάνισης νέων μορφών δημοσιότητας είναι η ίδρυση στα τέλη Νοεμβρίου ή στις αρχές Δεκεμβρίου του 1871 της «Εμπορικής και Φιλολογικής Λέσχης "Η Πρόοδος"» με σκοπό να συμβάλει, όπως διαβάζουμε στις καταστατικές της διακηρύξεις, στην «ηθικήν ανάπτυξιν και την εμπορικήν και βιομηχανικήν προαγωγήν της κοινωνίας της πόλεως ταύτης και δι' αυτής της όλης Ηπείρου την ωφέλειαν».

«Η Πρόοδος» εμφανίσθηκε ως έκφανση της πόλης, αφού συγκροτήθηκε «δημοτελώς» («δια κοινής συνδρομής των πολιτών και των παρεπιδημούντων ξένων») και θεμελιώθηκε στις αρχές της ανεξιθρησκείας και της ισοτιμίας: «άνευ ουδεμιάς διακρίσεως, θρησκευτικού δόγματος, εθνικότητος ή κοινωνικής τάξεως». Πρωτεύουσα επιδίωξη των ιδρυτών ήταν να διαμορφωθεί ένα πλαίσιο που θα διασφάλιζε «την διακοίνωσιν και ανάπτυξιν των ιδεών» και θα προσέφερε τη δυνατότητα να συζητούνται δημοσίως θέματα που σχετίζονται με «τα κοινά της μικράς [...] κοινωνίας συμφέροντα» με απώτερο στόχο, όπως πληροφορούμαστε, «τη βελτίωση της τύχης του δίκην κτηνών ζώντος λαού, δι' όλων των εφικτών μέσων, όσα επιτρέπονται». Αναμφίβολα η ίδρυση της «Προόδου» ανταποκρινόταν σε ένα διάχυτο αίτημα για δημόσια διαβούλευση και από τις πλέον ενδιαφέρουσες πληροφορίες για τη συγκεκριμένη πολιτιστική συσσωμάτωση είναι οι σχετικές με την πνευματική κίνηση: ανάμεσα στα περιοδικά συγγράμματα και τις Εφημερίδες που υπήρχαν στη Βιβλιοθήκη της «Προόδου» «εις γλώσσαν Οθωμανικήν, Ελληνικήν, Ισραϊλιτικήν, Γαλλικήν και Ιταλικήν» συμπεριλαμβάνονταν «27 Οθωμανικαί Εφημερίδαι, 18 Ελληνικαί, εκ διαφόρων μερών, 4 Γαλλικαί εξ Ευρώπης και εκ Κωνσταντινουπόλεως και 1 Ιταλική, προσέτι δε 2 Ελληνικά περιοδικά και 2 Γαλλικά».

Είναι εμφανές ότι η νέα μορφή δημοσιότητας λειτουργεί ως καταλύτης πνευματικών διεργασιών, οι οποίες απηχούνται στο σώμα της πόλης μέσω της πραγματοποίησης «δημοσίων μαθημάτων» στα οποία «η είσοδος» ήταν «ελευθέρα εις το κοινόν». Από τις δημόσιες διαλέξεις σημειώνουμε τις σχετικές με τη Δημόσια Υγιεινή, τη Φυσική Ιστορία, το Εμπορικό Δίκαιο, την Αστρονομία, τη Χημεία και την Ιστορία, ενώ αξίζει να υπογραμμίσουμε τα περί «Μορφολογίας» μαθήματα του ιατρού Δημητρίου Χασιώτη. Ο τελευταίος αναφέρθηκε στα 1872-1873 στις αντιλήψεις του Δαρβίνου, μόλις ένα χρόνο μετά τη δημοσίευση του βιβλίου του Darwin, Περί της καταγωγής του ανθρώπου (1871), και οι σχετικές απόψεις πρέπει να καταγραφούν ως μία από τις πρωϊμότερες παρουσίες του συναφούς προβληματισμού όχι μόνον στην υπό τουρκική εξουσία πόλη των Ιωαννίνων αλλά και στον ευρύτερο ελληνικό χώρο.

Μετασχηματισμοί στο πεδίο της Εκπαίδευσης

Στο επίκεντρο της παρεχόμενης εκπαίδευσης καθ' όλη τη διάρκεια του 19ου (από τη δεκαετία του 1930) και στις απαρχές του 20ου αιώνα ευρίσκετο, όπως είναι γνωστό, η Ζωσιμαία Σχολή και στα 1878 επιχειρήθηκε στα Ιωάννινα η κυοφορούμενη από το 1870 «εκπαιδευτική μεταρρύθμιση», η οποία αφορούσε τόσο τα Δημοτικά Σχολεία όσο και τη Ζωσιμαία. Οι συζητήσεις σχετικά με την αναγκαιότητα της μεταρρύθμισης, τα πρωτεύοντα εκπαιδευτικά ζητήματα και την πρόκριση της προσφορότερης παιδαγωγικής θεωρίας με βάση την οποία θα διαμορφωνόταν το Εγκύκλιο Πρόγραμμα της Ζωσιμαίας αποτυπώνονται ανάγλυφα στον Λογον (1871) του καθηγητή των φιλοσοφικών μαθημάτων Στέφανου Ράδου († 1879), καθώς και στα Πρακτικά των συνεδριάσεων της Επιτροπής, η οποία είχε επιφορτισθεί με την αποσαφήνιση του θεωρητικού πλαισίου. Πρόκειται για κείμενα που φανερώνουν τις θεωρητικές προκείμενες στις οποίες εδράζονταν οι διαφορετικές προσεγγίσεις και τον τρόπο με τον οποίο κατά το τελευταίο τέταρτο του 19ου αιώνα γινόταν αντιληπτή η σχέση ανάμεσα στους δύο πόλους (τον διδάσκοντα και τον μαθητή) της παιδαγωγικής πράξης. Δύο από τα βασικά σημεία της απόφασης, η οποία απέβλεπε στην «βελτίωσιν των εκπαιδευτηρίων της πόλης» ήταν η «επέκτασις της Δημοτικής Εκπαιδεύσεως» από τετραετή σε οκταετή φοίτηση «απαρτιζούσης αυτοτελές και απόλυτον Σχολείον γενικής παιδεύσεως των νέων ως πολιτών και προπαιδεύσεως άμα διά το Γυμνάσιον», και η έγκριση των Προγραμμάτων Σπουδών της Ζωσιμαίας: του Σχολαρχείου, του Γυμνασίου και του Διδασκαλικού τμήματος, το οποίο θα προετοίμαζε «διδασκάλους Δημοτικών και Ελληνικών Σχολείων».

Ο Κανονισμός, εκτός από τα σχετικά με τη λειτουργία της Σχολής και τη ρύθμιση των τυπικών υποχρεώσεων των διδασκόντων και των διδασκομένων, προσδιόριζε ότι «σκοπός της Ζωσιμαίας Σχολής, προς ον τα τε εν αυτή εργαζόμενα πρόσωπα και αι λειτουργίαι αυτής πάσαι τείνουσιν, είναι εν γένει μεν η υψηλοτέρα διανοητική και ηθική διάπλασις των εν αυτή σπουδαζόντων νέων, ιδία δε η προς τας επιστήμας προπαίδευσις». Σε υποσημείωση διευκρινιζόταν ότι «εν παραρτήματος μοίρα προπαρασκευάζονται προαιρετικώς εν τη Σχολή δι' αρμοδίων γνώσεων νέοι προς εμπορίαν και το διδασκαλικόν έργον». Από τη χρονία της εφαρμογής του νέου Κανονισμού τη διεύθυνση (1879-1888) ανάλαβε ο Μιλτιάδης Πανταζής (1851-1907), ο οποίος διακρίθηκε στη φιλολογική επιστήμη και αναγορεύθηκε αργότερα υφηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών, ενώ από τις αξιοσημείωτες παρουσίες διδασκόντων (Γεώργιος Καλούδης, Αντώνης Τραυλαντώντης) μνημονεύουμε τον «διδάκτορα της φιλοσοφίας» Αλέξιο Ζαμαρία, ο οποίος χρημάτισε Γυμνασιάρχης από το 1896 έως το 1901 και η χειρόγραφη Εμπειρική Ψυχολογία (1890) συνιστά ένα από τα πρώτα εγχειρίδια της νεότευκτης επιστήμης της Ψυχολογίας στην Ελλάδα. Μέχρι την απελευθέρωση της πόλης η Ζωσιμαία Σχολή, παρά τις έντονες σε ορισμένες περιπτώσεις εσωτερικές διαμάχες, υπήρξε μία αυτοδύναμη πνευματική εστία πανελλήνιας εμβέλειας, στην οποία διδάσκονταν όχι μόνον η Ελληνική και η Τουρκική, αλλά και οι ευρωπαϊκές γλώσσες, ιδίως η Γαλλική, και παραδίδονταν οι νεότερες επιστήμες και η νεότερη φιλοσοφία.

Ο δημόσιος χώρος τις παραμονές της απελευθέρωσης

Κατά την πρώτη δεκαετία του 20ου αιώνα στον δημόσιο χώρο παρατηρείται μία κινητικότητα όσον αφορά τη δημιουργία θρησκευτικών-φιλανθρωπικών αλλά και πολιτικών συσσωματώσεων. Από τις τελευταίες, οι οποίες διεδραμάτισαν καθοριστικό ρόλο στην αναδιάταξη των όρων διατύπωσης του δημοσίου λόγου, σημειώνουμε τον «Ελληνικό Πολιτικό Σύλλογο» που ιδρύθηκε στα Ιωάννινα στις 4 Αυγούστου 1908 με επιδίωξη «την διαπαιδαγώγησιν του λαού εις τας συνταγματικάς ιδέας και αρχάς του οθωμανικού κράτους και την εμπέδωσιν αυτών παρά τω λαώ». Κατ' ουσίαν ο Σύλλογος, ο οποίος ιδρύθηκε με πρωτοβουλία της Ηπειρωτικής Εταιρείας, απέβλεπε στην άμβλυνση της επιρροής του Τουρκικού Κομιτάτου «Ένωσις και Πρόοδος» που σχηματίσθηκε στην πόλη μας μετά το Σύνταγμα των Νεοτούρκων και η λειτουργία του συνδέεται με την καταλυτική για τα πολιτικά δρώμενα αναδιαμόρφωση του Κανονισμού (1909) με βάση τον οποίο παρεχόταν το εκλογικό δικαίωμα. Με την κατάργηση της τοπικιστικού χαρακτήρα διάταξης που επέτρεπε να μετέχουν στη διαχείριση των Κοινών μόνον όσοι κάτοικοι ήταν «γέννημα και θρέμμα» των Ιωαννίνων συντελέσθηκε ένα καθοριστικό βήμα στη διεύρυνση των κοινωνικών - πολιτικών δικαιωμάτων όσων διέμεναν και εργάζονταν στην πόλη και η «Ενιαία Δημογεροντία» προβλήθηκε ως η βέλτιστη μορφή διευθέτησης των κοινών προβλημάτων.

Τον Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς (1908) συστήθηκε «από φιλοπρόοδους συμπατριώτες», όπως διαβάζουμε, που διαπνέονταν «υπό ενθέρμου ζήλου και ακραιφνούς αγάπης προς τας λαϊκάς τάξεις» και άλλος Σύλλογος με την επωνυμία «Λαϊκός Προοδευτικός» και στις προγραμματικές του διακηρύξεις περιλαμβάνονταν, ανάμεσα σε άλλα: η «ανύψωσις του θρησκευτικού, εθνικού και ηθικού φρονήματος δια διαφόρων διαλέξεων»· η «ίδρυση νυκτερινής λαϊκής σχολής» στην οποία θα προσφερόταν «δωρεάν η στοιχειώδης παίδευσις»· η «καθιέρωσις της Κυριακής αργίας»· η «ίδρυσις Βιβλιοθήκης και Αναγνωστηρίου»· η «μέριμνα προς ανάπτυξιν των διαφόρων Συντεχνιών» και η «χρησιμοποίησις επί το βέλτιον του διαθεσίμου χρόνου» των εργαζομένων «εν ταις Σχολαίς του Συλλόγου και ταις συγκροτουμέναις διαλέξεσι». Η θεσμοθέτηση κοινωνικών συσσωματώσεων με πολιτιστικούς, εκπαιδευτικούς και πολιτικούς, στα πλαίσια βεβαίως της οθωμανικής νομοθεσίας, σκοπούς λειτουργεί ως πρίσμα μέσω του οποίου μπορούμε να κατοπτεύσουμε τη βαθμιαία συγκρότηση του δημοσίου χώρου και ταυτόχρονα να διακρίνουμε στις πολιτικές νοοτροπίες που παγιώνονται με την πάροδο του χρόνου τα αρνητικά γνωρίσματα που ενδημούσαν στην πολιτική ζωή της ελεύθερης Ελλάδας. Μετά την απελευθέρωση η κοινωνική και κατά συνέπεια η πνευματική τοπογραφία της «προσφιλούς και πικραμένη πόλεως», όπως χαρακτήριζε τα Γιάννινα ο Γεώργιος Χατζή-Πελλερέν στο πρώτο μετά την απελευθέρωση φύλλο της Ηπείρου (3 Μαρτίου 1913), μεταβάλλεται και οι κοινωνικές οσμώσεις και η θεωρητική τους μεταγραφή όπως αποτυπώνοντα στις Εφημερίδες και τα Περιοδικά της εποχής συνιστούν ενδείξεις της νέας περιόδου στην οποία υπεισέρχεται η πόλη.

Ο Κ. Θ. Πέτσιος είναι Αναπληρωτής Καθηγητής Ιστορίας της Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων

Τετάρτη 22 Φεβρουαρίου 2012

Το ζήσαμε κι αυτό...

Διαβάζω στο epirusgate:
"Με ένα απίστευτο περιστατικό,σημαδεύτηκε η σημερινή παρέλαση στα Γιάννενα για τον εορτασμό της απελευθέρωσης της πόλης των Ιωαννίνων από τον Τούρκικο Ζυγό .Ομάδα μαθητών από σχολείο της πόλης,μόλις πλησίασε την εξέδρα των επισήμων,γύρισε και μούντζωσε ομαδικά τους επίσημους!!!Προηγήθηκε το σύνθημα του σημαιοφόρου του σχολείου ο οποίος φώναξε δυνατά "Είστε Μαλ..ς"!!!Η απίστευτη κίνηση των μαθητών-η οποία όπως όλα δείχνουν ήταν προσχεδιασμένη-,εξόργισε τον δήμαρχο Ιωαννίνων κ. Φίλιππα Φίλιο,ο οποίος αποχώρησε  όχι μόνο από την εξέδρα των επισήμων,αλλά και από το χώρο που έγινε η παρέλαση. "

Αλλά και:
"Απίστευτο και όμως αληθινό!Οι καθηγητές φυσικής αγωγής,δυο σχολείων που παρέλασαν σήμερα στα Γιάννενα,έδωσαν το πρόσταγμα στους μαθητές τους "Κλίνατε απ'αριστερά",μόλις πλησίασαν στην εξέδρα των επισήμων!Μπορεί οι αποδοκιμασίες στις παρελάσεις,έχουν γίνει πια της μόδας.Μπορεί οι μαθητές να αισθάνονται πως με αυτό τον τρόπο,διαμαρτύρονται για την κατάσταση που επικρατεί στη χώρα.Όμως δεν είναι δυνατόν,οι καθηγητές τους, να τους παροτρύνουν,ή να συμμετέχουν σε αυτού του είδους τις διαμαρτυρίες.Η συμπεριφορά των συγκεκριμένων καθηγητών,έχει εξοργίσει όχι μόνο τους υπεύθυνους της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης,αλλά ακόμη και τους συνδικαλιστές της ΕΛΜΕ Ιωαννίνων!"

Και την απάντηση του Δημάρχου:
"Η σημερινή είναι ημέρα μνήμης και τιμής. Τιμούμε όσους θυσιάστηκαν αγωνιζόμενοι για την ελευθερία.Το ίδιο ακριβώς νόημα έχει και η συμμετοχή των μαθητών στην παρέλαση.Γνωρίζουμε πολύ καλά τις δυσκολίες που διέρχεται η πατρίδα μας. Θεωρούμε όμως ότι οι ύβρεις στη διάρκεια της παρέλασης προσβάλλουν πρώτα την ιστορία μας και στη συνέχεια τη νέα γενιά η οποία έχει ύψιστο καθήκον να συνεχίσει να αγωνίζεται για τα ιδανικά της ελευθερίας και της δημοκρατίας.Η παρουσία μας στην εξέδρα των επισήμων έχει διπλό νόημα. Να τιμήσει όλους εκείνους που αγωνίστηκαν για την ελευθερία του τόπου. Και συνάμα να τιμήσει τη νέα γενιά, την ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον.Οι διαμαρτυρίες και οι ύβρεις την ώρα της παρέλασης δεν αποτελούν μορφή αγώνα. Αποτελούν προσβολή στην ελευθερία, στη δημοκρατία και στις αξίες που γέννησε η Ελλάδα".

Τι να σχολιάσω; Σε ποιόν να δώσω δίκιο; Μόνο να κουνήσω το κεφάλι και να σκεφτώ: "Πώς καταντήσαμε!"
Το Μπιζάνι έτσι κι αλλιώς, 99 χρόνια, μετά μένει εκεί. Αγέρωχο και αμετακίνητο. Κάποτε πριν πολλά χρόνια, παιδάκι, είχα πάει με τη συγχωρεμένη τη μάνα μου και είχα δει στην Περίβλεπτο, στην εκκλησία, τα οστά εκείνων που σκοτώθηκαν. Το ανατρίχιασμα το θυμάμαι ακόμα. Τότε δεν είχα καταλάβει τι θυσίασαν αυτοί οι άνθρωποι, δεν μπορούσα. Τώρα κατάλαβα, ξέρω. Αξίζει μια φορά να πάνε να τα δουν αυτά τα παιδιά, οι καθηγητές τους, ο Δήμαρχος, οι επίσημοι, όλοι. Ίσως γίνουν καλύτεροι όλοι τους, καλύτεροι Έλληνες, καλύτεροι άνθρωποι.  Και ήταν νέα παιδιά όλοι αυτοί που χάθηκαν τότε.
Υ.Γ. Οχι, δε βάζω φωτογραφία. Δείτε σε άλλο μπλογκ τα χάλια μας. Πόσο πιο χαμηλά θα πέσει αυτός ο λαός;

Τρίτη 21 Φεβρουαρίου 2012

...έγραφε το παράρτημα: Έπεσε το Μπιζάνι ...


Τα οχυρά μάχης και η τουρκική αμυντική οργάνωση στο λεκανοπέδιο Ιωαννίνων στις 21 Φεβρουαρίου 1913

Στις 21 Φεβρουαρίου 1913 η πτώση της πόλης των Ιωαννίνων και η απελευθέρωση της από τον ελληνικό στρατό, μετά από σκληρές μάχες με τον τουρκικό στρατό, αποκάλυψε και την εκτεταμένη αμυντική οργάνωση πολλαπλών οχυρώσεων του τουρκικού στρατού στο λεκανοπέδιο Ιωαννίνων.

Οι οχυρώσεις αυτές που αποτελούν μια σειρά ισχυρών οχυρών μάχης, κατασκευάστηκαν το 1909 από την γερμανική στρατιωτική αποστολή επικεφαλής της οποίας ήταν ο γερμανός στρατηγός Κόλμαρ φον ντερ Γκόλτζ (Colmar von der Goltz).

Τα οχυρωματικά αυτά έργα που συναντά κανείς και σε άλλες πόλεις στα Βαλκάνια, αποτέλεσαν ένα από τα κυρίαρχα εργαλεία της Αυστροουγγρικής εξωτερικής πολιτικής στα Βαλκάνια, και είναι το στρατιωτικό προϊόν μιας επεκτατικής πολιτικής, που λειτούργησε σαν χείρα βοηθείας προς την παραπαίουσα άλλοτε κραταιά Οθωμανική αυτοκρατορία κατά τον 19ο αιώνα, στην περιοχή των Βαλκανίων.

Με αυτή την συγκεκριμένη στρατηγική, διαμορφώθηκαν μια σειρά από ειδικές συνθήκες πολιτικής προσέγγισης, με τον «Μεγάλο ασθενή», όπως αποκαλείτο τότε η παραπαίουσα Οθωμανική Αυτοκρατορία, με απώτερο σκοπό την μελλοντική εδραίωση της πολιτικής τουDeutsheReich (Γερμανικό Ράιχ),που θα εδράζετο στον γεωπολιτικό άξονα «Βερολίνο– Βαγδάτη».

Ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος 1914–1918, έθεσε τις βάσεις για προοπτική συνεργασίας, μεταξύ της Γερμανίας και της Τουρκίας, καθώς και την κατασκευή της σιδηροδρομικής γραμμής Βερολίνου - Βαγδάτης, την χρηματοδότηση της οποίας είχε αναλάβει η DeutsheBank(Γερμανική Τράπεζα). Με τον τρόπο αυτό η γερμανία εισήλθε πολιτικά και στρατιωτικά, στο κατώφλι του ηγεμονισμού με την εφαρμοσμένη στρατηγική της που αναφερόταν στο δόγμα: «100 jahrigedeutshe – turkischeWaffenbruderschaft» (Εκατονταετής Ένοπλος Αδελφότης Γερμανίας – Τουρκίας).

Οι δεκάδες πλέον στρατιωτικές αποστολές συνεργασίας της γερμανίας, σε όλη την Οθωμανική επικράτεια, έθεταν πλέον τις βάσεις αυτού του θεωρήματος, αλλά και την εδραίωση της κυριαρχίας του DeutsheReich (Γερμανικό Ράιχ) μέσα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία.

Γερμανοί αξιωματικοί, προΐστατο στις τουρκικές ένοπλες δυνάμεις και στους στρατιωτικούς σχηματισμούς, και όπως αναφερόταν σχετικά: «στο δεσποτικό καθεστώς του Αβδούλ Χαμίτ Β΄, το Γερμανικό Επιτελείο είχε επιτέλους βρει τη μορφή του πολιτεύματος την οποίαν ανέκαθεν ονειρευόταν, την πρωσική δικτατορία των στρατηγών πασάδων»…

Η τουρκική αμυντική οργάνωση της πόλης των Ιωαννίνων είναι έργο του Γερμανού (Πρώσoυ), στρατάρχη Κόλμαρ φον ντερ Γκόλτζ, επονομαζόμενος και Goltz πασάς. Γεννήθηκε το 1843 στο Bielkenfeld, της Ανατολικής Πρωσίας και από το 1883 έως το 1895 ηγήθηκε της αναδιοργάνωσης του τουρκικού στρατού. Επιπλέον στην διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου διοίκησε δύο Τουρκικές Στρατιές, εναντίων των Άγγλων στην Εγγύς Ανατολή, στο Ιράκ. Πέθανε στις 19 Απριλίου του 1916 από τύφο, στη Βαγδάτη του Ιράκ.

Ο γερμανός στρατηγός ήρθε στα Γιάννενα το 1909 συνοδευόμενος από ανώτερο κλιμάκιο γερμανικής στρατιωτικής αποστολής και πραγματοποίησε τις μελέτες αλλά και τις κατασκευές των έργων για την αμυντική οργάνωση και τα οχυρωματικά της πόλης των Ιωαννίνων. Οστρατηγός Κόλμαρ φον ντερ Γκόλτζ, επιθεώρησε προσωπικά ο ίδιος, το φυσικό οχυρό Μπιζάνι και στην συνέχεια με συγκεκριμένη πρόταση προς το τουρκικό γενικό επιτελείο, υπέδειξε τον τρόπο ημικυκλικής οχύρωσης και μετατροπή του σε οχυρό μάχης, με διάθεση πυροβόλων επ΄αυτού, προτείνοντας στην σχετική πρόταση του, πως τα πυροβόλα θα πρέπει να βάλλουν προς τον Δρίσκο, το Κοντοβράκι, την Αετοράχη, προς την έξοδο του δρόμου που έρχεται από την Πρέβεζα, προς τα Πέντε Πηγάδια, καθώς και προς τα υψώματα της Μανολιάσας και της Τσούκας. Τον Απρίλιο του 1910 ήρθε στα Γιάννενα, νέο γερμανικό στρατιωτικό κλιμάκιο που αποτελείτο από τον αξιωματικό Πούσελτ, συνταγματάρχης βαρέος πυροβολικού και από τον αξιωματικό Μώτ, αντισυνταγματάρχης του μηχανικού, οι οποίοι ήταν ενταγμένοι στο επιτελείο του στρατηγού Κόλμαρ φον ντερ Γκόλτζ. Οι δύο αξιωματικοί με το γερμανικό στρατιωτικό κλιμάκιο εκστρατείας πραγματοποίησαν πασσάλωση- οριοθέτηση του έργου και προχώρησαν στην κατανομή του οχυρού, σε πυροβολεία, ορύγματα ακροβολιστών, αποθήκες πυρομαχικών, στρατώνων, αποθήκες υλικού καθώς σε άλλα έργα που ήταν απαραίτητα στο οχυρό Μπιζάνι.

Τον Μάιο του 1910, το εκτελούμενο έργο είχε φτάσει στο επιθυμητό αποτέλεσμα και άρχισε να πραγματοποιείται η οχύρωσή του ταυτόχρονα με τις άλλα φρούρια- οχυρά μάχης σε όλο το λεκανοπέδιο των Ιωαννίνων. Το 1911 η γερμανική στρατιωτική αποστολή επανήλθε εκ νέου στα Γιάννενα, προς επιθεώρηση των οχυρωματικών έργων, αλλά και για να παραδώσει τα συμφωνηθέντα έργα στην τουρκική στρατιωτική διοίκηση της πόλης, στον στρατηγό Εσάτ Πασά. Μέχρι το 1912, είχε σχεδόν αποπερατωθεί το έργο της οχυρώσεως και όταν πλέον είχε αρχίσει η επιστράτευση του τουρκικού στρατού, η οχύρωση είχε συμπληρωθεί με ταχύσκαπτα έργα, συρματοπλέγματα και με θέσεις πυροβολαρχιών εκστρατείας.

Για την κατασκευή των οχυρώσεων, στα οχυρωματικά έργα ο τουρκικός στρατός διέθεσε στην γερμανική στρατιωτική αποστολή, 600 πρώην τούρκους στρατιωτικούς που είχαν καθαιρεθεί από τις τάξεις του τουρκικού στρατού επειδή είχαν συμμετάσχει στο κίνημα των Νεότουρκων το 1908. Οι πρώην στρατιωτικοί που είχαν φυλακισθεί στην Κωνσταντινούπολη, χρησιμοποιήθηκαν ως εργάτες, στην κατασκευή των οχυρωματικών έργων. Το κόστος των οχυρωματικών έργων έφτασε περίπου σε 2,5 εκατομμύρια τουρκικές λίρες της εποχής, περίπου 58 εκατομμύρια γαλλικά φράγκα.

Πέντε οχυρά μάχης

Συνολικά κατασκευάστηκαν 5 σημαντικά οχυρά μάχης, με εκτεταμένες οχυρωματικές γραμμές, ενώ παράλληλα οχυρώθηκαν και μεμονωμένες τοποθεσίες στο λεκανοπέδιο που αποτελούσαν θέσεις στρατηγικής σημασίας για τον τουρκικό στρατό. Επιχειρησιακά η διάταξη μάχης των οχυρών μάχης, στο λεκανοπέδιο των Ιωαννίνων, λειτούργησε ως ακολούθως:

Στην βόρεια πλευρά στο οχυρό μάχης Γαρδίκι, τοποθετήθηκαν 4 πυροβόλα. Στην Ανατολική πλευρά λειτούργησε ως φυσικό οχυρό το βουνό Μιτσικέλι. Στην νοτιοανατολική πλευρά στο οχυρό μάχης, στο βουνό της Καστρίτσας, τοποθετήθηκαν 12 πυροβόλα ενώ στο Αβγό 2 ταχυβόλα. Στην νότια πλευρά στο οχυρό μάχης Μπιζάνι, τοποθετήθηκαν συνολικά πυροβόλα 55 πυροβόλα. Στην νοτιοδυτική πλευρά στο οχυρό μάχης Μανωλιάσας–Τσούκας, τοποθετήθηκαν 11 πυροβόλα, 2 ταχυβόλα και 2 ορεινά πυροβόλα. Στη μονή Δουρούτης τοποθετήθηκαν 4 πυροβόλα. Στην δυτική πλευρά στο οχυρό μάχης Σαντοβίτσα, σημερινά Μάρμαρα, τοποθετήθηκαν 16 πυροβόλα και 4 ορεινά πυροβόλα. Στη θέση Γορίτσα,ενδιάμεσα από Καστρίτσα και Μπιζάνι τοποθετήθηκαν 2 ταχυβόλα και 2 πυροβόλα. Στο Πέραμα τοποθετήθηκαν 4 πυροβόλα και στο Νησί 2 πυροβόλα.

Παραμονές της γενικής επίθεσης που διέταξε ο ελληνικός στρατός (Φεβρουάριος 1913), κατά των οχυρών μάχης του τουρκικού στρατού, σε όλο το λεκανοπέδιο των Ιωαννίνων οι τουρκικές δυνάμεις είχαν παρατάξει τα παρακάτω συγκροτήματα μάχης, τα οποία αποτελούντο από 4 μεραρχίες, με συνολική δύναμη 30.000 άνδρες οι οποίοι διέθεταν 112 πυροβόλα διαφόρων διαμετρημάτων. Η τουρκική στρατιωτική διάταξη ήταν κατανεμημένη ως εξής στο λεκανοπέδιο των Ιωαννίνων:

Η 23η μεραρχία ενεργού στρατού (10 τάγματα), με ένα σύνταγμα στα υψώματα της Μεγάλης Τσούκας – Αγίου Νικολάου και δύο συντάγματα στο οχυρό μάχης Μπιζάνι. Η 2η Έκτακτη μεραρχία (16 τάγματα), στα υψώματα της Μανολιάσας. Η 3η Έκτακτη μεραρχία (9 τάγματα), στην Αετοράχη μέχρι το χωριό Ελληνικό. Η Μεραρχία εφέδρων Ιωαννίνων (12 τάγματα), που είχε διαθέσει 3 τάγματα στην 23η μεραρχία (ένα στα υψώματα της Μεγάλης Τσούκας–Αγίου Νικολάου και δύο στο οχυρό μάχης Μπιζάνι), 3 τάγματα από το χωριό Αμπελειά μέχρι το Μπιζάνι, 4 τάγματα στην περιοχή των χωριών Καστρίτσα και Δαφνούλα και τα υπόλοιπα 2 τάγματα σε εφεδρεία, μέσα στα Γιάννενα.

Τα οχυρωματικά σήμερα

Το 2001 πραγματοποίησα (Εφημερίδα Ηπειρωτικός Αγών) εκτενή φωτογραφική αναγνώριση των οχυρωματικών έργων στα οχυρά μάχης του Μπιζανίου, στο Γαρδίκι, στην Δουρούτη και στη Σαντοβίτσα (Μάρμαρα) που είναι κατανεμημένα σε ορεινούς όγκους πέριξ του λεκανοπεδίου των Ιωαννίνων.

Μετά από 11 χρόνια, σήμερα (Φεβρουάριος του 2012), η εικόνα των οχυρών μάχης διατηρείται σχετικά σε καλή κατάσταση με μοναδική εξαίρεση τα κτίρια φύλαξης πυρομαχικών, επιμελητείας και στρατωνισμού, των ανδρών του τουρκικού στρατού, που βρίσκονται στο στάδιο ολοκληρωτικής κατάρρευσης, εξ αιτίας των καιρικών συνθηκών, αλλά και της αδιαφορίας των φορέων, να προχωρήσουν σε εργασίες αναστήλωσης, των σημαντικών αυτών ιστορικών μνημείων, της σύγχρονης ελληνικής Ιστορίας.

Τα πυροβολεία διατηρούνται σε καλή κατάσταση, παρότι έχουν περάσει 99 χρόνια από την ημέρα που εσίγησαν τα τουρκικά πυροβόλα στις 21 Φεβρουαρίου του 1913. Οι τσιμεντένιες κατασκευές δεν έχουν ακόμη καταρρεύσει εξαιτίας του ισχυρού τους οπλισμού από σκυρόδεμα και τα φατνώματα που λειτουργούσαν σαν χώροι υποδοχής των τουρκικών πυροβόλων, διατηρούνται ακόμη ανέπαφα στο πέρασμα του χρόνου. Επίσης σε κάποια από τα οχυρά μάχης, διατηρούνται σε μερικά φατνώματα, τα μεταλλικά άγκιστρα επί των οποίων εδένετο αριστερά και δεξιά το πυροβόλο για να συγκρατείται, στην φάση της οπισθοδρόμησης.

Οι κρύπτες, που στο παρελθόν φιλοξενούσαν τους τούρκους πυροβολητές, αλλά και τους χώρους φύλαξης των πυρομαχικών των πυροβόλων, διατηρούνται επίσης σε καλή κατάσταση, με μοναδικές εξαιρέσεις, κάποιες υπόγειες στοές επικοινωνίας, στις οποίες βρίσκονται θαμμένα άχρηστα υλικά, και σωροί από χώμα.

Περπατώντας πριν από λίγες μέρες, σε αυτά τα οχυρά μάχης που στέκονται αγέρωχα στο πέρασμα του χρόνου, συνειδητοποιείς πως ο πόλεμος έχει πραγματικά τελειώσει και πως τώρα βρίσκεται πλέον μακριά, στο παρελθόν της Ιστορίας. Παρατηρώντας όμως λίγο πιο προσεκτικά, σκαρφαλωμένος με την φωτογραφική κάμερα, στα αντερείσματα των τσιμεντένιων οχυρών, διαπιστώνεις πως ο πόλεμος, βρίσκεται ακόμα εδώ και μας εξουσιάζει μέσα από την δύναμη της ανθρώπινης μνήμης και μέσα από τα βαθιά σημάδια που άφησε πίσω του, σ΄αυτές τις φονικές μάχες για την απελευθέρωση της πόλης των Ιωαννίνων στις 21 Φεβρουαρίου 1913.

ΠΗΓΗ Ηπειρωτικός Αγών 21 Φεβρουαρίου 2012

Δευτέρα 20 Φεβρουαρίου 2012

Πως φτάσαμε στην απελευθέρωση (21 Φεβρουαρίου 1913)


Πως φτάσαμε στην απελευθέρωση

(Από την εφημερίδα Πρωϊνός Λόγος 18-19 Φεβρουαρίου 2012

- επιμέλεια Ιωάννα Βιλαέτη – Σπυροπούλου, από το βιβλίο του Β. Κραψίτη, Ηπειρώτη συγγραφέα, ιστορικού και ποιητή «Η ιστορία των Ιωαννίνων»)

Η προετοιμασία για την απελευθέρωση των Ιωαννίνων είχε αρχίσει πολύ νωρίτερα από την έναρξη του Ελληνοτουρκικού πολέμου το 1912. Ήδη στις 25 Μαρτίου 1906 ιδρύθηκε στην Αθήνα από τον υπομοίραρχο Σπ. Σπυρομήλιο η «Ηπειρωτική Εταιρεία» για την συγκέντρωση και αποστολή πληροφοριών στον ελληνικό στρατό, για τον εχθρό. Το 1908 εστάλη στην Ήπειρο, για την οργάνωση εθελοντικών σωμάτων, ο βορειοηπειρώτης Ιωάννης Πουτέτσης.

Στα προξενεία της Ελλάδας στην Ήπειρο λειτουργούσαν γραφεία της απόρρητης κρατικής υπηρεσίας «Πανελλήνιος Οργάνωσις» η οποία συστήθηκε το 1908 από τον πρωθυπουργό Θεοτόκη και διευθυνόταν από τον αντισυνταγματάρχη Παν. Δαγκλή.

Ο καινούργιος πρόξενος της Ελλάδας στα Γιάννενα Άγγελος Φορέστης απ’ το Νοέμβριο 1909 ανέλαβε και τη διεύθυνση της «Ηπειρωτικής Εταιρείας», με κύριους συνεργάτες α) τον Νικ. Χαντέλη απ’ τα Κάτω Πεδινά (ψευδώνυμο Ιδεύς) β) τον Γεώργιο Τζαβέλλα δικηγόρο και γ) την Αντιγόνη Τζαβέλλα, κόρη του πιο πάνω, η οποία κρυπτογραφούσε όλες τις πληροφορίες από το σπίτι του Ιωάννη Λάππα, που ως διερμηνέας του γαλλικού προξενείου, είχε ασυλία. Σ’ αυτό το σπίτι, που σώζεται στα Γιάννενα, παραδόθηκαν τα εμπιστευτικά σχέδια και χάρτης των οχυρώσεων στο Μπιζάνι.

Οι ξένοι παράγοντες

Οι Πρόξενοι των ξένων κρατών Αυστροουγγαρίας Ρουμανίας Ρωσίας, διαμόρφωναν κλίμα δυσμενές για του Έλληνες, συγχαίροντας τους Τούρκους για επιτυχίες τους εναντίον των Ελλήνων ή προβαίνοντας σε διάφορες άλλες πράξεις.

Αντίθετα, μεγάλος φιλέλληνας υπήρξε ο γάλλος πρόξενος Edgar Dussap, του οποίου σύζυγος ήταν Γκυ Σαντεμπλαίρ, δημοσιογράφος, γνωστή για την αγάπη της για τα Γιάννενα, όπου έζησε προσωπικά την απελευθέρωση τους.

Οι Γερμανοί έκαναν τη μελέτη για τα απαιτούμενα έργα και επισκέφτηκαν επί τόπου τα έργα, δίνοντας λύσεις για να αντέξουν στην επικείμενη επίθεση των Ελλήνων.

Η οργάνωση των αντιπάλων

Από τουρκικής πλευράς επικεφαλής των στρατιωτικών δυνάμεων ήταν ο Εσσάτ Πασάς και ο αδελφός του Βεχίπ, απόφοιτοι της Ζωσιμαίας Σχολής Ιωαννίνων και πτυχιούχοι της πολεμικής ακαδημίας του Βερολίνου.

Μετά τις μάχες στη Μακεδονία ενισχύθηκε το μέτωπο με τις στρατιές που είχαν πολεμήσει στη Σερβία, στα Σκόπια και στο Μοναστήρι. Από ελληνικής πλευράς υπήρχε α) μια μεραρχία υπό τον υποστράτηγο Κων. Σαπουντζάκη που ήταν και ο αρχηγός του ελληνικού μετώπου β) τα εθελοντικά σώματα της Ηπείρου που ταχύτατα πολλαπλασιάζονταν με Έλληνες απ΄ τη Μακεδονία, Κρήτη, Νησιά Αιγαίου, Κύπρο, Σμύρνη, Αίγυπτο, Αμερική, Ελληνοεβραίους κ.α.

γ) έδιναν το «παρών» επίσης οι γενναίες γυναίκες του Σουλίου, Λάκκας Σουλίου, Τσαριτσάνης που στις πλάτες τους μετάφεραν τις κρίσιμες στιγμές τα πολυβόλα και τα κανόνια στην Ολύτσικα σε υψόμετρο 1700 μ. δ) οι Γαριβαλδινοί με αρχηγό τον Α. Ρώμα και άλλους, με γνωστότερο τον ποιητή – ήρωα Λορέντζο Μαβίλη, που διασκορπίστηκαν στη φονική μάχη του Δρίσκου ε) Ενεργή παρουσία υπήρξε απ’ τους πνευματικούς ανθρώπους της Ελλάδας. Μεταξύ αυτών ήταν οι Αγις Θέρος, Στέλιος Σπεράντζας, Λαύρας Πετιμεζας, Ράμος Φιλύρας, Σπύρος Μελάς, Διον Κόκκινος κ.α.

Το χρονικό της δράσης

Τα σύνορα Ελλάδας – Τουρκίας ήταν στο γεφύρι της Άρτας. Ο στρατηγός Σαπουντζάκης, μετά τη λακωνική διαταγή «εισβάλατε δια της γεφύρης της Άρτης εις το Ηπειρωτικόν έδαφος», στις 5 Οκτωβρίου 1912, πέρασε το γεφύρι και κατέλαβε τα υψώματα στο Γρίμποβο. Η Φιλλιπιάδα, η Πρέβεζα, η Νικόπολη ελευθερώθηκαν και ο τουρκικός στρατός αναγκάστηκε να υποχωρήσει στο Μπιζάνι.

Ωστόσο η κοινή γνώμη της Ελλάδος και ο ελληνικός χριστιανικός πληθυσμός της Ηπείρου δεν μπορούσε να δικαιολογήσει την υπέρμετρη παράταση του πολέμου, αφού μάλιστα ο ελληνικός στρατός είχε ενισχυθεί αρκετά με τις μεραρχίες που πολεμούσαν προηγουμένως στο μακεδονικό μέτωπο. Σχετικά με τον τρόπο ενέργειας του ελληνικού στρατού είχε επιληφθεί το επιτελείο του Σαπουντζάκη και ήταν ήδη έτοιμο το σχέδιο κατάληψης των Ιωαννίνων με παράκαμψη του Μπιζανίου.

Στο μεταξύ, το υπουργικό συμβούλιο με σύμφωνη γνώμη του Ελ. Βενιζέλου (πρωθυπουργού – που απουσίαζε στο Λονδίνο) διόρισε τον διάδοχο Κωνσταντίνο αρχηγό του Στρατού. Ο Κωνσταντίνος είχε ορίσει ημέρα αναχωρήσεως του για το Στρατηγείο της Ηπείρου, την 6 Ιανουαρίου 1913. Ο Σαπουντζάκης την 7η Ιανουαρίου 1913 επετέθη κατά μέτωπο και κυριεύονται έτσι η Αετορράχη, τα ανατολικά του Μπιζανίου, το Λουζέτσι, με το Μπιζάνι να στέκεται όμως εφιαλτικά μπροστά τους.

Ο Κωνσταντίνος έφτασε στις 10 Φεβρουαρίου 1913 στο χάνι Εμίν Αγά, όπου οργάνωσε το αρχηγείο.

Ο Βενιζέλος επιστρέφοντας απ’ το Λονδίνο ανέβηκε στη Φιλιππιάδα, είδε τον Κωνσταντίνο και γυρίζοντας ρώτησε τον Δούσμανη που τον συνόδευε, αν, κατά τη γνώμη του ήταν δυνατή η κατάληψη των Ιωαννίνων, διευκρινίζοντας ότι, αν ήταν αδύνατη η άλωση, δεν θα δίσταζε να αναλάβει την ευθύνη να διατάξει τον Κωνσταντίνο να παραιτηθεί της επιχείρησης. Ο Δούσμανης απήντησε θετικά και ο Βενιζέλος σύστησε στο επιτελείο «να τελειώνουν γρήγορα με τα Γιάννενα» και επέστρεψε στην Αθήνα.

Πρόταση στον Εσσάτ Πασά.

Στο μεταξύ ο Κωνσταντίνος πρότεινε στο συμμαθητή του – από την ακαδημία πολέμου του Βερολίνου- Εσσάτ Πασά την παράδοση της πόλεως, ώστε να αποφευχθεί η ανώφελη αιματοχυσία, μια και η τύχη των Ιωαννίνων ήταν προδικασμένη. Ο Εσσάτ Πασάς απήντησε με αβρότητα ότι δεν ηδύνατο να παραδώσει την Πόλη, άνευ εντολής της κυβερνήσεως του: «έχω διαταγή να αμυνθώ όσο δύναμαι και θα αμυνθώ» είπε.

Ο βομβαρδισμός

Τη χαραυγή της 19ης Φεβρουαρίου 1913 άρχισε ο σφοδρός βομβαρδισμός του Μπιζανίου. Στις 6 το πρωί της 20ης Φεβρουαρίου 1913, τρεις φάλαγγες επιτέθηκαν με τις λόγχες εναντίον των Τούρκων και στις 7.30 κυριεύτηκαν τα οχυρά της Μανωλιάσας, της Μονής Τσούκας και του Άη Σάββα. Για πρώτη φορά από την Ολύτσικα ηχούσαν τα πυρά των δυο ορειβατικών πυροβόλων, που είχαν ανεβάσει εκεί οι γυναίκες των Τσαριτσάνων.

Πανικόβλητα τα τουρκικά στρατεύματα υποχώρησαν και οι εύζωνοι του ταγματάρχη Βελισσαρίου μεγαλούργησαν παρακούοντας τη διαταγή που είχαν να σταματήσουν στη Ραψίστα (Πεδινή) και έφτασαν μέχρι τα Γιάννενα, στον Άη Γιάννη της Μπονίλας.

Την κατάσταση που επικρατούσε στα Γιάννενα κατά τη διάρκεια του πολέμου, περιγράφει η εφημερίδα «ΗΠΕΙΡΟΣ» στο πρώτο μετά την απελευθέρωση φύλλο της

«Η πόλις έπλεε στο δέος και τον τρόμο… σκληρό στρατοδικείο έθυε και απώλυε. Κρεμάλα είχε στηθεί στο στρατοδικείο, στην πλατεία και άλλη έξω της πόλεως… Η πείνα άρχισε να δέρνει την πόλη…ό,τι υπήρχε το άρπαζε η τουρκική κυβέρνηση χωρίς αποζημίωση…

Η Γκυ Σαντεπλαίρ περιγράφει τις τελευταίες στιγμές πριν την απελευθέρωση των Ιωαννίνων, μέσα από τα Γιάννενα που ζούσε:

« Ο Εσσάτ Πασάς φαίνεται, επέστρεψε (από το μέτωπο) επειγόντως εις Ιωάννινα … η κατάσταση είναι πολύ σοβαρά … παντού βασιλεύει αταξία … ο άνεμος της υποχωρήσεως έρριψε όλους αυτούς τους (Τούρκους) στρατιώτας κουρασμένους και αποθαρρυμένους … άμαξαι φθάνουν φέρουσαι και πάλιν τραυματίας… θόρυβος βαρύς εις τον δρόμον …ήχος πένθιμος της ήττας … όλαι αι οικίαι είναι κλεισμέναι… μας πληροφορούν ότι Τούρκοι στρατιώται εισήλασαν στο παζάρι και λεηλατούν … στο σκότος διακρίνουμε στρατιώτας οι οποίοι κατεκλίθησαν ή έπεσαν κατά μήκος των τοίχων και κοιμώνται …χιλιάδες στρατιωτών περιφέρονται χωρίς κατάλυμμα… φτάσαμε στην αγορά με τον Ρώσο Πρόξενο και διακρίναμε τα βγαλμένα παραθυρόφυλλα, τας διερρηγμένας θύρας και στο εσωτερικό των μικρών μαγαζιών τη φοβερά αταξία, αποτέλεσμα της δηώσεως… ήτο πιθανόν να πυρπολήσουν την Πόλιν…όλα πρέπει να τα φοβείται κανείς ακόμη …»

Η παράδοση

Ο Εσσάτ Πασάς απευθύνθηκε στον Μητροπολίτη και στους Προξένους Ρωσίας, Αυστρίας, Ρουμανίας και Γαλλίας και ζήτησε να παρέμβουν για να διευκολύνουν την παράδοση της πόλεως στον Κωνσταντίνο, διατάσσοντας συγχρόνως την παύση των εχθροπραξιών. Έτσι συντάχτηκε από τους Προξένους η σχετική γνωστή επιστολή προς τον Κωνσταντίνο, την οποία ο Επίσκοπος Δωδώνης, συνοδευόμενος από δύο Τούρκους αξιωματικούς απεσταλμένους του Εσσάτ, μετάφερε στον ταγματάρχη Βελισσαρίου και τον Ιατρίδη, οι οποίοι με την πολύ τολμηρή πράξη τους, δημιούργησαν τις προϋποθέσεις της άμεσης αυτής παράδοσης της πόλης. Ο ταγματάρχης Βελισσαρίου ταχύτατα συνόδευσε την ως άνω τριμελή επιτροπή μέχρι το Εμίν – Αγά. Ο Κωνσταντίνος με την ίδια επιτροπή απάντησε στον Εσσάτ Πασά ότι αποδέχεται την παράδοση των Ιωαννίνων με τον όρο τα Τουρκικά στρατεύματα, αφού υψώσουν λευκή σημαία, να παραδίδονται στα Ελληνικά στρατεύματα που προχωρούν (χωρίς να διατάξει παύση των εχθροπραξιών όπως φαίνεται)

Έτσι έφτασε η μεγάλη ώρα που προσμένουν αιώνες. Στα Για΄ννενα βρισκόταν το ελληνικό ιππικό με τους Στάϊκο και Μελά, ενώ ο συνταγματάρχης Σούτσος ο τέως γενικός Πρόξενος της Ελλάδος στα Ιωάννινα Άγγελος Φορέστης, ο Τροπάκης και ο Λαουτάρης ήταν έτοιμοι να παραλάβουν την πόλη των Ιωαννίνων.

Μοναδική στιγμή

Η Γκυ Σαντεπλαίρ περιγράφει: « Η στιγμή υπήρξε μοναδική…όλοι έκλαιγαν και γελούσαν…τα ζήτω αναμιγνύονταν με τους ήχους των κωδώνων των Εκκλησιών … το έδαφος εκαλύφθη από ερυθρά κουρέλια από τα σχισμένα φέσια….πυροβολισμοί και τουφεκισμοί έδιναν την εντύπωση μάχης …. Η ελληνική σημαία κυμάτιζε εις το κονάκιον …. Κατά τας 10 διεσχίσαμεν την πόλιν εφ’ αμάξης…όλαι αι οικίαι ήσαν ήδη στολισμέναι με τα εθνικά ελληνικά χρώματα…»

Με το Ιππικό κατέφθαναν στα Γιάννενα τα αντάρτικα σώματα, τα οποία αποθεώνονταν από το λαό. Όλοι τους και μαζί πλήθος του λαού των Ιωαννίνων άνοιξαν τις φυλακές και εγκάθειρκτοι Έλληνες πατριώτες βγήκαν από τους τάφους τους.

Το πρωτόκολλο παράδοσης των Ιωαννίνων υπογράφτηκε στις 2 η ώρα την 21η Φεβρουαρίου 1913. Ο Κωνσταντίνος μπήκε στην πόλη μας στις 23 Φεβρουαρίου 1913.

Κυριακή 19 Φεβρουαρίου 2012

Πέμπτη 16 Φεβρουαρίου 2012

Ποιός είναι "αυτός" ο Σόϊμπλε, που κρατάει το πουγγί;


Να σου λύσω εγώ την απορία Κάρολε

(γράφει ο Σωτήριος Καλαμίτσης)

Αναρωτήθηκες χθες «ποιος είναι ο Σόιμπλε;» χρησιμοποιώντας μία ρητορική ερώτηση που έχει υποτιμητικό περιεχόμενο και παραπέμπει στο «ποιός είναι αυτός που θα μου πει τούτο ή εκείνο», «ποιό είναι αυτό το ανθρωπάκι που θα σηκώσει το ανάστημά του σ’ εμένα» κ.ο.κ.

Να σου πω εγώ Κάρολε ποιός είναι ο κ. Σόιμπλε, αφού υποκρίνεσαι πως δεν γνωρίζεις.

Είναι ο εκπρόσωπος ενός λαού που το 1967 ανέστειλε μαζί με άλλους 5 τη συμφωνία σύνδεσης της Ελλάδος με την ΕΟΚ μέχρις ότου αποκατασταθεί η Δημοκρατία στη χώρα μας. Τότε τον ενδιέφερε η Δημοκρατία.

Είναι ο άνθρωπος που άκουσε τον πρώην πρωθυπουργό να διακηρύσσει ανά την οικουμένη ότι ο ελληνικός λαός είναι «διεφθαρμένος». Τότε δεν αναρωτήθηκες «ποιος είναι ο Γιωργάκης που θα πει τον ελληνικό λαό διεφθαρμένο;» και δεν τον κάλεσες να του πεις να τα μαζέψει, να ανασκευάσει και να πάψει να λέει μαλακίες.

Είναι ο άνθρωπος που πληροφορήθηκε ότι η ελληνική Βουλή ψήφισε το σκληρό Μνημόνιο Ι και έστειλε στην ανεργία χιλιάδες Έλληνες προκειμένου να πληρωθεί το εξωτερικό χρέος μας, αλλά στη συνέχεια διαπίστωσε ότι το Μνημόνιο Ι δεν εφαρμόζεται για μικροπολιτικούς λόγους, με αποτέλεσμα να αδυνατεί και πάλι η χώρα να πληρώσει το χρέος προς τους δανειστές της.

Είναι ο άνθρωπος που πληροφορήθηκε ότι ενώ ο ελληνικός λαός δεινοπαθούσε υπό τον ζυγό του Μνημονίου Ι, έδωσε στο κόμμα του πρωθυπουργού του Μνημονίου, που τον αποκαλούσε διεφθαρμένο, την πλειοψηφία στις αυτοδιοικητικές εκλογές. Είναι τότε που άκουσε τον πολύ Στρος Καν να εκθειάζει τον ελληνικό λαό που με την ψήφο του στις αυτοδιοικητικές εκλογές ενέκρινε για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητος ένα τόσο σκληρό πρόγραμμα δημοσιονομικής εξυγίανσης όσο το Μνημόνιο Ι.

Είναι ο άνθρωπος που άκουσε τον ομοεθνή του Ράιχενμπαχ να λέει ότι το πρόβλημα της χώρας μας είναι πρόβλημα εξόδων και όχι εσόδων, ότι δηλαδή αντί εν μέσω Μνημονίου να πάψει το κράτος να είναι σπάταλο, αυτό εξακολούθησε να σκορπά το χρήμα των Ελλήνων για μικροπολιτικούς σκοπούς με τον διορισμό, μεταξύ άλλων σπαταλών, 25.000 νέων υπαλλήλων.

Είναι ο άνθρωπος που διαπίστωσε ότι η ελληνική κυβέρνηση βάζει τη Βουλή να ψηφίζει νόμους, αλλά δεν τους εφαρμόζει για μικροπολιτικούς πάντοτε λόγους, με αποτέλεσμα να συνεχίσει να αδυνατεί να εξυπηρετήσει το εξωτερικό χρέος της χώρας.

Είναι ο άνθρωπος που έχει γαλουχηθεί, μεταξύ άλλων, με τις διδαχές των μεγάλων Γερμανών φιλοσόφων που δίδαξαν τον γερμανικό λαό και τη ρήση «χρήματ’ ανήρ» των αρχαίων προγόνων μας, αν δεν έχεις ενστερνισθεί τις επί του θέματος θέσεις των κ.κ. Δραγώνα, Φραγκουδάκη, Ρεπούση και των λοιπών της παρέας τους.

Είναι ο άνθρωπος, λοιπόν, που έδειξε ότι σε μία ένωση κρατών, όπως η ΕΕ, εκείνο που προέχει εν έτει 2012 είναι η περιουσία και όχι η Δημοκρατία σε αντίθεση με ό,τι επρέσβευε υποκριτικώς το 1967.

Είναι ο άνθρωπος που γνωρίζει από πρώτο χέρι ποιους Έλληνες πολιτικούς και με πόσα έχουν λαδώσει οι γερμανικές επιχειρήσεις εξ ου και γνωρίζει γιατί δεν πρέπει να τους έχει εμπιστοσύνη.

Είναι ο άνθρωπος που γνωρίζει ότι ούτε συ ούτε άλλος πολιτικός επεδίωξε ποτέ να χώσει στη φυλακή όσους πολιτικούς λαδώθηκαν.

Είναι ο άνθρωπος που πληροφορήθηκε πως όταν οι οικονομικοί Εισαγγελείς κινήθηκαν για να ξεβρωμίσει ο τόπος, τους κατεδίωξε ο υπουργός Δικαιοσύνης. Είναι ο ίδιος άνθρωπος που δεν σε άκουσε να λες ότι δεν μπορεί ο "προϊστάμενος" της Ελληνικής Δικαιοσύνης να παρεμβαίνει στο έργο της και να προσπαθεί να τη χειραγωγήσει.

Είναι ο άνθρωπος που γνωρίζει ότι δάνεισες στον πατέρα τού Γιωργάκη 10.000.000 δραχμών για να δικαιολογήσει πώς έχτισε το κωλόσπιτο της Εκάλης. Άρα, είναι και αυτός ένας από τους ανθρώπους που γνωρίζουν ότι συνέδραμες τον τέως πρωθυπουργό να παραβιάσει τον φορολογικό νόμο. Που γνωρίζει ότι είχες ασπασθεί σε ανύποπτο χρόνο τη Βουλγαράκειο ρήση «Το νόμιμον είναι και ηθικόν» πριν αυτός την εκστομίσει δημοσία. Άρα, ο Σόιμπλε σε θεωρεί εγκληματία, ο οποίος απλώς δεν λογοδότησε στη Δικαιοσύνη, όπως και χιλιάδες άλλοι, διότι έτσι επιτρέπει το Σύνταγμα της χώρας μας.

Είναι ο άνθρωπος που…..., που ………., που ………., που …………. Τόσα «που» που δεν έχω χρόνο να στα αραδιάσω. Πρέπει και να δουλέψω για να εισπράξω, ώστε να πληρώσω τα χαράτσια, για τα οποία και πάλι δεν μίλησες Κάρολε.

Κάρολε, γνώριζε και κάτι άλλο ο Σόιμπλε: όταν ένας απλός Έλληνας μαλάκας, όπως εγώ, που με καταδυναστεύουν τα πολιτικά όρνεα, χρωστάει στην Εφορία και θέλει να πουλήσει ακίνητό του, πρέπει να εξασφαλίσει την περίφημη φορολογική ενημερότητα. Επειδή, όμως, δεν του χορηγείται φορολογική ενημερότητα, διότι οφείλει, το κράτος τού επιτρέπει να πωλήσει το ακίνητό του υπό έναν όρο: από το τίμημα που θα εισπράξει, αφαιρείται επί τόπου από τον συμβολαιογράφο το ποσό της προς το κράτος οφειλής τού πωλητή και αποδίδεται στο κράτος.

Αυτό το γνωρίζει ο Σόιμπλε και θέλει να το εφαρμόσει και στο δάνειο που θα λάβουμε. Θα σας δώσουμε το δάνειο, λέει, αλλά το τίμημα κάθε κρατικού περιουσιακού στοιχείου που πουλάτε θα κατατίθεται απ’ ευθείας σε λογαριασμό των δανειστών. Και τούτο, διότι ουδεμία εμπιστοσύνη έχουμε στους λαδιάρηδες πολιτικούς σας που έχουν εξαθλιώσει τον ελληνικό λαό. Τι διαφορετικό μας ζητάει Κάρολε ο Σόιμπλε από ό,τι ζητάει το ελληνικό κράτος από κάθε Έλληνα πολίτη;

Αυτός είναι ο Σόιμπλε Κάρολε. Πες μου, λοιπόν, εσύ τώρα: είπες ποτέ δημοσία «ποιος είναι ο Γιωργάκης που λοιδορεί τη χώρα που αποκαλώντας διεφθαρμένο τον ελληνικό λαό;». Ή έστω, του τράβηξες το αυτί κατ’ ιδίαν;

Νομίζω Κάρολε ότι νομιμοποιείσαι να καλέσεις την ηγεσία της Δικαιοσύνης και να την ενθαρρύνεις να ξεκαθαρίσει το τοπίο προς πάσα κατεύθυνση. Να της δηλώσεις ότι έχει την ηθική στήριξή σου, ώστε να ξεβρωμίσει τον τόπο. Κι’ αν σου πει π.χ. ο κ. Μόσιαλος ότι το Σύνταγμα δεν στο επιτρέπει, υπάρχουν χίλιοι τρόποι να στείλεις το μήνυμα στήριξης στους άξιους δικαστές και εισαγγελείς που θέλουν να επιτελέσουν το καθήκον τους κατά συνείδηση, αλλά τους πνίγει το εργολαβοπολιτικό κατεστημένο.

Αυτός είναι ο Σόιμπλε Κάρολε. Θέλει να μας δανείσει, αλλά να είναι βέβαιος ότι θα εισπράξει τα δανεικά. Δεν μπορεί να αφήσει το χρήμα του στην τύχη ενός διεφθαρμένου λαού, του οποίου ηγείσαι.

Σωτήριος Καλαμίτσης

Τετάρτη 8 Φεβρουαρίου 2012

Εικόνες από την Φθινοπωρινή Καλουτά





Μια έμμετρη περιγραφή της Καλωτάς

(του Γεωργίου Σωτήρη από Νεγάδες Ζαγορίου (1856-1943)

Ο Γεώργιος Σωτήρης γεννήθηκε στις Νεγάδες του Ζαγορίου το 1856. Τα πρώτα γράμματα εδιδάχθη στις Νεγάδες. Το 1870 μετέβη εις Βραϊλαν Ρουμανίας, όπου ετελείωσε τις σπουδές του εις το εκεί ελληνικόν εκπαιδευτήριον των αδελφών Κουμπάρη. Υπηρέτησε ως διδάσκαλος επί 50 χρόνια εις Μύρον, Κανάλια και Μεσγάνι Καρδίτσης και εις Νεγάδες, Φραγκάδες και Δραγάρι Ζαγορίου.

Το ποίημα για την Καλωτά, προσφορά του εγγονού του Μάνθου Οικονόμου, Γυμνασιάρχου ιστορικού συγγραφέως, στο τεύχος «Το χωριό μας η Καλωτά» του Δημητρίου Θεμελή – τεύχος Β – Έκδοσις Αδελφότητας Καλωτάς Αθήναι 1975)

Η ΚΑΛΩΤΑ

Η Καλωτά είναι καλόν και έμορφον χωρίον

καλή η εκκλησία της, ωραίον το Σχολείον

Θείας Μεταμορφώσεως είναι η εκκλησία

Αυγούστου έξ πανήγυρις γίνεται θαυμασία

Στο μεσοχώρι ο χορός, το ομορφοστρωμένο

γίνεται ζωηρότατος με τρόπο ζηλεμένο.

Έχ’ εξωκκλήσια καλά, όπως κι’ άλλα χωριά

της Αγίας Παρασκευής και του Προφήτ’ Ηλία

το Μοναστήρι το Βισσοκό, Κοίνησις Παναγίας

που επί τρίπου Μιχαήλ εκτίσθη αρχοντείας.

Είναι ευεργέται Καλώτάς, ο Ζάκας των Σχολείων

που χρόνια διετήρησε και Παρθεναγωγείον

Και τα Σχολεία Καλωτάς σκολιά έχουνε γίνει

Μόνον ποιος είν’ αρμόδιος περί τούτων ας κρίνει.

Οι δάσκαλοι με μέθοδον διδάσκουν τα παιδία

και πλέον δεν τα τυραννούν με τη τεχνολογία

ούτε να λέγουν ραφανίες ή θρίδακες δεν κάνει,

αλλά μαρούλια τα παιδιά κι’ οι δάσκαλοι ρεπάνι

Για τα σκολιά η μαλλιαρ’ η γλώσσα

αυτή είν’ η κατάλληλος, που είναι γλώσσα ζώσα,

σ’ αυτήν χορεύουν και πηδούν, παίζουν περιβολάρη

και τραγουδούν το γαϊδαρο, όπου βαστά σαμάρι.

Είν’ άχρηστος εις τα σκολιά η γλώσσα η αρχαία

κι’ άδικα ζαλίζεται, μ’ αυτήν η νεολαία.

Πρόγονες γίγαντες αυτήν ωμίλουν και δεν κάνει

να την μαθαίνομεν ημείς, απόγονοί των νάνοι.

Γλώσσα νεκρά δεν ωφελεί, ζαλίζεται η νεότης

άχρηστα τα ιδανικά, χρήσιμ’ η σκοπιμότης.

Γόνοι αυτής Θεόφιλος Παϊσιος καμάρι

Κι’ ο Κονομάτης ο λαμπρός ο Φιλικός με χάρι

Καλλίνικος Καλόγηρος, πρώην Κώστας Σταμάτης

στ’ Άγιον Όρος ‘μόνασε αυτός ο Καλωτάτης

Οι δυο πρώτ’ επίσκοποι τη βρύση του Δεσπότη

έκτισεν εις την Καλωτά, είναι των άλλων πρώτοι.

Ανδρέας ο Τενόπουλος στο Μεσοχώρι βρύσι

την έκτισε πανέμορφη να πιή όστις θελήσει

Χριστόδουλος καθηγητής, ένδοξος Καλωταίος

Την γλώσσαν την Ομηρικήν ως Έλλην γράφ’ αρχαίος.

Θαυμάζεται το ποίημα εις τον Γαμβέτα Γάλλον,

Πούκαμε στην ομηρικήν γλώσσαν έπος μεγάλον.

Ο Οικονόμος ο ιερεύς, Βίκας πατήρ δασκάλων

Ο Νούσιας, ο Δημήτριος παπάδες μ’ επιβάλλον

Διδάσκαλος ο Θεμελής, οι τέσσαρες Βικαίοι

Ο ιερεύς Νικόλαος κι’ Ανδρέας οι Πετσαίοι.

Λαμπρός ήτο διδάσκαλος ο Παπαγεωργίου

o Κωνσταντίνος, υπογραμμός δάσκαλου σεβασμίου.

Ο Βασταρούχας ο ιατρός, ο Βέλλιος ο Τασούλας

…….

Κι’ ο Μακρυνιώτης παπαγιός Αλέκος ο Μπανάκος

τεχνίτης λεπτουργός αλλά κομμουνισμού γεμάτος

Κωστάκης Βίκας ιατρός, όστις εις το Παρίσι

εσπούδασεν ….

Και τώρα εχ΄ η Καλωτά άνδρες εξακουσμένους

Και δικηγόρους και ιατρούς και διανοουμένους.

Ο επιστήμων ιατρός ο Στέφανος Στεφάνου

φιλάνθρωπος, αγαπητός στέκει πολύ απάνου

……

Αποστολίδης ιατρός άριστος επιστήμων

παρ’ όλων υπολήπτεται και φίλων και γνωρίμων

Και δικηγόρος ευφραδής Γιώργος Κωνσταντινίδης

βροντά και αστράφτει ως Περικλής που γράφει ο Θουκυδίδης

Όταν στα δικαστήρια χεμάρρους αγορεύει

και δικαστάς και ακροατάς θέλγει και σαγηνεύει.

Τον ήττονα λόγον ποιεί κρείττονα και θαυμάζουν

τας γνώσεις του τας νομικάς στας δίκας που δικάζουν

Δικαστηρίου αίθουσα ταράττεται, δονείται

κι’ ο ρήτωρ ο Γεώργιος καταχειροκροτείται

Για τούτο δικηγόρον των πολλοί τον διορίζουν

διότι είναι βέβαιοι την δίκην πως κερδίζουν.

Υπάρχει κι οδοντίατρος δόντια χρυσά που βάνει

λαίμαργα σαν ο Λούκουλος να τρώγουν να τους κάνη

Κι’ άλλοι επιστήμονες σπουδάζουν Καλωταίοι

οικοκυραίων τα παιδιά χρηστών ελπίδων νέοι

Ψάλτης ο καλλικέλαδος Δημήτριος ο Σιόλος

που όταν ψαλλ’ αχολογά της εκκλησιάς ο θόλος

και οι εικόνες σείονται και τα κανδήλια τρέμουν

Ταράττοντ’ οι πολυέλαιοι κι’ ο κόσμος απομένουν

εκστατικοί για τη φωνή που δυνατά φωνάζει

και ψάλλει τόσον υψηλά χωρίς και να βραχνιάζη

Πολλούς έχ’ οικυραίους καλούς και τιμημένους

τα κτήματα στην Καλωτά καλά εργαζομένους.

Και άλλοι εις τα Γιάννενα και άλλ’ εις μέρη ξένα

είν’ έμποροι κι’ εργάζονται πιστά και τιμημένα,

που όλοι την θαυμάζουνε την τιμιότητά των

γι’ αυτό πελάτες έχουνε στα καταστήματά των.

………

Αι δε γυναίκες Καλωτάς τέλειες Ζαγορίσιες

τίμιες, φρονιμότατες, γεμάτες όλες χάρι

τους άνδρες και τα τέκνα των έχουν χρυσό καμάρι.

Και τα κορίτσια Καλωτάς σεμνότατα γεμάτα

και ταπεινά και φρόνιμα με κάλλη τα αφράτα.

Και τα αμπέλια Καλωτάς γλυκά σταφύλια κάνουν

γλυκύτατο και το κρασί και το ρακί για ζήλια

Όσοι αν πίνουν μέτρια, οίνος καρδίαν ευφραίνει

όσοι δ’ αν πίνουν άμετρα, εβγαίνουν μεθυσμένοι.

Έχει και οπωρικά καλά, κεράσια μήλ’ απίδια

σύκα κι’ ωραία κάστανα, λεφτόκαρα, καρύδια

Αυτή είναι η Καλωτά, καλά σαν νερό ρέει

λαμπρόν Ζαγοροχώριον στην ευτυχία πλέει

Δεν θα ειπήτε ψέματα, ό,τι έγραψα και είπα

σας κα΄νω όρκον φίλτατοι, τον Άγιον Αντύπα,

Είν’ η αγία του εικών, αρχαία ζωγραφία

στον τέμπλον εκκλησίας σας άκρον εις την νοτία

Χρόνια πολλά σας κι ευτυχή να΄ναι το πανηγύρι

Υψών, απών τω σώματι, στη γειά σας το ποτήρι

κι εύχομαι πνεύματι παρών ω φίλοι Καλωταίοι

να ζήτε .ανδρες, γέροντες, γυναίκες , παιδιά, νέοι

Γεια σας φίλοι και χαράς σας

ευδαιμονία και ζωή

μακρότατη και καλή

πάντα νάναι σιμά σας

Τέτοια είναι η Καλωτά που λεν καλό δεν έχει

λαμπρόν Ζαγοροχώριον που ευτυχία τρέχει

Έχει χωράφια καλά σπέρνουν σιτάρια, βρίζα

ολίγον αραβόσιτον και βρώμη και κριθάρια

Έχει και γιδοπρόβατα, παίρνουν τυρί και γάλα

παίρνουνε και το βούτυρον, μεγάλα έχουν κέρδη

Έχει και ζώα φορτηγά, άλογα και μουλάρια

φέρουν και τα φορτώματα κ’ εμβαίνουν και καβάλλα.

(Γεώργιος Σωτήρης 1856-1943)

Δευτέρα 6 Φεβρουαρίου 2012

Βαθειά ύφεση (990hPa) περνάει από τη χώρα





ΥΦΕΣΕΙΣ (από το βιβλίο ΜΕΤΕΩΡΟΛΟΓΙΑ για τα Ναυτικά Λύκεια, του καθηγητή Λεωνίδα Καραπιπέρη, Εκδόσεις Ευγενίδου Αθήνα)

Η ύφεση (depression) είναι μια από τις σπουδαιότερες διαταράξεις. Είναι μια περιοχή χαμηλών ατμοσφαιρικών πιέσεων που απεικονίζεται επάνω στους χάρτες καιρού με κλειστές, κυκλικές ή ελλειψοειδείς ισοβαρείς με την πίεση ελαττούμενη από την περιφέρεια προς το κέντρο.

Παλαιότερα η ύφεση ονομαζόταν κυκλώνας, όμως σήμερα ο όρος αυτός αποδίδεται μόνο στις διαταράξεις που έχουν πολύ μεγάλη ένταση, αλλά, σχετική μικρή έκταση και που δημιουργούνται μέσα στις τροπικές περιοχές.

Οι άνεμοι κινούνται γύρω από το κέντρο της υφέσεως κατά την ορθή φορά στο βόρειο και κατά την ανάδρομη στο νότιο ημισφαίριο συγκλίνοντες προς το κέντρον, προς το οποίο αυξάνει και η έντασή τους.

Το μέγεθος των υφέσεων κυμαίνεται από μερικές εκατοντάδες μίλια μέχρι 2000 μίλια ή και περισσότερο.

Στα μέσα γεωγραφικά πλάτη οι υφέσεις κινούνται συνήθως προς τα ανατολικά και η ταχύτητά τους είναι διαφορετική όχι μόνο από ύφεση σε ύφεση αλλά και στην ίδια ύφεση.

Οι υφέσεις διαιρούνται σε μετωπικές, θερμικές και ορογραφικές.


ΜΕΤΩΠΙΚΕΣ ΥΦΕΣΕΙΣ

Οι μετωπικές υφέσεις (σχήμα 7.4α) δημιουργούνται κατά μήκος των μετωπικών επιφανειών ή ζωνών και αποτελούνται από δυο διαφορετικές αέριες μάζες, συνήθως από μια πολική και από μια τροπική, που χωρίζονται μεταξύ τους από μετωπική επιφάνεια και επάνω στο έδαφος από ένα μέτωπο.

Η τροπική αέρια μάζα εκτείνεται σα γλώσσα προς το κέντρο της υφέσεως, στο οποίο η πίεση είναι μικρή, ενώ το υπόλοιπο τμήμα της κατέχεται από ψυχρότερο αέρα.

Η γλώσσα αυτή του θερμού αέρα ονομάζεται θερμός τομέας της υφέσεως.

Οι ισοβαρείς καμπύλες κάμπτονται όταν περνούν από το θερμό προς το ψυχρό αέρα ή αντίστροφα, ενώ μέσα στο θερμό τομέα είναι σχεδόν παράλληλες.

Επειδή ανάμεσα στη θερμή και ψυχρή μάζα υπάρχει διαφορά στις θερμοκρασίες και πιέσεις, κατά μήκος του μετώπου παρατηρείται απότομη αλλαγή της διευθύνσεως και εντάσεως του ανέμου. Τέλος, το κύριο νεφικό σύστημα και η ζώνη της βροχής εκτείνεται κατά μήκος του μετώπου προς την ψυχρότερη πλευρά του.

Η γραμμή ΚΑ (σχήμα 7.4α) κατά μήκος της οποίας κατά τη μετακίνηση της υφέσεως προς τα ανατολικά, ο θερμός αέρας ακολουθεί τον ψυχρό, λέγεται θερμό μέτωπο της υφέσεως.

Η γραμμή ΚΒ (σχήμα 7.4α) κατά μήκος της οποίας ο ψυχρός αέρας ακολουθεί το θερμό, λέγεται ψυχρό μέτωπο της υφέσεως.

Αν με ένα κατακόρυφο επίπεδο γίνει μια τομή νότια από το κέντρο της υφέσεως, τότε θα έχομε το σχήμα 7.4α(β), ενώ αν η τομή γίνει βόρεια από το κέντρο, θα έχομε το σχήμα 7.4α(γ).

Στα σχήματα αυτά απεικονίζονται με σαφήνεια η διαδοχή των σύννεφων, το είδος τους, οι περιοχές της βροχής και οι άνεμοι.

Οι υφέσεις είναι από τις πιο δραστικές διαταράξεις. Η συνύπαρξη της θερμής και της ψυχρής μάζας σ’ αυτές παρουσιάζει δυνητική και θερμική ενέργεια από τις οποίες προέρχεται κινητική ενέργεια.

Οι καιρικές καταστάσεις που συνοδεύουν τη διάβαση μιας υφέσεως από μια περιοχή, είναι ίδιες με εκείνες που συνοδεύουν τη διάβαση του θερμού και του ψυχρού μετώπου.

ΣΥΝΕΣΦΙΓΜΕΝΕΣ ΥΦΕΣΕΙΣ (OCCLUSION)

Κατά τη μετακίνηση μιας υφέσεως, επειδή το ψυχρό μέτωπο κινείται γρηγορότερα από το θερμό, περιορίζεται προοδευτικά ο θερμός τομέας της και τελικά εκτοπίζεται ο θερμός αέρας από την επιφάνεια του εδάφους, όταν το ψυχρό μέτωπο φτάσει το θερμό. Η μορφή αυτή της υφέσεως λέγεται συνεσφιγμένη ύφεση

Αν ο αέρας που βρίσκεται πίσω από το ψυχρό μέτωπο είναι πιο ψυχρός από τον ψυχρό αέρα που βρίσκεται μπροστά από το θερμό μέτωπο, τότε η σύσφιγξη λέγεται ψυχρή (cold occlusion).

Αν ο ψυχρός αέρας, που βρίσκεται μπροστά από το θερμό μέτωπο είναι ψυχρότερος από εκείνον που βρίσκεται πίσω από το ψυχρό μέτωπο, η σύσφιγξη λέγεται θερμή (warm occlusion)

Στο σχήμα 7.4β παριστάνεται μια θερμή και μια ψυχρή σύσφιγξη. Από το σχήμα συνεπάγεται ότι για ένα διάστημα, το οποίο μπορεί να είναι και μεγάλο, η ύφεση θα εξακολουθήσει να δίνει χαμηλές νεφώσεις και βροχές.

Στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους οι υφέσεις είναι συνεσφιγμένες. Τη μεγαλύτερη έντασή τους την παίρνουν 12-24 ώρες μετά τη σύσφιγξή τους.

ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΚΑΙ ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΩΝ ΥΦΕΣΕΩΝ

Οι υφέσεις θεωρούνται ως σχηματισμοί που δημιουργούνται και διαδίδονται κατά μήκος της επιφάνειας του πολικού μετώπου, το οποίο χωρίζει τις ψυχρές και σχετικά υγρές μάζες των πολικών περιοχών από τις θερμές και υγρές που προέρχονται από τις τροπικές περιοχές.

Αρχικά και από τις δυο πλευρές του πολικού μετώπου υπάρχουν δυο αέρια ρεύματα, από τα οποία το ένα μεταφέρει προς τα δυτικά ψυχρές αέριες μάζες αέρα και το άλλο θερμές προς τα ανατολικά.

Ο ψυχρός όμως αέρας δημιουργεί σφήνα κάτω από το θερμό, που αναγκάζεται να αναρριχάται πάνω στον ψυχρό και να σχηματίζει μια γλώσσα και έναν κυματισμό του πολικού μετώπου. Επειδή ο κυματισμός αυτός παρουσιάζει αστάθεια, το εύρος του αυξάνεται και τελικά παίρνει τη μορφή μιας τυπικής υφέσεως.

Η ύφεση αυτή εξακολουθεί να εξελίσσεται, το εύρος του κυματισμού της αυξάνεται, το ψυχρό μέτωπο προχωρεί γρηγορότερα από το θερμό, ο θερμός τομέας περιορίζεται και τελικά το ψυχρό μέτωπο φθάνει το θερμό και δημιουργείται η σύσφιγξη. Μετά τη σύσφιγξη ο θερμός τομέας της υφέσεως περιορίζεται προοδευτικά και τελικά διαλύεται. Στο σχήμα 7.4γ παριστάνονται τα διαδοχικά στάδια μιας υφέσεως.

Από την αρχική διατάραξη, που εμφανίζεται ως κυματισμός του πολικού μετώπου, μέχρις ότου η ύφεση φθάσει στην κανονική της μορφή, μεσολαβεί ένα διάστημα 12-24 ωρών, ενώ το διάστημα που παρέρχεται μέχρι τη διάλυση της υφέσεως κυμαίνεται μεταξύ 2-3 ημερών ή και περισσότερο. Δηλαδή στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής της η ύφεση είναι συνεσφιγμένη.

Οι άνεμοι παίρνουν τη μεγαλύτερη ισχύ τους 12-24 ώρες μετά την αρχή της συσφίγξεως. Η ύφεση όπως φαίνεται από παρατηρήσεις της ελεύθερης ατμόσφαιρας, εκδηλώνεται αρχικά στα κατώτερα ατμοσφαιρικά στρώματα και σιγά – σιγά αναπτύσσεται σε μεγαλύτερα ύψη. Στην αρχή δεν εμφανίζεται κέντρο χαμηλής πιέσεως, μετά όμως από τη σύσφιγξη τούτο εμφανίζεται πάνω από το κέντρο της υφέσεως και όσο η σύσφιγξη συνεχίζεται αυτό ενισχύεται και μετατίθεται υψηλότερα.