Πέμπτη 10 Οκτωβρίου 2013

Όμορφα μεν, Δηλητηριώδη δε


Το μανιτάρι που φιγουράρει σε παιδικά βιβλία παραμυθιών,
 κόκκινο με άσπρες βούλες η amanita muscaria
δηλητηριώδες, ένα μανιτάρι με δοξασίες και θρύλους

Λένε ότι στη Χαλκιδική ένα τμήμα ανταρτών του ΕΛΑΣ
που δοκιμάσανε απ' αυτό λόγω πείνας και άγνοιας
αλληλοεξοντώθηκαν γιατί "έβλεπαν" Γερμανούς...

Δευτέρα 7 Οκτωβρίου 2013

Αγαπιτέ Κόστα

Αγαπιτέ Κόστα   (1-10-1963)
Ηγείαν έχω, υγείαν ποθώ και δι’ ημάς.
Μάθε Κόστα, ότι η κατάστασις για την ΕΡΕ μας είναι πολύ εφχάριστος και κατεβένομεν με αίσιους οιωνούς εις τας εκλογάς. Μετά την δολοφονίαν του Λαμπράκη και την σύλληψιν των γενναίων μας αξιωματικών, το κόμα της ΕΡΕ είναι πολύ πανίσχυρον από κάθε άλλην φοράν. 
Με το έγκλημα της Θεσσαλονίκης, όλοι οι εθνικόφρονες είμεθα υπέρποτε ηνωμένοι. Όλοι υπολογίζομεν να λάβης 60% των ψήφων και 220 έδρας. Εάν δε απεβίωνε και ο Τσαρουχάς, σε διαβεβαιώ θα ελαμβάναμε και 70%. 
Περί στρατού δεν ομιλώ, διότι εκεί το 90% είναι ιδικόν μας καθόσον ο Δραγούμης έδωσεν καταλλήλους οδηγίας, ώστε ο στρατός να ψηφίση ελευθέρως.
Απεδείχθη ότι το μεν έγκλημα συνεσπείροσεν εμάς και αντιθέτως διέλυσεν την αντιπολίτευσιν, η οποία δεν γνωρίζει ποίαν στάσιν να τηρήση. Ποίος πτέει, δεν γνωρίζομεν. Πάντως η διάλυσίς της μας ωφελεί και προς αυτήν την κατεύθυνσιν κινούμεθα.
Επειδή τελευταίως συνέβη αδιέξοδον, όλοι οι αρχηγοί κομμάτων, εκλήθησαν προχθές εις τα Ανάκτορα, χωρίς φυσικά να κληθή η ΕΔΑ. 
Το κόμα αυτό, δεν εκλήθη διότι όπως είναι γνωστόν δεν μετέχει εις τα κοινά, δηλαδή δεν φορολογείται, δεν υπηρετεί εις τον στρατόν και κατά την διάρκειαν της κατοχής, όπου όλα τα κόμματα έχυσαν ποταμούς αιμάτων μόνον αυτό δεν είχε ούτε έναν νεκρόν.
Δια μιαν στιγμήν, εφοβήθημεν μήπως η σύσκεψις ματαιωθεί και ο Αρχηγός του Κέντρου επιμείνη και στην παρουσία της ΕΔΑ διακηρύτων ότι αυτό επιβάλη η Δημοκρατία. 
Αλλ’ ευτυχώς τέτοιο πράγμα δεν εζητήθη, διότι δεν επρόκειτο περί Δημοκρατικής διαδηλώσεως εις την πλατείαν Κλαυθμώνος, αλλά περί προσκλήσεως Δημοκρατικών ηγετών εις τα Ανάκτορα.
Κόστα, πρέπει να επισπεύσης την επάνοδόν σου από Ελβετίαν ή Παρίσι όπου εβρίσκεσε δια να συντονίσομεν τον αγώνα. 
Ο Φαρμάκης κάνει ότι ημπορεί. Αλλά μόνος ένας Φαρμάκης, τι να σου κάνη; Καλό πεδί είναι, εργατικόν, πρόθυμον και συνεκέντρωσεν υλικόν πάσης φύσεως, αλλά νομίζω ότι η οδός την οποίαν ηκολούθησεν ήτο εσφαλμένη. Δεν έπρεπε να φέρει εμπόδια εις τον Σαρτζετάκην. 
Όσους περισσοτέρους καλεί ο Σαρτζετάκης δι’ ανάκρισιν, τόσον περισσότερον οφελούμεθα. Διότι όπως και συ ο ίδιος διαπίστωσες, εν Ελλάδι δεν υπάρχουν χαρακτήρες.
Εάν λοιπόν αφήσομεν ελεύθερον τον Σαρτζετάκην να πλημμυρίζη πάντα χώρον και να γεμίζει τας φυλακάς, οι ίδιοι Κεντρώοι και Αριστεροί θα ζητήσουν να σταματήση τας συλλήψεις, από φόβον μήπως μπουν νέαι φορολογίαι, δια να κτισθούν ευρυχωρώτεραι φυλακαί.
Μέχρι στιγμής, εκ του Ελληνικού Στρατού, κυκλοφορούν ελευθέρως έξω ο Στρατηγός Βαρδουλάκης και ο Βαν Φλήτ. Ίσως υπάρξη μια μικρά ανωμαλία κατά την 3ην Νοεμβρίου, εάν δεν ληφθή κάποια πρόνοια. Ο Στρατός μας είναι ακέφαλος και αν δεν συνοδεύουν τους στρατιώτας μας εις τας κάλπας Αξιωματικοί του Βασιλικού Ναυτικού, ίσως συμβούν παρατράγουδα. Όχι, πως δεν έχομεν εμπιστοσύνην εις τας ενόπλους δυνάμεις μας, αλλά καλόν θα είναι οι στρατιώται να προσέρχονται συντεταγμένοι εις τας κάλπας, δια να υπάρχει  μία πειθαρχία.
Σε τα γράφω αυτά Κόστα μου, διότι εσχάτως με την επίθεσιν Φαρμάκη, διεσπάσθη ολίγον η παράταξίς μας.
Εν έγκλημα πρέπει να μας συνδέει  κι’ όχι να γίνεται αφορμή διασπάσεως. Εάν ο καθείς λέγει την γνώμην του δια την υπόθεσιν αυτήν, τότε καιγόμεθα. Σήμερον τα παίζομεν όλα δι’ όλα. Πλην τούτου, θα έπρεπεν η αποκήρυξις του εγκλήματος (εάν φυσικά η δικαιοσύνη αποδείξη ότι έλαβεν χώραν) να γίνη προ 4 μηνών και όχι τώρα να μιας πιάνη μια εφθιξία και να χαλώμεν την δουλειά με τα ίδια μας τα χέρια.
Διότι δεν σε αποκρύπτω Κόστα, ότι η «Καθημερινή» προ ολίγων ημερών ήτο πρόθυμος να μας απαρνηθή και χρονογραφικώς προκειμένου να περιοριστή η ΕΡΕ.
Οφειλεις να έρθης και να τρίξης τα δόντια και να φέρης ορισμένους εις θεογνωσίαν, άλλως απολεόμεθα.
Έχεις πολλούς χαιρετισμούς από την γυνέκα μου.
Φίλησε νου την Αμαλίαν

            Διατελώ μεθ’ υπολήψεως
Μποστ


Παρασκευή 4 Οκτωβρίου 2013

Αναμνήσεις από την εμποροπανήγυρη Ιωαννίνων τη δεκαετία του '60

Από το βιβλίο του Γιάννη Κ. Παπαϊωάννου «Στα μονοπάτια τα παλιά»

..Όμως στο παιδικό μυαλό μου εκείνης της εποχής φάνταζε σαν κάτι μαγικό και πολύ μεγάλο το Κάστρο και ο φούρνος του την πρώτη εβδομάδα του Σεπτεμβρίου.
Ήταν τότε που ο δήμαρχος της πόλης, ο Γρηγόρης Σακάς, είχε καθιερώσει την εβδομαδιαία εμποροπανήγυρη στην παραλία της λίμνης και μάλιστα φρόντιζε με κάθε επισημότητα να κάνει τα εγκαίνια πριν από την έναρξή της.
Για το σκοπό αυτό επιστράτευε την μπάντα της φιλαρμονικής του Δήμου. Πυροτεχνήματα έσκαγαν στον ουρανό και αντικατοπτρίζονταν στα νερά της Παμβώτιδας λίμνης. Και τα χειροκροτήματα από τους συγκεντρωμένους γιαννιώτες μαζί με τα «μπράβο», τα «ζήτω» , τα «όλοοο…» μαζί με τα χαχανητά δονούσαν την ατμόσφαιρα, όταν ο δήμαρχος έκλεινε την ομιλία του από την πρόχειρη ξύλινη εξέδρα των επισήμων  - που είχε στηθεί για την συγκεκριμένη περίπτωση – με τη φράση «Φιλοδοξία μας είναι να κάνουμε την εμποροπανήγυρη των Ιωαννίνων εφάμιλλη της Διεθνούς Εκθέσεως Θεσσαλονίκης».
Εκείνη την εβδομάδα όλος ο μόλος έξω από το Κάστρο και από τις δυο του πλευρές ήταν γεμάτος με πρόχειρες παράγκες στην σειρά φτιαγμένες με ξύλινα δοκάρια, φύλλα χάρμποτ, τσίγκο και λινάτσα.
Δεν χόρταινε κανείς να βλέπει και να θαυμάζει αραδιασμένα εμπορεύματα κάθε λογής. Η πορεία ξεκινούσε πρώτα από τη δεξιά πλευρά του παραλίμνιου δρόμου – από τη μεριά του Κάστρου δηλαδή- και με επιτόπια στροφή εκατόν ογδόντα μοιρών συνέχιζε η αντίστροφη περιήγηση από την πλευρά της λίμνης ετούτη τη φορά.
Μάλλινες κουβέρτες, βελέντζες, κιλίμια και στρωσίδια από τις βιοτεχνίες της Θεσσαλίας.
Σεντόνια, πετσέτες, βαμβακερά όλων των μεγεθών και σχεδίων.
Πιάτα, βάζα, ποτήρια, πιατέλες κουζινικά και γυαλικά όλων των ειδών. Παπούτσια καλοκαιρινά και χειμωνιάτικα, πέδιλα γυναικεία και ανδρικά. Παλτά, σακάκια και πουκάμισα βρίσκονταν απλωμένα και εκτεθειμένα σε τιμές ευκαιρίας στις παράγκες του παζαριού.
Κάμποσοι γιαννιώτες καταστηματάρχες και αρκετές γνωστές ελληνικές φίρμες της εποχής έδιναν το παρόν τους στην εμποροπανήγυρη της πόλης.
Παρόντες και οι κράχτες που διαλαλούσαν τα εμπορεύματα: «Εδώ η φτήνια. Περάστε κόσμε να πάρετε καλό πράγμα», «Όχι με δόσεις. Ό,τι θα πάρεις θα το πληρώσεις», «Ελάτε να δείτε και να ντυθείτε. Από εδώ πήρε η Μαρίκα και την πήραν δίχως προίκα. Από εδώ πήρε και η Ελένη και παντρεύτηκε η καημένη».
Από την άλλη μεριά της λίμνης, στο χώρο της σημερινής πλατείας Μαβίλη – που από τότε ήταν ακόμη αναξιοποίητος και οδηγούσε στον προσφυγικό συνοικισμό Μάτσικα – ήταν στημένο το Λούνα – παρκ. Σωστή αποπλάνηση για τα παιδιά αλλά και για τους μεγάλους. Εκεί σε περίμεναν οι παιδικές περιστρεφόμενες κούνιες, τα συγκρουόμενα αυτοκινητάκια, οι αιωρούμενες βάρκες, ο γύρος του θανάτου με το τεράστιο ξύλινο βαρέλι και τις μοτοσυκλέτες, η πάνινη σκηνή με τον φακίρη και τα φίδια και τα άγρια ζώα της ζούγκλας.
Για τους μεγαλύτερους στην ηλικία άξιο λόγου ήταν το σκοπευτήριο με τα όπλα, τα τόξα και τους κρίκους, για να κερδίσεις ένα κουτί λουκούμια ή δυο μπουκάλια κρασί, ανάλογα με τους πετυχημένους στόχους που θα έκανες.
Σε απόσταση αναπνοής και πίσω από το λούνα παρκ γινόταν την ίδια περίοδο και το αλογοπάζαρο και την τιμητική τους είχαν σε τούτον τον χώρο οι τσαμπάσηδες της εποχής.
Ένας μαγικός κόσμος σου προσφέρονταν στο πιάτο, γι’ αυτό και η λίμνη με το παζάρι της συγκέντρωνε για μια εβδομάδα την περιέργεια και τα χρήμα όχι μόνο των γιαννιωτών, αλλά και των χωριών του λεκανοπεδίου.
Όλοι τους έρχονταν διατεθειμένοι να ξεποδαριαστούν, για να δουν και να απολαύσουν. Να αγοράσουν και να πληρώσουν χωρίς διαμαρτυρία. Όλοι τους ήταν διψασμένοι για καινούργιες εικόνες  αλλιώτικες από τις καθημερινές.
Στο δρόμο της επιστροφής από το καφενείο του Μακρή και μέχρι την κεντρική πύλη του Κάστρου μπροστά στο Κουρμανιό έβλεπες στην σειρά εναλλασσόμενες τάβλες και καροτσάκια με βιβλία και λογής λογής πραμάτειες.
Πλαστικά παιχνίδια, κούκλες, αυτοκινητάκια, φορτηγάκια, σφυρίχτρες, ψεύτικα ρολογάκια και δαχτυλίδια είχαν την τιμητική τους.
Μικροπωλητές με παστέλια, γλειφιτζούρια, μαντολάτα, καραμέλες και χαλβά Φαρσάλων. Κάποιοι άλλοι με μαλλί της γριάς. Πιο πέρα ένας καλοσυνάτος παππούς με την καταβολή μιας δραχμής να μοιράζει το γράμμα της τύχης στους διαβάτες ανάμεσα από δεσμίδες μικρά φακελάκια, που ο καθένας από μόνος του είχε την περιέργεια να διαλέξει, άλλες φορές το διάλεγμα το έκανε ένας παπαγάλος.
Και τα παιδιά να χαζεύουν τις πραμάτειες και να κρέμονται από τα ρούχα των γονιών τους και να παρακαλούν να τους αγοράσουν απ’ όσα έβλεπε και ζήλευε το αχόρταγο μάτι τους. Κι εκείνοι να προσπαθούν να γλιτώσουν από τις απαιτήσεις τους ξεγελώντας τα με ένα παστέλι, λίγο χαλβά Φαρσάλων, με μαλλί της γριάς, με καμιά σφυρίχτρα ή με κάποιο φτηνό παιχνιδάκι.
Κανένας δεν προλάβαινε να γνωρίσει και να χορτάσει με μια επίσκεψη την εμποροπανήγυρη

Ο Γιάννης Κ. Παπαϊωάννου γεννήθηκε στα Γιάννινα.
Φοίτησε στα Πρότυπα Δημοτικά σχολεία της Ζωσιμαίας Παιδαγωγικής Ακαδημίας και στην συνέχεια στην Ζωσιμαία Σχολή Ιωαννίνων.
Σπούδασε Πολιτικός Μηχανικός στην Πολυτεχνική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.
Από τον Οκτώβριο του 1979 και μέχρι τον Δεκέμβριο του 2010 εργάστηκε σε υπηρεσίες του ΥΠΕΧΩΔΕ και της Περιφέρειας Ηπείρου στα Γιάννινα 

Τετάρτη 2 Οκτωβρίου 2013

Ο Κασιδιάρης το βουνό

Ο Κασιδιάρης ή Κασσιδιάρης είναι βουνό του Δήμου Πωγωνίου στο νομό Ιωαννίνων με υψόμετρο 1.329 μέτρα. Αποτελεί τμήμα μιας οροσειράς που ξεκινά από τα ελληνο-αλβανικά σύνορα και κινείται με κατεύθυνση από ΒΔ προς ΝΑ, περιλαμβάνοντας τα όρη Μακρύκαμπο, Κασιδιάρη, Κούρεντα και Τόμαρο.
Στα ανατολικά του απλώνεται η κοιλάδα του Καλαμά, ενώ δυτικά συνδέεται με τα Όρη Τσαμαντά.

Παλαιά το βουνό έφερε το σλαβικό όνομα Σιούτιστα (κατσίκα χωρίς κέρατα).
Το όνομα Κασιδιάρης δόθηκε από τους ντόπιους, αρχικά σαν παρατσούκλι, σε μια από τις υψηλότερες κορυφές του, που είναι γυμνή από δέντρα και θάμνους και βγάζει εκλεκτό τσάι. Εκτός από εκεί, υπάρχει και σε άλλες κορυφές και σε διάφορες τοποθεσίες του Κασιδιάρη, πολύ καλό αρωματικό τσάι. Σιγά-σιγά το παρατσούκλι κυριάρχησε και έγινε το καινούριο όνομα του βουνού.

Ο Κασιδιάρης δεν είναι ένα γυμνό βουνό, όπως δηλώνει το όνομά του, αλλά είναι δασωμένο και πολύ μάλιστα, με πολλά και πυκνά δάση από θάμνους και μεγάλα δέντρα.

Ως τον τελευταίο πόλεμο και λίγο αργότερα, που τα ξύλα χρειάζονταν στον άνθρωπο πολύ περισσότερο απ΄ ότι σήμερα, το δάσος είχε υποστεί καταστροφή. Την καταστροφή του δάσους την επέτεινε περισσότερο η διάβρωση του εδάφους από το νερό της βροχής, που πέφτει άφθονο στην Ήπειρο. Σχηματίστηκαν έτσι λάκκοι και χείμαρροι, που κάθε χειμώνα κατέβαζαν τόνους χαλίκι, το οποίο σκέπαζε μεγάλες εκτάσεις. 
Πριν καταστραφούν τα δάση στον Κασιδιάρη, υπήρχαν πολύ περισσότερες πηγές στον Παρακάλαμο, απ΄ όσες σήμερα. Η παράδοση λέει ότι υπήρχαν 45 πηγές από τον παλιό Αϊ-Νικόλα Παϊδονιάς ως τη «Βρύση του Καπετάνιου», Βόρειο-Βορειοδυτικά. Οι πηγές αυτές χάθηκαν εξαιτίας της απογύμνωσης του Κασιδιάρη και μιας μεγάλης καθίζησης και κατολίσθησης, που έγινε στους ανατολικούς πρόποδες του Σώσινου. Μερικές πηγές μετατοπίστηκαν ανατολικότερα προς τον κάμπο.

Μετά το 1950, που τα χωριά αραίωσαν και η άγρια και αλόγιστη ξύλευση ελαττώθηκε πολύ, ο Κασιδιάρης άρχισε πάλι να πυκνώνει σε βλάστηση και να γίνεται όπως ήταν κάποτε.

Οι κλιματολογικές και περιβαλλοντολογικές συνθήκες στο βουνό είναι κατάλληλες για την ανάπτυξη της χλωρίδας και της πανίδας αλλά και για τη ζωή του ανθρώπου. Ο Κασιδιάρης έχει άφθονα νερά, τα οποία δεν πηγάζουν μόνο από τους πρόποδες και τις πλαγιές του αλλά και από σημεία που φτάνουν τα 900 μέτρα υψόμετρο.

Μια άλλη χάρη του είναι τα όμορφα μικρά οροπέδια, με καλές βοσκές και καλλιεργήσιμο έδαφος. Όσο για τους λάτρεις του κυνηγιού, ο Κασιδιάρης παλιότερα, ήταν παράδεισος. Τώρα τα θηράματα όλο και λιγοστεύουν.

Μολονότι στην κυριολεξία το όνομά του σημαίνει φαλακρός, σχεδόν ολόκληρος είναι καλυμμένος από φυσική βλάστηση. , ενώ Κασιδιάρης αποκαλείτο μόνο μια κορυφή που πράγματι ήταν γυμνή από δέντρα. Όμως μετά τον Εμφύλιο Πόλεμο επιβλήθηκε η ονομασία της συγκεκριμένης κορυφής για ολόκληρο το όρος.
Ο Κασιδιάρης είχε βρεθεί στο επίκεντρο μιας πολιτικής διαμάχης κατά τη δεκαετία του '50, όταν κάποιοι βουλευτές της Ένωσης Κέντρου κατηγόρησαν το Γεώργιο Ράλλη (τότε υψηλόβαθμο στέλεχος της ΕΡΕ) ως απόλεμο. Αυτός προσέτρεξε στον αξιωματικό Στυλιανό Παττακό, μετέπειτα πρωτεργάτη της Χούντας των Συνταγματαρχών, ο οποίος εξέδωσε βεβαίωση ότι ο Ράλλης είχε πολεμήσει υπό τις διαταγές του εναντίον των «κομμουνιστοσυμμοριτών» στον Κασιδιάρη.

ΣΗΜ τα λιβάδια και τα ξέφωτα στους πρόποδες του Κασιδιάρη είναι ιδανικοί μανιταρότοποι