Σκοτώνουν τ' άλογα όταν γεράσουν: Εργασιακή εφεδρεία

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΩΣ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΙ, ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΗΛΙΘΙΟΙ.

Άρχισε, λέει, το πρόγραμμα εργασιακή εφεδρείας σε κάποιους επιλεγμένους τομείς του δημόσιου τομέα. Ενός τομέα που, αφού τον λυμαίνονταν για χρόνια κομματικά, αφού τον φούσκωσαν με πλεονάζον προσωπικό, στην ηλίθια, κοντόφθαλμη λογική να "τους πάρουμε την ψήφο και ποιός σκοτίζεται μετά". Αφού τον έκαναν αναποτελεσματικό με ισοπεδωτική λογική, "κουτσοί στραβοί στον Αη-Παντελέημονα". Αφού "εκπαίδευσαν" το προσωπικό του στη λογική της λούφας και παραλλαγής. Αφού, όταν είδαν τα σκούρα, είπαν "ας τον απαξιώσουμε, ας τον συκοφαντήσουμε τώρα". Αφού ίδρυσαν εκατοντάδες άχρηστους οργανισμούς ή εν πάσει περιπτώσει όχι πλέον χρήσιμους, οργανισμούς-καρμπόν ή διαμεσολαβητές για λαμογιές και λωβιτούρες. Αφού τέλος πάντων έφτασε ο κόμπος στο χτένι και τους "έβαλε χέρι" η τρόικα. Που αυτή η τελευταία όλα τα σφάζει, όλα τα μαχαιρώνει. Που  επίσης δεν καταλαβαίνει παρά μόνο νούμερα, δεν ξέρει τι σημαίνει "Ανθρωπος". Γιατί απλούστατα δεν φτάνει μέχρι εκεί η λογική της, υπάλληλοι είναι οι άνθρωποι, ακόμα και στα υψηλότερα κλιμάκια. Υπάλληλοι, "His Master's Voice" των μεγάλων συμφερόντων που έφτασαν αυτή τη χώρα στο χείλος του γκρεμού. Και αποφάνθηκαν και είπαν "Εργασιακή εφεδρεία", την οποία σεμνύνεται ότι εισήγαγε σαν όρο η πριν λίγο αξιωματική αντιπολίτευση και ασμένως ασπάστηκε η τότε σοσιαλιστική κυβέρνηση. Τι θα πει "εφεδρεία", άνδρες αγαθοί; Θα τους καλέσετε όταν τους χρειαστείτε; ΦΥΣΙΚΑ και όχι. Απλά να χρυσώσουμε το χάπι, γιατί πολύ απλά δεν έχετε λεφτά να πληρώσετε. Γιατί εσείς οι ίδιοι τα κάνατε έτσι. Και βγαίνει ο Γενικός Γραμματέας που έχει και το όνομα σημαντικού συγγραφέα μας και αποφαίνεται με γνήσια γραφειοκρατική λογική: "Δεν μπορούμε παρά να την εφαρμόσουμε οριζόντια". Σε όσους βρίσκονται σε προσυνταξιοτικό στάδιο. Να και ένας νέος όρος. Προσυνταξιοδοτικό. Δηλαδή; Λίγο πριν το τέλος. Ευθανασία. Μόνο που θα είναι λίγο μακρόχρονη. Κανα-δυο χρόνια. Να τους βάλουμε στο ψυγείο πριν γίνουν "πτώματα". Ωραία λογική, μα το Θεό. Να την εφαρμόσουν και τα νοσοκομεία. Για να μην ξοδεύουν περιττά νοσήλια κλπ. Και έρχεται ο έτερος Καππαδόκης να ομολογήσει: "Αποτύχαμε". Και να βγάλει φυσικά την ουρά του απ'έξω. Βρε, πού τους βρήκαμε όλους αυτούς; Ποιός ηλίθιος τους έκανε μεγάλους και τρανούς; Μα τόσο αναισθησία πια; Αποτύχατε και θα τη βγάλετε έτσι; Δεν έχει κανένας τους κότσια, να παραιτηθεί; Τι να πει κανείς; Μένω άφωνος, δεν μου πάει το χέρι να γράψω τίποτα. Όμως σκέφτομαι τους συναδέλφους μου: Πριν 30 τόσα χρόνια ξεκίνησαν με όνειρα, δούλεψαν σαν γάιδαροι ( όχι όλοι φυσικά). Διεκπεραίωσαν υποθέσεις, έφτασαν εκεί που έφτασαν, ακόμα και ώρες χωρίς πληρωμή δούλεψαν κάποιοι, εξυπηρέτησαν (όχι όλοι) τους πολίτες, συσσώρευσαν πείρα και απέκτησαν δεξιότητες. Για κάποιους το κράτος έδωσε λεφτά για να τους επιμορφώσει. Άλλοι ξόδεψαν εξ ιδίων για να γίνουν καλύτεροι (πάντα όχι όλοι). Οργάνωσαν τη ζωή τους, έκαναν παιδιά, τα σπούδασαν και τα σπουδάζουν. Ο πανδαμάτωρ τους χαράκωσε το μέτωπο, η υγεία τους τσαλακώθηκε. Με το 3,60 (πάντα όχι όλοι) χρεώθηκαν για να αγοράσουν ένα σπίτι, ένα κεραμίδι για το κεφάλι τους, να το έχουν τα παιδιά, να μην τους "σκατοψυχάνε", που λέμε και στην Ήπειρο. Ολ' αυτά, στράφι. Προσυνταξιοδοτικό στάδιο και "εργασιακή εφεδρεία". Να φυτοζωήσουν λίγο καιρό στο ράφι και μετά να τσακιστούν να φύγουν. ΟΛΟΙ. Μα όλοι. Χωρίς διακρίσεις, λέει, ο Γενικός Γραμματέας που έχει και το όνομα σημαντικού συγγραφέα με τη γνήσια γραφειοκρατική λογική. Γιατί, αλλιώς θα γίνει το "σώσε": Το ρουσφέτι θα πάρει και θα σηκώσει όποιον δεν είναι δικός μας. Αν δεν είναι ομολογία αποτυχίας και αυτή, τότε τι είναι; Γιατί, ώ άνδρες αγαθοί, δεν σας χρειάζονται έμπειροι και επιδέξιοι; Εχετε πάρα πολλούς στο Δημόσιο και θέλετε να τους ξωπετάξετε; Μήπως το Δημόσιο σφύζει από δημιουργικότητα, από αποδοτικότητα και υψηλές επιδόσεις; Δεν μπορείτε να αξιολογήσετε, λέει; Δεν προλαβαίνετε και ο Κέρβερος με τα 3 κεφάλια δεν σας αφήνει; Αλίμονο. Γιατί δεν παραιτείστε τότε, σαν αποτυχημένοι; Πώς σας πάει η ψυχή με μια υπογραφή να πετάξετε στα σκουπίδια τόσους (πιθανόν, δε λέω) καλούς υπαλλήλους; Ποίος σας έδωσε το δικαίωμα να μεταχειρίζεστε τους Ανθρώπους σαν νούμερα; Η σωτηρία της χώρας; Μα τι είναι η χώρα παρεξ οι Άνθρωποι που την κατοικούν;
Και δε σκεφτήκατε ποτέ αντί να παίρνετε μια σκούπα και να σαρώνετε, να βρείτε πιο ευέλικτες μορφές "εργασιακής εφεδρείας", όπου ο πολύπειρος να βοηθάει το νεώτερο, να απασχολείται, έστω και λίγο, αφού οι δυνάμεις του δεν τον βοηθάνε, να συμβουλεύει, να καθοδηγεί κλπ. Αντί να τον πετάξετε σαν στημένη λεμονόκουπα, γιατί δεν τον βάζετε, έστω και μια υπόθεση το μήνα να διεκπεραιώνει. Κι ας πάρει λιγότερο μισθό. Δεν έχει σημασία πια, εκεί που φτάσαμε, όποιος επιβιώσει, ας ζήσει. Τον ψυχολογικό τομέα δεν τον λαμβάνετε υπόψη; Επιτέλους δεν υπάρχουν έξυπνοι άνθρωποι σ' αυτό τον τόπο, μόνο πονηροί;

Υ.Γ. Το κείμενο αυτό γράφτηκε εν βρασμώ ψυχής βλέποντας τόσους καλούς συναδέλφους, να βγαίνουν στα κανάλια, με χαρακωμένα πρόσωπα από τα χρόνια και την αγωνία για το αύριο. Και απ' την άλλη να βλέπω τους κυνικούς ατσαλάκωτους. Τους το χρωστάω. Κουράγιο, συνάδελφοι! Ερχεται καιρός...