Παρασκευή 26 Δεκεμβρίου 2008

Αυτές τις μέρες είπαν

Γιώργος Βότσης στην Ελευθεροτυπία

ΙΩΑΝΝΑ ΚΑΡΥΣΤΙΑΝΗ (Συγγραφέας)

Πολιτεία και κοινωνία χρειάζονται νέο προσανατολισμό.

Ο φόνος έριξε άπλετο φως. Σε μια νύχτα πήραν χαμπάρι τα πάντα.

Και τα παιδιά που έως τότε τα βλέπαμε με τα πάνινα αρκουδάκια και τα ελεφαντάκια που εξέχουν από τα σακίδια στην πλάτη τους, τώρα πάνε κι έρχονται στους δρόμους σαστισμένα από τον θάνατο, ζαλισμένα από τα χημικά, εξαγριωμένα, φοβισμένα προκαταβολικά για τη ζωή που τα περιμένει.

Τα παιδιά από τα φτωχά στρώματα βλέπουν μπροστά τους την ανέχεια, τα παιδιά από τα πλούσια σπίτια καταλαβαίνουν ότι μια ζωή μόνο για τις λαμπερές καριέρες και τα λεφτά δεν αξίζει μία.

Οι νέοι έχουν πήξει από το δούλεμα και ξεφωνίζουν το σύστημα κι εμείς δεν γίνεται να παριστάνουμε πως ακούμε κάτι άλλο, επειδή αυτό το ξεφώνημα μας τρομάζει ή δεν μας συμφέρει.

Τώρα λέγονται πολλά:

Ομολογίες αποτυχίας, καταθέσεις συντριβής, θυμωμένες κορώνες, συμβουλές συνετισμού, ψύχραιμες τοποθετήσεις, πιασάρικες-ανέξοδες ατάκες, αναλύσεις εδώ, αναλύσεις εκεί.

Οι μεγάλοι, όποια ιδιότητα κι αν έχουμε, δεν μπορούμε να υποδείξουμε στα παιδιά τι θα κάνουν, μιλάμε άλλη γλώσσα κι εξάλλου δεν μας περιμένουν, αργήσαμε να αναλάβουμε τις ευθύνες μας και μας το χρεώνουν. Ίσως ο μόνος τρόπος για να μας εμπιστευθούν είναι να αντιδράσουμε επιτέλους, να βρεθούμε κοντά στις αγωνίες και στους αγώνες τους.

Η διαφθορά δεκαετιών, οι βάρβαροι νόμοι της αγοράς, τα πολιτικοοικονομικά παιχνίδια των ΜΜΕ, οι χρυσοπληρωμένοι του συστήματος, τα σκάνδαλα και η ατιμωρησία, αυτά είναι που καταστρέφουν τον τόπο, που δεν αφήνουν τίποτα όρθιο μέσα μας.

Μακάρι η οργή των νέων για τη δολοφονία του 15χρονου Αλέξανδρου να γίνει ένα συγκλονιστικό Ναι στη ζωή, Ναι σ' ένα καλύτερο αύριο.

Πολιτεία και κοινωνία χρειάζονται νέο προσανατολισμό. Κυβέρνηση, αντιπολίτευση και λοιποί αρμόδιοι πήραν το μήνυμα, πρέπει να πιάσουν αμέσως δουλειά, αποφασισμένοι να συμβάλουν στην αντιμετώπιση των προβλημάτων.

Αναρωτιέμαι:

Είναι αδύνατον να τιμωρηθεί αστυνομικός που σκοτώνει εν ψυχρώ ή βιαιοπραγεί;

Είναι αδύνατον να μπει φρένο στην πλεονεξία των τραπεζών;

Είναι αδύνατον η Εκκλησία να κάτσει στ’ αβγά της;

Είναι αδύνατον καναλάρχες και δημοσιογράφοι να πάψουν πια να καπελώνουν τους πολιτικούς;

Είναι αδύνατον να καταργηθεί η παραπαιδεία, το μεγαλύτερο οικονομικό, διαχρονικό και εν τέλει διακομματικό σκάνδαλο που ξεπαραδιάζει τις οικογένειες και αλαλιάζει παιδάκια και εφήβους σε υπερωρίες εξουθένωσης;

Λοιπόν, οι νέοι βάρεσαν συναγερμό!

 

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΠΑΧΡΗΣΤΟΣ (Συγγραφέας)
Το σάπιο σύστημα δεν έχει άλλο όπλο από τη βία

Βαρέθηκα να ακούω τα ίδια και τα ίδια, χρόνια τώρα, από τους ίδιους και τους ίδιους, φύλακες και απολογητές του συστήματος.

Και τότε μας λέγανε αλήτες, αναρχοκομμουνιστές, εξτρεμιστές, αριστεριστές, προβοκάτορες, τσόγλανους που δεν σεβόμασταν την ασφάλεια και την «τάξη» που επέβαλλε η δικτατορία.

Σήμερα έχουμε κοινοβουλευτική αντιπροσωπευτική, ολιγαρχική δημοκρατία που νομιμοποιεί την εγκληματική, διεφθαρμένη πολιτική της, στο όνομα της δημοκρατίας, επιδιώκοντας να μας καταστήσει συνένοχους, φοβισμένους και υποταγμένους.

Το σύστημα είναι σάπιο και γι αυτό επικίνδυνο, λόγω της κατάρρευσής του, εν απογνώσει ευρισκόμενο, δεν έχει άλλο όπλο από τη βία.

Ο φόβος καλλιεργείται γιατί βολεύει τις εξουσίες και στρώνει τον δρόμο στον εκφασισμό.

Ο μικροαστός, ο μικροϊδιοκτήτης, ο νοικοκυραίος δικαίως διαμαρτύρεται και αγανακτεί εναντίον ποιων; Των παιδιών που βλέπουν το μέλλον τους μαύρο ή των γονιών τους που συναρθρώνουν μια άρρωστη κοινωνία με φανταχτερές βιτρίνες και εικονική ψεύτικη ζωή, κλείνοντας το μάτια σ' αυτούς που ζουν από τα σκουπίδια. Οποιος ερμηνεύει την οργή και την εξέγερση των νέων ως διαμαρτυρία απλή στη μνήμη του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου δεν έχει καταλάβει πόσο εκρηκτικά βράζει το καζάνι που κανείς, ούτε ο Καραμανλής ούτε ο Παπανδρέου μπορούν να σηκώσουν το καπάκι της εκτόνωσης.

Το πρόβλημα είναι η διαμάχη της Αριστεράς και η συμπεριφορά του ΚΚΕ, που κρύβεται πίσω από τους κουκουλοφόρους γιατί δεν μπορεί να υπερασπιστεί την εξέγερση των νέων, που δεν τους ελέγχει και δεν βρίσκονται κάτω από την καθοδήγησή του. Δυστυχώς δεν συμμορφώνεται.

Τα ίδια έκανε και με την εξέγερση του Πολυτεχνείου που στο 8ο φύλλο της Πανσπουδαστικής μας αποκάλεσε «οι τριακόσιοι προβοκάτορες του Ρουφογάλη».

Τα παιδιά έχουν το δικαίωμα, άμα μας βρουν εμπόδιο μπροστά τους, να μας τσακίσουν.

Τα όνειρά τους δεν φυλακίζονται, δεν φοράνε κουκούλες, ζητάνε και θα πάρουν εκδίκηση. Το αίμα δεν γίνεται να πάει χαμένο.

Είναι δικό τους και δικό μας, μπορούν να συνεχίσουν από εκεί που εμείς δεν φτάσαμε.

 

Δεν υπάρχουν σχόλια: