Κυριακή 30 Μαΐου 2010

Το επώδυνο τέλος της "λεγόμενης" μεταπολίτευσης


Το επώδυνο τέλος της μεταπολίτευσης
Στην πιο κρίσιμη περίοδο για την οικονομία της χώρας, το σύστημα αποδεικνύεται διεφθαρμένο και καταρρέει με δραματικό τρόπο
Του Αλεξη Παπαχελα στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Το σύστημα διακυβέρνησης της μεταπολίτευσης καταρρέει με δραματικό τρόπο χωρίς κανείς να μπορεί να προβλέψει τις τελικές συνέπειες αυτής της εξέλιξης. Η κοινή γνώμη, με τη συνενοχή του μεγαλύτερου τμήματος των μέσων ενημέρωσης, ανέχθηκε για δεκαετίες ένα διεφθαρμένο σύστημα διακυβέρνησης με αντάλλαγμα την ανάπτυξη χωρίς αρχές, με έντονο άρωμα διαφθοράς και διαπλοκής και βεβαίως την εκτεταμένη ανομία από την πλευρά πολλών ομάδων πίεσης. Τώρα που το ελληνικό κράτος έφτασε στο όριο της στάσης πληρωμών, το πολιτικό σύστημα δεν μπορεί πλέον να προσφέρει τίποτα εκ των παραδοσιακών του «προϊόντων» στους «πελάτες» του. Το όνειρο μιας μόνιμης θέσης στο Δημόσιο αποτελεί χίμαιρα, όπως και η εξασφάλιση κοινοτικών ή άλλων επιδοτήσεων με τη μεσολάβηση των γνωστών «συμβούλων επιχειρήσεων - λαμόγιων».
Η ανεργία αυξάνεται θεαματικά, οι μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις καταρρέουν, ενώ το φθινόπωρο αναμένεται κάτι αντίστοιχο στις μεγάλες.

Η δυναμική μεσαία τάξη που δημιουργήθηκε τα τελευταία 30 χρόνια νιώθει να χάνει το έδαφος κάτω απο τα πόδια της, καθώς ο συνδυασμός της κρίσης, των φόρων, των περικοπών και της σοβαρής μείωσης της αξίας των ακινήτων θέτει πλέον σε αμφισβήτηση όσα θεωρούνταν δεδομένα στον τρόπο ζωής της.

Αυτό δε που λείπει και καθιστά βαριά τη ζοφερή ατμόσφαιρα στη χώρα είναι ένα πειστικό όραμα πως, πέραν του όποιου «πόνου», θα υπάρξει μια θετική διέξοδος με υγιή ανάπτυξη.
Την ώρα όμως που καταρρέει η αυτοπεποίθηση της μεσαίας τάξης, καταρρέει για άλλους λόγους και η αξιοπιστία του μεταπολιτευτικού κομματικού συστήματος. Οπως έλεγε συχνά παλαιός πολιτικός, «αυτό που δεν αντέχει ο λαός είναι να είσαι, ο πολιτικός, και κλέφτης και ανίκανος».
Βεβαίως, κανείς δεν μπορεί να ισχυρισθεί ότι οι πολιτικοί είναι «κλέφτες» σε αυτήν τη χώρα στο σύνολό τους. Οι ομολογίες όμως δωροδοκιών και οι αποκαλύψεις για πρώην κορυφαίους πολιτικούς που έκρυβαν τη χλιδή τους πίσω από οφσόρ δημιουργούν ένα εκρηκτικό κλίμα και συμπαρασύρουν το σύστημα.
Είναι σαφές π.χ., και τώρα τεκμηριώνεται, πως η διαφθορά μπορεί να απέκτησε ρίζες τη δεκαετία του 1980 αλλά απογειώθηκε πραγματικά την περίοδο 1996 - 2004. Οσο επώδυνο και αν είναι, διαφαίνεται πλέον πως η θητεία του ικανότερου πρωθυπουργού της μεταπολίτευσης (μετά τον Κωνσταντίνο Καραμανλή) συνέπεσε με ένα «πάρτι» ανεξέλεγκτης διαπλοκής και διαφθοράς που άγγιξε ακόμη και το απολύτως έμπιστο προσωπικό επιτελείο του κ. Σημίτη.

Και βεβαίως, άλλο πράγμα εκείνο που έλεγαν τότε στενοί του σύμβουλοι πως «ανάπτυξη χωρίς διαπλοκή δεν μπορεί να υπάρξει» και άλλο να αποκαλύπτεται ότι δύο στενοί του συνεργάτες εμπλέκονται σε σκάνδαλα.
Με το ΠΑΣΟΚ και τη Ν.Δ. απαξιωμένα στη συνείδηση μεγάλης μερίδας του κόσμου, ο τόπος περνάει τη μεγαλύτερή του κρίση μετά τη μεταπολίτευση με πρόδηλο τον κίνδυνο να βρεθεί σε αδιέξοδο το φθινόπωρο, αν δεν τηρήσει το ελληνικό κράτος τον λόγο του σε σχέση με το μνημόνιο που υπέγραψε με το ΔΝΤ και την Ε.Ε.
Σε δύο κομμάτια
Η κυβέρνηση μοιάζει να είναι χωρισμένη σε δύο κομμάτια: εκείνους που θεωρούν δικό τους και εθνικό στοίχημα την υλοποίηση του μνημονίου και εκείνους που αδιαφορούν γι' αυτό προς όφελος της εικόνας και του πολιτικού τους μέλλοντος. Η προφανής διαχειριστική ανεπάρκεια μεγάλου μέρους της κυβέρνησης προκαλεί ανησυχία, καθώς μάλιστα ο χρόνος κυλάει χωρίς καμία σημαντική απόφαση από την πλευρά του κ. Παπανδρέου.
Ο κ. Σαμαράς δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να αποτελέσει εναλλακτική πειστική πρόταση εξουσίας, με την ένδεια στελεχών που παρουσιάζει αυτή την ώρα η Ν.Δ. και την εξωσυστημική αντιπολίτευση που ασκεί.

Το ερώτημα που τίθεται είναι τι θα γεννηθεί μέσα από αυτό το εκρηκτικό μείγμα οικονομικής, ηθικής, θεσμικής και πολιτικής κατάρρευσης.

Υπάρχουν και ποια είναι πλέον τα κομμάτια του πολιτικού κατεστημένου που μπορούν να μείνουν ανέπαφα από κατηγορίες, είτε για διαφθορά είτε απλώς για ανικανότητα;

Και μπορούν τα κόμματα που έχουν λειτουργήσει τόσα χρόνια ως θερμοκήπια συναλλαγής και μετριοκρατίας να παράξουν κάτι καινούργιο;

Προς το παρόν, παρατηρούμε το αργό και επώδυνο τέλος του μεταπολιτευτικού πολιτικού συστήματος.

Ελπίδα όλων, να μη ζήσουμε και τη χρεοκοπία του ελληνικού κράτους, γιατί τότε οι εξελίξεις θα είναι όχι μόνο απρόβλεπτες αλλά και βίαιες.
(Η μαντινάδα για τον Άκη, από το Σατιρίζοντας την Επικαιρότητα του Φάνη Ξημεράκη - με τη ματιά του Κρητικού)

Πέμπτη 27 Μαΐου 2010

Το 'πε ο Μαντέλης καθαρά, γνωστές οι χορηγίες, και όλοι τον κοιτάζανε, αθώες Παναγίες

Με Ρόκους και Μαντέληδες, Τσουγκράνη και Τσουκάτο, είναι σαφές το σύστημα δεν πάει παρακάτω.
Αγγελοβουλγαράκηδες, Δούκας Κοντός και άλλοι, όλοι παραπλανήθηκαν λένε οι παπαγάλοι.
Από τις δημιουργίες του Φάνη Ξημεράκη στο Σατιρίζοντας την Επικαιρότητα με τη ματιά του Κρητικού.

Τετάρτη 26 Μαΐου 2010

Κυριακή 23 Μαΐου 2010

Παίδες εν καμίνω...

Ενα πολύ δυνατό άρθρο της Έλενας Ακρίτα, από τα "Νέα", με το γνωστό παιχνιώδες της ύφος, περιγράφει μια πραγματική τραγωδία της νέας μας γενιάς:
"
ΤΩΡΑ ΜΕ ΤΙΣ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΕΣ, αυτολογοκρίνομαι συνέχεια. Λίγο ακόμα και θα κυκλοφορώ με μια βραστή πατάτα στο στόμα για να μην το ανοίξω το ρημάδι. Για να μην την ξεστομίσω τη μαλακία. Καταπίνω αμάσητες τόσες ερωτήσεις που θα πάθω διάτρηση στομάχου. Διάβασες; Μελέτησες; Εκανες επανάληψη; Χρειάζεσαι καμιά βοήθεια; Πώς έγραψες; Πέσανε τα SΟS; Τι έπεσε; Τι δεν έπεσε;

Πού έπεσε; Σε ποιον έπεσε και ποιον πήραν τα σκάγια;

Οι άλλοι πώς έγραψαν; Δηλαδή πόσο υπολογίζεις; Στο περίπου, βρε αγόρι μου; Χοντρικά δεν έχεις μια εικόνα;

Πώς θα πας στο εξεταστικό κέντρο (αφού δεν θέλεις να σε πάω εγώ);

Πώς θα φύγεις από το εξεταστικό κέντρο (αφού δεν θέλεις να σε πάρω εγώ); Το κινητό το φόρτισες (ή θα μου πεις μες στα μαύρα μεσάνυχτα ότι έχασες τον φορτιστή); Θα θυμηθείς να το έχεις κλειστό μέσα στην αίθουσα;

Θα το ανοίξεις αμέσως- ΑΜΕΣΩΣ!!!- μετά;

Μόλις- ΜΟΛΙΣ!!!- τελειώσεις θα με πάρεις τηλέφωνο να μη βράζω στο ζουμί μου;

ΔΕΥΤΕΡΟ ΣΤΙΛΟ πήρες μαζί σου; Μολύβια έχεις; Γόμα έχεις; Ο διαβήτης έχει μύτη- κατά προτίμηση γαλλική; Χρήματα πόσα να σου δώσω; Θα πάρεις κι ένα μπουκαλάκι νερό; Πήρες την εξεταστική σου ταυτότητα; Πήρες την αστυνομική σου ταυτότητα; Πού θα τα βάλεις; Από την κωλότσεπη του τζιν δεν θα πέσουν; Γιατί δεν βάζεις το άλλο το παντελόνι που κλείνουν οι τσέπες του; Να σου στύψω μια πορτοκαλάδα;

Τι ώρα θα κοιμηθείς, βρε παιδάκι μου, αύριο έχεις να ξυπνήσεις στις 5.30! Αφού έχεις πονοκέφαλο γιατί ακούς heavy metal; Σε χαλαρώνει αυτό το ντάμπα ντούμπα;

Καλά, παιδί μου, ό,τι πεις! Ο,τι πεις, σου χαλάω εγώ χατίρι; Πετάει ο γάιδαρος; Αν πετάει λέει! Αφού τον βλέπω, φτερουγίζει πάνω από το κεφάλι μου! Μόνο μη μου αγχώνεσαι! Και μη μου αγχώνομαι κι εγώ! Ας κάνουμε κι οι δυο πως όλη αυτή η παράνοια, όλη αυτή η απύθμενη ηλιθιότητα- που και καλά θα καθορίσει το μέλλον σου- δεν είναι θέατρο του παραλόγου! Δεν είναι «Η φαλακρή τραγουδίστρια» του Ιονέσκο. Δεν είναι ο άκρατος σουρεαλισμός, ο ορισμός της βλακείας, η χρεοκοπία της Παιδείας, ο θρίαμβος των φροντιστηρίων και των ιδιαίτερων.

ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΝΟΡΜΑΛ, κάτι απαραίτητο! Είναι κάτι θεάρεστο: αυτό αύριο θα σου δώσει τα εφόδια να κάνεις πίτσες ντιλίβερι ή να σερβίρεις εσπρέσο στις καφετέριες. Τι από τα δυο, διαλέγεις και παίρνεις. (Αυτό λέγεται «επιλογή κατεύθυνσης»).

Γιατί κι εμείς περάσαμε τα λούκια και τα παλούκια, αλλά τότε ήταν άλλες οι εποχές. Ξεκάθαρα τα πράγματα: Εδινες Νομική; Γινόσουν δικηγόρος! Εδινες Ιατρική; Γινόσουν γιατρός! Τώρα δίνεις Οικονομικά και γίνεσαι μανικιουρίστα!

Κι έχεις και τους πανύβλακες στην τηλεόραση να λένε «Καλή επιτυχία σε ΟΛΑ τα παιδιά». Τι λέτε, ρε κατακαημένοι; Μπορούν ποτέ να έχουν καλή επιτυχία ΟΛΑ τα παιδιά; Κάποια θα έχουν καλή. Κάποια θα έχουν μέτρια.

Κάποιοι θα έχουν την κακή τους και την ψυχρή τους.

Γι΄ αυτό ο πατέρας μου, ο Λουκής Ακρίτας, οραματίστηκε μια εκπαιδευτική μεταρρύθμιση χωρίς εξετάσεις.

Ακόμα και στο πανεπιστήμιο- έλεγε - ας γίνεται συμψηφισμός της βαθμολογίας των δύο τελευταίων τάξεων.

ΠΑΙΔΕΣ ΕΝ ΚΑΜΙΝΩ... Με ξενύχτια... Με καφέδες που σπάνε τα νεύρα τα σπασμένα... Που τσακίζουν την ψυχολογία την τσακισμένη... Με το μάτι τρελό, ζουν αυτό το σίχαμα. Με το στομάχι κόμπο, βιώνουν το μαρτύριο του Σίσυφου. Που οι κριτές των νεκρών τον έβαλαν να κουβαλάει έναν βράχο στην κορφή του βουνού. Και μόλις έφτανε στην κορφή, η πέτρα έπεφτε. Και φτου πάλι απ΄ την αρχή ο Σίσυφος. Και φτου πάλι απ΄ την αρχή τα παιδιά μας...

Τι να πω; Κουράγιο σε όλους μας και μαγνήσιο για το στρες! Ασχετο: μου περίσσεψε πορτοκαλάδα, θέλει κανείς;"

Υ.Γ. Οι υπογραμμίσεις δικές μου. Ας θυμηθούμε λίγο τον αείμνηστο Λουκή Ακρίτα, μαζί με το Γρηγόρη Λαμπράκη, σήμερα. Μιας εποχής, που η Ελλάδα πάλευε ακόμα.

Σάββατο 22 Μαΐου 2010

Ήταν 22 Μαϊου 1963, πριν 47 χρόνια, που σκότωσαν τον Γρηγόρη Λαμπράκη


Ήταν 22 Μαΐου 1963
Εκδηλώσεις μνήμης στη Θεσσαλονίκη για τα 47 χρόνια από τη δολοφονία του Γρ.Λαμπράκη
Συμπληρώθηκαν 47 χρόνια από τη δολοφονία του γιατρού και βουλευτή της ΕΔΑ Γρηγόρη Λαμπράκη.
Στη Θεσσαλονίκη δεκάδες πολίτες άφησαν λίγα λουλούδια στο μνημείο που έχει τοποθετηθεί.
Το βράδυ της 22ας Μαϊου του 1963, μετά από εκδήλωση στη Θεσσαλονίκη στην οποία μίλησε ο Γρηγόρης Λαμπράκης και κατά την ώρα που εγκατέλειπε την αίθουσα, οι αναβάτες ενός τρίκυκλου στη συμβολή των δρόμων Ερμού και Ελ. Βενιζέλου, πέρασαν ξυστά από τον πολιτικό και του κατάφεραν χτύπημα στο κεφάλι με μεταλικό αντικείμενο.
Αναβάτες του ο οδηγός Σπύρος Γκοτζαμάνης και ο συνεπιβάτης και δολοφόνος Μανώλης Εμμανουηλίδης.
Τέσσερις μέρες αργότερα ο Γρηγόρης Λαμπράκης, άφησε την τελευταία του πνοή.
ΣΧΕΤΙΚΑ 1) Το ματωμένο πουκάμισο του Λαμπράκη
2) Ο Ανακριτής Χρήστος Σαρτζετάκης




Παρασκευή 21 Μαΐου 2010

Τριήμερη γιορτή μανιταριού στα Άνω Πεδινά στο Ζαγόρι


Τριήμερη γιορτή μανιταριού
Την 2η Ηπειρώτικη Γιορτή Μανιταριού διοργανώνει ο Σύλλογος Μανιταρόφιλων Ηπείρου από αύριο Σάββατο μέχρι τη Δευτέρα στα Άνω Πεδινά Ζαγορίου, στη Λαμπριάδειο Σχολή.

Κατά τη διάρκεια της τριήμερης εκδήλωσης, θα γίνουν σεμινάρια με θέματα που αφορούν τα μανιτάρια, εξορμήσεις σε κοντινό δάσος για αναζήτηση και συλλογή μανιταριών, δημιουργικό και παιδικό εργαστήρι και ζωντανή μουσική από μπάντες και ηπειρώτες τραγουδιστές.
Για μια ακόμη φορά μανιταρόφιλοι από διάφορες περιοχές της Ηπείρου, κι όχι μόνο, θα συναντηθούν στα Άνω Πεδινά, για να ανταλλάξουν γνώσεις και εμπειρίες για τα μανιτάρια, να δοκιμάσουν μανιταρογεύσεις και να απολαύσουν τις φυσικές ομορφιές τις περιοχής, κατά την αναζήτηση μανιταριών. «Ο κόσμος του μανιταριού προσφέρει πολλά πράγματα, όπως άσκηση, αναζήτηση και την γεύση από τα είδη των μανιταριών. Είναι γεγονός άλλωστε ότι οι σύλλογοι μανιταρόφιλων αυξάνονται κάθε χρόνο», είπε ο πρόεδρος του Συλλόγου Μανιταρόφιλων Ηπείρου, Γιώργος Λάμπρου.
Να θυμίσουμε ότι στη περσινή εκδήλωση του συλλόγου σημειώθηκε μεγάλη επιτυχία, καθώς την επισκέφθηκαν πάνω από 1.000 άτομα. «Ήταν μια έκπληξη για μας η περσινή γιορτή, καθώς δεν περιμέναμε ότι θα φτάναμε αυτόν τον αριθμό επισκεπτών. Φέτος όμως πατάμε γερά στα πόδια μας και ξέρουμε ότι η γιορτή θα διοργανωθεί με μεγάλη επιτυχία», είπε ο αντιπρόεδρος του Συλλόγου Μανιταρόφιλων Ηπείρου Χάρης Λαμπρίδης.
Ο Σύλλογος των Μανιταρόφιλων Ηπείρου δεν έχει μεγάλη διάρκεια ζωής, καθώς ιδρύθηκε το 2007, αλλά μέσα σε αυτά τα τρία χρόνια έχει κάνει αρκετά πρωτοποριακά πράγματα. Ένα παράδειγμα είναι και η εκδήλωση που είχε διοργανωθεί παλαιότερα με θέμα την «Τρούφα», όταν σημειώθηκε με επιτυχία η πρώτη καταγραφή τρούφας στην Ήπειρο, με τη βοήθεια ειδικών καλεσμένων από Ιταλία και την Ξάνθη.
Το πρώτο «ραντεβού» δίνεται λοιπόν για αύριο στις 10 το πρωί. Στις 2 το μεσημέρι θα ξεκινήσει η έκθεση-εργαστήριο αναγνώρισης μανιταριών, την οποία έχουν επιμεληθεί: Γεώργιος Κωνσταντινίδης, Άγγελος Παπαδημητρίου, Ευάγγελος Φίλης, Πανταζής Τουφίδης, Αθανάσιος Ντίνος.
Στις 5 το απόγευμα θα γίνει εργαστήρι παιδικών δραστηριοτήτων, ζωγραφικής και γλυπτικής με επιμέλεια της Αγγελικής Μπαμπασίκα. Στις 8.30 το βράδυ θα γίνει η κεντρική εκδήλωση με ομιλία για τα μανιτάρια από τον γεωπόνο Λευτέρη Λαχουβάρη.
Μία ώρα μετά θα μοιραστεί δωρεάν μανιταρόσουπα από τον Σύλλογο Μανιταρόφιλων και θα ακολουθήσει μουσική από το συγκρότημα «Μιχάλης Μιχόπουλος». Την Κυριακή 23 Μαΐου, στις 9 το πρωί έχει προγραμματιστεί να γίνει συγκέντρωση στον χώρο της εκδήλωσης για αναχώρηση προς αναζήτηση, συλλογή και καταγραφή μανιταριών. Στις 10 το πρωί, στο χωριό θα γίνει το παιχνίδι «το κυνήγι του μανιταροθησαυρού». Το απόγευμα, το πρόγραμμα περιλαμβάνει παιδικές δραστηριότητες, και στις 7 θα γίνουν ομιλίες από τους τρεις δημάρχους του Ζαγορίου αλλά και από εισηγητές.
Ο Γιώργος Κωνσταντινίδης θα μιλήσει για τις μεθόδους απλής καταγραφής των μυκήτων, ο υποψήφιος διδάκτορας Βιοχημείας Στάθης Βασδέκης θα κάνει ομιλία για τις φαρμακευτικές ιδιότητες των μανιταριών και ο γεωπόνος Θανάσης Μαστρογιάννης θα μιλήσει για το πώς καλλιεργούνται τα μανιτάρια (σπιτική καλλιέργεια). Στις 9.30 και πάλι δωρεάν μανιταρόσουπα και μουσική βραδιά με τα συγκροτήματα «Μιχάλης Μιχόπουλος», «Μουκλιομός» και «Manitarock».
Για το πρωί της Δευτέρας 24ης Μαΐου έχει προγραμματιστεί συζήτηση με θέμα: «Επαναπροσδιορισμός ανάγκης ίδρυσης ομοσπονδίας ή άλλης μορφής εταιρείας» με εισηγητή τον Παναγιώτη Διαμαντόπουλο, και βόλτα για αναζήτηση, συλλογή και καταγραφή μανιταριών.
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ 1) Μανιτάρια Ηπείρου

Τετάρτη 19 Μαΐου 2010

Ο Μουζαφέρ και η Χανούμ από την Κόνιτσα, στο Αφιόν


Γράφει ο γιατρός Πέτρος Αποστολίδης ( 1896 - 1988)
<και για δυό τρεις μήνες Δήμαρχος Ιωαννίνων, Χειμώνας 1944 - Μάρτης 1945, μετά την απελευθέρωση από τους Γερμανούς>
αιχμάλωτος στην Τουρκία, στο Γκαρνιζιόν Ουσιάκ 1922-1923,
στο βιβλίο του ΟΣΑ ΘΥΜΑΜΑΙ.
……έδινα οδηγίες ένα απιογιοματάκι στους νοσοκόμους και εμφανίζεται ένας ψηλός ως εκεί πάνω επιλοχίας.
«Καλησπέρα σας», λέει ελληνικά, «πούθι είσι κυρ-γιατρέ:» σε ατόφια γιαννιώτικη προφορά.
«Από τα Γιάννενα», του απαντώ, «Ξέρετε ελληνικά;»
«Απού τα Γιάννινα;» με χαιρετάει φιλικότατα και ..
« Αμ, απού τα Γιάννινα είμι κι ιγώ». Μου λέει ότι ο πατέρας του ήταν μπίμπαση ντοκτόρ (επίατρος) στο Μπιζιάνι και ότι τώρα εγκαταστάθηκαν και μένουν με την οικογένειά του στο Αφιόν.
«Μη στενοχωριέσαι», μου λέει, «εγώ θα ‘ρχομαι να σε βλέπω κάθε μέρα».
Το σπίτι που έμειναν με τη γυναίκα του –δεν την είδα ποτέ- ήταν στη γειτονιά πιο πέρα από το νοσοκομείο μας. Το όνομά του ήταν Μουζαφέρ.
Μου έρχονταν στο γραφείο – δωμάτιό μου κάθε βράδυ. Πολλές φορές έρχονταν στο νοσοκομείο και την ημέρα, επισκέπτονταν τους αρρώστους, τους πρόσφερε τσιγάρα και τους διάβαζε καμιά καλή είδηση από την τουρκική εφημερίδα, ότι θα υπογραφεί γρήγορα ειρήνη και θα γυρίσουν στα σπίτια τους. Η μόνη ενόχληση που μου ‘φερνε ήταν τα βράδια έρχονταν έχοντας μαζί του πάντα ένα μπουκάλι ρακή, άδειαζε μονάχος του το μπουκάλι μέχρι σταγόνα και τον έστελνα αργά τη νύχτα στο σπίτι του μ’ ένα νοσοκόμο και ένα φρουρό να τον κρατούν να μη τσακιστεί στα γκαλντερίμια.
Ήταν καλόψυχος άνθρωπος, εμένα δε με καμάρωνε σαν πατριώτη του. Κατέβαινα πολλές φορές στην αγορά με τον συνοδό μου και αν τύχαινε να βρίσκεται σε κανένα καφενείο της αγοράς και με έβλεπε να περνώ στο δρόμο, σηκώνονταν μόλις πλησίαζα και με χαιρετούσε στρατιωτικά.
Και όταν οι γύρω του τον ρωτούσαν με απορία «νε ντηρ μπού; (ποιος είναι αυτός) και τον χαιρετάς έτσι», τους απαντούσε με υπερηφάνεια: «είναι ένας μπενήμ μεμλεκέτ ντοκτόρ (πατριώτης γιατρός)».
Έρχεται μια μέρα: «Μπορείς, γιατρέ μου, να ρθεις μια στιγμή στο σπίτι να ιδείς την αδελφή μου; Γέννησε αυτή – είναι τα ίδια λόγια του- και έχει πυρετό και οι δικοί μας γιατροί δεν ξέρουν τίποτε».
«Ευχαρίστως», έρχομαι του λέω, «έρχομαι, αλλά χρειάζομαι άδεια από τον στρατιωτικό Διοικητή».
Παίρνει την άδεια και έρχεται την άλλη μέρα, «Πάμε», λέει. Στην πόρτα του Νοσοκομείου βλέπω σταματημένο ένα αμάξι.
«Τι το θέλεις αυτό;» τον ρωτώ . «Είναι τόσο μακριά;», «Όχι», λέει, «αλλά θα πάμε με αμάξι».
Ο Μουζαφέρ τον πατριώτη του γιατρό ήθελε να τον πάει με αμάξι, επισήμως.
Φθάνουμε στο σπίτι, μπαίνουμε στο πλακόστρωτο χαγιάτι, ανεβαίνουμε την ξύλινη σκάλα, ανοίγει μια πόρτα, «μπουγιουρούμ» (περάστε), περνώ κι αυτός κλείνει την πόρτα και ξανακατεβαίνει στο χαγιάτι.
Κατά το μουσουλμανικό έθιμο, από τη στιγμή που θα παντρευτεί η αδελφή, δεν επιτρέπεται να την ιδεί ξεμπούλωτη, χωρίς φερετζέ δηλαδή, ούτε ο αδελφός.
… Στο ντιβάνι του δωματίου ήταν καθισμένη μια μεσόκοπη χανούμ ντυμένη το γνωστό μου από τα Γιάννενα μαύρο κουστούμι που φορούσαν οι Τουρκάλες, όχι τουμάνια (βράκες) όπως στην Ανατολή, αλλά χωρίς φερετζέ. Στο πάτωμα μπροστά της ήταν στρωμένοι δύο παχιοί σελτέδες (στρώματα γεμισμένα με μαλλί) όπου ήταν ξαπλωμένη η άρρωστη, ντυμένη με καθαρότατα κομπιναιζόν και εσώρουχα και σκεπασμένη με χρυσοποίκιλτο πάπλωμα, η αδελφή του Μουζαφέρ, νεαρότατη και νόστιμη κοπέλα και πλάι της, στη μικρή του κούνια, το σκαφιδάκι – κοπανέλι το λέγαμε στην Ήπειρο – το μωράκι, που κοιμούνταν μακαρίως.
«Σαμπάχ χαϊρ ολσούν (καλημέρα)», λέω μπαίνοντας.
«Καλημέρα», μου απαντάει ελληνικά η χανούμ. «Δεν μιλάς καημένε ελληνικά;»
«Μπα …. ξέρετε ελληνικά;»
«Πως πιδίμ, ιγώ είμι η γυναίκα του μπέη…» και μου λέει ένα όνομα, «από την Κόνιτσα».
«Μωρέ που να το ξερα ότι θα βρω πατριώτες μου στο Αφιόν!»
«Αυτή είναι η άρρωστη» και μου δείχνει τη νεαρή κοπέλα που είναι ξαπλωμένη πάνω στο διπλό σελτέ.
Γονατίζω δίπλα στην άρρωστη και «νε χασταληκ βαρ (τι έχετε)», τι ενοχλήσεις έχετε θέλω να πω, αλλά δεν ξέρω καλά τα τούρκικα.
«Δεν μιλάς καημένε ελληνικά», επαναλαμβάνει η άλλη.
«Αχ» λέω, ξέχασα ότι είναι η αδελφή του Μουζαφέρ και ξέρει ελληνικά». Προσέχω τα λόχια, κανονικά, καμιά δυσοσμία, ούτε άλλο τίποτε ανώμαλο, βάζω το θερμόμετρο και κάθομαι στο ντιβάνι.
Σε μισό λεπτό ανοίγει η πόρτα και παρουσιάζεται ένας συμπαθητικός νεαρός υπολοχαγός με καλπάκι αξιωματικού του επιτελείου, ήταν ο σύζυγος της λεχώνας. Τις συστάσεις τις κάνει η χανούμ από την Κόνιτσα.
Ήξερα ότι στους Τούρκους ο γιατρός είναι ελεύθερος να εξετάζει την άρρωστη γυναίκα σε οποιοδήποτε σημείο του σώματός της απαιτεί η ανάγκη, αλλά με τακτ και να μην πολυψαχουλεύει την άρρωστη. Και όταν πέρασαν τα πέντε λεπτά παρακαλώ τον υπολοχαγό: «μου παίρνετε σας παρακαλώ το θερμόμετρο;» - για να μην ξαναβάλω το χέρι μου στο στήθος της. Το θερμόμετρο έδειχνε 37,5.
«Δεν είναι τίποτε» λέω, «συμβαίνει τις πρώτες μέρες του τοκετού να έχουμε λίγα δέκατα. Όμως για κάθε ενδεχόμενο ας πάρει λίγα κουφέτα κινίνο, μπορεί να πέρασε στο παρελθόν ελονοσία».
Σερβιρίστηκε το απαραίτητο γλυκό και ο βαρύς γλυκός και αρχίσαμε την κουβέντα. Ο νεαρός υπολοχαγός ήταν από το Ικόνιο και δεν ήξερε ελληνικά και τον διερμηνέα έκανε η χανούμ. Εν τω μεταξύ είχε έρθει και η μάνα του Μουζαρέφ και της λεχώνας.
Αυτή δεν είχε καταφέρει να μάθει καθόλου τουρκικά, δεν ήξερε λέξη- στα Γιάννενα οι Τούρκοι μιλούσαν μόνο ελληνικά.
Γυρίζει κάποια στιγμή πάνω στην κουβέντα η χανούμ από τη Κόνιτσα και μου λέει, δείχνοντας με κούνημα της κεφαλής τον υπολοχαγό, το γαμπρό τους. «Τι να κάναμε παιδί μου, δε βρήκαμε κανέναν δικό μας να τη δώσουμε και την παντρέψαμε μ’ αυτόν». Με σοκάρισε. Δηλαδή εγώ ήμουν πιο δικός τους από το γαμπρό τους. Ξεδιαλέξτε μου τώρα εχθρούς και φίλους.
………………………………….
Με τους Τούρκους που από τη Ρούμελη και γενικά την Ελλάδα είχαν εγκατασταθεί μετά την ανταλλαγή των πληθυσμών στην Ανατολή, παρατηρήθηκε τούτο το περίεργο. Ενώ περιμέναμε να είναι πιο σκληροί εναντίον μας και πιο φανατικοί, τουναντίον οι περισσότεροι μας φέρονταν σαν πατριώτες. Εκτός από τον Μουζαφέρ και τους δικούς του και ένα παράδειγμα με τους Τουρκοκρητικούς:
Οι απελευθερωτικοί αγώνες στην Κρήτη βάσταξαν χρόνια, ήταν σκληροί και πολυαίμακτοι, τα δε μίση μεταξύ των Ελλήνων και των Τουρκοκρητικών ήταν άγρια. Το ξέραμε και γι’ αυτό, αν κανένας Τούρκος ρωτούσε μήπως είναι μαζί σας κανένας Κρητικός, οι αιχμάλωτοι του απαντούσαν ότι δεν ξέρουν κανέναν.
Μια μέρα όμως κάποιος Τούρκος στρατιώτης ρωτάει έξω από τα σύρματα έναν αιχμάλωτο που τότε γύριζε από την αγγαρία:
«Μώρ’ συ, μπάσι και ξέρεις κανέναν Κρητικό μαζί σας;»
«Εγώ είμαι Κρητικός», του απαντάει αυτός.
«Από ποιο μέρος της Κρήτης;»
«Από το Ρέθυμνος».
Ακούει Ρέθυμνος ο Τούρκος, πέφτει πάνω του τον αγκαλιάζει:
«Γειά σου μωρέ πατριώτη, κι εγώ είμαι από το Ρέθυμνος», τον παίρνει και πάνε σε κάποιο καφενείο και τον κερνάει γλυκό και καφέ σαν παλιός φίλος.

Όπως παρατήρησα και στη συνέχεια, οι Τούρκοι που προέρχονταν από την Ελλάδα με μεγάλη νοσταλγία και αγάπη αναθυμούνταν την παλιά τους πατρίδα και τη θεωρούσαν ανώτερη από τη νέα πατρίδα και ζωή.
Με εντυπωσίασε η φράση του Μουζαφέρ «…γιατί οι δικοί μας γιατροί δεν ξέρουν τίποτε». Την κάθε στιγμή διαισθανόμουν ότι οι Τούρκοι, στρατιώτες και πολίτες, μας θεωρούσαν ανώτερούς τους σε πολιτισμό και σε γνώσεις και πλουσιότερους σαν κράτος.
Ήταν μήπως κι αυτό ένα σύμπλεγμα κατωτερότητας δηλαδή, που τους έσπρωχνε να φέρονται τόσο σκληρά, κτηνόδικα, στους αιχμαλώτους τους πρώτους μήνες;
Μπορεί, κατά ελάχιστο όμως ποσοστό.
Εγώ πιστεύω ότι η διαταγή της εξόντωσης δόθηκε από πάνω και οργίασαν ύστερα η βαρβαρότητα των επιμέρους διοικητών και η αλητεία που αφέθηκε ασύδοτη.
Ο τούρκικος λαός ούτε κακός κατά βάθος είναι, και ευκολότατα πειθαρχεί.


Τρίτη 18 Μαΐου 2010

Ανθοπώλης, Μανάβης, Βουλευτής


..... του ανταποκριτού μας <Η> .....

Μια μέρα ένας ανθοπώλης πήγε να κουρευτεί στον κουρέα της γειτονιάς του. Μετά το κούρεμα ρώτησε πόσο οφείλει, και ο κουρέας του είπε "Δεν θέλω χρήματα από εσένα σήμερα, είναι προσφορά του καταστήματος". Ο ανθοπώλης έφυγε ευχαριστημένος ...
Όταν ο κουρέας πήγε, το επόμενο πρωί, να ανοίξει το μαγαζί του, βρήκε στην πόρτα του ένα σωρό τριαντάφυλλα και μια ευχαριστήρια κάρτα.

Αργότερα, έρχεται ένας μανάβης για κούρεμα, κι όταν ρώτησε πόσο κάνει, ο κουρέας του είπε "Δεν θέλω χρήματα, είναι προσφορά του καταστήματος".
Ο μανάβης έφυγε ευχαριστημένος.
Όταν ο κουρέας πήγε να ανοίξει το μαγαζί του, το επόμενο πρωί, βρήκε στην πόρτα του ένα τελάρο μ' ένα σωρό φρούτα να τον περιμένει.

Κάποια μέρα ήρθε κι ένας βουλευτής για κούρεμα. Ρώτησε τι οφείλει, ο κουρέας του είπε "Τίποτα - δεν θέλω χρήματα - προσφορά του καταστήματος", κι ο βουλευτής έφυγε ευχαριστημένος.
Όταν ο κουρέας πήγε την άλλη μέρα ν' ανοίξει το μαγαζί του.. βρήκε στην πόρτα του .....

ΕΝΑ ΣΩΡΟ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ ΓΙΑ ΚΟΥΡΕΜΑ!!!!!


Κυριακή 16 Μαΐου 2010

Τι είσαι, Τούρκος, Έλληνας; Τουρκοκρητικός έλεγα.


Ενας από τους τελευταίους Τουρκοκρητικούς μιλάει για την Κρήτη, όπως του την έμαθε η μάνα του
Οι άλλοι πρωταγωνιστές «Σαν τα αδέρφια περνούσαμε με τους χριστιανούς»
Του ΣΤΑΥΡΟΥ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Σάββατο 15 Μαΐου 2010 στα ΝΕΑ

Ημουνα στα Αλάτσατα, ένα ωραίο χωριό μισή ώρα από τη Σμύρνη και παρατηρούσα ένα τζαμί που «προσπαθεί να γίνει μουσείο». Τώρα πώς ένα τζαμί «προσπαθεί να γίνει μουσείο» είναι μια μεγάλη ιστορία που θα σας τη διηγηθώ μια άλλη φορά. Παρατηρούσα πάντως τους σοβάδες να βγαίνουν και να φανερώνονται σιγά σιγά τα χρώματα των αγιογραφιών. Οι τούρκοι εργάτες δίπλα μου είχαν παραξενευτεί με το ενδιαφέρον μου. Ετρωγαν ψωμί, έπιναν τούρκις κόλα και μου χαμογελούσαν βλέποντας να καταγράφω με την κάμερα πότε τα πρόσωπά τους και πότε τα λόγια του Προφήτη Μωάμεθ. Οι ρήσεις γραμμένες με μαύρες και πράσινες μπογιές ήταν παντού γύρω πάνω στους πανύψηλους ασπρισμένους τοίχους. «Ελα, έλα στην πλατεία, ήρθε ο Τουρκοκρητικός».

Η φωνή που με διέκοψε ήρθε από έναν άνθρωπο που είχα γνωρίσει το ξημέρωμα της ίδιας μέρας στο πλοίο από τη Χίο. Ερχόταν και αυτός από την Αθήνα, μαζί με τη γυναίκα του όμως που ήθελε να αναζητήσει τις σμυρναίικες ρίζες της. Ρωτώντας λοιπόν είχε πέσει πάνω στον Τζαζίμ Ινάμ, μια εμβληματική φιγούρα που είχε χρισθεί ατύπως ως ο έλληνας πρεσβευτής στο χωριό. Οποιος Ελληνας δηλαδή αναζητεί εδώ τα προγονικά του, στον Τζαζίμ τον στέλνουν. Τον Τουρκοκρητικό των Αλάτσατων! Δύο έχουν απομείνει άλλωστε σε αυτή την περιοχή. «Αν είσαι τυχερός, θα τον συναντήσεις» μου είχαν πει. «Γιατί είναι και αυτός με τα φεγγάρια του. Καμιά φορά χάνεται και επιστρέφει ύστερα από μέρες». Χωρίς δεύτερη σκέψη λοιπόν παράτησα το τζαμί και τους εργάτες και έτρεξα προς τα καφενεία της πλατείας. Ο Τζαζίμ ήταν εκεί ανάμεσα σε μια παρέα Ελληνίδων που τον ρωτούσαν αν ξέρει πού είναι «το τάδε γεφυράκι» και «το χασάπικο του τάδε». Σημάδια που τους είχαν πει κάποτε οι δικοί τους ότι θα τους οδηγήσουν στα προγονικά τους.
Με τις συστάσεις σηκώθηκε ολόρθος.
Ντυμένος στα καφετιά των αγροτών, με μια μάλλινη φανέλα κατάσαρκα, όπως θυμάμαι να φοράνε όλοι οι γέροι τα καλοκαίρια στην Κρήτη. «Ιντα κάνεις» ήταν ο κοφτός χαιρετισμός του. Και το χέρι τανάλια, όχι της μαγκιάς, αλλά της αγάπης. «Πού θα τα πούμε» τον ρώτησα σαν ηλίθιος απαιτητικός δημοσιογράφος. «Ιντα να πούμε» μου απάντησε, αυστηρά και χαμογελαστά μαζί, συνεχίζοντας όρθιος να μου σφίγγει το χέρι. Σάστισα και προ σπάθησα να το ξεκινήσω αλλιώς. «Ε, κάτσε να πιούμε μια» του είπα, έτσι όπως έχω ακούσει πολλές φορές να μου λένε στα καφενεία της Κρήτης.
«Δυο φορές ξένος». «Είναι αργά για μας να διατηρήσουμε τις μνήμες μας», σημειώνει η καθηγήτρια Αϊσέ Λαχούρ Κιρντούνς στην αρχή του βιβλίου «Δυο φορές ξένος» του Μπρους Κλαρκ. Η Αϊσέ, παιδί μιας οικογένειας που έφτασε και αυτή στην Τουρκία από την Κρήτη, σε αυτό το προλογικό της σημείωμα γράφει:
«Εκείνοι οι πρώτοι πρόσφυγες πήραν μαζί τις αναμνήσεις τους, αναμνήσεις που έπρεπε να είχαν καταγραφεί χωρίς καθυστέρηση. Εχουν περάσει ογδόντα χρόνια και οι αναμνήσεις παλεύουν με κάτι άλλο, έτοιμο να παραποιηθεί. Αλλά το επίκεντρο της διήγησης κάθε πρόσφυγα παραμένει το ίδιο. Να γεννιέσαι σε ένα μέρος, να γερνάς σε ένα άλλο. Και να αισθάνεσαι ξένος και στα δύο μέρη».

Πριν ταξιδέψω στη Σμύρνη είχα την τύχη να συναντήσω στην Αθήνα τον ίδιο τον συγγραφέα του βιβλίου «Δυο φορές ξένος», τον Μπρους Κλαρκ. Πέτυχα δηλαδή τον Κλαρκ σε ένα από τα περάσματά του από την Ελλάδα και ο πανύψηλος ευγενής Αγγλος δέχτηκε να πιούμε τσάι- τελικά καφέ ήπιε- και να μου μιλήσει για την έρευνά του στα απέναντι παράλια. Δημοσιογράφος και ερευνητής στο περιοδικό «Εκόνομιστ», ο Κλαρκ θυμάται με πολλή αγάπη τις συναντήσεις του με τους τελευταίους Τουρκοκρητικούς της Σμύρνης. «Οι περισσότεροι μιλούν τα κρητικά όπως τα πήραν μαζί τους το ΄24» μου είπε και για να είμαι ειλικρινής δεν τον πίστεψα. Πώς είναι δυνατόν άνθρωποι που έχουν φύγει πριν από έναν αιώνα από τον τόπο τους να μιλούν ή να έχουν μάθει στα παιδιά τους να μιλούν μια γλώσσα που δεν θα ακούσουν ποτέ σε ένα άλλο σπίτι. Και όμως ο Κλαρκ είχε δίκιο. Και τώρα ο Τζαζίμ στέκεται μπροστά μου για να το επιβεβαιώσει. Γι΄ αυτό και εγώ θα προσπαθήσω να μεταφέρω στο χαρτί τη γλώσσα του όπως ακριβώς την άκουσα να φτάνει, κοφτή και κελαηδιστή, στα αυτιά μου.
Γεια σου πατρίδα. Ιντα κάνεις;
Καλά είμαι, δεν με θωρείς;
Μια κουβέντα ποτέ δεν άκουσα από τον μπαμπά μου για την Κρήτη, απ΄ τη μάνα μου μόνο
Εγώ θωρώ ότι είσαι Κρητίκαρος!
Οφου παντέρμη Κρήτη. Ο πατέρας σου από πού ήταν;
Από το Ηράκλειο. Και πότε έφυγε;
Το ΄24. Πήρε ούλη τη φαμελιά και ήρθε. Διωγμένος.
Εσύ εδώ γεννήθηκες;
Εδώ. Το 34. Και η μάνα από την Κρήτη;
Από πού θες μωρέ να ΄τανε; Μουσουλμάνοι;
Ε τσα, μπράβο. Τούρκοι;
Κρητικοί. Η μάνα μου απόθανε το ΄94, ήταν 92 χρονών και τουρκικά δεν είχε μάθει!
Δεν ήθελε να μάθει;
Δεν μπόρεσε. Νερό, ψωμί, έλα. Τέσσερις πέντε λέξεις ήξερε όλες κι όλες.
Εσύ έμαθες πρώτα τουρκικά και μετά κρητικά;
Πρώτα ελληνικά. Υστερος πήγα σχολείο κι έμαθα και τα τούρκικα.
Στο σπίτι μιλάγατε μόνο κρητικά;
Μόνο. Στο σπίτι μας, η μάνα της, ο αδερφός της, όλοι κρητικά εμιλούσαν. Αλλά γίνεται κανείς να είναι Τούρκος και τούρκικα να μη μιλεί;
Πόσοι ήρθανε τότε από το Ηράκλειο;
Ηρθανε 50-60 φαμελιές. Με το παπόρι. Και τώρα ούλοι αποθάνανε όσοι ήρθαν από την Κρήτη και τα παιδιά μας ελληνικά δεν ξέρουνε.
Πόσα παιδιά έχεις;
Τρία κοπέλια. Κορίτσια δεν έχω. Και δεν μιλάνε κρητικά;
Οϊ, μόνο λίγες λέξεις. Τι σου ΄λεγε ο πατέρας σου για την Κρήτη;
Πράμα. Μια κουβέντα ποτέ δεν άκουσα από τον μπαμπά μου για την Κρήτη, απ΄ τη μάνα μου μόνο.
Η μάνα σου τι έλεγε;
Παντέρμη Κρήτη. Συχνά το θυμόταν και το ΄λεγε, παντέρμη Κρήτη.
Επέστρεψαν ποτέ στο νησί;
Ποτές. Εγώ μονάχα πήγα το ΄90. Πήγες στα χωριά των γονιών σου;
Είκοσι οκτώ μέρες γύρισα όλη την Κρήτη και πήγαμε και στην Αθήνα. Εχω στην Ελλάδα πολλούς γνωστούς. Και φίλους καλούς.
Οι δικοί σου γιατί δεν πήγανε ποτέ στην Κρήτη;




Ε, τότες που ανοίξανε οι πόρτες, τότες ήταν άρρωστοι ή αποθαμένοι.
Μαντινάδες ποιος σου ΄μαθε;
Η μάνα μου.
Η μάνα σου μου τα ΄πεμψε τα ρόδα στο μαντίλι και μου ΄δωκε παραγγελιά να σου φιλώ τα χείλη.
Της άρεσαν οι μαντινάδες, ε;
Ούλες τσ΄ αγάπαε. Αρρώστησε μια φορά και την επήγα στο γιατρό, και μόλις εγαήραμε μου είπε:
Πάρε γιατρέ τα γιατρικά και πήγαινε στη δουλειά σου τον πόνο που ΄χω στην καρδιά δε γράφουν τα χαρτιά σου.
Η αγαπημένη σου;
Η γυναίκα μου. Η αγαπημένη σου μαντινάδα εννοούσα.
Τσι αγάπης τα βουνά ψηλά Θεέ μου χαμήλωσέ τα να τα ιδώ τα μάτια της κι ύστερα ψήλωσέ τα.
Πώς σε ανάθρεψε η μάνα σου, τι σου ΄λεγε;
Μου έλεγε για το νησί. Εγώ την Κρήτη δεν την εκάτεχα και σαν παραμύθι μου φαινότανε.
Πώς ζούσαν τότε;
Ε, με όλα τα καλά. Πλούσιοι ήτανε τότες εδά στην Κρήτη.
Είχανε προβλήματα με τους χριστιανούς;
Πράμα. Σαν τα αδέρφια περνούσανε! Τζαμί και εκκλησία δίπλα δίπλα.
Ε, βεβαίως. Ε τσα. Εσύ Χριστό- εγώ Αλλάχ.
Εγώ Αλλάχ, εσύ Χριστό. Εκτός από τη γυναίκα σου με ποιον άλλο μιλάς τώρα κρητικά εδώ;
Με τη γυναίκα μου και με την πεθερά μου. Γιατί η πεθερά μου είναι 105 χρονών κι ακόμα ζει. Και τα μυαλά της σβούρα.
Ερχονται συχνά τα τελευταία χρόνια Ελληνες εδώ;
Ερχονται καμιά φορά από τη Χίο, απ΄ την Αθήνα, απ΄ την Κρήτη, απ΄ τη Σαλονίκη. Κάθε τόσο έρχονται.
Να πιούμε καμιά τσικουδιά τώρα;
Μόνο μια, γιατί δεν αγαπώ να πίνω τη μέρα.
Το βράδυ πίνεις;
Λίγο. Εχω μπλιο και την καρδιά μου. Επινα πολύ... και το μαγκάλι πύρωσε με τα πολλά κάρβουνα. Τα αποφάγαμε και τα κρέατα και τις τσικουδιές.
Τσικουδιά πού έβρισκες όλα αυτά τα χρόνια;
Μου πέμπανε οι φίλοι. Εχω στη Χίο και παντού φίλους.
Πόσο χρονών είσαι;
Πόσο με θωρείς; Εξήντα πέντε;
Οϊ μωρέ. Εβδομήντα έξι πατημένα! Μια χαρά είσαι, πατρίδα.
Ευχαριστώ. Αντε, φεύγω, γιατί στεναχωρήθηκα.
Γιάντα;Δεν θέλεις να θυμάσαι την Κρήτη;
Γιατί να θέλω;
... Εναν πόνο έχω στην καρδιά και δεν τον φανερώνω.
Τι έλεγες όλα αυτά τα χρόνια όταν σε ρωτάγανε. Τι είσαι, Τούρκος, Ελληνας;
Τουρκοκρητικός έλεγα. Θα ΄θελες να μην είχαν φύγει οι δικοί σου από την Κρήτη; Να είχες μεγαλώσει εκεί;
Αφού οι μεγάλοι μου θα ΄θελαν να ήταν εκεί, κι εγώ θα ΄θελα να ΄μουν εκεί.
Θέλω να βγω στον ουρανό να ιδώ ο Θεός πώς κρίνει α που αγαπήσει και χωριστεί ίντα κακό του δίνει.
Γεια σου, λεβέντη μου.
Γεια σου, αδέρφι. Της Κρήτης να δώσεις χαιρετίσματα.
Αγάπα με να σ΄ αγαπώ θέλε με να σε θέλω γιατί θε να ΄ρθει ένας καιρός να θες και να μη θέλω.

Στο σπίτι μας, η μάνα της, ο αδερφός της, όλοι κρητικά εμιλούσαν. Αλλά γίνεται κανείς να είναι Τούρκος και τούρκικα να μη μιλεί;
Πώς νιώθεις όταν σου αλλάζουν το επίθετο;
«Φύγαμε», «μας έδιωξαν», «έπρεπε να φύγουμε». Ετσι τελειώνουν οι κουβέντες με τους Τουρκοκρητικούς που συναντώ εδώ στη Σμύρνη. Το ίδιο θα σου πουν βέβαια και οι Ρωμιοί που άφησαν την Πόλη αλλά και την Ιμβρο και ήρθαν «κυνηγημένοι» να μείνουν στα παράλια.
Είναι παράξενο, αλλά η πόλη που έχει γνωρίσει την πιο μεγάλη καταστροφή έχει γίνει καταφύγιο για πολλούς διωγμένους.
Με την υποχρεωτική ανταλλαγή πληθυσμών ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία μετακινήθηκαν από τη Μικρά Ασία στην Ελλάδα 1.650.000 τούρκοι υπήκοοι ελληνικού ορθόδοξου θρησκεύματος, και από την Ελλάδα στην Τουρκία 670.000 έλληνες υπήκοοι μουσουλμανικού θρησκεύματος. Ο Θεός που προσκυνούσαν τότε ήταν το μοναδικό κριτήριο για την ανταλλαγή και όλα τα άλλα παραμερίστηκαν. Οι μουσουλμάνοι της Κρήτης ας πούμε μπορεί το 1913 να ζήτησαν να καταταγούν ως εθελοντές στον ελληνικό στρατό κατά τον Μακεδονικό Αγώνα και τον Ελληνοβουλγαρικό πόλεμο, αυτό όμως δεν τους έκανε Ελληνες. Πόσοι ήταν οι μουσουλμάνοι της Κρήτης τους τελευταίους δύο αιώνες αναρωτήθηκα ανακινώντας το θέμα των Τουρκοκρητικών, αλλά οι απαντήσεις που παίρνω δεν με διαφωτίζουν πάντα.
«Στα μέσα του 18ου αιώνα, η μεγάλη πλειονότητα των 260.000
κατοίκων της Κρήτης ήταν μουσουλμάνοι».
«Οταν ξέσπασε στην ηπειρωτική Ελλάδα η Επανάσταση του 1821, ο πληθυσμός της Κρήτης ήταν περίπου 290.000, από τους οποίους οι 160.000 ήταν μουσουλμάνοι και οι 130.000 ήταν χριστιανοί». «Στη διάρκεια της μάλλον ήπιας αιγυπτιακής κατοχής, οι χριστιανοί αυξήθηκαν και αποτέλεσαν την πλειονότητα. Το 1858 ήταν 220.000 χριστιανοί και 60.000 μουσουλμάνοι».
«Στις αρχές του 20ού αιώνα ήταν 303.000 χριστιανοί και 34.000 μουσουλμάνοι, που με τη σειρά τους υποχρεώθηκαν να εγκαταλείψουν το νησί το 1923, όταν άρχισε να ισχύει το πρόγραμμα ανταλλαγής πληθυσμών της Συνθήκης της Λωζάννης».

«Αθώοι και φταίχτες». Και μετά είναι και τα ερωτήματα που θέτει η Μάρω Δούκα (συγγραφέας εκτός των άλλων του βιβλίου «Αθώοι και φταίχτες», όπου πρωταγωνιστεί ένας τουρκοκρητικός δημοσιογράφος). Πώς χάθηκαν οι περιουσίες τους; Ποιοι τις πήραν.
Ποιοι πλούτισαν; Πού πήγε η τουρκική πολιτιστική κληρονομιά της Κρήτης;
Οπως επίσης κανείς δεν μπορεί να μου πει πόσοι από αυτούς που έφυγαν από την Κρήτη έφυγαν πονεμένοι και πόσοι ένιωθαν ότι επιστρέφουν στη μητέρα πατρίδα.
Πόσοι πήραν τα ατμόπλοια για τη Συρία, πόσοι για τον Λίβανο, πόσοι για την Τουρκία.
Πώς ένιωθαν όταν υποχρεωτικά άλλαζαν τα κρητικά τους επίθετα;
Πώς έζησαν πίσω από τα νέα τους ονόματα;

Σάββατο 15 Μαΐου 2010

Ο Γιαννάκης μας ήξερε τι σημαίνει ΑΥΤΟΜΟΡΦΩΣΗ.


ΤΟ ΒΗΜΑ 15/5/2010
ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΕΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ
Πρεμιέρα με δύσκολη Εκθεση

Τα παιδιά έγραψαν για την «αυτομόρφωση» και τη «διά βίου μάθηση»
Απλησίαστο θα είναι εφέτος το άριστα στην Εκθεση και στο μάθημα της Νεοελληνικής Γλώσσας, με το οποίο άνοιξε χθες το πρωί η «αυλαία» των πανελλαδικών εξετάσεων. Οι υποψήφιοι κλήθηκαν να προσεγγίσουν το πολύπλοκο θέμα της «αυτομόρφωσης» και της διά βίου μάθησης, που όμως δεν αποτελεί συνηθισμένο θέμα διδασκαλίας για εφήβους 18 ετών.
Κατά πολλούς βέβαια το θέμα ήταν προβλέψιμο καθώς αποτελεί και μέρος του νέου ονόματος του υπουργείου Παιδείας, Διά Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων.
«Σ ε άρθρο που θα δημοσιευθεί στην εφημερίδα του σχολείου σας να αναφερθείτε στη σημασία της αυτομόρφωσης και να προτείνετε τρόπους πραγμάτωσής της σε όλη τη διάρκεια της ζωής του ανθρώπου » ρωτήθηκαν οι υποψήφιοι και κλήθηκαν να σχολιάσουν άρθρο της καθηγήτριας πανεπιστημίου κυρίας Αλεξάνδρας Κορωναίου με τίτλο «Εκπαιδεύοντας εκτός σχολείου».
Οπως έλεγαν εκπαιδευτικοί και βαθμολογητές που μίλησαν στο «Βήμα», οι αριστούχοι στο μάθημα αναμένεται ότι εφέτος θα είναι πολύ λιγότεροι απο πέρυσι.
Η υπουργός Παιδείας κυρία Αννα Διαμαντοπούλου επισκέφθηκε χθες το 1ο Γενικό Λύκειο Αργυρούπολης όπου και ευχήθηκε καλή επιτυχία στους υποψηφίους. « Ξέρουμε όλοι ότι η ζωή δεν είναι μια στιγμή » δήλωσε η κυρία Διαμαντοπούλου.
« Η ζωή είναι γεμάτη ευκαιρίες για αυτούς που θέλουν και προσπαθούν » κατέληξε.
………………………………………………
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 15/5/2010
ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΕΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ
Ωμή ιδεολογική παρέμβαση τα χτεσινά θέματα!

Η κυβέρνηση μοίρασε, στο μάθημα της «Νεοελληνικής Γλώσσας», κείμενο που αναπαράγει όλη την πολιτική της ΕΕ για τη διά βίου εκμετάλλευση, με πρόθεση να χειραγωγήσει τους μαθητές

Πρώτη μέρα των πανελλαδικών εξετάσεων, χτες, και η κυβέρνηση έδειξε πως είναι αποφασισμένη να χειραγωγήσει, με κάθε δυνατό τρόπο, τις συνειδήσεις των αυριανών εργαζομένων, για να προωθήσει την πολιτική της διά βίου εκμετάλλευσης. Το κείμενο που δόθηκε στο μάθημα της «Νεοελληνικής Γλώσσας Γενικής Παιδείας» ήταν ίδιο με τα βασικά ντοκουμέντα της Ευρωπαϊκής Ενωσης, στα οποία αποτυπώνονται τα σχέδια για διάλυση της εκπαίδευσης και ο καταναγκασμός των εργαζομένων στη διαρκή ψευτοκατάρτιση, προς όφελος του κεφαλαίου.

Οι μαθητές ήρθαν αντιμέτωποι με τη διασκευή παλιότερου κειμένου της Αλεξάνδρας Κορωναίου, καθηγήτριας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, για την ...«αυτομόρφωση» (διάβαζε «διά βίου μάθηση» και διά βίου εργασιακή περιπλάνηση με την ευθύνη και το κόστος να το πληρώνει ο ίδιος ο εκπαιδευόμενος - εργαζόμενος). Δεν τηρούν, πια, ούτε τα στοιχειώδη προσχήματα και υποχρεώνουν μαθητές 17 και 18 χρονών να αφομοιώσουν και να περιγράψουν την πολιτική που θα τους καταδικάσει τη ζωή!

Ο ψευδεπίγραφος όρος της «αυτομόρφωσης»...

Το κείμενο αναφέρει ότι «οι διαδικασίες και οι πρακτικές αυτομόρφωσης στη σημερινή εποχή δεν σημαίνουν την απουσία των άλλων, θεσμών και ατόμων, ούτε την κοινωνική απομόνωση του καθενός ατόμου, αλλά την ενεργητική στάση του, αφού το ίδιο αποφασίζει, άλλοτε αυτοβούλως και άλλοτε κάτω από την πίεση συγκεκριμένων αναγκών, να εκπαιδευθεί. Η ενεργητική στάση συνίσταται στο ότι ο άνθρωπος καλείται να διαμορφώσει μαζί με τους άλλους συμμετέχοντες (οργανισμούς, εκπαιδευτές, εκπαιδευόμενους) το περιεχόμενο, τη διαδικασία και τους τρόπους της εκπαίδευσής του». Από εδώ ξεκινά, πιο έντονα, το παραμύθι της ΕΕ, για να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι η μόρφωση παύει να είναι μια υποχρέωση του κράτους και μετατρέπεται σε ατομική υπόθεση. Με το πρόσχημα της «συμμετοχής» στην αυτομόρφωση οι αστικές κυβερνήσεις «καλούν» τα παιδιά των εργαζομένων να τα βγάλουν πέρα μόνα τους!

Οι μαθητές ...διάβασαν ότι στο μέλλον τους πρέπει να ζουν στην εργασιακή ανασφάλεια, αλλάζοντας τουλάχιστον δύο και τρεις δουλειές: «Η συνολική τεχνολογική αναδιάρθρωση της εργασιακής δραστηριότητας στερεί όλο και περισσότερο στα άτομα τη δυνατότητα να διατηρούν μία και μοναδική επαγγελματική ταυτότητα σε όλη τη διάρκεια της ενεργού ζωής τους. Κατά συνέπεια, ανεξάρτητα από τις ψυχοκοινωνικές συνέπειες αυτής της κατάστασης για τα άτομα, οι νέοι άνθρωποι των τεχνολογικών κοινωνιών καλούνται να αλλάξουν δύο ή τρία επαγγέλματα στην επαγγελματική πορεία τους. Το γεγονός αυτό επιβάλλει στα άτομα να κατακτούν διαρκώς γνώσεις, να ανανεώνουν τις δεξιότητές τους, να αποκτούν γρήγορα νέες ειδικεύσεις, δηλαδή, να εκπαιδεύονται συνεχώς». «Η εκπαιδευτική πράξη καθίσταται επομένως μια διαδικασία που δεν περιορίζεται στο χώρο (το σχολείο) και το χρόνο (περίοδος της νεότητας), αλλά επεκτείνεται σε όλη τη διάρκεια της ζωής και πέραν των σχολικών τειχών».

Αυτή είναι η εφιαλτική πραγματικότητα που τους ετοιμάζουν και χτες τους εξέτασαν κιόλας για να δουν πόσο έχουν αφομοιώσει και αν έχουν αποδεχτεί οι νέοι αυτή την εφιαλτική προοπτική! Είναι φανερό πως το συγκεκριμένο κείμενο δε μιλά για αυτομόρφωση, αλλά για υποχρεωτική κατάρτιση σε χρηστικές δεξιότητες (του τύπου βιδώνω βίδες) που γρήγορα θα απαξιώνονται!

Οι μαθητές, μεταξύ άλλων, έπρεπε να κάνουν περίληψη του κειμένου και μετά να αναπτύξουν σε μια παράγραφο τη φράση που περιγράφει το σχέδιο της ΕΕ για το μέλλον τους: «Οι νέοι άνθρωποι των τεχνολογικών κοινωνιών καλούνται να αλλάξουν δύο ή τρία επαγγέλματα στην επαγγελματική πορεία τους». Μετά τις υπόλοιπες ασκήσεις, με βάση όλα τα παραπάνω οι μαθητές κλήθηκαν να γράψουν «ελεύθερα» για το παρακάτω θέμα: «Σε άρθρο που θα δημοσιευθεί στην εφημερίδα του σχολείου σας να αναφερθείτε στη σημασία της αυτομόρφωσης και να προτείνετε τρόπους πραγμάτωσής της σε όλη τη διάρκεια του ανθρώπου»!

…………………………………………………………….
Θέμα Έκθεσης Πανελλαδικών Εξετάσεων:
Προπαγάνδα… με όχημα την «αυτομόρφωση»
Το Υπουργείο Παιδείας για μια ακόμη φορά δεν έχασε την ευκαιρία να «περάσει» την εκπαιδευτική του πολιτική ακόμη και στο θέμα της Νεοελληνικής Γλώσσας Γενικής Παιδείας στο οποίο διαγωνίστηκαν οι 90 χιλιάδες φετινοί υποψήφιοι του Γενικού Λυκείου και του ΕΠΑΛ (Ομάδα β΄). Οι υποψήφιοι διάβασαν στο κείμενο που τους προσφέρθηκε ότι η «αυτομόρφωση» είναι μια ατομική πορεία κατάκτησης των γνώσεων, στη διάρκεια της οποίας οφείλουν να έρθουν σε «επαφή και ανταλλαγή με τους επίσημους ή ανεπίσημους εκπαιδευτικούς θεσμούς, με ποικίλους οργανισμούς και κέντρα κατάρτισης». Διάβασαν επίσης ότι αυτή η πορεία είναι αναγκαία καθώς «οι γνώσεις και οι δεξιότητες που κατέκτησαν στα πρώτα στάδια της ζωής τους καθίστανται ανεπαρκείς για το παρόν και το μέλλον. Η συνολική τεχνολογική αναδιάρθρωση της εργασιακής δραστηριότητας στερεί όλο και περισσότερο στα άτομα τη δυνατότητα να διατηρούν μία και μοναδική επαγγελματική ταυτότητα σε όλη τη διάρκεια της ενεργού ζωής τους.
Κατά συνέπεια, ανεξάρτητα από τις ψυχοκοινωνικές συνέπειες αυτής της κατάστασης για τα άτομα, οι νέοι άνθρωποι των τεχνολογικών κοινωνιών καλούνται να αλλάξουν δύο ή τρία επαγγέλματα στην επαγγελματική πορεία τους. Το γεγονός αυτό επιβάλλει στα άτομα να κατακτούν διαρκώς γνώσεις, να ανανεώνουν τις δεξιότητές τους, να αποκτούν γρήγορα νέες ειδικεύσεις, δηλαδή, να εκπαιδεύονται συνεχώς».
Οφείλουμε να είμαστε ξεκάθαροι. Το αρχαίο «γηράσκω αεί διδασκόμενος» καμιά σχέση δεν έχει με το μέλλον που επιφυλάσσει η κυρίαρχη πολιτική για τη νεολαία, για τη μόρφωσή της, για την εργασία της, για τη ζωή της.
Η «αυτομόρφωση» για το Υπουργείο Παιδείας είναι αναγκαστική πληρωμένη κατάρτιση και επανακατάρτιση με αποκλειστική ευθύνη του κάθε νέου ξεχωριστά.
Η ευθύνη της πολιτείας εξαφανίζεται και μπροστά σε κάθε νέο άνθρωπο προβάλλεται η υποχρέωση να αναλάβει τον κόπο και το κόστος μιας κατάρτισης που συνδέεται με ένα νήμα με την ανάγκη των επιχειρήσεων να εξασφαλίσουν όσο το δυνατόν μεγαλύτερα κέρδη. Η διαδικασία αυτή, που δεν είναι παρά μια από τις αναγνώσεις της πραγματικότητας (ανάγνωση που κατασκευάζεται, τροφοδοτείται και λιπαίνεται στο έδαφος των συμφερόντων των εργοδοτών και των πολιτικών τους φερέφωνων) προβάλλεται σαν αυτονόητη και ουδέτερη ανάγκη της εποχής, κάτι σα φυσικό φαινόμενο που δεν επιδέχεται άλλη γνώμη. Είναι η ίδια ανάγνωση που προβάλλει σαν κοινωνικά αναγκαίο το να αλλάζει 2, 3 ή περισσότερες φορές ο άνθρωπος εργασία, το να απολύεται, το είναι δια βίου άνεργος, το να εργάζεται λίγο χρόνο και μετά, με δική του ευθύνη και κόστος να «τρέχει» από σεμινάριο σε σεμινάριο κυνηγώντας την πιθανότητα να επαναπροσληφθεί.
Όλα τα παραπάνω ο νέος άνθρωπος, ακόμη και από την ηλικία των 18 ετών που ως υποψήφιος δίνει την μάχη του για την είσοδο στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, εκβιάζεται να τα αφομοιώσει, να τα αποδεχθεί, να βρει επιχειρήματα για να τα επιβεβαιώσει, για να είναι «μέσα» στο θέμα της έκθεσης.

Χρήστος Κάτσικας
Ειδικός Γραμματέας της Πανελλήνιας Ενωσης Φιλολόγων (ΠΕΦ)

Παρασκευή 14 Μαΐου 2010

Έρχονται βροχές με χαμηλή θερμοκρασία, ναι δεν είναι αστείο!




Τις επόμενες μέρες από αύριο Σάββατο θάχουμε έντονη βροχή και σημαντική πτώση της θερμοκρασίας.
Περισσότερα στην πρόγνωση επτά ημερών.

Μια ωραία αεροφωτογραφία του "δώδεκα της λίμνης" με το Τζαμί και το Βυζαντινό Μουσείο. Διακρίνεται ο εξώστης της παλαιας Ζωσιμαίας Παιδαγωγικής Ακαδημίας. Στο βάθος οι λόφοι με τα προάστεια πλεον Σταυράκι και Μάρμαρα. Η φωτό αλιευμένη από το ιστολόγιο ενημέρωσης και σχολιασμού Νέα από την Ήπειρο και τα Γιάννενα

Πέμπτη 13 Μαΐου 2010

Ο ΣΕΝΤΖΑΣ του Παντελή Χορν, μια παράσταση της θεατρικής ομάδας του Δήμου Πασσαρώνος


Λίγα λόγια για το έργο
Ο Σέντζας, που υπήρξε το έργο της προτίμησης του ίδιου του συγγραφέα, είναι ίσως η σημαντικότερη δημιουργία του Παντελή Χορν. Πρωτοπαίχτηκε στη σκηνή του θεάτρου «Κεντρικόν» στις 22 Μαΐου του 1925, απ’ το θίασο του Αιμίλιου Βεάκη και του Χριστόφορου Νέζερ.
Δέκα πρόσωπα πλαισιώνουν το Σέντζα, δέκα ρόλοι μοιρασμένοι με γεωμετρική συμμετρία.
Οι γυναίκες του έργου φωτίζονται κυρίως στην ερωτική τους διάσταση, αντίθετα από τους άντρες που προβάλλονται με την κοινωνική τους υπόσταση. Ο Σέντζας θα συγκρουσθεί με τον διεφθαρμένο αντρικό κόσμο, εκπρόσωπο του κοινωνικού περίγυρου, και τον αισθησιακό, ερωτικό γυναικείο κόσμο. Στις συγκρούσεις αυτές, ο Σέντζας θα είναι πάντα τα θύμα.
Στη σκληρότητα του κόσμου που τον περιβάλλει, εκείνος αντιπαραθέτει τη δική του τρυφερότητα. Έτσι θα γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης, τόσο στον τομέα του έρωτα όσο και στο κοινωνικό επίπεδο.
Στην κωμωδία αυτή, όλοι και όλες, με μόνη εξαίρεση τη Μαρίτσα, φορούν το προσωπείο της αλήθειας και της τιμιότητας. Και ο Σέντζας φοράει προσωπείο, όχι όμως για να εξαπατήσει τους άλλους αλλά τον εαυτό του.
Η μεγαλύτερη σύγκρουση είναι ο εσωτερικός του διχασμός ανάμεσα στο όνειρο και την πραγματικότητα.
Ο Χορν, στο πρόγραμμα της παράστασης, που το εξώφυλλο είχε το Βεάκη περιστοιχισμένο από ημίγυμνες γυναίκες, προειδοποιεί:
«Προς αποφυγήν παρεξηγήσεως ειδοποιούμεν ότι το έργον ως εκ της φύσεως αυτού ελευθεριάζει εις τινα σημεία, χωρίς όμως να στηρίζη την επιτυχίαν εις το άσεμνον».
Η κριτική της εποχής χαντάκωσε το έργο και την παράσταση. Φωτεινές εξαιρέσεις όμως, όπως εκείνη του Γρηγορίου Ξενόπουλου, έδωσαν στο έργο τη θέση του στην ελληνική δραματουργία.
«Ο κ. Χορν έγραψε ένα θαυμάσιο έργο, το καλύτερο ως τώρα» γράφει ο Ξενόπουλος, χαρακτηρίζοντας το «Σέντζα» έργο «μεγάλο και αιώνιο» και το συγγραφέα «μεγαλοφυΐα».

Σημείωμα του σκηνοθέτη
Και να ‘μαστε πάλι εδώ… Η θεατρική μας ομάδα, που φέτος εμπλουτίστηκε με νέα πρόσωπα, συνεχίζει και επιμένει ελληνικά, με το αριστούργημα του Παντελή Χορν «Ο Σέντζας». Το έργο απαιτητικό, πρόκληση για την ομάδα, με έντονα ελληνικά στοιχεία, τόσο στους ρόλους όσο και στο ύφος, αλλά ταυτόχρονα μοντέρνο, πρωτοποριακό για την εποχή του, δεν άργησε να αγαπηθεί από όλους μας. Οι πρόβες κύλησαν με κέφι και τα παρασκήνια λειτούργησαν για το καλό της παράστασης. Αυτό άλλωστε φαίνεται και στην παράσταση, που θεωρώ ότι δικαιώνει το συγγραφέα.
Σκηνοθεσία: Νίκος Σφαιρόπουλος
Σκηνικά: Γιάννης Γιώτης
Κοστούμια: Λίζα Μπιντέβη
Μουσική επιμέλεια: Νεκταρία Λαμπράκη
Φωτισμοί: Νίκος Γούλας
Φωτο, μακέτα εξώφυλλου, αφίσα: Μενέλαος Συκοβέλης
Βοηθός σκηνοθέτη: Ελένη Καμποσιώρη

Διανομή ρόλων (με σειρά εμφάνισης)
ΜΟΣΧΑ: Βερόνικα Μπακόλα
ΜΑΡΙΤΣΑ: Λιάνα Φωτίκα
ΠΕΡΜΑΘΟΥΛΑ: Αγγέλα Παπαγιάννη
ΜΑΘΙΟΣ: Νίκος Τζίμας
ΔΑΣΚΑΛΟΣ: Γιώργος Καψάλης
ΚΥΡ ΝΙΚΟΛΑΚΗΣ: Παναγιώτης Ντούρος
ΣΕΝΤΖΑΣ: ΧΑΡΗΣ ΛΑΜΠΡΙΔΗΣ
ΓΙΑΤΡΟΣ: Πέτρος Ζαφείρης
ΠΡΑΜΑΤΕΥΤΗΣ: Βασίλης Νταβάς
ΖΑΦΕΙΡΑ: Μάγδα Καστάνη
ΜΥΡΣΙΝΗ: Ελένη Καμποσιώρη

Με τη ματιά του θεατή
Κατάμεστο το Καμπέρειο την Δευτέρα 10 Μαΐου 2010 στην τελευταία από τις τρεις παραστάσεις του έργου «Ο Σέντζας» δεν έβρισκε κανείς θέση. Η παράσταση από ερασιτέχνες μεν ηθοποιούς, αλλά επαγγελματικών προδιαγραφών, οι ηθοποιοί τόχαν φαίνεται αναξιοποίητο ταλέντο και μεράκι να βγουν στο σανίδι, αν και οι πιο πολλοί θεατρίνοι είναι στην πλατεία θεατές.
Εκτός βέβαια του ανεπανάληπτου πρωταγωνιστή Σέντζα , όλοι και όλες τρίποντα που θάλεγε κάποιος του συναφιού τους.
Ο γιατρός με τα ηπειρώτικα γαλλικά του να σφραγίζει τη γνώμη του, οι κυρίες να γυροφέρνουν τον πολλά υποσχόμενο κ. Σέντζα για την εύνοια του για την προτεραιότητα, η μικρή κοινωνία του νησιού που όλα τα εξαργύρωνε, σαν τις μέρες μας.
Τα σκηνικά λιτά, στημένα με μαστοριά, αν έλειπε ο ήχος των βημάτων με την είσοδο κάθε ηθοποιού θάταν τέλεια.
Μα το Καμπέρειο στον εξώστη τι εγκατάλειψη ήταν αυτή, κρίμα, καθίσματα ξηλωμένα, αερισμός ελλιπής, να λες να κυλίσουν όλα ομαλά. Έφυγα λίγο πριν την λήξη της παράστασης γιατί να φύγει όλος αυτός ο κόσμος από τις στενές πόρτες θάπαιρνε κανά μισάωρο
ΕΥΓΕ σε όλη την ΟΜΑΔΑ…ΕΜΑΘΑ θα΄χουμε τη χαρά να τους δούμε στο υπαίθριο θέατρο της ΕΗΜ στον Φρόντζο, ευτυχώς βρέθηκε τότε η ΕΗΜ και ο ΚΩΣΤΑΣ ΦΡΟΝΤΖΟΣ και μας χάρισαν το πέτρινο θεατράκι στα ψηλά της πόλης…

Κυριακή 9 Μαΐου 2010

Ανοιχτή επιστολή του Στάθη Παναγούλη στον Πρωθυπουργό


Ανοιχτή επιστολή του Στάθη Παναγούλη στον πρωθυπουργό
Αγαπητέ Γιώργο,

ΕΣΥ ΠΡΩΤΟΣ να δώσεις το παράδειγμα και να κλείσεις στη φυλακή δύο τουλάχιστον από τους εκατό περίπου που γνωρίζω και γνωρίζεις.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΑ σου αναφέρω τους εξής

1. ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΗ πρώην ΥΠΟΥΡΓΟ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΜΥΝΑΣ ( που δεν έχει υπηρετήσει ούτε τη θητεία του και πριν μπει στο κόμμα ήταν ανεπάγγελτος ) τώρα όμως διαμένει σε υπερπολυτές σπίτι στην ακριβότερη περιοχή της Αθήνας στην οδό Διον.Αρεοπαγίτου.
Για ρώτα τον πού τα βρήκε τα λεφτά ?

2. ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΗ πρώην ΥΦΥΠΟΥΡΓΟ πώς έχτισε υπερπολυτελή τριώροφη βίλα στην Πεντέλη ? κι αυτόν τον θυμάμαι να μην έχει ούτε τσιγάρα να καπνίσει.
Για ρώτα τον πού τα βρήκε τα λεφτά?

Υστερόγραφο
ΔΙΩΞΕ ΓΡΗΓΟΡΑ ΑΠΟ ΚΟΝΤΑ ΣΟΥ, νυν κολλητό σου ΥΦΥΠΟΥΡΓΟ που κυριολεκτικά δεν είχε παπούτσια να φορέσει και πριν τον πλούσιο γάμο του όταν ήταν υφυπουργός ΑΓΟΡΑΣΕ ΔΥΟ ΔΙΑΜΕΡΙΣΜΑΤΑ ένα στην Πατρ. Ιωακείμ και δεύτερο στην Ζαλοκώστα στο Κολωνάκι.
ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΑΣ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΥΠΟΚΡΙΣΙΕΣ, από αυτούς να πάρεις τα λεφτά
κι ΟΧΙ από τους ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟΥΣ που αυτή τη στιγμή
τους παίρνεις τον κόπο μιας ολόκληρης ζωής.
ΑΥΤΑ ΠΡΟΣ ΤΟ ΠΑΡΟΝ.

ΣΤΑΘΗΣ Β. ΠΑΝΑΓΟΥΛΗΣ
ΠΗΓΗ: MEDIA SOUP

Σάββατο 8 Μαΐου 2010

MARFIN: Τέλος εποχής για την αριστερή αθωότητα

Του Θανάση Καρτερού
ΑΥΓΗ 8 ΜΑΙΟΥ 2010

Αν οι υπάλληλοι της Marfin δεν είχαν δεχτεί πιέσεις για να δουλεύουν σε μέρα απεργίας, αν η πόρτα δεν ήταν κλειδωμένη, αν η εταιρεία εισάκουγε την κοινή λογική και τους άφηνε να φύγουν νωρίτερα, αν τα πυροσβεστικά έφταναν γρηγορότερα, αν υπήρχε έξοδος κινδύνου, αν τα τζάμια ήταν θωρακισμένα, αν... Πολλά «αν» στοιχειώνουν την τραγωδία της Marfin.

Ωστόσο, όσο κι αν τα «αν» έχουν βάση, όσο κι αν λείπουν ακόμα πολλές απαντήσεις, καραδοκεί πάντα το βόλεμα αριστερών συνειδήσεων πίσω απ' αυτά. Η πολιτική τακτοποίηση, τραβώντας τα «αν» από τα μαλλιά, να φτάσουμε στο συμπέρασμα στο οποίο βλέπουμε να φτάνουν ήδη δειλά-δειλά, ή και πιο ανοιχτά, διάφοροι, συχνά καλόπιστοι, εν ονόματι διαφόρων καλών σκοπών: για το δράμα φταίει η εργοδοσία, η κυβέρνηση και σε τελευταία ανάλυση ο καπιταλισμός.

Ωραία, φταίει σε τελευταία ανάλυση ο καπιταλισμός. Αυτοί που σήκωσαν το χέρι τους όμως για να σκοτώσουν ανθρώπους, μισθοφόροι κάποιας καπιταλιστικής μαφίας, ή εθελοντές της φονικής βίας, διαταραγμένοι μελανοχίτωνες, ή διατεταγμένοι προβοκάτορες, που ζεσταίνουν τις μηχανές του συστήματος και καίνε αθώους, δεν είναι άθλιοι δολοφόνοι; Είναι δυνατό να φωτίζει κανείς τις αιτίες της δράσης τους και να παραβλέπει τα αιματηρά, καταστροφικά της αποτελέσματα;

Δεν ήταν ασφαλώς τυχαίο το έγκλημα της Marfin. Πρέπει να δώσουν λόγο όσοι το προετοίμασαν, όσοι άφησαν γυμνούς στους λύκους τους εργαζόμενους, όσοι κερδοσκοπούν με την οδύνη.
Αλλά πρέπει πρωτίστως να δώσουν λόγο οι δολοφόνοι.
Που από καιρό έγραφαν μπροστά στα μάτια μας το χρονικό μιας προαναγγελθείσας δολοφονίας. Συστηματικά, οργανωμένα, προβοκάροντας κάθε είδους εκδήλωση, καταστρέφοντας και καίγοντας, κρυμμένοι συχνά πίσω από την αριστερή λογική κι ευαισθησία, που έρχονται από πολύ μακριά, από τίμιους αγώνες και άγριες διώξεις τίμιων αγωνιστών.

Ε, λοιπόν, φτάνει. Πέρασε η εποχή της αθωότητας.
Κανείς δεν δικαιούται πια να επικαλείται άγνοια και αγνές προθέσεις.
Όταν ειρηνικοί διαδηλωτές γίνονται όμηροι επίδοξων δολοφόνων, πρέπει να μάθουν να προστατεύουν τον εαυτό τους. Και τους άλλους. Και όχι μόνο με παραινέσεις.
Διαφορετικά ας κάτσουμε όλοι στ' αβγά μας.
Γιατί είναι άλλο η ανοχή απέναντι σε διαφορετικές απόψεις και δράσεις, απέναντι σε νέους ανθρώπους που ψάχνουν διέξοδο στα αδιέξοδα, κι άλλο η ανοχή απέναντι στο έγκλημα, όποια ιδεολογική κουκούλα κι αν φοράει...

Παρασκευή 7 Μαΐου 2010

Η υποκρισία καθεστώς, η μισή αλήθεια επιστήμη.


Πέμπτη, 06 Μαΐου 2010
Από τη Σκύλλα στη Χάρυβδη!
Του Στέφανου Καραμούτσιου


Ενώ το ιδιότυπο, σοβιετικού τύπου, κλεπτοκρατικό, κρατικοκαπιταλιστικό Ελληνικό οικοδόμημα (τελευταίο στην Ευρώπη) καταρρέει με πάταγο και στα ερείπιά του οι διάφοροι Ηρακλείς του - το διεφθαρμένο εν πολλοίς πολιτικό προσωπικό, η συνδικαλιστική νομενκλατούρα, οι κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες και ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας, που αλλοτριωμένο είχε "βολευτεί" με την κατάσταση - χύνουν κροκοδείλια δάκρυα ή καταφεύγει σε γοερούς θρήνους (σε αντίθεση με την αξιοπρεπή στάση των μη προνομιούχων κοινωνικών στρωμάτων) η καθεστωτική "αριστερά" και οι διάφορες παραφυάδες της,
που για δεκαετίες συμμετείχαν με τον τρόπο τους στη νομή της εξουσίας,
με έναν χυδαίο και φασιστικού τύπου λαϊκισμό και με μια παλαιοημερολογίτικης θρησκευτικής μορφής μάχη οπισθοφυλακών,
ρίχνουν τις τελευταίες ντουφεκιές για την υπεράσπιση του σύγχρονου νεοελληνικού άγους.
Και η ειρωνεία της τύχης!
Ενώ για χρόνια παίζοντας το ρόλο της δήθεν δομικής αντιπολίτευσης ήθελαν να πιστέψουμε ότι στη χώρα επικρατούσε ένας πολιτικός και κοινωνικός μεσαίωνας, τώρα έκπληκτοι πληροφορούμαστε ότι υπήρχαν και αξιόλογες κοινωνικές και σημαντικές δημοκρατικές κατακτήσεις και δικαιώματα που τώρα με την ξένη επέμβαση καταπατούνται!...
Ανεπανάληπτη αντίφαση και υποκρισία! Με άλλους λόγους από τη Σκύλλα στη Χάρυβδη!
Γι' αυτό σε μια χώρα όπου η μισή αλήθεια (που είναι το πιο τεράστιο ψεύδος) έχει αναχθεί σε επιστήμη, η υποκρισία καθεστώς και η κοινωνική αλλοτρίωση αθεράπευτη πληγή, μόνο ένα κατακλυσμιαίας μορφής οικονομικό, πολιτικό και κοινωνικό σοκ ενδέχεται να ξαναδώσει πνοή στην εδώ και καιρό ψυχορραγούσα χώρα, πριν αυτή γίνει τυμπανιαίο πτώμα...
(Από το filiati.blogspot)

Πέμπτη 6 Μαΐου 2010

Παρασκευή Ζ. 35 ετών, Αγγελική Π. 32 ετών, Επαμεινώνδας Τ. 36 ετών



































(ο Ριζοσπαστης σχεδον αποσιωπεί τους τρεις αθωους νεκρούς, η Αυγή όλο και κάτι είδε)
Και αφού άκουσες συνθήματα, αφού έψαξες να βρεις τον προβοκάτορα -βρήκαμε τώρα νέα δουλειά για να ασχολούμαστε-, αφού έπηξες στην παπαρολογία, αφού έλυσες ασκήσεις, sudoku και σταυρόλεξα κομματικής και κοινωνικής ευαισθησίας, κράτα αυτά τα τρία ονόματα.

«Παρασκευή Ζ. 35 ετών, Αγγελική Π. 32 ετών και Επαμεινώνδας Τ. 36 ετών»

Δεν ξέρω για πόσο καιρό θα τα θυμάσαι. O νόμος της ζούγκλας λέει ότι δεν θα περάσουν πολλές ώρες μέχρι να τα ξεχάσεις.
Παράπλευρες απώλειες που πνίγονται σε λίτρα από κροκοδείλια δάκρυα. Ήδη ξέχασες πόσος κόσμος πήγε στις συγκεντρώσεις κατά των οικονομικών μέτρων. Ο νόμος της ζούγκλας το λέει και αυτό. Εντελώς μεταξύ μας, το έμαθες και ποτέ;
Και αν κάποιος το είπε, το έκανε από υποχρέωση. Μετά χάθηκε στο στόμα ενός γιγάντιου ερπετού.
Πού είσαι Δαρβίνε να δεις την Εξέλιξη: Κάποτε ήταν νεκροθάφτες.
Μετά έγιναν όρνια που πετούν υπομονετικά πάνω από πτώματα.
Και τελικά εξελίχθηκαν σε ερπετά. Αχρείαστα τα πόδια, τα χέρια και τα φτερά.
Φτάνει να σέρνονται.

Πρέπει να βρούμε επειγόντως το reset button. Κατάλαβες;

Τετάρτη 5 Μαΐου 2010

Den yparxei nomos pou na apagorevei na ekmetalefteis ton malaka


ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΛΕΓΧΟ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ: ΠΩΣ Η GOLDMAN SACHS
ΟΡΓΑΝΩΝΕΙ ΤΗ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

"η δουλειά μας είναι να βγάζουμε λεφτά, όχι να σκεφτόμαστε τι θα συμβεί
στους ¨Έλληνες πολίτες, δεν υπάρχει εξάλλου νόμος που να απαγορεύει να
εκμεταλλευτείς τον μαλάκα" (δήλωση του Αμίτ Σαρκάρ, επικεφαλής
αμερικανικού επενδυτικού ταμείου, Μαριαν, 20.2.2010)


ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ
ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΛΕΓΧΟ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ:
ΠΩΣ Η GOLDMAN SACHS ΟΡΓΑΝΩΝΕΙ
ΤΗ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου


Ενδιαφέρον θα ήταν να μάθουμε εάν η Γκόλντμαν Ζακς διατηρούσε ή και
συνεχίζει να διατηρεί κάποιον "τοποτηρητή" και στα καθ' ημάς και σε ποιο
ακριβώς πόστο. Σε κυβερνητικό ή μήπως σε κρατικό που πάντως επηρεάζει
καθοριστικά κρίσιμες κυβερνητικές αποφάσεις σχετικά με την οικονομία και
τη διαχείριση των δημοσιονομικών μας προβλημάτων.

Πως θα σας φαινόταν αν ο προπονητής του Ολυμπιακού έπαιζε 100 εκατομμύρια
στο Προ-Πο, ποντάροντας στην ήττα και τον υποβιβασμό της ομάδας του και
συνιστώντας στους φίλους του να κάνουν το ίδιο; Τι θα έκαναν οι οπαδοί των
Ερυθρολεύκων σε έναν τέτοιο προπονητή;

Αυτό ακριβώς φαίνεται ότι κάνει η τράπεζα Γκόλντμαν Ζακς, κύριος σύμβουλος
επί σειρά ετών των ελληνικών κυβερνήσεων σε θέματα χρέους και
ιδιωτικοποιήσεων, προνομιακός συνομιλητής των Πρωθυπουργών και από τους
κύριους διαχειριστές του δημόσιου χρέους μας. Με το ένα χέρι, η τράπεζα
κερδίζει δισεκατομμύρια από τις "συμβουλές" της και τη διαχείριση του
χρέους. Με το άλλο, παίζει στην αγορά CDS ποντάροντας στη χρεοκοπία της
Ελλάδας, σε στενή συνεργασία με το κερδοσκοπικό χετζ φαντ Πόλσον, που
κέρδισε του κόσμου τα λεφτά στην κρίση του 2008. H Γκόλντμαν φροντίζει
ταυτόχρονα να υπονομεύει την ελληνική αξιοπιστία, τινάζοντας στον αέρα τα
ελληνικά επιτόκια και οδηγώντας τη χώρα στον γκρεμό! Αν δεν χρεοκοπήσει η
Ελλάδα κερδίζει από τα αυξημένα επιτόκια, αν χρεοκοπήσει κερδίζει από τη
χρεοκοπία. Κερδίζει στήνοντας τη φούσκα, κερδίζει και ξεφουσκώνοντας τη
φούσκα, πιστή στην αρχή "άρπαξε το τσεκ πριν σκάσει το καρπούζι". Στην
πραγματικότητα δεν υπάρχει κανένα καρπούζι. Η τράπεζα το παρουσιάζει ως
υπαρκτό, κερδίζει από την πώλησή του και το αφήνει να σκάσει πριν το πάρει
στα χέρια του ο αγοραστής.

Δεν είναι πρώτη φορά που το κάνει, είναι η πάγια μέθοδός της, χάρη στην
οποία κυριάρχησε στην παγκόσμια χρηματοπιστωτική αγορά, εξοντώνοντας τους
ανταγωνιστές. Η Γκόλντμαν γιγαντώνεται απομυζώντας τους πελάτες-θύματα,
γι' αυτό την ονόμασε βαμπίρ=βρυκόλακα η Λιμπερασιόν. Τα ίχνη της
εντοπίζονται πίσω από όλες τις φούσκες και οικονομικές καταστροφές
(κερδοσκοπία πετρελαίου, μετοχών υψηλής τεχνολογίας κ.ο.κ.).

Η τράπεζα πρωταγωνίστησε στα σάπια στεγαστικά δάνεια, οδηγώντας στην
καταστροφή του 2008. Τότε, οι τραπεζίτες ανάγκασαν τις κυβερνήσεις να
ξοδέψουν 11.400 δισεκατομμύρια δολλάρια (αν έχετε τρόπο να φαντασθείτε ένα
τέτοιο ποσό) για να καλύψουν τις νομότυπες ή μη απάτες των τραπεζών. Αφού
σώθηκαν από τη χρεοκοπία, βγάζοντας μάλιστα και κάτι τις, οι τραπεζίτες
επανήλθαν στα ίδια βάζοντας στο στόχαστρο ευάλωτα κράτη. Και δοκιμάζοντας
το ευρώ, προτού κατοχυρωθεί ως παγκόσμιο αποθεματικό, υπονομεύοντας την
αμερικανική κυριαρχία.

Η ΦΙΡΜΑ: ΜΙΑ ΤΡΑΠΕΖΑ-ΒΑΜΠΙΡ
Οι Αμερικανοί λατρεύουν τα παρατσούκλια. Τη CIA τη λένε «The Company» (H
Εταιρεία). Τη Μαφία «The Family» (Η Οικογένεια). Την Goldman Sachs «The
Firm» (Η Φίρμα). Γκόλντμαν και Σαξ ήταν δύο Γερμανοεβραίοι μετανάστες.
'Ίδρυσαν την τράπεζα το 1869, αλλά δεν θα μπορούσαν ίσως να φανταστούν ότι
θα γινόταν σήμερα η μεγαλύτερη στον κόσμο, αλλά και μια πραγματική, αν και
αφανής, όσο μπορεί, υπερκυβέρνηση του κόσμου.

Η Γκόλντμαν δεν έχει απλώς καλές σχέσεις με την αμερικανική κυβέρνηση,
είναι, σε μεγάλο βαθμό, η κυβέρνηση. Το μυστικό της επιτυχίας της; 'Έσπαγε
πρώτη όλες τις κρατικές ρυθμίσεις και ηθικές δεοντολογίες, ποντάροντας και
κερδίζοντας από την χρεοκοπία των πελατών της! Μπορούσε να το κάνει, γιατί
είχε ανθρώπους της στην κυβέρνηση και την κεντρική τράπεζα των ΗΠΑ, σε
ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, σε ευρωπαϊκές κεντρικές τράπεζες και την ίδια την
Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Επηρεάζει καθοριστικά τις αποφάσεις που
διαμορφώνουν την τραπεζική αγορά και τις ρυθμίσεις της.

Η αχαλίνωτη κερδοσκοπία της συνέβαλε στο Κραχ του 1929. "In God we Trust"
γράφει κάθε δολλάριο, ΅In Goldman Sachs we Trust", παρέφρασε ο Τζων Κένεθ
Γκαλμπρέιθ, που της αφιέρωσε ένα κεφάλαιο του βιβλίου του για την κρίση.
Στις δεκαετίες του "κρατισμού" που ακολούθησαν, η Γκόλντμαν έγινε πιο
προσεκτική, έφτιαξε το όνομά της και είχε μάλιστα μότο την "μακροπρόθεσμη
απληστία". Διεύρυνε προσεκτικά την επιρροή της, διεισδύοντας σταδιακά και
"φυτεύοντας" τους ανθρώπους της στα βασικά κέντρα οικονομικής εξουσίας ΗΠΑ
και Ευρώπης, στις κυβερνήσεις και τις κεντρικές τράπεζες. 'Ώσπου, οι
σταδιακές "απελευθερώσεις" της αγοράς χρήματος πέρασαν το κρίσιμο σημείο,
στα τελευταία χρόνια Κλίντον, με Υπουργό Οικονομικών τον Ρούμπιν,
επιτρέποντας στην τράπεζα να παίξει άγρια το "μεγάλο παιχνίδι" της, την
οικοδόμηση μιας παγκόσμιας "Αυτοκρατορίας του Χρήματος"

Η Γκόλντμαν εκμεταλλεύθηκε τις "απελευθερώσεις" και την κατάργηση των
περισσότερων φραγμών και ρυθμίσεων (που συχνά προκάλεσε η ίδια),
συμπρωταγωνιστώντας στο στήσιμο της μιας φούσκας μετά την άλλη. Μπόρεσε να
το κάνει, γιατί επηρέαζε με τους ανθρώπους της καθοριστικά την αμερικανική
και ευρωπαϊκή οικονομική πολιτική.

Η μεγάλη ευκαιρία της ήταν η κρίση του 2008. Πρωταγωνίστησε στον μπουμ των
στεγαστικών δανείων προς αναξιόπιστους δανειολήπτες, μετά ανακάτεψε τα
"τοξικά δάνεια" με υγιέστερα προϊόντα και τα πούλησε ως υγιή. Μετά
κερδοσκόπησε εις βάρος των αγοραστών των προϊόντων της στην δευτερογενή
αγορά CDS, των ασφαλιστικών συμβολαίων έναντι αναξιόπιστων χρεών,
επιταχύνοντας την κρίση. Από τη μια κέρδισε μεταπουλώντας στεγαστικά
δάνεια, από την άλλη ποντάροντας και συμβάλλοντας στην καταστροφή των
προϊόντων της. Κύριο εργαλείο της ήταν η αγορά CDS (Credit Default Swaps),
δευτερογενών χρηματοπιστωτικών προϊόντων, ασφαλίστρων έναντι χρεοκοπίας,
μια από τις πιο αδιαφανείς και πιο απορυθμισμένες. Τρεις τράπεζες ελέγχουν
το 75% της αγοράς, Γκόλντμαν, J.P. Morgan και Ντώυτσε Μπανκ.

¨Όταν ξέσπασε η κρίση, η Γκόλντμαν χρησιμοποίησε τον άνθρωπό της στην
κυβέρνηση, τον Υπουργό Οικονομιών Πόλσον για να αποτρέψει κάθε συνδρομή
στις τράπεζες, οδηγώντας στη χρεοκοπία τον κύριο ανταγωνιστή της, τη Λήμαν
Μπράδερς. Όταν η Λήμαν χρεοκόπησε, ο Πόλσον άλλαξε αμέσως ρότα και έσπευσε
να διασώσει τις υπό χρεοκοπία τράπεζες. Η Γκόλντμαν όχι μόνο απηλλάγη του
κύριου ανταγωνιστή, αλλά και κέρδισε 13 δις δολλάρια από το σχέδιο
σωτηρίας. (Μια εκπληκτική έρευνα για την Γκόλντμαν Ζακς δημοσιεύεται στο
περιοδικό "Τετράδια", τεύχος 57-58, των εκδόσεων "Στοχαστής"). Σε αυτή την
"τράπεζα που τρομάζει", κατά την έκφραση της Λιμπερασιόν, ανέθεσαν
διαδοχικές ελληνικές κυβερνήσεις, μετά το 1998, σημαντικό μέρος της
διαχείρισης του ελληνικού χρέους και της εμπιστεύτηκαν το μέλλον του
ελληνικού λαού.

"Η Γκόλντμαν Ζακς είναι παντού"
H φράση ανήκει στον Ματ Ταιμπι, ερευνητή δημοσιογράφο, που υπογράφει μια
μεγάλη έρευνα για την Γκόλντμαν στο περιοδικό Rolling Stone. H μέθοδος της
Φίρμας είναι ο . εισοδισμός, τόσο επιτυχής που η τράπεζα απέκτησε και
δεύτερο παρατσούκλι, αφού την ονομάζουν και "κυβέρνηση Ζακς". Επιλέγει
στελέχη της, τα κάνει εκατομμυριούχους και μετά τους . βρίσκει δουλειά
στις κεντρικότερες θέσεις του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος. Ιδού
μερικά από τα αστέρια του διεθνούς δικτύου της:

Mario Draghi
Υπεύθυνος ιδιωτικοποιήσεων στην Ιταλία (1991-2001), αντιπρόεδρος Ευρώπης
της Goldman Sachs (2001-2006), Διοικητής της Κεντρικής Τράπεζας της
Ιταλίας, υποψήφιος για τη θέση του Προέδρου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής
Τράπεζας

Otmar Issing
Επικεφαλής οικονομολόγος και αρχιτέκτονας της νομισματικής στρατηγικής της
Κεντρικής Ευρωπαϊκής Τράπεζας (1998-06), διεθνής σύμβουλος της Goldman
Sachs, Πρόεδρος του Center for Financial Studies στο Πανεπιστήμιο της
Φρανκφούρτης. Με πρόσφατο άρθρο του στους Financial Times συγχαίρει τους
Ευρωπαίους ηγέτες για τη σθεναρή αντίστασή τους στην καταστροφική, όπως
την χαρακτηρίζει, ιδέα μιας ευρωπαϊκής βοήθειας στην Ελλάδα. Η εφημερίδα
αναφέρει όλες τις ιδιότητες του αρθρογράφου, πλην αυτής του συμβούλου της
Goldman Sachs.

Lloyd Blankfein
Πρόεδρος και Γενικός Διευθυντής της Goldman Sachs. Ο χειρότερος Πρόεδρος
και Γενικός Διευθυντής του 2009 κατά το Forbes, πρόσωπο της χρονιάς κατά
τους Financial Times. Ετήσια αμοιβή 53 εκατομμύρια δολλάρια.

Henry Paulson
Μετά από 30 χρόνια στη Φίρμα, έγινε Υπουργός Οικονομικών του Μπους.

Lawrence Summers
Σύμβουλος του Κλίντον, του Μπους και του Ομπάμα. Αρχιτέκτονας της
φιλελευθεροποίησης του χρηματοπιστωτικού τομέα. Προστατευόμενος του
Ρούμπιν, βετεράνου της Φίρμας

Dan Jester
Στην κυβέρνηση Ομπάμα. Αναμείχθηκε στη διάσωση της ΑΙG, όπου ένα μεγάλο
μέρος από το κεφάλαιο που δαπανήθηκε κατέληξε στην Goldman Sachs


Η επιχείρηση "Χρεοκοπία της Ελλάδας"


To 1998 η ελληνική κυβέρνηση έθεσε ως κύρια επιδίωξη την ένταξη στην ΟΝΕ.
Τα νούμερα δεν έβγαιναν. Η Αθήνα θα μπορούσε ίσως να περιορίσει τη
φοροδιαφυγή των μεσαίων-ανώτερων κοινωνικών στρωμάτων που δεν συνηθίζουν
να πληρώνουν φόρους, αφήνοντας την στήριξη του κράτους στους μισθωτούς και
συνταξιούχους (που ταυτόχρονα κατηγορούν ως ανεπρόκοπους). Θα μπορούσε να
περιορίσει την παραοικονομία ή το κόστος της διαφθοράς. Θα μπορούσε να
σκεφτεί άλλες αναπτυξιακές στρατηγικές. Προτίμησε τον εύκολο, αν και
πανάκριβο, δρόμο, το μασκάρεμα του χρέους. Για να το κάνει απευθύνθηκε,
σύμφωνα με τους New York Times και τη Wall Street Journal, στη διαβόητη
Goldman Sachs. Για τη συνεργασία αυτή την εγκαλεί τώρα και ζητά να
πληροφορηθεί τι έγινε η Κομισιόν. Γράφει σε μια έρευνά του το γαλλικό
Μαριάν:

"Για την πιο μεγάλη τράπεζα του κόσμου, η πατρίδα της δημοκρατίας
μετετράπη σε αγελάδα προς άρμεγμα. ¨Όταν ο Γκάρυ Κον προσγειώνεται στο
αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος, το 2001, οι έλληνες αξιωματούχοι τον
περιμένουν όπως τον Μεσσία Κώστας Σημίτης αποφασίζει να βάλει τον λύκο
μέσα στο μαντρί". H Γκόλντμαν Σαχς, γράφει το περιοδικό, "διαφθείρει" την
ελληνική κυβέρνηση "πείθοντάς" την
ότι μπορεί με τα προϊόντα της να χρηματοδοτεί τις δαπάνες της. Η Γκόλντμαν
βγάζει 300 εκατομμύρια δολλάρια, για να κρύψει η ελληνική κυβέρνηση, όλο
κι όλο, ένα δάνειο ενός δις. 30% εις βάρος του ελληνικού δημοσίου πάει το
νταβατζηλίκι. Ο οίκος αξιολόγησης Μούντις καλύπτει την επιχείρηση
αξιολογώντας με άριστα την Ελλάδα. Η ατιμωρησία οδηγεί σε μονιμοποίηση των
πρακτικών. Το τελευταίο από αυτά τα προϊόντα είναι ο "Titlospe", δάνειο
5,3 δις το 2009.

Με τη μέθοδο αυτή, η Αθήνα χρησιμοποίησε διάφορα δομημένα προϊόντα για να
κρύψει το πραγματικό ύψος του χρέους επιτρέποντας στην Ελλάδα να
εκπληρώσει τεχνικά, όχι όμως και ουσιαστικά, τα κριτήρια του Μάαστριχτ,
πρακτική που άρχισε το 1998 και συνεχίστηκε μέχρι τις αρχές του 2009. Η
Γκόλντμαν, η Εθνική Τράπεζα και η ελληνική κυβέρνηση δημιούργησαν ένα
"νεφέλωμα" διεθνών εταιρειών που ειδικεύτηκαν στην αγοραπωλησία ελληνικών
τίτλων μετασχηματισμένων σε ιδιόμορφα, δομημένα προϊόντα.

¨Όλα ήταν νόμιμα, υποστηρίζεται σήμερα. Και τα δάνεια στους άστεγους που
ανατίναξαν το τραπεζικό σύστημα νόμιμα ήταν, δεν ήταν όμως προς το δημόσιο
συμφέρον. H φούσκα που δημιουργήθηκε είναι αυτή ακριβώς που σκάει σήμερα
στα μούτρα μας, έχοντας οδηγήσει το ελληνικό κράτος στα πρόθυρα της
κατάρρευσης.

Η Κομισιόν πάντως δεν έχει πεισθεί για τη νομιμότητα ορισμένων από τις
διαδικασίες αυτές. ¨Ενα από τα συνηθέστερα κόλπα της Γκόλντμαν είναι η
έκδοση χρεογράφων σε άλλο νόμισμα από μια χώρα και η εν συνεχεία χρήση
swaps για κάλυψη από αλλαγές ισοτιμιών. Το κόλπο, που υποπτεύεται η
Κομισιόν ότι έγινε και εξετάζει τη νομιμότητά του, αρχίζει από κει και
πέρα, με την αυθαίρετη αλλαγή από την κυβέρνηση και την κεντρική τράπεζα
της ισοτιμίας, χωρίς να το ανακοινώσει σε κανένα, σύμφωνα με το γαλλικό
ρεπορτάζ. Με τον τρόπο αυτό, βελτιώνει την αξία του χρέους. Η δεύτερη
μέθοδος είναι η πρόβλεψη μελλοντικών εξόδων. Σύμφωνα με τη Λιμπερασιόν, η
Γκόλντμαν πρότεινε στην κυβέρνηση της ΝΔ να προεξοφλήσει έσοδα των
αεροδρομίων, "μειώνοντας" λογιστικά το χρέος κατά 0,5% του ΑΕΠ. Για την
ωραία αυτή συμβουλή, ένα ακόμα λογιστικό τρικ, το ελληνικό κράτος πλήρωσε
ένα ποσό 200-300 εκατομμυρίων ευρώ.

Τα ήξεραν


Το γεγονός ότι και άλλες ευρωπαϊκές χώρες προσέτρεξαν στη "δημιουργική
λογιστική", σε νομότυπες απάτες, δεν απαλλάσσει τους ¨Έλληνες ιθύνοντες
των ευθυνών τους, δείχνει όμως τον βαθμό διάβρωσης και εξάρτησης και άλλων
Ευρωπαίων. Είναι πολύ δύσκολο επίσης να πιστέψουμε ότι Βρυξέλλες, Παρίσι
και Φρανκφούρτη δεν ήξεραν και δεν άφησαν να γίνουν όλα αυτά, προφανώς
αποβλέποντας σε μεγάλα πολιτικά-οικονομικά οφέλη. Η Φρανκφούρτη παίρνει
κάθε χρόνο λεπτομερείς εκθέσεις της Τράπεζας της Ελλάδας. Γνωρίζει ακριβώς
πόσο είναι το χρέος. Το ξέρανε και το Νοέμβριο, όταν η κυβέρνηση τους
ανακοίνωσε ότι είναι διπλάσιο, όπως το ήξεραν και οι διεθνείς οίκοι
αξιολόγησης και οι τράπεζες, κάνανε όμως τους έκπληκτους. Η ευθύνη είναι
μοιρασμένη, αλλά οι ¨Έλληνες θα πληρώσουν τη νύφη.

Η υπόθεση δείχνει επίσης πόσο η Ευρώπη είναι υπονομευμένη εκ των έσω, αφού
αναθέτει σε αμερικανικές τράπεζες τη διαχείριση των πιο σημαντικών πτυχών
και ευάλωτων σημείων των οικονομικών της (όπως κάνει άλλωστε και στους
τομείς προσωπικών δεδομένων, περιλαμβανομένων των τραπεζικών λογαριασμών
και κάθε άλλης πληροφορίας που μεταφέρει στις αμερικανικές υπηρεσίες,
δήθεν για την τρομοκρατία). Πρόσφατα, ο ευρωβουλευτής Νίκος Χουντής
αποκάλυψε με ερώτησή του την αναγνώριση, σε κανονισμό της Κομισιόν, του
ρόλου των τριών κυρίως αμερικανικών οίκων αξιολόγησης, την ίδια στιγμή που
το αμερικανικό Κονγκρέσο τους καλεί να δώσουν εξηγήσεις!

Η Ελλάδα έκρυψε με τον τρόπο αυτό τα προβλήματα κάτω από το χαλί, ώσπου,
στις αρχές του 2009, άρχισαν να έρχονται οι πληροφορίες από τη Γερμανία
για κίνδυνο χρεοκοπίας της Ελλάδας (σχετικά δημοσιεύματα του Σπήγκελ και
άρθρο του Κώστα Σημίτη στην Ημερησία). Τον Σεπτέμβριο 2009, με πρωτοβουλία
της Γκόλντμαν και μεσολαβητή την εταιρεία Markit, συγκροτείται
κονσόρτσιουμ 12 τραπεζών που δημιουργεί ειδικό ίντεξ στην αγορά CDS για
την κάλυψη αυξημένου ρίσκου του χρέους Ελλάδας, Ισπανίας και Πορτογαλίας,
εν αναμονή του κερδοσκοπικού παιχνιδιού (iTraxxSovX Western Europe).
Πρόκειται κατ' ουσίαν για στοίχημα στη χρεοκοπία των τριών κρατών, που
στήνει ο σύμβουλός μας.

H Goldman γνωρίζει άριστα όλες τις πτυχές του ελληνικού χρέους. Γνωρίζει
επίσης τι πρόκειται να γίνει, αφού η ίδια το ετοιμάζει. Τι κάνει;
Περιμένει να περάσει ένας μήνας από τις εκλογές, να συνειδητοποιήσει η νέα
κυβέρνηση το πρόβλημα που αντιμετωπίζει και στέλνει, σύμφωνα με τη
Λιμπερασιόν, αντιπροσωπεία τραπεζιτών στην Αθήνα, υπό το Νο 2 της τράπεζας
Γκάρι Κον. Γίνονται δύο συναντήσεις (έχουν γίνει και αρκετές άλλες στο
εξωτερικό). Mία στο Υπουργείο Οικονομικών και μία στο ξενοδοχείο
"Πεντελικόν" της Κηφισιάς. Προτείνουν ένα ακόμα χαριτωμένο προϊόν τους,
σχεδιασμένο να στείλει στο μέλλον το κόστος του ΕΣΥ. Λίγο πριν σπρώξουν
την Ελλάδα στην Καιάδα, ετοιμάζονται να της αρπάξουν κάτι ακόμα.

Η τελική επίθεση


Τον Δεκέμβριο, η επίθεση αρχίζει μέσω των οίκων αξιολόγησης που
υποβαθμίζουν την ελληνική πιστοληπτική ικανότητα, παρόλο που γνώριζαν μια
χαρά εδώ και καιρό την πραγματική κατάσταση. Η ελληνική αξιοπιστία
πλήττεται από παντού. H Goldman εξακολουθεί πάντως να βγάζει ένα "σκασμό
λεφτά", όπως με την έκδοση του δανείου της 25.1.2010. Ενώ συνεχίζει να
κερδίζει από τη διαχείριση του χρέους, δεν περιμένει ούτε μια μέρα από την
πώληση του δανείου και ξαναχτυπάει την Ελλάδα μέσω των Financial Times,
προνομιακού εκφραστή και του Σίτι και της Κομισιόν (τέτοια είναι τα
ευρωπαϊκά χάλια). Παίζοντας έτσι διπλό παιχνίδι και εις βάρος της Ελλάδας,
και εις βάρος των άλλων πελατών της, αγοραστών του τελευταίου δανείου, που
βλέπουν τα ελληνικά επιτόκια και spread να εκτινάσσονται αμέσως μετά.

Η λονδρέζικη εφημερίδα γράφει ότι η Αθήνα θέλει να δανειστεί από την Κίνα
μέσω της Γκόλντμαν. Το δημοσίευμα προκαλεί αμέσως αύξηση του πρίμιουμ για
το χρέος. Κανείς δεν πιστεύει ότι η εφημερίδα μπορούσε να δημοσιεύσει
τέτοια είδηση, χωρίς να την επιβεβαιώσουν από την Γκόλντμαν. Κατ' άλλους
την είδηση την έδωσε η ίδια η Γκόλντμαν όταν πληροφορήθηκε (άραγε από
ποιόν;) ότι ο Γ. Παπανδρέου σκέφτεται να προχωρήσει σε διακρατική συμφωνία
με την Κίνα προκειμένου οι Ασιάτες της Cosco που έχουν πάρει το λιμάνι του
Πειραιά να αναλάβουν ένα σημαντικό κομμάτι του δανεισμού της χώρας. Η
τράπεζα δεν περιορίζεται φυσικά στα κέρδη από το ελληνικό χρέος.
Κερδοσκοπεί αμέσως κατά του ευρώ, πιστή στην αρχή "αγοράζουμε στη φήμη και
πουλάμε στο γεγονός". Μεταξύ 26.1 και 2.2.2010 οι αμερικανικές επενδυτικές
τράπεζες και τα χετζ φαντ, μεταξύ των οποίων και η Γκόλντμαν, ρευστοποιούν
συμβόλαια αξίας 5,5 δισεκατομμυρίων ευρώ, περισσότερα από τον Σεπτέμβρη
του 2008, στο απόγειο της οικονομικής κρίσης.

Από την αγορά CDS, παίζοντας δηλαδή τη χρεοκοπία της Ελλάδας, η Γκόλνtμαν
υπολογίζεται ότι κέρδισε ένα έως τρια δισεκατομμύρια δολλάρια. Οι
χρηματιστές της Γουώλ Στρητ σφυρίζουν αδιάφορα, δηλώνοντας στους
δημοσιογράφους: "η δουλειά μας είναι να βγάζουμε λεφτά, όχι να σκεφτόμαστε
τι θα συμβεί στους ¨Έλληνες πολίτες, δεν υπάρχει εξάλλου νόμος που να
απαγορεύει να εκμεταλλευτείς τον μαλάκα" (δήλωση του Αμίτ Σαρκάρ,
επικεφαλής αμερικανικού επενδυτικού ταμείου, Μαριαν, 20.2.2010)

Το διακύβευμα: υποδούλωση Ελλάδας, υποδούλωση Ευρώπης
Η Ελλάδα γίνεται προνομιακή δίοδος για τον έλεγχο της Ευρώπης και την
εξασθένηση του ευρώ, προτού το ευρωπαϊκό νόμισμα καταστεί κύριο
αποθεματικό. Επιδιώκεται επίσης να γίνει το νέο υπόδειγμα μιας Ευρώπης
χωρίς κοινωνικό κράτος. Μέρκελ και Σαρκοζί άρχισαν να καταλαβαίνουν μόλις
αυτό τον μήνα τι συμβαίνει και τις συνέπειες για την Ευρώπη και παραμένουν
βασικά αμήχανοι, παρόλο που έχουν εύκολες λύσεις, που περιγράφουν αρκετά
έντυπα, όπως έκδοση ευρωομολόγων ή αγορά από την Κεντρική Ευρωπαϊκή
Τράπεζα του ελληνικού χρέους, που θα τσάκιζε τα πόδια των κερδοσκόπων και
θα τους ανάγκαζε να ξανασκεφτούν πολλές φορές πριν ξαναεπιτεθούν.

Βερολίνο όμως και Παρίσι παραμένουν δέσμιοι της ιδεολογίας και της
αρχιτεκτονικής του ευρώ που τους εμποδίζει να αντιδράσουν με άλλο τρόπο,
εκτός από το να απαιτούν περίπου την αυτοκτονία της ελληνικής κοινωνίας. Η
Ευρώπη είναι εκ των ένδον υπονομευμένη, όπως αποδεικνύει η δραστηριότητα
κατά της Ελλάδας της Ντώυτσε Μπανκ, της PNB Paribas, της Σοσιετέ Ζενεράλ
και των ελβετικών τραπεζών στην αγορά CDS, αλλά και η στάση των αρμοδίων
της Κομισιόν, των "ευρωπαίων ηλιθίων", όπως τους αποκαλούν οι Γάλλοι. Η
"παγκοσμιοποίηση" είναι φτιαγμένη από και για τους Αγγλοσάξωνες. ¨Οσο για
το ελληνικό ζήτημα μοιάζει για ορισμένα τουλάχιστο γαλλικά έντυπα μια μάχη
μεταξύ δημοκρατίας και ολοκληρωτισμού, όπως υποδεικνύει η Λιμπερασιόν
δημοσιεύοντας, δίπλα-δίπλα, τη φωτογραφία της Βουλής των Ελλήνων και του
ουρανοξύστη Goldman Sachs, της μεγαλύτερης τράπεζας του κόσμου που
χρησιμοποιεί όλη της τη δύναμη εναντίον μιας μικρής ευρωπαϊκής χώρας.




THESA1NT'S WEBLOG
http://www.myspace.com/thesa1ntx
«Οικονομική μαφία το ΔΝΤ»
Μαξ Κάιζερ


Την ίδια στιγμή που η Ελλάδα διασύρεται και λοιδορείται από τα διεθνή μέσα
ενημέρωσης, ο Μαξ Κάιζερ, ένας από τους πιο ριζοσπαστικούς και τολμηρούς
οικονομικούς αναλυτές, στέκεται στο πλευρό μας και μιλά ανοιχτά για
«οικονομική μαφία» και «οικονομικούς τρομοκράτες» που οδήγησαν την χώρα
στην καταστροφή.
Γνωρίζοντας άριστα τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί το χρηματοπιστωτικό
σύστημα, καθώς υπήρξε χρηματιστής στην Γουόλ Στρητ για περίπου 25 χρόνια,
ο Μαξ Κάιζερ, που είχε προβλέψει με απόλυτη ακρίβεια την οικονομική
κατάρρευση της Ισλανδίας, ζητά την σύλληψη των τραπεζιτών της Goldman
Sachs και προτρέπει τους Έλληνες να διεξάγουν δημοψήφισμα για την προσφυγή
της χώρας μας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
Παρουσιαστής οικονομικών εκπομπών στα μεγαλύτερα τηλεοπτικά δίκτυα του
κόσμου, ανάμεσα στα οποία το BBC, το Αγγλικό Αλ Τζαζίρα και το Russia
Today, ο Μαξ Κάιζερ μιλώντας στο «ΘΕΜΑ», χαρακτηρίζει ανούσια τα μέτρα της
ελληνικής κυβέρνησης, υποστηρίζοντας πως τα πραγματικά μέτρα θα μας τα
επιβάλει το Δ.Ν.Τ. Θεωρεί πως η Ελλάδα είναι μια χώρα που θα θυσιαστεί
από τις διεθνείς αγορές και προτρέπει τους Έλληνες να εμποδίσουν αυτήν
την προοπτική.
Είναι το Δ.Ν.Τ μονόδρομος για την Ελλάδα, ή υπάρχουν εναλλακτικές οδοί;
Ο μονόδρομος για την Ελλάδα αυτή τη στιγμή πρέπει να είναι η σύλληψη των
τραπεζιτών της Goldman Sachs και όλων όσων συμμετείχαν στην χάλκευση της
ελληνικής οικονομίας το 2000, που μπήκατε στο ευρώ. Το επόμενο βήμα, η
εθνικοποίηση των τραπεζών, όπως έκανε η Σουηδία το 1993. Το Δ.Ν.Τ είναι το
τελευταίο πράγμα που χρειάζεστε. Θα χάσετε την κυριαρχία σας. Ασκεί
οικονομική τρομοκρατία. Χρησιμοποιεί οικονομικά όπλα μαζικής καταστροφής.
Θα σας βιάσει με τέτοιον τρόπο, που δεν θα έχετε νιώσει ποτέ χειρότερο
πόνο.
Υπάρχει η άποψη πως το Δ.Ν.Τ δεν είναι ο «κακός λύκος» αλλά η μοναδική
λύση για την Ελλάδα;
Αν κάποιος σας κάψει το σπίτι για να σας πουλήσει μετά κάρβουνο θα το
θεωρούσατε λογικό; Αυτό ακριβώς έκανε και η Goldman Sachs στην ελληνική
οικονομία. Σας έκαψαν σαν εμπρηστές και τώρα έρχονται και σας λένε μην
ανησυχείτε θα σας δώσουμε κάρβουνο. Είναι εξωφρενικό. Το Δ.Ν.Τ διεμήνυσε
στην Ελλάδα πως αν το χρειαστεί θα έρθει για βοήθεια. Τα επενδυτικά hedge
funds της Γουόλ Στρητ επιτίθενται στην αγορά ομολόγων της Ελλάδας για να
κατευθύνουν την κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας. Και ο λόγος που το
κάνουν είναι απλός. Να αναγκάζουν τον ελληνικό λαό να ζητήσει τη βοήθεια
του Δ.Ν.Τ. Και το Δ.Ν.Τ θα πει, αφού μας φωνάξατε για βοήθεια εμείς απλώς
ήρθαμε. Οι τραπεζίτες της Γουόλ Στρητ συνεργάζονται απόλυτα με το Δ.Ν.Τ.
Είναι μια οικονομική μαφία και τα hedge funds είναι οι εκτελεστές. Οι
έρευνες για την Goldman Sachs στις Η.Π.Α αλλά και στην Ευρώπη δείχνουν το
μέγεθος της μαφίας. Είναι αναμεμειγμένοι σε παράνομες δραστηριότητες σε
όλον τον κόσμο.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση που βρίσκεται; Πως εξηγείτε την αντιμετώπιση της Γαλλίας
και της Γερμανίας;
Η Γερμανία είναι στην πλευρά των τραπεζιτών της Γουόλ Στρητ. Δεν
ενδιαφέρεται για την Ελλάδα ή το ευρώ. Το ευρώ αντικατέστησε ένα φθηνό
μάρκο ώστε να διατηρήσει ανταγωνιστικές τις εξαγωγές της. Όσο η Ελλάδα
είναι το πρόβλημα, το ευρώ πέφτει και η Γερμανία ευνοείται.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση και το ευρώ ανταγωνίζονται το δολάριο. Δυστυχώς η κρίση
θα καταστρέψει το ευρώ. Οι τραπεζιτικοί τρομοκράτες της Γουόλ Στρητ, έχουν
σκοπό μετά την Ελλάδα, να καταστρέψουν την Πορτογαλία και να συνεχίσουν. Η
καταστροφή του ευρώ θα βοηθήσει το δολάριο να παραμείνει το μοναδικό
διεθνές νόμισμα, το μοναδικό «αποθεματικό νόμισμα». Αν μια χώρα θέλει να
αγοράσει πετρέλαιο, πρέπει πρώτα να αγοράσει δολάρια. Αν μια χώρα θέλει να
αγοράσει χαλκό, πρέπει πρώτα να αγοράσει δολάρια. Γιατί αυτά και αρκετά
ακόμα προϊόντα πωλούνται μόνο σε δολάρια. Αυτό σημαίνει πως οι Η.Π.Α
κερδίζουν διαρκώς. Όλος ο κόσμος είναι υποχρεωμένος να αγοράζει συνεχώς
δολάρια. Το ευρώ λοιπόν απείλησε την αυτοκρατορία του δολαρίου. Ήταν
λογικό αυτό να μην αρέσει στους τραπεζίτες της Γουόλ Στρητ. Χρησιμοποιούν
την κρίση για να καταστρέψουν το ευρώ. Οι Έλληνες πρέπει να σταθούν
ενάντια στους τραπεζίτες, όπως κάνανε οι Ισλανδοί.
Τι προτείνετε; Πώς θα καταφέρουμε να ζητήσουμε δάνεια από τις αγορές;
Να κάνετε δημοψήφισμα. Όπως στην Ισλανδία. Οι Ισλανδοί αποφάσισαν με 93%
να μην δώσουν σε μερικούς τραπεζίτες 5 δις ευρώ. Πρέπει εσείς οι Έλληνες
να αποφασίσετε αν θέλετε το Δ.Ν.Τ στη χώρα σας. Η κυβέρνησή σας δεν έχει
αυτήν την εντολή. Σας θεωρούν ανόητους και δεν ζητάνε τη γνώμη σας;
Θεωρούν πως είστε μωρά και δεν έχετε δικαίωμα λόγου; Πως δεν μπορείτε να
αποφασίσετε για τις ζωές σας; Ζητείστε δημοψήφισμα. Θέλετε το Δ.Ν.Τ στη
χώρα σας ή όχι; Εσείς έχετε τη δύναμη. Πρέπει να παλέψετε, να αγωνιστείτε.
Αν δεν γίνει δημοψήφισμα τότε να γίνουν εκλογές. Να εθνικοποιήσετε άμεσα
όλες τις τράπεζές σας, να δημιουργήσετε δύο ή τρεις κρατικές τράπεζες και
να αναδομήσετε την οικονομία σας. Μην πάτε μακριά. Κοιτάξτε το μοντέλο που
εφάρμοσε η Σουηδία το 1993.


Μυστική συνάντηση Παπανδρέου - Σόρος !!!
Έγινε στην Αθήνα, στις 18-4-2010 !!!


Το Σάββατο 18 Απριλίου νωρίς το πρωί, δηλαδή τρεις μέρες πριν την έναρξη
των συζητήσεων της ελληνικής κυβέρνησης με τους τοποτηρητές του ΔΝΤ (και
τους Ευρωπαίους παρατρεχάμενους της Κομισιόν και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής
Τράπεζας) φτάνει στην Αθήνα ο μετρ της θεσμοθετημένης παγκόσμιας
κερδοσκοπίας Τζ. Σόρος. Ο κερδοσκόπος έφτασε στο αεροδρόμιο Ελευθέριος
Βενιζέλος με ιδιωτικό αεροσκάφος (Έλληνα φίλου του), επιβιβάστηκε σε
λιμουζίνα και .χάθηκε για τρεις ώρες. Αυτές τις τρεις ώρες ο Σόρος.
συμβούλευε τον Ελληνες πρωθυπουργό!!! Ο Σόρος μετά το ραντεβού του με τον
Γ. Παπανδρέου, επέστρεψε στο Ελευθέριος Βενιζέλος απ όπου αναχώρησε με το
ίδιο αεροσκάφος. Τι είχε να πει το αρπακτικό των αγορών με τον Γ.
Παπανδρέου; Τι του ζήτησε; Τι τον .συμβούλεψε; Γιατί η συνάντηση (αυτή η
συγκεκριμένη αλλά και άλλες) δεν ανακοινώνονται;;;
Την ίδια περίπου στιγμή που ο Πρωθυπουργός τα έλεγε με τον Σόρος, όπως
γράφτηκε στο Ποντίκι (και επιβεβαιώθηκε από τον κυβερνητικό εκπρόσωπο) η
υπουργός Οικονομίας Λούκα Κατσέλη συναντήθηκε μυστικά με ένα άλλο μεγάλο.
επενδυτή, μεγαλοστέλεχος ταυτόχρονα της Goldman Sachs και της BP. Η
«μυστικότητα» της συνάντησης, πήγε περίπατο μετά από το δημοσίευμα του
Ποντικιού υποχρεώνοντας την Λούκα Κατσέλη και τον Κυβερνητικό εκπρόσωπο να
αναζητήσουν γελοίες δικαιολογίες, όπως ότι τον εν λόγο κύριο (Σέδερλαντ) η
υπουργός τον γνώριζε από παλιά, από τη θητεία της στο ΔΝΤ.
Αυτές οι μυστικές επαφές και συναντήσεις δεν είναι οι μόνες. Αυτήν την
περίοδο τα πιράνχας των αγορών, τριγυρίζουν γύρω από το ημιθανές ελληνικό
πτώμα. Οι . επενδυτές, είναι έτοιμοι να αξιοποιήσουν τις διαδικασίες που
επιβάλλει το ΔΝΤ και να τραφούν από το ελληνικό χρέος. Για το λόγο αυτό
συνωστίζονται αυτήν την περίοδο στην Αθήνα. Παρακολουθούν από κοντά τις
συζητήσεις του ΔΝΤ με την κυβέρνηση και ταυτόχρονα καλλιεργούν τις επαφές
τους, τόσο με κυβερνητικά στελέχη, όσο και με παράγοντες της ελληνικής
αγοράς (τραπεζίτες, επιχειρηματίες) με τους οποίους θα συνεργαστούν στο
επερχόμενο τσιμπούσι. Πάντα υπάρχει ένα ξεροκόμματο και για τα εγχώρια
λαμόγια.
Η πρακτική με την οποία γίνεται το ξεκοκάλισμα μιας ολόκληρης χώρας, από
τα μεγάλα παγκόσμια αφεντικά και τους ντόπιους οικονομικούς και πολιτικούς
«πράκτορές»τους είναι γνωστή και δοκιμασμένη σε δεκάδες χώρες:

Με λαμογιές, μίζες και. θαλασσοδάνεια το πολιτικό προσωπικό μιας χώρας
μετατρέπεται σε υπαλληλικό προσωπικό των μεγάλων συμφερόντων, ντόπιων και
κυρίως των ξένων. Με το πέρασμα του χρόνου το χρέος γίνεται δυσβάσταχτο.
Τότε ξεκινά η θεσμοθετημένη τοκογλυφική πρακτική που ζούμε αυτές τις μέρες
με τα επιτόκια δανεισμού της χώρας.
Το ΔΝΤ, εμφανίζεται ως από μηχανής θεός και δίνει δανεικά για να καλύψει η
χώρα τους τρέχοντες τόκους από προηγούμενα δάνεια.
Για .αντάλλαγμα το ΔΝΤ ζητά «μεταρρυθμίσεις». Για την ακρίβεια απορρύθμιση
της οικονομίας με περικοπές αμοιβών στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα,
διάλυση της νομοθεσίας για τα εργασιακά και ασφαλιστικά. Με τον τρόπο αυτό
(συμπίεση του κόστους εργασίας) βαθαίνει η ύφεση και υποτιμώνται συνολικά
οι αξίες.
Το επόμενο βήμα είναι η εμφάνιση των. επενδυτών (σαν το Σόρος) οι οποίοι
θα αγοράσουν «τζάμπα» ότι μας έχει απομείνει. Από τον ΟΠΑΠ, την ΕΥΔΑΠ και
τη ΔΕΗ, μέχρι τις τουριστικές υποδομές, τον ορυκτό πλούτο και την .
Ακρόπολη.
Επειδή ενδεχομένως, κάποιοι θα σκεφτούν πως κινδυνολογούμε, θα αναφέρουμε
απλώς ένα παράδειγμα: Σε χώρες της Λατινικής Αμερικής που. διασώθηκαν με
τη συμβολή του ΔΝΤ, και του. Σόρος που συμβουλεύει τον πρωθυπουργό μας,
έχει ιδιωτικοποιηθεί μέχρι και το νερό της βροχής το οποίο διαχειρίζεται ο
αμερικανικός κολοσσός Bechtel τον οποίο πιθανώς θα συναντήσουμε και στα
μέρη μας. σύντομα.