Πέμπτη 26 Δεκεμβρίου 2013

Καταργήστε αμέσως τον Ειδικό Φόρο Κατανάλωσης(ΕΦΚ) στο πετρέλαιο και το φυσικό αέριο!



Υπογράψτε, αν θέλετε, την καμπάνια: 
https://secure.avaaz.org/el/petition/Prothypoyrgo_tis_Elladas_k_A_Samara_Katargeiste_amesos_ton_EFK_sto_petrelaio_kai_to_fysiko_aerio/

"Τα αλλεπάλληλα επεισόδια αιθαλομίχλης λόγω χρήσης τζακιών, ξυλοσομπών κλπ και ακατάλληλης καύσιμης ύλης στις μεγάλες πόλεις της χώρας (Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Πάτρα, Ιωάννινα κλπ) δημιουργεί ασφυκτικές καταστάσεις για μεγάλα τμήματα πληθυσμού της χώρας με ολέθριες επιπτώσεις για την υγεία. 
Ήδη με βάση την εξέλιξη των μετρήσεων της ατμοσφαιρικής ρύπανσης της Εθνικής Μετεωρολογικής Υπηρεσίας τα τελευταία 24ωρα, στο Μαρούσι και το κέντρο της Αθήνας η αιθαλομίχλη ξεπέρασε το όριο επιφυλακής, ενώ το πλησίασε σε Πειραιά και Λυκόβρυση. Αυξημένες ήταν οι τιμές σε Θεσσαλονίκη, Πάτρα και Βόλο.
Από πέρυσι ήδη ο Ιατρικός Σύλλογος Αθηνών είχε προειδοποίησει για τις ολέθριες επιπτώσεις που έχει η αιθαλομίχλη στην καρδιά, στα αγγεία και στους πνεύμονες, καλώντας τους ιθύνοντες να βρουν λύση, πριν καούν ζωντανοί στα μαγκάλια δεκάδες άνθρωποι, πριν νοσήσουν εκατοντάδες πολίτες, πριν υποτροπιάσουν χιλιάδες ασθενείς.(Πηγή: http://www.econews.gr/)
Το ΚΕΕΛΠΝΟ έχει επίσης από πέρυσι εκδώσει "ΓΕΝΙΚΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ ΤΗΣ ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΙΚΗΣ ΡΥΠΑΝΣΗΣ ΣΤΗΝ ΥΓΕΙΑ" τονίζοντας χαρακτηριστικά οτι: "ένα παραδοσιακό τζάκι εκλύει στην ατμόσφαιρα 30 φορές περισσότερα αιωρούμενα σωματίδια από ότι ένας καλά συντηρημένος καυστήρας πολυκατοικίας με 25 διαμερίσματα." (Πηγή: http://www.keeplno.gr/)
Η εφημερίδα Süddeutsche Zeitung του Μονάχου στη διαδικτυακή της έκδοση, γράφει οτι «η ποιότητα του αέρα έχει επιδεινωθεί δραματικά τα προηγούμενα χρόνια, τουλάχιστον στις μεγαλουπόλεις». Αυτό κατέδειξε έρευνα ομάδας επιστημόνων του αμερικανικού Πανεπιστημίου της Νότιας Καλιφόρνια με επικεφαλής τους καθηγητές Κωνσταντίνο Σιούτα και Άριαν Σαφάρι. Τα στοιχεία που συνέλεξαν δημοσιεύτηκαν στο επιστημονικό περιοδικό Environmental Science & Technology.
Όπως σημειώνει η εφημερίδα του Μονάχου, "οι επιστήμονες είχαν συλλέξει επανειλημμένα δείγματα αέρα το χειμώνα του 2012 αλλά και στην αρχή του φετινού χειμώνα, διαπιστώνοντας κατά την ανάλυση ότι ειδικά η συγκέντρωση μικροσωματιδίων έχει αυξηθεί κατά 30% σε σύγκριση με το διάστημα πριν από το ξέσπασμα της κρίσης". Διευκρινίζεται ότι "αυτά τα στοιχεία, με διάμετρο μικρότερη των 2,5 μικρομέτρων (που αντιστοιχεί περίπου σε 1/30 της διαμέτρου μίας τρίχας), θεωρούνται ιδιαίτερα επικίνδυνη για την υγεία, επειδή εισχωρούν βαθιά στους ιστούς των πνευμόνων. Μπορούν να προξενήσουν παθήσεις στην καρδιά και το αναπνευστικό σύστημα".
Ο καθηγητής Κωνσταντίνος Σιούτας, σχολιάζοντας την κατάσταση στην Ελλάδα, εξηγεί ότι "οι άνθρωποι θέλουν να ζεσταθούν, παλεύουν με την υψηλή ανεργία και τα αυξανόμενα έξοδα για καύσιμα".
Αποτέλεσμα αυτών είναι -σύμφωνα με τον Έλληνα καθηγητή- ότι προχωρούν στην καύση χαμηλής ποιότητα υλικών, όπως ξύλου και σκουπιδιών. Ως εκ τούτου, η συγκέντρωση μικροσωματιδίων έχει αυξηθεί από 26 σε 36 μικρογραμμάρια ανά κυβικό μέτρο αέρα.
Η γερμανική εφημερίδα επισημαίνει τέλος ότι "η Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας συνιστά το όριο των 10 μικρογραμμαρίων ανά κυβ.μ. για αυτά τα επιβλαβή στοιχεία. Στα παραπάνω έρχεται να προστεθεί και το γεγονός ότι η συγκέντρωση οργανικών ουσιών στον αέρα έχει αυξηθεί κατά δύο έως πέντε φορές. Μεταξύ αυτών βρίσκονται και καρκινογόνες ουσίες, όπως πολυκυκλικοί αρωματικοί υδρογονάνθρακες" (Πηγή: http://www.ethnos.gr/)

Η κατάσταση απαιτεί ριζικές λύσεις. Το μέτρο της εξίσωσης των τιμών πετρελαίου κίνησης και θέρμανσης δεν απέδωσε ούτε και δημοσιονομικά, αφού η χαμηλή κατανάλωση λόγω ανέχειας δεν απέδωσε στο κράτος τα προσδοκώμενα έσοδα πέρυσι και μάλλον δεν αποδώσει και φέτος. Από μελέτη του ΙΟΒΕ προκύπτει ακόμα και στην περίπτωση μείωσης του ΕΦΚ κατά 30% θα αυξάνονταν σημαντικά η κατανάλωση και άρα τα έσοδα από το ΦΠΑ καλύπτοντας μέρος της υστέρησης εσόδων.
Αντίθετα οι επιπτώσεις στη δημόσια υγεία, το κόστος περίθαλψης, τα οποία δεν αποτιμώνται οικονομικά ή είναι δύσκολο να αποτιμηθούν, όπως και ο κίνδυνος επεισοδίου αιθαλομίχλης τύπου Λονδίνου το Δεκέμβρη 1952, οπότε το νέφος σκότωσε σύμφωνα με τις στατιστικές περίπου 4.000 άτομα, καθιστούν ασήμαντο το όποιο οικονομικό όφελος. (Πηγή:http://en.wikipedia.org/)
Είναι απαράδεκτο να βιώνει μια σύγχρονη ευρωπαϊκή χώρα τέτοιες καταστάσεις, ενώ η Πολιτεία να μην λαμβάνει τα απαραίτητα μέτρα, ώστε να εξασφαλίζει στους πολίτες της τις στοιχειώδεις ανάγκες, όπως είναι η θέρμανση.
Φωτό: Πηγή: http://newpost.gr/"
(Από το κείμενο της καμπάνιας)
Στα Γιάννενα καθημερινά σχεδόν ζούμε και από ένα τέτοιο επεισόδιο αιθαλομίχλης. Οι κίνδυνοι για την Υγεία μας δεν είναι δύσκολο να γίνουν αντιληπτοί, αφού η ατμόσφαιρα είναι σχεδόν μόνιμα θολή και η οσμή καμένου ξύλου έντονη. Πολλοί συμπολίτες παραπονιούνται για δύσπνοια και τσούξιμο στα μάτια. Ακόμα και οι εκκλήσεις για περιορισμό της χρήσης τζακιών πιστεύω ότι δεν θα έχουν αποτέλεσμα, αφού πάρα πολλοί συμπολίτες μας δεν έχουν τα απαιτούμενα για να βάλουν πετρέλαιο στις κεντρικές θερμάνσεις, εφόσον η προκαταβολή δεν είναι επαρκής και το τελικό ποσό επιστροφής μάλλον θα αργήσει να πιστωθεί. Να προσθέσω ότι η δύναμη της συνήθειας, που ήδη δημιουργήθηκε, η αρχική "επένδυση" σε σόμπες ή καυστήρες ξύλου ή προϊόντων του ή ηλεκτρικά μέσα θέρμανσης, που έγινε με βίαιο τρόπο ήδη από πέρυσι κάνουν ακόμα πιο δύσκολο να επανέλθουν όσοι "μετανάστευσαν" σε άλλες μορφές θέρμανσης. Μόνο μια δραστική μείωση της τιμής του πετρελαίου μπορεί να επαναφέρει τα πράγματα, κι αυτά όχι αμέσως. Πρέπει όμως ν' αρχίσουμε από τώρα. Γιαυτό θεωρώ απαραίτητη την κατάργηση του ΕΦΚ άμεσα. Ας ελπίσουμε οτι θα εισακουστεί η έκκληση. Η υγεία μας εξ άλλου δεν αποτιμάται με χρήματα.


Σάββατο 14 Δεκεμβρίου 2013

... κατφουρνάου στου παζάρ βλέπου κόσμου κι ντουνιά ....

Από τον καλό παλιό Γιαννιώτη Φίλιππο Γιωβάννη, αφόρητη νοσταλγία, κάθε φωτογραφία και ένας κόμπος στο λαιμό. Γράφει ο ίδιος:


"... κατφουρνάου στου παζάρ βλέπου κόσμου κι ντουνιά ...."

στίχος από "γιαννιώτικο στιχοπλάκι" του 1908 με το νεοτουρκικό σύνταγμα ... Φωτογραφίες .... πρόσωπα ...κτίρια...δρόμοι...Η ΛΙΜΝΗ και ΤΟ ΚΑΣΤΡΟ... η αγορά ..γεγονότα ... ότι μπορεί να χωρέσει ένα ημιώρο video για να δείξω "τον τόπο μου και τον καιρό μου" ,στους φίλους μου και τους γνωστούς μου , σε όλους τους μερακλήδες της πόλης που γεννήθηκα και έζησα ... και ζώ... Οι φωτογραφίες προέρχονται από το αρχείο μου και από άλλα αρχεία...αρκετές "αλιευμένες"στο διαδίκτυο. Η μουσική είναι από το άλμπουμ του Νίκου Ξυδάκη " ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ " . Ιωάννινα Χριστούγεννα-Πρωτοχρονιά 2013.
Απολαύστε. Και οι παλιοί Γιαννιώτες θυμηθείτε. 


Δευτέρα 4 Νοεμβρίου 2013

Έφυγε ο Γιάννης Καλαμίτσης

Γεννήθηκε στον Πειραιά. Ακολούθησε αρχικά, το επάγγελμα του πατέρα του που ήταν έμπορος υφασμάτων και γυναικείων ενδυμάτων.
Ξεκίνησε να σπουδάζει αρχιτεκτονική στον Καναδά αλλά εγκατέλειψε τον κλάδο. Έκανε διάφορες εργασίες στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες.
Συνεργάστηκε με πολύ γνωστούς καλλιτέχνες και έγραψε επιθεωρήσεις και στίχους που είχαν μεγάλη επιτυχία. Ασχολήθηκε ερασιτεχνικά με το ποδόσφαιρο (δήλωνε φίλος της Προοδευτικής), τη ζωγραφική, την οινοποιία και την ξυλουργική.
Διατηρούσε από το 1990 πρωινή ραδιοφωνική εκπομπή (06:00 με 08:00) με τίτλο Πρωινές χειρηλασίες με μεγάλη ακροαματικότητα (αρχικά στο ραδιόφωνο του ΑΝΤ1 μετέπειτα Easy 97.2 FM, από το φθινόπωρο του 2006 στη ΝΕΤ 105.8 μετέπειτα ΕΡΑ Πρώτο Πρόγραμμα και ΕΔΡ και από το 2009 στον REAL FM 97.8.
Το καλοκαίρι του 2013 η εκπομπή του μετακινήθηκε στο πρωινό 7-10 του Σαββατοκύριακου, όπου και αναδείχθηκε ως μια από τις εκπομπές με τις μεγαλύτερες ακροαματικότητες της πρωινής ζώνης. Αποσύρθηκε οριστικά από το ραδιόφωνο το φθινόπωρο του 2013.
Στη ραδιοφωνική εκπομπή του ενσωμάτωνε στοιχεία επιθεωρησιακά (με μια εμπνευσμένη και κοινώς αποδεκτή ελευθεροστομία) γράφοντας καθημερινώς καινούριες σκωπτικές παρλάτες και τραγούδια (ανάλογα με την επικαιρότητα).
Από το Σεπτέμβριο του 2010 έγραφε τακτικά χρονογραφήματα στην εφημερίδα Real News.
Υπήρξε επίσης ενεργός στην τηλεόραση, καθώς από τις 8 Νοεμβρίου 2008 συμπαρουσίαζε με το γεωπόνο Χρήστο Μαρλαντή την εκπομπή οικολογικού ενδιαφέροντος "Μην πατάτε το πράσινο" στην ΕΡΤ-1 "με θέμα τα φυτά, τα δέντρα, τα χόρτα και γενικώς, με ό,τι… πρασινίζει τον χώρο μας και το περιβάλλον!"
Ο Γιάννης Καλαμίτσης έγραψε πάνω από 400 τραγούδια, μερικά από τα οποία θεωρούνται στιχουργικά διαμάντια του ελληνικού ρεπερτορίου
("Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι", "Θα σ' αγαπώ", "Χώμα Ελληνικό" κτλ). Κάποια εξ' αυτών έχουν μελοποιηθεί από γνωστούς συνθέτες (Μίκης Θεοδωράκης, Γιάννης Σπανός, Θανάσης Γκαϊφύλλιας, Χρήστος Νικολόπουλος, Κώστας Τουρνάς, Χρήστος Δάντης).
Πέθανε στο Σισμανόγλειο όπου νοσηλευόταν με αιματολογικό πρόβλημα, στις 3 Νοεμβρίου 2013






Πέμπτη 10 Οκτωβρίου 2013

Όμορφα μεν, Δηλητηριώδη δε


Το μανιτάρι που φιγουράρει σε παιδικά βιβλία παραμυθιών,
 κόκκινο με άσπρες βούλες η amanita muscaria
δηλητηριώδες, ένα μανιτάρι με δοξασίες και θρύλους

Λένε ότι στη Χαλκιδική ένα τμήμα ανταρτών του ΕΛΑΣ
που δοκιμάσανε απ' αυτό λόγω πείνας και άγνοιας
αλληλοεξοντώθηκαν γιατί "έβλεπαν" Γερμανούς...

Δευτέρα 7 Οκτωβρίου 2013

Αγαπιτέ Κόστα

Αγαπιτέ Κόστα   (1-10-1963)
Ηγείαν έχω, υγείαν ποθώ και δι’ ημάς.
Μάθε Κόστα, ότι η κατάστασις για την ΕΡΕ μας είναι πολύ εφχάριστος και κατεβένομεν με αίσιους οιωνούς εις τας εκλογάς. Μετά την δολοφονίαν του Λαμπράκη και την σύλληψιν των γενναίων μας αξιωματικών, το κόμα της ΕΡΕ είναι πολύ πανίσχυρον από κάθε άλλην φοράν. 
Με το έγκλημα της Θεσσαλονίκης, όλοι οι εθνικόφρονες είμεθα υπέρποτε ηνωμένοι. Όλοι υπολογίζομεν να λάβης 60% των ψήφων και 220 έδρας. Εάν δε απεβίωνε και ο Τσαρουχάς, σε διαβεβαιώ θα ελαμβάναμε και 70%. 
Περί στρατού δεν ομιλώ, διότι εκεί το 90% είναι ιδικόν μας καθόσον ο Δραγούμης έδωσεν καταλλήλους οδηγίας, ώστε ο στρατός να ψηφίση ελευθέρως.
Απεδείχθη ότι το μεν έγκλημα συνεσπείροσεν εμάς και αντιθέτως διέλυσεν την αντιπολίτευσιν, η οποία δεν γνωρίζει ποίαν στάσιν να τηρήση. Ποίος πτέει, δεν γνωρίζομεν. Πάντως η διάλυσίς της μας ωφελεί και προς αυτήν την κατεύθυνσιν κινούμεθα.
Επειδή τελευταίως συνέβη αδιέξοδον, όλοι οι αρχηγοί κομμάτων, εκλήθησαν προχθές εις τα Ανάκτορα, χωρίς φυσικά να κληθή η ΕΔΑ. 
Το κόμα αυτό, δεν εκλήθη διότι όπως είναι γνωστόν δεν μετέχει εις τα κοινά, δηλαδή δεν φορολογείται, δεν υπηρετεί εις τον στρατόν και κατά την διάρκειαν της κατοχής, όπου όλα τα κόμματα έχυσαν ποταμούς αιμάτων μόνον αυτό δεν είχε ούτε έναν νεκρόν.
Δια μιαν στιγμήν, εφοβήθημεν μήπως η σύσκεψις ματαιωθεί και ο Αρχηγός του Κέντρου επιμείνη και στην παρουσία της ΕΔΑ διακηρύτων ότι αυτό επιβάλη η Δημοκρατία. 
Αλλ’ ευτυχώς τέτοιο πράγμα δεν εζητήθη, διότι δεν επρόκειτο περί Δημοκρατικής διαδηλώσεως εις την πλατείαν Κλαυθμώνος, αλλά περί προσκλήσεως Δημοκρατικών ηγετών εις τα Ανάκτορα.
Κόστα, πρέπει να επισπεύσης την επάνοδόν σου από Ελβετίαν ή Παρίσι όπου εβρίσκεσε δια να συντονίσομεν τον αγώνα. 
Ο Φαρμάκης κάνει ότι ημπορεί. Αλλά μόνος ένας Φαρμάκης, τι να σου κάνη; Καλό πεδί είναι, εργατικόν, πρόθυμον και συνεκέντρωσεν υλικόν πάσης φύσεως, αλλά νομίζω ότι η οδός την οποίαν ηκολούθησεν ήτο εσφαλμένη. Δεν έπρεπε να φέρει εμπόδια εις τον Σαρτζετάκην. 
Όσους περισσοτέρους καλεί ο Σαρτζετάκης δι’ ανάκρισιν, τόσον περισσότερον οφελούμεθα. Διότι όπως και συ ο ίδιος διαπίστωσες, εν Ελλάδι δεν υπάρχουν χαρακτήρες.
Εάν λοιπόν αφήσομεν ελεύθερον τον Σαρτζετάκην να πλημμυρίζη πάντα χώρον και να γεμίζει τας φυλακάς, οι ίδιοι Κεντρώοι και Αριστεροί θα ζητήσουν να σταματήση τας συλλήψεις, από φόβον μήπως μπουν νέαι φορολογίαι, δια να κτισθούν ευρυχωρώτεραι φυλακαί.
Μέχρι στιγμής, εκ του Ελληνικού Στρατού, κυκλοφορούν ελευθέρως έξω ο Στρατηγός Βαρδουλάκης και ο Βαν Φλήτ. Ίσως υπάρξη μια μικρά ανωμαλία κατά την 3ην Νοεμβρίου, εάν δεν ληφθή κάποια πρόνοια. Ο Στρατός μας είναι ακέφαλος και αν δεν συνοδεύουν τους στρατιώτας μας εις τας κάλπας Αξιωματικοί του Βασιλικού Ναυτικού, ίσως συμβούν παρατράγουδα. Όχι, πως δεν έχομεν εμπιστοσύνην εις τας ενόπλους δυνάμεις μας, αλλά καλόν θα είναι οι στρατιώται να προσέρχονται συντεταγμένοι εις τας κάλπας, δια να υπάρχει  μία πειθαρχία.
Σε τα γράφω αυτά Κόστα μου, διότι εσχάτως με την επίθεσιν Φαρμάκη, διεσπάσθη ολίγον η παράταξίς μας.
Εν έγκλημα πρέπει να μας συνδέει  κι’ όχι να γίνεται αφορμή διασπάσεως. Εάν ο καθείς λέγει την γνώμην του δια την υπόθεσιν αυτήν, τότε καιγόμεθα. Σήμερον τα παίζομεν όλα δι’ όλα. Πλην τούτου, θα έπρεπεν η αποκήρυξις του εγκλήματος (εάν φυσικά η δικαιοσύνη αποδείξη ότι έλαβεν χώραν) να γίνη προ 4 μηνών και όχι τώρα να μιας πιάνη μια εφθιξία και να χαλώμεν την δουλειά με τα ίδια μας τα χέρια.
Διότι δεν σε αποκρύπτω Κόστα, ότι η «Καθημερινή» προ ολίγων ημερών ήτο πρόθυμος να μας απαρνηθή και χρονογραφικώς προκειμένου να περιοριστή η ΕΡΕ.
Οφειλεις να έρθης και να τρίξης τα δόντια και να φέρης ορισμένους εις θεογνωσίαν, άλλως απολεόμεθα.
Έχεις πολλούς χαιρετισμούς από την γυνέκα μου.
Φίλησε νου την Αμαλίαν

            Διατελώ μεθ’ υπολήψεως
Μποστ


Παρασκευή 4 Οκτωβρίου 2013

Αναμνήσεις από την εμποροπανήγυρη Ιωαννίνων τη δεκαετία του '60

Από το βιβλίο του Γιάννη Κ. Παπαϊωάννου «Στα μονοπάτια τα παλιά»

..Όμως στο παιδικό μυαλό μου εκείνης της εποχής φάνταζε σαν κάτι μαγικό και πολύ μεγάλο το Κάστρο και ο φούρνος του την πρώτη εβδομάδα του Σεπτεμβρίου.
Ήταν τότε που ο δήμαρχος της πόλης, ο Γρηγόρης Σακάς, είχε καθιερώσει την εβδομαδιαία εμποροπανήγυρη στην παραλία της λίμνης και μάλιστα φρόντιζε με κάθε επισημότητα να κάνει τα εγκαίνια πριν από την έναρξή της.
Για το σκοπό αυτό επιστράτευε την μπάντα της φιλαρμονικής του Δήμου. Πυροτεχνήματα έσκαγαν στον ουρανό και αντικατοπτρίζονταν στα νερά της Παμβώτιδας λίμνης. Και τα χειροκροτήματα από τους συγκεντρωμένους γιαννιώτες μαζί με τα «μπράβο», τα «ζήτω» , τα «όλοοο…» μαζί με τα χαχανητά δονούσαν την ατμόσφαιρα, όταν ο δήμαρχος έκλεινε την ομιλία του από την πρόχειρη ξύλινη εξέδρα των επισήμων  - που είχε στηθεί για την συγκεκριμένη περίπτωση – με τη φράση «Φιλοδοξία μας είναι να κάνουμε την εμποροπανήγυρη των Ιωαννίνων εφάμιλλη της Διεθνούς Εκθέσεως Θεσσαλονίκης».
Εκείνη την εβδομάδα όλος ο μόλος έξω από το Κάστρο και από τις δυο του πλευρές ήταν γεμάτος με πρόχειρες παράγκες στην σειρά φτιαγμένες με ξύλινα δοκάρια, φύλλα χάρμποτ, τσίγκο και λινάτσα.
Δεν χόρταινε κανείς να βλέπει και να θαυμάζει αραδιασμένα εμπορεύματα κάθε λογής. Η πορεία ξεκινούσε πρώτα από τη δεξιά πλευρά του παραλίμνιου δρόμου – από τη μεριά του Κάστρου δηλαδή- και με επιτόπια στροφή εκατόν ογδόντα μοιρών συνέχιζε η αντίστροφη περιήγηση από την πλευρά της λίμνης ετούτη τη φορά.
Μάλλινες κουβέρτες, βελέντζες, κιλίμια και στρωσίδια από τις βιοτεχνίες της Θεσσαλίας.
Σεντόνια, πετσέτες, βαμβακερά όλων των μεγεθών και σχεδίων.
Πιάτα, βάζα, ποτήρια, πιατέλες κουζινικά και γυαλικά όλων των ειδών. Παπούτσια καλοκαιρινά και χειμωνιάτικα, πέδιλα γυναικεία και ανδρικά. Παλτά, σακάκια και πουκάμισα βρίσκονταν απλωμένα και εκτεθειμένα σε τιμές ευκαιρίας στις παράγκες του παζαριού.
Κάμποσοι γιαννιώτες καταστηματάρχες και αρκετές γνωστές ελληνικές φίρμες της εποχής έδιναν το παρόν τους στην εμποροπανήγυρη της πόλης.
Παρόντες και οι κράχτες που διαλαλούσαν τα εμπορεύματα: «Εδώ η φτήνια. Περάστε κόσμε να πάρετε καλό πράγμα», «Όχι με δόσεις. Ό,τι θα πάρεις θα το πληρώσεις», «Ελάτε να δείτε και να ντυθείτε. Από εδώ πήρε η Μαρίκα και την πήραν δίχως προίκα. Από εδώ πήρε και η Ελένη και παντρεύτηκε η καημένη».
Από την άλλη μεριά της λίμνης, στο χώρο της σημερινής πλατείας Μαβίλη – που από τότε ήταν ακόμη αναξιοποίητος και οδηγούσε στον προσφυγικό συνοικισμό Μάτσικα – ήταν στημένο το Λούνα – παρκ. Σωστή αποπλάνηση για τα παιδιά αλλά και για τους μεγάλους. Εκεί σε περίμεναν οι παιδικές περιστρεφόμενες κούνιες, τα συγκρουόμενα αυτοκινητάκια, οι αιωρούμενες βάρκες, ο γύρος του θανάτου με το τεράστιο ξύλινο βαρέλι και τις μοτοσυκλέτες, η πάνινη σκηνή με τον φακίρη και τα φίδια και τα άγρια ζώα της ζούγκλας.
Για τους μεγαλύτερους στην ηλικία άξιο λόγου ήταν το σκοπευτήριο με τα όπλα, τα τόξα και τους κρίκους, για να κερδίσεις ένα κουτί λουκούμια ή δυο μπουκάλια κρασί, ανάλογα με τους πετυχημένους στόχους που θα έκανες.
Σε απόσταση αναπνοής και πίσω από το λούνα παρκ γινόταν την ίδια περίοδο και το αλογοπάζαρο και την τιμητική τους είχαν σε τούτον τον χώρο οι τσαμπάσηδες της εποχής.
Ένας μαγικός κόσμος σου προσφέρονταν στο πιάτο, γι’ αυτό και η λίμνη με το παζάρι της συγκέντρωνε για μια εβδομάδα την περιέργεια και τα χρήμα όχι μόνο των γιαννιωτών, αλλά και των χωριών του λεκανοπεδίου.
Όλοι τους έρχονταν διατεθειμένοι να ξεποδαριαστούν, για να δουν και να απολαύσουν. Να αγοράσουν και να πληρώσουν χωρίς διαμαρτυρία. Όλοι τους ήταν διψασμένοι για καινούργιες εικόνες  αλλιώτικες από τις καθημερινές.
Στο δρόμο της επιστροφής από το καφενείο του Μακρή και μέχρι την κεντρική πύλη του Κάστρου μπροστά στο Κουρμανιό έβλεπες στην σειρά εναλλασσόμενες τάβλες και καροτσάκια με βιβλία και λογής λογής πραμάτειες.
Πλαστικά παιχνίδια, κούκλες, αυτοκινητάκια, φορτηγάκια, σφυρίχτρες, ψεύτικα ρολογάκια και δαχτυλίδια είχαν την τιμητική τους.
Μικροπωλητές με παστέλια, γλειφιτζούρια, μαντολάτα, καραμέλες και χαλβά Φαρσάλων. Κάποιοι άλλοι με μαλλί της γριάς. Πιο πέρα ένας καλοσυνάτος παππούς με την καταβολή μιας δραχμής να μοιράζει το γράμμα της τύχης στους διαβάτες ανάμεσα από δεσμίδες μικρά φακελάκια, που ο καθένας από μόνος του είχε την περιέργεια να διαλέξει, άλλες φορές το διάλεγμα το έκανε ένας παπαγάλος.
Και τα παιδιά να χαζεύουν τις πραμάτειες και να κρέμονται από τα ρούχα των γονιών τους και να παρακαλούν να τους αγοράσουν απ’ όσα έβλεπε και ζήλευε το αχόρταγο μάτι τους. Κι εκείνοι να προσπαθούν να γλιτώσουν από τις απαιτήσεις τους ξεγελώντας τα με ένα παστέλι, λίγο χαλβά Φαρσάλων, με μαλλί της γριάς, με καμιά σφυρίχτρα ή με κάποιο φτηνό παιχνιδάκι.
Κανένας δεν προλάβαινε να γνωρίσει και να χορτάσει με μια επίσκεψη την εμποροπανήγυρη

Ο Γιάννης Κ. Παπαϊωάννου γεννήθηκε στα Γιάννινα.
Φοίτησε στα Πρότυπα Δημοτικά σχολεία της Ζωσιμαίας Παιδαγωγικής Ακαδημίας και στην συνέχεια στην Ζωσιμαία Σχολή Ιωαννίνων.
Σπούδασε Πολιτικός Μηχανικός στην Πολυτεχνική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.
Από τον Οκτώβριο του 1979 και μέχρι τον Δεκέμβριο του 2010 εργάστηκε σε υπηρεσίες του ΥΠΕΧΩΔΕ και της Περιφέρειας Ηπείρου στα Γιάννινα 

Τετάρτη 2 Οκτωβρίου 2013

Ο Κασιδιάρης το βουνό

Ο Κασιδιάρης ή Κασσιδιάρης είναι βουνό του Δήμου Πωγωνίου στο νομό Ιωαννίνων με υψόμετρο 1.329 μέτρα. Αποτελεί τμήμα μιας οροσειράς που ξεκινά από τα ελληνο-αλβανικά σύνορα και κινείται με κατεύθυνση από ΒΔ προς ΝΑ, περιλαμβάνοντας τα όρη Μακρύκαμπο, Κασιδιάρη, Κούρεντα και Τόμαρο.
Στα ανατολικά του απλώνεται η κοιλάδα του Καλαμά, ενώ δυτικά συνδέεται με τα Όρη Τσαμαντά.

Παλαιά το βουνό έφερε το σλαβικό όνομα Σιούτιστα (κατσίκα χωρίς κέρατα).
Το όνομα Κασιδιάρης δόθηκε από τους ντόπιους, αρχικά σαν παρατσούκλι, σε μια από τις υψηλότερες κορυφές του, που είναι γυμνή από δέντρα και θάμνους και βγάζει εκλεκτό τσάι. Εκτός από εκεί, υπάρχει και σε άλλες κορυφές και σε διάφορες τοποθεσίες του Κασιδιάρη, πολύ καλό αρωματικό τσάι. Σιγά-σιγά το παρατσούκλι κυριάρχησε και έγινε το καινούριο όνομα του βουνού.

Ο Κασιδιάρης δεν είναι ένα γυμνό βουνό, όπως δηλώνει το όνομά του, αλλά είναι δασωμένο και πολύ μάλιστα, με πολλά και πυκνά δάση από θάμνους και μεγάλα δέντρα.

Ως τον τελευταίο πόλεμο και λίγο αργότερα, που τα ξύλα χρειάζονταν στον άνθρωπο πολύ περισσότερο απ΄ ότι σήμερα, το δάσος είχε υποστεί καταστροφή. Την καταστροφή του δάσους την επέτεινε περισσότερο η διάβρωση του εδάφους από το νερό της βροχής, που πέφτει άφθονο στην Ήπειρο. Σχηματίστηκαν έτσι λάκκοι και χείμαρροι, που κάθε χειμώνα κατέβαζαν τόνους χαλίκι, το οποίο σκέπαζε μεγάλες εκτάσεις. 
Πριν καταστραφούν τα δάση στον Κασιδιάρη, υπήρχαν πολύ περισσότερες πηγές στον Παρακάλαμο, απ΄ όσες σήμερα. Η παράδοση λέει ότι υπήρχαν 45 πηγές από τον παλιό Αϊ-Νικόλα Παϊδονιάς ως τη «Βρύση του Καπετάνιου», Βόρειο-Βορειοδυτικά. Οι πηγές αυτές χάθηκαν εξαιτίας της απογύμνωσης του Κασιδιάρη και μιας μεγάλης καθίζησης και κατολίσθησης, που έγινε στους ανατολικούς πρόποδες του Σώσινου. Μερικές πηγές μετατοπίστηκαν ανατολικότερα προς τον κάμπο.

Μετά το 1950, που τα χωριά αραίωσαν και η άγρια και αλόγιστη ξύλευση ελαττώθηκε πολύ, ο Κασιδιάρης άρχισε πάλι να πυκνώνει σε βλάστηση και να γίνεται όπως ήταν κάποτε.

Οι κλιματολογικές και περιβαλλοντολογικές συνθήκες στο βουνό είναι κατάλληλες για την ανάπτυξη της χλωρίδας και της πανίδας αλλά και για τη ζωή του ανθρώπου. Ο Κασιδιάρης έχει άφθονα νερά, τα οποία δεν πηγάζουν μόνο από τους πρόποδες και τις πλαγιές του αλλά και από σημεία που φτάνουν τα 900 μέτρα υψόμετρο.

Μια άλλη χάρη του είναι τα όμορφα μικρά οροπέδια, με καλές βοσκές και καλλιεργήσιμο έδαφος. Όσο για τους λάτρεις του κυνηγιού, ο Κασιδιάρης παλιότερα, ήταν παράδεισος. Τώρα τα θηράματα όλο και λιγοστεύουν.

Μολονότι στην κυριολεξία το όνομά του σημαίνει φαλακρός, σχεδόν ολόκληρος είναι καλυμμένος από φυσική βλάστηση. , ενώ Κασιδιάρης αποκαλείτο μόνο μια κορυφή που πράγματι ήταν γυμνή από δέντρα. Όμως μετά τον Εμφύλιο Πόλεμο επιβλήθηκε η ονομασία της συγκεκριμένης κορυφής για ολόκληρο το όρος.
Ο Κασιδιάρης είχε βρεθεί στο επίκεντρο μιας πολιτικής διαμάχης κατά τη δεκαετία του '50, όταν κάποιοι βουλευτές της Ένωσης Κέντρου κατηγόρησαν το Γεώργιο Ράλλη (τότε υψηλόβαθμο στέλεχος της ΕΡΕ) ως απόλεμο. Αυτός προσέτρεξε στον αξιωματικό Στυλιανό Παττακό, μετέπειτα πρωτεργάτη της Χούντας των Συνταγματαρχών, ο οποίος εξέδωσε βεβαίωση ότι ο Ράλλης είχε πολεμήσει υπό τις διαταγές του εναντίον των «κομμουνιστοσυμμοριτών» στον Κασιδιάρη.

ΣΗΜ τα λιβάδια και τα ξέφωτα στους πρόποδες του Κασιδιάρη είναι ιδανικοί μανιταρότοποι


Σάββατο 21 Σεπτεμβρίου 2013

Δίπλα στον Λαμπράκη, στον Πέτρουλα, στον Μανδηλαρά, στον Ελή, τον Τσαρουχά, τον Κομνηνό, τον Μυρογιάννη, τον Κουμή, την Κανελλοπούλου, τον Καλτεζά, τον Τεμπονέρα, τον Γρηγορόπουλο











Ο Γρηγόρης Λαμπράκης (Κερασίτσα Αρκαδίας 3 Απριλίου 1912 – Θεσσαλονίκη 27 Μαΐου 1963  ήταν γιατρός, αθλητής, και πολιτικός που δολοφονήθηκε από παρακρατικούς. Η δολοφονία του προκάλεσε διεθνή κατακραυγή για τις αυταρχικές πρακτικές της κυβέρνησης Καραμανλή και των Σωμάτων Ασφαλείας, που αποδείχθηκε ότι όχι μόνο ανέχονταν, αλλά και εξέθρεφαν τον ανεξέλεγκτο παρακρατικό μηχανισμό. Η υπόθεση Λαμπράκη αναζωογόνησε τον Ανένδοτο Αγώνα του Γεωργίου Παπανδρέου και έπαιξε τον πιο σημαντικό ίσως ρόλο στην πτώση της κυβέρνησης Καραμανλή τον ίδιο χρόνο.
Ο Γρηγόρης Λαμπράκης γεννήθηκε στις 3 Απριλίου 1912 στην Κερασίτσα Αρκαδίας και ήταν το 14ο παιδί από τα συνολικά 18 που απέκτησαν οι γονείς του. Σπούδασε ιατρική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και ειδικεύτηκε στη γυναικολογία. Υπήρξε αθλητής με πολλές πανελλήνιες και βαλκανικές νίκες και κατείχε για 23 χρόνια (ως το 1959) το πανελλήνιο ρεκόρ στο μήκος με επίδοση 7,37 μ. Στην διάρκεια της κατοχής διοργάνωνε με άλλους συναθλητές του αγώνες, διαθέτοντας τα έσοδα σε λαϊκά συσσίτια. Το 1950 κατέλαβε τη θέση του υφηγητή Μαιευτικής - Γυναικολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Aπέκτησε δυο γιους, τον Θοδωρή και τον Γρηγόρη.
Στις εκλογές του Οκτωβρίου 1961 ο Λαμπράκης εξελέγη βουλευτής Πειραιά συνεργαζόμενος με την Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά (ΕΔΑ). Υπήρξε ιδρυτικό μέλος και αντιπρόεδρος της «Ελληνικής Επιτροπής για τη Διεθνή Ύφεση και Ειρήνη». Στις 21 Απριλίου 1963 αψηφώντας σχετική απαγόρευση της αστυνομίας, πραγματοποίησε την 1η Μαραθώνια πορεία Ειρήνης. Βάδισε το μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής μόνος του, εν μέσω απειλών, πριν τελικά συλληφθεί και κρατηθεί για μερικές ώρες.
Το βράδυ της 22ας Μαΐου 1963 ο Λαμπράκης μίλησε σε εκδήλωση που διοργάνωσε στη Θεσσαλονίκη η «Επιτροπή για τη Διεθνή Ύφεση και Ειρήνη». Πριν ακόμα η εκδήλωση ξεκινήσει, πλήθος παρακρατικών και αστυνομικών με πολιτικά είχαν καταλάβει τα γειτονικά πεζοδρόμια, κραυγάζοντας συνθήματα και προπηλακίζοντας όσους προσέρχονταν στην αίθουσα για να πάρουν μέρος σε αυτή. Άλλοι αστυνομικοί, ένστολοι, αν και παρόντες σε μεγάλο αριθμό δεν λάμβαναν κανένα μέτρο για την απώθηση των παρακρατικών, παρά τις διαμαρτυρίες των οργανωτών και του ίδιου του Λαμπράκη, ενός μέλους δηλαδή του ελληνικού κοινοβουλίου. Μάλιστα, ένας παρακρατικός κατόρθωσε να χτυπήσει το Λαμπράκη στο κεφάλι με ρόπαλο κατά την είσοδό του στην αίθουσα της εκδήλωσης, τραυματίζοντάς τον ελαφρά. Σοβαρά, αντίθετα, τραυματίστηκε από τους ανεξέλεγκτους διαδηλωτές ο έτερος παρών αριστερός βουλευτής, Γιώργος Τσαρουχάς.
Με την ολοκλήρωση της εκδήλωσης, ο Λαμπράκης εγκατέλειψε την αίθουσα με πρόθεση να κατευθυνθεί σε κοντινό ξενοδοχείο όπου είχε καταλύσει. Τον ακολούθησαν μόνο δύο σύντροφοί του, καθώς η αστυνομία απέκλεισε το κοινό της εκδήλωσης στο εσωτερικό της αίθουσας, απαγορεύοντας προσωρινά την έξοδο. Ακριβώς εκείνη τη στιγμή, στη διασταύρωση των οδών Ερμού και Ελ. Βενιζέλου και παρά το γεγονός ότι η αστυνομία είχε αποκλείσει όλους τους δρόμους, ένα τρίκυκλο εμφανίστηκε από το πουθενά, πλησίασε το Λαμπράκη με ιλιγγιώδη ταχύτητα και τον έριξε στο έδαφος. Κανείς αστυνομικός δεν κινήθηκε για να εμποδίσει το τρίκυκλο πριν το χτύπημα, να συλλάβει τον οδηγό του μετά, ή ακόμα και να βοηθήσει τον αιμόφυρτο Λαμπράκη. Όπως αποδείχτηκε, το θύμα είχε δεχτεί ισχυρό χτύπημα στο κεφάλι από μεταλλικό αντικείμενο.
Το πιθανότερο είναι ότι οι δράστες της επίθεσης θα είχαν διαφύγει ανενόχλητοι, αν ένας παριστάμενος Θεσσαλονικιός, ο Μανόλης Χατζηαποστόλου (με το παρατσούκλι «Τίγρης») δεν είχε πηδήσει αστραπιαία στην καρότσα του τρίκυκλου. Για ένα περίπου χιλιόμετρο το τρίκυκλο έτρεχε στους δρόμους της Θεσσαλονίκης χωρίς κανένα αστυνομικό ή άλλο όχημα να το καταδιώκει. Ο Χατζηαποστόλου εξουδετέρωσε μετά από σκληρή πάλη το μοναδικό επιβάτη της καρότσας, Μανώλη Εμμανουηλίδη (ήταν αυτός που είχε καταφέρει το θανατηφόρο χτύπημα στο Λαμπράκη) και κατόπιν υποχρέωσε τον οδηγό Σπύρο Γκοτζαμάνη να σταματήσει. Ακολούθησε νέα πάλη αυτή τη φορά ανάμεσα στον Χατζηαποστόλου και τον Γκοτζαμάνη, έως ότου εμφανίστηκε ένας απλός τροχονόμος, ο οποίος μη γνωρίζοντας όσα είχαν προηγηθεί, συνέλαβε τον Γκοτζαμάνη κατόπιν υποδείξεων των περαστικών. Ο Λαμπράκης μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ σε κωματώδη κατάσταση από την οποία δεν εξήλθε ποτέ. Πέθανε τέσσερις μέρες αργότερα.

Σωτήρης Πέτρουλας     

Ο Γιώργος Τσαρουχάς (1912 - 9 Μαΐου 1968) ήταν Έλληνας αντιστασιακός, βουλευτής της ΕΔΑ και ένας από τους πρωτεργάτες του αγώνα κατά της χούντας των συνταγματαρχών. Πέθανε κατά τη διάρκεια βασανιστηρίων, μετά τη σύλληψή του.
Γεννήθηκε το 1912 στην περιοχή της Αδριανούπολης και το 1924, μετά την Μικρασιατική Καταστροφή, εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στο χωριό Δρυινοχώρι, κοντά στην Καρπερή Σερρών.
Γράφτηκε στην Νομική Σχολή Θεσσαλονίκης, από όπου όμως αποβλήθηκε κατά τη διάρκεια της δικτατορίας του Μεταξά, για ένα χρόνο, εξαιτίας της συνδικαλιστικής του δράσης και για τη συμμέτοχη του στο ΚΚΕ. Μετά την λήξη της αποβολής του, πήρε μεταγραφή στην Νομική Αθηνών, από όπου αποφοίτησε. Πήρε μέρος στον πόλεμο του '40 ως εθελοντής, κατά τη διάρκεια της κατοχής έγινε γραμματέας του ΕΑΜ Ανατολικής Μακεδονίας και μετά την απελευθέρωση διορίστηκε νομάρχης Καβάλας. Κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου συνελήφθη, καταδικάστηκε σε 12 χρόνια φυλάκιση από τα Έκτακτα Στρατοδικεία της εποχής και εξορίστηκε στη Γυάρο. Αφέθηκε ελεύθερος το 1951, συνελήφθη όμως ξανά δύο χρόνια αργότερα και εξορίστηκε εκ νέου, αυτή τη φορά στον Αη Στράτη. Τελικά αφέθηκε ελεύθερος το 1961 και αφού μετέβη στη Μόσχα για να υποβληθεί σε θεραπεία στο μάτι (όπου είχε μόνιμο πρόβλημα), επέστρεψε στην Ελλάδα και στις εκλογές του 1961 εκλέχτηκε βουλευτής με την ΕΔΑ.
Στις 27 Μαΐου του 1963, το βράδυ της δολοφονίας του Γρηγόρη Λαμπράκη, ο Γιώργος Τσαρουχάς δέχτηκε και αυτός επίθεση, ενώ κατευθυνόταν στην αίθουσα που θα μιλούσε ο Λαμπράκης, με αποτέλεσμα να τραυματιστεί στο κεφάλι και να μεταφερθεί αιμόφυρτος στο νοσοκομείο όπου νοσηλεύτηκε 29 ημέρες.
Ήταν δε βασικός μάρτυρας κατηγορίας στη δίκη των δολοφόνων του Λαμπράκη. Μετά την επιβολή της δικτατορίας το 1967, ανέλαβε επικεφαλής της αντιδικτατορικής οργάνωσης Πατριωτικό Αντιδικτατορικό Μέτωπο (ΠΑΜ) Θεσσαλονίκης και της παράνομης κομματικής οργάνωσης του ΚΚΕ στη Θεσσαλονίκη. Τάχθηκε δε με το μέρος του γραφείου εσωτερικού του κόμματος και εναντίον της 12ης Ολομέλειας του ΚΚΕ που έγινε το 1968 και όπου οι διαφωνούντες θεώρησαν ότι εγκαταλείφθηκε ο επαναστατικός χαρακτήρας του κόμματος.

Ο Κομοτηναίος  Παναγιώτης Έλης είναι μία εξέχουσα μορφή της αντίστασης και το πρώτο θύμα της δικτατορίας, όταν την 21η Απριλίου έχασε την ζωή του μέσα στον ιππόδρομο της Αθήνας, όπου η χούντα συγκέντρωσε τότε όλους τους αριστερούς, προκειμένου να τους στείλει στην εξορία.
Ο Παν. Ελής που κατάγονταν από το Κόσμιο βρέθηκε μαζί με τους συγκεντρωμένους και σε κάποια διαμαρτυρία του κάποιος από τους φρουρούς σήκωσε το όπλο και με το κοντάκι τον χτύπησε θανάσιμα στο κεφάλι. Σε μια παλιά αίθουσα του ΕΑΤ – ΕΣΑ στο μουσείο αντίστασης, δίπλα στον Παναγούλη, τον Μουστακλή, τον Διομήδη Κομνηνό, βρίσκεται η φωτογραφία του Ελή. Αν και δεν υπάρχουν πολλά στοιχεία, σε ένα μικρό χειρόγραφο σημείωμα είναι γραμμένες μερικές πληροφορίες: «Γεννήθηκε τον Μάη του 1922 στην Κομοτηνή.
Με την κάθοδο των Βουλγάρων οργανώνεται στην αντίσταση, συλλαμβάνεται το 1942 και στέλνεται όμηρος στην Βουλγαρία. Στις αρχές του 1943 μεταφέρεται με άλλους ομήρους στο Κουμάνοβο της Σερβίας σε καταναγκαστικά έργα. Λευτερώνεται με την λήξη του πολέμου. Στο τέλος του 1946 σαν στρατιώτης μετατίθεται στο Μεσολόγγι. Από εκεί μετατίθεται με άλλους συναδέλφους λόγω των πολιτικών του φρονημάτων στο Μακρονήσι, καλοκαίρι του 1947 και έπεται συνέχεια».
Είχαμε πια συνηθίσει τους ήχους, τις κραυγές και τις βρισιές, όταν ξαφνικά φάνηκε δύο βήματα έξω απο την πόρτα του θαλάμου ένας αξιωματικός με ροδαλό πρόσωπο καλοταισμένου μπεμπέ να κηνυγά έναν κρατούμενο, κρατώντας στο χέρι του ένα στρατιωτικό περίστροφο με σιγαστήρα.
-Τροχάδην! του φώναξε.
Ο κρατούμενος Παναγιώτης Ελής, άνθρωπος περασμένα τα 40 χρόνια του, φορούσε στα πόδια του και παντόφλες, πράγμα που τον υποχρέωνε να περπατά σιγότερα απ' ό,τι αν φορούσε παπούτσια.
-Τροχάδην! του φώναξε και τον έσπρωχνε με την κάννη, αλλά ο Ελής εξακολουθούσε να βαδίζει κανονικά.
-Τρέξε, την Παναγιά σου! του λέει μια στιγμή κι ο Ελής κάνει γρηγορότερα τα τελευταία βήματα.
-Τροχάδην το λένε αυτό στο χωριό σου; λυσσάει ο δεσμοφύλακας και έξξαλος καταφέρει με την κάννη δυο απανωτά χτυπήματα στα πλευρά του Ελή.
Εκείνη τη στιγμή ακούστηκε ένας περίεργος διπλός κρότος, κατι σαν "φλοπ", "φλοπ", και μονομιάς ο Ελής σωριάστηκε στο κατώφλι της πόρτας. Και πριν καλά-καλά προφτάσουν να αντιληφθούν οι άλλοι κρατούμενοι τι συνέβη, ακούστηκαν τα ουρλιαχτά ενός αξιωματικού, που είχε τρέξει εκεί κίτρινος σαν λεμόνι..." >>
..Πράγματι χαμηλά στα πλευρά βρήκαν την είσοδο δύο απανωτών βλημάτων που είχαν περάσει μέσα απο το θώρακα είχαν κόψει την αορτή στην περιοχή της καρδιάς και είχαν σταματήσει κάτω απο το δέρμα στην αριστερή μασχάλη του θύματος.


Ο ΝικηφόροςΜανδηλαράς ήταν Έλληνας νομικός, δημοσιογράφος και εκδότης εφημερίδας. Είναι περισσότερο γνωστός σαν δικηγόρος υπερασπίσεως στη δίκη για την υπόθεση ΑΣΠΙΔΑ που ποτέ δεν ολοκληρώθηκε.
Γεννήθηκε στην Κόρωνο της Νάξου το 1928. Σπούδασε νομικά στην Αθήνα ενώ παράλληλα εργαζόταν. Αφού τελείωσε τις σπουδές του εργάστηκε στο δικηγορικό γραφείο του Γ.Β.Μαγκάκη και αργότερα άνοιξε δικό του γραφείο. Μαζί με τον Ευάγγελο Γιαννόπουλο και τον Σταύρο Κανελλόπουλο ίδρυσε την Ένωση Δημοκρατικών Δικηγόρων Ελλάδος. Υπερασπίστηκε πολλές φορές πολίτες που διώκονταν για την πολιτική τους δράση και στην υπόθεση ΑΣΠΙΔΑ ανέλαβε την υπεράσπιση των κατηγορουμένων. Σχεδίαζε να πολιτευτεί με την Ένωση Κέντρου στις εκλογές που ήταν προγραμματισμένες να διεξαχθούν τον Μάιο του 1967 και οι οποίες τελικά δεν έγιναν εξ αιτίας της επιβολής της δικτατορίας.
Λόγω της ανάμειξής του στην υπόθεση ΑΣΠΙΔΑ ως συνηγόρου υπεράσπισης και της πολιτικής του δράσης, ο Νικηφόρος Μανδηλαράς κινδύνευε μετά την επιβολή της δικτατορίας. Έτσι στις 17 Μαΐου του 1967 επιβιβάστηκε κρυφά στο πλοίο VITA-R με σκοπό να διαφύγει στην Κύπρο. Πέντε ημέρες αργότερα όμως λιμενικοί βρήκαν το πτώμα του στην παραλία Γενναδίου της Ρόδου.
Κατά την εκδοχή των αρχών, ο καπετάνιος του πλοίου Πέτρος Πόταγας έριξε τον Μανδηλαρά στη θάλασσα με ένα σωσίβιο προκειμένου ο τελευταίος να κολυμπήσει ως την ακτή και να αποφύγει τη σύλληψη. Όμως ο δικηγόρος πηδώντας από το πλοίο, τραυματίστηκε στο κεφάλι και στη συνέχεια πνίγηκε και το πτώμα του ξεβράστηκε στην ακτή.
Υποστηρίζεται ωστόσο με βάση στοιχεία που υπάρχουν ότι ο Νικηφόρος Μανδηλαράς πρέπει να βγήκε στην ακτή όπου συνελήφθη και δολοφονήθηκε. Πρώτον ο Μανδήλαρας με τη σωματική διάπλαση που είχε ήταν απίθανο να τραυματιστεί πηδώντας από το πλοίο και να μην καταφέρει να κολυμπήσει μέχρι τη στεριά. Επίσης από φωτογραφίες του νεκρού Μανδηλαρά φαίνεται πως είχε δεχτεί χτυπήματα στο κεφάλι και είχε μια τρύπα στο στήθος. Ακόμα όταν βρέθηκε το πτώμα του έτρεχε αίμα από το αυτί του, κάτι που δε θα μπορούσε να συμβεί αν είχε πνιγεί. Η δε έκθεση των γιατρών που εξέτασαν τη σορό του δεν υπεβλήθη άμεσα αλλά αφού έφτασε από το εξωτερικό, λίγες μέρες αργότερα, ο ιατροδικαστής Καψάσκης.

O Διομήδης Κομνηνός (1956-1973) είναι τo πρώτo θύμα της Εξέγερσης του Πολυτεχνείου.
 Η καταγωγή του ήταν από την Κύπρο, ενώ διέμενε στην οδό Λευκάδος 7. Προς τιμήν του το 9ο Δημοτικό Σχολείο Πετρούπολης ονομάστηκε "9ο Δημοτικό Σχολείο Πετρούπολης Διομήδης Κομνηνός".
Είχε περάσει τις εισαγωγικές εξετάσεις του Πολυτεχνείου με ψηλούς βαθμούς μόλις πριν του θανάτου του.
Τη νύχτα της 16ης Νοεμβρίου 1973, αστυνομικές δυνάμεις ήρθαν αντιμέτωπες με εκατοντάδες διαδηλωτών που είχαν συγκεντρωθεί εντός και εκτός του προαυλίου του Πολυτεχνείου στην οδό Πατησίων. Ο Κομνηνός ήταν μαθητής λυκείου μέσα στο Πολυτεχνείο, ενώ αργότερα ενώθηκε με άλλους μαθητές και φοιτητές στη γωνία 3ης Σεπτεμβρίου, Μάρνη και Αβέρωφ, μεταφέροντας τραυματίες. Τραυματίστηκε και ο ίδιος θανάσιμα στην καρδιά από πυρά που έριξαν, σκοπεύοντάς τον από απόσταση 10 μέτρων άνδρες της φρουράς του υπουργείου Δημοσίας Τάξεως. Μεταφέρθηκε από διαδηλωτές και τον γιατρό Αντώνη Κοντόπουλο στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του ΕΕΣ και από εκεί, νεκρός πλέον, στο Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών (μετέπειτα Γενικό Κρατικό).

Μιχαήλ Μυρογιάννης του Δημητρίου, 20 ετών, ηλεκτρολόγος, από τη Μυτιλήνη, κάτοικος Ασημάκη Φωτήλα 8, Αθήνα. Στις 12:00 το μεσημέρι, στις 18/11/1973, ενώ βάδιζε στη διασταύρωση των οδών Πατησίων και Στουρνάρη, τραυματίστηκε θανάσιμα στο κεφάλι. Μεταφέρθηκε στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του ΕΕΣ (Γ΄ Σεπτεμβρίου) σε κωματώδη κατάσταση και κατόπιν στο Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών, όπου πέθανε αυθημερόν.
Η κατάθεση του Μίμη Τραϊφόρου:
Όπως αναφέρει στην κατάθεσή του, "περί ώραν 2:15 της Κυριακής 18/11/1973 ευρισκόμουν εις το μπαλκόνι του σπιτιού μου επί της οδού Πατησίων και αντελήφθην έναν νεαρό άνδρα, ύψους περίπου 1,80 μ. με μακριά μαλλιά, να κατέρχεται την οδόν Στουρνάρη, ήσυχος και αδιάφορος. Καθώς είχεν φθάσει εις το μέσον της διασταυρώσεως των άνω οδών, φαίνεται ότι κάποιος από το Πολυτεχνείο του φώναξε κάτι, εγώ δεν άκουσα τίποτε, αλλά το συμπεραίνω, διότι τον είδα να επιταχύνη το βήμα του και στον τρίτο - τέταρτο βηματισμό του άκουσα δύο πυροβολισμούς. Εκ των υστέρων έμαθα ότι ο ανωτέρω αποβιώσας ωνομάζετο Μυρογιάννης, υιός θυρωρού, ο οποίος πήγαινε να επισκεφθή τον πατέρα του εις κάποιαν πολυκατοικίαν επί της οδού Γ΄ Σεπτεμβρίου. Ο πατέρας του επεσκέφθη την σύζυγόν μου, Σοφίαν Βέμπο, και της άφηκε μιαν φωτογραφίαν του νεκρού με αφιέρωσιν, εγώ έλειπα κατά την επίσκεψιν του ανωτέρω.
To μεσημέρι της 18 Νοέμβρη 1973, ο ταγματάρχης Ντερτιλής βρίσκεται με το υπηρεσιακό τζιπ έξω από την κατεστραμμένη πύλη του Πολυτεχνείου. Απέναντι, Πατησίων και Στουρνάρα, οι αστυφύλακες χτυπούν ένα νεαρό, που προς στιγμήν τους ξεφεύγει. Ο Ντερτιλής βγάζει από το μπουφάν το περίστροφο και πυροβολεί.
«Ο νεαρός έπεσε σαν κοτόπουλο», περιγράφει στην κατάθεσή του ένα χρόνο αργότερα ο οδηγός του Ντερτιλή - ο 21 ετών τότε Αντώνης Αγριτέλης - και συνεχίζει: «Μετά το φόνο ο Ντερτιλής σαν να μη συνέβαινε τίποτα μπήκε στο τζιπ και χτυπώντας με στην πλάτη μου είπε: "Με παραδέχεσαι ρε; Σαράντα πέντε χρονών άνθρωπος και με τη μία στο κεφάλι!"»...

Ο Ιάκωβος Κουμής (Σωτήρα Αμμοχώστου, 1956 - Αθήνα, 23-11-1980) ήταν Κύπριος φοιτητής της Νομικής που έπεσε θύμα άγριας επίθεσης από τα ΜΑΤ στις 16 Νοεμβρίου του 1980 κατά τη διάρκεια της πορείας για τον εορτασμό της επετείου της Εξέγερσης του Πολυτεχνείου, η οποία οδήγησε στο θάνατό του. Σύμφωνα με μάρτυρες, ο Κουμής χτυπήθηκε πισώπλατα ενώ καθόταν σε καφενείο της περιοχής του Συντάγματος. Μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο κλινικά νεκρός και απεβίωσε μια εβδομάδα αργοτερα στις 23 Νοεμβρίου. Ο Ιταλός ιατροδικαστής Ντουράντε περιέγραψε ως αιτία θανάτου ένα καίριο πλήγμα αποκοπής του εγκεφάλου.
Εκείνη τη χρονιά η κυβέρνηση του Ράλλη είχε απαγορεύσει να φτάσει η πορεία στην Αμερικανική πρεσβεία και υποχρέωνε τους διαδηλωτές να διαλυθούν στο ύψος του Συντάγματος. Όταν μέρος της πορείας προσπάθησε να φτάσει στην πρεσβεία, η αστυνομία επιτέθηκε με πρωτοφανή βιαιότητα εναντίον των διαδηλωτών.
Την ίδια μέρα με τον Ιάκωβο Κουμή δολοφονήθηκε από χτυπήματα με γκλομπ και η 20χρονη εργάτρια Σταματίνα Κανελλοπούλου ενώ η αστυνομική καταστολή της πορείας άφησε πίσω και αρκετούς τραυματίες.
Για τους θανάτους διατάχτηκε ΕΔΕ που δεν κατέληξε σε κάποιο αποτέλεσμα.
Οι οικογένειες των νεκρών κατέθεσαν μηνύσεις αλλά δεν κανένας από τους δολοφόνους τους δεν βρέθηκε ποτέ.
Στη συζήτηση που έγινε σχετικά με τα γεγονότα στη βουλή, η πλειοψηφία των πολιτικών απέδωσε την ευθύνη στους διαδηλωτές, και ασχολήθηκε με τεχνικές λεπτομέρεις για τους ελιγμούς της αστυνομίας (πού και πώς η αστυνομία όφειλε να χτυπήσει τους διαδηλωτές), με ελάχιστες εξαιρέσεις να καταδικάζουν την αστυνομική βία όπως ο Ζίγδης. Ο τότε πρωθυπουργός,Γεώργιος Ράλλης δήλωσε: «Και ο Αρχάγγελος Μιχαήλ σπάθην κρατεί στα χέρια του για να αμυνθεί εναντίον των δαιμόνων. Δεν κρατεί άνθη».

Η Σταματίνα Κανελλοπούλου ήταν εργάτρια που δολοφονήθηκε στις 16 Νοεμβρίου 1980 κατά τη διάρκεια της πορείας στην επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Ξυλοκοπήθηκε μέχρι θανάτου έξω απ' το ξενοδοχείο «Μεγάλη Βρετανία» όταν η πορεία επιχείρησε να σπάσει την απαγόρευση της αστυνομίας και να κινηθεί προς την Αμερικανική Πρεσβεία, κάτι που προκάλεσε επέμβαση των ΜΑΤ. Ήταν 21 χρονών.


Ο Μιχάλης Καλτεζάς (1970 - 17 Νοεμβρίου 1985) ήταν μαθητής που δολοφονήθηκε - εκτελέστηκε κατά τη διάρκεια διαδηλώσεων στην επέτειο εξέγερσης του Πολυτεχνείου το 1985. Ο 27 χρόνος τότε αστυνομικός Αθανάσιος Μελίστας πυροβόλησε τον Μιχάλη Καλτεζά στο πίσω μέρος του κεφαλιού από απόσταση είκοσι μέτρων καθώς ο νεαρός έτρεχε μαζί με άλλους διαδηλωτές προς την πλατεία Εξαρχείων.
Η πορεία ξεκίνησε και τελείωσε ομαλά χωρίς κανένα επεισόδιο αφού η περιφρούρησή της από τους διοργανωτές ήταν επιτυχής. Μετά το τέλος της πορείας και ενώ οι διαδηλωτές διαλύονταν σε κάποια ψησταριά των Εξαρχείων σταματά για φαγητό μια ομάδα ΜΑΤ. Από το σημείο περνά μια παρέα αναρχικών που ειρωνεύονται τους αστυνομικούς, ενώ την ίδια στιγμή καταφθάνουν συνάδελφοι των τελευταίων οι οποίοι περίμεναν σε σταθμευμένη κλούβα των ΜΑΤ. Εν τω μεταξύ πολλαπλασιάζονται και οι αναρχικοί που αρχίζουν να καταδιώκουν τους αστυνομικούς, με τα επεισόδια να εξαπλώνονται στο κέντρο της Αθήνας. Κάποια στιγμή, ομάδα διαδηλωτών συμπεριλαμβανομένου του Καλτεζά, βάζουν φωτιά με βόμβες μολότοφ στην κλούβα των ΜΑΤ στην οποία ήταν μέσα και ο Μελίστας. Μετά από αυτή την πράξη και ενώ οι διαδηλωτές αποχωρούν τρέχοντας προς την Πλατεία Εξαρχείων, στη διασταύρωση των οδών Στουρνάρη και Μπόταση, ο αστυνομικός Μελίστας πυροβολεί και σκοτώνει από πίσω τον Καλτεζά. Ασθενοφόρο τον μεταφέρει στον Ευαγγελισμό όπου διαπιστώνεται ο θάνατός του.

Ο Νίκος Τεμπονέρας(1954 - Πάτρα, 08 Ιανουαρίου 1991), ήταν μαθηματικός και εκπαιδευτικός αριστερών πεποιθήσεων και στέλεχος του Εργατικού Αντιιμπεριαλιστικού Μετώπου (ΕΑΜ). Το όνομά του έγινε γνωστό στο πανελλήνιο, όταν δολοφονήθηκε κατά τη διάρκεια των μαθητικών κινητοποιήσεων της περιόδου 1990-91.
Ο Νίκος Τεμπονέρας ήταν ο πρώτος νεκρός στη διάρκεια των μαθητικών κινητοποιήσεων ενάντια στο νομοσχέδιο του τότε Υπουργού Παιδείας Βασίλειου Κοντογιαννόπουλου (θα ακολουθούσαν άλλοι τέσσερις στην Αθήνα από πυρκαγιά που εκδηλώθηκε στο κατάστημα Κ. Μαρούσης στη διάρκεια διαδήλωσης.
Δράστης της δολοφονίας ήταν ο Ιωάννης Καλαμπόκας, δημοτικός σύμβουλος της Ν.Δ στη Πατρα και πρόεδρος της τοπικής ΟΝΝΕΔ. Η δολοφονία έγινε στις 8 Ιανουαρίου 1991. Ο Καλαμπόκας χτύπησε θανάσιμα τον Τεμπονέρα με λοστό στο κεφάλι στη διάρκεια βίαιων επεισοδίων που σημειώθηκαν στο υπό κατάληψη Σχολικό Συγκρότημα 3ου & 7ου Γυμνασίου και Λυκείου Πάτρας στην πλατεία Βουδ. Οι ομάδες κρούσης της ΟΝΝΕΔ 'Κένταυροι και Ρέιντζερ' βαφτίζονται από την κυβέρνηση 'ομάδες αγανακτισμένων πολιτών με στόχο την ανακατάληψη των σχολείων που τελούσαν υπό κατάληψη. Ο Καλαμπόκας επικεφαλής των ομάδων αυτών μαζί με τους Μυλωνά, Σπίνο, Γραμματικα, Γραμματικόπουλο, με λοστούς και ρόπαλα επιχείρησαν να 'ανακαταλάβουν' το σχολείο και να σπάσουν τη κατάληψη, την οποία υποστήριζαν αρκετοί γονείς και καθηγητές, μεταξύ των οποίων και ο δολοφονηθείς Τεμπονέρας, ιδιαίτερα αγαπητός, σύμφωνα με τις μετέπειτα μαρτυρίες και καταθέσεις, στους μαθητές του.


Τετάρτη 18 Σεπτεμβρίου 2013

Η μάχη του Μελιγαλά στον ... Πελοποννησιακό πόλεμο τον Σεπτέμβρη του 1944

Ο Μελιγαλάς και ο «μύθος» του

«Τιμή στους χίτες και ταγματασφαλίτες» φώναζαν οι χρυσαυγίτες στην εκδήλωση στον Μελιγαλά που έγινε την περασμένη βδομάδα, Κυριακή 16 Σεπτεμβρίου, για να τιμηθούν τα θύματα της Πηγάδας. Κρίμα που έλειπαν οι αριστεριστές για να φωνάξουν κι αυτοί με τη σειρά τους «ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΜΕΛΙΓΑΛΑΣ» και να αναβιώσει το κλίμα της Μεταπολίτευσης. 
Η υπόθεση Μελιγαλά είναι βαθιά συνυφασμένη με τα πιο βαθιά τραύματα του Εμφυλίου και ταυτόχρονα ιδεολογικοποιημένη για πολιτική χρήση στο έπακρον. Ο ιστορικός Ιάσων Χανδρινός αναφερόμενος στην εποχή των συνθημάτων αφηγείται τα εξής ευτράπελα; «Αρχές της δεκαετίας του '80.
Το βάρος του "καυτού" εμφυλιακού παρελθόντος αισθητό και στα φοιτητικά αμφιθέατρα, όπου αντιπαρατίθενται από τη μια η ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος Β' Πανελλαδική ή/και η εξέλιξή τους, οι Αριστερές Συσπειρώσεις και λοιπές εξωκοινοβουλευτικές ομάδες, και από την άλλη η τότε ταχέως αναπτυσσόμενη ΔΑΠ-ΝΔΦΚ/ΟΝΝΕΔ, με Ρέιντζερς, Κένταυρους και λοιπές "ομάδες κρούσης".
Οταν οι πρώτοι έβριζαν τους δεύτερους "ΔΑΠίτες - Χίτες - Ταγματασφαλίτες", οι δεύτεροι, παραδόξως για την κοινή λογική, υιοθετούσαν το σύνθημα αυτό, για να τονίσουν αυτάρεσκα την ταυτότητα της "μαχητικής εθνικοφροσύνης", που οι πρώτοι τους απέδιδαν ως βρισιά και ως μομφή. Δηλαδή τα ΟΝΝΕΔόπουλα φώναζαν "Ζήτωσαν οι Χίτες, οι ταγματασφαλίτες, ζήτω η ΟΝΝΕΔ και οι ΔΑΠίτες", και τα τοιαύτα και έπαιρναν την απάντηση "ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-Μελιγαλάς", σε μια ενδιαφέρουσα "γηπεδική" συνομιλία πάνω στην πρόσφατη (1982) απόφαση του ΠαΣοΚ να αναγνωρίσει επίσημα την ΕΑΜική Εθνική Αντίσταση».

Ο Μελιγαλάς προτού γίνει ιδεολογικός μύθος ένθεν κακείθεν ήταν ένα ιστορικό γεγονός που συνέβη λίγο μετά την αποχώρηση των Γερμανών από την Πελοπόννησο.
Οι Γερμανοί έχοντας οργανώσει και ενισχύσει παντοιοτρόπως τα φιλικά τους Τάγματα Ασφαλείας, που έκαναν τις βρώμικες δουλειές εναντίον των ΕΑΜμιτών, φεύγοντας άφησαν στις διοικήσεις τους την ευθύνη των περιοχών με τον φόβο των κομμουνιστών. Από την άλλη μεριά το ΕΑΜ θέλησε να ξεκαθαρίσει την περιοχή πριν από την έλευση της εξόριστης κυβέρνησης.
Ο Μελιγαλάς δεν διαλέχτηκε τυχαία για να γίνει θέατρο των εμφυλιοπολεμικών μαχών.
Με 3.000 περίπου κατοίκους ήταν έδρα των ιταλών καραμπινιέρων (1941-1943), αλλά και ενός τμήματος του γερμανικού στρατού (1943-1944). Εκεί είχε την έδρα του ένα από τα πιο ισχυρά τμήματα των Ταγμάτων Ασφαλείας με 1.000 άνδρες στους οποίους είχαν προστεθεί κι άλλοι που ήρθαν, ένοπλοι αλλά και άμαχοι, κυνηγημένοι από την Καλαμάτα και τα γύρω χωριά.
Υπολογίζεται ότι την εποχή της μάχης το χωριό είχε 7.000 άτομα. Σύμφωνα με τη Διεύθυνση Ιστορίας Στρατού
(Η απελευθέρωσις της Ελλάδος και τα μετά ταύτην γεγονότα, έκδοση του Στρατού το 1973, που δεν κυκλοφορεί πια) όσο και με τον ιστορικό-δημοσιογράφο της περιοχής Πελοποννήσου Παντελή Μούτουλα (Πελοπόννησος 1940-1945, Βιβλιόραμα) επρόκειτο για μια κανονική μάχη δύο σχετικά ισοδύναμων στρατιωτικών τμημάτων, με παγίδες, επιμέρους επιθέσεις, περικυκλώσεις, νάρκες, διεισδύσεις κτλ.
Επειτα από μάχες τριών ημερών (14, 15, 16 Σεπτεμβρίου) οι ΕΑΜμίτες καταλαμβάνουν την πόλη του Μελιγαλά και ακολουθούν οι εκκαθαρίσεις στην αγορά Μπεζεστένι και κατόπιν στην περίφημη «Πηγάδα», η οποία «αποτέλει είδος φρέατος που είχεν ανορυχθεί δια την ύδρευσιν της κωμοπόλεως».
Ο αριθμός των θυμάτων ποικίλλει ανάλογα με το ποιος τους μετράει. Το Ιστορικό Τμήμα του Στρατού τους ανεβάζει σε 2.000 άτομα. Ο «Σύλλογος Θυμάτων» τους θέλει λίγο λιγότερους, γύρω στους 1.144 (όλοι ενήλικοι άνδρες και 18 γυναίκες).
Το ιατροδικαστικό συνεργείο του Καψάσκη, το 1945, ανακοίνωσε ότι ξέθαψε 708 πτώματα.
 Στο μνημείο είναι γραμμένα 787 ονόματα από 61 πόλεις και χωριά.
Η ΕΑΜική πλευρά μιλάει για πολύ μικρότερους αριθμούς, ο ΕΛΑΣ αναφέρει ότι σκοτώθηκαν 60 αντάρτες και 800 «ράλληδες», ενώ άλλοι υπολογίζουν ότι υπήρξαν 120 σκοτωμένοι στη μάχη και 280-350 εκτελεσμένοι στην Πηγάδα (Σπύρος Ξιάρχος, Η αλήθεια για τον Μελιγαλά, Καλαμάτα, 1982).
Είναι φανερό ότι η σφαγή των αιχμαλώτων είχε ξεφύγει από το πλαίσιο μιας τακτικής, κανονικής μάχης. Τα συσσωρευμένα μίση, οι χρόνιες εμφύλιες διαμάχες και κυρίως ο αγώνας για τη μελλοντική εξουσία φούντωναν τα μίση και όπλιζαν τα χέρια. 
Οπως παραδέχεται και ο «Ριζοσπάστης», το αγριεμένο πλήθος ήταν εκτός εαυτού και με μαχαίρια και τσεκούρια προσπαθούσε να εκδικηθεί τους συνεργάτες των καταχτητών αλλά, ίσως, και να λύσει προσωπικές διαφορές. (Η αλήθεια για τον Μελιγαλά, «Ριζοσπάστης», 11.9.2005).

Μετά το 1982 η επίσημη κυβέρνηση σταματά να παίρνει μέρος στις ετήσιες εκδηλώσεις για τον Μελιγαλά στο πλαίσιο της εθνικής συμφιλίωσης που διακήρυξε το ΠαΣοΚ. Η διαμάχη γύρω από τον Μελιγαλά ατονεί. Η χώρα εισέρχεται στην Ευρώπη και πλέον υπάρχουν άλλες κοινωνικές, πολιτικές και ιδεολογικές προτεραιότητες. Τα επόμενα χρόνια το μνημόσυνο για τα θύματα του Μελιγαλά διεξάγεται από τον «Σύλλογο θυμάτων», έχει χαρακτήρα οικογενειακό και τοπικό.
Σήμερα αυτοί που θυμούνται τον Μελιγαλά είναι νοσταλγοί του παρελθόντος, άνθρωποι που κρίνουν το σήμερα με ό,τι συνέβη πριν από μισό αιώνα. Τα φρικτά γεγονότα του Μελιγαλά είναι άγνωστα στη νέα γενιά και δεν θα μπορούσε κάποιος να τα εκτιμήσει σφαιρικά αν δεν τα τοποθετήσει στο πλαίσιο ενός σκληρού εμφυλίου πολέμου που έδωσε θύματα και από τις δύο πλευρές. Η Ιστορία δεν ζητεί πια δικαίωση της μιας ή της άλλης πλευράς, αλλά κατανόηση. Τι έγινε και γιατί.


Επιστροφή στο παρελθόν
Από τους ταγματασφαλίτες στους χρυσαυγίτες
Στο εφετινό μνημόσυνο στον Μελιγαλά, παρουσία επτά βουλευτών της Χρυσής Αυγής, τα συνθήματα που ακούστηκαν πήγαιναν 30 χρόνια πίσω: «Τιμή στους χίτες και ταγματασφαλίτες», «Αλήτες - φονιάδες -κομμουνιστές», «Τσεκούρι και φωτιά στα κόκκινα σκυλιά». Ο βουλευτής μάλιστα της Χρυσής Αυγής Η. Παναγιώταρος στην ομιλία του έκανε λόγο για «καινούργιους συμμορίτες, δεξιούς και αριστερούς» και είπε ότι τις επετείους όπως αυτή στον Μελιγαλά η Χρυσή Αυγή θα τις κάνει εθνικές εορτές, εάν ποτέ πάρουν την εξουσία.
Τα παιδιά της Χρυσής Αυγής έχοντας κρύψει το ναζιστικό και φασιστικό τους πιστεύω κάτω από τα μαξιλάρια τους, έχοντας ξεχάσει το πιστεύω στο δωδεκάθεο και τον αστρικό κύκλο, αφού προσηλυτίστηκαν με βιασύνη στην Ορθοδοξία, έπρεπε να εφεύρουν έναν ιδεολογικό στιβαρό πυρήνα. Ετσι αναζήτησαν ρίζες στη χούντα και τα ιδεολογικά της τερτίπια, κορυφαίο εκ των οποίων υπήρξε η Πηγάδα του Μελιγαλά.
Η δικτατορία των συνταγματαρχών είχε αναδείξει την ιστορία του Μελιγαλά ως εμβληματικό σημείο αντιπαράθεσης με τον πάντα ελλοχεύοντα γι' αυτήν «κομμουνιστικό κίνδυνο». Από το 1953 ετελούντο στην περιοχή του Μελιγαλά ετήσιες εκδηλώσεις μνήμης και μισαλλοδοξίας. Η χούντα θα αναβαθμίσει τον εορτασμό. Ο χουντικός υπουργός Αθλητισμού (!) Ασλανίδης θα διαμορφώσει τον χώρο των εκτελέσεων (μάντρες, πάρκινγκ κ.ά.) και θα γιορτάζει πλέον με επισημότητα την επέτειο. Τις εκδηλώσεις θα τιμήσουν διά της παρουσίας τους το 1967 ο Παττακός, το 1968 ο «αντιβασιλέας» Ζωιτάκης, ενώ κατεβαίνουν οργανωμένα στην κάθε επέτειο μαθητές, στρατιώτες και «προσκυνητές» - όπως θα γράψει τοπική εφημερίδα - από άλλους ελλαδικούς τόπους.

ΠΗΓΗ ΤΟ ΒΗΜΑ

Η μάχη του Μελιγαλά στη ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ 


Δευτέρα 16 Σεπτεμβρίου 2013

Σάββατο 17 Αυγούστου 2013

Ο Ευάγγελος Αβέρωφ για τη Βασιλεία, τη "γέφυρα" , το κίνημα του Ναυτικού '73.

Είστε δημοκρατικός ή βασιλόφρων; Ερωτώ διότι πολλοί υποστηρίζουν ότι είστε βασιλόφρων…
Δεν είμαι βασιλόφρων, είμαι δημοκρατικός και το έχω αποδείξει σε όλη μου τη ζωή!
Το «βασιλόφρων» βγήκε, ίσως, διότι κατά την οκταετία, που ήμουν υπουργός των Εξωτερικών, είχα δημιουργήσει καλές σχέσεις με τα Ανάκτορα, μέχρις ότου αντιτάχθηκα στο ταξίδι της Φρειδερίκης στο Λονδίνο.

Πως εξηγείται σεις το γεγονός ότι, ενώ στη δημοψήφισμα του 1946 είχατε λάβει θέση εναντίον της βασιλείας, ύστερα υπήρξατε άνθρωπος για τον οποίο λέγεται ότι απολάμβανε της εμπιστοσύνης των Ανακτόρων;
Διότι θεωρούσα τη βασιλεία ως καθιερωμένο καθεστώς στην Ελλάδα, η πολιτεία ήταν δημοκρατική και δεν είχα κανένα λόγο να δημιουργώ ζητήματα και να μην εξυπηρετώ κάτι το οποίο ήταν χρήσιμο, για την ομαλή λειτουργία του πολιτικού μηχανισμού.

Απολαμβάνατε ή όχι της εμπιστοσύνης των Ανακτόρων;
Νομίζω, ναι …

Για ποιο λόγο, πως σας είχαν εμπιστοσύνη, αφού ήταν δεληλωμένη η αντίθεσή σας στον θεσμό;
Ήταν δεδηλωμένη τόσο, ώστε μια φορά σε γεύμα στα Γιάννενα, στην επέτειο της 21ης Φεβρουαρίου, το οποίο πρόσφερε ο Δήμος, με πείραξε η Φρειδερίκη λέγοντας ότι δεν μπορώ να μιλήσω.
Ήταν ένα γεύμα στο οποίο ήταν περίπου 300 πρόσωπα και οι δύο τότε βουλευτές της ΕΔΑ Ιωαννίνων (ήταν μετά τις εκλογές του 1958). Και επειδή επέμενε και με πείραζε ότι δεν μπορώ να μιλήσω και μου είπε «σήκω αμέσως αν μπορείς!», σηκώθηκα και άρχισα ως εξής, και το θυμούνται όλοι στα Γιάννενα :
«Ο μεγαλειότατος και η μεγαλειοτάτη, όπως όλοι οι άνθρωποι, ξέρουν ότι το 1946 υποστήριξα με φανατισμό τη δημοκρατία στο δημοψήφισμα, διότι πίστευα ότι αυτό είναι το καλύτερο πολίτευμα και ότι ταίριαζε σε έναν άνθρωπο νέο, ο οποίος επολιτεύετο για πρώτη φορά στη ζωή του». Έπειτα, όμως, συνέχισα και είπα:
«Όταν, όμως, είδα πως πολιτεύεστε δημοκρατικά, πως προΐστασθε του κράτους κατά  τρόπο δημοκρατικό, τη στάση που τηρήσατε στον ανταρτοπόλεμο κλπ, αποφάσισα ότι έπρεπε να υπηρετήσω υπό το καθεστώς το δικό σας με αφοσίωση κλπ.».

Γιατί, λοιπόν, να μην μου έχουν εμπιστοσύνη; Είχαν εμπιστοσύνη σε όλους… Αλλά ψυχρανθήκαμε με το ζήτημα του ταξιδιού, διότι εγώ υπήρξα ο πρώτος ο οποίος εισηγήθηκε να μην γίνει.

Και αυτό και μόνο το επεισόδιο φθάνει για να δικαιολογήσετε ότι επιστέφετε και πάλι στη θέση σας, την αντιβασιλική;
Δεν είναι θέμα να επιστρέψω ή όχι. Οι πεποιθήσεις μου, οι βασικές, ήταν δημοκρατικές. Εφόσον είχαμε βασιλεία καθιερωμένη, που λειτουργούσε καλά, φυσικό ήταν να υπηρετώ τη βασιλεία. Διότι η βασιλεία στον τόπο ήταν καθεστώς. Τι θα κάναμε; Επανάσταση; Και σε ρωτώ: ποιος από τους υπερδημοκρατικούς της σήμερον αμφισβήτησε τότε τον βασιλέα Παύλο ως βασιλέα και είπε να κάνουμε επανάσταση; Και πόσοι δημοκράτες, σημερινοί, δεν υπηρέτησαν και τον Κωνσταντίνο, είτε κατά τη διάρκεια που ήταν στο θρόνο, είτε κατά τα επτά έτη της εξορίας του;

Θεωρείτε ότι η πολιτεία του Παύλου και του Κωνσταντίνου ήταν η πρέπουσα;
Σε πλείστα θέματα πολιτεύτηκαν άριστα. Σε άλλα, έκαναν σοβαρά λάθη.

Πως αντιμετωπίζετε τις κατηγορίες ότι υπήρξατε «γεφυροποιός»;
Μετά μεγίστης υπερηφανείας! Πρώτο, διότι όσοι ελαφρά τη καρδία προσπαθούν με αυτό τον τρόπο να με μειώσουν αγνοούν ότι δεν ήλθα σε επαφή με τη χούντα.
Και καταλαβαίνει κανείς τι σημαίνει αυτό όταν είναι γνωστό πόσο πολύ οι της διδακτορίας παρακαλούσαν να έχουν επαφές, πόσο θα τους ήταν ευχάριστο.
Και μου έγιναν τότε πολλές προτάσεις. Τον Γεώργιο Παπαδόπουλο δεν τον έχω ποτέ συναντήσει. Ούτε τον Μακαρέζο, ούτε κανένα. Ο Παττακός μόνο με πλησίασε κάποτε σε μια δεξίωση, στην πρεσβεία τη Γιουγκοσλαβική, και ήταν μπροστά ο Γεώργιος Δρόσος και είναι μάρτυς του πόσο ψυχρά του μίλησα.
Άρθρο πρώτο, λοιπόν, δεν είχα ούτε επαφές.
Άρθρο δεύτερο, όχι μόνο δεν ωφελήθηκα από τη χούντα, αλλά, όπως είναι γνωστό, ζημιώθηκα πάρα πολύ με όλα τα κυνηγητά τα οποία μου έκαναν, κυνηγητά τα οποία άρχισαν με καταδίκη πέντε χρόνια φυλακής στην αρχή και τα οποία συνεχίστηκαν με ένα σωρό παρακολουθήσεις και με 26 μήνες έλεγχο του Ιδρύματος Τοσίτσα από τέσσερις διευθυντές του υπουργείου Οικονομικών, με την ελπίδα να με βγάλουν κλέφτη ή ότι παρανομούσα σε κάτι.
Ευτυχώς τότε οι ανώτεροι υπάλληλοι του υπουργείου Οικονομικών, στους οποίους ανετέθη η έρευνα, στάθηκαν στο ύψος της αποστολής τους και αρνήθηκαν να καταλογίσουν δήθεν ευθύνες όπως τους ζητούσαν οι κρατούντες της διδακτορίας.
Θέλω ιδιαίτερα να μνημονεύσω την προσήλωση στο καθήκον και το υψηλό αίσθημα ευθύνης που έδειξε ο τότε σύμβουλος του ελεγκτικού συνεδρίου Νικολάου, ο οποίος και είχε διαταχθεί να ερευνήσει το λεπτότερο ζήτημα, δηλαδή τον τρόπο εφαρμογής της διαθήκης από μένα. Ένας πρώην δήμαρχος Μετσόβου, που είχε διατελέσει και διευθυντής του Ιδρύματος Τοσίτσα, για να καλύψει ατασθαλίες του που μόλις ανακαλύπταμε είχε γίνει πρωτοπαλίκαρο της χούντας και είχε δώσει προς έρευνα 24 ευφυέστατα διατυπωμένες κατηγορίες.
Ο Νικολάου του ελεγκτικού συνεδρίου, τον οποίο ο Ανδρουτσόπουλος είχε διαλέξει διότι στο παρελθόν είχε αποκαλύψει πολλά σκάνδαλα, απέδειξε τις κατηγορίες αβάσιμες και στην έκθεσή του,  και που και που, μου έψαλλε και ύμνο. Σημείωσε ότι τον άνθρωπο αυτόν δεν τον γνώριζα και γι’ αυτό τιμώ ακόμα περισσότερο τη στάση του. ύστερα από την έκθεση αυτή, ο πολύς Ανδρουτσόπουλος, τότε «υπουργός» Οικονομικών, τον απείλησε και του ζήτησε να ανακαλέσει την έκθεση και να συντάξει άλλη!... Σημεία των τότε καιρών…
Λοιπόν, άρθρο δεύτερο, ο «γεφυροποιός» δεν συνεργάστηκε με τη χούντα. Όπως προκύπτει δε από συμβόλαια, πούλησε κατά την επταετία ακίνητα πολλών εκατομμυρίων, αντί να αγοράζει ακίνητα, όπως συνέβη με μερικούς νεοαντιστασιακούς…

Μακάρι να είχε πετύχει η γέφυρα! Δεν είχαμε ψευδαισθήσεις ότι μπορούσε να πετύχει εύκολα, αλλά γι’ αυτό προσπαθούσαμε, χτυπώντας, πιέζοντας, γράφοντας άρθρα, στα οποία ελέγετο και καμιά καλή κουβέντα και πολλές καλές κουβέντες για τον Στρατό. Σημείωσε ότι είχα την ασφαλή πληροφορία ότι ο Στρατός πολύ συνεκινείτο από αυτά  τα πράγματα. Είχα γι’ αυτό μια μικρή ελπίδα, μήπως πετύχω.
Και αν η «γέφυρα» είχε πετύχει, η Κύπρος θα είχε σωθεί, ο ελληνικός λαός θα είχε ταλαιπωρηθεί πολύ λιγότερο και πλείστα όσα θα είχαν αποφευχθεί. Υπήρξε, λοιπόν, μια πολιτική συνειδητή και δυναμική, εθνική και αξιοπρεπής.
Και γι’ αυτό δεν με πιάνουν καθόλου οι κατηγορίες αυτές. Είμαι περήφανος γι’αυτά…

Θα ρωτήσω τώρα: Ο Καραμανλής ήταν εν γνώσει της πολιτικής αυτής;    
Ο Καραμανλής ήταν βεβαίως εν γνώσει της πολιτικής αυτής. Του την ανέφερα ή την έβλεπε. Νομίζω ότι διαφωνούσε με ορισμένες λεπτομέρειες…

Την πολεμική που σας γίνεται γι’ αυτή την πολιτική του «γεφυροποιού», πως την κρίνετε;
Γίνεται με πρόθεση να με ζημιώσει πολιτικά. Νομίζω όμως ότι, ενώ εμένα με αφήνει παγερότατα αδιάφορο, στον περισσότερο κόσμο όχι μόνο δεν με βλάπτει, αλλά με ωφελεί! Διότι ξέρει ο κόσμος ότι δεν κέρδισα τίποτα από αυτή την πολιτική, ότι δεν έκανα την παραμικρή υποχώρηση, κυνηγήθηκα κατά πολλούς τρόπους, και πιστεύει στην ειλικρίνεια των προθέσεών μου.

Τώρα κάτι άλλο: είσθε φιλοαμερικανός κατά γενική εκτίμηση. Γιατί; Και μέχρι ποιο σημείο;
Είμαι φιλοδυτικός, διότι πιστεύω ότι η Ελλάς ανήκει από κα΄θε άποψη στη Δύση. Αυτό δεν σημαίνει ότι είμαι εναντίον άλλων συνασπισμών ή αδεσμεύτων.
Απόδειξη η υπουργία μου επί των Εξωτερικών επί οκτώ χρόνια, στην οποία βασίσθηκε όλη η βελτίωση των σχέσεων και με τη Σοβιετική Ένωση και με τους Αδεσμεύτους. Αλλά πιστεύοντας ότι πρέπει να καλλιεργήσουμε σχέσεις με τους άλλους, πιστεύω ακράδαντα ότι τα συμφέροντα τα βασικά του Έθνους είναι συνδυασμένα με τα συμφέροντα της Δύσεως.

Μέχρι ποιο βαθμό; Θα ήταν λ.χ. δυνατό να υπάρξει αιτία για την οποία θα πάψετε να είστε φιλοδυτικός;
Βεβαίως! Αν οι φιλοδυτικοί μας ζημιώσουν, μας προσβάλλουν, μας προδώσουν…

Ένα θέμα, τώρα, τελείως προσωπικό: Ποιες είναι οι προσωπικές φιλοδοξίες σας;

Δεν ξέρω τι να απαντήσω. Δεν θα με πιστέψεις… Οι φιλοδοξίες μου είναι να πεθάνω με έντιμο όνομα, αν προφθάσω να επιστρέψω στη γη και στα γράμματα και στα κοινωφελή έργα μου, τα οποία και μου δίνουν μεγαλύτερες ικανοποιήσεις από την πολιτική…



Ας έλθουμε στα περίπου σύγχρονα … Αναμιχθήκατε στο κίνημα του Ναυτικού το ’73. Πιστεύατε πράγματι ότι μπορούσε να πετύχει;
Στο κίνημα του Ναυτικού αναμείχθηκα όταν πείσθηκα εντελώς ότι αποχώρηση από τους δικτάτορες δεν ήταν δυνατό να περιμένουμε.
Αναμείχθηκα διότι, όπως μου παρουσίασαν οι γενναίοι αυτοί αξιωματικοί τα πράγματα, θεωρούσαν ότι η έξοδος του Στόλου ήταν εύκολη. Δεν ήξερα ότι αυτή ήταν η κύρια δυσκολία. Κατά τα άλλα, ήταν απολύτως δυνατό να πετύχει. Μερικοί, νομίζω άκριτοι, θεωρούν ότι το Ναυτικό δεν μπορούσε να επιβάλει τις θελήσεις του. Αλλά το Ναυτικό είχε πολύ καλά μελετήσει επιτελικά το θέμα και ήταν πολύ πιθανό να επέβαλλε τις απόψεις του. Διότι:
Επρόκειτο να θέσει, μόλις έβγαινε ο Στόλος, ένα τελεσίγραφο στη δικτατορία, με το οποίο θα ζητούσε να παραδώσει την εξουσία εντός 24 ωρών, για να υπάρξουν δημοκρατικές διαδικασίες. Αν ύστερα από 24 ώρες δεν εδέχοντο, όπως ήταν για μένα πολύ πιθανό, τότε θα εκηρύσσετο αποκλεισμός των Αθηνών. Και από μεν θαλάσσης και αέρος ο αποκλεισμός ήταν ευκολότατος, όταν θα ήταν ο Στόλος παραταγμένος στον Σαρωνικό. Από ξηράς, επρόκειτο να διακηρυχθεί μέσω των ασυρμάτων προς τα ξένα πρακτορεία ειδήσεων και να εκτελεσθεί αποκλεισμός με βομβαρδισμό μικρών γεφυρών, οι οποίες ήδη είχαν επισημανθεί στην εθνική οδό προς τη Θεσσαλονίκη καις την οδό προς την Κόρινθο.
Αυτό σήμαινε για την Αθήνα φοβερά πράγματα. Εμείς δε απ’ έξω, ο Χριστόφορος Στράτος και εγώ, είχαμε αναλάβει την υποχρέωση μόλις θα γινόταν αυτό, να οργανώσουμε μια μαζική κάθοδο ανθρώπων προς τα μπακάλικα και προς τις τράπεζες. Αυτό, λίγο να ξεκινούσε και με τη μετάδοση από τα ξένα ραδιόφωνα της πληροφορίας ότι αποκλείεται από τρόφιμα η Αθήνα, θα κατέληγε σε ζήτημα φοβερό για τη δικτατορία. Και όπως είχαμε συμφωνήσει (γι’ αυτό το σκοπό, άλλωστε, είχα πει ότι δεν πρέπει να επιβώ στα πλοία), επρόκειτο να δω τον Παπαδόπουλο.
Θα του έλεγα: «Τόσο καιρό, σας φωνάζω συνεννόηση, ποτέ δεν δέχτηκα να συναντηθούμε, τώρα όμως έρχομαι για να σας ρωτήσω που θα πάει αυτή η δουλειά…Εδώ πάει προς χρεοκοπία η οικονομία»…
Διότι εντός 24 ωρών οι τράπεζες θα είχαν υποχρεωθεί να κλείσουν, τα μπακάλικα θα είχαν αδειάσει , ο Χριστόφορος Στράτος είχε αναλάβει να κινητοποιήσει φοιτητές για να γίνουν και άλλες εκδηλώσεις, ο ήδη βουλευτής Λαρίσης Φασούλας είχε οργανώσει τη Λάρισα, άλλοι άλλες επαρχίες. Θεωρώ σχεδόν βέβαιο ότι, αν είχε γίνει αυτό, η δικτατορία ήταν υποχρεωμένη να υποχωρήσει.
Θα έλεγα ακόμα στον Παπαδόπουλο: «Δωστε μου ένα ελικόπτερο, να πάω στα πλοία να ανοίξουν τους δρόμους τουλάχιστον, αλλά πρέπει να δεχθείτε αυτό και εκείνο. Κάτι θα ήταν υποχρεωμένος να κάνει!».

Πότε σας συνέλαβαν;
Είμαι ο μόνος που συνέλαβαν 45 μέρες μετά. Συνέλαβαν πρώτα όλους τους αξιωματικούς, την πρώτη εβδομάδα, τις πρώτες μέρες, συνέλαβαν μερικούς άλλους, και εμένα με συνέλαβαν στις 3 Ιουλίου. Το κίνημα ήταν να εκδηλωθεί στις 21 Μαίου το βράδυ.


Πόσο μείνατε κρατούμενος στην ΕΣΑ;
Στην ΕΣΑ έμεινα 53 ημέρες.

Που και πως σας συνέλαβαν;
Συνελήφθην εδώ, σ’ αυτό το σπίτι, στα 5.30΄ το πρωι. Έγινε μια έρευνα στα χαρτιά μου …

Ποιοι ήρθανε;
Άνθρωποι της Ασφάλειας με πολιτικά, ούτε ένταλμα συλλήψεως μου έδειξαν ούτε τίποτα. Αλλά εγώ το ήξερα, το περίμενα… Διότι, από όσα είχαν γραφτεί στις εφημερίδες, ήξερα ότι ο Αβέρωφ είχε αποκαλυφθεί πλήρως, προπαντός γιατί έλεγαν περί μεταβάσεως στο Παρίσι απεσταλμένου ο οποίος πήγε μήνυμα στον Καραμανλή και έφερα πίσω άλλο μήνυμα… Και αυτός ήμουν εγώ.

Και που σας πήγαν;
Κατ’ ευθείαν στο ΕΑΤ/ΕΣΑ. Η πρώτη μεταχείριση που μου επεφύλαξαν ήταν εκπληκτική. Με περιέβαλαν δεσμοφύλακες και αυτοί, σαν να ήμουν ο τελευταίος λωποδύτης, άκουσα «σταυρούς και παναγίες», άκουσα «κάτσε κάτω , ρε, ποιος νομίζεις ότι είσαι;» και τέτοια πράγματα.
Μου πήραν τα πάντα, ούτε κάτι χάπια που είχα για λόγους υγείας δεν μου άφησαν…
Μου πήραν χαρτιά και μολύβια που είχα βάλει στη σάκα μου και δυο βιβλία, τα κλειδιά μου… Το μόνο που μου άφησαν, και ήταν το πολυτιμότερο, γιατί είχα κάτι να κάνω μ’ αυτό ήταν μια τσίχλα!

Σας έβαλαν σε κελί;
Έμεινα 53 μέρες στο ίδιο κελί που κρατήθηκαν ο φίλος μου ο Μήνης και ο φίλος μου ο Μαύρος, κελί το οποίο δεν είχε παράθυρο…
Ποιους είδατε από τους αξιωματικούς εκείνης της εποχής;
Όλους σχεδόν, και αυτοί μου φέρθηκαν καλά.
Ποιον είδατε πρώτο;
Τον Χατζηζήση, ο οποίος με ανέκρινε και ου φέρθηκε καλά. Με συνέλαβαν στις 3 Ιουλίου και ως τις 7 Ιουλίου το πρωί αρνιόμουνα κάθε γνώση του θέματος.
Υπάρχει η κατάθεσή μου στις 7 Ιουλίου, στην οποία λέω ότι «όλα αυτά που μου λέτε εγώ δεν τα ξέρω. Και από τα πρόσωπα που μου λέτε εγώ γνωρίζω μόνο τον Χριστόφορο Στράτο κοινωνικώς και τον Γεώργιο Σέκερη, διπλωματικό, που υπηρέτησε υπό τας διαταγάς μου».
Έπειτα, μου έδειξαν καταθέσεις διαφόρων συγκρατούμενων. Κατάλαβα τότε, ότι οι ανακριτές μου γνώριζαν τα πάντα και ότι έπρεπε να καταθέσω για δύο λόγους.
Ο ένας, γιατί δεν  ήταν νοητό, εφόσον, όπως νόμιζα, θα πηγαίναμε Στρατοδικείο, να εμφανισθώ εγώ εγκαταλείπων όλους τους συντρόφους και θέλων να γλυτώσω λέγοντας ψέματα, αφού όλα είχαν αποδεχθεί.
Ο δεύτερος λόγος ήταν διότι, από καταθέσεις που μου διάβασαν, είδα ότι μερικοί είχαν πει πράγματα τα οποία έπρεπε να «στρογγυλέψω»,
Δηλαδή, το μήνυμα Καραμανλή το είχαν παρουσιάσει, μερικοί ως αποθαρρυντικό, άλλοι ως πολύ ενθαρρυντικό. Επρόκειτο να είναι κατηγορούμενος και ο Καραμανλής. Ήθελα λοιπόν να τα παρουσιάσω τα πράγματα λιγότερο επιβαρυντικά. Επίσης, μου είπαν – πράγμα ανακριβές – ότι επρόκειτο να βομβαρδιστούν τα διυλιστήρια του Ασπροπύργου. Αυτά όλα στην περίπτωση Στρατοδικείου θα ήταν φοβερά επιβαρυντικά και έπρεπε να καταθέσω ότι αυτά ήταν όλα παραμύθια …
Τον Ιωαννίδη τον είδατε εκεί;
Όχι, ποτέ. Κυρίως είχα να κάνω με τον Χατζηζήση.

Και ποιος άλλος ήταν;

Στην ανάκριση κανένας άλλος, μόνο ο Χατζηζήσης. Είδα όμως διαφόρους, γνώρισα εκεί τον Σπανό, τον Αντωνόπουλο, τους πάντες. Το τυχερό μου εμένα ήταν το εξής εκεί πέρα: ότι το πρώτο βράδυ, μετά τρίωρη άρνηση πως δεν ξέρω τίποτε, εγώ λιποθύμησα και μάλιστα άσχημα. Πρόφτασα να ακούσω, πέφτοντας, τον Χατζηζήση να φωνάζει: «Γιατρό, νερό! Γρήγορα γιατρό!» Και όταν ξύπνησα, ο Χατζηζήσης μου φέρθηκε καλά, μπορώ να πω …Εγώ δεν έφαγα ξύλο … όταν συνήλθα, ήμουν ξαπλωμένος κάτω στο πάτωμα και ήταν επάνω μου σκυμμένοι ο Χατζηζήσης και κάτι άλλοι, που τότε δεν τους γνώριζα, και ο γιατρός ο Κόφας, ο οποίος και αυτός μου φέρθηκε καλά. Εκείνη την ώρα, χωρίς να έχω ανοίξει τα μάτια, τον άκουσα να έλεγε: «Δεν βρίσκω τίποτε το οργανικό, θα ήταν σπασμός της αορτής για ψυχολογικούς λόγους και ανεπαρκής αιμοδότηση του εγκεφάλου».
Εγώ, γνωρίζοντας λίγο από ιατρική, όταν άκουσα «ανεπαρκής αιμοδότηση του εγκεφάλου» σκέφτηκα ότι θα μου μείνει κάποια αναπηρία. Άρχισα, λοιπόν, πρώτα να κουνάω τα πόδια, είδα ότι κουνιόνταν. Μετά, κούνησα τα χέρια,
Λέω μετά να δω αν μπορώ να μιλήσω και άνοιξα τα μάτια μου, μου μίλησαν αμέσως όλοι, μίλησα και εγώ, σκέφτηκα: Εντάξει!
Αυτοί είχαν τρομοκρατηθεί, διότι θα σκέφτηκαν: αν μας πάθει κάτι ο Αβέρωφ, ή αν γίνει Μουστακλής; ….
Αργότερα με την αμνηστία με άφησαν ελεύθερο…

Από όσα μου είπατε προκύπτει σαν συμπέρασμα ότι ο βίος σας είναι εξαιρετικά πολυκύμαντος. Εσείς πως χαρακτηρίζετε την ως τα σήμερα ζωή σας;
Σε ορισμένες φάσεις του πολυκύμαντου αυτού βίου μου αισθάνθηκα πολύ άσχημα και ένιωσα απερίγραπτη πίκρα.
Σε άλλες, ένιωσα πολλές και ποικίλες χαρές.
Εκ των υστέρων χαίρομαι εξαιρετικά που έζησα αυτές τις έντονες και πολυκύμαντες φάσεις…
----------------------------------------
Από το βιβλίο του Σταύρου Ψυχάρη «Οι μνηστήρες της εξουσίας – στο παιχνίδι της αλήθειας»
Δημοσιεύονται συνεντεύξεις του 1977 με τους Ευάγγελο Αβέρωφ, Αντρέα Παπανδρέου, Ηλία Ηλιού, Γεώργιο Μαύρο, Παναγή Παπαληγούρα, Γεώργιο Ράλλη, Χαρίλαο Φλωράκη. Επανέκδοση για το ΒΗΜΑ ΔΟΛ 2013