Κυριακή 30 Νοεμβρίου 2008

Ο Λορέντζος Μαβίλης πέφτει στο Δρίσκο για την λευτεριά της Ηπείρου, στις 28 Νοεμβρίου 1912

Λορέντζος Μαβίλης (Ιθάκη 6 Σεπτεμβρίου 1860 – Δρίσκος Ιωαννίνων 28 Νοεμβρίου 1912)

Η καταγωγή του ήταν από την Κέρκυρα, όπου και πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του. Ήταν μεγαλόσωμος, ξανθός με γαλανά μάτια. Φοίτησε στο εκπαιδευτήριο «Καποδίστριας» στην Κέρκυρα με δάσκαλο τον ελληνιστή Ι. Ρωμανό.
Ο Ιάκωβος Πολυλάς θα τον μυήσει στο έργο του Σολωμού, στην παγκόσμια λογοτεχνία και στην αγάπη για τη δημοτική γλώσσα.
Το 1879 παρακολούθησε για ένα χρόνο μαθήματα στη Φιλοσοφική Αθηνών.Το 1880 πήγε στην Γερμανία για να σπουδάσει φιλολογία και φιλοσοφία.
Οι σπουδές συνεχίστηκαν επί δεκατέσσερα χρόνια, και επηρεάστηκε από τις θεωρίες του Νίτσε (έχει γράψει και σονέτο με τίτλο "Υπεράνθρωπος"), την "Κριτική του Καθαρού Λόγου" του ορθολογικού Ιμμάνουελ Καντ, και από την "Βουλησιαρχία" Σοπενάουερ (Arthur Schopenhauer). Ασχολήθηκε με τα σανσκριτικά φιλοσοφικά κείμενα και μετέφρασε αποσπάσματα από το ινδικό έπος "Μαχαμπχαράτα".
Κατά την παραμονή του στην Γερμανία ασχολήθηκε με την σύνθεση λυρικών ποιημάτων (κύρια σονέτων), και σκακιστικών προβλημάτων που δημοσιεύτηκαν σε γερμανικά έντυπα.
Την 1η Απριλίου 1884 δημοσίευσε το πρώτο του ποίημα με τίτλο «Εις τον γυρισμό της» στον Μεσσηνιακό Τύπο. Ποιήματα και μεταφράσεις του θα δημοσιευτούν στον ΕΣΠΕΡΟ της Λειψίας το 1885, στο ΑΤΤΙΚΟΝ ΜΟΥΣΕΙΟΝ το 1890 – 1891, στην ΤΕΧΝΗ του Κ. Χατζόπουλου το 1898 -1899, και αργότερα στο περιοδικό ΓΡΑΜΜΑΤΑ της Αλεξάνδρειας.Το 1890, με τη διατριβή του για τον βυζαντινό χρονογράφο Σκυλίτση, θα αναγορευθεί διδάκτορας φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο του ERLANGEN της Βαυαρίας.
Ο Μαβίλης δεν είναι φιλόσοφος και ποιητής του γραφείου, προσχωρεί στην Εθνική Εταιρεία όπου γίνεται πρόεδρος σε ένα από τα πέντε τμήματά της που ο Παύλος Μελάς είχε ιδρύσει στην Κέρκυρα. Το 1896 ο Μαβίλης συμμετείχε στην επανάσταση της Κρήτης, πολεμώντας μαζί με τον Κ. Θεοτόκη, με αξιωματικούς οι οποίοι άφησαν κρυφά τις θέσεις του στρατού κι άλλους αντάρτες στα κρητικά βουνά. Για τις στιγμές που έζησε στην Κρήτη έγραψε τρία σονέτα «Κρήτη», «Πλήρωμα χρόνου» και «Exelsior».
Τα σονέτα του Μαβίλη είχαν άρτια μορφή και εξαίρετο περιεχόμενο, το οποίο πάντως χαρακτηρίζεται από ολοφάνερη απαισιοδοξία.
Τα σονέτα του, με ενδεκασύλλαβους στίχους, είναι πολύ πιο επεξεργασμένα και περίτεχνα από των συγχρόνων του και εισάγει νέα στοιχεία, όπως το να αρχίζει η πρόταση στην μέση του στίχου, να υπάρχει διάλογος, κλπ..
Το 1897 κατά τον ελληνο – τουρκικό πόλεμο, ο Μαβίλης συγκέντρωσε εβδομήντα Κερκυραίους εθελοντές, και πήγαν να πολεμήσουν στην Ήπειρο, όπου και τραυματίστηκε στο χέρι. Τα έξοδα της εκστρατείας των εθελοντών αυτών τα κάλυπτε ο ίδιος.
Το 1910 εκλέγεται βουλευτής Κερκύρας. Το 1911 υπερασπίζοντας την δημοτική γλώσσα μέσα στην Ελληνική Βουλή είπε, απευθυνόμενος στους καθαρευουσιάνους : Χυδαία γλώσσα δεν υπάρχει. Υπάρχουσι χυδαίοι άνθρωποι, και υπάρχουσι πολλοί χυδαίοι άνθρωποι ομιλούντες την καθαρεύουσαν.
Στον Πρώτο Βαλκανικό πόλεμο ο Λορέντζος Μαβίλης εντάχθηκε στο εθελοντικό σώμα του Αλέξανδρου Ρώμα κι αγωνίστηκε για την απελευθέρωση της Ηπείρου.
Την 28 Νοεμβρίου 1912 έπεσε ηρωικά υπέρ πατρίδος επικεφαλής του λόχου του των εθελοντών, στη Μάχη του Δρίσκου κοντά στα Ιωάννινα.
Με τον Λορέντζο Μαβίλη, συνεχιστή του εθνικού μας ποιητή Δ. Σολωμού, του Α. Κάλβου, του Α. Βαλαωρίτη, του Γ. Τερτσέτη, του Ι. Τυπάλδου, του Ι. Πολυλά, του Γ. Μαρκορά, κλείνει ο κύκλος της Επτανησιακής Σχολής.
Το έργο του αποτελούμενο από στίχους, πεζά, μεταφράσεις, πολιτικές αγορεύσεις και γράμματα, πηγάζει από τον έξοχο χαρακτήρα του και τις ιδέες του για τον άνθρωπο, το έθνος, τη θρησκεία, την τέχνη, τη φιλοσοφία και την ηθική.



Το παλιό μνημείο στην περιοχή του λόφου Δρίσκου, πάνω από το χωριό Βασιλική του κάμπου (παλιά Γιάνιστα) κοντά στο μοναστήρι της Τζιόρας, χτυπήθηκε από κεραυνό και καταστράφηκε. Το σημερινό που χτίστηκε αργότερα φέρει αλεξικέραυνο, όπως δείχνει η εικόνα δεξιά. Στο βάθος αριστερά διακρίνεται η Ολύτσικα ή Τόμαρος (από το τομή και όρος, γιατί στην αυσία είναι δυο κορφές).
Στην κάτω επόμενη φωτογραφία, άποψη του κάμπου, του χωριού Λογγάδες (παλιά Αρδομίστα), της λίμνης Παμβώτιδας και των Ιωαννίνων από το μνημείο -πέτρινη στήλη- του Λορέντζου Μαβίλη στο Δρίσκο. Σήμερα μεταξύ μνημείου και Βασιλικής περνάει η Εγνατία οδός. Στο μώλο στα Γιάννενα κοντά στις πολύβουες καφετέριες υπάρχει η προτομή του Βουλευτή, ποιητή και πολεμιστή που ατενίζει προς το λόφο του Δρίσκου.

Τρίτη 25 Νοεμβρίου 2008

Γωνία Μιχαήλ Αγγέλου και Χαριλάου Τρικούπη το αρχοντικό Ιωαννίδη.


Μια φωτογραφία από τα παλιά Γιάννενα. Το αρχοντικό Ιωαννίδη στη γωνία Μιχαήλ Αγγέλου και Χαριλάου Τρικούπη. Διακρίνεται και η γέφυρα καμάρα πάνω από τη σημερινή Μιχαήλ Αγγέλου (λένε ότι τα παλιά γιαννιώτικα σπίτια επικοινωνούσαν με υπόγειους διαδρόμους σαν οδούς διαφυγής).

Για ένα διάστημα λειτουργούσε σαν ξενώνας. Κάποτε, ένα καλοκαίρι άρπαξε φωτιά. Σήμερα στη θέση του ένα γυάλινο πολυόροφο κτίριο. Διασώθηκε μόνο η παλιά περίτεχνη πόρτα.

Τρίτη 18 Νοεμβρίου 2008

Γιάννης Παπαϊωάννου: Το τζαμί της Καλούτσανης

Ο πολιτικός μηχανικός Γιάννης Παπαϊωάννου, μας ξεναγεί στην ιστορία του τζαμιού της Καλούτσανης, (με αναφορές στην παλαιότερη και νεώτερη ιστορία της πόλεως των Ιωαννίνων) που παρά τον βομβαρδισμό του από τα ιταλικά αεροπλάνα το 1940, στέκει αγέρωχο, με τη σκούφια της φωλιάς των πελαργών στον μιναρέ...


Το τζαμί της Καλούτσανης είναι ένα από τα τρία τζαμιά που σώζονται σήμερα στα Γιάννινα, από ένα σύνολο δεκαεπτά τζαμιών που υπήρχαν, όταν η πόλη απελευθερώθηκε το 1913 από τον τουρκικό ζυγό.

Τα άλλα δύο τζαμιά βρίσκονται μέσα στο κάστρο των Γιαννίνων και είναι το τζαμί του Ασλάν πασά (σημερινό Δημοτικό Μουσείο) και το Φετιχέ τζαμί (δηλαδή τζαμί της κατάκτησης).

Κατά πληροφορίες το τζαμί της Καλούτσανης κτίστηκε περί τα τέλη του 15ου αιώνα, αρχικά ως μετζίτ (μουσουλμανικός ναός χωρίς μιναρέ), προκειμένου να ικανοποιήσει τις λατρευτικές ανάγκες των τούρκων, που άρχισαν να εγκαθίστανται στην περιοχή μετά την «προσκύνηση» (δήλωση υποταγής) των γιαννιωτών αρχόντων του κάστρου στον σουλτάνο Μουράτ και την παράδοσή του με τον «ορισμό του Σινάν πασά» το 1430.Το κίνημα που οργάνωσε ο επίσκοπος Τρίκκης Διονύσιος ο φιλόσοφος κατά των τούρκων στις 11 Σεπτεμβρίου του 1611 έλαβε χώρα στην ίδια περιοχή, το δε κτίριο της τουρκικής διοίκησης που βρίσκονταν κοντά στο παρακείμενο μετζίτ κάηκε από τους επαναστάτες.
Την αποτυχία του πρώτου επαναστατικού κινήματος των Βαλκανίων πλήρωσε ο επίσκοπος Διονύσιος, ο μετονομασθείς και «σκυλόσοφος», ο οποίος εγδάρη ζωντανός και σύρθηκε στους δρόμους της πόλης για εκφοβισμό και παραδειγματισμό. Όσο για τους έντρομους επαναστάτες,

αυτοί βρέθηκαν κρυμμένοι στους εκεί παρακείμενους καλαμιώνες της λίμνης, πιάστηκαν ομαδικά και θανατώθηκαν χωρίς οίκτο.

Το άφθονο χριστιανικό αίμα που χύθηκε για την κατάπνιξη του κινήματος του Διονυσίου του φιλοσόφου έδωσε την τουρκική ονομασία στην περιοχή «κανλή τσεσμέ» (τσεσμές=πηγή, καν=αίμα, κανλή= αίματος), δηλαδή «πηγή αίματος», το οποίο με την πάροδο του χρόνου μετατράπηκε σε Καλούτσιεσμε-Καλούτσιασμη–Καλούτσανη και Καλούτσα. Στην ονομασία «Κανλή Τσεσμέ» (αίματος πηγή) της συνοικίας, που φέρνει μέχρι σήμερα το ιστορικό όνομα, ίσως να συνέτειναν και οι ίδιοι οι τούρκοι όχι μόνον για την υπενθύμιση της καταστολής του κινήματος, αλλά και για τον φρονηματισμό των υπόδουλων ρωμιών.

Ο τούρκος περιηγητής του 17ου αιώνα Εβλιά Τσελεμπή συμπεριλαμβάνει το τοπωνύμιο Καλούτσανη στις χριστιανικές συνοικίες της πόλης των Ιωαννίνων.Σε τζαμί μετατράπηκε το μετζίτ της Καλούτσανης από τον Χατζή Μεχμέτ πασά, γιο του Ασλάν–πασά του Β΄. Ο Χατζή Μεχμέτ πασάς διετέλεσε διοικητής των Ιωαννίνων την περίοδο 1740 – 1748 και ήταν πατέρας του Καλού–πασά.

Όπως αναφέρει ο Δημήτριος Σαλαμάγκας παράπλευρα από το τζαμί της Καλούτσας λειτουργούσε βρύση, η οποία ήταν κτισμένη πολύ κατόπι από τον αρχικό καιρό της ίδρυσης του τζαμιού, επισημαίνει δε ότι : «οι τούρκοι τα τζαμιά τους τα χτίζαν πάντοτε κοντά στα νερά, πηγαία ή άλλα∙ και τούτο γιατί πριν από κάθε προσευχή τους κάναν τα λεγόμενα αμπντέστια, τους συμβολικούς δηλαδή με το νερό εξαγνισμούς». Και συνεχίζει λέγοντας ότι «το τζαμί της Καλούτσας τον καιρό της επανάστασης του Σκυλοσόφου, που εκδηλώθηκε κυρίως κοντά στην θέση αυτή, μια–δυο εκατοντάδες επαναστάτες πιάστηκαν κρυμμένοι ομαδικά στους εκεί κοντά καλαμιώνες».

Με βάση αυτό μπορεί να εξηγηθεί και η ύπαρξη του παλιού πανύψηλου πλατάνου στη νότια πλευρά του τζαμιού.

Με την απελευθέρωση από τους τούρκους της πόλης των Ιωαννίνων ο ελληνικός στρατός διέσχισε υποχρεωτικά τον κεντρικό δρόμο της συνοικίας της Καλούτσανης τα ξημερώματα της 21ης Φεβρουαρίου 1913 –ο οποίος και έχει πάρει την ονομασία 21ης Φεβρουαρίου– προκειμένου να εισέλθει πανηγυρικά στην κεντρική πλατεία της πόλης, όπου έλαβαν χώρα τόσο η επίσημη παράδοση των Γιαννίνων από τον τουρκογιαννιώτη διοικητή Εσάτ–πασά στον τότε διάδοχο Κωνσταντίνο, όσο και οι ξέφρενοι πανηγυρισμοί των Χριστιανών. Όμως οι κρυμμένες στα σεντούκια γαλανόλευκες σημαίες πρωτοβγήκαν από τα σπίτια της συνοικίας Καλούτσανης κι εδώ πρωτοακούστηκαν τα «μπράβο» και τα «ζήτω» στον ελληνικό στρατό.

Ίσως η ιστορία να θέλησε μ’ αυτό τον τρόπο να δικαιώσει και να αποτίσει έναν ελάχιστο φόρο τιμής στους πρώτους επαναστάτες του κινήματος του 1611 ενάντια στον τουρκικό ζυγό, που γέμισαν τότε με αίμα χριστιανικό την παρακείμενη στο τζαμί Καλούτσανης περιοχή.


Μετά την μικρασιατική καταστροφή του 1922 και την ανταλλαγή των πληθυσμών μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας που πραγματοποιήθηκε το 1923–1924, το τζαμί της Καλούτσανης μαζί με τα άλλα τζαμιά θεωρήθηκε αστική ακίνητη περιουσία των τούρκων ανταλλαγέντων και μεταβιβάστηκε η διαχείρισή του στην Εθνική Τράπεζα. Από εκεί μπόρεσε να το αγοράσει ένας ντόπιος ιδιώτης, ονόματι Βενέτης, η οικογένεια του οποίου διατηρεί μέχρι σήμερα την ιδιοκτησία και την εκμετάλλευση του τζαμιού.

Στον συνολικό προσεκτικό παρατηρητή της συνολικής εξωτερικής εμφάνισης του οικοδομήματος του τζαμιού της Καλούτσανης δημιουργούνται υποψίες για κάποιες παρεμβάσεις, που πιθανόν να έχουν γίνει εν είδει προσθήκης (;) στη βόρεια πλευρά του, για τις οποίες όμως δεν θα μπορέσει να πάρει καμιά διαφωτιστική απάντηση από το σχέδιο της πόλης των Ιωαννίνων του 1954.

Στις 28 Οκτωβρίου 1940 οι Ιταλοί κηρύσσουν τον πόλεμο κατά της Ελλάδας.

Τις πρώτες μέρες της ιταλικής επίθεσης τα Γιάννινα βομβαρδίζονται από τα ιταλικά αεροπλάνα. Βόμβες πέφτουν στο στρατιωτικό νοσοκομείο, που στεγάζεται στο κτίριο της Ζωσιμαίας Παιδαγωγικής Ακαδημίας και σκοτώνονται γιατροί, νοσοκόμοι, στρατιώτες.

Τη μανία των ιταλικών βομβαρδιστικών γνωρίζουν για τα καλά τα μποστάνια της περιοχής Καλούτσανης. Αρκετά από τά σπίτια της Καλούτσανης παθαίνουν ζημιές ή καταστρέφονται από τις ιταλικές βόμβες. Μαζί μ’ αυτά κι ο μιναρές του τζαμιού της Καλούτσανης, που χάσκει από τότε ακέφαλος και μισοκατεστραμμένος, για να χρησιμοποιείται στη σημερινή του μορφή σαν φωλιά των πελαργών.

Κατά τη διάρκεια του ελληνοϊταλικού πολέμου (Νοέμβριος 1940–αρχές Απριλίου 1941) το τζαμί της Καλούτσανης μετατρέπεται σε εργαστήριο ζαχαροπλαστικής, όπου φτιάχνονται κουραμπιέδες και λουκουμάδες και στέλνονται στους στρατιώτες του αλβανικού μετώπου.

Αμέσως μετά την κατάρρευση του μετώπου και την υπογραφή συνθηκολόγησης μεταξύ Ελλήνων και Γερμανών στο χωριό Βοτονόσι, την Κυριακή του Πάσχα της 6ης Απριλίου 1941 (από ελληνικής πλευράς τη συνθηκολόγηση υπέγραψαν ο μητροπολίτης Ιωαννίνων Σπυρίδων και οι στρατηγοί Πιτσίκας και Τσολάκογλου) ο κόσμος παραβιάζει το τζαμί της Καλούτσανης, αρπάζει τα κασόνια με τους κουραμπιέδες κι έχουνε να τρώνε απ’ αυτούς, για να χορτάσουν την πείνα τους, μέχρι το καλοκαίρι του 1941.

Με την είσοδο των Ιταλών στα Γιάννινα το τζαμί επιτάσσεται και μετατρέπεται σε αποθήκη ιματισμού και εν μέρει τροφίμων.

Όταν λαμβάνει χώρα στις 13 Σεπτεμβρίου 1943 η κατάρρευση της Ιταλίας, μπαίνουν στα Γιάννινα οι γερμανοί και πιάνουν αιχμαλώτους τους ιταλούς στρατιώτες. Τότε οι ιταλοί αξιωματικοί υποχρεώνουν τους στρατιώτες τους να αλλάξουν τις παλιές τους στολές με καινούργιες αφόρετες, που φύλαγαν στις αποθήκες του τζαμιού. Τις φορεμένες στολές τις αφήνουν μέσα στους χώρους του τζαμιού, οπότε με την πρώτη ευκαιρία ορμάει και τις παίρνει ο ταλαιπωρημένος κοσμάκης από τις γύρω περιοχές της συνοικίας.

Με τη σειρά τους οι γερμανοί μετατρέπουν το τζαμί της Καλούτσανης σε πλυντήριο ρούχων για τις ανάγκες τους μέχρι την ημέρα της αποχώρησής τους από τα Γιάννενα στις 14 Οκτωβρίου 1944. Τότε βρίσκει ευκαιρία και πάλι ο εξαντλημένος από την πείνα και τις στερήσεις κόσμος και παραβιάζει τις εισόδους, μπαίνει μέσα και παίρνει ό,τι βρίσκει μπροστά του.

Την επόμενη μέρα μπαίνει στα Γιάννινα ένα τάγμα του ΕΔΕΣ και μετά από μια βδομάδα φτάνει μέσω Πρέβεζας ο στρατηγός Ναπολέων Ζέρβας, ο οποίος διασχίζει την οδό 21ης Φεβρουαρίου με περηφάνια επικεφαλής εφίππου τάγματος, για να καταλήξει στην πλατεία της πόλης, όπου γίνεται παρέλαση.

Οι εδεσίτες παίρνουν το τζαμί της Καλούτσανης και το μετατρέπουν σε αποθήκη τροφίμων και αρχίζουν να τραγουδάνε δυνατά και με καμάρι το τραγούδι:
Ζήτω ο Ζέρβας Ναπολέων, που γυρίζει τα βουνά
Για ναρθεί η δημοκρατία, ζήτω, ζήτω η λευτεριά.
Στις 6 Δεκεμβρίου 1944 ο Άρης Βελουχιώτης με τον Στέφανο Σαράφη μέσω Περάματος και των οδών Ανεξαρτησίας – Αβέρωφ φθάνουν στην κεντρική πλατεία της πόλης όπου τους γίνεται αποθεωτική υποδοχή. -(Σήμερα στα Γιάννενα η οδός Ναπολέοντα Ζέρβα που ξεκινάει από την κεντρική πλατεία, συνεχίζει με την οδό του Άρη Βελουχιώτη)-

Οι δυνάμεις του Ζέρβα με τη βοήθεια αγγλικών πλοίων από Ηγουμενίτσα και Πρέβεζα καταφεύγουν στην Κέρκυρα. Μαζί τους παίρνουν ομήρους και αρκετούς αριστερούς γιαννιώτες για να έχουν εξασφαλισμένα με τη φυγή τους τα νώτα των γιαννιωτών που μένουν στα Γιάννινα και είναι προσκείμενοι στον ΕΔΕΣ, ώστε να μην πειραχθούν από τις δυνάμεις του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ.
Οι εαμίτες επιτάσσουν το τζαμί της Καλούτσανης, το κάνουν αποθήκη και μεταφέρουν εκεί ό,τι περισσέψει από τα καταστήματα των Γιαννιωτοεβραίων μετά από καταγραφή, που έχει διενεργήσει σ’ αυτά με γερμανική εντολή, κρατική επιτροπή και μετά τις διάφορες διανομές (υφασμάτων, γιαλικών) που εν τω μεταξύ έχουν γινει.

Ήδη το σαράκι του ελληνικού διχασμού έχει κάνει την εμφάνιση του σε εδεσίτες και ελασίτες, γι΄ αυτό και μέσα στο τζαμί της Καλούτσανης μερικοί αριστεροί τραγουδάνε με τις κιθάρες τους σε παρωδία το τραγούδι για το Ναπολέοντα Ζέρβα:
Ζήτω ο Ζέρβας Ναπολέων – που γυρίζει τα βουνά
Για να βρει καμιά λαψάνα – να γεμίζει την κοιλιά.
Μετά τα δεκεμβριανά στην Αθήνα και την υπογραφή της ομώνυμης συμφωνίας στη Βάρκιζα (12 Φεβ. 1945) από τον τότε πρωθυπουργό Γεώργιο Παπανδρέου και τους εκπροσώπους του ΕΑΜ. ΚΚΕ κλπ, φτάνει στα Γιάννινα το νέο, ότι ξαναγυρίζουν οι εδεσίτες από την Κέρκυρα. Αφήνουν οι ελασίτες την πόλη και επικρατεί πανζουρλισμός στο τζαμί της Καλούτσανης.

Τρέχει ο κοσμάκης να πάρει ο,τι προλάβει από αυτά που έχουν απομείνει. «Πήγε το κλέψιμο σύννεφο» κατά το κοινώς λεγόμενο για λίγο λουλάκι, ένα κουτί ανιλίνες (βαφή ρούχων) μια πετσέτα.

Όπως φαίνεται όποιος στρατός έκανε επίταξη στο τζαμί, στο τέλος κατέρρεε. Σύμπτωση ή γρουσουζιά;
Σήμερα το τζαμί της Καλούτσανης είναι χαρακτηρισμένο ως διατηρητέο μνημείο από την 6η Εφορία Νεότερων Μνημείων. Το κυρίως οικοδόμημα στο εσωτερικό του καλύπτεται από έναν υπέροχο θόλο και έχει ωραία ξυλόγλυπτα και ωραίες διακοσμήσεις.

Σίγουρα η τέχνη και το μεράκι κάποιων ανώνυμων ηπειρωτών μαστόρων εκείνης της εποχής έχει κάνει κι εδώ το θαύμα του.



Πηγές: α) Περίπατοι στα Γιάννινα, Δημ. Σαλαμάγκαβ) Γιαννιώτικα Σύμμεικτα, Δημ. Σαλαμάγκα) Η αγία Μαρίνα της Καλούτσιας, Μαίρης Κωστήδ) Ταξίδι στο Νόστο, Αντώνη Τσεπέλη

ΥΓ. Ο Σωτήρης Ζούμπος στο ιστοριοδιφικό αφήγημά του για τα γιαννιώτικα τοπωνύμια «Πέρα ή Μεγάλη Λούτσα, Επάνω Λούτσα, Κάτω Λούτσα ή Καλούτσια» προσπαθεί να τεκμηριώσει την προέλευση της ονομασίας Καλούτσια από την ύπαρξη λούτσας στην εν λόγω συνοικία. Έτσι λέει επί λέξει τα εξής: «Εις τα Ιωάννινα σήμερον έχομεν τρεις συνοικίας με το αυτό σχεδόν όνομα. Την Επάνω Λούτσα στο νότιο τμήμα της πόλης.Την Πέρα Λούτσα ή Μεγάλη στο νοτιοδυτικό τμήμα της πόλης καιΤην Κάτω Λούτσα ή Καλούτσια στο νοτιοανατολικό τμήμα της πόλης»Και ναι μεν η σημερινή συνοικία Λούτσα (δηλαδή η επάνω Λούτσα) φέρει το όνομά της από λούτσα (δεξαμενή–κοίλο αργιλώδες τμήμα γης, όπου συγκεντρώνονταν και λίμναζαν τα νερά της βροχής ), που υπήρχε στην αρχή της (στη σημερινή λεωφόρο Δωδώνης) και χρησιμοποιούνταν για το πότισμα των ζώων των αγροτών, των αγωγιατών και των χαμάληδων που μπαινόβγαιναν στην πόλη.

Όμως η ύπαρξη λούτσας στη χαμηλή περιοχή της Καλούτσανης, όπου τα νερά της λίμνης έφθαναν κοντά στο σημερινό τζαμί, δεν δικαιολογείται για την εξυπηρέτηση των αναγκών της τότε εποχής.

Εκτός αυτού ο μοναχός Παΐσιος που έζησε κατά το δεύτερο ήμισυ του 17ου αιώνα, στο βιβλίο του «Έπαινος των Ιωαννίνων» -που έγραψε κατά το 1690 και το οποίο εκτυπώθηκε στη Βενετία το 1778 με έξοδα των αειμνήστων Ζωσιμαδών– αναφέρει τους εξής στίχους:Το Κάστρον είναι η κεφαλή, ουρά είναι η ΛούτζαΟι Μαχαλάδες το κορμί, ομού κι η Λιθαρίτζα, Σαράγι και Καλούτζασμι η άκραις των πτερύγων…Ως «Καλούτζασμι» αναφέρεται η συνοικία το 1690 και γλωσσολογικά το Καλούτζασμι βρίσκεται πιο κοντά στο Κανλί–τσεσμέ (αίματος πηγή) από το Κάτω λούτσα–Κατ’λούτσα– Καλούτσια. Δεν έχουν μεσολαβήσει δε παρά μόνον εβδομήντα εννέα χρόνια από την επανάσταση του Σκυλοσόφου το 1611, η οποία καταπνίγηκε στο αίμα από τους τούρκους. Αν η αρχική ονομασία της συνοικίας Καλούτσανης ήταν «Κάτω Λούτσα», ασφαλώς και θα την ανέφερε έτσι ο Παΐσιος στο ποίημά του και όχι ως Καλούτζασμι.


( Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΝΕΟΙ ΑΓΩΝΕΣ των Ιωαννίνων στις 29 Απριλίου 2001)

Κύριε είπε ο Δάσκαλος, σου δίνω πίσω τη Διδαχή σου.

Δευτέρα 17 Νοεμβρίου 2008

Εφιάλτης στο Γενικό Κρατικό, Νοέμβριος 1973


Τον Νοέμβριο '73 η βαρβαρότητα συνεχίστηκε ακόμη και στα χειρουργεία του Γενικού Κρατικού, όπως αποκαλύπτει το ντοκουμέντο του Βήματος στις 9-11-2003
Εισαγγελέας Δημήτρης Τσεβάς: Ότε ήρχισεν η διακομιδή των πρώτων τραυματιών εις το Ρυθμιστικόν Κέτρον των Αθηνών, η ανθρώπινη βαρβαρότης έδειξε το αληθές προσωπείον της.
Κυριάκος Χουχουλάκης, διοικητικός υπάλληλος: Τα περιστατικά έρχοταν σωρηδόν. Έπεφτε πολύ ξύλο, δέρνανε ανηλεώς. Είδα αστυνομικούς της φρουράς του νοσοκομείου να χτυπούν αλύπητα. Θυμάμαι έναν από αυτούς, με πυρόξανθα μαλλιά, ο οποίος έτρεχε σαν δαιμονισμένος και έβγαζε αφρούς από το στόμα. Ήταν άλλοι άνθρωποι.
Ιωάννης Θεόπιστος, γιατρός: Ρωτάγαμε τους τραυματίες φοιτητές εαν έχουν μαζί τους προκυρήξεις. Όσοι είχαν τις παίρναμε και τις πετάγαμε μέσα στον κάδο με τις ματωμένες γάζες. Γιατί οι αστυνομικοί έρχονταν ακόμη και μέσα στα χειρουργεία και έψαχναν. Εκεί όμως ούτε το μάτι τους δεν έριχναν. Σιχαίνονταν τα αίματα.
Ο διοικητικός διευθυντής του νοσοκομείου Μπουκλάκος θα δείξει ότι δεν ξεχασε την προηγούμενη ιδιότητα του. Ως απόστρατος σταρτιωτικός, με το όπλο στη ζώνη, θα σκορπίσει τον τρόμο σε εκατοντάδες τραυματίες και συνοδούς που φτάνουν στο νοσοκομείο από το πολυτεχνείο. Δεν διστάζει να υποδείξει έναν φοιτητή ο οποίος ελαφρά τραυματισμένος βρίσκεται στο προαύλιο του νοσοκομείου και φοβάται να μπει μέσα. "Έξω σας περιμένει λαυράκι" λέει στους αστυνομικούς και αυτοί δεν χάνουν την ευκαιρία. Αλλόφρονες ορμούν και κακοποιούν τον φοιτητή σε τέτοιο βαμό, που στο τέλος μεταφέρεται βαριά χτυπημένος απευθείας στο χειρουργείο.
Πεφάνης Γιώργος, γιατρός: Επήγαινα στο χειρουργείο να χειρουργήσω. Περνώντας από τον διάδρομο άκουσα φωνές. Εγύρισα και είδα αστυνομικούς να χτυπούν ανηλεώς ένα παιδί στην αυλή. Αναζητούσε τον αδελφό του που είχε τραυματισθεί στο Πολυτεχνείο. Το παιδί αυτό, ο συνοδός, χάθηκε. Πέθανε!

Από την ανάκριση του γιατρού Θεόπιστου στην ΕΣΑ
Στην ΕΣΑ με οδήγησαν σε μια αίθουσα αναμονής. Καθηστε μου λένε. Κάθησα. Για δυο ώρες δεν μου μίλησε κανείς. Κάποια στιγμή με πήγαν σε μια άλλη αίθουσα. Εκεί σε ένα γραφείο καθόταν ένας βλοσυρός αξιωματικός, ο οποίος για πολλή ώρα έκανε ότι κοιτούσε κάτι έγγραφα, ενώ περιστασιακά μιλούσε στο τηλέφωνο. Δεν μου έδινε καμιά σημασία, θυμαται ο κ. Θεόπιστος. Όταν
αποφασίσει να του μιλήσει, ο αξιωματικός της ΕΣΑ θα ζητήσει να μάθει τη βιογραφία του κ. Θεόπιστου.
Που γεννήθηκες;
Στα Γιάννενα του λέω.
Ποιούς ξέρεις απ' τα Γιάννενα; με ρωτάει
Πολλούς, πάρα πολλούς, απαντώ
Που ήσουν, τι έκανες στο συμμοριτοπόλεμο;
Πήγαινα στο σχολείο, του είπα
Στο πολυτεχνείο γιατί πήγες;
Πήγα με εντολή υπουργού
Για μια ακόμη φορά η "εντολή υπουργού" θα βγάλει τον γιατρό από τις περιπέτειες....

Κυριακή 16 Νοεμβρίου 2008

Τετάρτη 14 Νοεμβρίου 1973 - Κυριακή 18 Νοεμβρίου 1973

Όλα ξεκίνησαν σαν πανηγύρι το απόγευμα της Τετάρτης 14 Νοεμβρίου στην αυλή του ΕΜΠ, με τον ερχομό 200-300 φοιτητών από τη Νομική.
Αμέσως η αστυνομία εμφανίζεται στους γύρω δρόμους, οι φοιτητές που ήρθαν από τη Νομική, μαζί με φοιτητές του Πολυτεχνείου μένουν στην αυλή του ΕΜΠ, και θάναι το προσάναμα της φωτιάς που θα ακολουθήσει. Ο καιρός είναι θαυμάσιος φθινοπωρινός, ζεστός και ηλιόλουστος. Ο Θεός της Ελλάδας ήταν αυτή τη φορά με το μέρος των αδυνάτων και των τρομοκρατούμενων.
Ο φοιτητόκοσμος ήταν πλεον λιγότερο φοβισμένος και αρκούσε η σπίθα να πάρει φωτιά.
Το καθεστώς είχε ντυθεί την προβιά της φιλευθεροποίησης (ο λύκος έβαλε μουτσούνα προβάτου) του Μαρκεζίνη. Οι κοματικές ηγεσίες καλόβλεπαν να μπουν στο παιχνίδι.
Στήνεται ο ραδιοφωνικός σταθμός. Έρχονται και οι Μεγαρείς από το δικαστήριο για τα κτήματά τους που έγιναν διυλιστήρια.
Τα συνθήματα γίνονται πολιτικά και ολοένα πιο δυναμικά.
(Θάνατος στον Τύραννο - Δεν σε θέλει ο Λαός πάρ τον πίθηκο και μπρος- Εξι χρόνια αρκετά δεν θα γίνουνε επτά - Λαέ πεινάς γιατί τους προσκυνάς - Απόψε θα γίνει Ταϋλάνδη - Ή τώρα ή ποτέ -)
Τα τηλέφωνα των περιπτέρων μπροστά και απέναντι από το πολυτεχνείο μένουν συνέχεια ανοικτά για να μεταδίνουν σ΄ όλη την Ελλάδα τους ήχους και τα συνθήματα της Λεφτεριάς που φαίνεται να 'ρχεται.
(τότε δεν υπήρχαν κινητά)
Ο σταθμός του BBC χαρακτηρίζει ... μαρξιστικής υφής το σύνθημα ΨΩΜΙ - ΠΑΙΔΕΙΑ - ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.
Η κυκλοφορία στην Πατησίων σχεδόν διακόπτεται. Τα τρόλευ που περνούν από εκεί συνεχίζουν στολισμένα με αντιδικτατορικά συνθήματα, με ζωγραφιές, κολημένα χαρτιά μεταφέροντας το μήνυμα της Αντίστασης σε όλους τους δρόμους και τις συνοικίες της Αθήνας. Οι οδηγοί τα αφήνουν εκεί κολημένα, τύφλα νάχουν οι καλύτερες διαφημστικές εταιρείες.
Θαρραλέα παιδιά ανεβασμένα στα κάγκελα καίνε τις εικόνες του δικτάτορα.
Ο αθηναϊκός Λαός ξεθαρρεύει και γεμίζει τους γύρω δρόμους. Διαδηλώσεις ξεκινούν από το Πολυτεχνείο μέσω της Πατησίων προς την Ομόνοια.
Όλες οι κομματικές ηγεσίες δείχνουν μουδιασμένες, ξεπεράστηκαν από την οργή του Λαού και από τα γεγονότα. Όσα κόμματα σκέπτονταν να συμμετάσχουν στις "εκλογές" που είχε υποσχεθεί ο Παπαδόπουλος, τώρα φαίνονταν ότι κακώς το σκέφτηκαν.
Κάποιο βράδυ πέρασε από την Πατησίων ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος ο νόμιμος πρωθυπουργός της χώρας, που ανέτρεψαν οι συνταγματάρχες την 21η Απριλίου 1967, και έγινε ενθουσιωδώς δεκτός. Στο μεταξύ είχε παραδεχθεί πολλά από τα λάθη του επί ΕΡΕ.
Ο ραδιοφωνικός σταθμός του Πολυτεχνείου γεμίζει τον αέρα της Αττικής με τους ήχους της ρωμιοσύνης.
Ο Ξυλούρης με τον Ξαρχάκο έρχονται στο Πολυτεχνείο και με τα τραγούδια τους εμψυχώνουν τους φοιτητές, ενώ λίγα μέτρα απέναντι από το Πολυτεχνείο, ο Θίασος Καζάκου - Καρέζη με τον Παπαγιαννόπουλο, τον Ξυλούρη και τον Παπακωνσταντίνου παίζουν το έργο "το μεγάλο μας τσίρκο" του Ιάκωβου Κμπανέλλη, που είναι προσάναμα μικρών πυρκαγιών σε ατίθασες νιότες.
(Λαέ μην σφίξεις άλλο το ζωνάρι, οι αγώνες που έχεις κάνει δεν φελάνε, το αίμα το χυμένο αν δεν ξωφλάνε)
Το πρωϊ της Παρασκευής έρχονται ομαδικά κατά τάξεις, από πολλά Γυμνάσια της Αθήνας μαθητές με τις τσάντες τους που τις πετάνε στον αέρα. Το κλίμα αρκετά συγκινητικό.
Χιλιάδες Αθηναίοι και Αθηναίες γεμίζουν τους δρόμους γύρω από το Πολυτεχνείο, αλλά θα φύγουν οι πιο πολλοί μετά τα πρώτα δακρυγόνα στην Σταδίου.
Θα μείνουν λίγοι οι θαρραλέοι στους γύρω δρόμους, και τα παιδιά στο κτίριο του Πολυτεχνείου, ενώ ο μεταλλικός ήχος των ερπυστριών σαν να ακούγεται.
Το πανηγύρι επρόκειτο να τελειώσει με θρήνο και αίματα.
Τα τανκς επενέβησαν το βράδυ της Παρασκευής, ξημέρωμα Σαββάτου 17 Νοεμβρίου 1973. Τα γαρύφαλλα έλιωσαν κάτω από τις ερπύστριες. Η Αθήνα πάγωσε.
Οι Αθηναίοι άνοιξαν τα σπίτια τους να κρύψουν τους διωκόμενους φοιτητές και φοιτήτριες. Ανάμεσα σ' αυτούς και η Σοφία Βέμπω που έμεινε απέναντι από το Πολυτεχνείο.
Οι γιατροί στο Ρυθμιστικό δίνουν μάχες να κρατήσουν ζωντανές τις ζωές, αλλά και να σώσουν φοιτητές από τα νύχια της Ασφάλειας.΄
Οι λύκοι σταμάτησαν εκείνο το βράδυ και το πρωί της άλλης μέρας να ουρλιάζουν γιατί τους ξεπέρασαν οι "άνθρωποι" του καθεστώτος.
Ο επικεφαλής του Ρυθμιστικού Πουλάκιας, απόστρατος αξιωματικός, κάθε άλλο παρά ιατρικά και Ιπποκρατικά, φέρνεται με τη ζωσμένη στη μέση πιστόλα.
(Έξω σας έχω ένα κελεπούρι -για ένα φοιτητή- λέει στο Νοσοκομείο στους αστυνομικούς, που ορμούν πάραυτα, ένας ακόμα βαριά τραυματίας)
Η καταστολή συνεχίστηκε όλο το Σάββατο 17 Νοεμβρίου και την Κυριακή 18 Νοεμβρίου 1973 σε δρόμους και συνοικίες της Αθήνας.
Κυριακή απόγευμα ερημιά θανάτου στην Αγίου Κωνσταντίνου, παρά μόνο ένα άρμα προσωπικού να ανεβαίνει προς την Ομόνοια.
Να δανεισθώ μια φράση άλλου: Εγώ δεν φοβήθηκα ποτέ τότε, όχι γιατί ήμουν ήρωας, αλλά επειδή τότε ήμουν είκοσι χρονών, λέει κάποιος γνωστός μου.
Η χώρα τέθηκε ξανά στον γύψο. Η προηγούμενη εγχείρηση του χειρούργου George Papadop δεν πέτυχε. Ο ασθενής δεν ανταποκρίθηκε, και υπήρξαν αντιδράσεις εκ του ... παρασυμπαθητικού, όπως ο ίδιος έλεγε στις περισπούδαστες ομιλίες του, δολοφονώντας εκτός από τη Δημοκρατία και την Ελληνική γλώσσα. Πριν ένα χρόνο σε ομιλία του σε καθηγητές του Πανεπιστημίου τους είχε καλέσει να σπάσουν το κεφάλι των φοιτητών, όπως θα έκανε ο ίδιος στους φαντάρους αν αρνούνταν στις διαταγές του.
(κάποτε στον Εβρο είχε ρίξει ο ίδιος ζάχαρη στα καύσιμα, για να στήσει σαμποτάζ σε βάρος αριστερών φαντάρων)
Ήρθε όμως το κίνημα του Ναυτικού και η "ανταρσία" του Βέλους, που τον ανάγκασαν να ...φιλελευθεροποηθεί μέσω Μαρκεζίνη.
Τις ζεστές φωτεινές φθινοπωριάτικες μέρες της εξέγερσης, θα διαδεχθεί ο χειμώνας της νέας σκληροπυρηνικής χούντας του Ιωαννίδη που ανέτρεψε τον Παπαδόπουλο στο Λαγονήσι την Κυριακή 25 Νοεμ 1973, οπότε ξανά εμβατήρια στην ΥΕΝΕΔ και στην ΕΡΤ.
(είναι δύσκολο να διαβείς το ίδιο ορμητικό ποτάμι δυο φορές, έλεγε πριν χιλιάδες χρόνια ένα Ελληνας φιλόσοφος)
Ορκίστηκε από τον τότε μητροπολίτη Ιωαννίνων Σεραφείμ Τίκα νέος "Πρόεδρος Δημοκρατίας" ο στρατηγός Γκιζίκης,γνωστοί από τις αντάρτικες ομάδες του Ζέρβα, και "πρωθυπουργός" ο άχρωμος, άοσμος, υποτονικός Αδαμάντιος.
(Πως τα βρήκαν μετά Σεραφειμ και Ανδρέας άγνωστο. Στην εκκλησία δεν έγινε ούτε η παραμικρή "αποχουντοποίηση")
Η Γυάρος ξανάνοιξε με ενοίκους τον Γεώργιο Μαύρο της ΕΚ, τον Ψαρουδάκη της Χριστιανικής, τον ηθοποιό Παράβα γιατί σχολίαζε στο θέατρο, (οτι το καλοκαίρι θα φορεθεί το φράκο - υπονοώντας τον Καραμανλή-), τον καθηγητή Γεωργίου του Μαθηματικού Αθήνας, τον σκηνοθέτη Βούλγαρη, τον Χαραλαμπόπουλο (μετά υπουργό του ΠΑΣΟΚ) και άλλους.
Η τραγωδία με εκατόμβες θυμάτων, θα ολοκληρωθεί με το προδοτικό άφρον πραξικόπημα εναντίον της Κυπριακής Δημοκρατίας, την ανατροπή του Αρχιεπισκόπου Μακάριου - παγκοσμίως γνωστού-, κατόπιν συμφωνιών με σκοτεινούς πράκτορες της CIA. Τι σου κάνει αυτή η πόρνη Ιστορία.
Ακολούθησε η εισβολή των Τούρκων, το καθεστώς ανήμπορο να ανταποκριθεί, με εσωτερικές έριδες, χάνοντας τη στήριξη των ΗΠΑ -ο Σίσκο προανήγγειλε την "κυβερνητική" -βλεπε πτώση της χουντας- αλλαγή στην Ελλάδα, παρέδωσε στους παλαιούς πολιτικούς.
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής επέστρεψε στην Ελλάδα στις 24 Ιουλίου 1974, όντως ο Παράβας είχε δίκιο που έλεγε στο θέατρο, ότι το καλοκαίρι θα φρεθεί το φράκο στην Ελλάδα, ενώ στο περιοδικό Πολιτικα Θέματα τα άρθρα απευθύνονταν στον κ. Καραμανδρέου.
Η συέχεια της ιστορίας είναι γνωστή (Καραμανλής, Ράλλης, Παπανδρέου, Μητσοτάκης, Παπανδρέου, Σημίτης, Καραμανλής )
Η αστική δυτικού τύπου Δημοκρατία καθιερώθηκε ανεπιστρεπτί και στην χώρα μας.
Καιρός όμως μαζί με τα παιδιά του Πολυτεχνείου να θυμηθούμε και τα άλλα συνομίληκα παιδιά που αγωνίστηκαν στην Κύπρο και έδωσαν την ζωή τους για την Ελλάδα σε πόλεμο που προκάλεσαν με τα σχέδια τους σκοτεινοί πράκτορες.
Και λέω αν, αν το βράδυ της Παρασκευής, ξημέρωμα Σαββάτου ο Αθηναϊκός Λαός κατέβαινε σύσσωμος σαν ασπίδα προστασίας στους δρόμους γύρω από το Πολυτεχνείο, λέω μήπως... μήπως σωζόταν η Κύπρος;



Αν θα μπορούσα τον κόσμο να άλλαζα...

Τρίτη 11 Νοεμβρίου 2008

Η Βουλή τίμησε τον Μανώλη Γλέζο και τον Απόστολο Σάντα.



Τους αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης, Μανώλη Γλέζο και Απόστολο Σάντα τίμησε με το αργυρό μετάλλιο η Βουλή ως ένδειξη ευγνωμοσύνης για την ηρωική πράξη της υποστολής της ναζιστικής σημαίας από το βράχο της Ακρόπολης στις 30 Μαΐου 1941.
Σε ειδική εκδήλωση, που οργανώθηκε με πρωτοβουλία του προέδρου του Σώματος, Δημήτρη Σιούφα, στους δύο αγωνιστές προσφέρθηκαν επίσης, ένας πάπυρος και το δίτομο έργο του βουλευτή Κωνσταντίνου Γκιουλέκα
«Ο πόλεμος-Έπος-1940-41», που περιλαμβάνει όλα τα δημοσιεύματα του ελληνικού Τύπου της εποχής.
«Η Βουλή τιμά δύο από τους σημαντικότερους αγωνιστές και πατριώτες, δύο μεγάλους Έλληνες. Και η τιμή είναι ακόμη μεγαλύτερη γιατί είναι καθυστερημένη. Γιατί 67 χρόνια μετά, η πράξη τους άντεξε στον ποταμό των μεγάλων γεγονότων που μεσολάβησαν και είναι ακόμα μοναδική, ιστορική και επίκαιρη», τόνισε στην ομιλία του ο κ. Σιούφας, ο οποίος χαρακτήρισε την ενέργεια των δύο να κατεβάσουν την πολεμική σημαία του Τρίτου Ράιχ από την Ακρόπολη, ως «δύναμη και παράδειγμα για τους λαούς που αγωνίζονταν για ελευθερία και δημοκρατία», τονίζοντας ότι «τίποτε δεν ύψωσε το ηθικό του ελληνικού λαού τις ώρες της σκλαβιάς, όσο η υποστολή εκείνης της σημαίας».
«Ο Απόστολος Σάντας και ο Μανώλης Γλέζος παρέμειναν σε όλη τους τη ζωή αγωνιστές της ιστορίας και των ιδεών τους και εμείς έχουμε τη τιμή και τη χαρά να σφίξουμε το δικό τους χέρι και να πάρουμε από εκείνη τη δική τους δύναμη, που κράτησε και κρατάει την Ελλάδα όρθια», κατέληξε ο πρόεδρος της Βουλής.
Από την πλευρά του, ο Απόστολος Σάντας επισήμανε, μεταξύ άλλων, ότι «η τιμή αυτή αντανακλά και ένα μεγάλο μέρος της αναφέρεται, στους νεκρούς αγωνιστές και τις αγωνίστριες, τα παιδιά των Ελλήνων που έπεσαν στα πεδία των μαχών, αγωνιζόμενα για ανώτερα ιδεώδη, για ελευθερία, ειρήνη, δημοκρατία».
Ο Μανώλης Γλέζος, με τη σειρά του, υπογράμμισε ότι η ενέργεια τους εκείνη «είχε το συμβολισμό της συνέχειας του αγώνα μας, αλλά δεν ήταν η πρώτη αντιστασιακή πράξη» και υπενθύμισε ότι «η πρώτη αντιστασιακή ενέργεια έγινε από έναν μαθητή του Βαρβάκειου, που καταγόταν από τη Βυτίνα, τον Μαθιό Πόταγα».
Τέλος, ο κ. Γλέζος σημείωσε ότι «η Βουλή θα μπορούσε να αφιερώσει μια ειδική εκδήλωση για τους βουλευτές που υπήρξαν αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης αλλά και όλους τους αγωνιστές που ζουν μονάχοι τους, χωρίς να τους τιμάει κανείς, αποσύρονται από τη ζωή, οδεύουν προς το θάνατο, χωρίς καμία διάκριση».
«Αυτούς σκεφτόμαστε, αυτούς θυμόμαστε και θεωρούμε ότι η τιμή που μας κάνετε ανήκει σε αυτούς αποκλειστικά», κατέληξε ο κ. Γλέζος.
Newsroom ΔΟΛ, με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ


Κυριακή 9 Νοεμβρίου 2008

Φαγώσιμα άγρια μανιτάρια

Προσοχή...όλα τα μανιτάρια δεν είναι φαγώσιμα!
Δυστυχώςγενικός κανόνας που να μας επιτρέπει να διακρίνουμε τα φαγώσιμα από τα δηλητηριώδη δεν υπάρχει.
Υπάρχουν, όμως, χαρακτηριστικά που αν τα γνωρίζουμε δεν κινδυνεύουμε.
Εάν έχουμε την παραμικρή αμφιβολία, δεν τα συλλέγουμε.
Μαζεύουμε για τροφή μόνο τα είδη για τα οποία είμαστε απόλυτα σίγουροι, και τα οποία εμείς ή κάποιος περισσότερο ειδικός έχει ταυτοποιήσει!
Κλειδιά αναγνώρισης είναι τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που φαίνονται με γυμνό μάτι, ο βιότοπος, η εποχή της καρποφορίας κ.α.

Αγαπάμε τα μανιτάρια, περισσότερο όμως αγαπάμε τη ζωή!
Τα συνηθέστερα φαγώσιμα μανιτάρια στις περιοχές μας της Δυτικής Μακεδονίας, τα οποία οι περισσότεροι κάτοικοι αναγνωρίζουν και ταυτοποιούν από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους είναι τα εξής (οι τοπικές, λαϊκές ονομασίες με κόκκινο)

NAI δεν μαζεύουμε μανιτάρια με βάση τις εικόνες από βιβλία.
Υπάρχουν είδη που μοιάζουν με τα φαγώσιμα, αλλά πολλά μπορούν να προκαλέσουν.
Πάντα με παρέες που γνωρίζουν τα είδη από χρόνια.
Φέτος η συλλογή ήταν ελάχιστη. Δεν ταίριαξαν οι συνθήκες, βροχή και μετά ζέστη.
Μια εξαιρετική ανάρτηση στο :
(Μπράβο για τις ωραίες κατατοπιστικές φωτογραφίες, .....να βγάλω μαχαίρι να τα κόψω)

Πέμπτη 6 Νοεμβρίου 2008

Τα τρία γουρουνάκια με άλλη ματιά!

Τα τρία γουρουνάκια κλείστηκαν μέσα στο σπίτι από τούβλα, ασφαλή.
Όσο και να φυσούσε ο Κακός Λύκος απ΄ έξω, δεν μπορούσε να ρίξει το σπιτάκι με την ανάσα του.
Ξαφνικά, ακούστηκε το κουδούνι.
Ένας κουστουμάτος τραπεζικός κλητήρας με εντολή εξώσεως και κατάσχεσης εμφανίστηκε στην πόρτα.
Το τρίτο γουρουνάκι, το πιο πρακτικό απ' όλα, είχε τρεις μήνες να πληρώσει τη δόση του σπιτιού.
Προφανώς, τα τούβλα ήταν πανάκριβα υλικά...
Καθώς οι εργάτες φόρτωναν το φορτηγό με τα έπιπλα των τριών γουρουνιών, ο Λύκος τα ξεκοκάλιζε κρυφά πίσω από έναν θάμνο.
Η Τράπεζα ήταν ο καλύτερος φίλος του...
(αντιγραφή από το ιστολόγιο peslac)

Τετάρτη 5 Νοεμβρίου 2008

Πάντα ετοιμόλογος ο Θόδωρος Πάγκαλος

Ο Πάγκαλος περνώντας από Εξάρχεια μεριά διασταυρώθηκε με μουτράκι αναρχικό που του λέει:
--Περιμένεις λίγο, να αγοράσω ένα γιαουρτάκι βιολογικό να σου ρίξω;
Και ο Θόδωρας (έγγονος του στρατηγού Παγκάλου)
--Όχι! Βιάζομαι! Πάω να .......... τη μάνα σου!

Τρίτη 4 Νοεμβρίου 2008

Άγνωστο φωτεινό αντικείμενο δεξιά και αριστερά αεροσκάφους της Ο.Α.

«Στενή επαφή» με άγνωστο φωτεινό αντικείμενο είχε πέρυσι, για ώρα, πάνω από την Αττική αεροσκάφος της Ολυμπιακής Αεροπορίας που εκτελούσε το νυχτερινό δρομολόγιο Λονδίνο- Αθήνα.

Η αναφορά του πιλότου, που με έκπληξη είχε δει ότι από τον Αυλώνα μέχρι το αεροδρόμιο «Ελευθέριος Βενιζέλος» το άγνωστο αντικείμενο άλλαζε συνεχώς θέσεις αριστερά και δεξιά του, έθεσε σε συναγερμό το σύστημα αεράμυνας της χώρας, που απογείωσε δύο F-16 επιφυλακής για τον εντοπισμό του!
Πολύ περισσότερο που την αναφορά του κυβερνήτη της Ολυμπιακής για περίεργο φωτεινό αντικείμενο επιβεβαίωσαν με όσα είδαν εν συνεχεία από το έδαφος τουλάχιστον 4-5 παρατηρητές και ελεγκτές της Πολιτικής και Πολεμικής Αεροπορίας.
Ωστόσο, το «ασυνήθιστου σχήματος» αντικείμενο ούτε τα ραντάρ της Πολεμικής Αεροπορίας κατέγραψαν ούτε οι χειριστές των F-16 εντόπισαν, επιτείνοντας το μυστήριο.

Σύμφωνα με την επίσημη καταγραφή που έχει γίνει στο Ημερολόγιο του Κέντρου Επιχειρήσεων του Γενικού Επιτελείου Αεροπορίας (ΓΕΑ), το περιστατικό έγινε τα ξημερώματα της 11ης Οκτωβρίου 2007.

Η κινητοποίηση των αρμόδιων υπηρεσιών έγινε αμέσως μετά την προσγείωση του αεροσκάφους της Ολυμπιακής στο «Ελευθέριος Βενιζέλος» (03.27) και αφού ο κυβερνήτης υπέβαλε στο Κέντρο Ελέγχου Περιοχής Αθηνών (ΚΕΠΑΘ) την αναφορά με τις παρατηρήσεις του, που αυτή τη φορά δεν ήταν ρουτίνας. Κατά τον πιλότο, όταν το αεροσκάφος του βρισκόταν στο σημείο ΑΥLΟΝ (περιοχή Αυλώνα Αττικής) διαπίστωσε ότι τον ακολουθούσε «ένα φωτεινό αντικείμενο το οποίο άλλαξε θέσεις δεξιά και αριστερά του». Αυτό συνεχίστηκε μέχρι και που έφθασε μέχρι πάνω από το «Ελευθέριος Βενιζέλος» (την «τελική του ΙLS», για τους ειδικούς). Συναγερμός
Η αναφορά σήμανε συναγερμό στην Πολιτική Αεροπορία, η οποία με τη σειρά της ειδοποίησε- βάσει των κανονισμών- το Κέντρο Ενημέρωσης Αεράμυνας (ΚΕΝΑ) στην Αθήνα και το Εθνικό Κέντρο Αεροπορικού Ελέγχου (ΕΚΑΕ) στη Λάρισα. Στις 04.20 ειδοποιείται και το Κέντρο Επιχειρήσεων του ΓΕΑ, από τις καταγραφές του οποίου προέρχονται οι πληροφορίες που δημοσιεύουμε.

Ήδη οι εμπλεκόμενες υπηρεσίες έχουν ενεργοποιηθεί για επιβεβαίωση ή ερμηνεία της μαρτυρίας του πιλότου. Η πρώτη επιβεβαίωση ήρθε από τον Πύργο Ελέγχου του «Ελ. Βενιζέλος», το προσωπικό του οποίου ανέφερε ότι «το ιπτάμενο αντικείμενο συνεχίζει να φαίνεται προς την περιοχή της Καρύστου», ενώ ρωτούσε αγωνιωδώς «τι κάνει» για το θέμα η Πολεμική Αεροπορία.

Παράλληλα, από τον υπόγειο «Λαβύρινθο» της Λάρισας, όπου χτυπά η «καρδιά» της εθνικής αεράμυνας, δινόταν η ενημέρωση ότι «δεν φαίνεται τίποτε σε κανένα ραντάρ της Πολεμικής Αεροπορίας».

Λίγο μετά τις 06.00, στο σύστημα που παρακολουθούσε την εξέλιξη της υπόθεσης, προστέθηκε άλλη μία πληροφορία: ο αρχιελεγκτής της μονάδας ραντάρ που βρίσκεται στην κορυφή της Πάρνηθας (2ο ΚΕΠ) ενημέρωσε το ΓΕΑ «ότι βλέπει αυτός και άλλοι συνάδελφοί του ένα φωτεινό αντικείμενο μεγάλο σαν αστέρι, που λάμπει έντονα και έχει απροσδιόριστο ύψος και σχήμα». Μάλιστα ενημέρωσε ότι μέλη του προσωπικού της μονάδας «το έχουν τραβήξει με κάμερα, αλλά δεν φαίνεται κάτι καθαρά».

Από τη συναξιολόγηση όλων των δεδομένων αποφασίστηκε στις 06.23- άγνωστο σε ποιο επίπεδο- η απογείωση δύο μαχητικών F-16 από τη βάση της Νέας Αγχιάλου (111 Πτέρυγα Μάχης) που ήταν σε επιφυλακή (Scramble). Πέντε λεπτά αργότερα, τα F-16 με κωδικό «Κεραυνός 2» απογειώθηκαν για περιοχή Αττικής, Μαραθώνα, Καρύστου.
Οι παρατηρητές εδάφους συνέχισαν να παρακολουθούν- στις 06.45 υπάρχει και νέα αναφορά παρατηρητή από την Πάρνηθα, σύμφωνα με την οποία «το αντικείμενο άρχισε να απομακρύνεται και να μικραίνει ανερχόμενο».
Η περιπολία των δύο F-16 ολοκληρώθηκε στις 07.41 «χωρίς οι πιλότοι του να εντοπίσουν οτιδήποτε».
ΠΗΓΗ: ΤΑ ΝΕΑ 4-11-2008

Σάββατο 1 Νοεμβρίου 2008

Οι Σουλιώτισσες στο ... "χειρουργείο"


Σε υπαίθριο χειρουργείο έχει μετατραπεί το Ζάλογγο- ο τόπος όπου 63 Σουλιώτισσες με τα παιδιά τους έσυραν τον χορό του θανάτου, το 1803- για να σωθεί το τραυματισμένο Μνημείο του Ζαλόγγου, το μεγαλύτερο έργο σύγχρονης τέχνης στην Ελλάδα, που έστησε το 1956-57 ο γλύπτης Γεώργιος Ζογγολόπουλος, με χρήματα από μαθητικό έρανο που έγινε τελικά πανελλήνιος. Μία ειδικά σχεδιασμένη σκαλωσιά που θεμελιώθηκε σε βάθος 4 μ. για να αντεπεξέλθει στις δύσκολες καιρικές συνθήκες, τους ανέμους και τον παγετό, αποτελεί τον νάρθηκα γύρω από τις έξι ακρωτηριασμένες λίθινες λευκές μορφές των Σουλιωτισσών, που αφέθηκαν να διαβρωθούν και σώζονται την τελευταία στιγμή από την κατάρρευση.
Η ιδιαιτερότητα και «αχίλλειος πτέρνα» του γλυπτού είναι ότι οι μορφές στηρίζονται σε ένα σιδερένιο και τσιμεντένιο σκελετό. Πάνω σ΄ αυτόν σφηνώθηκαν, πελεκήθηκαν και αρμολογήθηκαν μία μία οι 4.300 πέτρες από τους Ηπειρώτες μαστόρους.
Από κοντά βλέπει κανείς ότι από τις Σουλιώτισσες του Ζογγολόπουλου έχουν πέσει κομμάτια, έχουν οξειδωθεί τα σίδερα, έχουν λεκιαστεί οι πέτρες, οι επιφάνειες είναι ρηγματωμένες εξαιτίας του παγετού.
«Αν ανεβεί κανείς στη σκαλωσιά, διαπιστώνει ότι τα κομμάτια που έχουν πέσει από το πρόσωπο και το κεφάλι της πρώτης και μεγαλύτερης μορφής (ύψους 12,6 μ.) όταν χτυπήθηκε από τους κεραυνούς, είναι μεγάλα όσο μια μπερζέρα. Λείπει όλο το κομμάτι μέχρι το στόμα», λέει ο αρχιτέκτονας Άγγελος Μορέττης που παρακολουθεί το έργο ως εκπρόσωπος του Ιδρύματος «Γ. Ζογγολόπουλος».
Ανάλογα προβλήματα έχουν και οι άλλες μορφές. Πριν από την επέμβαση έγινε τομογραφία. Η λεπτομερέστατη φωτογραμμετρική αποτύπωση όλων των επιφανειών με ένα εκατομμύριο λήψεις έχει ήδη ολοκληρωθεί και αποτελεί τη βάση για μια τρισδιάστατη πιστή απεικόνιση όλων των γλυπτών λεπτομερειών που αδυνατεί να συλλάβει το μάτι- για τις συμπληρώσεις που πρέπει να γίνουν. Το έργο της αποκατάστασης εκτελείται με πόρους 450.000 ευρώ, από το Πρόγραμμα Ιnterreg, με φορέα εκτέλεσης τον Δήμο Ζαλόγγου.
Μικρό δείγμα του προγράμματος αποκατάστασης του μνημείου (χορηγός: Αlpha Βank) από επιστημονική ομάδα της Σχολής Τοπογράφων του ΕΜΠ υπό τον καθηγητή Ανδρέα Γεωργόπουλο, στην αναδρομική έκθεση Ζογγολόπουλου στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, που εγκαινιάζεται στις 3 Νοεμβρίου.
Με μια ματιά
●Το μνημείο του Ζαλόγγου έχει μήκος 45 μ. και ύψος 15 μ.
●Χτίσθηκε με 4.300 τραχιές πέτρες που τις κουβάλησαν στην πλάτη τους ως προσφορά οι γυναίκες του Ζαλόγγου έως την άκρη του γκρεμού.
●Δρόμος δεν υπήρχε και δεν υπάρχει. Μόνο μία σκάλα με 410 βαθμίδες ανεβαίνει τον γκρεμό.
●Όλο το έργο είναι προσφορά του ελληνικού λαού (από εράνους).
Πηγή: ΤΑ ΝΕΑ Σάββατο 1 ΝΟΕΜ 2008
Καλόγερε τι καρτερείς κλεισμένος μεσ΄στο Κούγκι;
Πέντε νομάτοι σώμειναν και κείνοι λαβωμένοι
κι είναι χιλιάδες οι εχθροί που σ' έχουνε ζωσμένο...