Δευτέρα 27 Οκτωβρίου 2008

Γιώργος Θαλάσσης, Σπίθας, Κατερίνα

Από τη μια οι Ιταλοί κι οι Γερμανοί
για να σε βρουν αναστατώνουν την Αθήνα,
κι από την άλλη του πατέρα μου η φωνή:
“νομίζω πως το κρύβει στην κουζίνα”.

Εσύ να παίζεις με το θάνατο κρυφτάκι
αυτοί να σκίζουνε τα τεύχη τα κρυμμένα,
μη σε τρομάζει το διπλό κυνηγητό
εσύ τους Γερμανούς κι αυτοί εμένα.

Που είσαι τώρα και σ’ έχω χάσει
καλέ μου φίλε, Γιώργο Θαλάσση
που είσαι τώρα και σ’ έχω χάσει
Μικρέ μου Ήρωα, Γιώργο Θαλάσση.

“Εγώ δεν ξεκουράζομαι ποτέ
είμαι παντού όπου το χρέος με προστάζει,
κι όσο θα υπάρχουνε στη γη κατακτηταί
θα τους συντρίβω και το αίμα τους θα στάζει”.

Εγώ ένα πράγμα μόνο θα σου πω,
μου φτάνει που μεγάλωσα με σένα
όπου και νάσαι θάχεις γεράσει.
http://toaromatoutragoudiou.blogspot.com/2008/10/blog-post_26.html

Κυριακή 26 Οκτωβρίου 2008

Επί της οδού Αργυροκάστρου - Κακαβιάς ακούγεται συνεχής κρότος κυλινδρουμένων βαρέων οχημάτων.

Στις 27 Οκτωβρίου, το σούρουπο πάνω απ' την ηπειρώτικη γη ήταν συννεφιασμένο... Με το σκοτάδι, μπουμπουνητά κι αστραπές προανήγγειλαν τη βροχή. Κι όταν άνοιξαν οι κρουνοί του ουρανού η νοτισμένη γη έγινε μέσα σε λίγα λεπτά λάσπη... Λάσπη, ο μεγάλος εχθρός του στρατιώτη
Εκείνη την ώρα από τα φυλάκια, τα μεθοριακά, μέχρι τις διοικήσεις των Ταγμάτων Προκαλύψεως, οι τηλεφωνικές γραμμές άναψαν... Βραχνές φωνές , ανακατεμένες με πλήθος παράσιτα ακούγονταν από τη μια άκρη:
«Έλα, έλα Δελβινάκι... Μ' ακούς;» Κι από την άλλη άκρη: «Δε σ' ακούω μωρέ, χαλάει ο κόσμος εδώ...» «Έλα Δελβινάκι...
Από Δρυμάδες-Μακρύκαμπος... Μ' ακούς; Κάτι σκαρώνουν οι ρουφιάνοι απέναντι... Μ' ακούς;» «Έγινε... Σ' έπιασα... Το μεταδίδω...»
Στο διοικητήριο της VIII Μεραρχίας, στα Γιάννενα, ο στρατηγός Κατσιμήτρος δέχεται τα μηνύματα. Κοντά του έχει τον επιτελάρχη του αντισυνταγματάρχη Δρίβα και τον διευθυντή του III Γραφείου Πετρουτσόπουλο.
Διαβάζει τις πρόχειρες αναφορές που καταφθάνουν, αλλά μοιάζει κάτι ακόμα να περιμένει... θέλει την προσωπική αναφορά ενός ανθρώπου, στον οποίο έχει απόλυτη εμπιστοσύνη. Του συνταγματάρχη Μαυρογιάννη, αρχηγού πυροβολικού της μεραρχίας. Του ανθρώπου που μαζί του ανέσκαψε κι ετοίμασε τον προμαχώνα της Ηπείρου. Ο Μαυρογιάννης λείπει όλη μέρα.
Έχει οργώσει σχεδόν ολόκληρη την παραμεθόριο, για να διαπιστώσει ιδίοις όμμασι την ετοιμότητα του στρατού και τις κινήσεις του εχθρού. Έχει νυκτώσει για καλά, όταν ο Μαυρογιάννης γυρίζει με τα τελευταία μαντάτα.
Η εισβολή είναι θέμα ωρών! Τα τηλέφωνα ανάβουν τώρα από Γιάννενα προς Αθήνα...Κι αρχίζει άλλος καταιγισμός διαταγών από Μεραρχία προς Προκάλυψη. Συναγερμός... Προσοχή στα απομονωμένα φυλάκια... Επίκειται επίθεση...το τηλέφωνο ξαναχτυπάει: «Από Χάνι-Δελβινάκι. Επί της οδού Αργυροκάστρου-Κακαβιάς ακούγεται συνεχής κρότος κυλινδρουμένων βαρέων οχημάτων...» Άλλη μια φορά ο Κατσιμήτρος εξαπολύει τις τελευταίες οδηγίες του προς την Προκάλυψη.
Κι έπειτα εξουθενωμένος ανεβαίνει στον πάνω όροφο του διοικητηρίου, όπου βρίσκεται η κατοικία του... Τακτοποιεί το τηλέφωνο δίπλα στο κρεβάτι του και βυθίζεται στον ύπνο του ανθρώπου που έχει τη συνείδηση του ήσυχη. Έχουν προειδοποιηθεί όλοι. Από τον Παπάγο μέχρι τον τελευταίο φαντάρο που χουχουλιάζει κάτω από τη βροχή μέσα στο σκέπαστρο του, φτιαγμένο «δια φυσικής ξυλείας και γαιοσάκκων ..» Ο Κατσιμήτρος δεν θα μπορέσει να κοιμηθεί πολύ... Στις 4 παρά τέταρτο το πρωί το τηλέφωνο δίπλα του χτυπάει. Στο τηλέφωνο ακούγεται η φωνή του Κορόζη: «Πόλεμος... Ο Πρόεδρος της Κυβερνήσεως απέρριψε ιταλικόν τελεσίγραφον... Ο κ. Αρχηγός ανέλαβεν Αρχιστράτηγος...»Στις 5:30 το πρωί της 28 Οκτωβρίου μέσα στο πηχτό ακόμα σκοτάδι οι άγρυπνοι άνδρες της Προκαλύψεως Ηπείρου είδαν από απέναντι ν' ανάβουν χίλιες μικρές φλογίτσες. Και σχεδόν αμέσως τους σκέπασε ο ορυμαγδός από παντός είδους εκρήξεις. Οβίδες βαρέας πυροβολικού έσκαγαν πίσω τους και τίναζαν στον αέρα ό,τι οχυρώσεις είχαν ετοιμαστεί, βλήματα πεδινού έπεφταν μπροστά και πίσω τους, θραύσματα από όλμους σκόρπιζαν τον θάνατο και από κοντά, πολύ κοντά, πλησίαζαν τα κροταλίσματα των πολυβόλων. Είχε αρχίσει ο «φραγμός πυρός» που προηγείται κάθε επιθέσεως. Μετά από κάμποση ώρα κι ενώ οι άνδρες σαστισμένοι, τυφλωμένοι από τις εκρήξεις και λασπωμένοι μέχρι τ' αυτιά κάρφωσαν το βλέμμα στο σκοτάδι της μεθορίου, το ιταλικό πυροβολικό σταμάτησε. Μόνο το βαρύ εξακολουθούσε να βάλλει σε μεγαλύτερη τροχιά πίσω από τις θέσεις τους.
Και τότε ακούστηκαν σφυρίγματα και παραγγέλματα από φωνές ξενικές «Αβάντι, Αβάντι...» Το πεζικό της ΣΙΕΝΑ και της ΦΕΡΡΑΡΑ ξεχυνόταν σε πυκνούς σχηματισμούς. Και σ' ένα σημείο του μετώπου, όσοι φαντάροι ήταν κοσμογυρισμένοι, γνώριζαν δηλαδή την... Αθήνα, τσίτωσαν τ' αυτιά τους.
Ένας θόρυβος που θύμιζε τα παλιά τραμ της πρωτεύουσας ακούστηκε από πολύ κοντά... Ήταν οι ερπύστριες των Κενταύρων!
Χαράζει η πρώτη μέρα του πολέμου κι από τις βάσεις τους στην Αλβανία ξεκινάει και η αεροπορία του εχθρού. Και «αντιστάσεως από αέρος μη ούσης» οι Ιταλοί πιλότοι σπέρνουν το ηπειρώτικο χώμα με βόμβες και καταιγιστικά πυρά πολυβόλων. Ο Έλληνας πεζικάριος παίρνει την πρώτη γεύση του πολέμου. Κι όμως στα περισσότερα σημεία τα τμήματα Προκαλύψεως συμπτύσσονται κανονικά.
Άλλωστε η διαταγή αυτή είναι. Να δώσουν αγώνα οπισθοφυλακών μέχρι την κύρια γραμμή αμύνης: Καλαμάς-Καλπάκι. Εκεί θα σταθούν. Αλλού όμως παρατηρείται σύγχυση. Στη στενωπό Χάνι-Δελβινάκι η υποχώρηση κάτω από τα συγκεντρωμένα πυρά των Ιταλών, γίνεται άτακτη... Μέχρι τα Γιάννενα φτάνει ο απόηχος από τις εκρήξεις των αεροπορικών επιδρομών και του βαρέος πυροβολικού.
Ο Κατσιμήτρος μαθαίνει τα νέα. Αναθέτει τη διοίκηση του Πεζικού της Μεραρχίας στον πυροβολητή Μαυρογιάννη, τον άνθρωπο του. Ο τελευταίος σπεύδει με ενισχύσεις. Κι αλλού πάλι, το πείσμα των μαχόμενων αξιωματικών και ανδρών υπερκεράζει τη γενική διαταγή συμπτύξεως.
Στους παραμεθόριους Δρυμάδες ένας γενναίος λοχαγός, ο Χρήστος Παπακώστας μάχεται σκληρά και υποχωρεί μόνο όταν κοντεύει να κυκλωθεί.
Η Προκάλυψη ξέρει τις εντολές της... Η Μεραρχία χρειάζεται χρόνο, χρόνο και πάλι χρόνο.
Πιο ανατολικά, προς την Κόνιτσα, δημιουργείται ένα επικίνδυνο πρόβλημα... Ενώ όλες οι υπονομευμένες γέφυρες ανατινάχτηκαν για να καθυστερήσουν τον εχθρό, στον Αώο στο σημείο όπου επιβλητικός ο μεγάλος ποταμός αναστρέφεται προς την Αλβανία, στη μεγάλη γέφυρα Χάνι-Μπουραζάνι ο δυναμίτης πυροδοτήθηκε αλλά δεν εξερράγη...
Η περιοχή αυτή ανήκει στον «τομέα Μέρτζανης», είναι μια από τις κύριες πύλες εισόδου των Ιταλών. Οι τελευταίοι φέρνουν άρματα μάχης που ελίσσονται στις όχθες του Αώου. Εκεί κοντά στα υψώματα του Αηδονοχωρίου, ένας άλλος γενναίος, ο ταγματάρχης Βερσής έχει ένα λόχο πεζικού και μια πυροβολαρχία ορειβατικού. Βάλλουν καταιγιστικά εναντίον των Ιταλών. Δύο άρματα που προχωρούν πέφτουν σε μια βαθιά, καμουφλαρισμένη αντιαρματική τάφρο. Άλλα δύο καθώς οπισθοχωρούνε πέφτουν σε ναρκοπέδια. Το πυροβολικό μας τους δίνει τη χαριστική βολή... Από τα χαρακώματα τους οι φαντάροι μας αλαλάζουν... Είναι η πρώτη φορά που αντικρίζουν άρματα του εχθρού και μάλιστα τα βλέπουν να υποχωρούν... Κι ενώ τα πολυβόλα του Αηδονοχωρίου εξακολουθούν να κελαηδούν, μια ιαχή υψώνεται από παντού. Για πρώτη φορά στον πόλεμο αυτό.
Η ιστορική κραυγή: «ΑΕΡΑΑΑ!»
Το σούρουπο ξαναπέφτει στην ηπειρώτικη γη... Από παντού ασθμαίνουσες αναφορές δείχνουν πως λίγο-πολύ τα περισσότερα τμήματα της Προκαλύψεως συμπτύχτηκαν σε λογικό βάθος. Η λωρίδα εθνικού εδάφους που παραχωρήθηκε είναι στενή. Μόνο που στην περιοχή των Φιλιατών ο ιταλικός θύλακας είναι αρκετά μεγάλος. Στη διοίκηση της VIII Μεραρχίας η εκεί προώθηση των Ιταλών δημιουργεί ατμόσφαιρα βαριά.
Αγωνία στο επιτελείο του Κατσιμήτρου μήπως κάτι στραβώσει.
Την άλλη νύχτα, της 29ης προς 30ή Οκτωβρίου, τα καταπονημένα τμήματα Προκαλύψεως της VIII Μεραρχίας συμπτυσσόμενα, συμπλήρωσαν τον επιβραδυντικό τους αγώνα κι εγκαταστάθηκαν μαζί με τον όγκο της μεραρχίας στην κύρια αμυντική γραμμή: Νότια όχθη ποταμού Καλαμά-Καλπάκι.
Τα τμήματα αυτά δεν αριθμούσαν πάρα πάνω από τρία Τάγματα ... Η σύμπτυξή τους περιείχε όλο το τραγικό μεγαλείο της πρώτης μάχης ενός πολέμου.
Αλλού άφθαστοι ηρωισμοί και μικρές, τοπικές αμυντικές επιτυχίες κι αλλού λιποψυχίες και αταξία.
Στο κέντρο περίπου της κύριας αμυντικής γραμμής, ο συνταγματάρχης Τσακαλώτος είχε παραλάβει το σύνταγμά του, το 3/40 Ευζώνων, κυριολεκτικά πάνω στην έναρξη του πυρός...
Ο τομέας ευθύνης του εκτεινόταν σε μήκος 22 χιλιομέτρων, από το γνωστό οινοπαραγωγό χωριό της Ζίτσας κατά μήκος του Καλαμά μέχρι τη Βροσίνα. Μπροστά στο ποτάμι σχηματιζόταν ένα είδος φυσικού προγεφυρώματος, μια περιοχή που έφερε το γραφικό όνομα Γρανιτσοπούλα, σημειωμένη με ιδιαίτερη έμφαση σ' όλους τους στρατιωτικούς χάρτες.
Ο τομέας του Τσακαλώτου ήταν εξαιρετικά ευαίσθητος. Διότι δέσποζε της παλιάς οδικής αρτηρίας Ιωαννίνων-Ηγουμενίτσας και σε ευρεία έννοια κάλυπτε το αριστερό του κόμβου Ελαίας (Καλπάκι). Κι ενώ ο Τσακαλώτος διαθέτοντας ελάχιστους πεπειραμένους αξιωματικούς, κράτησε με τα δόντια τις θέσεις του, μαθαίνοντας στους απλοϊκούς ευζώνους πώς να προστατεύονται από τους πρωτόγνωρους σ' αυτούς πολυβολισμούς των αεροπλάνων, διαπίστωσε, ότι στο αριστερό του, στον παραλιακό τρόπον τινά τομέα, τα πράγματα δεν πήγαιναν καθόλου καλά...
Η μεραρχία ΣΙΕΝΑ προχωρούσε ταχύτατα πετυχαίνοντας όλο και βαθύτερη διείσδυση. Ο Τσακαλώτος είχε καταληφθεί από οργή για τον ηγήτορα του διπλανού του τομέα. Αργότερα θα γράψει: «...Ο διοικητής του Αποσπάσματος Φιλιατών απέπνεε την ακαταλληλότητα ...»
Δεν είναι γνωστό πού ακριβώς, διότι οι μαύρες σελίδες πάντοτε σκίζονται όταν περάσει η μπόρα, αλλά σε μερικά σημεία του μετώπου τις πρώτες μέρες σημειώθηκαν κρούσματα πανικού και αμαχητί εγκαταλείψεως των θέσεων από αξιωματικούς και στρατιώτες. Η «κρυάδα» που περνούν αυτοί που, ως επί το πλείστον χωρίς καμιά πολεμική πείρα, δέχονται τα πρώτα πλήγματα μιας σύγχρονης και ισχυρός στρατιωτικής μηχανής, δικαιολογεί μια κάμψη της ανθρώπινης αντοχής.

Η αντίσταση του Δαβάκη στην Πίνδο
Κι ενώ στην Ήπειρο τα πάντα κρεμόντουσαν από το Καλπάκι, χαώδης κατάσταση είχε δημιουργηθεί στην Πίνδο. Κι ο εφιάλτης για μια κάθοδο της μεραρχίας ΤΖΟΥΛΙΑ ως το Μέτσοβο κρατούσε άγρυπνους τους ελάχιστους ανθρώπους που γνώριζαν ή απλώς μάντευαν τι γινόταν στις χαράδρες του Γράμμου και του Σμόλικα.
Η εποποιία της Πίνδου, όπως την έχουμε βαφτίσει, είχε αρχίσει λίγο μετά τις πέντε το πρωί στις 28 Οκτωβρίου. Στον Σταθμό Διοικήσεως του Δαβάκη, στο Επταχώρι, ο διοικητής του ΤΣΔΜ στρατηγός Πιτσίκας ειδοποιούσε από την Κοζάνη τον Δαβάκη ότι στις 6 το πρωί θ' άρχιζε η ιταλική επίθεση!
Εκεί που βρισκόταν ο Δαβάκης δεν ήταν σε θέση να ξέρει, ότι μερικά συνοριακά φυλάκια είχαν ήδη προσβληθεί από ανυπόμονους αλπινιστές στις 4 το πρωί...
Λίγο μετά τις πέντε οι κορφές του Γράμμου και του Σμόλικα φωτίστηκαν σαν από αστραπές. Το βαρύ πυροβολικό που συνόδευε τη μεραρχία ΤΖΟΥΛΙΑ είχε αρχίσει το προπαρασκευαστικό «μπαράζ»...
Αλλά εδώ οι μάχες δεν επρόκειτο να κριθούν με πυροβολικό και άρματα.
Εδώ ο αγώνας θα γινόταν σώμα με σώμα.
Και το «Απόσπασμα Πίνδου», που όλο-όλο διέθετε με βία τρία τάγματα, δεν είχε προκάλυψη επιβραδυντική άλλη παρά τις μικρές φρουρές των μεθοριακών φυλακίων!
Η ιταλική ορεινή μεραρχία εισέδυσε με πρωτοφανή τόλμη στον ορεινό όγκο της Πίνδου, χρησιμοποιώντας δύο κυρίως συντάγματα. Το 8ο και το 9ο.
Το πρώτο από αυτά επετέθη στο βορειότερο άκρο του μετώπου με κατεύθυνση προς Αετομηλίτσα και Λυκορράχη αφ' ενός και νοτιότερα προς τη Βούρμπιανη.
Στην πρώτη κατεύθυνση το ιταλικό σύνταγμα διέθεσε σχετικά περιορισμένες δυνάμεις, αλλά πάντως συντριπτικά υπέρτερες των δικών μας, που έχασαν κάθε επικοινωνία με τον Σταθμό Διοικήσεως στο Επταχώρι.
Στην κατεύθυνση Βούρμπιανης και Πυρσόγιαννης προς την οποία στράφηκε ο όγκος του 8ου συντάγματος της ΤΖΟΥΛΙΑ, υπήρχαν μόνο δύο ελληνικοί λόχοι για να το αντιμετωπίσουν...
Το πλήρες κείμενο στο ιστολόγιο
(http://iansta.blogspot.com/2006/05/1940.html )

Οι φωτογραφίες από τα κέρινα εκθέματα του Μουσείου Παύλου Βρέλλη στο Μπιζάνι Ιωαννίνων.

Παρασκευή 24 Οκτωβρίου 2008

Αερομαχία στην περιοχή της Ζίτσας: 2 Νοεμβρίου 1940.


Του Βασ. Ζαμπίκου Σμήναρχου ε.α.

Mικρή η πολεμική μας Αεροπορία σε σύγκριση με την Ιταλική, μεγάλα όμως τα κατορθώματα των αεροπόρων μας, που δημιούργησαν το ανεπανάληπτο έπος 1940-41.
Ανεξάντλητος ο κατάλογος των Αξιωματικών και Υπαξιωματικών Μονίμων και Εφέδρων, που έπεσαν ηρωϊκά σε άνισο αγώνα με τα πιο σύγχρονα και ευέλικτα εχθρικά αεροπλάνα.
O Σμηναγός Ιωάννης Σακελλαρίου, υπήρξε το πρώτο θύμα του πολέμου στο Αλβανικό μέτωπο.
Γεννήθηκε το 1915 στα Βίλλια Αττικής. Τον Οκτώβριο του 1932 κατατάχθηκε στο Τμήμα Αξιωματικών της Σχολής Αεροπορίας. Αποφοίτησε το Νοέμβριο του 1935, με το βαθμό του Ανθυποσμηναγού. Με την έκρηξη του B Παγκοσμίου Πολέμου, τοποθετήθηκε στην 21η Μοίρα Διώξεως, με έδρα τα Τρίκαλα.

Στις 2 Νοεμβρίου του 1940, διετάχθη να εκτελέσει πολεμική αποστολή στον τομέα της VIII Μεραρχίας, προς αντιμετώπιση εχθρικών αεροσκαφών που κατευθύνονταν προς τα Ιωάννινα, με σκοπό το βομβαρδισμό της πόλης. Αρχηγός σχηματισμού τριών αεροπλάνων διώξεως P.Z.L. (ΠΕ-ΖΕΤ-ΕΛ), απογειώθηκε από το αεροδρόμιο των Τρικάλων, έχοντας αριστερά του τον Υποσμηναγό I. Κατσαρού και δεξιά του τον Επισμηνία Χρ. Παπαδόπουλο με κατεύθυνση, την περιοχή βορείως των Ιωαννίνων.
Ενώ πετούσαν πάνω από τη Ζίτσα και σε ύψος 3000 μέτρα, αντελήφθησαν 5 εχθρικά βομβαρδιστικά, χωρίς τη συνοδεία καταδιωκτικών εκείνες τις στιγμές. H έκπληξη όμως ήρθε ύστερα από ελάχιστα λεπτά της ώρας, όταν εμφανίσθηκε σμήνος διώξεως με αεροπλάνα Fiat, τα οποία πρώτος αντελήφθη ο Υποσμηναγός I. Κατσαρός και ειδοποίησε τον Σμηναγό I. Σακελλαρίου, όχι όμως και τον Επισμηνία Χρ. Παπαδόπουλο, του οποίου ο ασύρματος ήταν εκτός ενεργείας.
Τα 10 περίπου εχθρικά καταδιωκτικά διαμοιράστηκαν ανάλογα και ενεπλάκησαν σε αερομαχίες με τα 3 Ελληνικά (αναλογία 3 προς 1) και όπως ήταν φυσικό και επόμενο, ο άνισος αυτός αγώνας κατέληξε στην κατάρριψη των αεροπλάνων I. Σακελλαρίου και Χρ. Παπαδόπουλου, ώστε και οι δυό τους να βρουν τραγικό θάνατο στα βουνά της περιοχής Ζίτσας.
O Υποσμηναγός I. Κατσαρός, που κι αυτός είχε εμπλακεί σε λυσσώδη αερομαχία με 3 εχθρικά, επίσης Fiat, αφού έβαλε το αεροπλάνο του δύο φορές σε περιδίνηση, ύστερα από αλλεπάλληλους ελιγμούς, κατόρθωσε να διαφύγει και με χαμηλή πτήση επέστρεψε στη βάση του, όπου ανέφερε τα δυσάρεστα συμβάντα στο Διοικητή της Μοίρας.
Το Γενικό Επιτελείο Αεροπορίας, ετίμησε με ηθικές αμοιβές,τόσο τους φονευθέντες, Σμηναγόν I. Σακελλαρίου και ΕπισμηνίαΧρ. Παπαδόπουλο, όσο και τον επιζήσαντα Υποσμηναγό I. Κατσαρόμε το εξής αιτιολογικό:
Διότι εξετέλεσαν πολεμικάς αποστολάς, μετά εξαιρετικής τόλμης και αυτοθυσίας, υπερβαινούσας κατά πολύ, την εκτέλεσιν του καλώς εννοουμένου καθηκοντός των.
Αυτή ήταν η τελευταία πτήση του αείμνηστου Σμηναγού I.Σακελλαρίου.
Σημείωση: Τα στοιχεία ελήφθησαν από τα Αρχεία της Υπηρεσίας Ιστορίας τηςΠολεμικής Αεροπορίας.

Σάββατο 18 Οκτωβρίου 2008

Αν ο Δοσίθεος ήταν σαν τον Εφραίμ.


(από τον Γ. Παπαδόπουλο)

Αν ο Δοσίθεος σκεφτόταν όπως o Εφραίμ…

...τότε η περιοχή της Αγίας Τριάδας Αγρινίου θα ανήκε στην Ιερά Μονή της Τατάρνας!!!
Mε ντεσκερέ του 1812 του Αλή Πασά που σώζεται στα Γενικά Αρχεία του Kράτους, η Αγία Τριάδα του Αγρινίου και επτά στρέμματα (περιοχές …φιλέτο) που την περιβάλλουν χαρακτηρίζονταν Μετόχι της Ιεράς Μονής Παναγίας. Τατάρνης Ευρυτανίας.

Εξάλλου δικαστήρια της Ιεράς Συνόδου αποδίδουν αυτό το χώρο στο μοναστήρι. Όταν ανέλαβε ο σημερινός της ηγούμενος, ο αρχιμανδρίτης Δοσίθεος, τον επισκέφθηκαν δικηγόροι και συμβολαιογράφοι από το Αγρίνιο και του υπενθύμισαν πως τα κτήματα τα μοναστηριακά, είναι σαν τα δημόσια, δεν υπάρχει χρησικτησία και τον κάλεσαν να διεκδικήσει δικαστικώς την περιοχή αυτή και να πάρει αποζημιώσεις."Εγώ κατάρες από χριστιανούς δεν μαζεύω" ήταν η απάντηση του…

Την ιστορία αυτή, ο Αρχιμανδρίτης Δοσιθεος την ανέφερε στη ραδιοφωνική εκπομπή "Ο Λόγος του Θεού στο λαό του Θεού" του Παναγιώτη Κουτσούκη στον εκκλησιαστικό ραδιοφωνικό σταθμό της πόλεώς μας "Ο Πατροκοσμάς 106,3 fm". Και την ανέφερε σε αντιπαραβολή με την περίπτωση του Βατοπαιδίου. Σύμφωνα με τον ηγούμενο της Ιεράς Μονής της Παναγίας Τατάρνας, το νόμιμο δεν είναι πάντα και ηθικό".

Μπορεί να δικαιούσαι κάτι αλλά δεν το απαιτείς. Γιατί ζυγίζεις τα πράγματα. Το σκάνδαλο το οποίο θα επέλθει…" σημείωσε.

Ως γνωστόν ο ηγούμενος της Ιεράς Μονής Βατοπαιδίου Εφραίμ υποστηρίζει πως προχώρησε στις ενέργειες των ανταλλαγών για να ανακαινίσει το μοναστήρι που το βρήκε σε πλήρη εγκατάλειψη.

Τι έκανε αντίστοιχα ο Δοσίθεος; "Όταν πρωτόρθα στο μοναστήρι - τα λέω αυτά της Παναγίας θαύματα, όχι δικά μου θαύματα - κοιμήθηκα κάτω από μια ροδιά και δεν είχα ούτε καν μαξιλάρι, και έβαλα τα παπούτσια μου για μαξιλάρι.

Αυτή ήταν η περιουσία μου όλη. Και με τη βοήθεια του Θεού το μοναστήρι ξαναστήθηκε.

Και με τη Χάρη της Παναγίας, έγινε ένα μοναστήρι που προσπαθεί να μην σκανδαλίζει. Τα φέρνει η Παναγία…

Μπορεί να τα φέρνει δεκάρα - δεκάρα, αλλά τα φέρνει.

Ε, να μην θέλω να έχω τη μισή Αιτωλοακαρνανία κτήμα για να κάνω το μοναστήρι. Να μου λείπει.

Ούτε να μην έρχομαι σε αντιδικία και σε δικαστήρια με καταπατητές και φτωχούς ανθρώπους.. Αυτά είναι όλα έξω από την καλογερική.

Εμείς γίναμε καλόγεροι να σώσουμε τη ψυχή μας, δεν γίναμε για να κάνουμε δικαστήρια, να πάρει η ευχή να πάρει. Εκτός αν μας τρέφουν τα δικαστήρια" διηγείται ο ίδιος στην ραδιοφωνική του συνέντευξη .

Ο Αρχιμανδρίτης Δοσιθεος, μια ξεχωριστή προσωπικότητα του εκκλησιαστικού και όχι μόνο, χώρου, εξήγησε γιατί δεν διεκδίκησε την Αγία Τρίαδα.

Απάντησε ως εξής: "Διάβασε, την "προς Διόγνητον επιστολή" που είναι ένα θαυμάσιο κείμενο.

Λέει ότι οι χριστιανοί "πατρίδας οικούσιν αλλά ως ξένας". Τι είμαστε εμείς, εδώ πέρα ε; "Μνήσθητι της Μονής ενί παροικούμεν"

Παροικία είναι εδώ βρε παιδάκι μου! Εδώ έρχεσαι για πέντε χρόνια, για δέκα χρόνια, για 50 χρόνια, για εκατό χρόνια. Έφυγες έρμε.

Πως έγραφαν οι παλαιοί πατέρες στα κελιά τους: Κελίον μου, κελίον μου, σήμερον εμού, αύριο ετέρου και ουδέποτε τινός".

Φτιάξαμε μοναστήρι με τη βοήθεια της Παναγιάς μας". Και αναρωτήθηκε για την περίπτωση της Βατοπαιδίου: "Μπορεί ο καλόγερος να σκέφτεται έτσι;

Γιατί αν σκέφτεται έτσι ο καλόγερος, ο άλλος κόσμος έξω πρέπει να σφάζεται".

Το παράδειγμα του γέροντος Δοσιθέου δεν το ακολούθησε ο ηγούμενος της Ιεράς Μονής Βατοπαιδίου, Εφραίμ…

Δυστυχώς για τον ίδιο και τους… κυβερνώντες, έσπειρε ανέμους και θέρισε θύελλες .

Και ευτυχώς για όσους μένουν στην περιοχή της Αγίας Τρίαδας, ο Δοσίθεος δεν ακολούθησε το παράδειγμα του Εφραίμ…

(To δημοσίευμα είναι της εφημερίδας "Πολιτεία Αιτωλων και Ακαρνάνων''

Πέμπτη 9 Οκτωβρίου 2008

Κατσιπέρδικες, γιατί μοιάζουν με καθιστές πέρδικες.

Φθινόπωρο βροχερό και ζεστό = η ώρα του μανιταριού.

Με την σύσταση: Χόρτα όσα θες. Μανιτάρια μόνο αυτά που γνωρίζεις.

Κυριακή 5 Οκτωβρίου 2008

Ο καπιταλισμός ζει το δικό του "1989"




Νέα Υόρκη. Μια συνηθισμένη ημέρα σαν όλες τις άλλες.
Οι μετοχές στη Γουόλ Στριτ βυθίζονταν, ακόμη μια τράπεζα έβγαινε στο σφυρί και στο Κογκρέσο ξεκινούσε ένα ακόμη 24ωρο διαβουλεύσεων γύρω από το σχέδιο Πόλσον.
Για τον Τζόζεφ Στίγκλιτς ήταν επίσης μια συνηθισμένη ημέρα. Ένα σεμινάριο στο πανεπιστήμιο Κολούμπια, δύο συσκέψεις, ένα ραντεβού με τον πρώην πρόεδρο Κλίντον και ένα ραντεβού στον ΟΗΕ με τον πρωθυπουργό του Νεπάλ. Ανάμεσα στους δύο, είχα κερδίσει το λαχείο μιας συζήτησης με τον διασημότερο εν ζωή οικονομολόγο (βραβείο Νόμπελ 2001) για το θέμα της ημέρας, την κρίση στην Γουόλ Στριτ. «Αυτό που συνέβη είναι εξαιρετικά απλό. Ο χρηματοπιστωτικός τομέας αγωνίστηκε να απαλλαγεί από κάθε κανόνα ελέγχου και διαφάνειας.
Επεδίωξε να είναι απολύτως αδιαφανής και απολύτως ανεξέλεγκτος. Το κατάφερε. Και τώρα το πληρώνει. Κατασκεύασε προϊόντα τόσο περίπλοκα και σκοτεινά, ώστε ούτε οι δημιουργοί τους μπορούν να υπολογίσουν την αξία τους. Η έλλειψη διαφάνειας και ελέγχων οδήγησε στη σημερινή καταστροφή. Δικαιούται να ξαφνιάζεται μόνον όποιος δεν πρόσεξε ότι η ίδια συνταγή τραπεζικής απελευθέρωσης είχε εφαρμοστεί στη Χιλή του Πινοτσέτ, από τους οπαδούς του ίδιου οικονομικού δόγματος. Και είχε τα καταστροφικά αποτελέσματα που ζει τώρα η Αμερική».
Σύνθετο πρόβλημα. «Ζούμε ένα νέο 1929;»- η πιο μπανάλ ερώτηση του κόσμου. «Ναι, και όχι ακριβώς. Ναι, γιατί ζούμε μιαν οικονομική κατάρρευση μεγάλων διαστάσεων. Από μια άποψη, μάλιστα, τα πράγματα τώρα είναι χειρότερα.
Το τραπεζικό σύστημα ήταν τότε εξαιρετικά απλό. Ήταν σχετικά εύκολο να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα, έστω κι αν χρειάστηκε να περάσουν μερικά χρόνια και να εκλεγεί ο Ρούσβελτ για να αρχίσει η ανάκαμψη.
Σήμερα το χρηματοπιστωτικό σύστημα είναι τόσο σύνθετο και περίπλοκο, ώστε η ανάταξή του είναι ένα έργο πολλαπλάσιας δυσκολίας. Από αυτή την άποψη, ναι- η σημερινή κατάσταση θυμίζει 1929, και μάλιστα σε ακόμη χειρότερη εκδοχή. Από την άλλη μεριά, όμως, η οικονομική επιστήμη έχει κάνει προόδους αυτά τα 75 χρόνια.
Από τον Κέινς και ύστερα έχει συσσωρευτεί τεράστια γνώση για την αντιμετώπιση κρίσεων όπως αυτή. Ξέρουμε, λοιπόν, τι πρέπει να κάνουμε. Μόνο που ένα εκρηκτικό μείγμα ιδεολογικής προκατάληψης, πολιτικού υπολογισμού και ιδιοτελών συμφερόντων εμποδίζει την εφαρμογή ορθολογικής πολιτικής». Τα πράγματα θα γίνουν χειρότερα πριν γίνουν καλύτερα, εκτιμά ο Στίγκλιτς. Δεν έχει την παραμικρή εμπιστοσύνη στη δυνατότητα του επιτελείου Μπους να διαχειριστεί την κρίση. «Έχουν ένα βεβαρημένο παρελθόν αποτυχιών», λέει. Σαρκάζει το σχέδιο Πόλσον. «Ο πρόεδρος Μπους πριν από λίγους μήνες άσκησε βέτο σε ένα πρόγραμμα παροχής υγειονομικής περίθαλψης στα φτωχά παιδιά. Οι ΗΠΑ είναι η μόνη χώρα του δυτικού κόσμου που έχει 50 εκατομμύρια πολίτες δίχως στοιχειώδη υγειονομική περίθαλψη. Ο πρόεδρος Μπους απέρριψε το σχέδιο γιατί θα κόστιζε λίγα δισεκατομμύρια δολάρια. Τώρα βρίσκει 700 δισ. για να εξαγοράσει τα χρέη των φίλων του στη Γουόλ Στριτ».
ΕΙΠΕ:
Δικαιούται να ξαφνιάζεται μόνον όποιος δεν πρόσεξε ότι η ίδια συνταγή τραπεζικής απελευθέρωσης είχε εφαρμοστεί στη Χιλή του Πινοτσέτ, από τους οπαδούς του ίδιου οικονομικού δόγματος. Και είχε τα καταστροφικά αποτελέσματα που ζει τώρα η Αμερική «Λύση είναι η επιστροφή στην ισορροπία κράτους - αγοράς» Η Άνια, η σύζυγός του, έχει ήδη εισβάλει και κάνει νοήματα στον κάμεραμαν της «Έρευνας» να τα μαζέψει. Είναι η ώρα του επόμενου ραντεβού. Και ποια είναι η διέξοδος; Ποιον νέο δρόμο προτείνετε; προλαβαίνω να ρωτήσω. «Ο νέος δρόμος είναι, ξέρετε, λιγάκι η αναβίωση του παλιού. Πρέπει να ξαναβρούμε την ισορροπία ανάμεσα στο κράτος και την αγορά, που χάθηκε από τότε που κυριάρχησε στον κόσμο το μάντρα της απορρύθμισης. Οι αγορές λειτουργούν όταν τα κίνητρα και τα κέρδη τους είναι σε ισορροπία με το κοινωνικό συμφέρον. Όταν αποκλίνουν, όταν κολοσσιαία κέρδη, της τάξης του 30% ή 40%, όπως αυτά που είχε η χρηματοπιστωτική αγορά τα τελευταία χρόνια, δεν συμβαδίζουν με καμία αύξηση παραγωγικότητας, η καταστροφή επέρχεται. Ζήσαμε 100 χρόνια ευημερίας, ακριβώς επειδή μάθαμε να τιθασεύουμε τον καπιταλισμό, να τον υποτάσσουμε στο κοινωνικό συμφέρον. Αλλά, κάθε τόσο, ξεχνούμε την ανάγκη να τιθασεύουμε τον καπιταλισμό. Το ξεχάσαμε τη δεκαετία του ΄20, τη δεκαετία του τρελού καλπασμού των κερδών. Και το πληρώσαμε. Το ξεχάσαμε ξανά τα τελευταία 25 χρόνια. Το πληρώνουμε τώρα. Επιστροφή στην ισορροπία κράτους και αγοράςαυτή είναι η λύση».
Το πλήρες άρθρο στα ΝΕΑ

Τετάρτη 1 Οκτωβρίου 2008

Ένα κιλό τρούφες, 8.000 δολάρια. Για να εντοπισθούν χρειάζεται υπομονή, περπάτημα και τύχη

Μοιάζουν με ροζιασμένες πατάτες, είναι συχνά θαμένες κάτω από 30 πόντους και η μυρωδιά τους μοιάζει με μόσχου, λίγο με σκόρδου, υπερώριμου τυριού και όζοντος.
Είναι, μακράν, τα ακριβότερα μανιτάρια στον κόσμο. Τα βρίσκει κανείς κάτω από το έδαφος, με τη βοήθεια ειδικά εκπαιδευμένων σκύλων.
Στην Ιταλία, στον πύργο του Σαν Τζοβάνι ντ' Άσσο, στην Τοσκάνη υπάρχει το πρώτο μουσείο τρούφας.
Μέσα σ' ένα υγρό δάσος της Τοσκάνης, ο Ούγκο ένα σκυλί εκπαιδευμένο να βρίσκει τρούφες, σταματάει μπροστά σ' ένα πεύκο. Βυθίζει τις πατούσες του στο μαλακό χώμα και μετά φεύγει σαν σφαίρα. "Βιένι! Βιένι!" του φωνάζει ο Λουτσιάνο Τονιάτσι, το αφεντικό του. Αλλά είναι πολύ αργά. Η πανάκριβη τρούφα έχει γίνει ... μεζές του σκύλου. Δεν πειράζει λέει ο 45χρονος Τονιάτσι. "Υπάρχουν ένα σωρό τρούφες εκεί" προσθέτει δείχνοντας το δάσος.
Υπάρχουν ένα σωρό, ναι, αλλά δύσκολα τις βρίσκεις. Οι τρούφες - οι οποίες μοιάζουν με ροζιασμένες πατάτες - είναι συχνά θαμένες κάτω από 30 πόντους χώμα, που καλύπτει το δυνατό άρωμά τους. Η μυρωδιά τους -λένε μερικοί- μοιάζει με μυρωδιά μόσχου, λίγο με σκόρδου, υπερώριμου τυριού και όζοντος.
Άλλοι λένε πως μυρίζουν σαν ... χρυσάφι: το κιλό κοστίζει στην αγορά από 8.000 δολάρια και πάνω!
Για να βρεις μια τρούφα, χρειάζεται πολλή υπομονή, εκτός από πολλή τύχη και πολύ περπάτημα.
Φεστιβάλ τρούφας
Στην Άλμπα, την ιταλική πρωτεύουσα της τρούφας, στην επαρχία του Πεδεμοντίου, η ζήτηση για τα μανιτάρια αυτά έχει επιφέρει την άνθηση μιας βιομηχανίας ειδικού τουρισμού. Γίνονται εκεί φεστιβάλ τρούφας και ένα ολόκληρο εμπορικό κέντρο είναι γεμάτο από καταστήματα με θέμα την τρούφα.
Αλλά οι ειδήμονες έχουν αρχίσει να προτιμούν τα λιγότερο γνωστά μονοπάτια της τρούφας γύρω από ένα χωριό όπου η ζωή κυλάει σε … νυσταλέους ρυθμούς: το Σαν Τζοβάνι ντ’ Άσο, 40 χλμ περίπου νοτιοανατολικά της Σιένας, στους λόφους της Τοσκάνης. Οι τρούφες της Τοσκάνης δεν έχουν τη φήμη εκείνων της Άλμπα, αλλά και το Σαν Τζοβάνι ντ’ Άσο δεν έχει την «ατμόσφαιρα» που ανεβάζει τις τιμές σε σημείο υπερβολής. Και η ποιότητα, λένε μερικοί, είναι εξίσου καλή.
Οι τρούφες εδώ είναι πολύ καλές, λέει ο Λεονάρντο Τερζίλι, έμπορος τρούφας από τη Φλωρεντία που αγοράζει τρούφες πόρτα – πόρτα στο Σαν Τζοβάνι ντ’ Άσο για να εφοδιάσει μερικά από τα καλύτερα εστιατόρια του Λονδίνου.
Στις τρούφες δεν αρέσει η ρύπανση και, όπως βλέπετε, εδώ το περιβάλλον είναι απολύτως αγνό.

Ο καλός σκύλος στις τρούφες φαίνεται
Για τους κυνηγούς τρούφας πολύ σημαντικός είναι ο σκύλος. Πρέπει να κυνηγάει κάθε μέρα και να είναι καλός, λέει ο Τονιάτσι, έχοντας δίπλα του τον 5χρονο Ούγκο, ένα Λαγκότο Ρομανιόλο, τη ράτσα που προτιμούν οι κυνηγοί τρούφας της περιοχής.
Σήμερα ο Τονιάτσι έχει μαζί του τρεις τουρίστες και έπειτα από μια εξαντλητική δίωρη πορεία τους οδηγεί τελικά σε μία από τις μυστικές τοποθεσίες του, ένα πευκοδάσος στις παρυφές του αγροκτήματος.
Λύνει τον Ούγκο, τον παροτρύνει να ψάξει και το σκυλί αρχίζει να ψάχνει σαν τρελό κάτω από ένα μεγάλο πεύκο.
«Πιάνο, πιάνο!» (σιγά, σιγά) φωνάζει ο Τονιάτσι και το σπρώχνει μαλακά στο πλάϊ. Με μια ειδική αξίνα συνεχίζει προσεκτικά το σκάψιμο και αποκαλύπτει μια πορτοκαλο-μπεζ τούφα, μεγέθους καρυδιού. Ο Ούγκο εισπράττει μια νοστιμιά και ένα «μπράβο».
Μέσα στην επόμενη μια ώρα έχει ανακαλύψει άλλες τρεις τρούφες, των οποίων το μέγεθος κυμαίνεται από ρεβιθιού μέχρι σκόρδου!
ΠΗΓΗ: "ΤΑ ΝΕΑ" 16-17 Ιουλίου 2005
Άλλες συνδέσεις
5) Τρούφα στην Κοζάνη