Ο κίνδυνος για τα μακροπρόθεσμα αποτελέσματα της ακτινοβολίας εξαρτάται από τη λεγόμενη ενεργό δόση, η οποία, με τη σειρά της, εξαρτάται από την απορροφούμενη στο ανθρώπινο σώμα ενέργεια, το είδος της ακτινοβολίας και το είδος του ακτινοβολούμενου ιστού. Μονάδα μέτρησης της ενεργού δόσης είναι το Sievert (Sv-Σιβέρτ) και τα υποπολλαπλάσιά του mSv (μιλισιβέρτ) και μSv (μικροσιβέρτ). Το Sievert είναι λοιπόν μια μονάδα μέτρησης της ποσότητας ενέργειας που μεταβιβάζει η ακτινοβολία στους ιστούς του σώματος. Η ονομασία προήλθε από τον Σουηδό γιατρό Sievert, ενώ η μονάδα μέτρησης πριν το 1985 ήταν τα Rem και τα mRem (παλιά υπήρχε και το Becquerel), όπου 1 Rem = 0,01 Sv ή 100mSv.
Η μέση ενεργός δόση ενός ατόμου που οφείλεται στις τεχνητές και στις φυσικές πηγές ραδιενέργειας του γήινου περιβάλλοντος, είναι 0,31 mSv και 2,4 mSv για κάθε χρόνο αντίστοιχα, ενώ η ενεργός δόση που αντιστοιχεί σε μια τυπική ακτινογραφία θώρακος, είναι περίπου 0,02 mSv, σύμφωνα με την ΕΕΑΕ.
Το όριο ασφαλούς έκθεσης ενός ατόμου σε ακτινοβολία είναι 1 mSv ετησίως, ενώ για τους επαγγελματικά εκτιθέμενους αυξάνει στα 20 mSv.
Η ένταση της ραδιενέργειας είναι αντιστρόφως ανάλογη με το τετράγωνο της απόστασης από την πηγή της ακτινοβολίας (π.χ. από ένα πυρηνικό αντιδραστήρα με διαρροή).
Σύμφωνα με ειδικούς, ο κίνδυνος για καρκίνο αυξάνεται όταν η έκθεση στην ακτινοβολία ξεπεράσει τα 100 mSv το χρόνο και γίνεται θανατηφόρα αν φτάσει στα 5.000 mSv (5 Sv) σε διάστημα μερικών ωρών. Η έκθεση σε 1 Sv ακτινοβολίας εκτιμάται ότι αυξάνει τον κίνδυνο θανατηφόρου καρκίνου κατά περίπου 5%. Οι μέχρι τώρα μετρήσεις στην Ιαπωνία γύρω από τους κατεστραμμένους αντιδραστήρες είναι γύρω στα 400 mSv, δηλαδή δείχνουν τετραπλάσια επίπεδα σε σχέση με αυτά που αυξάνουν τον κίνδυνο για καρκίνο. Αναδημοσίευση από το PHYSICS4U'S
1 σχόλιο:
Πριν από 25 χρόνια είχαμε "εξοικειωθεί" με τα Bequerel ή μπεκερέλια, όπως τα λέγαμε, και πρωτοείδαμε το φαινόμενο της εξαφάνισης των κουτιών νουνού από τα τότε σουπερμαρκετ. Πώς περνάει ο χρόνος! Σαν χτες μου φαίνεται. Κι όμως, μια ολόκληρη γενιά πέρασε από τότε, από εκείνο το Πάσχα του Τσερνομπιλ, οπότε καταλάβαμε "τι ωραίο πράγμα η ραδιενέργεια!" και "πόσο κακό κάνει στα μαρούλια!". Τότε μας έφταιγε η καταρρέουσα ΕΣΣΔ και η πεπαλαιωμένη τεχνολογία της, καθώς και οι γραφειοκρατικές αγκυλώσεις της. Τώρα; Τέλος πάντων: Επιβιώσαμε. Εκτός από κάποιους που δεν ξέρουμε. Εξάλλου τι σημασία έχουν λίγοι καρκίνοι παραπάνω, αν δεν είσαι εσύ το θύμα. Νέα γενιά,νέο ατύχημα. Σοφώτεροι δε γίναμε. Και ήδη δημιουργήσαμε μια ακόμα ραδιενεργό γενιά. Μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη... Τι μας φταίνε τα παιδιά μας; Μα τόσο ανόητοι, τόσο ανοητοι, πιά...
Δημοσίευση σχολίου