Όταν οι ουρές για τον Ένφια, γίνουν ουρές για την Ψήφο

Στην αρχή κάνανε λάθη, τα οποία δεν ήτανε λάθη, ήτανε απόπειρα αρπαχτής.

Να στείλουμε φουσκωμένα εκκαθαριστικά, να αρπάξουμε μισό δισ. παραπάνω κι αν μας καταλάβουνε, θα μιμηθούμε τους κλεφτοκοτάδες, που κρύβουνε την κότα στο παλτό και λένε ότι τα φτερά που προεξέχουν είναι από το πιπουλένιο πάπλωμα που μαδάει.

Οι κλεφτοκοτάδες πιάστηκαν στα πράσα, έκρυψαν όπως - όπως τα πίπουλα, έκαναν κάποιες μικροαλλαγές και μετά έβγαλαν τα εκκαθαριστικά στις 22 Σεπτεμβρίου για να πληρωθούν μέχρι τις 30 του μηνός.

Κάποια εκκαθαριστικά βγήκαν αργότερα, λόγω προβλημάτων του ΤΑΧΙS, οπότε ο φορολογούμενος είχε... πέντε με εφτά εργάσιμες για να βρει λεφτά και να πληρώσει την πρώτη δόση. Να κόψει τον λαιμό του να βρει λεφτά εκεί στο τέλος του μηνός, όταν έχουν τελειώσει οι μισθοί, οι συντάξεις, τα επιδόματα.

Τον έκοψαν τον λαιμό τους οι φορολογούμενοι και στήθηκαν Δευτέρα - Τρίτη στις ουρές να πληρώσουν τον φόρο. Ατέλειωτες οι ουρές έξω από τις τράπεζες, τις έβλεπαν οι μανδαρίνοι και, αντί να συμπονούν, χαίρονταν.

Να τα, τα πουλάκια μου, με το που βαρέσαμε το γκονγκ στήθηκαν στην ουρά να πληρώσουν τον ΕΝΦΙΑ με τους ώμους σκυφτούς και τα μάτια στο πάτωμα.

«Πέντε χρόνια έχουν περάσει και μας φοβούνται ακόμη, ρε Βαγγέλη, δες τους πώς ξεροσταλιάζουν στις ουρές».

Δώστε, ρε παιδιά, μια παράταση, να μην ταλαιπωρείται ο κόσμος, φώναζαν τα μίντια, ακόμη και τα συστημικά.

Μούγκα οι μανδαρίνοι, ούτε φωνή, ούτε παράταση.

Επίτηδες το έκαναν, ανθρωπολογικό πείραμα διεξήγαγαν, να κάθεται ο άλλος τέσσερις ώρες στην ουρά, να αναβλύζουν οι τοξίνες του φόβου, να ναρκώνεται το πνεύμα και το σώμα.

Αλλά κι εμείς, ρε παιδάκι μου, πολύς φόβος, πολλή νομιμοφροσύνη. Εκεί, να τρέξουμε πέντε μέρες μετά την παραλαβή του εκκαθαριστικού να πληρώσουμε έναν φόρο που βλαστημάμε νυχθημερόν.

Στριμωχτήκαμε μέχρι το μεσημέρι στις τράπεζες και μέχρι το βράδυ στα ταχυδρομεία, μη χάσουμε την προθεσμία και πληρώσουμε το πρόστιμο. 0,73% ήταν το πρόστιμο, 73 λεπτά στη δόση των 100 ευρώ, 1,46 ευρώ στη δόση των 200, ποσά ασήμαντα μπροστά στη συνολική αφαίμαξη.

Δεν ήταν το πρόστιμο που στρίμωξε τους ανθρώπους στις ουρές του ΕΝΦΙΑ.

 Ήταν το δέος απέναντι σε ένα αδίστακτο και απάνθρωπο καθεστώς, που κάνει ό,τι μπορεί για να δείξει ότι είναι αδίστακτο και απάνθρωπο.

Κόβει νερό, ρεύμα, τηλέφωνο, βάζει πρόστιμα και χειροπέδες, ανοίγει τραπεζικούς λογαριασμούς κι άμα σφίξουν τα πράγματα, ανοίγει και κανένα κεφάλι.

Οι ουρές των τραπεζών θα συνεχίσουν να μεγαλώνουν, μέχρι να συναντηθούν με τις ουρές των εκλογικών τμημάτων.

Τότε ο ΕΝΦΙΑ θα γίνει η δεύτερη Αμφίπολη κι όταν την ανοίξουν, θα βρουν μέσα τα πολιτικά σκέλεθρα του Σαμαρά και του Βενιζέλου.

Και το χειρότερο γι' αυτούς είναι ότι εφεξής θα τους εκπροσωπεί η Παναγιωταρέα. Εις το διηνεκές.

Του Γιώργου Ανανδρανιστάκη