Λεωνίδας Κύρκος: Το λάθος της ζωής μου, η παραπομπή του Αντρέα.

Να μπει ένα τέλος στο «πείραμα» του ΣΥΡΙΖΑ ζητεί για πρώτη φορά ευθέως ο Λεωνίδας Κύρκος, παροτρύνοντας τους συντρόφους του στην Κουμουνδούρου να απαλλάξουν την Ανανεωτική Αριστερά από την καταστροφική της συνύπαρξη με το συγκεκριμένο «μόρφωμα». Παράλληλα, ο ιστορικός ηγέτης της Αριστεράς συμβουλεύει τους εκπροσώπους της Ανανεωτικής Πτέρυγας να δώσουν τη μάχη μέσα στον Συνασπισμό, όμως σε περίπτωση που- όπως λέει οι ιδέες τους δεν εισακουστούν, να αποχωρήσουν και να προχωρήσουν στη δημιουργία νέου κόμματος.
Σε μία αφοπλιστική συνέντευξή του που περιλαμβάνεται στο βιβλίο του «Λεωνίδας Κύρκος Εκ Βαθέων», το οποίο θα κυκλοφορήσει τις επόμενες ημέρες στα βιβλιοπωλεία (Εκδόσεις Επίκεντρο) και δόθηκε στον Πέτρο Παπασαραντόπουλο, ο Λεωνίδας Κύρκος μιλάει εφ΄ όλης της ύλης για την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, την ανάγκη συμπόρευσης ΠΑΣΟΚ- ΣΥΝ, τους συντρόφους του στην Κουμουνδούρου, αλλά και το μέγιστο λάθος της ζωής του που, όπως λέει, ήταν η συναίνεση στην παραπομπή του Ανδρέα Παπανδρέου στο Ειδικό Δικαστήριο.

Ο ΣΥΡΙΖΑ χαρακτηρίζεται από δύο μάλλον ασύμβατες τάσεις. Υπάρχει η «κινηματική- αντισυστημική Αριστερά», που την εκφράζουν οι συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ και ένα κομμάτι του Συνασπισμού, και υπάρχει και η ευρωπαϊκή, μεταρρυθμιστική, Ανανεωτική Αριστερά.

Πώς είναι δυνατόν αυτές οι δύο τάσεις να συνυπάρξουν και να υποστηρίξουν μια τέτοια πολιτική;
Έχεις δίκιο. Είναι ασύμβατες αυτές οι τάσεις. Γι΄ αυτό από καιρό είχα θεωρήσει ότι ήμασταν πια στο τέλος του πειράματος του ΣΥΡΙΖΑ.

Το υποστηρίζετε και τώρα, μετά τις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου;
Το υποστηρίζω και σήμερα, μετά τις εκλογές. Θεωρώ ότι η Ανανεωτική Αριστερά πρέπει να απαλλαγεί από αυτή την καταστροφική συνύπαρξη.

Αυτό που από κάποιους θεωρείται ότι αποτελεί τη δύναμή της, στην πράξη, αποτελεί πηγή μύριων όσων αρνητικών που αναδείχθηκαν σε όλη τη διαδρομή πριν από τις εκλογές.
Όμως, στο εσωτερικό του Συνασπισμού, η Ανανεωτική Πτέρυγα είναι μειοψηφία. Ακόμα και αν ο Συνασπισμός αποσυρθεί από το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ, μέσα στον Συνασπισμό, οι ανανεωτικές ιδέες είναι μειοψηφικές.

Τι ακριβώς προτείνετε στην Ανανεωτική Πτέρυγα;
Η Ανανεωτική Πτέρυγα πρέπει να δώσει τη μάχη μέσα στον Συνασπισμό. Μάχη που δεν την έδωσε τα τελευταία χρόνια με τη συνέπεια που επιβαλλόταν. Καταρχήν πρέπει να αποφασίσει να πολεμήσει. Πολλές φορές στο παρελθόν έγιναν παραλυτικού χαρακτήρα συμβιβασμοί, που οδήγησαν σε εγκατάλειψη θεμελιωδών πολιτικών θέσεων που χαρακτήριζαν την Ανανεωτική Αριστερά σε όλη την ιστορική της διαδρομή. Επιτρέψτε μου να επιμείνω. Εάν μέσα στον Συνασπισμό, με δημοκρατικές διαδικασίες που τις έχει κατακτήσει αυτός ο χώρος, οι ανανεωτικές ιδέες και προτάσεις είναι μειοψηφικές, όπως ήταν τα τελευταία είκοσι χρόνια, τότε, κατά την άποψή σας, τι πρέπει να κάνουν οι μειοψηφούντες Ανανεωτικοί.

Να μείνουν ή να φύγουν;
Σε αυτή την περίπτωση, κατ΄ ανάγκη θα πρέπει να προχωρήσουν στη δημιουργία ενός νέου σχήματος. Δεν μπορεί κανένας που πιστεύει στις ιδέες της Ανανεωτικής Αριστεράς να σταματήσει μια τέτοια εξέλιξη που πρέπει να πάρει τον δρόμο της. Πιστεύω ότι θα υπάρξουν εκείνα τα πολιτικά στελέχη που θα σηκώσουν στην πλάτη τους το νέο εγχείρημα.

Αυτός ο νέος φορέας θα ήταν ευκταίο να συνεργαστεί και με άλλες δυνάμεις, όπως, για παράδειγμα, οι Οικολόγοι Πράσινοι;

Ο κεντρικός μου στόχος είναι πάντα η συνάντηση των δύο μεγάλων ρευμάτων της ελληνικής κοινωνίας, του ΠΑΣΟΚ και του Συνασπισμού. Ένα από τα βασικά κριτήρια του τι ακριβώς σκέφτεται να κάνει η Ανανεωτική Πτέρυγα είναι η τροποποίηση της στάσης της απέναντι στο ΠΑΣΟΚ. Εάν δεν τροποποιήσει τη στάση της απέναντι στο ΠΑΣΟΚ, τότε η υπόθεση αυτή είναι από την αρχή της υπονομευμένη.

Οι σύντροφοί σας της Ανανεωτικής Πτέρυγας στον Συνασπισμό μοιάζει να μην έχουν μια τόσο ξεκάθαρη άποψη όπως αυτή που εκφράζετε εσείς.
Νομίζω ότι πρέπει να τους δώσουμε ένα μικρό χρονικό διάστημα για να σκεφτούν, να συλλογιστούν στα σοβαρά και να αποφασίσουν. Νομίζω ότι τελικά θα συνταχθούν με την ιδέα της δημιουργίας ενός νέου φορέα, αν στο μεταξύ αποδειχθεί ότι οι προσπάθειές τους για μια ριζική αλλαγή πολιτικής του Συνασπισμού δεν έχουν αποτέλεσμα.

ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟ
«Έχασε την ευκαιρία»
Τον Νίκο Κωνσταντόπουλο τον έχω χρεώσει με την κατηγορηματική του εναντίωση προς κάθε ιδέα συνάντησης με το ΠΑΣΟΚ. Νομίζω ότι ο Νίκος έχασε μια λαμπρή ευκαιρία να γίνει αυτός ο κρίκος μιας συνάντησης ΠΑΣΟΚ και Συνασπισμού, συνάντηση την οποία ο ίδιος σήμερα υποστηρίζει. Παρ΄ ότι ήταν ο μόνος από τους τρεις που δεν προερχόταν από το κομμουνιστικό ρεύμα. Κατά συνέπεια, είχε όλες τις δυνατότητες προσέγγισης, και ψυχολογικής ακόμα, με την πλευρά του ΠΑΣΟΚ.

ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΛΑΒΑΝΟ
«Τον ψήφισα για πρόεδρο»
Σ΄ ό,τι αφορά τον Αλέκο Αλαβάνο: η σχέση μας ξεκίνησε από μια κοινή συμμετοχή σ΄ ένα πάνελ της ΕΡΤ το 1981, την παραμονή της ένταξης της Ελλάδας στην ΕΟΚ. Η συζήτηση κύλησε ομαλά και παρά τις έντονα διαφορετικές απόψεις μεταξύ των δύο εκπροσώπων της Αριστεράς, υπήρξε ένα κλίμα πολιτισμένο. Δεν υπήρξε καμία εκτροπή. Αυτά ώς την τελευταία στιγμή.
Όταν ήρθε η τελευταία στιγμή και ο λόγος ανήκε στον Αλέκο (ΚΚΕ), σε μένα δεν υπήρχε πια χρόνος, ο Αλέκος μού έχωσε μια μαχαιριά.

Μου λέει ότι εσείς είστε διατεθειμένοι να παραχωρήσετε την Ελλάδα στην κυριαρχία των μονοπωλίων. Ο Αλέκος όταν συναντηθήκαμε στον Συνασπισμό, ίσως με την ανάμνηση αυτής της απαράδεκτης συμπεριφοράς του, δεν παρέλειπε να μού πλέκει το εγκώμιο.

Θυμάμαι έναν χαρακτηρισμό του που μου έκανε εντύπωση. Ο Κύρκος, είπε, είναι ο Τειρεσίας της Αριστεράς. Μεγάλη κουβέντα, την οποία προφανώς ούτε κατά ελάχιστον δεν πίστευε.

Ήθελα να τον αρπάξω από τον λαιμό, αλλά τηλεοπτικά και προσωπικά αυτό θα ήταν απαράδεκτο. Πρέπει να πω ότι στις εκλογές για την ανάδειξη προέδρου του Συνασπισμού τον Δεκέμβριο του 2004 ψήφισα τον Αλέκο Αλαβάνο και όχι το Μιχάλη Παπαγιαννάκη που ήταν εγγύτερα στις πολιτικές μου απόψεις.

Το έκανα γιατί ήθελα στην ηγεσία του Συνασπισμού να υπάρχει στέλεχος προερχόμενο από το μεγάλο ρεύμα της κομμουνιστικής παράδοσης.

Δεν άργησα να διαψευστώ. Όσο περνούσε ο χρόνος, οι διαφωνίες μας για τους χειρισμούς συγκεκριμένων ζητημάτων διογκώνονταν.

Για ένα χρονικό διάστημα βλεπόμασταν. Τελευταία κόπηκε με δική του πρωτοβουλία η οδός επαφής μας κι έτσι δεν μπορώ να πω ότι είχα καμία απολύτως ενημέρωση για τις κινήσεις του. Ανάμεσα στις κινήσεις αυτές ήταν και η επιλογή του για την ανάδειξη στην ηγεσία του Συνασπισμού του νεαρού Αλέξη Τσίπρα. Είχα τις αντιρρήσεις μου. Από τότε οι δρόμοι μας χώρισαν οριστικά.

ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΣΙΠΡΑ
«Ποτέ δεν χτύπησε την πόρτα μου»
Για τον Αλέξη Τσίπρα πιστεύω ότι μπορεί να του δοθεί ένα περιθώριο να δείξει τι ακριβώς μπορεί να εκφράσει. Τα πρώτα δείγματα γραφής είναι αντιφατικά. Δεν μας έχει δείξει ακόμα, εκτός από κάποιες εκδηλώσεις της εντελώς ύστερης φάσης, τι ακριβώς θέλει σαν Τσίπρας, όχι σαν προστατευόμενος του Αλαβάνου.
Πρέπει όμως να πω ότι μου προξενεί εντύπωση το ότι δεν αισθάνθηκε ποτέ μέχρι σήμερα και σε καμία περίπτωση την ανάγκη να συζητήσει μαζί μου.
Δεν λέω να ζητήσει τη συμβουλή μου. Ποτέ δεν χτύπησε την πόρτα του σπιτιού μου, ποτέ μα ποτέ.

«Το λάθος της ζωής μου, η παραπομπή του Ανδρέα»
OΛεωνίδας Κύρκος στο βιβλίο του «Εκ Βαθέων» καταθέτει για πρώτη φορά τόσο ανοιχτά τις σκέψεις του για την παραπομπή του Ανδρέα Παπανδρέου στο Ειδικό Δικαστήριο.
Κατά τη γνώμη μου και σ΄ ό,τι με αφορά, θεωρώ ότι η παραπομπή του Ανδρέα Παπανδρέου στο Ειδικό Δικαστήριο το 1989 ήταν ΤΟ λάθος της ζωής μου.

Είχα πολλούς λόγους να αντιταχθώ. Δεν αντιτάχθηκα. Την παραπομπή του την ψήφισε ολόκληρη η διοικούσα επιτροπή και η Κεντρική μας Επιτροπή, και εγώ δεν αντιτάχθηκα.

Εσείς προσωπικά είχατε αμφιβολίες γι΄ αυτή την παραπομπή, είχατε επιφυλάξεις;
Χρωστούσαμε να ήμασταν απείρως πιο προσεκτικοί όταν προσεγγίζαμε την παραπομπή του Ανδρέα.
ΠΗΓΗ: ΤΑ ΝΕΑ Σάββατο 28 Νοεμβρίου 2009