Τα νέα τέλη κυκλοφορίας ή πώς νοείται η πράσινη ανάπτυξη σε ένα κράτος στα πρόθυρα της χρεωκοπίας

Θα μπορούσε κανείς να γράψει ολόκληρο βιβλίο κατά τα πρότυπα του Μίμη Ανδρουλάκη. Αλλά η πραγματικότητα ξεπερνά την όποια φαντασία και θεωρητική επιχειρηματολογία.








Το "φετίχ" του μέσου Έλληνα






Γινόμαστε μάρτυρες αυτές της μέρες ενός φαινομένου γενικότερου "σιχτιρίσματος" από όλους τους πολίτες, κάθε κοινωνικού στρώματος, κάθε οικονομικής επιφάνειας, αλλά κύρια των λεγόμενων μικρομεσαίων, στους οποίους η μεγάλη μάζα του Ελληνικού λαού ανήκει. "Να πληρώσουμε τα σπασμένα..."

Ουρές ατέλειωτες σε Τράπεζες, Ταχυδρομείο και
Εφορίες. Αν καθίσεις, αναγκαστικά πάντα, σε μια τέτοια ουρά, και μάλλον όλοι έχουμε καθίσει, πάνω από μισή ώρα, θα δεις ενδιαφέροντα πράγματα: Η αρχική εικόνα: Σκουντούφλικα πρόσωπα, αγέλαστα, σκεπτικά, με τα χαρτιά στα χέρια, και πιθανόν τα λεφτά ανα χείρας. Περιμένεις... Η αναμονή συνοδεύεται από ορθοστασία στις περισσότερες φορές. Και, όντας ο ένας δίπλα στον άλλον, παρ' όλο το φόβο για τη γρίπη, αναγκαστικά πάντα, κάτι θα πεις, κάτι θα πει, δεν μπορεί, άνθρωποι είμαστε. Και αν βέβαια πρόκειται για πρόσωπο, που έχει και άλλο ενδιαφέρον ;-), εντάξει, δεν το πας εκεί. Αλλά, αν πρόκειται για έναν τυπικό μικρομεσαίο μέσης συνήθως ηλικίας ή και μεγαλύτερης-φαίνεται από μακριά-μπουφάν μεσαίας ή χαμηλής τιμής, παντελόνι υφασμάτινο ή μπλουτζήν, τότε το πράγμα αρχίζει να αποκτά πολιτικό ενδιαφέρον. Η πρώτη κουβέντα: "Τι κάνουν και καθυστερούν έτσι;" Τα χέρια του υπαλληλου μηχανικά εκτελούν: Πληκρολόγηση, εκτύπωση, υπογραφή. Αντε και καμιά ανάληψη του 13ου μισθού, τα παιδιά θέλουν δώρα, εμείς να φάμε, χρονιάρες μέρες, λεφτά δε θέλουμε;
Η δεύτερη κουβέντα: "Να περιμένουμε για να μας ξυρίσουν και κόντρα μάλιστα;". Η αγανάκτηση, το σκουντούφλικο πρόσωπο, να το! "Πόσα θα δώσεις;" "300". Και συμπλήρωμα: "Για ένα σαράβαλο που όλο ζημιές μου βγάζει". Από 'κει και πέρα η συζήτηση μπορεί να πάρει πολλές διακλαδώσεις. "Γιατί είναι σαράβαλο;". "Τι μάρκα και μοντέλο είναι". Αλλά κύρια: "Μας (μπιπ) φέτος" ή περίπου έτσι. Και αρχίζει ο αντίλογος: "Μα, θέλουν καθαρά αυτοκίνητα". Ακούς μια βλαστημιά που δεν γράφεται περί του καθαρού αυτοκινήτου εν Ελλάδι. Συνέχεια: "Αν είχα, ρε φίλε, να πάρω καθαρό αυτοκίνητο, (μπιπ...) είμαι, θα καθόμουνα με το σαράβαλο, να το πληρώσω χρυσάφι". Ε, εκεί σε πιάνει το ντοβλέτι... Δεν έχεις, βέβαια. Και γιαυτό θα... "Εντάξει, μα την απόσυρση την απόσυραν. Πώς να αγοράσεις, θέλει πάνω από 10 χιλιάρικα". Από εκεί η συζήτηση μπορεί να πάρει άλλες διακλαδώσεις: "Ποιός επωφελείται από τα κίνητρα;" "Ποιό όφελος θα είχα, αν... ;" κλπ. Περνάει η ώρα... Κάποιος γεράκος λέει: "¨Εγώ είχα ένα σαράβαλο του '78, καλό αυτοκίνητο, σκυλί, με έβγαλε μέχρι τώρα, αλλά άλλο δεν πάει. Τελικά κατέθεσα τις πινακίδες". "Προσωρινά;". "Ναι, μπορεί να ξαναφέρουν την απόσυρση, θα πιέσουν οι βιομηχανίες και οι αντιπροσωποι, δε γίνεται". "Πληρώνω το καινούργιο, έχω ένα του 1999, να' ταν του 2000 θα πλήρωνα 50 πιο κάτω (γκρινιάζει) το άλλο, άστο να κάθεται". Και αρχίζει να εξιστορεί την περιπέτεια στο Μηχανολογικό. Α, το ξέρω το Μηχανολογικο: Στον 4ο όροφο του παλιού Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, εκεί που στεγαζόταν το Αναγνωστήριο, εκεί διαβάζαμε, προκάτ, ένα χαμηλοντάβανο, με τσίγκο ή ελενίτ τότε, τέτοιο σχεδόν παρέμεινε. Μακρόστενο σαν υποβρύχιο. Γραφεία 3χ4, με στιβαγμένους υπαλλήλους, με κόσμο να συνωστίζεται, 50-70 άτομα καμιά φορά σε χώρο που είναι ζήτημα να ξεπερνάει τα 120-150 τ.μ., απορείς πώς δουλεύουν αυτοί οι άνθρωποι. "Παρακαλώ, να περάσω", ευγενικά ο υπάλληλος. Και παραμερίζεις... Περνάει με το πλάι. "Περιμένετε, παρακαλώ". Και περιμένεις... 5 άτομα + οι υπάλληλοι σε ένα γραφείο των παραπάνω διαστάσεων. Να αυξηθούν τα κρούσματα της γρίπης. Το κράτος βοηθάει σ' αυτό. Και, ω, του θαύματος, φτάνει η σειρά σου. Καταχωρίσεις σε κομπιούτερ, αλλά και ατέλειωτες εκτυπώσεις αγνώστων σε σένα εντύπων, γιατί να τα μάθεις άλλωστε; "Υπογράψτε εδώ". Υπογράφεις. Τι; Δεν ξέρεις. Τι να ψάχνεις τώρα. "Πηγαίνετε στο Πρωτόκολλο για να... , μετά στο .. γραφείο για να ... και στην Προϊστάμενη για υπογραφή, και μετά ξανά εδώ". Ελίσσεσαι σαν το φίδι, μέσα στους στενούς διαδρόμους και εκτελείς μηχανικά. Γυρνάς: "Στην ΔΟΥ κάτω και ξανά εδώ". Πας, σα ρομποτ, τι να κάνεις; Περιμένεις στη ΔΟΥ, έχει ουρά. Παίρνεις ένα χαρτί, το πας. ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, έτοιμος! Πετάς απ' τη χαρά σου! Ξεμπέρδεψες! Ο αέρας έξω σου φαίνεται πιο καθαρός, γεμίζεις τα πνεμόνια σου! Τι εύκολο πράμα είναι η ευτυχία!
Αυτά, τα ίδια έλεγε ο γεράκος: Τον Γολγοθά του Μηχανολογικού. Της Εφορίας. Τις ουρές, τις ξανά ουρές. Απλά για να μην πληρώσει το σαραβαλάκι του. "Τι να πληρώσω; Παραπάνω από την αξία του κάνουν τα Τέλη..."
Κάποτε φτάνει η σειρά σου στο γκισέ. "Τα ακουμπάς" και παίρνεις το πολυπόθητο Σήμα. Σήμα βλακείας; Ε, μια ζωή κορόιδο σε πιάνει το ντοβλέτι. Αυτό πια το έχεις μάθει.
Βγαίνεις έξω... Ο αέρας σου φαίνεται πιο καθαρός... "Αντε, ξεμπερδέψαμε...". Γιατί όμως νοιώθεις οτι κάπου έχεις κάνει λάθος;