Λίγα λόγια για το έργο
Ο Σέντζας, που υπήρξε το έργο της προτίμησης του ίδιου του συγγραφέα, είναι ίσως η σημαντικότερη δημιουργία του Παντελή Χορν. Πρωτοπαίχτηκε στη σκηνή του θεάτρου «Κεντρικόν» στις 22 Μαΐου του 1925, απ’ το θίασο του Αιμίλιου Βεάκη και του Χριστόφορου Νέζερ.
Δέκα πρόσωπα πλαισιώνουν το Σέντζα, δέκα ρόλοι μοιρασμένοι με γεωμετρική συμμετρία.
Οι γυναίκες του έργου φωτίζονται κυρίως στην ερωτική τους διάσταση, αντίθετα από τους άντρες που προβάλλονται με την κοινωνική τους υπόσταση. Ο Σέντζας θα συγκρουσθεί με τον διεφθαρμένο αντρικό κόσμο, εκπρόσωπο του κοινωνικού περίγυρου, και τον αισθησιακό, ερωτικό γυναικείο κόσμο. Στις συγκρούσεις αυτές, ο Σέντζας θα είναι πάντα τα θύμα.
Ο Σέντζας, που υπήρξε το έργο της προτίμησης του ίδιου του συγγραφέα, είναι ίσως η σημαντικότερη δημιουργία του Παντελή Χορν. Πρωτοπαίχτηκε στη σκηνή του θεάτρου «Κεντρικόν» στις 22 Μαΐου του 1925, απ’ το θίασο του Αιμίλιου Βεάκη και του Χριστόφορου Νέζερ.
Δέκα πρόσωπα πλαισιώνουν το Σέντζα, δέκα ρόλοι μοιρασμένοι με γεωμετρική συμμετρία.
Οι γυναίκες του έργου φωτίζονται κυρίως στην ερωτική τους διάσταση, αντίθετα από τους άντρες που προβάλλονται με την κοινωνική τους υπόσταση. Ο Σέντζας θα συγκρουσθεί με τον διεφθαρμένο αντρικό κόσμο, εκπρόσωπο του κοινωνικού περίγυρου, και τον αισθησιακό, ερωτικό γυναικείο κόσμο. Στις συγκρούσεις αυτές, ο Σέντζας θα είναι πάντα τα θύμα.
Στη σκληρότητα του κόσμου που τον περιβάλλει, εκείνος αντιπαραθέτει τη δική του τρυφερότητα. Έτσι θα γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης, τόσο στον τομέα του έρωτα όσο και στο κοινωνικό επίπεδο.
Στην κωμωδία αυτή, όλοι και όλες, με μόνη εξαίρεση τη Μαρίτσα, φορούν το προσωπείο της αλήθειας και της τιμιότητας. Και ο Σέντζας φοράει προσωπείο, όχι όμως για να εξαπατήσει τους άλλους αλλά τον εαυτό του.
Η μεγαλύτερη σύγκρουση είναι ο εσωτερικός του διχασμός ανάμεσα στο όνειρο και την πραγματικότητα.
Ο Χορν, στο πρόγραμμα της παράστασης, που το εξώφυλλο είχε το Βεάκη περιστοιχισμένο από ημίγυμνες γυναίκες, προειδοποιεί:
«Προς αποφυγήν παρεξηγήσεως ειδοποιούμεν ότι το έργον ως εκ της φύσεως αυτού ελευθεριάζει εις τινα σημεία, χωρίς όμως να στηρίζη την επιτυχίαν εις το άσεμνον».
Η κριτική της εποχής χαντάκωσε το έργο και την παράσταση. Φωτεινές εξαιρέσεις όμως, όπως εκείνη του Γρηγορίου Ξενόπουλου, έδωσαν στο έργο τη θέση του στην ελληνική δραματουργία.
«Ο κ. Χορν έγραψε ένα θαυμάσιο έργο, το καλύτερο ως τώρα» γράφει ο Ξενόπουλος, χαρακτηρίζοντας το «Σέντζα» έργο «μεγάλο και αιώνιο» και το συγγραφέα «μεγαλοφυΐα».
Σημείωμα του σκηνοθέτη
Και να ‘μαστε πάλι εδώ… Η θεατρική μας ομάδα, που φέτος εμπλουτίστηκε με νέα πρόσωπα, συνεχίζει και επιμένει ελληνικά, με το αριστούργημα του Παντελή Χορν «Ο Σέντζας». Το έργο απαιτητικό, πρόκληση για την ομάδα, με έντονα ελληνικά στοιχεία, τόσο στους ρόλους όσο και στο ύφος, αλλά ταυτόχρονα μοντέρνο, πρωτοποριακό για την εποχή του, δεν άργησε να αγαπηθεί από όλους μας. Οι πρόβες κύλησαν με κέφι και τα παρασκήνια λειτούργησαν για το καλό της παράστασης. Αυτό άλλωστε φαίνεται και στην παράσταση, που θεωρώ ότι δικαιώνει το συγγραφέα.
Σκηνοθεσία: Νίκος Σφαιρόπουλος
Σκηνικά: Γιάννης Γιώτης
Κοστούμια: Λίζα Μπιντέβη
Μουσική επιμέλεια: Νεκταρία Λαμπράκη
Φωτισμοί: Νίκος Γούλας
Φωτο, μακέτα εξώφυλλου, αφίσα: Μενέλαος Συκοβέλης
Βοηθός σκηνοθέτη: Ελένη Καμποσιώρη
Διανομή ρόλων (με σειρά εμφάνισης)
ΜΟΣΧΑ: Βερόνικα Μπακόλα
ΜΑΡΙΤΣΑ: Λιάνα Φωτίκα
ΠΕΡΜΑΘΟΥΛΑ: Αγγέλα Παπαγιάννη
ΜΑΘΙΟΣ: Νίκος Τζίμας
ΔΑΣΚΑΛΟΣ: Γιώργος Καψάλης
ΚΥΡ ΝΙΚΟΛΑΚΗΣ: Παναγιώτης Ντούρος
ΣΕΝΤΖΑΣ: ΧΑΡΗΣ ΛΑΜΠΡΙΔΗΣ
ΓΙΑΤΡΟΣ: Πέτρος Ζαφείρης
ΠΡΑΜΑΤΕΥΤΗΣ: Βασίλης Νταβάς
ΖΑΦΕΙΡΑ: Μάγδα Καστάνη
ΜΥΡΣΙΝΗ: Ελένη Καμποσιώρη
Με τη ματιά του θεατή
Κατάμεστο το Καμπέρειο την Δευτέρα 10 Μαΐου 2010 στην τελευταία από τις τρεις παραστάσεις του έργου «Ο Σέντζας» δεν έβρισκε κανείς θέση. Η παράσταση από ερασιτέχνες μεν ηθοποιούς, αλλά επαγγελματικών προδιαγραφών, οι ηθοποιοί τόχαν φαίνεται αναξιοποίητο ταλέντο και μεράκι να βγουν στο σανίδι, αν και οι πιο πολλοί θεατρίνοι είναι στην πλατεία θεατές.
Εκτός βέβαια του ανεπανάληπτου πρωταγωνιστή Σέντζα , όλοι και όλες τρίποντα που θάλεγε κάποιος του συναφιού τους.
Ο γιατρός με τα ηπειρώτικα γαλλικά του να σφραγίζει τη γνώμη του, οι κυρίες να γυροφέρνουν τον πολλά υποσχόμενο κ. Σέντζα για την εύνοια του για την προτεραιότητα, η μικρή κοινωνία του νησιού που όλα τα εξαργύρωνε, σαν τις μέρες μας.
Τα σκηνικά λιτά, στημένα με μαστοριά, αν έλειπε ο ήχος των βημάτων με την είσοδο κάθε ηθοποιού θάταν τέλεια.
Μα το Καμπέρειο στον εξώστη τι εγκατάλειψη ήταν αυτή, κρίμα, καθίσματα ξηλωμένα, αερισμός ελλιπής, να λες να κυλίσουν όλα ομαλά. Έφυγα λίγο πριν την λήξη της παράστασης γιατί να φύγει όλος αυτός ο κόσμος από τις στενές πόρτες θάπαιρνε κανά μισάωρο
ΕΥΓΕ σε όλη την ΟΜΑΔΑ…ΕΜΑΘΑ θα΄χουμε τη χαρά να τους δούμε στο υπαίθριο θέατρο της ΕΗΜ στον Φρόντζο, ευτυχώς βρέθηκε τότε η ΕΗΜ και ο ΚΩΣΤΑΣ ΦΡΟΝΤΖΟΣ και μας χάρισαν το πέτρινο θεατράκι στα ψηλά της πόλης…
Στην κωμωδία αυτή, όλοι και όλες, με μόνη εξαίρεση τη Μαρίτσα, φορούν το προσωπείο της αλήθειας και της τιμιότητας. Και ο Σέντζας φοράει προσωπείο, όχι όμως για να εξαπατήσει τους άλλους αλλά τον εαυτό του.
Η μεγαλύτερη σύγκρουση είναι ο εσωτερικός του διχασμός ανάμεσα στο όνειρο και την πραγματικότητα.
Ο Χορν, στο πρόγραμμα της παράστασης, που το εξώφυλλο είχε το Βεάκη περιστοιχισμένο από ημίγυμνες γυναίκες, προειδοποιεί:
«Προς αποφυγήν παρεξηγήσεως ειδοποιούμεν ότι το έργον ως εκ της φύσεως αυτού ελευθεριάζει εις τινα σημεία, χωρίς όμως να στηρίζη την επιτυχίαν εις το άσεμνον».
Η κριτική της εποχής χαντάκωσε το έργο και την παράσταση. Φωτεινές εξαιρέσεις όμως, όπως εκείνη του Γρηγορίου Ξενόπουλου, έδωσαν στο έργο τη θέση του στην ελληνική δραματουργία.
«Ο κ. Χορν έγραψε ένα θαυμάσιο έργο, το καλύτερο ως τώρα» γράφει ο Ξενόπουλος, χαρακτηρίζοντας το «Σέντζα» έργο «μεγάλο και αιώνιο» και το συγγραφέα «μεγαλοφυΐα».
Σημείωμα του σκηνοθέτη
Και να ‘μαστε πάλι εδώ… Η θεατρική μας ομάδα, που φέτος εμπλουτίστηκε με νέα πρόσωπα, συνεχίζει και επιμένει ελληνικά, με το αριστούργημα του Παντελή Χορν «Ο Σέντζας». Το έργο απαιτητικό, πρόκληση για την ομάδα, με έντονα ελληνικά στοιχεία, τόσο στους ρόλους όσο και στο ύφος, αλλά ταυτόχρονα μοντέρνο, πρωτοποριακό για την εποχή του, δεν άργησε να αγαπηθεί από όλους μας. Οι πρόβες κύλησαν με κέφι και τα παρασκήνια λειτούργησαν για το καλό της παράστασης. Αυτό άλλωστε φαίνεται και στην παράσταση, που θεωρώ ότι δικαιώνει το συγγραφέα.
Σκηνοθεσία: Νίκος Σφαιρόπουλος
Σκηνικά: Γιάννης Γιώτης
Κοστούμια: Λίζα Μπιντέβη
Μουσική επιμέλεια: Νεκταρία Λαμπράκη
Φωτισμοί: Νίκος Γούλας
Φωτο, μακέτα εξώφυλλου, αφίσα: Μενέλαος Συκοβέλης
Βοηθός σκηνοθέτη: Ελένη Καμποσιώρη
Διανομή ρόλων (με σειρά εμφάνισης)
ΜΟΣΧΑ: Βερόνικα Μπακόλα
ΜΑΡΙΤΣΑ: Λιάνα Φωτίκα
ΠΕΡΜΑΘΟΥΛΑ: Αγγέλα Παπαγιάννη
ΜΑΘΙΟΣ: Νίκος Τζίμας
ΔΑΣΚΑΛΟΣ: Γιώργος Καψάλης
ΚΥΡ ΝΙΚΟΛΑΚΗΣ: Παναγιώτης Ντούρος
ΣΕΝΤΖΑΣ: ΧΑΡΗΣ ΛΑΜΠΡΙΔΗΣ
ΓΙΑΤΡΟΣ: Πέτρος Ζαφείρης
ΠΡΑΜΑΤΕΥΤΗΣ: Βασίλης Νταβάς
ΖΑΦΕΙΡΑ: Μάγδα Καστάνη
ΜΥΡΣΙΝΗ: Ελένη Καμποσιώρη
Με τη ματιά του θεατή
Κατάμεστο το Καμπέρειο την Δευτέρα 10 Μαΐου 2010 στην τελευταία από τις τρεις παραστάσεις του έργου «Ο Σέντζας» δεν έβρισκε κανείς θέση. Η παράσταση από ερασιτέχνες μεν ηθοποιούς, αλλά επαγγελματικών προδιαγραφών, οι ηθοποιοί τόχαν φαίνεται αναξιοποίητο ταλέντο και μεράκι να βγουν στο σανίδι, αν και οι πιο πολλοί θεατρίνοι είναι στην πλατεία θεατές.
Εκτός βέβαια του ανεπανάληπτου πρωταγωνιστή Σέντζα , όλοι και όλες τρίποντα που θάλεγε κάποιος του συναφιού τους.
Ο γιατρός με τα ηπειρώτικα γαλλικά του να σφραγίζει τη γνώμη του, οι κυρίες να γυροφέρνουν τον πολλά υποσχόμενο κ. Σέντζα για την εύνοια του για την προτεραιότητα, η μικρή κοινωνία του νησιού που όλα τα εξαργύρωνε, σαν τις μέρες μας.
Τα σκηνικά λιτά, στημένα με μαστοριά, αν έλειπε ο ήχος των βημάτων με την είσοδο κάθε ηθοποιού θάταν τέλεια.
Μα το Καμπέρειο στον εξώστη τι εγκατάλειψη ήταν αυτή, κρίμα, καθίσματα ξηλωμένα, αερισμός ελλιπής, να λες να κυλίσουν όλα ομαλά. Έφυγα λίγο πριν την λήξη της παράστασης γιατί να φύγει όλος αυτός ο κόσμος από τις στενές πόρτες θάπαιρνε κανά μισάωρο
ΕΥΓΕ σε όλη την ΟΜΑΔΑ…ΕΜΑΘΑ θα΄χουμε τη χαρά να τους δούμε στο υπαίθριο θέατρο της ΕΗΜ στον Φρόντζο, ευτυχώς βρέθηκε τότε η ΕΗΜ και ο ΚΩΣΤΑΣ ΦΡΟΝΤΖΟΣ και μας χάρισαν το πέτρινο θεατράκι στα ψηλά της πόλης…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου