Ο καπετάν Κουμπούρας (Παρούσης) νύχτα εισβάλλει στη Σαγιάδα (17 Γενάρη 1948)

Γράφει ο Γεώργιος Τσόγκας στο βιβλίο του «Η Σαγιάδα – Η ιστορική της Πορεία Γραπτές Μαρτυρίες και Αφηγήσεις» (Εκδόσεις Δωδώνη Αθήνα 2009)

Οι κομμουνιστές αντάρτες νύχτα στο χωριό

Ένα χρόνο πριν λήξει η μεγάλη αυτή αλληλοσφαγή, στις 17 Γενάρη του 1948 μπήκαν νύχτα στο χωριό από την τοποθεσία «Βούνο», οι κομμουνιστές αντάρτες του Ε.Λ.Α.Σ. με επικεφαλής τον «καπετάν Κουμπούρα» (Παρούση).

Οι λίγοι στρατιώτες και κάποιοι Σαγιαδινοί, οι οποίοι φρουρούσαν πάνω από το χωριό κοντά στη θέση Λυκογιάννη, δεν τους πήραν μυρωδιά. Έτσι μπήκαν ανενόχλητοι. Παραβίασαν τα καταστήματα για να πάρουν τρόφιμα και τσιγάρα και επιστράτευσαν νέους του χωριού.

Πήγαν τότε μαζί τους, άλλοι βιαίως και κάποιοι οικειοθελώς, οκτώ νέοι:

Φάνης Κέρος,  Γερ Γκόγκος,  Πέτρος Καλέσης,   Φάνης Κόρος,  Σπ Μπιρμπίλης, 

Θεοδ Μπομπολής,  Σπ Μποροβίλης και ο Παύλος Μπέσιος.

Ο τελευταίος τους ξέφυγε και γύρισε στο χωριό με τα πόδια του καταπληγωμένα.

Αποχωρώντας έγιναν αντιληπτοί από τους ευρισκόμενους στο φυλάκιο και αντάλλαξαν πυροβολισμούς. Οι πυροβολισμοί ξεσήκωσαν το χωριό.

Αλαφιασμένοι οι κάτοικοι ξεμυτούσαν δειλά από τα σπίτια τους, για να δουν τι γίνεται.  Οι γυναίκες και τα παιδιά ξεφώνιζαν έντρομα. Ο κόσμος, που τόσα φοβερά έβλεπε και ζούσε εφτάμιση χρόνια τώρα από τον Οκτώβρη του 1940, πανικοβλήθηκε.

Τελικά, δεν ξέρω πως έγινε και αρχίσαμε, μ’ όλο το σκοτάδι, να εγκαταλείπουμε τα σπίτια και να ροβολάμε στα νότια του χωριού. Μαζευτήκαμε στο λιουτρουβειό της εκκλησίας οι περισσότεροι κάτοικοι. Εκεί μάθαμε για τους νέους που πήραν μαζί τους οι αντάρτες, δυο μάλιστα από το λιουτρουβειό αυτό (η Σαγιάδα είχε τότε δυο λιουτρουβειά, το δεύτερο ήταν του Νικ. Κωνσταντή, δυτικά από το Πηάδι)

Τους μισούς δεν τους ξανάδαμε. Έπεσαν στις μάχες με το Στρατό, Σκοτώθηκαν τότε οι: Πέτρος Καλέσης,  Γεράσιμος Γκόγκος,  Θεοφάνης Κόρος, Γεώργιος Κολοκυθιάρης (ο τελευταίος πήγε αργότερα).

Σώθηκαν και επαναπατρίστηκαν μετά το 1952 οι Σπυρίδων Μποροβίλης και ο Θεόδωρος Μπιρμπίλης.

Μετά το 1974 επέστρεψαν οι δύο αδελφοί Φάνης και Γρηγόρης  Κέρος.

Σ΄ αυτούς ήταν και ο Σπ. Μπιρμπίλης, ο οποίος δραπέτευσε από τους αντάρτες και κατέφυγε στον Στρατό όπου πήρε τον βαθμό του ανθυπολοχαγού λόγω ανδραγαθίας.  

Μεταξύ των φονευθέντων ήταν και ο Φάνης Κέρος. Τον πατέρα του τον είχαν σκοτώσει οι Γερμανοί. Πως συμβαίνει αλήθεια συχνά να πληρώνουν μερικοί πολύ ακριβότερα από τους άλλους!

Η χαροκαμένη χήρα μάνα του Κόρου γιόρταζε το γιο της κάθε χρόνο, ώσπου πέθανε το 1967. Πηγαίναμε στη γιορτή και ψελλίζαμε τα χρόνια πολλά με κατεβασμένο το κεφάλι. Την κοροϊδεύαμε, αλλά κι αυτή κορόϊδευε τον εαυτό της, γιατί ήταν έξυπνη γυναίκα και αδύνατον να μην καταλάβαινε την αλήθεια. Ήταν όμως τόσο φοβερά επώδυνη αυτή η αλήθεια, που αρνούνταν επίμονα να την παραδεχθεί.

Σαν ξημέρωσε δόθηκε εντολή να κατεβούμε στο Σκάλωμα. Και αποκεί μεταφερθήκαμε αμέσως στην Κέρκυρα με πλοία του πολεμικού μας ναυτικού. «Ήταν εντολή του στρατηγού Μπότσαρη», λέει ο συγχωριανός μας Βασίλης Μάστορας.

Ήταν βεβαίως τακτική των ιθυνόντων, η οποία αποσκοπούσε στην αποψίλωση της παραμεθορίου, για να μην μπορούν οι κομμουνιστές να επιστρατεύουν άντρες και να εφοδιάζονται με τρόφιμα και άλλα αναγκαία. Και το πέτυχαν σε μεγάλο βαθμό το στόχο τους, αφού άδειασε όλη σχεδόν η παραμεθόριος από τους κατοίκους της.

Έτσι βρεθήκαμε πρόσφυγες στην Κέρκυρα ανταρτόπληκτοι ή αλλιώς «συμμοριόπληκτοι». Οι κομμουνιστές αντάρτες για πολλούς δεν ήταν παρά κοινοί συμμορίτες!.

 

.....................................................................................................

 Εμφύλιος ή Συμμοριτοπόλεμος ο Πόλεμος 1948-1949;

Μια επιστολή του Βασιλείου Λέττα στον Πρωϊνό Λόγο (Σάββατο 15-16 Σεπτεμβρίου 2012)

Θέλω για μια ακόμη φορά να διευκρινίσω το εάν ο αιματηρός πόλεμος 1948-1949 στο Γράμμο ήταν συμμοριτοπόλεμος και όχι εμφύλιος! Αυτοί, που τον αποκαλούν εμφύλιο θέλουν να αλλάξουν ή να παραποιήσουν την πραγματική ιστορία!

Αυτοί με σκοπό αποκαλούν τους αντάρτες του Μάρκου Βαφειάδη και του Χαρίλαου Φλωράκη αυτούς δηλαδή που άρπαξαν από τις αγκαλιές των μανάδων 28.000 χιλιάδες Ελληνόπουλα, χωρίς ίχνος λύπησης, «Δημοκρατικό Στρατό».

Ντροπή να τον αποκαλούν έτσι και τα επίσημα βιβλία του Κράτους!

Πρέπει να γνωρίζει ο κάθε Έλληνας ότι τις  λέξεις και τις προτάσεις τις στοιχειοθετεί ο Ελληνικός Λαός!

Θυμάμαι τα μαύρα εκείνα χρόνια που οι συμμορίτες έφερναν γύρω τα χωριά και άρπαζαν τους νέους και τις νέες καθώς και ανήλικα παιδιά, οι γριές φώναζαν:

«Παιδιά, κορίτσια φύγετε, έρχονται οι Συμμορίτες»!

Ο πλέον αρμόδιος όμως για να μας δώσει το τι ήταν ο πόλεμος αυτός δεν είμαι εγώ. Είναι ο ειδικός γλωσσολόγος, διδάκτωρ Φιλολογίας Ιωάννης Μενούνος. Στην εφημερίδα «Δημοσιογραφικά» γράφει στο φύλλο 88 :

«Δεν ήταν εμφύλιος πόλεμος, δεν είχαν χωριστεί οι Έλληνες σε δυο μερίδες που αλληλομάχονταν, όχι! Από τη μια μεριά ήταν το Ελληνικό Δημοκρατικό Κράτος και από την άλλη οι Κομμουνιστές, που προσπάθησαν με τη βία και τα όπλα να κάνουν την Ελλάδα τμήμα της διδακτορικής Ρωσίας, ενώ τους ήταν γνωστή η συμφωνία της Γιάλτας (Φεβρουάριος 1945)

Ύστερα από τα παραπάνω δεν έχει κανένας το ηθικό δικαίωμα να ονομάζει τον πόλεμο αυτό εμφύλιο και το στρατό των Κομμουνιστών Δημοκρατικό!

Πρέπει όλοι να ντρέπονται που χρησιμοποιούν τον αντεθνικό αυτό χαρακτηρισμό, είτε είναι Πρωθυπουργοί, Υπουργοί, Επιστήμονες και οποιοδήποτε αξίωμα και εάν έχουν!

 … με όλα όσα γράφω, δεν έχω σκοπό να ξύσω πληγές ούτε να θίξω κανένα. Απλά θέλω να πω κατά τη γνώμη μου την αλήθεια προκειμένου να τη γνωρίζουν οι νέοι μας, τα παιδιά μας, τα εγγόνια μας