Ο Ηπειρώτης λογοτέχνης Χριστόφορος Μηλιώνης διαβάζει το διηγημά του "Ακούω τον άνεμο"

Προβολή μεγαλύτερου χάρτη

Λιγα στοιχεία από τον δημιουργό του Βίντεο κ. Ναπολέοντα Ροντογιάννη (http://www.giannena-e.gr):
Ο Χριστόφορος Μηλιώνης γεννήθηκε στο Περιστέρι Πωγωνίου (του νομού Ιωαννίνων) το 1932.
Τελείωσε το Γυμνάσιο στη Ζωσιμαία Σχολή Ιωαννίνων και σπούδασε κλασική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.
Εργάστηκε ως καθηγητής σε Γυμνάσια της Κύπρου (Αμμόχωστος, 1960-1964) και της άλλης Ελλάδας.
Διετέλεσε Σχολικός Σύμβουλος Δυτικής Αττικής (1984-1990, οπότε και αποσύρθηκε από την εκπαίδευση).
Διετέλεσε μέλος των εκδοτικών ομάδων των περιοδικών Ενδοχώρα (Γιάννινα 1959-1967) και Δοκιμασία (Γιάννινα 1973-1974), και ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων, στο Δ.Σ. της οποίας εξελέγη μέλος δύο φορές.
Συνεργάστηκε με τα εγκυρότερα περιοδικά και εφημερίδες, καθώς και (επί δεκαετίαν) ως επιφυλλιδογράφος στην εφημερίδα Τα Νέα.
Τιμήθηκε:
• με το Α΄ Κρατικό Βραβείο διηγήματος για το βιβλίο του Καλαμάς κι Αχέροντας (1986),
• με το Βραβείο Διηγήματος του περιοδικού ΔΙΑΒΑΖΩ (2000) για το βιβλίο του Τα φαντάσματα του Γιορκ και
• με το Βραβείο Κώστα και Ελένης Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών (2005) για το βιβλίο του Το Μοτέλ-Κομμωτής κομητών

Υ.Γ.-1: Ο Δημήτριος Μέτσιος, που αναφέρει ο συγγραφέας, από τα Δολιανά, από τους αγαπητούς μας δασκάλους στη Ζωσιμαία Σχολή, ήταν καθηγητής Μουσικής εκεί και στο Ωδείο Ιωαννίνων, του οποίου διετέλεσε και Διευθυντής. Είναι εκείνος που μας μύησε στον θαυμαστό κόσμο του Μότσαρτ και του Μπετόβεν, σαν αντίδοτο σε μια δηλητηριώδη υποκουλτούρα, σε μια εποχή, που μην έχοντας πολλά ερεθίσματα - ένα ραδιόφωνο είχαμε - ψάχναμε να βρούμε το δρόμο μας σε ακούσματα, που ξέφευγαν από εκείνα των πατεράδων μας, αλλά και του κλαρίνου, όμως, "τι έρημος!", η Χούντα να έχει απαγορεύσει το Μίκη, το ελαφρολαϊκό με τα πιατοσπασίματα να κυριαρχεί, ενώ κυνηγούσε ακόμα και τους Ρόλλιγκ Στόουνς। Θυμάμαι σαν τώρα μια μέρα στη Β' Γυμνασίου μας πρότεινε να γραφτούμε στα "Μουσικά Νιάτα" (Jeunésse Musicale) και μας έδωσε μια κάρτα να συμπληρώσουμε τα στοιχεία μας. Δεν φανταζόμαστε τότε τι πλούτος ήταν αυτή η κάρτα! Κάθε Κυριακή στην Εταιρεία Ηπειρωτικών Μελετών μ' αυτήν την κάρτα μπορούσαμε να απολαύσουμε συναυλίες σπουδαίων, όπως αργότερα καταλάβαμε, καλλιτεχνών, όπως του Γιαννιώτη βιολονίστα Τάτση Αποστολίδη, του επίσης βιολονίστα Βύρωνα Κολάση, μεγάλοι επίσης μαέστροι και οι δύο, του κιθαρίστα Ευάγγελου Ασημακόπουλου και άλλων, ακόμα και ορχήστρες δωματίου, για τα παιδιά της εφηβικής ηλικίας της εποχής εκείνης όλ' αυτά. Θυμάμαι, ακόμα, τη χορωδία, που ετοίμαζε κάθε Εθνική γιορτή, αλλά ειδικά τα Χριστούγεννα, όταν, ως φάλτσος μεν, αλλά βαρύτονος, προσπαθούσα να κρατήσω με κόπο τον τονο στην τρίτη φωνή στις προβες κάθε πρωί, αξημέρωτα - πριν το σχολείο κάναμε πρόβες- τότε Νοέμβρη, Δεκέμβρη, έξω σκοτάδι και ομίχλη, σε μια παγωμένη αίθουσα διδασκαλίας - δεν είχαμε καλοριφέρ τότε - κι αυτός εκεί, με τα παιδιά, να παλεύει να μάθουμε με νότες το "Αγια Νύχτα" και το "Χιόνια στο καμπαναριό". Αυτά τα λίγα που σκαμπάζω από Μουσική, από τον Δημήτριο Μέτσιο τα έμαθα, μέσα από τις (μικρές) δυνατότητες που του/μας έδινε το σχολείο. Χάθηκε δυστυχώς νωρίς, αν και είχε πολλά να προσφέρει ακόμα. Ας είναι ελαφρύ το χώμα...

Υ.Γ.-2: Τα βίντεο τ' αφιερώνω σε όσους επισκέφτηκαν αυτόν τον τόπο τις ημέρες του Πάσχα και τον σεβάστηκαν...