Του ανταποκριτού <Η>
Το πάρτυ τελείωσε, τα κεφάλια μέσα
Τη δεκαετία του ' 70 τη θυμάμαι σαν χθες. Κυκλοφορούσαν παντού τα Fiat 127, τα Zastava, και οι μηχανές Floretta. Οι πιο σπορτίφ τύποι είχαν Autobianchi Abarth (με 53 άλογα παρακαλώ!), και οι σώφρονες Austin Morris Allegro! Το σουβλάκι με γύρο κόστιζε 3 δραχμές, με σουτζουκάκι 2, και το λεωφορείο μόλις μία δραχμή (και με πάσο 50 λεπτά!). Αν έδινες εικοσάρικο, ο εισπράκτορας ή ο σουβλατζής σε μάλωνε, διότι απλά δεν είχε να στο χαλάσει! Τόσο καλά!
Και μετά ήρθε η δεκαετία του ' 80 και το ΠΑΣΟΚ. Και γέλασε το χείλι του κάθε πικραμένου. Το δημόσιο άνοιξε τις πόρτες του στον κάθε αναξιοπαθούντα που δήλωνε σοσιαλιστής, η Ελλάδα απέκτησε «ανεξάρτητη» διεθνή φωνή, μια νέα τάξη αναδύθηκε από το πουθενά, και οι ρεμούλες έγιναν ο κανόνας της πολιτικής ζωής του τόπου. Η χαρά του αφισοκολλητή, το βασίλειο της συνδικαλιστικής αυθαιρεσίας. όπως και της φτηνής ρητορικής: «Έξω οι βάσεις του θανάτου!», «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες!», «Με αγώνες κατακτάμε τα δικαιώματά μας!», και άλλα πολλά παρόμοια. Ώσπου ήρθε το τέλος. Τα αναπόφευκτα σκάνδαλα οδήγησαν στα ειδικά δικαστήρια, ψευδεπίγραφους κήνσορες, και στο «Τσοβόλα δώστα όλα»... Και στο τέλος της δεκαετίας σκαει μύτη η Νέα Δημοκρατία και ο Μητσοτάκης με τον Μαυρίκη και τον Σωκρατάκια που έλεγε και ο μακαρίτης ο Κίτσος...
Τη δεκαετία του ' 90 που ακολούθησε, τα κεφάλια μπήκαν κάπως μέσα, αλλά τότε ήταν που ανδρώθηκαν τα πραγματικά λαμόγια. Τα σκυλάδικα γνώρισαν μεγάλες πιένες. Η πληθωρική Μιμή ήταν απλά η κορυφή του παγόβουνου. Πίσω της υπήρχε μια ολόκληρη συνομοταξία πεινασμένων και συνάμα αγριεμένων «σοσιαλιστικών» βαμπίρ, αρσενικών και θηλυκών... με το χαμόγελο της Κολυνός. Και γύρω τους μαζεύονταν η πλέμπα, αποζητώντας ψεύτικα μεγαλεία. Και έτσι είδαμε το μοναδικό φαινόμενο, η κάθε γειτονιά να έχει και από μια ΕΛΔΕ, όπως κάποτε είχε από μια ντισκοτέκ. Χαμός στο ίσιωμα. Κόσμος και κοσμάκης καταχρεώθηκε για να μπορεί να γίνει «παίκτης» στο Χ.Α. Χα και πάλι χα! Κάποιοι όμως ανησυχούσαν από τότε. Είχαν βλέπετε υπόψη τους τη λευκή βίβλο της ΕΟΚ, που ελάχιστη δημοσιότητα της δόθηκε στην Ελλαδίτσα μας.
Και μετά ήρθε ο Σημίτης και το Ευρώ. Στην αρχή χαρήκαμε, καθότι αισθανθήκαμε Ευρωπαίοι. Το χρόνιο όνειρο της ψωροκώσταινας. Μέχρι που συνειδητοποιήσαμε πως το Ευρώ που είχε κλειδώσει στις 340 δραχμές, ισοδυναμούσε με το παλιό κατοστάρικο. Κάποτε πληρώναμε τον φραπέ 140 δραχμές και σκοτωνόμασταν με τον σερβιτόρο για τα ρέστα από τις 150. Μέσα σε λίγους μήνες ο φραπές πέταξε στα 5 ευρώ και μάλιστα αισθανόμασταν γύφτοι αν δεν αφήναμε 1 ευρω πουρμπουάρ (340 δραχμές παρακαλώ). Συνολικά ο φραπές από τις 150 δραχμές (μαζί με το πουρμπουάρ) πήγε στις 2.040 δρχ.!!!
ΠαρΆ όλα αυτά, λίγο τα Ευρωπαϊκά πακέτα, λίγο η Ολυμπιάδα, λίγο η τραπεζική απελευθέρωση της δανειοδότησης, λίγο η στρεβλή ανάπτυξη, λίγο η καρακατσουλίστικη τιβί μας, και γίναμε όλοι νεόπλουτοι. Πήξαμε να βλέπουμε BMW και Μερτσέντες και διαφορα Τζιποειδη (suv) αγορασμένα με 136 άτοκες (!) δόσεις. Γεμίσαμε από high τυπάδες και αισθησιακές-γκλαμουράτες μοντέλες (όλες ξανθιές κατά σύμπτωση!). ΚιΆ εκεί που κάποτε (τη δεκαετία του ' 70) βλέπαμε μόνο μουσάτους αγωνιστές, και αξύριστες Κνίτισες, γεμίσαμε από τεκνά και σεξοβόμβες με ψηλά τακούνια! 50 τηλεοπτικά κανάλια η Νέα Υόρκη; 150 εμείς. Home Cinemas, Pentium, Playstation, lap tops, flat screen 42 inch HD TV's, και πάει λέγοντας. Όχι παίζουμε! Και να ΅σου Ολυμπιάδα σούπερ φαντεζί, και να ΅σου Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου στη Πορτογαλία, και να και η Παπαρίζου πρώτη στην Eurovision, και πίσω και σας φάγαμε κουφάλες λιγούρηδες Ευρωπαίοι! Ελλάδα ρε...
Ναι, αλλά ήρθε πλέον η ώρα του λογαριασμού... «Με πορδές αυγά δεν βάφονται!». Η αιώνια σοφία του απλού λαού επαληθεύτηκε για μια ακόμη φορά. Όλα ήταν σικέ, όλα ήταν ψέματα. Τεράστιο το έλλειμμα, τεράστιο το δημόσιο χρέος, και πάπαλα οι σωτήρες πολιτικοί μας... Ανθρωπάκια κιΆ αυτοί που ψάχνουν να κάνουν τη καλή τους με καμιά καλή λαμογιά... Και μετά μην τους είδατε, μην τους απαντήσατε. Αλλωστε πάντα φταινε οι προηγούμενοι που παρέδωσαν καμένη γη. Και να ΅μαστε ξανά μανά, εσείς και ΅γώ, οι μέσοι Έλληνες δηλαδή, ενώπιοι ενωπίω του ΔΝΤ, της κάθε Μέρκελ και του κάθε Τρισέ. Της σκληρής πραγματικότητας δηλαδή. Και ξαφνικά έντρομοι συνειδητοποιούμε πως τελικά οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι δεν μας πολυσυμπαθούν... Ήταν όλα μια αυταπάτη... Τους αρέσουν τα τζατζίκια, τα σουβλάκια και οι παραλίες μας, αλλά πέραν τούτων... τίποτα. Μας απεχθάνονται και μας θεωρούν τσαμπατζήδες και απατεώνες. Και ο βρόγχος γύρω από το λαιμό μας αρχίζει να σφίγγει όπως αρχίζει να κλείνει ο κύκλος της αμαρτωλής μεταπολίτευσης...
Μας βλέπω ξανά με λαχανί Zastava και πειραγμένα Lada (με 6 προβολείς ομίχλης) να κάνουμε κόντρες στις παραλιακές (αν φυσικά έχουμε χρήματα για βενζίνη που έχει καταντήσει κυριολεκτικά είδος πολυτελείας!). Αλλιώς υπάρχουν και τα παπάκια (με φωσφοριζέ ζάντες) για τα τρελά γούστα.
Το ride είναι over, που λένε και οι Αμερικάνοι σύμμαχοί μας. Το Ελληνικό λούνα παρκ τελείωσε. Εκτροχιάστηκε, όπως στις ταινίες με το δαιμονισμένο τρενάκι του τρόμου. Ήταν όμως εντυπωσιακό όσο κράτησε. Και όσοι το πρόλαβαν το απόλαυσαν. Οι υπόλοιποι ας πρόσεχαν. Γεννήθηκαν αργά...!
Το πάρτυ τελείωσε, τα κεφάλια μέσα
Τη δεκαετία του ' 70 τη θυμάμαι σαν χθες. Κυκλοφορούσαν παντού τα Fiat 127, τα Zastava, και οι μηχανές Floretta. Οι πιο σπορτίφ τύποι είχαν Autobianchi Abarth (με 53 άλογα παρακαλώ!), και οι σώφρονες Austin Morris Allegro! Το σουβλάκι με γύρο κόστιζε 3 δραχμές, με σουτζουκάκι 2, και το λεωφορείο μόλις μία δραχμή (και με πάσο 50 λεπτά!). Αν έδινες εικοσάρικο, ο εισπράκτορας ή ο σουβλατζής σε μάλωνε, διότι απλά δεν είχε να στο χαλάσει! Τόσο καλά!
Και μετά ήρθε η δεκαετία του ' 80 και το ΠΑΣΟΚ. Και γέλασε το χείλι του κάθε πικραμένου. Το δημόσιο άνοιξε τις πόρτες του στον κάθε αναξιοπαθούντα που δήλωνε σοσιαλιστής, η Ελλάδα απέκτησε «ανεξάρτητη» διεθνή φωνή, μια νέα τάξη αναδύθηκε από το πουθενά, και οι ρεμούλες έγιναν ο κανόνας της πολιτικής ζωής του τόπου. Η χαρά του αφισοκολλητή, το βασίλειο της συνδικαλιστικής αυθαιρεσίας. όπως και της φτηνής ρητορικής: «Έξω οι βάσεις του θανάτου!», «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες!», «Με αγώνες κατακτάμε τα δικαιώματά μας!», και άλλα πολλά παρόμοια. Ώσπου ήρθε το τέλος. Τα αναπόφευκτα σκάνδαλα οδήγησαν στα ειδικά δικαστήρια, ψευδεπίγραφους κήνσορες, και στο «Τσοβόλα δώστα όλα»... Και στο τέλος της δεκαετίας σκαει μύτη η Νέα Δημοκρατία και ο Μητσοτάκης με τον Μαυρίκη και τον Σωκρατάκια που έλεγε και ο μακαρίτης ο Κίτσος...
Τη δεκαετία του ' 90 που ακολούθησε, τα κεφάλια μπήκαν κάπως μέσα, αλλά τότε ήταν που ανδρώθηκαν τα πραγματικά λαμόγια. Τα σκυλάδικα γνώρισαν μεγάλες πιένες. Η πληθωρική Μιμή ήταν απλά η κορυφή του παγόβουνου. Πίσω της υπήρχε μια ολόκληρη συνομοταξία πεινασμένων και συνάμα αγριεμένων «σοσιαλιστικών» βαμπίρ, αρσενικών και θηλυκών... με το χαμόγελο της Κολυνός. Και γύρω τους μαζεύονταν η πλέμπα, αποζητώντας ψεύτικα μεγαλεία. Και έτσι είδαμε το μοναδικό φαινόμενο, η κάθε γειτονιά να έχει και από μια ΕΛΔΕ, όπως κάποτε είχε από μια ντισκοτέκ. Χαμός στο ίσιωμα. Κόσμος και κοσμάκης καταχρεώθηκε για να μπορεί να γίνει «παίκτης» στο Χ.Α. Χα και πάλι χα! Κάποιοι όμως ανησυχούσαν από τότε. Είχαν βλέπετε υπόψη τους τη λευκή βίβλο της ΕΟΚ, που ελάχιστη δημοσιότητα της δόθηκε στην Ελλαδίτσα μας.
Και μετά ήρθε ο Σημίτης και το Ευρώ. Στην αρχή χαρήκαμε, καθότι αισθανθήκαμε Ευρωπαίοι. Το χρόνιο όνειρο της ψωροκώσταινας. Μέχρι που συνειδητοποιήσαμε πως το Ευρώ που είχε κλειδώσει στις 340 δραχμές, ισοδυναμούσε με το παλιό κατοστάρικο. Κάποτε πληρώναμε τον φραπέ 140 δραχμές και σκοτωνόμασταν με τον σερβιτόρο για τα ρέστα από τις 150. Μέσα σε λίγους μήνες ο φραπές πέταξε στα 5 ευρώ και μάλιστα αισθανόμασταν γύφτοι αν δεν αφήναμε 1 ευρω πουρμπουάρ (340 δραχμές παρακαλώ). Συνολικά ο φραπές από τις 150 δραχμές (μαζί με το πουρμπουάρ) πήγε στις 2.040 δρχ.!!!
ΠαρΆ όλα αυτά, λίγο τα Ευρωπαϊκά πακέτα, λίγο η Ολυμπιάδα, λίγο η τραπεζική απελευθέρωση της δανειοδότησης, λίγο η στρεβλή ανάπτυξη, λίγο η καρακατσουλίστικη τιβί μας, και γίναμε όλοι νεόπλουτοι. Πήξαμε να βλέπουμε BMW και Μερτσέντες και διαφορα Τζιποειδη (suv) αγορασμένα με 136 άτοκες (!) δόσεις. Γεμίσαμε από high τυπάδες και αισθησιακές-γκλαμουράτες μοντέλες (όλες ξανθιές κατά σύμπτωση!). ΚιΆ εκεί που κάποτε (τη δεκαετία του ' 70) βλέπαμε μόνο μουσάτους αγωνιστές, και αξύριστες Κνίτισες, γεμίσαμε από τεκνά και σεξοβόμβες με ψηλά τακούνια! 50 τηλεοπτικά κανάλια η Νέα Υόρκη; 150 εμείς. Home Cinemas, Pentium, Playstation, lap tops, flat screen 42 inch HD TV's, και πάει λέγοντας. Όχι παίζουμε! Και να ΅σου Ολυμπιάδα σούπερ φαντεζί, και να ΅σου Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου στη Πορτογαλία, και να και η Παπαρίζου πρώτη στην Eurovision, και πίσω και σας φάγαμε κουφάλες λιγούρηδες Ευρωπαίοι! Ελλάδα ρε...
Ναι, αλλά ήρθε πλέον η ώρα του λογαριασμού... «Με πορδές αυγά δεν βάφονται!». Η αιώνια σοφία του απλού λαού επαληθεύτηκε για μια ακόμη φορά. Όλα ήταν σικέ, όλα ήταν ψέματα. Τεράστιο το έλλειμμα, τεράστιο το δημόσιο χρέος, και πάπαλα οι σωτήρες πολιτικοί μας... Ανθρωπάκια κιΆ αυτοί που ψάχνουν να κάνουν τη καλή τους με καμιά καλή λαμογιά... Και μετά μην τους είδατε, μην τους απαντήσατε. Αλλωστε πάντα φταινε οι προηγούμενοι που παρέδωσαν καμένη γη. Και να ΅μαστε ξανά μανά, εσείς και ΅γώ, οι μέσοι Έλληνες δηλαδή, ενώπιοι ενωπίω του ΔΝΤ, της κάθε Μέρκελ και του κάθε Τρισέ. Της σκληρής πραγματικότητας δηλαδή. Και ξαφνικά έντρομοι συνειδητοποιούμε πως τελικά οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι δεν μας πολυσυμπαθούν... Ήταν όλα μια αυταπάτη... Τους αρέσουν τα τζατζίκια, τα σουβλάκια και οι παραλίες μας, αλλά πέραν τούτων... τίποτα. Μας απεχθάνονται και μας θεωρούν τσαμπατζήδες και απατεώνες. Και ο βρόγχος γύρω από το λαιμό μας αρχίζει να σφίγγει όπως αρχίζει να κλείνει ο κύκλος της αμαρτωλής μεταπολίτευσης...
Μας βλέπω ξανά με λαχανί Zastava και πειραγμένα Lada (με 6 προβολείς ομίχλης) να κάνουμε κόντρες στις παραλιακές (αν φυσικά έχουμε χρήματα για βενζίνη που έχει καταντήσει κυριολεκτικά είδος πολυτελείας!). Αλλιώς υπάρχουν και τα παπάκια (με φωσφοριζέ ζάντες) για τα τρελά γούστα.
Το ride είναι over, που λένε και οι Αμερικάνοι σύμμαχοί μας. Το Ελληνικό λούνα παρκ τελείωσε. Εκτροχιάστηκε, όπως στις ταινίες με το δαιμονισμένο τρενάκι του τρόμου. Ήταν όμως εντυπωσιακό όσο κράτησε. Και όσοι το πρόλαβαν το απόλαυσαν. Οι υπόλοιποι ας πρόσεχαν. Γεννήθηκαν αργά...!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου