Οι πολίτες καταδίκασαν το πολιτικό μας σύστημα!
Γράφει ο ΣΠΥΡΟΣ ΕΡΓΟΛΑΒΟΣ, φιλόλογος-συγγραφέας στον Πρωϊνό Λόγο
Οι πολίτες αποφάνθηκαν. Και αποφάνθηκαν κυρίως με ενσυνείδητη και οργίλη αποχή.
Γράφει ο ΣΠΥΡΟΣ ΕΡΓΟΛΑΒΟΣ, φιλόλογος-συγγραφέας στον Πρωϊνό Λόγο
Οι πολίτες αποφάνθηκαν. Και αποφάνθηκαν κυρίως με ενσυνείδητη και οργίλη αποχή.
Αποχή πρωτόγνωρη που πλησιάζει το 65%. Αποχή που είχε σαν αποτέλεσμα να έχουμε δημάρχους και Περιφερειάρχες με ποσοστό από 15 έως 30% του συνόλου των ψηφοφόρων. Αποχή που οδήγησε στον κάλαθο της περιφρόνησης το νέο – πολυδιαφημισμένο – θεσμό του «Καλλικράτη» και προδιέγραψε, με μαθηματική ακρίβεια, το θλιβερό τέλος του.
Και αυτό ήταν επόμενο να συμβεί. Οι «φωνές των πλησιαζόντων γεγονότων» ήταν, από πριν γνωστές. Φωνές «ταπεινές και στείρες» που απέδωσαν στις πρόσφατες εκλογές τον ψευδεπίγραφο τίτλο «αυτοδιοικητικές».
Ήρθαν όμως οι βαρύγδουπες ανακοινώσεις των πολιτικών, διατυπωμένες “χωρίς περίσκεψη και χωρίς αιδώ” από τα φερέφωνά τους, τα καθοδηγούμενα και ελεγχόμενα Μ.Μ.Ε.
«Πράσινες οι οχτώ από τις δεκατρείς περιφέρειες» έλεγε ο ένας πηχυαίος τίτλος.
Και ο άλλος συμπλήρωνε: «91 Δήμους κέρδισε το ΠΑΣΟΚ και 52 η Ν.Δ.». Η αυτοδιοίκηση σε όλο το τραγικό της μεγαλείο!
Αυτή την «αυτοδιοίκηση», αυτές τις «αυτοδιοικητικές εκλογές», μαζί με τους εκπροσώπους του υπό κατάρρευση πολιτικού μας συστήματος, καταδίκασαν στις πρόσφατες εκλογές οι πολίτες με την καθολική και ενσυνείδητη αποχή τους.
Και δεν είναι τυχαίο ότι σ’ αυτή την αποχή πρωτοστάτησαν, βασικά οι νέοι.
Διαφορετική, όπως άλλωστε αναμενόταν, η εκτίμηση και το μήνυμα που έστειλε η αποχή. Πρώτος, την ίδια μέρα των εκλογών, καθώς τα μηνύματα για μια πρωτόγνωρη αποχή έφταναν από όλα τα σημεία της χώρας, πήρε θέση ξεκάθαρη ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κάρολος Παπούλιας. Από τα Γιάννινα, όπου ήλθε και άσκησε το εκλογικό του δικαίωμα, δήλωσε:
«Μέμφομαι αυτούς που πιστεύουν ότι η οργή τους μπορεί να εκφραστεί από τον καναπέ, μένοντας στο σπίτι τους. Η Δημοκρατία στην Ελλάδα κατακτήθηκε με σκληρούς αγώνες και με μεγάλη λαϊκή συμμετοχή».
Κάθε άποψη, βέβαια, από οποιονδήποτε κι αν διατυπώνεται, έστω κι αν δεν γίνεται αποδεκτή, είναι – και πρέπει να είναι – από όλους σεβαστή.
Και αυτό ήταν επόμενο να συμβεί. Οι «φωνές των πλησιαζόντων γεγονότων» ήταν, από πριν γνωστές. Φωνές «ταπεινές και στείρες» που απέδωσαν στις πρόσφατες εκλογές τον ψευδεπίγραφο τίτλο «αυτοδιοικητικές».
Ήρθαν όμως οι βαρύγδουπες ανακοινώσεις των πολιτικών, διατυπωμένες “χωρίς περίσκεψη και χωρίς αιδώ” από τα φερέφωνά τους, τα καθοδηγούμενα και ελεγχόμενα Μ.Μ.Ε.
«Πράσινες οι οχτώ από τις δεκατρείς περιφέρειες» έλεγε ο ένας πηχυαίος τίτλος.
Και ο άλλος συμπλήρωνε: «91 Δήμους κέρδισε το ΠΑΣΟΚ και 52 η Ν.Δ.». Η αυτοδιοίκηση σε όλο το τραγικό της μεγαλείο!
Αυτή την «αυτοδιοίκηση», αυτές τις «αυτοδιοικητικές εκλογές», μαζί με τους εκπροσώπους του υπό κατάρρευση πολιτικού μας συστήματος, καταδίκασαν στις πρόσφατες εκλογές οι πολίτες με την καθολική και ενσυνείδητη αποχή τους.
Και δεν είναι τυχαίο ότι σ’ αυτή την αποχή πρωτοστάτησαν, βασικά οι νέοι.
Διαφορετική, όπως άλλωστε αναμενόταν, η εκτίμηση και το μήνυμα που έστειλε η αποχή. Πρώτος, την ίδια μέρα των εκλογών, καθώς τα μηνύματα για μια πρωτόγνωρη αποχή έφταναν από όλα τα σημεία της χώρας, πήρε θέση ξεκάθαρη ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κάρολος Παπούλιας. Από τα Γιάννινα, όπου ήλθε και άσκησε το εκλογικό του δικαίωμα, δήλωσε:
«Μέμφομαι αυτούς που πιστεύουν ότι η οργή τους μπορεί να εκφραστεί από τον καναπέ, μένοντας στο σπίτι τους. Η Δημοκρατία στην Ελλάδα κατακτήθηκε με σκληρούς αγώνες και με μεγάλη λαϊκή συμμετοχή».
Κάθε άποψη, βέβαια, από οποιονδήποτε κι αν διατυπώνεται, έστω κι αν δεν γίνεται αποδεκτή, είναι – και πρέπει να είναι – από όλους σεβαστή.
Εδώ ακριβώς βρίσκεται και το μεγαλείο της Δημοκρατίας.
Σκληροί ασφαλώς ήταν οι αγώνες και μεγάλη η λαϊκή συμμετοχή για τη Δημοκρατία και τη λευτεριά στην πατρίδα μας. Ποιο όμως ήταν το αποτέλεσμα;
Για λευτεριά και ανεξαρτησία αγωνίστηκαν και θυσιάστηκαν οι ήρωες του 21.
Ποιο όμως ήταν το αποτέλεσμα; Διαβάστε τα Απομνημονεύματα του Μακρυγιάννη και θα το διαπιστώσετε:
«Οι γυναίκες των σκοτωμένων αγωνιστών – γράφει - διακονεύουν οι αγωνιστές μείναν νηστικοί και δυστυχισμένοι γιομάτες οι φυλακές του Κράτους.
Οι Μπαυαρέζοι ήρθαν ψωριασμένοι κόντηδες κι έφυγαν με μιλλιούνα τάλαρα και μουτζώνουν εμάς τους ανόητους Έλληνες».
Καθολική ήταν η συμμετοχή του Λαού μας στην περίοδο της Κατοχής, τότε που γράφτηκε το άλλο μεγάλο έπος, εφάμιλλο με αυτό του 21, το έπος της Εθνικής μας Αντίστασης. Ποιο όμως ήταν το αποτέλεσμα; Όλοι οι σεμνοί αγωνιστές που έγραψαν αυτό το Έπος γνώρισαν, επί χρόνια, απίστευτους διωγμούς, φυλακίσεις, βασανιστήρια και εκτελέσεις.
Με το σύνθημα «ψωμί, παιδεία, ελευθερία» αγωνίστηκε η νεολαία της πατρίδας μας και έγραψε το έπος του Πολυτεχνείου. Και ποιο ήταν το αποτέλεσμα, κατά τα χρόνια που ακολούθησαν την Απριλιανή δικτατορία;
Διαβάστε το παρακάτω απόσπασμα από το πρόσφατο περισπούδαστο άρθρο (ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, 17 – 11 – 2010) του λαμπρού ακαδημαϊκού δασκάλου και αιχμηρού αρθρογράφου, Κώστα Μπέη, και θα το διαπιστώσετε:
«Γνωρίζω – γράφει – συγγενείς και φίλους που ήταν προαποφασισμένοι γι’ αυτή την αδιαπραγμάτευτη καταδίκη – την αποχή – ολόκληρου του οπωσδήποτε αναξιόπιστου πολιτικού συστήματος το οποίο, μέσα σε 36 χρόνια, καταρράκωσε όλες τις προσδοκίες που τρέφαμε στα χρόνια της Απριλιανής δικτατορίας.
Πληγωμένοι φίλοι, με ήθος και περιφανή διπλώματα, όχι μόνον είδαν, αλλά σταθερά, κατά τα τελευταία χρόνια, βιώνουν τόσο τον έσχατο διασυρμό των σπουδαίων, ουσιαστικών και τυπικών προσόντων τους, όσο και τις ταπεινώσεις, με την παγερή καταδίκη τους ως ανέργων και άχρηστων. Και τούτο, ενώ πλήθος γύρω μας από απεχθείς λαδωμένους ποντικούς απολαμβάνουν τον άνομο πλούτο που συσσώρευσαν υπογείως, με όλες τις εξίσου υπόλογες πολιτικές καταστάσεις».
Και καταλήγει:
«Δεν με διακατέχουν συναισθήματα μίσους εναντίον των λωποδυτών της πολιτικής και της παραπολιτικής. Αυτή είναι η σύγχρονη Ελλάδα».
Αυτή, δυστυχώς, είναι η Ελλάδα και αυτή είναι η Δημοκρατία που βιώσαμε όλα αυτά τα χρόνια της λεγόμενης μεταπολίτευσης. Για ποια, λοιπόν, Δημοκρατία μπορούμε να κάνουμε, σήμερα, λόγο; Για τη Δημοκρατία των σκανδάλων του χρηματιστηρίου, της Siemens, των ομολόγων, του Βατοπεδίου, των διαχειριστικών επιτροπών της Μητρόπολης Ιωαννίνων, για τη Δημοκρατία που έφερε τη χώρα μας στη χρεοκοπία; Και για ποια Δημοκρατία μπορούμε να κάνουμε λόγο εμείς εδώ στα Γιάννινα;
Για τη Δημοκρατία που κρατάει «Τουρκοκρατούμενα τα Γιάννινα», όπως μας λοιδορεί σύσσωμος ο Αθηναϊκός τύπος, και αρνείται να εφαρμόσει το Σύνταγμα και τους νόμους που συμφωνούν με αυτό, δηλαδή αρνείται την ίδια τη Δημοκρατία;
Αυτή η ψευδεπίγραφη Δημοκρατία, όπως προσφυέστατα γράφτηκε, δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια «Ιδιωτική Δημοκρατία» που «από τις πολιτικές δυναστείες κατέληξε στην κλεπτοκρατία». Για άλλη Δημοκρατία διεξήγαγε «σκληρούς αγώνες» και έδειξε «μεγάλη συμμετοχή» ο Λαός μας, και άλλη Δημοκρατία μας προέκυψε.
Αυτή τη «Δημοκρατία» καταδίκασε στις κατ’ επίφαση «αυτοδιοικητικές» εκλογές, ο λαός – και ιδιαίτερα η νεολαία – με την πρωτόγνωρη και ενσυνείδητη αποχή τους. Αυτό είναι βασικά και το μήνυμα που έστειλε η πλειοψηφία του λαού μας:
Μήνυμα – προανάκρουσμα της μεγάλης οργής «της άγιας οργής» – κατά το Δημήτρη Τσάτσο - «που θα φέρει τη μεγάλη ανατροπή».
Άλλη λύση δεν υπάρχει. Διαβάστε τούτα τα διδαχτικά λόγια του καθηγητή Κώστα Χρυσόγονου που γράφτηκαν την επομένη των εκλογών («ΕΘΝΟΣ» 15 – 11 – 2010) και θα το διαπιστώσετε:
«Αν η διαφαινόμενη οικονομική κατάρρευση της χώρας μας – γράφει – συνοδευτεί από την κατάρρευση της οικογενειοκρατίας και της κλεπτοκρατίας και εάν αναδυθούν, τα επόμενα χρόνια, νέα πολιτικά κόμματα που θα στηρίζονται σε αρχές και ιδεολογίες και θα λειτουργούν με δημοκρατικές εσωτερικές διαδικασίες, τότε και μόνο η ελληνική κοινωνία μπορεί να έχει ελπίδα για το μακροπρόθεσμο μέλλον της. Διαφορετικά αν το σημερινό πολιτικό σύστημα κατορθώσει να επιβιώσει, τότε η ενδεχόμενη προσωρινή δημοσιονομική προσαρμογή στις απαιτήσεις του μνημονίου δεν πρόκειται να μας οδηγήσει παρά μόνο στην αναπαραγωγή ακόμη μιας μεγαλύτερης και βαθύτερης κρίσης. Και αυτή η κρίση δεν θα είναι μόνο οικονομική».
Ας το πάρουμε, λοιπόν, απόφαση:
Το υπάρχον πολιτικό σύστημα τελεί υπό κατάρρευση.
Αν με δική μας ευθύνη και συνενοχή, κατορθώσει, με τις γνωστές μεταμορφώσεις, να επιβιώσει, τότε μαζί μ’ αυτό θα έχουμε καταρρεύσει και εμείς.
Εδώ ακριβώς βρίσκεται η μεγάλη ευθύνη μας.
Σκληροί ασφαλώς ήταν οι αγώνες και μεγάλη η λαϊκή συμμετοχή για τη Δημοκρατία και τη λευτεριά στην πατρίδα μας. Ποιο όμως ήταν το αποτέλεσμα;
Για λευτεριά και ανεξαρτησία αγωνίστηκαν και θυσιάστηκαν οι ήρωες του 21.
Ποιο όμως ήταν το αποτέλεσμα; Διαβάστε τα Απομνημονεύματα του Μακρυγιάννη και θα το διαπιστώσετε:
«Οι γυναίκες των σκοτωμένων αγωνιστών – γράφει - διακονεύουν οι αγωνιστές μείναν νηστικοί και δυστυχισμένοι γιομάτες οι φυλακές του Κράτους.
Οι Μπαυαρέζοι ήρθαν ψωριασμένοι κόντηδες κι έφυγαν με μιλλιούνα τάλαρα και μουτζώνουν εμάς τους ανόητους Έλληνες».
Καθολική ήταν η συμμετοχή του Λαού μας στην περίοδο της Κατοχής, τότε που γράφτηκε το άλλο μεγάλο έπος, εφάμιλλο με αυτό του 21, το έπος της Εθνικής μας Αντίστασης. Ποιο όμως ήταν το αποτέλεσμα; Όλοι οι σεμνοί αγωνιστές που έγραψαν αυτό το Έπος γνώρισαν, επί χρόνια, απίστευτους διωγμούς, φυλακίσεις, βασανιστήρια και εκτελέσεις.
Με το σύνθημα «ψωμί, παιδεία, ελευθερία» αγωνίστηκε η νεολαία της πατρίδας μας και έγραψε το έπος του Πολυτεχνείου. Και ποιο ήταν το αποτέλεσμα, κατά τα χρόνια που ακολούθησαν την Απριλιανή δικτατορία;
Διαβάστε το παρακάτω απόσπασμα από το πρόσφατο περισπούδαστο άρθρο (ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, 17 – 11 – 2010) του λαμπρού ακαδημαϊκού δασκάλου και αιχμηρού αρθρογράφου, Κώστα Μπέη, και θα το διαπιστώσετε:
«Γνωρίζω – γράφει – συγγενείς και φίλους που ήταν προαποφασισμένοι γι’ αυτή την αδιαπραγμάτευτη καταδίκη – την αποχή – ολόκληρου του οπωσδήποτε αναξιόπιστου πολιτικού συστήματος το οποίο, μέσα σε 36 χρόνια, καταρράκωσε όλες τις προσδοκίες που τρέφαμε στα χρόνια της Απριλιανής δικτατορίας.
Πληγωμένοι φίλοι, με ήθος και περιφανή διπλώματα, όχι μόνον είδαν, αλλά σταθερά, κατά τα τελευταία χρόνια, βιώνουν τόσο τον έσχατο διασυρμό των σπουδαίων, ουσιαστικών και τυπικών προσόντων τους, όσο και τις ταπεινώσεις, με την παγερή καταδίκη τους ως ανέργων και άχρηστων. Και τούτο, ενώ πλήθος γύρω μας από απεχθείς λαδωμένους ποντικούς απολαμβάνουν τον άνομο πλούτο που συσσώρευσαν υπογείως, με όλες τις εξίσου υπόλογες πολιτικές καταστάσεις».
Και καταλήγει:
«Δεν με διακατέχουν συναισθήματα μίσους εναντίον των λωποδυτών της πολιτικής και της παραπολιτικής. Αυτή είναι η σύγχρονη Ελλάδα».
Αυτή, δυστυχώς, είναι η Ελλάδα και αυτή είναι η Δημοκρατία που βιώσαμε όλα αυτά τα χρόνια της λεγόμενης μεταπολίτευσης. Για ποια, λοιπόν, Δημοκρατία μπορούμε να κάνουμε, σήμερα, λόγο; Για τη Δημοκρατία των σκανδάλων του χρηματιστηρίου, της Siemens, των ομολόγων, του Βατοπεδίου, των διαχειριστικών επιτροπών της Μητρόπολης Ιωαννίνων, για τη Δημοκρατία που έφερε τη χώρα μας στη χρεοκοπία; Και για ποια Δημοκρατία μπορούμε να κάνουμε λόγο εμείς εδώ στα Γιάννινα;
Για τη Δημοκρατία που κρατάει «Τουρκοκρατούμενα τα Γιάννινα», όπως μας λοιδορεί σύσσωμος ο Αθηναϊκός τύπος, και αρνείται να εφαρμόσει το Σύνταγμα και τους νόμους που συμφωνούν με αυτό, δηλαδή αρνείται την ίδια τη Δημοκρατία;
Αυτή η ψευδεπίγραφη Δημοκρατία, όπως προσφυέστατα γράφτηκε, δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια «Ιδιωτική Δημοκρατία» που «από τις πολιτικές δυναστείες κατέληξε στην κλεπτοκρατία». Για άλλη Δημοκρατία διεξήγαγε «σκληρούς αγώνες» και έδειξε «μεγάλη συμμετοχή» ο Λαός μας, και άλλη Δημοκρατία μας προέκυψε.
Αυτή τη «Δημοκρατία» καταδίκασε στις κατ’ επίφαση «αυτοδιοικητικές» εκλογές, ο λαός – και ιδιαίτερα η νεολαία – με την πρωτόγνωρη και ενσυνείδητη αποχή τους. Αυτό είναι βασικά και το μήνυμα που έστειλε η πλειοψηφία του λαού μας:
Μήνυμα – προανάκρουσμα της μεγάλης οργής «της άγιας οργής» – κατά το Δημήτρη Τσάτσο - «που θα φέρει τη μεγάλη ανατροπή».
Άλλη λύση δεν υπάρχει. Διαβάστε τούτα τα διδαχτικά λόγια του καθηγητή Κώστα Χρυσόγονου που γράφτηκαν την επομένη των εκλογών («ΕΘΝΟΣ» 15 – 11 – 2010) και θα το διαπιστώσετε:
«Αν η διαφαινόμενη οικονομική κατάρρευση της χώρας μας – γράφει – συνοδευτεί από την κατάρρευση της οικογενειοκρατίας και της κλεπτοκρατίας και εάν αναδυθούν, τα επόμενα χρόνια, νέα πολιτικά κόμματα που θα στηρίζονται σε αρχές και ιδεολογίες και θα λειτουργούν με δημοκρατικές εσωτερικές διαδικασίες, τότε και μόνο η ελληνική κοινωνία μπορεί να έχει ελπίδα για το μακροπρόθεσμο μέλλον της. Διαφορετικά αν το σημερινό πολιτικό σύστημα κατορθώσει να επιβιώσει, τότε η ενδεχόμενη προσωρινή δημοσιονομική προσαρμογή στις απαιτήσεις του μνημονίου δεν πρόκειται να μας οδηγήσει παρά μόνο στην αναπαραγωγή ακόμη μιας μεγαλύτερης και βαθύτερης κρίσης. Και αυτή η κρίση δεν θα είναι μόνο οικονομική».
Ας το πάρουμε, λοιπόν, απόφαση:
Το υπάρχον πολιτικό σύστημα τελεί υπό κατάρρευση.
Αν με δική μας ευθύνη και συνενοχή, κατορθώσει, με τις γνωστές μεταμορφώσεις, να επιβιώσει, τότε μαζί μ’ αυτό θα έχουμε καταρρεύσει και εμείς.
Εδώ ακριβώς βρίσκεται η μεγάλη ευθύνη μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου