Πηγαίνοντας στο Αγρίνιο...

Εθνική Οδός Ιωαννίνων-Αντιρρίου (Στο όνειρό μου...)

Έπρεπε σαν καλός γονιός που νοιάζεται για τα παιδιά του να πάω στη πόλη που σπουδάζει η κόρη μου. Δεν είναι δα και μακριά. Μόλις 160 χιλιόμετρα. Θα μπορούσε να είναι ένα άνετο και ευχάριστο ταξίδι. Χωρίς άγχος. Σαν εκδρομή, ας πούμε. Αμ δε...
Ξεκινάς από το σπίτι σου αφού έχεις φουλάρει το ρεζερβουάρ με πόνο ψυχής: Πιο ακριβή κι απ' το κρασί έχει καταντήσει, κάθε φορά που χτυπάει ένα λίτρο σε πονάει η ψυχή σου, βάζεις ένα 50άρι και δεν έχεις λίγο πάνω από μισό ρεζερβουάρ, ένα 50άρικο x 341 κάνει  17050 δραχμές, βρε παιδιά, το φαντάζεστε; Τέλος πάντων, να πάω. Κάνεις κανένα εικοσάλεπτο να βγεις από την πόλη, φανάρι στο φανάρι, υπομονή, θα βγεις. Μπαίνεις στην "εθνική οδό". Εθνική ξεφτίλα δηλαδή. Από το '75 έτσι τη θυμάμαι, και τότε δεν είχε ούτε το 1/10 από τα αυτοκίνητα, καλή μου φαινόταν τότε. Φτάνεις στη διασταύρωση με την Εγνατία και καμαρώνεις: ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ, ρε, τι το νομίσατε; Α, ξέχασα, βούλιαξε πριν κανένα μήνα. Μαυρίλες πάλι. Περνάς από το Μουσείο του αείμνηστου δάσκαλου μου στο Γυμνάσιο, του Παύλου Βρέλλη, μεγάλη προσωπικότητα, από τους δασκάλους που σε σημαδεύουν. (Τον θυμάμαι στο Πανεπιστήμιο να παραδίδει μαθήματα Ιστορίας της Τέχνης, τότε γνώρισα τι θα πει Εικαστική Τέχνη και τα ρεύματά της, απ' αυτόν έμαθα ό,τι ξέρω). Θυμάμαι που μου διηγούνταν, σε μιαν επίσκεψη στο Μουσείο, πώς προσάρμοζε το κτίσμα του με τον περιβάλλοντα χώρο, σκληρή δουλειά του χεριού, με καλέμι και μυστρί το βράχο, να είναι ένα με την πέτρα, και όντως είναι. Και απέναντι ένα τερατούργημα: Αταίριαστη βιομηχανική αρχιτεκτονική, θηριώδη λυώμενα, τα γνωστά πολυεθνικά μαγαζιά, που μόλις ανοίξανε και μας περιμένουν. Α, δεν θα τα κάνανε αυτά στη χώρα τους. Εκεί σέβονται το περιβάλλον, θα τα κάνανε, τι λέτε; Εδώ είμαστε τριτοκοσμικοί, μάλλον έτσι μας βλέπουν, και λιμασμένοι. Στη ράχη όμως έβοσκαν ειρηνικά τα πρόβατα, άσπρα μέσα στο ισχνό πράσινο του χειμώνα. Αντίστιξη. Ιεροσυλία μάλλον. Σημεία των καιρών;. Πολλά σκέφτεσαι. Περνάς την περίφημη ανισόπεδη, που τόσο ακριβά πληρώθηκε, τα ξέρετε,  και παραλίγο να πέσει στο κεφάλι μας, το φοβήθηκα κι αυτό, λες να..., α, μπα... και προχωράς. Μπροστά μια νταλίκα. Διπλή γραμμή. Ουρά τ' αυτοκίνητα. Κάποιοι κάνουν τις ταρζανιές τους και προσπερνάνε, παραλίγο, δέκατα του δευτερολέπτου, γλύτωσαν. Τέλος πάντων κάπου στο Τέροβο προσπερνάς. Παρακάτω. ΖΖΖΖΖΖΖΖΖ. Ναι, το περίφημο Ζ. Μα, τόσα χρόνια, ΔΕΝ μπορούν να κάνουν κάτι εκεί. Εγώ το έχω μάθει, οι ξένοι όμως; Ωραίο τοπίο, ειδυλλιακό, καλύτερο από την κοιλάδα των Τεμπών, αλλά τα ίδια ... ως προς το δρόμο. Δεν πειράζει, λέω, δεν βιάζομαι. Να προσέχω. Και παρακάτω, να ένα δείγμα: Ιονία οδός: Ευρώπη πάλι, λέω. Α, μπά! Μισή. Χωρίς φωτισμό, χωρίς σήμανση επαρκή, αλλού φαρδιά, αλλού στενή, φτάνεις στην Άρτα. Δόθηκε, λεει,  και το καινούργιο τμήμα: 8 (ολογράφως οχτώ) ολόκληρα χιλιόμετρα: Τι το περάσατε; Και μετά ο Γολγοθάς: Το δέκα χειρότερα χιλιόμετρα, στροφές, νταλίκες στη σειρά, και να γκάζι, να φρένο, να γκάζι, να φρένο... Πού θα πάει, λέω, θα περάσει, υπομονή. Κι όντως τελειώνει.. Και η αθλιότητα μέχρι την Αμφιλοχία σου φαίνεται ζάχαρη. Κι ας έχει στενή γέφυρα, Παναγία βόηθα, 90 μοίρες γωνία, και να είσαι με 90-100, ευτυχώς τον ξέρω τον δρόμο, είπα, αλλιώς... Συνεχίζουμε και φτάνουμε στον Καρβασαρά, την Αμφιλοχία ντε. Γραφική και όμορφη, τι καλά θα ήταν να καθόμουν καμιάν ώρα παρά θιν αλός, να φάμε και κάτι. Α, μπά, παλιά αυτά, τώρα μνημόνιο. Κάτσε καλά, δεν σου φτάνει η βενζίνη, θέλεις κι άλλα... Τσιφούτης έχω γίνει. Πάμε λοιπόν: Μέσα από το λιμάνι. Μέσα από την πόλη. Τα παιδιά είχαν σκολάσει απ΄ το σχολείο και περνάγανε ξυστά από τις νταλίκες και τα ΙΧ, πρέπει να είναι μαθημένα. "Θεός φυλάξοι", είπα. Ο δρόμος όλο σαμάρια, λειωμένη άσφαλτος από τη ζέστη του καλοκαιριού έκανε σβώλους, όρη και κοιλάδες, σου ανεβαίνει το στομάχι στο στόμα. Άντε, βγήκαμε επιτέλους. Ξανά, μανά, νταλίκες μπροστά, πού να προσπεράσεις; Πας "καροτσάκι". Ευτυχώς κάτι καλοί νταλικιέρηδες, ναι, υπάρχουν και καλοί νταλικιέρηδες, σου ανάβουν φλας, και περνάς. Τους κορνάρεις φιλικά. "Ευχαριστώ, καλό ταξίδι και σε σένα". Μα τι ωραίος "δρόμος" είν' αυτός! Κάπου του κάνουν, λέει, διαπλάτυνση, πόσο καιρό άραγε, από το καλοκαίρι τον θυμάμαι έτσι. Κορίνες κλπ. Και στροφέέές! Εκεί στις λίμνες, προσοχή! Και το τοπίο τόσο όμορφο, που σου 'ρχεται να σταματήσεις για να χαζέψεις. Η άσφαλτος φθαρμένη, πότε διάβολο την ρίξανε τελευταία φορά, σαν βάρκα πάει, πάλι το στομάχι στο στόμα, και δεν τρέχω, πανάθεμά με. Και ολο κατωκημένες περιοχές, όριο 50, φρενάρεις στην ευθεία, πας με 60-70, μπας και σε πιάσει κανένα ραντάρ, να το δεις να μην σε πιάσουν. Αλλο και τούτο, άμα θέλουν λεφτά, και θέλουν, όπως φαινεται, πολλά, εκεί στις κατωκημένες τη στήνουν. Λες και αλλού δεν γίνονται δυστυχήματα, αλλού δεν χρειάζονται.  Αμαρτία να πας με 50 σε άδειο δρόμο, χωρίς κανένα άνθρωπο, αλλά, είπαμε, κατωκημένη. Γιατί να περάσει ο δρόμος απ' όλα τα χωριά; Χάθηκε η ύπαιθρος; Το ξέρω, τα σπίτια έγιναν μετά (;). Τέλος πάντων, ο κόμβος στον Κουβαρά. Ξανά Ευρώπη. Μου 'ρχεται να πάω από 'κει, αλλά πρέπει να πάω στο Αγρίνιο, δεν γίνεται τώρα, άλλη φορά. Πάω λοιπόν από τα ίδια. Η γέφυρα του Αχελώου, ξυστά. Προσοχή, ευθεία, μην κάνεις καμιά σταβοτιμονιά, θα πας στο ποτάμι ή θα πέσεις στον απέναντι. Και μετά φτάνω. Αφού περάσω πάλι από κάμποσες κατωκημένες περιοχές, να κάνω βόλτα ένα κυκλικό κόμβο (ναι, υπάρχει και τέτοιος στη Εθνική μας οδό). ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ! Και μάλλον χαλαρά την έβγαλα, δεν είχα κίνηση, θυμάμαι κάτι άλλες φορές με ομαδικές εξόδους, τι ζόρι! Αυτά. Επιβίωσα...
ΥΓ. Α, έμαθα ότι έγινε σύσκεψη για την καθυστέρηση στην Ιονία Οδό. Ιονία ή Αιωνία; Γιατί, βρε παιδιά, πληρώνω λιγότερα τέλη κυκλοφορίας από τους Ευρωπαίους; Δεν δικαιούμαι κι εγώ μιαν Εθνική Οδό της προκοπής; Αντίλογος: Σκάσε, γιατί αν στη φτιάξουν θα σε ρημάξουν στα διόδια. Να είσαι κι ευχαριστημένος.