Ως γονείς διαμαρτυρόμαστε για τον εκφοβισμό των παιδιών μας μέσω της απροκάλυπτης αστυνομικής βίας, τα οποία ως συνειδητοποιημένοι μελλοντικοί πολίτες διεκδικούν το δικαίωμα της γνώμης και της διαμαρτυρίας για θέματα που αφορούν τη ζωή τους. Ο ξυλοδαρμός και οι προσαγωγές ανήλικων μαθητών στην Ασφάλεια χωρίς λόγο, φανερώνει την πρόθεση της πολιτείας να καταστέλλει οποιαδήποτε μορφή ελεύθερης έκφρασης και εναντίωσης στην εξουσία.
Είναι ανησυχητικό και τραγικό, το γεγονός ότι η αστυνομία, αντί να προστατεύει τα ανήλικα παιδιά, καταπατά τα δικαιώματά τους με στόχο τη διαμόρφωση αδύναμων και υποταγμένων πολιτών.
Καλούμε την πολιτεία να δώσει απαντήσεις σε εμάς και στα παιδιά μας, τα οποία δέχτηκαν αναίτια βία ή αντίκρυσαν τους αναίτια ξυλοκοπημένους συμμαθητές τους, μεταξύ αυτών και κάποιους με πολύ σοβαρά τραύματα.".
Από την εφημερίδα "Ελευθερία"
Υ.Γ.1: Μαρτυρίες για τα επεισόδια εδώ . Προφανώς το μπλογκ αυτό δεν μπορεί να τις διασταυρώσει, ούτε να τις υιοθετήσει άκριτα. Κάτι όμως μου θυμίζει η γλώσσα, κάτι από τα παλιά...
Υ.Γ.2:
“Έληξε η αμφισβήτηση.
Αποφανατίστηκαν οι επαναστάσεις.
Καταγγέλθηκε η απάτη κάθε “πρωτοπορίας”.
Μια οργιαστική Σιγή εβλάστησε σε όλες τις ρωγμές.
Κοιτάξτε αυτούς τους νεαρούς των δεκαπέντε-δεκαεφτά χρονών.
Κοιτάξτε τους καλά.
Προσέξτε την Κατήφεια τους.
Την νευρική τους απάθεια, την σιωπή τους, την δύσαρθρη ομιλία τους, την δύσθυμη σκληρότητα τους.
Προσέξτε πόσο ακίνητος είναι αυτός ο Νέος Άνθρωπος.
Πόσον αμίλητο φόνο κουβαλάει μέσα του.
Κι αν ακόμα δεν είναι αυτοί ο Συναγερμός, θα έρθουν παιδιά και έφηβοι που θα είναι προορισμένοι για τον Νέο Λόγο.
Απλά, για τον Λόγο.
Για λέξεις που ποτέ δεν διαπράχθηκαν, για νοήματα που ποτέ δεν ορθολογήθηκαν, για εικόνες που ποτέ δεν μιλήθηκαν.
Φοβηθείτε τους.”
Γ. Χειμωνάς, 1982.
1 σχόλιο:
«Ένα δακρυγόνο για μία χειρονομία»
Μια Γιαννιώτισσα καταθέτει στον «Η.Α.» επώνυμα τη μαρτυρία της για τον «υπερβάλλοντα ζήλο» χωρίς πραγματική αφορμή που επέδειξε η αστυνομία την περασμένη Δευτέρα, στην πορεία για την επέτειο της δολοφονίας του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Συνεχίζονται οι καταδίκες για την αστυνομική βία από συλλόγους γονέων και το Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων.
Η Ιωάννη Μπέμπη περιγράφει πως κινδύνεψε από ένα δακρυγόνο το οποίο εκτοξεύτηκε από την αστυνομία για ασήμαντη αφορμή. Εκτός πια αν οι χειρονομίες και οι φωνές είναι λόγος να γεμίζει ο τόπος χημικά.
«Βρισκόμουν στη γωνία 28ης Οκτωβρίου και Χαριλάου Τρικούπη, στο κατάστημα της Vodafone. Οι δυνάμεις των ΜΑΤ εκτόξευσαν χημικά δι΄ασήμαντο αφορμή κυριολεκτικά. Μόνο και μόνο επειδή ένας νεαρός από την πορεία έκανε μια χειρονομία. Ένα από τα χημικά που εκτόξευσαν επάνω στον κόσμο, έπεσε πάνω σε σταθμευμένο αυτοκίνητο και εξοστρακίστηκε και χτύπησε στον τοίχο πίσω μου, περνώντας δέκα εκατοστά από το μάτι μου. Αισθάνθηκα τη φλόγα και τη λάμψη πολύ κοντά στο πρόσωπό μου και ευτυχώς δεν με πέτυχε. Το θέμα είναι ότι αυτό το αντικείμενο, το οποίο μάζεψα κατόπιν, είναι επικίνδυνο και χωρίς τη χημική του γόμωση. Είναι αλουμινένιο, βαρύ και αιχμηρό και δεν φαντάζομαι τι θα γινόταν αν έπεφτε σε κανένα κεφάλι όπως εκτοξεύτηκε. Η αστυνομία επέδειξε αγριότητα χωρίς λόγο και αιτία. Δεν καταλαβαίνω τι θέλουν, να σκοτωθεί κανένα παιδί ακόμη;».
(από τον Ηπειρωτικό Αγώνα)
http://www.agon.gr/news/117/ARTICLE/9270/2010-12-09.html
Δημοσίευση σχολίου