Ο έλληνας βασιλιάς των μανιταριών

Οι επιτυχίες ενός Έλληνα στην Ιταλία

Ο βασιλιάς των μανιταριών!

Είναι Έλληνας, είναι Κρητικός και … βασιλιάς των φημισμένων ιταλικών μανιταριών.

Στην περιοχή Βαλμοντότε, 30 χιλιόμετρα έξω από τη Ρώμη, απλώνονται οι τεράστιες εγκαταστάσεις καλλιέργειας μανιταριών του Στέλιου Παπαδαντωνάκη, που μπορεί να υπερηφανεύεται ότι βοήθησε την Ιταλία να γίνει η Τρίτη χώρα στην παραγωή μανιταριών στην Ευρώπη και Πέμπτη σ’ ολόκληρο τον κόσμο

(περιοδικό ΕΝΑ,1987, κείμενο – φωτογραφίες Δ. Σωτηριάδου)

Δυο τόνοι μανιτάρια βγαίνουν καθημερινά από τις εγκαταστάσεις του έλληνα επιχειρηματία, ο οποίος με μια καινοτομία του, έφερε την επανάσταση στο χώρο της μανιτοκαλλιέργειας: μέχρι το 1960 οι σχετικές καλλιέργειες γίνονταν σε σπηλιές, ήταν εποχικές και είχαν περιορισμένη παραγωγή.

Ο Στέλιος Παπαδαντωνάκης ήταν ο πρώτος που δοκίμασε καλλιέργειες μανιταριών έξω στη φύση. Το πείραμα πέτυχε, κι έτσι δίκαια ο συμπατριώτης μας ονομάστηκε «βασιλιάς των μανιταριών». Γιατί ο δραστήριος Κρητικός δεν παράγει μόνο τις μεγαλύτερες ποσότητες μανιταριών στην Ιταλία, αλλά επιπλέον και το χώμα τους, το ειδικό έδαφος όπου μπορούν να καλλιεργηθούν και με το οποίο εφοδιάζει όλη την Ιταλία.

"Η πρώτη ύλη στα μανιτάρια», εξηγεί ο ίδιος, «ήταν πάντα το αχυρόστρωμα των αλόγων και μάλιστα η καλύτερη ποιότητα είναι αυτή που χρησιμοποιείται στους ιπποδρόμους». Τριακόσια κυβικά μέτρα αχυρόστρωμα από όλα τα ιπποδρόμια της Ρώμης καταλήγουν καθημερινά στις εγκαταστάσεις του, δίνοντας τη δυνατότητα να βγάλει διάφορες ποικιλίες εδάφους ύστερα από ειδική επεξεργασία. Έτσι, μπορούν να καλλιεργούνται μανιτάρια όλο το χρόνο και σε διαφορετικές θερμοκρασίες, ακόμα μια μέσα σε δωμάτια.

Το σπίτι μανιτάρι

Το χρονικό της ζωής του δαιμόνιου Έλληνα έχει πρώτο σταθμό τις σπουδές του το 1943 στο Καμερίνο της Ιταλίας: Φαρμακευτική και Βιολογία. Όμως εκείνη είναι η περίοδος του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου και ο Στέλιος Παπαδαντωνάκης στέλνεται στη φυλακή για ενάμιση χρόνο, «αφού είναι Έλληνας, άρα εχθρός».

Με το τέλος του πολέμου, αποφυλακίστηκε και έγινε βοηθός καθηγητή στο Ινστιτούτο Οργανικής Χημείας μέχρι το 1951. Ειδικεύτηκε στην Αγροτική Χημεία και ύστερα από δέκα χρόνια ερευνών έστρεψε το ενδιαφέρον του στα μανιτάρια. Αγόρασε τις πρώτες εκτάσεις στο Βαλμοντότε, θέτοντας έτσι τις βάσεις της σημερινής του «αυτοκρατορίας».

«Τα μανιτάρια – το κρέας των φτωχών όπως τα ονόμαζαν πολλοί – είναι πλούσια σε πρωτεϊνες και βιταμίνες, νόστιμα και επιπλέον δεν παχαίνουν» λέει ο ίδιος, που σε συνεργασία τώρα πια με το βιολόγο γιο του ετοιμάζουν το «εργοστάσιο του 2000».

Η προσφορά του Κρητικού επιχειρηματία στην ιταλική οικονομία είναι σημαντική. Αυτό δεν σημαίνει πως όλο το 24ωρο ασχολείται με το εργοστάσιο του. Στην τριώροφη βίλα του, που θυμίζει μανιτάρι, βρίσκει τη ζεστασιά της μεγάλης οικογένειας: δυο κόρες, ένας γιος, γαμπροί κι εγγόνια παρουσιάζονται για ένα φιλί μόλις τον ακούσουν να έρχεται.

«Αυτό είναι το στέκι μας», εξομολογείται. «Όπως είναι και για πολλούς φίλους και συγγενείς που έρχονται στην περίοδο των διακοπών». Τότε το σπίτι μετατρέπεται σ’ ένα σύγχρονο ξενοδοχείο! Με τους ξενώνες του, τα σαλόνια του, τα μπαρ αλλά και την πισίνα, το χώρο του τένις και τις ρομαντικές του γωνιές για το βραδινό ποτό στους κήπους.

Το σπίτι – μανιτάρι στο Βαλμοντότε είναι γνωστό σε όλα τα ζευγάρια της περιοχής: την ημέρα του γάμου τους και χωρίς να ζητήσουν την άδεια, μπαίνουν στον κήπο και φωτογραφίζονται κάτω από μια κληματαριά. Αλλά κι όταν ακόμα ο δήμαρχος θέλει να δώσει κάποια δεξίωση σε ξένους προσκεκλημένους, διαλέγει το σπίτι του Παπαδαντωνάκη.

Ο ίδιος ο οικοδεσπότης διατηρεί ακόμα όλα τα στοιχεία της παραδοσιακής κρητικής φιλοξενίας. Και δεν χάνει την ευκαιρία να επισκέπτεται συχνά «την Κρήτη του» και τ’ αδέρφια του. Ένας δραστήριος επιχειρηματίας, ένας αυθόρμητος σύζυγος, πατέρας και παππούς και πάνω απ’ όλα Κρητικός. Αυτός είναι ο Στέλιος Παπαδαντωνάκης που κατέκτησε με το φυτικό του βασίλειο την ιταλική αγορά

(Περιοδικο ΕΝΑ – 1987 Κείμενο – φωτογραφίες: Δ. Σωτηριάδου)