Τριάντα τέσσερα χρόνια με τον Κυρίαρχο Λαό στη γωνία.

Ο ...κυρίαρχος Λαός μια ζωή στη γωνία! 

 Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΠΑΛΑΜΑΤΣΙΑ

1974-2008: 34 και… χρόνια, ή κοντά 13.000 μέρες. Πολλές απ’ αυτές, αλλά και για πολλούς, «μαύρες», ή, –έστω–, ασπρόμαυρες, αν εξαιρέσουμε κάποιες χιονοπτώσεις, εκεί προς τα τέλη της δεκαετίας του ’80, και κάποιες άλλες στις αρχές του 2000, όταν για μεγάλο χρονικό διάστημα είδαμε αρκετές  «χιονάτες μέρες», για να κάνουμε και λίγο ...μαύρο χιούμορ.
Απ’ το «Κωνσταντίνος Καραμανλής ή τανκς», φθάσαμε στο: Κώστας Καραμανλής και: «Δεν σκοπεύω να συνταξιοδοτηθώ πρόωρα»…
Απ’ το «Δεν δικαιούσθε διά να ομιλείτε», φθάσαμε στο: «Αστυνομικοί, αμυνθείτε, καλυφθείτε, μην πυροβολείτε»…
Απ’ την προσωρινή λιτότητα του αείμνηστου Κωνσταντίνου Καραμανλή, φθάσαμε στην διαρκώς παρατεινόμενη σκληρή λιτότητα των Καραμανληδο-Παπανδρέου, του  Γιώργου Ράλλη, του Κώστα Μητσοτάκη, του Κώστα Σημίτη, που συνεχίστηκε και επί των ημερών του Κώστα Καραμανλή Β’, του ανηψιού, που –οσονούπω– φαίνεται να παραδίδει τη σκυτάλη στον Γιώργο Παπανδρέου Β’, τον εγγονό. Δεν είναι –φαίνεται– της μοίρας του Ελληνικού λαού ν’ απαλλαγεί απ’ τους Καραμανλήδες και τους Παπανδρέου…
Και ένας Θεός ξέρει για πόσα ακόμη χρόνια θα συνεχιστεί αυτή η μαύρη λιτότητα.
Ήταν Ιούλιος του 1974, όταν μετά από τη «μαύρη 7ετία», τη χούντα των Παπαδοπουλο - Παττακο - Μακαρέζων περάσαμε στην Κοινοβουλευτική Δημοκρατία. Και άνοιξε ο «Ναός» της Δημοκρατίας, –η Βουλή των Ελλήνων. Και επέστρεψαν οι εξόριστοι και αυτοεξόριστοι πολιτικοί μας, από τη Γαλλία, την Αμερική, την τότε Δυτική Γερμανία, και απ’ αλλού. Και δεν πέρασε πολύς καιρός που οι πολιτικές αντιπαραθέσεις και τα συνθήματα άρχισαν να δίνουν και να παίρνουν, μέσα κι έξω από τη Βουλή: «Έξω απ’ το ΝΑΤΟ - Μέσα στο ΝΑΤΟ», «Έξω απ’ την ΕΟΚ - Μέσα στην ΕΟΚ», «Έξω απ’ την ΟΝΕ - Μέσα στην ΟΝΕ», «Όχι στο Μάαστριχτ», «Όχι στις Βρυξέλλες», «Όχι» παντού. Αλλά και «ΝΑΙ» παντού.
Και να τα σκάνδαλα, να οι μίζες, να οι ρεμούλες, να, να, να…
Τι να πρωτοθυμηθούμε, τι να πρωτοξεχάσουμε; «Ολυμπιακή», «Πάμπερς», «Δήμητρες», «Ωνάσειο», «κωλόσπιτα», «δωράκια 500 εκατομμυρίων δραχμών», Γούκους, Κωσκοτάδες, «17 Ν», Ε.Λ.Α. και εν ψυχρώ δολοφονίες πολιτικών, δικαστικών λειτουργών και δημοσιογράφων, «Σταμούλους», κλπ., κλπ.…
Κοντά 20 χρόνια λιτότητα, υποσχέσεις απ’ τους ΝΔ-ΠΑΣΟΚους πολιτικούς, υπομονή απ’ τους εργαζόμενους. 
Φθάσαμε και στο αποκαλούμενο  «βρώμικο ’89» και τις «ανίερες συμμαχίες», τη «συγκυβέρνηση» –κατά το ΠΑΣΟΚ και τον Ανδρέα Παπανδρέου,– Δεξιάς - Αριστεράς, παρ’ ότι ο Χαρίλαος Φλωράκης ήταν ξεκάθαρος: «Ανοχή στην κυβέρνηση Τζαννή Τζαννετάκη, μέχρι την έκδοση της Απόφασης του «Ειδικού Δικαστηρίου». Και  το ’90, ο ελληνικός λαός αποφάσισε ν’ αλλάξει σελίδα και εξέλεξε πρωθυπουργό τον Κώστα Μητσοτάκη, αλλά οι περιπέτειες συνεχίστηκαν.  
Στήριξε όλες του τις ελπίδες ο δύσμοιρος λαός μας στον Κώστα Μητσοτάκη, αλλά ούτε εκείνος στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων. Και το 1990, με αφορμή το «Ειδικό Δικαστήριο», για όσα «φοβερά και τρομερά» είχαν συμβεί στη διάρκεια της διακυβέρνησης της χώρας απ’ το ΠΑΣΟΚ, το μίσος μπήκε ανάμεσα στις δυο παρατάξεις και λίγο έλλειψε να γίνουν όλα «μπάχαλο». Και να τα «γαλάζια και πράσινα καφενεία», να το απύθμενο μίσος μεταξύ γονιών και παιδιών, μεταξύ αδελφών, μεταξύ συγγενών και φίλων. Πόσες καλημέρες κόπηκαν τότε και πόσες οικογένειες κινδύνεψαν να διαλυθούν!… 
Και να τα καινούργια σκάνδαλα: «ΟΤΕ - Υποκλοπές», Γριλάκηδες, «ΑΓΕΤ» ή «(Φ)ΑΓΕΤ», Μητσοτάκηδες», «Βροντάκηδες και Φουρτουνάκηδες»… Κι ο κυρίαρχος λαός και πάλι στη γωνία…
Σαν έφθασαν οι εκλογές του ’93, διαδέχτηκε τη Ν.Δ. και τον Κώστα Μητσοτάκη, –για δεύτερη φορά–, ο Ανδρέας Παπανδρέου. Και πάλι το ίδιο σκηνικό: Καινούργια σκάνδαλα, καινούργιοι αντεργατικοί νόμοι! «Άρθρο 330», «Νόμος Σιούφα»,  «Άρθρο 4», «Νόμος Ρέππα»,  «Νόμος Γιαννίτση». Κι αργότερα –επί Σημίτη– άλλα δεινά: Ίμια, ευχαριστήρια στους Αμερικάνους, «κραχ» στο Χρηματιστήριο, παράνομες μίζες, κλπ.,κλπ.…
Αλλαγή πολιτικής σκυτάλης το 2004, και πάλι στην εξουσία η Ν.Δ. Και ξανά σκάνδαλα!… Κι είναι ν’ αναρωτιέται κανείς: Μα, τίποτε δεν πρόκειται ν’ αλλάξει σ’ αυτόν τον τόπο!; Κατάρα τον «δέρνει»; «ΖΙΜΕΝΣ», «Βαρθολομαίος», «Θέμος και Μάκης», παράνομη εξαγωγή «μαύρου» χρήματος σε τράπεζες της Ευρώπης και σε λογαριασμούς του Θέμου, –για 5,5 εκατομμύρια ευρώ μιλάμε–, DVD, «Ζαχόπουλος», «Τσιτουρίδης», «Μαγγίνας», «Καταστροφή της Πελοποννήσου από πυρκαγιές», σεισμοί, λοιμοί, καταποντισμοί, και οι… προφητείες του Αγίου Κοσμά επαληθεύονται!…
Κι ύστερα απ’ τα όσα δεινά και τους δυνάστες που πέρασαν από μπροστά μας, φθάσαμε στις Βιστωνίδες και τα Βατοπαίδια ή Βατοπαιδία ή «Φάτε Παιδία»… Στους Δρύδες, στους Φωτιάδηδες, στους Δούκες, Ρουσόπουλους, Πελέκες, Σωτηρόπουλες και δεν έχει τέλος ο κατάλογος των εμπλεκόμενων στα οικονομικά σκάνδαλα, στη μοιρασιά του «μαύρου» χρήματος, στον παράνομο πλουτισμό. 
Και να ξανά το Πολυτεχνείο, τα Εξάρχεια, οι κουκουλοφόροι, οι γνωστοί - άγνωστοι, τα άδικα φονικά, η άγρια εκμετάλλευση μεταναστών, οι πλούσιοι πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι, οι καταλήψεις, οι εξεγέρσεις μαθητών και εργατών. Και μέσα σ’ όλα τα δεινά, μας προέκυψε πρόσφατα και ο άδικος χαμός ενός 15χρονου παλληκαριού. Του Αλέξη Γρηγορόπουλου, σ’ ένα χωρίς προηγούμενο χάος, στο κέντρο της Αθήνας, όπου λεηλατήθηκαν και καταστράφηκαν εκατοντάδες εμπορικά καταστήματα, κι όχι μόνο!… Όπου αρκετός κόσμος έμεινε χωρίς μεροκάματο, μέρες χρονιάρες!… Όπου οι κουκουλοφόροι –οι γνωστοί-άγνωστοι– τα έκαναν «γυαλιά-καρφιά»!…, ενώ η Ελληνική Αστυνομία τα έκανε «θάλασσα»… Και πριν αποφασίσει η Δικαιοσύνη για το τι συνέβη κι ένας άτυχος νέος έχασε τη ζωή του, βγήκαν οι «ειδήμονες» κι εξέδωσαν πόρισμα: «Τα ζητούσε ο οργανισμός του Αλέξη, που είχε αποκλίνουσα συμπεριφορά», κλπ., κλπ.…
Ντροπή και αίσχος!… Κανένας σεβασμός στο νεκρό παλληκάρι. Κι αντί να βγάλουν τον «σκασμό» μέχρι ν’ αποφανθεί η Δικαιοσύνη, ξημεροβραδιάζουν στα τηλεοπτικά κανάλια –ιδιωτικά και κρατικά–, όλοι αυτοί που είναι οι μόνοι κύριοι υπεύθυνοι για την κατάσταση στην οποία έχει βρεθεί η χώρα μας και προσπαθούν να πείσουν τον ελληνικό λαό ότι για όλα όσα συμβαίνουν, «φταίνε εκείνοι που χαϊδεύουν τ’ αφτιά των κουκουλοφόρων»!… Λες κι ο λαός δεν ξέρει τι του γίνεται, δεν έχει μάτια να δει, δεν έχει μυαλό να σκεφτεί, λες και βρίσκεται στους δρόμους, έτσι, για πλάκα…
Μεταξύ των πολιτικών αναλυτών κι ο βουλευτής Αργολίδας, Γιάννης Μανώλης. Ακούστε, ή μάλλον διαβάστε, τι είπε ο άνθρωπος: «Εμείς οι Έλληνες τρώμε τις σάρκες μας, όλοι είμαστε ίδιοι», –προφανώς εννοούσε τους πολιτικούς. «Θα μπορούσε, τα χρήματα που θα δοθούν στους καταστραφέντες μαγαζάτορες των Αθηνών, να είχαν δοθεί για την ανέγερση κάποιου νοσοκομείου, κάποιου σχολείου, ή, τέλος πάντων, κάτι ανάλογου».
Και τα είπε όλα αυτά ο κ. Μανώλης, λες και η κυβέρνηση δεν είχε αντιληφθεί για ποιον σκοπό αγωνίζονταν και διαδήλωναν οι εργαζόμενοι. Λες και είχε αποφασιστεί να δοθούν τα χρήματα αυτά στους εργαζόμενους και μόλις εκδηλώθηκαν οι καταστροφές, η κυβέρνηση τα πήρε απ’ τους εργαζόμενους και τα ’δωσε στους λεηλατηθέντες και καταστραφέντες εμπόρους του κέντρου της Αθήνας.
Αστείες δικαιολογίες, δηλαδή…
Αμάν πια!… Αμάν!… Ή για να χρησιμοποιήσω τη φράση του συρμού: Έλεος πια!… Έλεος!… 
Συμπολίτευση και Αντιπολίτευση, βρείτε τα, επιτέλους!… Και η Αντιπολίτευση, πρέπει να προτείνει λύσεις, ενώ η Συμπολίτευση πρέπει ν’ αφήσει κατά μέρος τους εγωισμούς, ας πάψει να τα ρίχνει όλα στους προηγούμενους και ας αναλάβει τις ευθύνες που της αναλογούν. Πέρασαν πέντε χρόνια από τότε που έστειλε τους «άλλους» στο σπίτι τους… Ας μην τους επιτρέψει να γυρίσουν ξανά, γιατί «παλιό άλογο, καινούργια περπατησιά δεν κάνει»!… Δεν είναι καιρός πια για διχόνοιες! Κάντε κάτι, –επιτέλους– όλοι μαζί, γιατί ο λαός θα σας γυρίσει –ολονών– την πλάτη…
Από έναν απλό χωρικό, μια πρόταση, καθώς πιστεύει πως: «Πολλά και σημαντικά πράγματα σ’ αυτόν εδώ τον κόσμο, έγιναν, ακούγοντας κάποιοι, ακόμη και τη γνώμη ενός ηλιθίου». Με τα ελάχιστα γράμματα –τα κολλυβογράμματα– που έμαθε, προτείνει –μεταξύ σοβαρού και αστείου: Όσοι έκλεψαν, έκλεψαν, όσοι πλούτισαν, –παράνομα ή νόμιμα– πλούτισαν… Ας κάνουμε μια καινούργια αρχή. 
Καθώς λέγεται, από χείλη ειδημόνων –εκτός αν κινδυνολογούν– η Ελλαδίτσα μας έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο, που στο άμεσο μέλλον, δεν θα μπορεί να δανειστεί από τους Ευρωπαίους ετέρους της κεφάλαια, ώστε ν’ αντεπεξέλθει στις οικονομικές δυσκολίες που αφήνει πίσω του το παγκόσμιο οικονομικό «κραχ»…   
Προτείνει, λοιπόν, ο απλός χωρικός: «Η ζάπλουτη Εκκλησία της Ελλάδας, δείχνοντας το χριστιανικό της πρόσωπο, την ώρα μάλιστα που λοιδορείται για όσα συμβαίνουν στους κόλπους της, αλλά, εφαρμόζοντας, παράλληλα και το Λόγο του Θεού, ας προβεί στον δανεισμό –έντοκο ή άτοκο– του Ελληνικού Κράτους, έτσι που αυτό να εξοφλήσει  τις όποιες μέχρι τώρα οικονομικές του υποχρεώσεις, κι όλα ν’ αρχίσουν από το μηδέν». Για το χτίσιμο της Ελλάδας όλων των Ελλήνων, της Ελλάδας της Δικαιοσύνης, της Ελλάδας του μέλλοντος!
Είναι υποχρέωση της Ελλαδικής Εκκλησίας, της Εκκλησίας της Αγάπης, της Εκκλησίας του Χριστού… Ας το κάνει, λοιπόν!…