Ως τις αρχές του 17ου αιώνα οι άνθρωποι παρατηρούσαν τον ουρανό μόνο με γυμνό μάτι και είχαν αναπτύξει αστρονομικές θεωρίες περισσότερο με βάση τις υποκειμενικές τους αντιλήψεις και λιγότερο με βάση τις παρατηρήσεις. Ξαφνικά σε έναν μόλις χρόνο μια επιστημονική «έκρηξη» σηματοδότησε τη γέννηση της σύγχρονης αστρονομίας. Το καλοκαίρι του 1609 ο Γιοχάνες Κέπλερ κυκλοφόρησε το βιβλίο του «Νέα Αστρονομία» («Αstronomia Νova»), στο οποίο ερμήνευε τη φαινόμενη κίνηση των πλανητών στον ουρανό ως αποτέλεσμα της ελλειπτικής τροχιάς τους γύρω από τον Ηλιο. Το φθινόπωρο του ίδιου έτους ο Γαλιλαίος παρατηρώντας με το τηλεσκόπιο το οποίο ο ίδιος είχε κατασκευάσει τη Σελήνη είδε τα βουνά στην επιφάνειά της και συνειδητοποίησε ότι είναι και αυτή ένα ουράνιο σώμα παρόμοιο με τη Γη. Οι αστρονομικές παρατηρήσεις του Γαλιλαίου με το τηλεσκόπιο είχαν αποτέλεσμα κάτι πολύ σημαντικότερο από το να επιβεβαιώσουν την ηλιοκεντρική φύση του πλανητικού μας συστήματος. Ανοιξαν τον δρόμο στη σύγχρονη αστρονομία, η οποία, για την κατανόηση του κόσμου γύρω μας, στηρίζεται στη λεπτομερή παρατήρηση των ουράνιων αντικειμένων και όχι στην άκριτη αποδοχή φιλοσοφικών θεωριών. Με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 400 χρόνων από αυτή την καθοριστική χρονιά, η Διεθνής Αστρονομική Ενωση σε συνεργασία με την UΝΕSCΟ ανακήρυξαν το 2009 Παγκόσμιο Ετος Αστρονομίας.
ΟΓαλιλαίος αναγνωρίζεται σήμερα από τους επιστήμονες ως θεμελιωτής της σύγχρονης μηχανικής, του σημαντικότερου ίσως κεφαλαίου της φυσικής, και ως πρωτοπόρος της παρατηρησιακής αστρονομίας. Στο ευρύ κοινό όμως είναι περισσότερο γνωστός για τη διαμάχη του με την Παπική Εκκλησία σχετικά με την αναγνώριση της ηλιοκεντρικής θεωρίας. Η Δυτική Εκκλησία είχε αναγάγει σε δόγμα τις απόψεις του Αριστοτέλη για τον κόσμο, σύμφωνα με τις οποίες κέντρο του κόσμου είναι η ακίνητη Γη. Οι αστρονομικές παρατηρήσεις του Γαλιλαίου έδειξαν την αλήθεια του ηλιοκεντρικού συστήματος, η παπική εξουσία όμως έμενε προσκολλημένη στο δόγμα και δεν αποδεχόταν την προφανή αξία των παρατηρήσεων. Ετσι ο Γαλιλαίος σε μεγάλη ηλικία οδηγήθηκε σε δικαστήριο της Ιεράς Εξέτασης και, υπό την απειλή της καταδίκης του σε θάνατο για αιρετική διδασκαλία, αναγκάστηκε να αποκηρύξει δημόσια την υποστήριξή του στο ηλιοκεντρικό σύστημα. Σύμφωνα με την παράδοση, αφού ο Γαλιλαίος αναγνώρισε ότι η Γη είναι ακίνητη, διαβάζοντας το κείμενο που είχαν ετοιμάσει οι ιεροεξεταστές, χτύπησε το πόδι του στο πάτωμα και μουρμούρισε «e pur si muove», δηλαδή «και όμως κινείται».Τον Σεπτέμβριο του 1608 ο Γερμανός Χανς Λίπερχεϊ (Ηans Lipperhey), ο οποίος εργαζόταν ως κατασκευαστής γυαλιών στην Ολλανδία, ζήτησε να πάρει δίπλωμα ευρεσιτεχνίας για την εφεύρεση ενός οργάνου το οποίο, κατά την περιγραφή του, « κάνειόλα τα αντικείμενα που βρίσκονται σε μεγάλη απόσταση να φαίνονται σαν να ήταν κοντά ».
Το αίτημά του συζητήθηκε από το ολλανδικό κοινοβούλιο στις 2 Οκτωβρίου και απορρίφθηκε, επειδή θεωρήθηκε ότι η μέθοδος κατασκευής δεν ήταν δυνατόν να κρατηθεί μυστική. Τα νέα, όμως, για τις δυνατότητες του τηλεσκοπίου, που ήταν το νέο αυτό όργανο, δεν άργησαν να κυκλοφορήσουν στην Ευρώπη και έφθασαν ως την Πάδοβα. Ο Γαλιλαίος, ο οποίος ήταν καθηγητής Μαθηματικών στο πανεπιστήμιο αυτής της πόλης, είχε ήδη εμπειρία στην κατασκευή επιστημονικών οργάνων ναυσιπλοΐας. Ετσι δεν δυσκολεύτηκε να κατασκευάσει ένα τηλεσκόπιο το οποίο στις 25 Αυγούστου 1609 επέδειξε στον Δόγη της Βενετίας Λεονάρντο Ντονά, παρατηρώντας από το καμπαναριό του Αγίου Μάρκου τα πλοία που εισέρχονταν στο λιμάνι. Ο Δόγης θεώρησε το τηλεσκόπιο πολύ σημαντική εφεύρεση, επειδή έδινε ένα αξιόλογο πλεονέκτημα στον στόλο της Γαληνοτάτης Δημοκρατίας της Βενετίας, καθώς επέτρεπε την αναγνώριση των πλοίων από μεγάλη απόσταση, και αντάμειψε πλουσιοπάροχα τον Γαλιλαίο.
Ο Γαλιλαίος δεν ήταν βέβαια ο εφευρέτης του τηλεσκοπίου, ήταν όμως σίγουρα ο πρώτος ο οποίος σκέφτηκε να στρέψει αυτό το καινούριο όργανο στον ουρανό για να παρατηρήσει με μεγαλύτερη λεπτομέρεια απ΄ όση επέτρεπε το γυμνό μάτι τα αντικείμενα του ηλιακού μας συστήματος, τη Σελήνη, την Αφροδίτη, τον Δία και τον ίδιο τον Ηλιο. Το πρώτο τηλεσκόπιο που κατασκεύασε είχε μεγέθυνση μόλις 3x, δηλαδή έδειχνε τα αντικείμενα τρεις φορές μεγαλύτερα από το γυμνό μάτι. Το καλοκαίρι του 1609, όμως, κατασκεύασε ένα τηλεσκόπιο με μεγέθυνση 20x, και με αυτό έκανε τις κρίσιμες παρατηρήσεις που τον οδήγησαν στο συμπέρασμα ότι κέντρο του ηλιακού μας συστήματος ήταν ο Ηλιος και όχι η Γη. Στην αρχή, τον Οκτώβριο του 1609, παρατήρησε τη Σελήνη και διαπίστωσε ότι έχει βουνά όπως η Γη. Λίγους μήνες αργότερα έστρεψε το τηλεσκόπιο σε άλλα ουράνια σώματα και παρατήρησε ότι η Αφροδίτη έχει φάσεις όπως η Σελήνη, ότι ο Ηλιος έχει κηλίδες και ότι γύρω από τον Δία περιφέρονται τέσσερις δορυφόροι.
Ολα αυτά τα γνωρίζουμε επειδή έχουν διασωθεί τα ημερολόγια του Γαλιλαίου, στα οποία ο μεγάλος αυτός επιστήμονας κατέγραφε λεπτομερώς τις παρατηρήσεις του. Στις σελίδες αυτών των ημερολογίων μπορεί κανείς να δει σκίτσα της επιφάνειας της Σελήνης με τους κρατήρες και τα βουνά της. Μπορεί επίσης να δει τις διαφορετικές μορφές της Αφροδίτης, η οποία μοιάζει άλλοτε με μισοφέγγαρο και άλλοτε με πανσέληνος, γεγονός που δεν μπορεί να ερμηνευθεί με βάση το γεωκεντρικό σύστημα του Αριστοτέλη. Τέλος, σημαντικό στοιχείο στα ημερολόγια του Γαλιλαίου είναι η καθημερινή καταγραφή της θέσης τεσσάρων μικρών «αστεριών» που βρίσκονται πολύ κοντά στον Δία και είναι διατεταγμένα σε μια ευθεία που περνάει από αυτόν. Στις καταγραφές αυτές φαίνεται ότι τα τέσσερα «αστεράκια» άλλοτε βρίσκονται όλα από τη μία πλευρά του πλανήτη, άλλοτε δύο από τη μία και δύο από την άλλη και άλλοτε τρία και ένα. Ο Γαλιλαίος εύκολα κατάλαβε ότι τα μικρά αυτά «αστεράκια» περιφέρονται γύρω από τον Δία και είναι στην πραγματικότητα δορυφόροι του, ουράνια σώματα ανάλογα με τον δορυφόρο του δικού μας πλανήτη, τη Σελήνη.
Η καθεμία από τις παραπάνω παρατηρήσεις θα μπορούσε ίσως να ερμηνευθεί με βάση το γεωκεντρικό μοντέλο του ηλιακού συστήματος. Για παράδειγμα, το γεγονός ότι ορισμένες εποχές η Αφροδίτη φαίνεται σαν μισοφέγγαρο και ορισμένες εποχές σαν ολόγιομος φωτεινός δίσκος, όπως η πανσέληνος, σημαίνει ότι δεν περιφέρεται γύρω από τη Γη αλλά γύρω από τον Ηλιο. Το γεγονός αυτό όμως δεν οδηγεί αναπόφευκτα στο συμπέρασμα ότι ο Ηλιος βρίσκεται στο κέντρο όλου του πλανητικού μας συστήματος. Ο έλληνας φυσικός φιλόσοφος Ηρακλείδης ο Ποντικός είχε διατυπώσει, ήδη από τον 2ο αιώνα αι. μ.Χ., την άποψη ότι Ερμής και Αφροδίτη κινούνται μεν γύρω από τον Ηλιο αλλά το τριπλό αυτό σύστημα, μαζί με τη Σελήνη και τους υπόλοιπους πλανήτες, κινείται γύρω από τη Γη. Με τον ίδιο τρόπο θα μπορούσε να ερμηνευθεί και η κίνηση των τεσσάρων δορυφόρων του Δία γύρω από αυτόν τον πλανήτη. Ο Γαλιλαίος, όμως, σκέφθηκε ότι το σύστημα του Δία με τους δορυφόρους του, όπου το φωτεινότερο και άρα μεγαλύτερο σώμα βρίσκεται στο κέντρο, είναι μια μικρογραφία του πλανητικού μας συστήματος, στο οποίο το φωτεινότερο αντικείμενο (δηλαδή ο Ηλιος) θα έπρεπε επίσης να είναι στο κέντρο. Ετσι κατέληξε στην ορθότητα της ηλιοκεντρικής θεωρίας του Κοπέρνικου και του Κέπλερ και απέρριψε τη γεωκεντρική θεωρία του Αριστοτέλη και του Πτολεμαίου.
Από μικρός είχε δείξει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την Αστρονομία, αλλά η προσβολή του σε νεαρή ηλικία από ευλογιά τον άφησε με εξασθενημένη όραση. Ετσι περιορίστηκε η ικανότητά του για αστρονομικές παρατηρήσεις και αναγκάστηκε να στραφεί προς τη θεωρία. Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο της Τυβίγγης (Τ bingen)
της Γερμανίας, όπου διδάχθηκε και τις δύο θεωρίες για τη δομή του πλανητικού μας συστήματος, τη γεωκεντρική και την ηλιοκεντρική. Από τα φοιτητικά του χρόνια είχε πεισθεί για την αλήθεια της δεύτερης και βρήκε την ευκαιρία να την υποστηρίξει με τη βοήθεια παρατηρήσεων όταν τον κάλεσε στην Πράγα ως βοηθό ο μεγάλος παρατηρησιακός αστρονόμος Τύχων (Τycho Βrahe). Την εποχή εκείνη δεν υπήρχαν ακόμη τηλεσκόπια, αλλά ο Τύχων ήταν εξαιρετικά ικανός παρατηρητής και είχε συγκεντρώσει έναν μεγάλο όγκο αξιόπιστων παρατηρήσεων της θέσης των πλανητών στον ουρανό. Με βάση αυτές τις παρατηρήσεις, ο Κέπλερ κατέληξε κατ΄ αρχάς στους δύο από τους τρεις νόμους του για την κίνηση των πλανητών γύρω από τον Ηλιο, τους οποίους και δημοσίευσε το καλοκαίρι του 1609 στο βιβλίο του «Νέα Αστρονομία».
Σύμφωνα με τον πρώτο από αυτούς τους νόμους, οι πλανήτες κινούνται σε ελλειπτικές τροχιές γύρω από τον Ηλιο και, σύμφωνα με τον δεύτερο, η ταχύτητα κίνησης των πλανητών στις τροχιές τους δεν είναι σταθερή αλλά αυτοί κινούνται πιο γρήγορα όταν πλησιάζουν τον Ηλιο και πιο αργά όταν απομακρύνονται. Μερικά χρόνια αργότερα δημοσίευσε και τον τρίτο νόμο του, ο οποίος αποκαλείται και αρμονικός νόμος, σύμφωνα με τον οποίο το τετράγωνο της χρονικής περιόδου που χρειάζεται ένας πλανήτης για να ολοκληρώσει μια πλήρη περιφορά γύρω από τον Ηλιο είναι ανάλογο του κύβου της απόστασής του από τον Ηλιο. Επομένως όσο μεγαλύτερη είναι η τροχιά του τόσο λιγότερες περιφορές ολοκληρώνει στο ίδιο χρονικό διάστημα, και επομένως τόσο χαμηλότερη συχνότητα έχει. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Κέπλερ ήταν ένας από τους τελευταίους επιστήμονες της «μεσαιωνικής» εποχής, σε αντίθεση με τον Γαλιλαίο, ο οποίος ήταν ένας από τους πρώτους επιστήμονες της «σύγχρονης» εποχής. Επομένως δεν εκπλήσσεται κανείς από την άποψη του Κέπλερ ότι οι αποστάσεις των πλανητών από τον Ηλιο ήταν τέτοιες ώστε ο καθένας να «παίζει» μια μουσική νότα ανάλογη με τη συχνότητα περιφοράς του γύρω από τον Ηλιο και όλοι μαζί να παράγουν αυτό που ονόμαζε αρμονία των σφαιρών. Πενήντα χρόνια μετά τον θάνατό του, ο Νεύτωνας έδειξε ότι ο τρίτος νόμος του Κέπλερ, όπως άλλωστε και οι άλλοι δύο, είναι απλές συνέπειες του νόμου της παγκόσμιας έλξης.
Ο Κέπλερ έμαθε για το τηλεσκόπιο και τις αστρονομικές παρατηρήσεις του Γαλιλαίου το 1610 και αποφάσισε να κατασκευάσει και ο ίδιος ένα τέτοιο όργανο. Ο Κέπλερ δεν περιορίστηκε να «αντιγράψει» το όργανο που είχε κατασκευάσει ο Γαλιλαίος, αλλά πειραματίστηκε και με άλλες διατάξεις φακών. Ετσι διαπίστωσε ότι αν αντικαταστήσουμε τον αποκλίνοντα προσοφθάλμιο φακό που χρησιμοποιούσε ο Γαλιλαίος με έναν συγκλίνοντα, είναι δυνατόν να επιτύχουμε πολύ μεγαλύτερη μεγέθυνση. Αυτό το είδος τηλεσκοπίου αποκαλείται τηλεσκόπιο του Κέπλερ και χρησιμοποιείται ακόμη και σήμερα από τους αστρονόμους. Το τηλεσκόπιο του Κέπλερ έχει το ελάττωμα να δείχνει τα είδωλα ανεστραμμένα, δηλαδή ανάποδα απ΄ ό,τι φαίνονται με γυμνό μάτι, αλλά αυτό δεν αποτελεί πρόβλημα για τους αστρονόμους, αφού ούτως ή άλλως η έννοιες «πάνω» και «κάτω» δεν έχουν ιδιαίτερη σημασία στην παρατήρηση των ουράνιων αντικειμένων. Οταν θέλουμε να χρησιμοποιήσουμε το τηλεσκόπιο του Κέπλερ για επίγεια παρατήρηση χρησιμοποιούμε δύο επίπεδα κάτοπτρα για να «αναστρέψουμε» την εικόνα. Με τον τρόπο αυτόν είναι κατασκευασμένα και τα σύγχρονα ακριβά κιάλια.
Από την εποχή του Γαλιλαίου και του Κέπλερ η εξέλιξη της κατασκευής και των δυνατοτήτων των τηλεσκοπίων ήταν αλματώδης, ειδικά τον τελευταίο αιώνα. Στα σύγχρονα μεγάλα τηλεσκόπια δεν χρησιμοποιούμε πια αντικειμενικούς φακούς, όπως έκαναν ο Γαλιλαίος και ο Κέπλερ, αλλά κάτοπτρα, μια ιδέα που οφείλουμε σε έναν άλλον σημαντικό επιστήμονα, τον Νεύτωνα. Τα μεγαλύτερα τηλεσκόπια σήμερα έχουν αντικειμενικά κάτοπτρα διαμέτρου 10 μέτρων τα οποία συλλέγουν 1 εκατ. φορές περισσότερο φως απ΄ όσο συγκέντρωναν τα πρώτα τηλεσκόπια του Γαλιλαίου. Ετσι μας επιτρέπουν, μαζί με την εξέλιξη της τεχνολογίας ηλεκτρονικής απεικόνισης των ειδώλων, να παρατηρήσουμε δεκάδες εκατ. φορές πιο αμυδρά ουράνια σώματα από αυτά που μπορούσε να παρατηρήσει με το πρώτο του τηλεσκόπιο ο Γαλιλαίος.
Ετοιμα «κιτ» κατασκευής τηλεσκοπίων μπορείτε να βρείτε και στα εξειδικευμένα καταστήματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου