…. Το κυνηγητό του στρατιωτικού καθεστώτος δεν σταμάτησε
στις πολύχρονες φυλακίσεις. Συνεχίστηκε με επιμονή με όλες τις παράπλευρες
συνέπειες. Μία απ’ αυτές ήταν η πεισματική επιμονή της Ασφάλειας να διαγραφούμε
από τα Πανεπιστήμια και τα Πολυτεχνεία. Πολλοί από τους έγκλειστους ήταν νέοι φοιτητές που η σύλληψή τους είχε
διακόψει τις σπουδές τους στη μέση και η φυλάκιση δεν τους επέτρεπε να
συνεχίσουν. Όχι! Σύμφωνα με το αυταρχικό καθεστώς έπρεπε να εξωπεταχθούν από
τον ακαδημαϊκό χώρο δια παντός.
Αίτημα- απαίτηση της Αστυνομίας προς τις αντίστοιχες
Πρυτανείες ζητούσε την οριστική απομάκρυνσή μας από τους καταλόγους των
φοιτητών της σχολής. Μέτρο σκληρό κι απάνθρωπο! Προσωπικά διαγράφτηκα από το
Πανεπιστήμιο τουλάχιστον δυο φορές. Η πρώτη ακυρώθηκε μετά από ένσταση που
υπέβαλε ο τότε δικηγόρος μου, ο πρόωρα χαμένος Τάκης Παππάς, φίλος καλός των
φοιτητικών μας χρόνων. Η ένσταση εδραζόταν στο ατράνταχτο επιχείρημα ότι η
διαγραφή έγινε χωρίς να δοθεί στον εγκαλούμενο το δικαίωμα της απολογίας. Στην
επόμενη συνεδρίαση της Πρυτανείας η διαγραφή ακυρώθηκε. Η Ασφάλεια όμως δεν
έμεινε με σταυρωμένα χέρια. Επέμεινε και σε λίγο χρόνο έκανε νέα αναφορά, οπότε
κινήθηκε εξαρχής η διαδικασία της διαγραφής. Η έγγραφη απολογία που υπέβαλα
στην Πρυτανεία ήταν ένα καταγγελτικό κείμενο, που σαν βάση του είχε την
απολογία που είχε γράψει για τον εαυτό του ο αθόρυβος και σεμνός Στέργιος
Αγγελίδης, συγκρατούμενος στη φυλακή, που αντιμετώπιζε ανάλογες καταστάσεις με
την Πρυτανεία του Πολυτεχνείου.
Την ημέρα της συνεδρίασης της Συγκλήτου η Ασφάλεια φρόντισε
με τη γνωστή κλούβα να μεταφερθούμε στο κεντρικό κτίριο της Πανεπιστημίου. Μαζί
μου ήταν ο κολλητός μου όλα αυτά τα χρόνια, κουμπάρος κι αδελφός, Νίκος Κιάος,
φοιτητής της ίδιας σχολής με μένα,
υποψήφιος κι αυτός για διαγραφή. Ευτυχώς αργότερα σταδιοδρόμησε ως
δημοσιογράφος και γλίτωσε από τη Φυσική. Δεμένους με χειροπέδες μας έμπασαν
στην αίθουσα τελετών όπου μας φύλαγαν αστυνομικοί. Χειρότερα από τους πιο
επικίνδυνους δολοφόνους.
Πρύτανης εκείνη τη χρονιά ήταν ο καθηγητής της σχολής μας
Καίσαρας Αλεξόπουλος, τα βιβλία του οποίου αυτή την περίοδο διάβαζα στη φυλακή,
έμπλεος αισιοδοξίας ότι θα δώσω σύντομα στο πτυχίο το βασικό μάθημα της Γενικής
Φυσικής. Με τον καθηγητή αυτόν είχα στο παρελθόν μια ακόμα προσωπική συνάντηση,
όταν παρουσιάστηκα ενώπιόν του, ως εκπρόσωπος του έτους, με αίτημα τη… μετάθεση
για αργότερα της ημέρας κάποιας γραπτής δοκιμασίας. Νεαρός τότε, φανατικός, επαρχιώτης,
άκριτος κι αδαής είδα πάνω στο γραφείο του μια φωτογραφία: Ο καθηγητής με πλήρη
εξάρτυση του σκι, χαμογελαστός, σε μια ελβετική πίστα πάνω στις Άλπεις. Μες την
αφέλειά μου έβγαλα αμέσως το συμπέρασμα
«Ε! Τι περιμένεις; Τυπικός εκπρόσωπος της κυρίαρχης τάξης!»
Η ζωή μού έδειξε στην πορεία πόσο βιαστικός και αφελής
ήμουν. Ο Καίσαρ Αλεξόπουλος ήταν πάντα ένας τζέντλεμαν, αλλά εγώ δεν γνώριζα
ακόμα την ιδιότητα αυτή. Στο πεζό μου
αίτημα για αναβολή μου απάντησε μ’ έναν υποτιμητικό τόνο
«Αφού δεν ντρέπεστε, το αίτημα σας γίνεται δεκτό!»
Έφυγα σαν βρεγμένη γάτα αλλά στους συμφοιτητές μου
εμφανίστηκα ως νικητής και τροπαιοφόρος
αφού πέτυχα το στόχο.
Σήμερα ήταν η δεύτερη φορά που συναντιόνταν οι δρόμοι μας.
Μπήκε με ορμή μέσα στην αίθουσα τελετών και μόλις είδε το θέαμα έβαλε τις φωνές
« Είναι απαράδεκτο! Μέσα στον ιερό αυτό χώρο με χειροπέδες!
Απαράδεκτο! Να ελευθερωθούν αμέσως και να γυρίσουν πίσω»
Τυπικός, ψυχρός χωρίς ν’ αφήνει περιθώρια για πλησίασμα και
παρεξηγήσεις είπε στον δικηγόρο μου
« Εμείς θα τους διαγράψουμε. Δεν γίνεται αλλιώς. Εσείς θα
υποβάλετε ένσταση την άλλη μέρα»
Έτσι κι έγινε. Με τέτοιες νομικές διαδικασίες και
διατυπώσεις η διαγραφή τυπικώς δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Ο «δεξιός» και
«συντηρητικός» καθηγητής στάθηκε στο ύψος του, σε αντίθεση με πολλούς άλλους
που τα προηγούμενα χρόνια πουλούσαν προοδευτική εικόνα, αλλά την κρίσιμη στιγμή
δεν στάθηκαν άξιοι των προσδοκιών του λαού και των φοιτητών τους. ………..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου