Αμέσως η αστυνομία εμφανίζεται στους γύρω δρόμους, οι φοιτητές που ήρθαν από τη Νομική, μαζί με φοιτητές του Πολυτεχνείου μένουν στην αυλή του ΕΜΠ, και θάναι το προσάναμα της φωτιάς που θα ακολουθήσει. Ο καιρός είναι θαυμάσιο
ς φθινοπωρινός, ζεστός και ηλιόλουστος. Ο Θεός της Ελλάδας ήταν αυτή τη φορά με το μέρος των αδυνάτων και των τρομοκρατούμενων.Ο φοιτητόκοσμος ήταν πλεον λιγότερο φοβισμένος και αρκούσε η σπίθα να πάρει φωτιά.
Το καθεστώς είχε ντυθεί την προβιά της φιλευθεροποίησης (ο λύκος έβαλε μουτσούνα προβάτου) του Μαρκεζίνη. Οι κοματικές ηγεσίες καλόβλεπαν να μπουν στο παιχνίδι.
Στήνεται ο ραδιοφωνικός σταθμός. Έρχονται και οι Μεγαρείς από το δικαστήριο για τα κτήματά τους που έγιναν διυλιστήρια.
Τα συνθήματα γίνονται πολιτικά και ολοένα πιο δυναμικά.
(Θάνατος στον Τύραννο - Δεν σε θέλει ο Λαός πάρ τον πίθηκο και μπρος- Εξι χρόνια αρκετά δεν θα γίνουνε επτά - Λαέ πεινάς γιατί τους προσκυνάς - Απόψε θα γίνει Ταϋλάνδη - Ή τώρα ή ποτέ -)
Τα τηλέφωνα των περιπτέρων μπροστά και απέναντι από το πολυτεχνείο μένουν συνέχεια ανοικτά για να μεταδίνουν σ΄ όλη την Ελλάδα τους ήχους και τα συνθήματα της Λεφτεριάς που φαίνεται να 'ρχεται.
(τότε δεν υπήρχαν κινητά)
Ο σταθμός του BBC χαρακτηρίζει ... μαρξιστικής υφής το σύνθημα ΨΩΜΙ - ΠΑΙΔΕΙΑ - ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.
Η κυκλοφορία στην Πατησίων σχεδόν διακόπτεται. Τα τρόλευ που περνούν από εκεί συνεχίζουν στολισμένα με αντιδικτατορικά συνθήματα, με ζωγραφιές, κολημένα χαρτιά μεταφέροντας το μήνυμα της Αντίστασης σε όλους τους δρόμους και τις συνοικίες της Αθήνας. Οι οδηγοί τα αφήνουν εκεί κολημένα, τύφλα νάχουν οι καλύτερες διαφημστικές εταιρείες.
Θαρραλέα παιδιά ανεβασμένα στα κάγκελα καίνε τις εικόνες του δικτάτορα.
Ο αθηναϊκός Λαός ξεθαρρεύει και γεμίζει τους γύρω δρόμους. Διαδηλώσεις ξεκινούν από το Πολυτεχνείο μέσω της Πατησίων προς την Ομόνοια.
Όλες οι κομματικές ηγεσίες δείχνουν μουδιασμένες, ξεπεράστηκαν από την οργή του Λαού και από τα γεγονότα. Όσα κόμματα σκέπτονταν να συμμετάσχουν στις "εκλογές" που είχε υποσχεθεί ο Παπαδόπουλος, τώρα φαίνονταν ότι κακώς το σκέφτηκαν.
Κάποιο βράδυ πέρασε από την Πατησίων ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος ο νόμιμος πρωθυπουργός της χώρας, που ανέτρεψαν οι συνταγματάρχες την 21η Απριλίου 1967, και έγινε ενθουσιωδώς δεκτός. Στο μεταξύ είχε παραδεχθεί πολλά από τα λάθη του επί ΕΡΕ.
Ο ραδιοφωνικός σταθμός του Πολυτεχνείου γεμίζει τον αέρα της Αττικής με τους ήχους της ρωμιοσύνης.
Ο Ξυλούρης με τον Ξαρχάκο έρχονται στο Πολυτεχνείο και με τα τραγούδια τους εμψυχώνουν τους φοιτητές, ενώ λίγα μέτρα απέναντι από το Πολυτεχνείο, ο Θίασος Καζάκου - Καρέζη με τον Παπαγιαννόπουλο, τον Ξυλούρη και τον Παπακωνσταντίνου παίζουν το έργο "το μεγάλο μας τσίρκο" του Ιάκωβου Κμπανέλλη, που είναι προσάναμα μικρών πυρκαγιών σε ατίθασες νιότες.
(Λαέ μην σφίξεις άλλο το ζωνάρι, οι αγώνες που έχεις κάνει δεν φελάνε, το αίμα το χυμένο αν δεν ξωφλάνε)
Το πρωϊ της Παρασκευής έρχονται ομαδικά κατά τάξεις, από πολλά Γυμνάσια της Αθήνας μαθητές με τις τσάντες τους που τις πετάνε στον αέρα. Το κλίμα αρκετά συγκινητικό.
Χιλιάδες Αθηναίοι και Αθηναίες γεμίζουν τους δρόμους γύρω από το Πολυτεχνείο, αλλά θα φύγουν οι πιο πολλοί μετά τα πρώτα δακρυγόνα στην Σταδίου.
Θα μείνουν λίγοι οι θαρραλέοι στους γύρω δρόμους, και τα παιδιά στο κτίριο του Πολυτεχνείου, ενώ ο μεταλλικός ήχος των ερπυστριών σαν να ακούγεται.
Το πανηγύρι επρόκειτο να τελειώσει με θρήνο και αίματα.
Τα τανκς επενέβησαν το βράδυ της Παρασκευής, ξημέρωμα Σαββάτου 17 Νοεμβρίου 1973. Τα γαρύφαλλα έλιωσαν κάτω από τις ερπύστριες. Η Αθήνα πάγωσε.
Οι Αθηναίοι άνοιξαν τα σπίτια τους να κρύψουν τους διωκόμενους φοιτητές και φοιτήτριες. Ανάμεσα σ' αυτούς και η Σοφία Βέμπω που έμεινε απέναντι από το Πολυτεχνείο.
Οι γιατροί στο Ρυθμιστικό δίνουν μάχες να κρατήσουν ζωντανές τις ζωές, αλλά και να σώσουν φοιτητές από τα νύχια της Ασφάλειας.΄
Οι λύκοι σταμάτησαν εκείνο το βράδυ και το πρωί της άλλης μέρας να ουρλιάζουν γιατί τους ξεπέρασαν οι "άνθρωποι" του καθεστώτος.
Ο επικεφαλής του Ρυθμιστικού Πουλάκιας, απόστρατος αξιωματικός, κάθε άλλο παρά ιατρικά και Ιπποκρατικά, φέρνεται με τη ζωσμένη στη μέση πιστόλα.
(Έξω σας έχω ένα κελεπούρι -για ένα φοιτητή- λέει στο Νοσοκομείο στους αστυνομικούς, που ορμούν πάραυτα, ένας ακόμα βαριά τραυματίας)
Η καταστολή συνεχίστηκε όλο το Σάββατο 17 Νοεμβρίου και την Κυριακή 18 Νοεμβρίου 1973 σε δρόμους και συνοικίες της Αθήνας.
Κυριακή απόγευμα ερημιά θανάτου στην Αγίου Κωνσταντίνου, παρά μόνο ένα άρμα προσωπικού να ανεβαίνει προς την Ομόνοια.
Να δανεισθώ μια φράση άλλου: Εγώ δεν φοβήθηκα ποτέ τότε, όχι γιατί ήμουν ήρωας, αλλά επειδή τότε ήμουν είκοσι χρονών, λέει κάποιος γνωστός μου.
Η χώρα τέθηκε ξανά στον γύψο. Η προηγούμενη εγχείρηση του χειρούργου George Papadop δεν πέτυχε. Ο ασθενής δεν ανταποκρίθηκε, και υπήρξαν αντιδράσεις εκ του ... παρασυμπαθητικού, όπως ο ίδιος έλεγε στις περισπούδαστες ομιλίες του, δολοφονώντας εκτός από τη Δημοκρατία και την Ελληνική γλώσσα. Πριν ένα χρόνο σε ομιλία του σε καθηγητές του Πανεπιστημίου τους είχε καλέσει να σπάσουν το κεφάλι των φοιτητών, όπως θα έκανε ο ίδιος στους φαντάρους αν αρνούνταν στις διαταγές του.
(κάποτε στον Εβρο είχε ρίξει ο ίδιος ζάχαρη στα καύσιμα, για να στήσει σαμποτάζ σε βάρος αριστερών φαντάρων)
Ήρθε όμως το κίνημα του Ναυτικού και η "ανταρσία" του Βέλους, που τον ανάγκασαν να ...φιλελευθεροποηθεί μέσω Μαρκεζίνη.
Τις ζεστές φωτεινές φθινοπωριάτικες μέρες της εξέγερσης, θα διαδεχθεί ο χειμώνας της νέας σκληροπυρηνικής χούντας του Ιωαννίδη που ανέτρεψε τον Παπαδόπουλο στο Λαγονήσι την Κυριακή 25 Νοεμ 1973, οπότε ξανά εμβατήρια στην ΥΕΝΕΔ και στην ΕΡΤ.
(είναι δύσκολο να διαβείς το ίδιο ορμητικό ποτάμι δυο φορές, έλεγε πριν χιλιάδες χρόνια ένα Ελληνας φιλόσοφος)
Ορκίστηκε από τον τότε μητροπολίτη Ιωαννίνων Σεραφείμ Τίκα νέος "Πρόεδρος Δημοκρατίας" ο στρατηγός Γκιζίκης,γνωστοί από τις αντάρτικες ομάδες του Ζέρβα, και "πρωθυπουργός" ο άχρωμος, άοσμος, υποτονικός Αδαμάντιος.
(Πως τα βρήκαν μετά Σεραφειμ και Ανδρέας άγνωστο. Στην εκκλησία δεν έγινε ούτε η παραμικρή "αποχουντοποίηση")
Η Γυάρος ξανάνοιξε με ενοίκους τον Γεώργιο Μαύρο της ΕΚ, τον Ψαρουδάκη της Χριστιανικής, τον ηθοποιό Παράβα γιατί σχολίαζε στο θέατρο, (οτι το καλοκαίρι θα φορεθεί το φράκο - υπονοώντας τον Καραμανλή-), τον καθηγητή Γεωργίου του Μαθηματικού Αθήνας, τον σκηνοθέτη Βούλγαρη, τον Χαραλαμπόπουλο (μετά υπουργό του ΠΑΣΟΚ) και άλλους.
Η τραγωδία με εκατόμβες θυμάτων, θα ολοκληρωθεί με το προδοτικό άφρον πραξικόπημα εναντίον της Κυπριακής Δημοκρατίας, την ανατροπή του Αρχιεπισκόπου Μακάριου - παγκοσμίως γνωστού-, κατόπιν συμφωνιών με σκοτεινούς πράκτορες της CIA. Τι σου κάνει αυτή η πόρνη Ιστορία.
Ακολούθησε η εισβολή των Τούρκων, το καθεστώς ανήμπορο να ανταποκριθεί, με εσωτερικές έριδες, χάνοντας τη στήριξη των ΗΠΑ -ο Σίσκο προανήγγειλε την "κυβερνητική" -βλεπε πτώση της χουντας- αλλαγή στην Ελλάδα, παρέδωσε στους παλαιούς πολιτικούς.
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής επέστρεψε στην Ελλάδα στις 24 Ιουλίου 1974, όντως ο Παράβας είχε δίκιο που έλεγε στο θέατρο, ότι το καλοκαίρι θα φρεθεί το φράκο στην Ελλάδα, ενώ στο περιοδικό Πολιτικα Θέματα τα άρθρα απευθύνονταν στον κ. Καραμανδρέου.
Η συέχεια της ιστορίας είναι γνωστή (Καραμανλής, Ράλλης, Παπανδρέου, Μητσοτάκης, Παπανδρέου, Σημίτης, Καραμανλής )
Η αστική δυτικού τύπου Δημοκρατία καθιερώθηκε ανεπιστρεπτί και στην χώρα μας.
Καιρός όμως μαζί με τα παιδιά του Πολυτεχνείου να θυμηθούμε και τα άλλα συνομίληκα παιδιά που αγωνίστηκαν στην Κύπρο και έδωσαν την ζωή τους για την Ελλάδα σε πόλεμο που προκάλεσαν με τα σχέδια τους σκοτεινοί πράκτορες.
Και λέω αν, αν το βράδυ της Παρασκευής, ξημέρωμα Σαββάτου ο Αθηναϊκός Λαός κατέβαινε σύσσωμος σαν ασπίδα προστασίας στους δρόμους γύρω από το Πολυτεχνείο, λέω μήπως... μήπως σωζόταν η Κύπρος;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου