Μοιάζουν με ροζιασμένες πατάτες, είναι συχνά θαμένες κάτω από 30 πόντους και η μυρωδιά τους μοιάζει με μόσχου, λίγο με σκόρδου, υπερώριμου τυριού και όζοντος. Είναι, μακράν, τα ακριβότερα μανιτάρια στον κόσμο. Τα βρίσκει κανείς κάτω από το έδαφος, με τη βοήθεια ειδικά εκπαιδευμένων σκύλων.
Στην Ιταλία, στον πύργο του Σαν Τζοβάνι ντ' Άσσο, στην Τοσκάνη υπάρχει το πρώτο μουσείο τρούφας.
Μέσα σ' ένα υγρό δάσος της Τοσκάνης, ο Ούγκο ένα σκυλί εκπαιδευμένο να βρίσκει τρούφες, σταματάει μπροστά σ' ένα πεύκο. Βυθίζει τις πατούσες του στο μαλακό χώμα και μετά φεύγει σαν σφαίρα. "Βιένι! Βιένι!" του φωνάζει ο Λουτσιάνο Τονιάτσι, το αφεντικό του. Αλλά είναι πολύ αργά. Η πανάκριβη τρούφα έχει γίνει ... μεζές του σκύλου. Δεν πειράζει λέει ο 45χρονος Τονιάτσι. "Υπάρχουν ένα σωρό τρούφες εκεί" προσθέτει δείχνοντας το δάσος.
Υπάρχουν ένα σωρό, ναι, αλλά δύσκολα τις βρίσκεις. Οι τρούφες - οι οποίες μοιάζουν με ροζιασμένες πατάτες - είναι συχνά θαμένες κάτω από 30 πόντους χώμα, που καλύπτει το δυνατό άρωμά τους. Η μυρωδιά τους -λένε μερικοί- μοιάζει με μυρωδιά μόσχου, λίγο με σκόρδου, υπερώριμου τυριού και όζοντος.
Άλλοι λένε πως μυρίζουν σαν ... χρυσάφι: το κιλό κοστίζει στην αγορά από 8.000 δολάρια και πάνω!
Για να βρεις μια τρούφα, χρειάζεται πολλή υπομονή, εκτός από πολλή τύχη και πολύ περπάτημα.
Φεστιβάλ τρούφας
Στην Άλμπα, την ιταλική πρωτεύουσα της τρούφας, στην επαρχία του Πεδεμοντίου, η ζήτηση για τα μανιτάρια αυτά έχει επιφέρει την άνθηση μιας βιομηχανίας ειδικού τουρισμού. Γίνονται εκεί φεστιβάλ τρούφας και ένα ολόκληρο εμπορικό κέντρο είναι γεμάτο από καταστήματα με θέμα την τρούφα.
Αλλά οι ειδήμονες έχουν αρχίσει να προτιμούν τα λιγότερο γνωστά μονοπάτια της τρούφας γύρω από ένα χωριό όπου η ζωή κυλάει σε … νυσταλέους ρυθμούς: το Σαν Τζοβάνι ντ’ Άσο, 40 χλμ περίπου νοτιοανατολικά τ
ης Σιένας, στους λόφους της Τοσκάνης. Οι τρούφες της Τοσκάνης δεν έχουν τη φήμη εκείνων της Άλμπα, αλλά και το Σαν Τζοβάνι ντ’ Άσο δεν έχει την «ατμόσφαιρα» που ανεβάζει τις τιμές σε σημείο υπερβολής. Και η ποιότητα, λένε μερικοί, είναι εξίσου καλή.
Οι τρούφες εδώ είναι πολύ καλές, λέει ο Λεονάρντο Τερζίλι, έμπορος τρούφας από τη Φλωρεντία που αγοράζει τρούφες πόρτα – πόρτα στο Σαν Τζοβάνι ντ’ Άσο για να εφοδιάσει μερικά από τα καλύτερα εστιατόρια του Λονδίνου.
Στις τρούφες δεν αρέσει η ρύπανση και, όπως βλέπετε, εδώ το περιβάλλον είναι απολύτως αγνό.
Ο καλός σκύλος στις τρούφες φαίνεται
Για τους κυνηγούς τρούφας πολύ σημαντικός είναι ο σκύλος. Πρέπει να κυνηγάει κάθε μέρα και να είναι καλός, λέει ο Τονιάτσι, έχοντας δίπλα του τον 5χρονο Ούγκο, ένα Λαγκότο Ρομανιόλο, τη ράτσα που προτιμούν οι κυνηγοί τρούφας της περιοχής.
Σήμερα ο Τονιάτσι έχει μαζί του τρεις τουρίστες και έπειτα από μια εξαντλητική δίωρη πορεία τους οδηγεί τελικά σε μία από τις μυστικές τοποθεσίες του, ένα πευκοδάσος στις παρυφές του αγροκτήματος.
Λύνει τον Ούγκο, τον παροτρύνει να ψάξει και το σκυλί αρχίζει να ψάχνει σαν τρελό κάτω από ένα μεγάλο πεύκο.
Στην Άλμπα, την ιταλική πρωτεύουσα της τρούφας, στην επαρχία του Πεδεμοντίου, η ζήτηση για τα μανιτάρια αυτά έχει επιφέρει την άνθηση μιας βιομηχανίας ειδικού τουρισμού. Γίνονται εκεί φεστιβάλ τρούφας και ένα ολόκληρο εμπορικό κέντρο είναι γεμάτο από καταστήματα με θέμα την τρούφα.
Αλλά οι ειδήμονες έχουν αρχίσει να προτιμούν τα λιγότερο γνωστά μονοπάτια της τρούφας γύρω από ένα χωριό όπου η ζωή κυλάει σε … νυσταλέους ρυθμούς: το Σαν Τζοβάνι ντ’ Άσο, 40 χλμ περίπου νοτιοανατολικά τ
ης Σιένας, στους λόφους της Τοσκάνης. Οι τρούφες της Τοσκάνης δεν έχουν τη φήμη εκείνων της Άλμπα, αλλά και το Σαν Τζοβάνι ντ’ Άσο δεν έχει την «ατμόσφαιρα» που ανεβάζει τις τιμές σε σημείο υπερβολής. Και η ποιότητα, λένε μερικοί, είναι εξίσου καλή.Οι τρούφες εδώ είναι πολύ καλές, λέει ο Λεονάρντο Τερζίλι, έμπορος τρούφας από τη Φλωρεντία που αγοράζει τρούφες πόρτα – πόρτα στο Σαν Τζοβάνι ντ’ Άσο για να εφοδιάσει μερικά από τα καλύτερα εστιατόρια του Λονδίνου.
Στις τρούφες δεν αρέσει η ρύπανση και, όπως βλέπετε, εδώ το περιβάλλον είναι απολύτως αγνό.
Ο καλός σκύλος στις τρούφες φαίνεται
Για τους κυνηγούς τρούφας πολύ σημαντικός είναι ο σκύλος. Πρέπει να κυνηγάει κάθε μέρα και να είναι καλός, λέει ο Τονιάτσι, έχοντας δίπλα του τον 5χρονο Ούγκο, ένα Λαγκότο Ρομανιόλο, τη ράτσα που προτιμούν οι κυνηγοί τρούφας της περιοχής.
Σήμερα ο Τονιάτσι έχει μαζί του τρεις τουρίστες και έπειτα από μια εξαντλητική δίωρη πορεία τους οδηγεί τελικά σε μία από τις μυστικές τοποθεσίες του, ένα πευκοδάσος στις παρυφές του αγροκτήματος.
Λύνει τον Ούγκο, τον παροτρύνει να ψάξει και το σκυλί αρχίζει να ψάχνει σαν τρελό κάτω από ένα μεγάλο πεύκο.
«Πιάνο, πιάνο!» (σιγά, σιγά) φωνάζει ο Τονιάτσι και το σπρώχνει μαλακά στο πλάϊ. Με μια ειδική αξίνα συνεχίζει προσεκτικά το σκάψιμο και αποκαλύπτει μια πορτοκαλο-μπεζ τούφα, μεγέθους καρυδιού. Ο Ούγκο εισπράττει μια νοστιμιά και ένα «μπράβο».
Μέσα στην επόμενη μια ώρα έχει ανακαλύψει άλλες τρεις τρούφες, των οποίων το μέγεθος κυμαίνεται από ρεβιθιού μέχρι σκόρδου!
Μέσα στην επόμενη μια ώρα έχει ανακαλύψει άλλες τρεις τρούφες, των οποίων το μέγεθος κυμαίνεται από ρεβιθιού μέχρι σκόρδου!
ΠΗΓΗ: "ΤΑ ΝΕΑ" 16-17 Ιουλίου 2005
Άλλες συνδέσεις
5) Τρούφα στην Κοζάνη
4 σχόλια:
Απο την απελευθερωση της Ελλαδας μεχρι το 1990 ειχαν βρεθει στη χωρα μας 10 υπογεια ειδη μυκητων απο Ελληνες και ξενους μυκητολογους. Απο το 1990 εως σημερα εχουν βρεθει αλλα 70 υπογεια, μαζι με αρκετες τρουφες απο την ομαδα του www.manitari.gr . Αναμεσα μας ειναι και εκπαιδευμενα σκυλια που τις ξεθαβουν, αλλα και καποιοι Μανιταροφιλοι τα βρισκουν και χωρις αυτα.
Bkaounas συγχαρητήρια για τις πολύ καλές φωτό μανιταριών που έχετε αναρτήσει. Στην Ζαγορά ήρθα πρώτη φορά σαν μαθητής εκδρομή, και δεν ξέρω πως κοιτάζοντας από την κεντρική εκκλησία το Αιγαίο μου έμεινε η εντύπωση πως είναι παραθαλάσια. Αργότερα κατάλαβα ότι παραθαλάσιο είναι το Χορευτό και η Ντουμάχαρη. Καθηγητής Αγγλικών που υπηρέτησε στη Ζαγορά μου έλεγε για το κυνήγι των εδώδιμων βωλιτών στα δάση και στα ξέφωτα των δασών στη Ζαγορά. Και εμείς στο Ζαγόρι (ο τόπος πίσω από τα βουνά) μαζεύουμε μανιτάρια -όχι σε όλα τα χωριά. Φέτος τίποτε ακόμη.
Και άλλα μανιτάρια έχουν πολύτιμες φαρμακευτικές ουσίες, όπως ένα μανιτάρι που βγαίνει την άνοιξη με μυρωδιά αλεύρου, έχει αντιδιαβητική δράση, ρίχνει το σάκχαρο στο αίμα.
Τις κατσιπέρδικες εμεις τις λέμε "γουργουλιάνες". Αφού είσαι Ηπειρώτης μπορεί και να ξέρεις των νεοσύστατο σύλλογο Μανιταρόφιλών Ηπείρου. http://fungi.pblogs.gr/
Ναι, ήμουν από τα ιδρυτικά μέλη.
Φέτος λίγα πράγματα, μόνο κατσιπέρδικες και ασπρομανίταρα είδα εγώ. Δεν βγήκαν καλογεράκια, αυγουλίτες.
Ο σύλλογος τελευταία κάπως ατόνησε.
Δημοσίευση σχολίου