Μια φωτογραφία από τα παλιά Γιάννενα. Το αρχοντικό Ιωαννίδη στη γωνία Μιχαήλ Αγγέλου και Χαριλάου Τρικούπη. Διακρίνεται και η γέφυρα καμάρα πάνω από τη σημερινή Μιχαήλ Αγγέλου (λένε ότι τα παλιά γιαννιώτικα σπίτια επικοινωνούσαν με υπόγειους διαδρόμους σαν οδούς διαφυγής).
Για ένα διάστημα λειτουργούσε σαν ξενώνας. Κάποτε, ένα καλοκαίρι άρπαξε φωτιά. Σήμερα στη θέση του ένα γυάλινο πολυόροφο κτίριο. Διασώθηκε μόνο η παλιά περίτεχνη πόρτα.
2 σχόλια:
Θυμάμαι ότι απ' αυτήν την πόρτα μπαινόβγαινε η Αλίκη Βουγιουκλάκη όταν παρακολουθούσα τα γυρίσματα της ταινίας "Η Αρχόντισσα κι ο Αλήτης" πριν σχεδόν 40 χρόνια. Ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα γύρισμα ταινίας και έλεγα "τι διάολο μπαινοβγαίνει", σχεδόν αμούστακος ήμουν. Μου είχε κάνει εντύπωση πόσο "μελαχρινή" (Κρητικιά γαρ) ήταν, παρότι "ξανθιά" και πόσο κοντή ήταν. Και σαν καλλονή δεν "μου γέμιζε" το μάτι. Κι όμως όταν είδα την ταινία κατάλαβα, το εσωτερικό του σπιτιού ήταν εντελώς άλλο από το σπίτι του Ιωαννίδη, ήταν σκηνικό μάλλον. Τότε κατάλαβα για πρώτη φορά ότι η εικόνα άλλα δείχνει από την πραγματικότητα. Δεν ξέρω, οι κακές γλώσσες λέγανε ότι η πυρκαγιά ήταν εμπρησμός προς δόξαν της "αξιοποίησης". Κι έτσι χάθηκε ένα ακόμα διαμάντι της πόλης μας. Η πλάκα ακόμη ήταν ότι μια φορά είχα πάει με τη μάνα μου να το δω το σπίτι γιατί τότε ψάχναμε να νοικιάσουμε και ήταν "υποψήφιο", αλλά τελικά δεν της φάνηκε "άνετο" κι έτσι έχασα μοναδική ευκαιρία να ζήσω σε ένα Ιστορικό σπίτι. Πάντως πάντα με εντυπωσίαζε η γέφυρα πάνω από τη Μιχαήλ Αγγέλου (αλήθεια, ποιος Γιαννιώτης ξέρει ποιος ήταν αυτός, ένα γκάλοπ χρειάζεται) που οδηγούσε στον κήπο. Στο απέναντι σπίτι είχε στεγαστεί, αν θυμάμαι καλά και η Αστυνομία για κάποια φεγγάρια. Τέλος πάντων, μας έμεινε η πόρτα, μια πόρτα που ορθάνοιχτη που δεν οδηγεί πουθενά. Μάλλον σαν "Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων" κατάντησε, όπως και η αληθινή Αλίκη, καλή της ώρα, αν βρίσκεται κάπου...
Στέργιο να συνεχίσω την περιπλάνηση στις θύμησες από τα παλιά Γιάννενα , με μερικές προσωπικές αναφορές.
Tην δεκαετία του 1960 περνούσαμε κάτω από τη γέφυρα –σπίτι στη Μιχαήλ Αγγέλου πηγαίνοντας προς το Οικονομικό Γυμνάσιο (ναι δεν πιστεύω αρκετοί γιαννιώτες γνωρίζουν τον Μιχαήλ Άγγελο, η τον Κενάν Μεσαρέ που σε λίγους μήνες θα περνάμε και από αυτόν τον δρόμο). Το πέρασμα από τη γέφυρα είχε κάτι το μυστηριακό, σαν να βρισκόσουν σε παραμυθούπολη της Ανατολής.
Δεν θυμάμαι πότε ξηλώθηκε η σπιτοαερογέφυρα της Μιχαήλ Αγγέλου, έχω την εντύπωση ότι το 1970 δεν υπήρχε.
Πολλές ταινίες γυρίστηκαν στα Γιάννενα, αλλά εκείνος που αγάπησε τα παλιά σπίτια και τα σοκάκια των Ιωαννίνων είναι Ο σκηνοθέτης Θόδωρος Αγγελόπουλος.
Πλάνα της αναπαράστασης γυρίστηκαν στα χάνια του «γυαλί καφενέ», του Θίασου στο παλιό γυμνάσιο θηλέων (σημερινό ΙΚΑ), για να καλύψει γύρω στα 1972 την τότε σύγχρονη εικόνα του δρόμου (περίπτερα, φωτεινές επιγραφές) τοποθετούσαν μπροστά τους παραπετάσματα από κοντροπλακέ ή χαρτόνι.
Στα στενά γύρω στα σημερινά «ναυτάκια» πρώην καφενείο «η Νέα Υόρκη»οι σκηνές με τους παρακρατικούς. Άλλα αγαπημένα τοπία του Αγγελόπουλου, το ρολόι της πλατείας, η Λιμνοπούλα, η σκηνή με τη λίμνη και τα καϊκια που έρχονται από αντίκρυ με τις κόκινες σημαίες, ανυπέρβλητη ειδικά στην εποχή που την είδαμε στις αίθουσες.
Τώρα μια σύντομη αναφοράς στα αστυνομικά τμήματα. Οντως απέναντι από το αρχοντικό Ιωαννίδη (τι σύμπτωση και αυτή) ήταν ένα αστυνομικό τμήμα, το κτίριο του οποίου σώζεται σχεδόν ως ήτο.
Άλλο αστυνομικό τμήμα ήταν λίγο πιο κάτω στην Μιχαήλ Αγγέλου κατεβαίνοντας δεξιά, άλλο στη στοά Αβέρωφ, και νομίζω η Ασφάλεια σε κτίριο πέτρινο μεγαλοπρεπές κοντά στο Αλσος πηγαίνοντας προς τη Ζωσιμαία. Έξω από το κτίριο τα χρόνια 1964-70 θυμάμαι δυό τρεις ηλικιωμένους κυρίους με μια καρέκλα και ένα τραπεζάκι μπροστά τους να γράφουν αιτήσεις για όσους δεν γνώριζαν γράμματα και ήθελαν να επισκεφτούν παραμεθόρια χωριά. Πίσω στην καρέκλα είχαν ένα μεγάλο χαρτόνι να προφυλάσσονται από τον παγερό αέρα.
Στο κτίριο αυτό συγκέντρωσαν την Μεγάλη Εβδομάδα του Απρίλη 1967 (Η 21η Απριλίου του 1967 ήταν Σάββατο του Λαζάρου – η μήπως Παρασκευή πριν του Λαζάρου;) τους αριστερούς Γιαννιώτες που είχαν κατεγεγραμμένους στα κιτάπια τους, μετά το πραξικόπημα των συνταγματαρχών της 21-4-67. Στην τάξη μας είχαμε τον Βαγγέλη Σ. ένα ευχάριστο γελαστό παιδί, που είχαν συλλάβει τον πατέρα του. Ο Βαγγέλης για μέρες μετά την επιστροφή από τις εορτές του Πάσχα δεν μιλιόταν, το γέλιο του έγινε δάκρυ, μέχρις ότου ένας άλλος συμμαθητής μας ο Χασιλ. , γιός στρατιωτικού έφερε τα ευχάριστα νέα, ότι σύντομα οι «συλληφθέντες» θα αφήνονταν ελεύθεροι – νομίζω η πρώτη στάση του ταξιδιού στο Αιγαίο ήταν η Κέρκυρα – και έτσι όντως έγινε,
Αργότερα ο Βαγγέλης έφυγε για την Αθήνα, και νομίζω έγινε δημοσιογράφος στην Ελευθεροτυπία. Ο Χασιλ ακολούθησε στρατιωτική καριέρα, φτάνοντας σε μεγάλο βαθμό της στρατιωτικής δικαιοσύνης…….
(Μετά το λογοτεχνικότατο σχόλιο του Στέργιου, προσέχω να γράφω και εγώ όσο μπορώ καλύτερα, όχι απευθείας επί του blog, αλλά πρώτα σε κείμενο του word)
Δημοσίευση σχολίου