Τον πανεύφημον Μάρτυν Χριστού Γεώργιον Ιωαννίνων το κλέος, και πολιούχον λαμπρόν,εν ωδαίς πνευματικαίς ανευφημήσωμεν, ότι ενήθλησε στερρώςκαι κατήνεγκεν εχθρόν, του Πνεύματος τη δυνάμει.Και νυν απαύστως πρεσβεύει, ελεηθήναι τας ψυχάς ημών. (Απολυτίκιο του Αγίου)
Γράφει η κ. Βασιλεία Μίχου στον Πρωϊνό Λόγο:
……Γεννήθηκε έχοντας ανάγκη για αγάπη και ζεστασιά στο Τσούρχλι Γρεβενών ανασαίνοντας για πρώτη φορά εκεί και αφήνοντας την τελευταία του αναπνοή στα Γιάννινα στις 17 Ιανουαρίου του 1838, τότε που το Τούρκικο στοιχείο είχε ριζώσει για καλά στην πόλη μας και είχε στήσει με άνεση και απλοχεριά το πασαλίκι του ο Ρεσίτ-Πασάς, γνωστός στην Ιστορία σαν Κιουταχής-πασάς.
Οι λεπτομέρειες γύρω από τη ζωή και το θάνατό του βρίσκονται στους αγιογράφους του. Έτσι κατʼ αυτούς, ο Ρεσίτ-πασάς ή Κιουταχής που είναι ένα και το αυτό πρόσωπο αναγκαζόμενος να μετακινηθεί για την καταστολή της επανάστασης που ξέσπασε στο νότο, άφησε εδώ το γιο του Εμίν-πασά, όχι μόνο του, αλλά τον εμπιστεύτηκε στα χέρια του αξιωματικού του Αβδουλλάχ σαν σύμβουλο και βοηθό του. Ο αξιωματικός αυτός έχαιρε σεβασμού, πίστης και εκτίμησης γιατί ήταν σοβαρός, συγκρατημένος και τυπικότατος στα στρατιωτικά του καθήκοντα.
Στη δούλεψη αυτού βρίσκονταν ο Γεώργιος, τον οποίο φώναζαν όλοι Χασάν, από τα 13 του, όπου κέρδιζε άξια και τίμια το ψωμί του, γιατί ήταν τίμιος και εργατικότατος. Υπήρχε μεταξύ αφεντικού και υπηρέτη κρυφή συμπάθεια και εκτίμηση και παρʼ όλο που υπήρχαν αυτά τα δυο στοιχεία, δεν μπόρεσαν να σώσουν το παλικάρι, που έπεσε θύμα του Μουσουλμανικού φανατισμού.
Ο Γεώργιος είχε καταλάβει πως το αφεντικό του ήταν άνθρωπος που αγαπούσε και βοηθούσε τους υπηρέτες του και ύστερα από τη συκοφαντία και την κατηγορία σε βάρος του ομολόγησε σʼ αυτόν πρώτα την πίστη του.
«Είμαι Χριστιανός, χριστιανός γεννήθηκα και χριστιανός θα πεθάνω. Με λένε Γεώργιο κι επειδή από τα 13 μου έπιασα δουλειά στους Τούρκους αξιωματικούς με φωνάζουν Χασάν».
Αυτά τα λόγια είπε με τόλμη και παρρησία κι ήταν τόσο νέος. Αυτά μονάχα είπε γιατί ήταν ολιγόλογος και δεν είπε τίποτε περιττό, που θα ήταν δυνατόν να στηρίξει και άλλη βαρειά κατηγορία σε βάρος του. Ομολόγησε σʼ αυτόν πρώτα την πίστη του.
Ο Τούρκος αξιωματικός απάντησε και αυτός το ίδιο με λόγια απλά, λιτά και καλωσυνάτα. «Μείνε στη δούλεψή μου, μα θα σε φωνάζω Χασάν». Ο Γεώργιος κατευχαριστημένος δόξασε το Θεό γιατί είδε ότι σώθηκε και μόλις τέλειωνε την ανατεθείσα σʼ αυτόν εργασία έτρεχε στην εκκλησιά να ανάψει κεράκι στην Παναγία.
Το Γενάρη του 1836 «ο δούλος του Θεού Γεώργιος ενυμφεύθη τη δούλη του Θεού Ελένη» στον Άγιο Νικόλαο Κοπάνων σε μια όμορφη και σεμνή τελετή. Το γεγονός αυτό ήταν η σταγόνα, η οποία ξεχείλισε το ποτήρι, γιατί οι Τούρκοι δεν μπόρεσαν να χωνέψουν πως σεϊτζής Τούρκου αξιωματικού παντρεύτηκε χριστιανή και θεώρησαν τούτο σαν προσβολή στο Μωάμεθ. Στα γρήγορα τον οδήγησαν στον Κατή (Ιεροδικαστή) κι εκεί απλά και σταράτα δήλωσε «ποτέ δεν υπήρξα Τούρκος» κι έκανε το σημείο του Σταυρού.
Βλέποντας ο Κατής ότι «ουδέν οφελεί» παρέπεμψε την υπόθεση στο Βαλή που ήταν ο Εμίν πασάς, ο οποίος στηριζόμενος στην κατάθεση του αφεντικού του Γεωργίου Αβδουλλάχ, τον άφησε ελεύθερο, αφού πρώτα καταγράφτηκε στα πρακτικά της δίκης ότι ήταν χριστιανός το θρήσκευμα. Έτσι ο Γεώργιος συνέχισε να δουλεύει τον Τούρκο και εκπλήρωνε συνάμα τα οικογενειακά και θρησκευτικά του καθήκοντα.
Στις 30 Δεκεμβρίου 1837 έγινε πατέρας, έμεινε οριστικά στα Γιάννινα. Στις 7 Ιανουαρίου 1838 βάφτισε το γιο του και τιμώντας τον Πρόδρομο έδωσε σʼ αυτόν το όνομα Ιωάννης. Λίγες λοιπόν υπήρξαν οι μέρες της ευτυχίας του γιατί έπεσε ξανά θύμα του μουσουλμανικού φανατισμού και συνελήφθη στις 12 Ιανουαρίου 1838, έμεινε στα μπουντρούμια του Κάστρου όπου βασανίστηκε άγρια και απάνθρωπα για να αλλαξοπιστήσει και στις 17 έστησαν την αγχόνη έξω από την πύλη του Κάστρου ακριβώς στο Κουρμανιό κι έμεινε εκεί το σώμα του γυμνό για ένα τριήμερο. Ύστερα το σώμα του εξαγοράστηκε από τους Γιαννιώτες με το ευτελές ποσό των 300 γροσίων, όπως φαίνεται στο παλαιότερο σωζόμενο κατάστιχο των Αγαθοεργών Καταστημάτων της δεκαετίας 1829-1839 «όσα για το πτώμα του Μακαρίτου γρ. 300».
Από τους παλιούς μάθαμε πως την ώρα που τον κρέμασαν, φως ιλαρό κατέβηκε από τον ουρανό στο κεφάλι του και προσπαθώντας οι Τούρκοι να το ρίξουν ανέβαινε τόσο ώστε να μη μπορούν να το φθάσουν με τις λόγχες τους.
Κι ακόμα πως κάποιος άρπαξε τη μια του κάλτσα, κι είναι γεγονός αυτό αφού ο άγιος έτσι απεικονίζεται και στην πιο παλαιά εικόνα που αγιογράφησε το 1842, ακριβώς τέσσερα χρόνια μετά το θάνατό του ο αγιογράφος Πέτρος Γεωργίου.
Ο άγιος είναι ο πολιούχος μας, ο προστάτης όλων μας, είναι «…των Ιωαννίνων το κλέος…» ο φύλακας και βοηθός σε όλες τις αντίξοες του βίου μας συνθήκες, αρκεί μονάχα να πιστεύουμε, και τη δική του πίστη να κάνουμε κι εμείς δική μας όσο δύσκολο κι αν είναι για να έχουμε υγεία, δύναμη και ευλογία και με τη βοήθειά του να μαχόμαστε για την ορθή δοξασία, ορθή γνώση και ορθή πίστη, που λέγεται Ορθοδοξία.
ΣΧΕΤΙΚΑ: Ο Άγιος Γεώργιος στην ιστοσελίδα του 6ου Δημοτικού Σχολείου Ιωαννίνων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου